Μαρτυρία από την Παλαιστίνη

Τα ό­σα εί­δα και έ­ζη­σα στη Βη­θλε­έμ και την Ιε­ρου­σα­λήμ, αι­σθά­νο­μαι την α­νά­γκη να κα­τα­θέ­σω, διό­τι πι­στεύ­ω ό­τι ο δη­μο­σιο­γρά­φος, που συμ­βαί­νει να εί­ναι αυ­τό­πτης μάρ­τυ­ρας δρα­μα­τι­κών γε­γο­νό­των πα­γκό­σμιας εμ­βέ­λειας, πρέ­πει να δη­μο­σιο­ποιεί τις ε­μπει­ρί­ες του. Έ­τσι συμ­βάλ­λει στην ευαι­σθη­το­ποί­η­ση της Κοι­νής Γνώ­μης, στην κι­νη­το­ποί­η­ση των Διε­θνών Δι­καιο­δο­τι­κών Ορ­γα­νι­σμών και στην α­ντι­κει­με­νι­κή κα­τα­γρα­φή της Ι­στο­ρί­ας.
Ε­πι­πλέ­ον αι­σθά­νο­μαι, ό­τι έ­χω η­θι­κό χρέ­ος, α­πέ­να­ντι στα θύ­μα­τα, τους συ­ναν­θρώ­πους μας, Πα­λαι­στί­νιους και Ισ­ρα­η­λι­νούς, που κεί­νη τη φο­βε­ρή μέ­ρα για μέ­να (Πα­ρα­σκευ­ή 12 Α­πρι­λί­ου), ή­ταν η τε­λευ­ταί­α για αυ­τούς…

Πρω­ϊ­νό Πα­ρα­σκευ­ής, 12 Α­πρι­λί­ου, μια υ­πέ­ρο­χη α­νοι­ξιά­τι­κη μέ­ρα ξη­μέ­ρω­νε και για την πο­λύ­πα­θη Ιε­ρου­σα­λήμ. Οι κά­τοι­κοί της, μου­δια­σμέ­νοι, ί­σως και φο­βι­σμέ­νοι α­πό τα κα­θη­με­ρι­νά πλέ­ον αι­μα­τη­ρά γε­γο­νό­τα, προ­σπα­θούν να βρουν διέ­ξο­δο στη δου­λειά τους ή να κα­τα­πια­στούν, δή­θεν α­μέ­ρι­μνοι, με τις κα­θη­με­ρι­νές τους α­σχο­λί­ες ή συ­νή­θειες. Πο­λύ πρω­ί, έ­κα­να μια βόλ­τα στην α­γο­ρά στην πα­λιά πό­λη, την Αιώ­νια Ιε­ρου­σα­λήμ, την Ιε­ρή Πό­λη των τριών με­γά­λων Μο­νο­θε­ϊ­στι­κών Θρη­σκειών, και με­τά γύ­ρι­σα στο ξε­νο­δο­χεί­ο μου (Ambassador Hotel), ε­κεί που μέ­νουν ό­λοι σχε­δόν οι Έλ­λη­νες δη­μο­σιο­γρά­φοι. Μα­ζί με δύ­ο συ­να­δέλ­φους μου α­πό το πε­ριο­δι­κό “Με­τρό”, τη Μα­ρί­α και το Βαγ­γέ­λη, πή­ρα­με έ­να τα­ξί, για τη Βη­θλε­έμ. Τα τα­ξί, με­τά α­πό 35 λε­πτά δια­δρο­μή, στα­μά­τη­σε αρ­κε­τά μα­κριά, α­πό τα μπλό­κα που εί­χε στή­σει ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τός, και στις δύ­ο ει­σό­δους της Βη­θλε­έμ.
Κα­τε­βή­κα­με, μπή­κα­με, σε έ­να άλ­λο αυ­το­κί­νη­το Ι.Χ., με ο­δη­γό Πα­λαι­στί­νιο, που μας υ­πο­σχέ­θη­κε, ό­τι με 40 δολ­λά­ρια θα μας πή­γαι­νε μέ­χρι το Νο­σο­κο­μεί­ο της Βη­θλε­έμ, χω­ρίς να μας α­ντι­λη­φθούν οι Ισ­ρα­η­λι­νοί στρα­τιώ­τες.
Μπή­κα­με στην Βι­βλι­κή Βη­θλε­έμ, α­πό έ­ναν στε­νό χω­μα­τό­δρο­μο.
