Σιωνισμός και Αραβικός κόσμος σήμερα

Το Πα­λαι­στι­νια­κό, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, α­ντι­προ­σω­πεύ­ει το ση­μεί­ο σύ­γκλι­σης των α­ντι­θέ­σε­ων πολ­λών α­πό τα προ­βλή­μα­τα του α­ρα­βι­κού κό­σμου σή­με­ρα. Ε­πο­μέ­νως, η κα­τα­νό­η­ση του Πα­λαι­στι­νια­κού θα μας βο­η­θή­σει να κα­τα­νο­ή­σου­με πολ­λά α­πό τα προ­βλή­μα­τα στον α­ρα­βι­κό κό­σμο και έ­να με­γά­λο μέ­ρος των συ­γκρού­σε­ων που ε­ξε­λίσ­σο­νται στα πλαίσιά του.
Ου­σια­στι­κά, η Πα­λαι­στί­νη εί­ναι κα­τά το 1/3 έ­ρη­μος. Εί­ναι πο­λύ φτω­χή σε ο­ρυ­κτό πλούτο και δεν έ­χει κα­θό­λου πε­τρέ­λαιο. Η καλ­λιερ­γή­σι­μη γη της εί­ναι πο­λύ λί­γη σε σύ­γκρι­ση με αυ­τήν, για πα­ρά­δειγ­μα, της Αι­γύ­πτου, της Συ­ρί­ας, του Ι­ράκ ή του Σου­δάν. Η έ­κτα­ση της Πα­λαι­στί­νης εί­ναι μό­νον 27.000 τε­τρα­γω­νι­κά χι­λιό­με­τρα. Το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος του πλη­θυ­σμού της ή­ταν βα­σι­κά έ­να σύ­νο­λο φτω­χών α­γρο­τών ό­ταν το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ α­να­κη­ρύ­χτη­κε, στις 15 Μα­ΐ­ου του 1948. Ε­πο­μέ­νως μπο­ρού­με με α­σφά­λεια να πού­με ό­τι αυ­τοί οι φτω­χοί α­γρό­τες δεν α­πο­τε­λού­σαν σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση α­πει­λή για τα σιω­νι­στι­κά ή τα ι­μπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια στον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Και μπο­ρού­με με βε­βαιό­τη­τα να πού­με ό­τι δεν υ­πάρ­χουν πλού­τη στην Πα­λαι­στί­νη που να δι­καιο­λο­γού­ν ό­λες τις προ­σπά­θειες που κα­τα­βάλ­λο­νται για να τε­θεί υ­πό κα­το­χή και να ε­λεγ­χθεί. Έ­τσι μπαί­νει το λο­γι­κό ε­ρώ­τη­μα: Για­τί τέ­θη­κε υ­πό κα­το­χή η Πα­λαι­στί­νη; Και για­τί πε­τά­χτη­καν οι Πα­λαι­στί­νιοι α­πό τη χώ­ρα τους, και μά­λι­στα ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες α­πό αυ­τούς εκ­διώ­χθη­καν με τη βί­α;
Α­πό τη στιγ­μή που θα έ­χου­με μια α­πά­ντη­ση σε αυ­τή την ε­ρώ­τη­ση, θα έ­χου­με έ­να μο­ντέ­λο που θα μας βο­η­θή­σει να κα­τα­λά­βου­με πολ­λές α­πό τις συ­γκρού­σεις που λαμ­βά­νουν χώ­ρα στον α­ρα­βι­κό κό­σμο σή­με­ρα.
