Χιμάρα, αυθαίρετες κατεδαφίσεις

Έ­να ό­μως με­γά­λο, πε­ρί­πλο­κο αλ­λά ό­χι τό­σο γνω­στό πρό­βλη­μα, εί­ναι αυ­τό που α­φο­ρά τις ι­διο­κτη­σί­ες. Οι Χι­μα­ριώ­τες δεν εί­ναι σύμ­φω­νοι και δεν α­πο­δέ­χθη­καν πο­τέ τον νό­μο με τον ο­ποί­ο προ­σπά­θη­σε να λύ­σει το “ι­διο­κτη­σια­κό”, αρ­χι­κά η κυ­βέρ­νη­ση του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος του Σα­λή Μπε­ρί­σα και τώ­ρα αυ­τή του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος των Ι­λίρ Μέ­τα και Φά­τος Νά­νο. Έ­νας νό­μος που σε γε­νι­κές γραμ­μές α­κού­γε­ται πο­λύ δη­μο­κρα­τι­κός μιας και οι ε­μπνευ­στές του δια­λα­λούν πως λέ­ει: “με­ρί­δια σε ό­λους τους κα­τοί­κους”.

Έ­να α­πό τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κα­θε­στώ­τος Εν­βέρ Χό­τζα εί­ναι και αυ­τό της συ­στη­μα­τι­κής δη­μο­γρα­φι­κής αλ­λοί­ω­σης των πε­ριο­χών στις οποίες κα­τοι­κεί ι­στο­ρι­κά η Ελ­λη­νι­κή Κοι­νό­τη­τα. Στο πλαί­σιο αυ­τό, αλ­λά ε­ξυ­πη­ρε­τώ­ντας πα­ράλ­λη­λα και άλ­λους σκο­πούς που δεν εί­ναι του πα­ρό­ντος, ε­γκα­τα­στά­θη­καν στη Χι­μά­ρα ε­κα­το­ντά­δες κρα­τι­κών υ­παλ­λή­λων μα­ζί με τις οι­κο­γέ­νειές τους. Για την στέ­γα­σή τους αλ­λοιώ­θη­κε το φυ­σι­κό, πο­λι­τι­στι­κό και ι­στο­ρι­κό πε­ρι­βάλ­λον στο ε­πί­νειο της Χι­μά­ρας, τα Σπή­λια, ώ­στε να χτι­στούν οι γνω­στές κα­κό­γου­στες και ε­πι­κίν­δυ­νες εν­βε­ρι­κές πο­λυ­κα­τοι­κί­ες. Οι υ­πάλ­λη­λοι αυ­τοί και οι οι­κο­γέ­νειές τους κα­τά έ­να μέ­ρος δεν ε­πέ­στρε­ψαν πο­τέ στους τό­πους κα­τα­γω­γής τους ε­νώ ε­νι­σχύ­ο­νται και με νέ­ους. Ά­ρα, σύμ­φω­να με το νό­μο, δι­καιού­νται και λαμ­βά­νουν μέ­ρος της λε­η­λα­τη­μέ­νης α­πό το κρά­τος γης της Χι­μά­ρας.

Οι ί­διοι οι Χι­μα­ριώ­τες α­ντι­δρούν ό­λα αυ­τά τα χρό­νια και αρ­νού­νται να δε­χθούν μια τέ­τοια ε­ξέ­λι­ξη, α­ντι­προ­τεί­νο­ντας να πά­ρει η κά­θε οι­κο­γέ­νεια και η Εκ­κλη­σί­α την πε­ριου­σί­α που εί­χαν πριν την α­να­γκα­στι­κή κρα­τι­κο­ποί­η­ση.
Το κρά­τος δεν έ­λα­βε πο­τέ υπ’ ό­ψιν του τις α­πό­ψεις του λα­ού. Α­πε­να­ντί­ας τα όρ­γα­νά του στην ε­παρ­χί­α προ­σπά­θη­σαν να α­να­μο­χλεύ­σουν τα πά­θη και να προ­κα­λέ­σουν δι­χό­νοια:

1. Νο­μι­μο­ποιώ­ντας τί­τλους ι­διο­κτη­σί­ας σε ά­το­μα που ε­πο­φθαλ­μιούν προ­νο­μιού­χα μέ­ρη, τα ο­ποί­α α­νή­κουν σε οι­κο­γέ­νειες που έ­χουν με­τα­να­στεύ­σει στην Ελ­λά­δα ή δεν έ­χουν αρ­κε­τή δύ­να­μη για να α­ντι­στα­θούν.