Ο ο­δη­γός κρά­τη­σε την υ­πό­σχε­σή του  και σε 10 λε­πτά, μας α­πο­βί­βα­σε σώ­ους, μπρο­στά στο Νο­σο­κο­μεί­ο της Βη­θλε­έμ. Πρώ­τη ει­κό­να α­πό την Βη­θλε­έμ, εί­ναι ό­τι ε­πι­κρα­τεί νε­κρι­κή σι­γή. Η Βη­θλε­έμ μοιά­ζει με Νε­κρό­πο­λη πε­ρισ­σό­τε­ρο, πα­ρά με σύγ­χρο­νη Πό­λη που ζουν πε­ρί­που 70.000 κά­τοι­κοι. Ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τός έ­χει ε­πι­βάλ­λει καθολική α­πα­γό­ρευ­ση.
Α­πα­γο­ρεύ­ε­ται στα παι­διά να παί­ζουν στις αυ­λές των σπι­τιών τους, στους κα­τοί­κους να βγαί­νουν στα μπαλ­κό­νια ή να α­νοί­γουν τα πα­ρά­θυ­ρα, στους αρ­ρώ­στους να πη­γαί­νουν στο για­τρό τους!
Μό­νο τα στρα­τιω­τι­κά ο­χή­μα­τα και τα άρ­μα­τα μά­χης του ισ­ρα­η­λι­νού στρα­τού κι­νού­νται στους έ­ρη­μους δρό­μους της Βη­θλε­έμ και δη­μιουρ­γούν έ­να τρο­μα­χτι­κό σκη­νι­κό.
Μα­ζί με άλ­λους 8-10 δη­μο­σιο­γρά­φους, παίρ­νου­με τον με­γά­λο α­νη­φο­ρι­κό δρό­μο που περ­νά­ει μπρο­στά α­πό το Νο­σο­κο­μεί­ο για να φτά­σου­με στη Πλα­τεί­α της Φάτ­νης, α­πέ­να­ντι α­πό τον Ιε­ρό Να­ό της Γεν­νή­σε­ως, ε­κεί που εί­ναι ε­γκλω­βι­σμέ­νοι 200 Πα­λαι­στί­νιοι μα­ζί με τους Ιε­ρείς και τους Μο­να­χούς του Να­ού.
Σχε­διά­ζα­με να δού­με το Να­ό που έ­χτι­σε η Α­γί­α Ε­λέ­νη το 333 μ.Χ., πά­νω στο τα­πει­νό Σπή­λαιο, ό­που πριν α­πό 2002 χρό­νια, έ­γι­νε η εν­σάρ­κω­ση του Λό­γου, δη­λα­δή η Γέν­νη­ση του Χρι­στού.
Α­νε­βαί­νου­με αρ­γά-αρ­γά την α­νη­φό­ρα, θα εί­χα­με προ­χω­ρή­σει γύ­ρω στα 600 μέ­τρα, ό­ταν μια ισ­ρα­η­λι­νή πε­ρί­πο­λος, μας έ­κα­νε νό­η­μα να στα­μα­τή­σου­με. Και στα­μα­τή­σα­με.
Σε λί­γο, έ­φθα­σε ε­κεί, ό­που ή­ταν οι Ισ­ρα­η­λι­νοί στρα­τιώ­τες, πε­ρί­που 30-40 μέ­τρα μα­κριά α­πό το ση­μεί­ο που εί­μα­στε α­κι­νη­το­ποι­η­μέ­νοι, έ­να υ­περ­σύγ­χρο­νο άρ­μα μά­χης (Μερ­κά­βα 3) του ισ­ρα­η­λι­νού στρα­τού.
Το άρ­μα στρέ­φει το πυ­ρο­βό­λο του δε­ξιά και πραγ­μα­το­ποιεί, δύ­ο (2) ά­με­σες βο­λές!
Στό­χος, έ­να κτι­ρια­κό συ­γκρό­τη­μα πε­ρί­που 10 κα­τοι­κη­μέ­νων δια­με­ρι­σμά­των!!
Α­κο­λου­θεί μια εκ­κω­φα­ντι­κή έ­κρη­ξη, πυ­κνός κα­πνός και με­τά ο­λό­κλη­ρο το κτη­ρια­κό συ­γκρό­τη­μα κα­τέρ­ρεύ­σε.