Εί­ναι ση­μα­ντι­κό σε αυτό το σημείο να πά­με λί­γο πί­σω στη σύγ­χρο­νη ι­στο­ρί­α, ή ί­σως την ι­στο­ρί­α του 19ου και του 18ου αιώ­να. Ό­ταν ο Να­πο­λέ­ων ήρ­θε να κα­τα­λά­βει την Αί­γυ­πτο, κά­λε­σε τον ε­βρα­ϊ­κό λα­ό να τον α­κο­λου­θή­σει στην Πα­λαι­στί­νη. Εί­χε αρ­χί­σει να γί­νε­ται φα­νε­ρό ό­τι ο έ­λεγ­χος του α­ρα­βι­κού κό­σμου προ­ϋ­πέ­θε­τε τον έ­λεγ­χο της στρα­τη­γι­κής το­πο­θε­σί­ας της Πα­λαι­στί­νης. Ό­ταν ο Μο­χά­με­ντ Ά­λι, Πα­σάς της Αι­γύ­πτου, κα­τέ­λα­βε τη Συ­ρί­α και την πε­ριο­χή ό­που σή­με­ρα βρί­σκε­ται η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές δυ­νά­μεις τον νί­κη­σαν και ε­πα­νέ­φε­ραν την Αί­γυ­πτο κά­τω α­πό τον έ­λεγ­χο της Ο­θω­μα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Τό­τε οι Βρε­τα­νοί α­πο­φά­σι­σαν να δη­μιουρ­γή­σουν έ­να ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος στην Πα­λαι­στί­νη. Ο σκο­πός αυ­τού του κρά­τους ή­ταν να ε­μπο­δί­σει ο­ποιο­δή­πο­τε κρά­τος στον α­ρα­βι­κό κό­σμο να ε­πε­κτα­θεί α­πό την Αί­γυ­πτο στη Συ­ρί­α, το Ι­ράκ και τη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, και να ε­μπο­δί­σει ο­ποια­δή­πο­τε ο­μά­δα να ε­πε­κτα­θεί α­πό το α­να­το­λι­κό τμή­μα του α­ρα­βι­κού κό­σμου στη Βό­ρεια Α­φρι­κή. Υ­πάρ­χουν ι­στο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα που δεί­χνουν κα­θα­ρά πως οι Βρε­τα­νοί θε­ω­ρού­σαν ό­τι η ε­γκα­θί­δρυ­ση ε­νός ε­βρα­ϊ­κού κρά­τους στην Πα­λαι­στί­νη θα ε­μπό­δι­ζε την εμ­φά­νι­ση ε­νός τέ­τοιου ι­σχυ­ρού κρά­τους στον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Η ση­μα­σί­α της Πα­λαι­στί­νης ε­πο­μέ­νως έ­γκει­ται στη στρα­τη­γι­κή της θέ­ση με­τα­ξύ της α­σια­τι­κής και της α­φρι­κα­νι­κής πτέ­ρυ­γας του α­ρα­βι­κού κό­σμου.
Α­μέ­σως με­τά την ήτ­τα του Μο­χά­με­ντ Ά­λι Πα­σά, οι Βρε­τα­νοί α­πο­φά­σι­σαν να πά­ρουν υ­πό την προ­στα­σί­α τους ό­σους Ε­βραί­ους ζού­σαν στην Πα­λαι­στί­νη. Αυ­τό συ­νέ­βη το 1840. Για­τί να θέ­λουν οι Βρε­τα­νοί να το κά­νουν αυ­τό; Υ­πάρ­χουν δύ­ο λό­γοι. Ο πρώ­τος έ­χει να κά­νει με το γε­γο­νός ό­τι οι Βρε­τα­νοί εί­χαν πολ­λές α­ποι­κί­ες σε ό­λον τον κό­σμο. Η κα­πι­τα­λι­στι­κή τά­ξη στην Αγ­γλί­α ή­θε­λε να κα­τα­στή­σει α­σφα­λείς τις ο­δούς προς τις α­ποι­κί­ες της, ει­δι­κά στην Ιν­δί­α, και ο α­ρα­βι­κός κό­σμος τύ­χαι­νε να α­πο­τε­λεί τον κόμ­βο των χερ­σαί­ων ε­πι­κοι­νω­νιών και με­τα­φο­ρών. Ο δεύ­τε­ρος λό­γος έ­χει να κά­νει με τον διε­θνή α­ντα­γω­νι­σμό. Ή­ταν ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας για τη βρε­τα­νι­κή άρ­χου­σα τά­ξη να ε­ξα­σφα­λί­σει ό­τι δεν θα πέ­σει αυ­τή η στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας πε­ριο­χή υ­πό τον έ­λεγ­χο ε­χθρι­κής δύ­να­μης που θα έ­θε­τε σε κίν­δυ­νο τον δρό­μο προς τις α­ποι­κί­ες της και θα α­πει­λού­σε την πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α της. Α­φού α­νοί­χτη­κε η διώ­ρυ­γα του Σουέζ το 1869, η θέ­ση της Πα­λαι­στί­νης έ­γι­νε α­κό­μη ση­μα­ντι­κό­τε­ρη. Τώ­ρα πέ­ρα α­πό τις χερ­σαί­ες με­τα­φο­ρές, η Πα­λαι­στί­νη έ­λεγ­χε μί­α ζω­τι­κή αρ­τη­ρί­α που θα έ­νω­νε την Ευ­ρώ­πη με την Ά­πω Α­να­το­λή.