2. Εκ­ποιώ­ντας το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος της ε­κτε­τα­μέ­νης πε­ριου­σί­ας της Εκ­κλη­σί­ας, με συ­νέ­πεια να δυ­σκο­λεύ­ε­ται η τε­λευ­ταί­α α­κό­μα και στην οι­κο­δό­μη­ση να­ού.

Οι Χι­μα­ριώ­τες βλέ­πουν χρό­νο με το χρό­νο να πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται οι κα­τα­πα­τη­τές και να δη­μιουρ­γού­νται έ­ρι­δες ε­κεί που δεν υ­πήρ­χαν. Ε­κτι­μούν δε, πως η ό­λη κα­τά­στα­ση χρη­σι­μο­ποιεί­ται ε­ντέ­χνως ε­να­ντί­ον τους. Α­πό τη μια πλευ­ρά ευ­νο­εί­ται μια ο­μά­δα Αλ­βα­νών μα και ντό­πιων Ελ­λή­νων η ο­ποί­α χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως στή­ριγ­μα κά­ποιων α­λα­ζό­νων, με α­ντάλ­λαγ­μα την κα­τα­πά­τη­ση της πα­ρα­λια­κής ζώ­νης, ε­νώ α­πό την άλ­λη ε­μπο­δί­ζο­νται οι Χι­μα­ριώ­τες να εκ­με­ταλ­λευ­τούν τις πε­ριου­σί­ες τους και να δη­μιουρ­γή­σουν οι­κο­νο­μι­κή ζω­ή στην ι­διαί­τε­ρη πα­τρί­δα τους.

Κά­ποιοι κύ­κλοι, οι ο­ποί­οι δεν εμ­φο­ρού­νται α­πό δη­μο­κρα­τι­κές αρ­χές ού­τε ε­πι­θυ­μούν την ει­ρη­νι­κή συμ­βί­ω­ση των λα­ών, θε­ω­ρούν πως εί­ναι προ­τι­μό­τε­ρο να κρα­τούν το “ι­διο­κτη­σια­κό” σαν χαρ­τί ε­νά­ντια στους Χι­μα­ριώ­τες. Έ­τσι, ε­κτός της τα­κτι­κής που α­φο­ρά την δια­σπά­θι­ση των ι­διο­κτη­σιών τους, εκ­φο­βί­ζουν υ­πεν­θυ­μί­ζο­ντας στους κα­τοί­κους τις εκ­δη­λώ­σεις τους κα­τά τη διάρ­κεια των γνω­στών πια “δη­μο­τι­κών ε­κλο­γών” του 2000, αλ­λά και την εν γέ­νει “δια­γω­γή” τους ό­σον α­φο­ρά το θέ­μα της ε­θνι­κής κα­τα­γω­γής και της ε­πα­να­λει­τουρ­γί­ας των σχο­λεί­ων.

Η ε­πί­ση­μη αλ­βα­νι­κή πλευ­ρά δια­φω­νεί σε κά­θε γνώ­μη που λε­ει πως ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός α­κι­νή­των σαν αυ­θαί­ρε­τα και η ε­πι­βο­λή του νό­μου έ­χουν ρε­βαν­σι­στι­κά κί­νη­τρα. Α­πε­να­ντί­ας, ε­πιρ­ρί­πτει τις ευ­θύ­νες σε κά­ποιους ντό­πιους οι ο­ποί­οι με αυ­θαί­ρε­το τρό­πο έ­κτι­σαν και λει­τουρ­γούν μι­κρές ε­πι­χει­ρή­σεις και τους προ­ει­δο­ποιεί για τις συ­νέ­πειες. Δια­τεί­νε­ται μά­λι­στα πως η α­νά­γκη α­νά­πλα­σης της πε­ριο­χής, τα έρ­γα υ­πο­δο­μής και η του­ρι­στι­κή εν τέ­λει α­ξιο­ποί­η­ση, εί­ναι αυ­τά που κά­νουν ε­πι­τα­κτι­κή την α­νά­γκη του ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος της κα­τά­στα­σης.