Η έ­κρη­ξη εί­ναι έν­δει­ξη ό­τι μέ­σα στο σπί­τι υ­πήρ­χαν ε­κρη­κτι­κά υ­λι­κά. Μέ­νω ά­φω­νος α­πό το θέ­α­μα. Δεν πί­στευα πό­τε, ό­τι θα έ­βλε­πα άρ­μα μά­χης να χτυ­πά­ει δια­με­ρί­σμα­τα…
Πριν ό­μως, προ­λά­βω να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σω, τι βλέ­πω, με πε­ρι­μέ­νει και  νέ­α έκ­πλη­ξη.
Δύ­ο τε­θω­ρα­κι­σμέ­να ο­χή­μα­τα Με­τα­φο­ράς Προ­σω­πι­κού (ΤΟ­ΜΠ), φθά­νουν στον τό­πο της έ­κρη­ξης και α­πο­βι­βά­ζουν, δύ­ο (2) ο­μά­δες στρα­τιω­τών.
Οι Ισ­ρα­η­λι­νοί στρα­τιώ­τες, όρ­μη­σαν στα φλε­γό­με­να χα­λά­σμα­τα του σπι­τιού με κα­ται­γι­στι­κά πυ­ρά, έν­δει­ξη ό­τι α­πο­τέ­λειω­σαν ό­τι εκ­κι­νεί­το, ό­σους αν­θρώ­πους δεν εί­χαν σκο­τω­θεί και α­νέ­πνε­αν α­κό­μη.
Αρ­γό­τε­ρα θα μά­θου­με, ό­τι σκο­τώ­θη­καν 16 Πα­λαι­στί­νιοι η­λι­κί­ας α­πό 85 ο γη­ραιό­τε­ρος, μέ­χρι έ­να κο­ρι­τσά­κι 7 μό­λις ε­τών.
Πέ­ντε (5) λε­πτά αρ­γό­τε­ρα έ­φθα­σε έ­να α­σθε­νο­φό­ρο του Ε­ρυ­θρού Σταυ­ρού! Οι Ισ­ρα­η­λι­νοί στρα­τιώ­τες το α­πο­μά­κρυ­ναν, δεν υ­πήρ­χαν ε­πι­ζώ­ντες της “η­ρω­ϊ­κής” στρα­τιω­τι­κής τους ε­πι­χεί­ρη­σης..
Φρί­κη, α­πο­τρο­πια­σμός, μαύ­ρες σκέ­ψεις για τον πό­λε­μο, την Κρα­τι­κή Τρο­μο­κρα­τί­α και τη Μι­σαλ­λο­δο­ξί­α. Για το κα­τά­ντη­μα του αν­θρώ­που γε­νι­κώς…
Παίρ­νου­με το δρό­μο της ε­πι­στρο­φής. Φθά­νου­με πά­λι στο νο­σο­κο­μεί­ο της Βη­θλε­έμ, μπαί­νου­με σ’ έ­να Ι.Χ αυ­το­κί­νη­το για να μας βγά­λει έ­ξω α­πο τη Βη­θλε­έμ.
Δεν εί­χα­με προ­χω­ρή­σει ού­τε 500 μέ­τρα και εμ­φα­νί­ζο­νται α­πο το που­θε­νά μπρο­στά μας δύ­ο ΤΟ­ΜΠ του ισ­ρα­η­λι­νού στρα­τού.
Οι κά­νες των ό­πλων, των πο­λυ­βό­λων των τε­θω­ρα­κι­σμέ­νων και των στρα­τιω­τών  που βρί­σκο­νται μέ­σα, μας ση­μα­δεύ­ουν ψυ­χρά, με ε­γκλη­μα­τι­κό βλέμ­μα και δεν α­στειεύ­ο­νται. Στα­μα­τά­με. Εί­μα­στε δη­μο­σιο­γρά­φοι δη­λώ­νου­με και δεί­χνου­με τις ταυ­τό­τη­τές μας. Α­δια­φο­ρούν. Ε­ξο­νυ­χι­στι­κός έ­λεγ­χος, ταυ­τό­τη­τες, δια­βα­τή­ρια, τσά­ντες, ση­μειώ­σεις, με τα χέ­ρια ψη­λά.
