Πού πάμε; Που μπορούμε να πάμε;

Δεν εί­ναι τυ­χαί­α η ε­ξέ­λι­ξη της πρα­χτι­κής των “έ­νο­πλων ο­μά­δων” στην Ελ­λά­δα, που, α­πό μια λο­γι­κή “συν­δυα­σμού” μα­ζι­κής δου­λειάς και α­να­φο­ράς στο προ­λε­τα­ριά­το, ο­δη­γού­νται α­να­πό­φευ­κτα σε μια πο­λι­τι­κή έ­ξω α­πό το προ­λε­τα­ριά­το, έ­ξω α­πό μα­ζι­κή δου­λειά.
Ας δού­με την πο­ρεί­α των ε­νερ­γειών τους. Νο­μί­ζου­με ό­τι εί­ναι ξε­κά­θα­ρη σ’ ό­λες τις φά­σεις. Αρ­χι­κά οι ε­νέρ­γει­ές τους προ­σπα­θούν να έ­χουν μια σύν­δε­ση με λα­ϊ­κά προ­βλή­μα­τα, θα πρέ­πει να δού­με ό­μως με ποιο τρό­πο. Στα 1975, ο Ε­ΛΑ (Ε­πα­να­στα­τι­κός Λα­ϊ­κός Α­γώ­νας) βά­ζει βόμ­βες στις κλει­στές πλαζ, ό­που ο κό­σμος πλη­ρώ­νει ει­σι­τή­ριο. Τη στιγ­μή δη­λα­δή που μό­λις αρ­χί­ζουν ν’ α­να­πτύσ­σο­νται οι ερ­γα­τι­κοί α­γώ­νες και ε­λά­χι­στα άλ­λα προ­βλή­μα­τα του λα­ού έ­χουν πια­στεί, με μια ξε­νό­φερ­τη λο­γι­κή που δεν α­ντα­πο­κρί­νε­ται στις συν­θή­κες του κι­νή­μα­τός μας, ο Ε­ΛΑ “χτυ­πά­ει” τις πλαζ. Πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή εί­ναι και η ε­πέμ­βα­σή του στη μα­κρό­χρο­νη α­περ­γί­α του Πί­τσου. Α­φού έ­χει τε­λειώ­σει η α­περ­γί­α, πε­ρί­που δύ­ο βδο­μά­δες με­τά, βά­ζει βόμ­βες σε πρα­τή­ρια του Πί­τσου. Η α­ντί­δρα­ση των ερ­γα­τών μέ­σα στο ερ­γο­στά­σιο (μια και η α­περ­γί­α ή­ταν νι­κη­φό­ρα) ή­ταν πως πρό­κει­ται για προ­βο­κά­τσια των φα­σι­στών του Πί­τσου! Ταυ­τό­χρο­να, η ί­δια ορ­γά­νω­ση μοι­ρά­ζει προ­κή­ρυ­ξη στο ερ­γο­στά­σιο ό­που κα­λεί τους ερ­γά­τες να ορ­γα­νω­θούν σε ο­μά­δες πα­ρέμ­βα­σης, μάλ­λον πα­ρά­νο­μες! Πρό­κει­ται για κα­τα­πλη­κτι­κή θέ­ση: τη στι­γμή που ο­ποιοσ­δή­πο­τε εί­χε πραγ­μα­τι­κή σχέ­ση με το ερ­γο­στα­σια­κό κί­νη­μα, και τον Πί­τσο ι­διαί­τε­ρα, θα’ ξε­ρε ό­τι, σε κεί­νη τη φά­ση, η δη­μιουρ­γί­α “πο­λι­τι­κών ο­μά­δων” στα ερ­γο­στά­σια ή­ταν μια μπα­ρού­φα που δεν α­ντα­πο­κρί­νο­νταν σε τί­πο­τε, ε­νώ το κέ­ντρο της πά­λης έ­μπαι­νε στην πά­λη μέ­σα στο σω­μα­τεί­ο, στην ε­νί­σχυ­ση του σω­μα­τεί­ου.
Αυ­τή η “συν­δυα­σμέ­νη” ε­νέρ­γεια, οι βόμ­βες και η προ­κή­ρυ­ξη, εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή, υ­πο­δειγ­μα­τι­κή θα λέ­γα­με, για την πο­λι­τι­κή λο­γι­κή ε­κεί­νων που την έ­κα­ναν, έ­ξω και ε­νά­ντια σε ο­ποιο­δή­πο­τε πραγ­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο πά­λης. Αυ­τές οι “συν­δυα­σμέ­νες” ε­νέρ­γειες δεν έ­χουν πα­ρά τον χα­ρα­κτή­ρα αυ­το­ε­πι­βε­βαί­ω­σης.
Ό­μως τα πράγ­μα­τα ε­ξε­λίσ­σο­νται α­κό­μα πα­ρα­πέ­ρα. Α­κρι­βώς για­τί μ’ αυ­τή τη λο­γι­κή δε μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει κα­μιά ερ­γα­τι­κή και λα­ϊ­κή κα­τεύ­θυν­ση, κα­μιά σύν­δε­ση με τις μά­ζες, η λο­γι­κή των έ­νο­πλων ο­μά­δων “α­πο­γειώ­νε­ται”, γί­νε­ται ό­λο και πιο α­φη­ρη­μέ­να γε­νι­κο­πο­λι­τι­κή και α­φο­ρά­ει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τις έ­νο­πλες ο­μά­δες και το κρά­τος, ά­σχε­τα με τις μά­ζες. Ας δού­με αυ­τές τις ε­νέρ­γει­ες α­πό πέρ­σι. Ε­νέρ­γεια στην Α­ΕG λό­γω Σταμ­χά­ιμ, θά­να­τος του Χρή­στου Κα­σί­μη. Στη συ­νέ­χεια, α­πά­ντη­ση της “Ο­μά­δας Χρ. Κα­σί­μης” σε α­στυ­νο­μι­κούς (στο μη­χα­νο­κί­νη­το της α­στυ­νο­μί­ας), το κα­λο­καί­ρι ε­νέρ­γεια στα λε­ω­φο­ρεί­α στην Α­θή­να, ά­σχε­τα με ο­ποιον­δή­πο­τε συ­γκε­κρι­μέ­νο α­γώ­να. Και τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό, δυο βόμ­βες στη Θεσ­σα­λο­νί­κη για την ε­πέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου. Πια ο προ­σα­να­το­λι­σμός των ε­νερ­γειών εί­ναι συ­γκε­κρι­μέ­νος. Α­φο­ρά­ει ή σε λο­γα­ρια­σμούς των ο­μά­δων με τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό ή σε α­να­φο­ρές σε γε­νι­κο­πο­λι­τι­κές “ε­πε­τεί­ους” στην πλειο­ψη­φί­α τους. Και α­να­πό­φευ­κτα αυ­τός ο προ­σα­να­το­λι­σμός θα ε­ντα­θεί. Ε­πο­μέ­νως, το ζή­τη­μα του “συν­δυα­σμού”, που προ­σπα­θού­με ν’ α­ναλύ­σου­με θε­ω­ρη­τι­κά, φαί­νε­ται πια και στην πρά­ξη.

Ο.Π.Α. Νο­έμ­βρης ’78