Στα μέ­σα του 2001, το κρά­τος μέ­σω των δη­μο­τι­κών αρ­χών προ­ει­δο­ποιεί με­ρι­κούς Χι­μα­ριώ­τες ό­τι τα κτί­σμα­τά τους θα κα­τε­δα­φι­στούν μιας και εί­ναι πα­ρά­νο­μα. Προ­κα­λεί­ται α­να­στά­τω­ση και οι το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις της Ο­ΜΟ­ΝΟΙΑΣ και του κόμ­μα­τος “Έ­νω­ση Αν­θρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των” α­πο­στέλ­λουν δια­μαρ­τυ­ρί­α προς τον πρω­θυ­πουρ­γό της Αλ­βα­νί­ας ό­που, με­τα­ξύ άλ­λων, α­να­ρω­τιού­νται για­τί δεν λαμ­βά­νο­νται μέ­τρα “τα ο­ποί­α θα πα­ρα­χω­ρή­σουν στον λα­ό της Χι­μά­ρας τα δι­καιώ­μα­τα για τις πε­ριου­σί­ες του, οι ο­ποί­ες δη­μιουρ­γή­θη­καν με τό­σο κό­πο;” Και πα­ρα­κά­τω α­να­φέ­ρει τις πε­ρι­πτώ­σεις των αυ­θαι­ρέ­των:

1. Πώς εί­ναι δυ­να­τόν ο κ. Πε­ρι­κλής Μι­μη­ζώ­τος να ε­νη­με­ρώ­νε­ται ό­τι θα του κα­τε­δα­φί­σουν το μα­γα­ζί του, ό­που ερ­γά­ζε­ται με την οι­κο­γέ­νειά του και το ο­ποί­ο εί­ναι κτι­σμέ­νο σε οι­κό­πε­δο που του έ­χει ε­πι­στρα­φεί α­πό την “Ε­πι­τρο­πή Ε­πι­στρο­φής Πε­ριου­σιών”, ως α­κί­νη­τη Πε­ριου­σί­α, σύμ­φω­να με την υπ’ α­ριθ. 236/07.02.1995 Α­πό­φα­ση, Α­ριθ. Πρω­το­κόλ­λου 38.

2. Ε­πί­σης, υ­πάρ­χει και η πε­ρί­πτω­ση του κ. Πά­νου Γιώρ­γη Βε­ΐ­ζη στον ο­ποί­ον η “Ε­πι­τρο­πή Ε­πι­στρο­φής Πε­ριου­σιών”, με την υπ’ α­ριθ. 37/29.10.1993 Α­πό­φα­ση, α­να­γνω­ρί­ζει το δι­καί­ω­μα ι­διο­κτη­σί­ας του πα­τρός του Γιώρ­γη Βε­ΐ­ζη, ε­νώ για το μα­γα­ζί, το ο­ποί­ο λει­τουρ­γεί ε­πί 68 χρό­νια πε­ρί­που και εί­ναι και αυ­τό ε­ντός του οι­κο­πέ­δου, α­φού το α­να­καί­νι­σε, του ζη­τούν να κα­τε­δα­φι­στεί με την αι­τιο­λο­γί­α ό­τι εί­ναι αυ­θαί­ρε­το κτί­ριο.