Μια ε­ξευ­τε­λι­στι­κή δια­δι­κα­σί­α που κρά­τη­σε πε­ρί­που μια (1) ώ­ρα. Μί­α (1) ώ­ρα έ­ντα­σης και α­γω­νί­ας που μου φά­νη­κε έ­νας (1) αιώ­νας. Κα­θώς έ­βλε­πα τις κά­νες των ό­πλων να με ση­μα­δεύ­ουν ,σκέ­φτη­κα, τι ε­μπο­δί­ζει τον Ισ­ρα­η­λι­νό στρα­τιώ­τη να μας πυ­ρο­βο­λή­σει; Μή­πως θα λο­γο­δο­τή­σει; Α­φού ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε η δια­δι­κα­σί­α, ο βλο­συ­ρός μέ­χρι τό­τε ε­πι­κε­φα­λής α­ξιω­μα­τι­κός, χα­μο­γέ­λα­σε, εί­πε “ευ­χα­ρι­στώ” και μας ευ­χή­θη­κε “κα­λό δρό­μο”…
Ε­μείς, α­πο συ­ναι­σθή­μα­τα πρέ­πει να είχαμε τα ί­δια που νιώ­θει κά­ποιος ό­ταν α­πο την κό­λα­ση πά­ει στον πα­ρά­δει­σο…
Με­ση­μέ­ρι, με­τά τα ό­σα τρα­γι­κά έ­ζη­σα στη Βη­θλε­έμ, πη­γαί­νω στο Κέ­ντρο Τύ­που στην Ιε­ρου­σα­λήμ.
Μό­λις εί­χε τε­λειώ­σει η πρώ­τη συ­νά­ντη­ση του Πρω­θυ­πουρ­γού του Ισ­ρα­ήλ Α­ριέλ Σα­ρόν με τον α­με­ρι­κα­νό Υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών  κ. Κό­λιν Πά­ουελ(και οι δύ­ο α­πό­στρα­τοι Στρα­τη­γοί). Πρώ­τος μί­λη­σε ο κ.Α. Σα­ρόν.
Ο Ισ­ρα­η­λι­νός Πρω­θυ­πουρ­γός α­γέ­ρω­χος και α­πο­φα­σι­στι­κός δή­λω­σε ό­τι :”Δεν πρό­κει­τε να κά­νου­με Ει­ρή­νη με τους Τρο­μο­κρά­τες. Η Ιε­ρου­σα­λήμ εί­ναι η Πρω­τεύ­ου­σα του Ισ­ρα­η­λι­νού Κρά­τους και των Ε­βραί­ων και θα μεί­νει για πά­ντα”.
Η σει­ρά του κ.Κ.Πά­ουελ να κάνει δη­λώ­σεις προς τους δη­μο­σιο­γρά­φους.
Καμ­μί­α α­πο­λύ­τως α­να­φο­ρά για α­πο­χώ­ρη­ση του ισ­ρα­η­λι­νού Στρα­τού α­πο τις κα­τε­χό­με­νες Πα­λαι­στι­νια­κές πό­λεις. Ο Α­με­ρι­κα­νός Υ­πουρ­γός διευ­κρί­νη­σε ό­μως  ό,τι: “πα­ρά τα ό­σα συμ­βαί­νουν στη Μ.Α­να­το­λή, οι σχέ­σεις Η.Π.Α – Ισ­ρα­ήλ, θα πα­ρα­μεί­νουν  α δ ι α τ ά ρ α χ τ ε ς”!!
Με τη δή­λω­σή του αυ­τή, ο κ.Πά­ουελ θρυμ­μά­τι­σε τις ελ­πί­δες μας για άμ­με­ση κα­τά­παυ­ση του πυ­ρός και έ­ναρ­ξη πο­λι­τι­κού δια­λό­γου.
Μό­λις τε­λεί­ω­σε η συ­νέ­ντευ­ξη Τύ­που, το λό­γο πή­ρε κά­ποιος εκ­πρό­σω­πος του ισ­ρα­η­λι­νού υπουργείου Τύ­που και Προ­πα­γάν­δας και μας “ε­ξή­γη­σε”, ό­τι οι ε­πι­χει­ρή­σεις του ισ­ρα­η­λι­νού στρα­τού θα ο­λο­κλη­ρω­θούν μό­λις ε­ξο­ντω­θούν οι Πα­λαι­στί­νιοι Τρο­μο­κρά­τες. Το Ισ­ρα­ήλ πο­λε­μά­ει την Τρο­μο­κρα­τί­α, “διευ­κρί­νη­σε”. Κά­ποιος δη­μο­σιο­γρά­φος τον ρώ­τη­σε, αν σκο­πεύ­ει ο κ.Κ. Πά­ουελ να ε­πι­σκε­φθεί τη Τζε­νίν. Δεν πή­ρε καμ­μί­α α­πά­ντη­ση.