Στις αρ­χές του 20ού αιώ­να, α­να­κα­λύ­φθη­κε πε­τρέ­λαιο σε πολ­λά μέ­ρη του α­ρα­βι­κού κό­σμου. Στις δε­κα­ε­τί­ες του ’20 και του ’30, α­με­ρι­κα­νι­κές και βρε­τα­νι­κές ε­ται­ρεί­ες άρ­χι­σαν να σκά­βουν για να βρουν πε­τρέ­λαιο σε πολ­λά μέ­ρη του Α­ρα­βι­κού Κόλ­που και της Α­ρα­βι­κής Χερ­σο­νή­σου. Ε­κεί­νη την ε­πο­χή, η οι­κο­νο­μι­κή α­νά­πτυ­ξη στη Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη και τη Βό­ρεια Α­με­ρι­κή α­ντι­κα­θι­στού­σε το κάρ­βου­νο με το πε­τρέ­λαιο σαν πη­γή ε­νέρ­γειας. Έ­τσι το πε­τρέ­λαιο έ­γι­νε έ­να α­γα­θό στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας, οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά. Ή­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­ρά πο­τέ α­πα­ραί­τη­τος ο έ­λεγ­χος της Πα­λαι­στί­νης ώ­στε να ε­λεγ­χθούν οι πό­ροι του α­ρα­βι­κού κό­σμου, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του πε­τρε­λαί­ου του.
Δύ­ο πράγ­μα­τα συ­νέ­βη­σαν στο πρώ­το μι­σό, ή στο πρώ­το τέ­ταρ­το του 20ού αιώ­να, και αυ­τά τα δύ­ο πράγ­μα­τα πρέ­πει να τα δού­με μα­ζί: Το πρώ­το ή­ταν η Δια­κή­ρυ­ξη Μπάλ­φουρ, η ο­ποί­α έ­δι­νε την Πα­λαι­στί­νη στους Ε­βραί­ους στις 2 του Νο­έμ­βρη του 1917 –φυ­σι­κά η Πα­λαι­στί­νη ή­ταν υ­πό βρε­τα­νι­κή κυ­ριαρ­χί­α– και το δεύ­τε­ρο ή­ταν η συμ­φω­νί­α Σά­ικ­ς-Πι­κό με­τα­ξύ των Βρε­τα­νών και των Γάλ­λων, που διαι­ρού­σε σε μι­κρά κομ­μά­τια τον α­ρα­βι­κό κό­σμο, ει­δι­κά την πε­ριο­χή που πε­ρι­βάλ­λει την Πα­λαι­στί­νη α­πό την πλευ­ρά της Α­σί­ας.