3. Στον κ. Νί­κο Σω­κρά­τη Κο­λή­λια, βά­σει της υπ’ α­ριθ. 1865/38.01.1995 “Βε­βαί­ω­σης Πε­ρί Ι­διο­κτη­σί­ας” α­πό το Υ­πο­θη­κο­φυλα­κεί­ο Αυ­λώ­νας (υπ’ α­ριθ. 222.06.82.1994 Α­πό­φα­ση της “Ε­πι­τρο­πής Ε­πι­στρο­φής Πε­ριου­σιών”με υπ’ α­ριθ. 36 Πρω­τό­κολ­λο, υπ’ α­ριθ. 2528/Α­ριθ­μός Πρά­ξε­ως 3633 Α­πό­φα­ση “Στο ό­νο­μα του λα­ού” του Δι­κα­στη­ρί­ου Αυ­λώ­νας), του α­να­γνω­ρί­ζε­ται η ι­διο­κτη­σί­α την ο­ποί­α κλη­ρο­νό­μη­σε α­πό τον πα­τέ­ρα του, Σω­κρά­τη Κο­λή­λια. Οι α­πο­φά­σεις αυ­τές για την ε­πι­στρο­φή της πε­ριου­σί­ας του δεν ε­φαρ­μό­στη­καν μέ­χρι στιγ­μής α­πό το Δη­μαρxεί­ο. Α­ντι­θέ­τως, ζη­τεί­ται vα κα­τεδαφι­στεί το μα­γα­ζί που βρί­σκε­ται σ’ αυ­τό το οι­κό­πε­δο, το ο­ποί­ο έ­κτι­σε πριν α­πό 3 χρό­νια.

4. Ό­σον α­φο­ρά τον κ. Χερ­κούλ (Η­ρα­κλής) Πέ­τρος, με την υπ’ α­ριθ. 289/13.07.2001 α­πό­φα­ση του Δη­μάρxου κ. Mato, α­να­στέλ­λε­ται η υπ’ α­ριθ. 10/5/19.09.2880 Ά­δεια Οι­κο­δό­μη­σης της ΚΚΤ Αυ­λώ­νας (Συμ­βου­λί­ου Χω­ρο­τα­ξί­ας) με προ­θε­σμί­α ε­φαρ­μο­γής μέ­χρι στις 19.05.2002.

5. Ε­πί­σης, το Δη­μαρxεί­ο δεν σέ­βε­ται την ι­διο­κτη­σί­α του κ. Θω­μά Λέ­κο Σύ­μα, η ο­ποί­α, βά­σει την υπ’ α­ριθ. 434 “Βε­βαί­ω­ση του Τμή­μα­τος της πο­λε­ο­δο­μί­ας” Αυ­λώ­νας, του α­να­γνω­ρί­ζε­ται.

6. Στον κ. Σπύ­ρο Ζού­πα, με την υπ’ α­ριθ. 105/31.83.1994 α­πό­φα­ση της “Ε­πι­τρο­πής Ε­πι­στρο­φής Πε­ριου­σί­ων” Αυ­λώ­νας, Φά­κε­λος υπ’ α­ριθ.22 1, α­να­γνω­ρί­ζε­ται το δι­καί­ω­μα ι­διο­κτη­σί­ας στο οι­κό­πε­δο ό­που έ­χει κα­τε­δα­φι­στεί το πα­λαιό κτί­ριο και πά­νω στο ο­ποί­ο κτί­στη­κε το νέ­ο πα­ρα­θε­ρι­στι­κό κέ­ντρο των Δρυ­μά­δων. Το Δι­κα­στή­ριο της Αυ­λώ­νας, με την υπ’ α­ριθ. 152/88.86.2000 Α­πό­φα­ση, Α­ριθ­μός Πρά­ξε­ως 152, δια­τάσ­σει την ε­κτέ­λε­ση της Α­πό­φα­σης αυ­τής. Το Δη­μαρxεί­ο ό­μως αρ­νεί­ται την ε­κτέ­λε­ση αυ­τής της Α­πό­φα­σης.”2

Οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες για την κα­τά­στα­ση στο ι­διο­κτη­σια­κό δεν έ­πα­ψαν ού­τε στιγ­μή. Την 1η Δε­κεμ­βρί­ου 2001, και κα­τά τη διάρ­κεια του Β΄ συ­νε­δρί­ου του σύλ­λο­γου “Μπρε­γκντέ­τι” (Πα­ρα­λί­α)3  στα Τί­ρα­να, ο πρό­ε­δρός του, Λά­ζα­ρης Ευάγ­γε­λος, κα­τη­γό­ρη­σε στε­λέ­χη της κυ­βέρ­νη­σης αλ­λά και των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των, με­τα­ξύ των ο­ποί­ων τον α­ντι­πρό­ε­δρο της κυ­βέρ­νη­σης Σκε­ντέρ Γκι­νού­σι, για κα­τα­πα­τή­σεις ι­διο­κτη­σιών που α­νή­κουν σε Χι­μα­ριώ­τες.  Ο κύ­ριος Λά­ζα­ρης τό­νι­σε ό­τι μέ­χρι τώ­ρα οι κυ­βερ­νή­σεις αρ­νού­νται να ι­κα­νο­ποι­ή­σουν τα αι­τή­μα­τα των Χι­μα­ριω­τών που α­φο­ρούν την ε­πι­στρο­φή των πε­ριου­σιών τους που κρα­τι­κο­ποι­ή­θη­καν α­πό το 1945 και ύ­στε­ρα. Με την κα­ταγ­γε­λί­α αυ­τή γί­νε­ται κα­τα­νο­η­τό πως “το τερ­πνόν (“κρα­τι­κό συμ­φέ­ρον), συν­δυά­ζε­ται με­τά του ω­φε­λί­μου (ι­διω­τι­κό συμ­φέ­ρον)”4.

Στις 3 και 4 Δε­κεμ­βρί­ου του 2001, έ­να συ­νερ­γεί­ο με ει­δι­κά μη­χα­νή­μα­τα, συ­νο­δευό­με­νο και α­πό δυ­νά­μεις α­σφα­λεί­ας, πραγ­μα­το­ποί­η­σε κα­τε­δα­φί­σεις έ­ξι κτηρί­ων στα Σπή­λια της Χι­μά­ρας. Η ε­νέρ­γεια αυ­τή προ­κά­λε­σε αρ­κε­τές α­ντι­δρά­σεις και ε­πει­σό­δια α­πό Χι­μα­ριώ­τες οι ο­ποί­οι εί­χαν συ­γκε­ντρω­θεί για συ­μπα­ρά­στα­ση μπρο­στά α­πό τα κτή­ρια που θα γκρε­μί­ζο­νταν. Κά­ποια ά­το­μα τραυ­μα­τί­στη­καν ε­λα­φρά, με­τα­ξύ των ο­ποί­ων ο α­ντι­πρό­ε­δρος της το­πι­κής Ο­ΜΟ­ΝΟΙΑΣ και πρώ­ην υ­πο­ψή­φιος δή­μαρ­χος, Β. Μπο­λά­νος5. Οι Χι­μα­ριώ­τες θε­ώ­ρη­σαν πως οι κα­τε­δα­φί­σεις εί­ναι ε­πι­λε­κτι­κές και δεν πει­ρά­χθη­κε κα­νέ­να άλ­λο “αυ­θαί­ρε­το” που ο ι­διο­κτή­της του έ­χει κα­λές σχέ­σεις με τους αν­θρώ­πους της ε­ξου­σί­ας. “Ε­πι­σή­μως, ο σκο­πός της δο­τής δη­μο­τι­κής αρ­χής εί­ναι η δη­μιουρ­γί­α μιας πλα­τεί­ας. Ό­μως η το­πο­θέ­τη­ση των κτι­ρί­ων που βρέ­θη­καν στο ε­πί­κε­ντρο του κυ­κλώ­να φα­νε­ρώ­νει πως αυ­τή η πλα­τεί­α θα εί­ναι α­πο­σπα­σμα­τι­κή και θα έ­χει το πρω­το­πο­ρια­κό σχή­μα ζι­γκ – ζά­γκ6”.