Ει­σέ­πρα­ξε ό­μως  έ­να α­μυ­δρό και κά­πως ει­ρω­νι­κό χα­μό­γε­λο του Ισ­ρα­η­λι­νού “δια­φω­τι­στή”.

Α­πο­γο­ή­τευ­ση, Α­πο­γο­ή­τευ­ση, Α­πο­γο­ή­τευ­ση.
Ε­πι­στρο­φή στο ξε­νο­δο­χεί­ο, για φα­γη­τό και ξε­κού­ρα­ση.
Α­πό­γευ­μα Πα­ρα­σκευ­ής, η κί­νη­ση εί­ναι αυ­ξη­μέ­νη στο ε­μπο­ρι­κό κέ­ντρο της Ιε­ρου­σα­λήμ. Τε­λευ­ταί­α ψώ­νια ε­νό­ψει της αρ­γί­ας του Σαβ­βά­του για τους Ε­βραί­ους.
Στήν αρα­βι­κή συ­νοι­κί­α της Ιε­ρου­σα­λήμ, οι κά­τοι­κοί της, έ­χουν α­φε­θεί στη νω­χέ­λεια του α­νοι­ξιά­τι­κου α­πο­γεύ­μα­τος.
Ξαφ­νι­κά, και ε­νώ οι δεί­κτες των ρο­λο­γιών δεί­χνουν 16.30’,α­κού­γο­νται τα ουρ­λια­χτά α­πο δε­κά­δες σει­ρή­νες πε­ρι­πο­λι­κών και α­σθε­νο­φό­ρων, που με­τα­τρέ­πουν σε ε­φιάλ­τη την με­τα­με­σημ­βρι­νή η­ρε­μί­α.
Ό­λα τα ρά­διο-τη­λε­ο­πτι­κά μέ­σα του Ισ­ρα­ήλ δια­κό­πτουν τα προ­γραμ­μα­τά τους και με­τα­δί­δουν τη φο­βε­ρή εί­δη­ση.
Έ­γι­νε, πριν α­πό λί­γα λε­πτά, βομ­βι­στι­κή ε­πί­θε­ση αυ­το­κτο­νί­ας στο, πο­λυ­σύ­χνα­στο, ε­μπο­ρι­κό κέ­ντρο της Ιε­ρου­σα­λήμ, με δε­κά­δες νε­κρούς και τραυ­μα­τί­ες.
Βγαί­νω α­μέ­σως α­πο το ξε­νο­δο­χεί­ο, και μπαί­νω στο πρώ­το ταξί που περ­νά­ει. Χω­ρίς να πω τί­πο­τα, ο ο­δη­γός κα­τα­λα­βαί­νει και σε 5’ λε­πτά με κα­τε­βά­ζει στην ο­δό Τζά­φα, ε­κεί που έ­γι­νε η βομ­βι­στι­κή ε­πί­θε­ση.
Ε­πι­κρα­τεί παν­δαιμό­νιο.
Δε­κά­δες για­τροί και νο­σο­κό­μοι, προ­σφέ­ρουν τις πρώ­τες βο­ή­θειες στους τραυ­μα­τί­ες.
Α­στυ­νο­μι­κοί α­γω­νί­ζο­νται να κρα­τή­σουν μα­κριά α­πο τον τό­πο της έ­κρη­ξης τους δη­μο­σιο­γρά­φους και τα ρά­διο-τη­λε­ο­πτι­κά συ­νερ­γεί­α, ε­νώ α­νοί­γουν δρό­μο για να περ­νούν τα α­σθε­νο­φό­ρα.
Προ­σπά­θη­σα αρ­κε­τά και κα­τόρ­θω­σα να φθά­σω πο­λύ κο­ντά στον τό­πο της συμ­φο­ράς. Α­πο ό­σα μπό­ρε­σα να δώ :
Έ­να α­στι­κό λε­ω­φο­ρεί­ο ή­ταν κα­τε­στραμ­μέ­νο.
Α­πό τα σπα­σμέ­να τζά­μια του και το δια­λυ­μέ­νο μπρο­στι­νό τμή­μα του, έ­βγαι­νε κα­πνός.
Έ­νας συ­νη­θι­σμέ­νος κα­πνός, αλ­λά πο­λύ δια­φο­ρε­τι­κός, ό­ταν τον κοί­τα­ζα με τα μά­τια της καρ­διάς μου. Τον φα­ντα­ζό­μου­να δια­φο­ρε­τι­κό, διό­τι ή­ταν α­να­με­μειγ­μέ­νος με τις ψυ­χές των θυ­μά­των και τις γο­ε­ρές κραυ­γές πό­νου των τραυ­μα­τιών.