Αυ­τοί οι δύ­ο στό­χοι, η διαί­ρε­ση του α­ρα­βι­κού κό­σμου και η κα­το­χή της Πα­λαι­στί­νης, εί­ναι τα δύ­ο σκέ­λη στα ο­ποί­α στέ­κο­νται τα ι­μπε­ρια­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα στον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Έ­χου­με κα­το­χή, α­πό τη μια πλευ­ρά, και κα­τα­στρο­φή της ε­θνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας και της ε­νό­τη­τας α­πό την άλ­λη. Σε αυ­τά τα κρα­τί­δια, το­πο­θε­τή­θη­καν στην ε­ξου­σί­α προ­νο­μιού­χα στρώ­μα­τα τα ο­ποί­α ε­ξυ­πη­ρε­τούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών τά­ξε­ων στη Δύ­ση. Με άλ­λα λό­για, οι Πα­λαι­στί­νιοι δεν α­πε­τέ­λε­σαν ά­με­σο στό­χο σε αυ­τή τη δια­δι­κα­σί­α, τα δει­νά τους υ­πήρ­ξαν υ­πο­προ­ϊ­όν της υ­λο­ποί­η­σης των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δί­ων στον αρα­βι­κό κό­σμο. Αυ­τό που μας προ­σφέ­ρει αυ­τή η ι­στο­ρι­κή α­να­δρο­μή εί­ναι έ­νας τρό­πος να ε­ξε­τά­ζου­με τα πράγ­μα­τα που συμ­βαί­νουν σή­με­ρα στον α­ρα­βι­κό κό­σμο και στην καρ­διά του, την Πα­λαι­στί­νη. Με άλ­λα λό­για, αυ­τό που συμ­βαί­νει σή­με­ρα δεν εί­ναι μια σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ σιω­νι­στών και Πα­λαι­στι­νί­ων, αυ­τό που συμ­βαί­νει εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έ­νας α­γώ­νας ε­νά­ντια στον ι­μπε­ρια­λι­σμό και τον σιω­νι­σμό α­πό τον α­ρα­βι­κό λα­ό.
Ε­δώ εί­ναι ση­μα­ντι­κό να πού­με μια-δυο κου­βέ­ντες για το σιω­νι­στι­κό εγ­χεί­ρη­μα αυ­τό κα­θε­αυ­τό. Σιω­νι­σμός ση­μαί­νει δη­μιουρ­γί­α μιας πα­τρί­δας για τους Ε­βραί­ους στην Πα­λαι­στί­νη. Ό­λοι αυ­τοί που υ­πο­στη­ρί­ζουν αυ­τό το εγ­χεί­ρη­μα και ερ­γά­ζο­νται για αυ­τό δεν ξε­κι­νά­νε α­να­γκα­στι­κά α­πό τα ί­δια ι­μπε­ρια­λι­στι­κά κί­νη­τρα. Εν­δέ­χε­ται α­κό­μη και να έ­χουν, ή να πι­στεύ­ουν ό­τι έ­χουν, θρη­σκευ­τι­κά ή άλ­λα κί­νη­τρα. Α­νε­ξάρ­τη­τα ό­μως α­πό τις προ­θέ­σεις τους, δεν παύ­ουν να γί­νο­νται ερ­γα­λεί­α στα χέ­ρια του βρε­τα­νι­κού και του α­με­ρι­κα­νι­κού ι­μπε­ρια­λι­σμού.
Δεν πι­στεύ­ω στον λε­γό­με­νο “πό­λε­μο των πο­λι­τι­σμών”. Πι­στεύ­ω ό­τι ο ι­μπε­ρια­λι­σμός λει­τουρ­γεί με βά­ση οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα σε έ­να στρα­τη­γι­κό, πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο. Αυ­τό ό­μως δεν ε­μπο­δί­ζει τον ι­μπε­ρια­λι­σμό να χρη­σι­μο­ποιεί τη θρη­σκεί­α ό­ταν του εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη για να ε­πι­τύ­χει αυ­τά τα συμ­φέ­ρο­ντα. Και εί­ναι έ­τσι που το σιω­νι­στι­κό εγ­χεί­ρη­μα κα­τέ­λη­ξε να ε­ξυ­πη­ρε­τεί το ι­μπε­ρια­λι­στι­κό εγ­χεί­ρη­μα. Υ­πάρ­χουν και άλ­λα πα­ρα­δείγ­μα­τα ό­που ο ι­μπε­ρια­λι­σμός χρη­σι­μο­ποιεί τη θρη­σκεί­α για να ε­πι­τύ­χει τους στό­χους του. Για πα­ρά­δειγ­μα, η χρή­ση του Ι­σλάμ στο Αφ­γα­νι­στάν τη δε­κα­ε­τί­α του ’80, η χρή­ση του Ι­σλάμ στα Βαλ­κά­νια τη δε­κα­ε­τί­α του ’90, και ε­πί­σης η χρή­ση του Χρι­στια­νι­σμού για την ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση των ί­διων συμ­φε­ρό­ντων ό­που αυ­τό ή­ταν α­πα­ραί­τη­το. Εί­ναι ση­μα­ντι­κό να ει­πω­θεί αυ­τό για να ξε­κα­θα­ρι­στεί ό­τι αυ­τό που συμ­βαί­νει στην Πα­λαι­στί­νη σή­με­ρα δεν α­πο­τε­λεί πό­λε­μο πο­λι­τι­σμών. Ας θυ­μη­θού­με ό­τι η κουλ­τού­ρα την ο­ποί­α η Διε­θνής Τρά­πε­ζα, το Διε­θνές Νο­μι­σμα­τι­κό Τα­μεί­ο και η Πα­γκό­σμια Ορ­γά­νω­ση Ε­μπο­ρί­ου προ­σπα­θούν να ε­πι­βά­λουν δεν εί­ναι μια προ­τε­στα­ντι­κή χρι­στια­νι­κή κουλ­τού­ρα, αλ­λά μια κουλ­τού­ρα που ε­ξυ­πη­ρε­τεί κα­λύ­τε­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων στις ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες, στη μη­τρό­πο­λη. Και εί­ναι το ί­διο εί­δος κουλ­τού­ρας που θα έ­χει αρ­νη­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα στην Ελ­λά­δα, ό­σο έ­χει και στον α­ρα­βι­κό κό­σμο.
Αυ­τό που συμ­βαί­νει σή­με­ρα στον α­ρα­βι­κό κό­σμο εί­ναι μια προ­σπά­θεια εκ­συγ­χρο­νι­σμού της συμ­φω­νί­ας Σά­ικ­ς-Πι­κό που δια­μέ­λι­σε τον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Υ­πάρ­χει έ­να νέ­ο σχέ­διο, ο λε­γό­με­νος “με­σα­να­το­λι­σμός”, και αυ­τό το νέ­ο σχέ­διο στη­ρί­ζε­ται στην α­να­νέ­ω­ση και τον εκ­συγ­χρο­νι­σμό των δύ­ο σκε­λών του ι­μπε­ρια­λι­σμού στον α­ρα­βι­κό κό­σμο.
[Σύμ­φω­να με αυ­τό το σχέ­διο] α­πό τη μια, τα υ­πάρ­χο­ντα α­ρα­βι­κά  κρά­τη θα πρέ­πει να κα­τα­τε­μα­χι­στούν πε­ραι­τέ­ρω σε μι­κρό­τε­ρα κρα­τί­δια.
Α­πό την άλ­λη με­ριά, η σιω­νι­στι­κή κα­το­χή της Πα­λαι­στί­νης θα αλ­λά­ξει μορ­φή. Τώ­ρα ο στό­χος δεν εί­ναι μό­νον ο έ­λεγ­χος της γης στην Πα­λαι­στί­νη, αλ­λά η οι­κο­δό­μη­ση μιας με­σα­να­το­λι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας της ο­ποί­ας το κέ­ντρο θα εί­ναι το Ισ­ρα­ήλ. Α­ντί για ά­με­ση κα­το­χή της γης, θα έ­χου­με οι­κο­νο­μι­κή, πο­λι­τι­κή και πο­λι­τι­στι­κή κα­το­χή μιας σιω­νι­στι­κο­ποι­η­μέ­νης Μέ­σης Α­να­το­λής.