Η Ο­ΜΟ­ΝΟΙΑ και οι Χι­μα­ριώ­τες δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν και γι’ αυ­τό τους συ­μπα­ρα­στά­θη­καν μέ­λη του ελ­λη­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου. Η ί­δια η κυ­βέρ­νη­ση θέ­λη­σε να κρα­τή­σει χα­μη­λούς τό­νους. Ο κυ­βερ­νη­τι­κός εκ­πρό­σω­πος, κ. Πρω­τό­παπ­πας, σε σχε­τι­κή ε­ρώ­τη­ση δή­λω­σε πως: “η κα­τε­δά­φι­ση ο­ρι­σμέ­νων σπι­τιών Ελ­λή­νων της μειο­νό­τη­τας δεν φαί­νε­ται να συ­νι­στά δια­κρι­τι­κή με­τα­χεί­ρι­ση σε βά­ρος τους” και υ­πο­γράμ­μι­σε ό­τι η Ελ­λά­δα δεν υ­πήρ­χε πε­ρί­πτω­ση να δε­χτεί δια­κρι­τι­κή με­τα­χεί­ρι­ση σε βά­ρος της μειο­νό­τη­τας και ό­τι ε­ρεύ­νη­σε το θέ­μα πο­λύ προ­σε­κτι­κά7. Την ί­δια μέ­ρα, ο υ­πουρ­γός Ε­θνι­κής Ά­μυ­νας κύ­ριος Πα­πα­ντω­νί­ου βρι­σκό­ταν στην Αλ­βα­νί­α. Ο Αλ­βα­νός ο­μό­λο­γός του, κύ­ριος Μάικο, α­πα­ντώ­ντας σε ε­ρώ­τη­μα για τη θέ­ση της αλ­βα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης α­πέ­να­ντι στις κα­ταγ­γε­λί­ες ό­τι στην πε­ριο­χή της Χι­μά­ρας κα­τα­στρέ­φο­νται πε­ριου­σί­ες Ελ­λή­νων, πα­ρα­δέ­χθη­κε ό­τι έ­χουν υ­πάρ­ξει με­ρι­κές κα­τα­στρο­φές. “Ως υ­πουρ­γός Ά­μυ­νας έ­χω δώ­σει ε­ντο­λή στις δυ­νά­μεις του μη­χα­νι­κού να α­νοί­ξουν έ­να σύγ­χρο­νο δρό­μο προς τη Χι­μά­ρα, ο ο­ποί­ος θα βγά­λει την πε­ριο­χή α­πό, την κα­τά κά­ποιο τρό­πο, α­πο­μό­νω­ση, η ο­ποί­α εί­ναι συ­νέ­πεια της υ­πο­βαθ­μι­σμέ­νης υ­πο­δο­μής, στην ο­ποί­α βρί­σκε­ται αυ­τή τη στιγ­μή. Αυ­τό εί­ναι το σχό­λιο που έ­χω να κά­νω”8.

Οι βου­λευ­τές και οι ευ­ρω­βου­λευ­τές των ελ­λη­νι­κών κομ­μά­των ή­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο σα­φείς στις α­πό­ψεις τους. Ο ευ­ρω­βου­λευ­τής της Ν.Δ. κύ­ριος Χρ. Ζα­χα­ρά­κης δή­λω­σε πως το Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο πρέ­πει “να λά­βει υ­πό­ψη του αυ­τά τα γε­γο­νό­τα εν ό­ψει της προ­ε­τοι­μα­σί­ας των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για τη σύ­να­ψη Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας και Συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και Αλ­βα­νί­ας”9. Σχε­τι­κές ε­πε­ρω­τή­σεις έ­κα­ναν μέ­λη του ελ­λη­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου και των δύ­ο με­γά­λων κομ­μά­των10.