Κοί­τα­ξα γύ­ρω α­πο το λε­ω­φο­ρεί­ο και έ­φρι­ξα. Δια­με­λι­σμέ­να πτώ­μα­τα και τραυ­μα­τί­ες σκορ­πι­σμέ­νοι.
Μια γρα­βά­τα έ­παι­ζε με το α­ε­ρά­κι, αλ­λά ή­ταν μό­νη της, έ­λει­πε το κε­φά­λι του αν­θρώ­που…
Α­να­τρι­χια­στι­κή ει­κό­να, α­πε­ρί­γρα­πτης φρί­κης αλ­λά και θλί­ψης.
Θλί­ψης, για τα ό­ντως φο­βε­ρά έρ­γα των αν­θρώ­πων.
Τε­λι­κός α­πο­λο­γι­σμός της βομ­βι­στι­κής ε­πί­θε­σης αυ­το­κτο­νί­ας: 11 νε­κροί, 75 τραυ­μα­τί­ες α­πό τους ο­ποί­ους, οι 18 α­κρω­τη­ρια­σμέ­νοι.
Ό­λοι τους ά­μα­χοι, Ισ­ρα­η­λι­νοί πο­λί­τες.
Την ευ­θύ­νη α­νέ­λα­βε η ορ­γά­νω­ση “Μάρ­τυ­ρες του Αλ Ά­κτσα”. Αρ­γό­τε­ρα μά­θα­με, ό­τι η ε­πί­θε­ση έ­γι­νε α­πό μί­α Πα­λαι­στί­νια κα­μι­κά­ζι μό­λις 16 ε­τών.
Ε­κεί­νη η Πα­ρα­σκευ­ή, η φο­βε­ρή Πα­ρα­σκευ­ή της 12ης Α­πρι­λί­ου, θα μου μεί­νει α­ξέ­χα­στη. Πι­στεύ­ω ό­τι και η ι­στο­ρί­α θα στα­θεί ευ­λα­βι­κά α­πε­να­ντί της. Θα δι­καιώ­σει τα θύ­μα­τα, Πα­λαι­στί­νιους και Ισ­ρα­η­λι­νούς, αλ­λά θα εί­ναι α­μεί­λι­κτη με τους Πο­λι­τι­κούς Αρ­χη­γούς, με τούς Προ­έ­δρους και τούς Πρω­θυ­πουρ­γούς, που ε­πέ­τρε­ψαν αυ­τή την αν­θρω­πο­σφα­γή.
Ο Πό­λε­μος που γί­νε­ται ε­κεί, στη Μ.Α­να­το­λή, με τα δι­κά μου κρι­τή­ρια, εί­ναι πο­λύ ά­γριος, πο­λύ σκλη­ρός, α­πάν­θρω­πος, α­νε­λέ­η­τος.
Εί­ναι έ­νας πο­λύ βρώμι­κος Πό­λε­μος.
Το Δί­καιο του Πο­λέ­μου, που α­πο­τε­λεί μέ­ρος του Διε­θνούς Δι­καί­ου, εί­ναι βα­θύ­τα­τα πε­ρι­φρο­νη­μέ­νο, ε­νώ τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, ει­δι­κά των α­μά­χων πο­λι­τών, πο­δο­πα­τού­νται βά­ναυ­σα. Τα ό­σα εί­δα και έ­ζη­σα στη Μ.Α­να­το­λή, δεν έ­χουν προ­η­γού­με­νο α­θλιό­τη­τας και βαρ­βα­ρό­τη­τας.
Κα­τα­λή­γο­ντας ε­πι­ση­μαί­νω ό­τι: Κα­νείς, δεν δι­καιού­ται να πα­ρα­κο­λου­θεί α­πα­θής, τα φρι­κώ­δη ε­γκλή­μα­τα που δια­πράτ­το­νται στη Μ.Α­να­το­λή, ε­φό­σον ε­πι­θυ­μεί να εί­ναι Μο­νά­δα του αν­θρω­πί­νου Συ­νό­λου.

* Ο Χρή­στος Κα­πού­τσης εί­ναι δη­μο­σιο­γρά­φος-στρα­τιω­τι­κός συ­ντά­κτης και κά­λυ­ψε τα γε­γο­νό­τα στη Μ.Α­να­το­λή για τον Ρ/Σ “ΑΘΗΝΑ 9,84”.