Αυ­τή η νέ­α κα­τά­στα­ση έ­χει δη­μιουρ­γή­σει νέ­ες α­ντι­θέ­σεις στον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Πολ­λά α­πό τα α­ρα­βι­κά κα­θε­στώ­τα, που έ­ως τώ­ρα υ­πη­ρε­τού­σαν ι­μπε­ρια­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, α­να­κά­λυ­ψαν στα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 ό­τι υ­πάρ­χει σχέ­διο για τον δια­με­λι­σμό τους και τον πε­ριο­ρι­σμό της πε­ρι­φε­ρεια­κής τους ι­σχύ­ος. Α­να­φέ­ρο­μαι ει­δι­κό­τε­ρα στα τρί­α Α­ρα­βι­κά κρά­τη, τη Συ­ρί­α, τη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α και την Αί­γυ­πτο. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο αυ­τά τα τρί­α κρά­τη σή­με­ρα προ­σπα­θούν να στα­μα­τή­σουν το ισ­ρα­η­λι­νό σχέ­διο για τη με­τα­τρο­πή του Α­ρα­φάτ σε έ­ναν α­κό­μα υ­πη­ρέ­τη της Μο­σά­ντ. Να ξε­κα­θα­ρί­σω ε­δώ ό­τι δεν λε­ω ό­τι τα κρά­τη αυ­τά α­κο­λου­θούν ε­πα­να­στα­τι­κή γραμ­μή –δεν λε­ω τέ­τοιο πράγ­μα– αλ­λά, έ­χο­ντας βρε­θεί στο στό­χα­στρο, α­σκούν μια α­ντι-πί­ε­ση στον Α­ρα­φάτ να μη δε­χτεί τους ό­ρους της Α­με­ρι­κής και του Ισ­ρα­ήλ. Έ­τσι η μά­χη σή­με­ρα εί­ναι η μά­χη για τον εκ­συγ­χρο­νι­σμό της συμ­φω­νί­ας Σά­ικ­ς-Πι­κό.
Και σε αυ­τή την ει­κό­να της σύ­γκρου­σης, έ­να πράγ­μα πα­ρα­μέ­νει σα­φές: αυ­τή η σύ­γκρου­ση θα συ­νε­χι­στεί. Ε­πει­δή ο ι­μπε­ρια­λι­σμός και ο σιω­νι­σμός έ­χουν α­πο­φα­σί­σει ό­τι θέ­λουν να ε­λέγ­χουν αυ­τή την πε­ριο­χή του κό­σμου, ώ­στε να εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται τους πό­ρους του, να ε­μπο­δί­ζουν την α­νά­πτυ­ξή του και να κρα­τά­νε τον λα­ό της κά­τω α­πό κα­τα­πί­ε­ση, δι­κτα­το­ρί­ες και κα­το­χή. Και το λε­ω αυ­τό α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό το αν θα πε­τύ­χει το σχέ­διο του με­σα­να­το­λι­σμού ή ό­χι. Το σχέ­διο αυ­τό έ­χει ε­πί­σης μια πο­λι­τι­στι­κή πλευ­ρά. Εί­ναι ση­μα­ντι­κό για την ε­πι­τυ­χί­α αυ­τού του σχε­δί­ου να με­τα­τρα­πεί η ταυ­τό­τη­τα της πε­ριο­χής και του λα­ού της α­πό α­ρα­βι­κή σε με­σα­να­το­λι­κή. Για­τί αν πού­με “α­ρα­βι­κή”, τό­τε οι σιω­νι­στές δεν έ­χουν θέ­ση σε αυ­τή την πε­ριο­χή. Αν α­ντί­θε­τα πού­με “με­σα­να­το­λι­κή”, τό­τε το Ισ­ρα­ήλ θα υ­πάρ­χει α­νά­με­σα σε έ­να μω­σα­ϊ­κό α­πό μι­κρά κρά­τη. Έ­τσι η μά­χη σή­με­ρα εί­ναι ε­πί­σης μια μά­χη για την υ­πε­ρά­σπι­ση της ταυ­τό­τη­τας. Το σχέ­διο του με­σα­να­το­λι­σμού εί­ναι το α­πο­τέ­λε­σμα της δια­σταύ­ρω­σης δύ­ο σχε­δί­ων: του Σιω­νι­σμού α­πό τη μί­α με­ριά και της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης α­πό την άλ­λη. Αλ­λά, σε α­ντί­θε­ση με αυ­τό το σχέ­διο, υ­πάρ­χει έ­να α­ντι-σχέ­διο, και αυ­τό εί­ναι το σχέ­διο των λα­ών να πα­ρα­μεί­νουν ε­λεύ­θε­ροι α­πό κα­το­χή και κα­τα­πί­ε­ση. Υ­πο­στη­ρί­ζω αυ­τό το σχέ­διο και πι­στεύ­ω ό­τι τε­λι­κά θα νι­κή­σει, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό τα ο­ποια­δή­πο­τε ε­μπό­δια.
Σας ευ­χα­ρι­στώ πά­ρα πο­λύ.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Αλφόνσος Πάγκας