Τα γε­γο­νό­τα που δια­δρα­μα­τί­ζο­νται κά­θε λί­γο στη Χι­μά­ρα α­πο­κα­λύ­πτουν πως ο χώ­ρος αυ­τός α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται ως έ­να με­γά­λο τα­μπού. Η συ­νε­χής και με φα­να­τι­σμό άρ­νη­ση των αρ­χών να α­να­γνω­ρί­σουν αυ­τό που οι κά­τοι­κοι δια­λα­λούν στα πέ­ρα­τα της οι­κου­μέ­νης φα­νε­ρώ­νει μια με­τα­φυ­σι­κή α­ντί­λη­ψη των πραγ­μά­των. Η Αλ­βα­νί­α, για λό­γους που ο μέ­σος Ευ­ρω­παί­ος θα α­δυ­να­τού­σε να κα­τα­νο­ή­σει, δεί­χνει να έ­χει πα­ρα­συρ­θεί σε έ­ναν πό­λε­μο ε­νά­ντια σε μια ε­παρ­χί­α της. Και εί­ναι σφάλ­μα βα­ρύ και κα­νέ­να κρά­τος δεν α­περ­γά­ζε­ται το ί­διο την αυ­το­α­ναί­ρε­σή του. Την ε­πο­χή που η πο­ρεί­α της Αλ­βα­νί­ας προς την Ευ­ρώ­πη εί­ναι μο­νό­δρο­μος και το εν­δια­φέ­ρον της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης για τη Χι­μά­ρα υ­παρ­κτό και δε­δη­λω­μέ­νο, η μό­νη λύ­ση εί­ναι η α­πο­δο­χή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και ο σε­βα­σμός της ι­στο­ρί­ας.

1. Δ. Δη­μα­λέ­ξης, Χι­μά­ρα 1935 – Α­θή­να 1999. Πρό­ε­δρος της Έ­νω­σης Χει­μαρ­ριω­τών “Η Χει­μάρ­ρα”.

2. Ε­πι­στο­λή της Δ.Ε.Ε.Ε.Μ “Ο­ΜΟ­ΝΟΙΑ” Χι­μά­ρας και του Κ.Ε.Α.Δ. Χι­μά­ρας προς τον πρω­θυ­πουρ­γό της Αλ­βα­νί­ας Ι­λίρ Μέ­τα και τον υ­πουρ­γό ε­πι­κρα­τεί­ας για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα Νι­κό­λα­ο Κα­τσα­λί­δα (η ε­πι­στο­λή κοι­νο­ποι­ή­θη­κε στον πρέ­σβη των Η.Π.Α., Ι. Λί­μπρε­χτ, τον πρέ­σβη της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης, Πε­ρέ­τι, τον πρέ­σβη του Ο.Α.Σ.Ε. Ά­ρεν­ς, τον Ζ. Ζο­λύ της E.U.M.M., τον πρέ­σβη της Γαλ­λί­ας Μ. Με­να­σέ­μωφ και τον Δ. Η­λιό­που­λο, πρέ­σβη της Ελ­λά­δας.

3. Πε­ρι­λαμ­βά­νει τους κα­τοί­κους των χω­ριών α­πό τους Α­γί­ους Σα­ρά­ντα έ­ως τον Αυ­λώ­να, δη­λα­δή την πα­λιά ε­παρ­χί­α Χι­μά­ρας.

4. Μα­κε­δο­νι­κό Πρα­κτο­ρεί­ο Ει­δή­σε­ων, Σάβ­βα­το 1 Δε­κεμ­βρί­ου 2001.

5. Τη­λε­ο­πτι­κός δί­αυ­λος “Ή­πει­ρος”, Τρί­τη, 4 Δε­κεμ­βρί­ου 2001 & ε­φη­με­ρί­δα “Έ­ντυ­πο Η­πεί­ρου”, Τρί­τη 11 Δε­κεμ­βρί­ου 2001, φ. 1.

6. Εφη­με­ρί­δα “Έ­ντυ­πο Η­πεί­ρου”, Τρί­τη 11 Δε­κεμ­βρί­ου 2001, φ. 1.

7. Μα­κε­δο­νι­κό Πρα­κτο­ρεί­ο Ει­δή­σε­ων, Τρί­τη 11 Δε­κεμ­βρί­ου 2001.

8. Μα­κε­δο­νι­κό Πρα­κτο­ρεί­ο Ει­δή­σε­ων, Τρί­τη 11 Δε­κεμ­βρί­ου 2001.

9. Μα­κε­δο­νι­κό Πρα­κτο­ρεί­ο Ει­δή­σε­ων, Τε­τάρ­τη 12 Δε­κεμ­βρί­ου 2001.

10. Χα­ϊ­τί­δης και Για­κου­μά­τος α­πό τη Ν.Δ. και Κο­ντο­μά­ρης, Κρη­τι­κός και Πα­πα­θε­με­λής α­πό το ΠΑ.ΣΟ.Κ.