Του Γιώργου Χατζηαναγνώστου από τη Ρήξη φ. 119
Σε μια χρονική συγκυρία όπου το κόστος διαχείρισης αποβλήτων επιβαρύνει την επιχείρηση μέσω δημοτικών τελών, υπάρχουν επιχειρήσεις που όχι μόνο δεν παράγουν απόβλητο, κατά συνέπεια και δεν χρησιμοποιούν δημοτικούς κάδους αλλά εισπράττουν και έσοδα από την αυτοδιαχείριση των πόρων τους.
Και μπορεί μια Αυτοδιαχειριζόμενη Επιχείρηση Ανακυκλωσίμων (Α.Ε.Α) να μην απαντάται ακόμα συχνά, αλλά είναι ένα ταχέως αναπτυσσόμενο στις επιχειρήσεις υπόδειγμα της μεθοδολογίας του μέλλοντος ως προς την αξιοποίηση των πόρων. Οι επιχειρήσεις αυτές, με τη διαφορετικότητά τους, δίνουν ένα σοβαρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα υπεροχής μέσω της εφαρμογής του, στη σκληρή πραγματικότητα των επιχειρήσεων του σήμερα.
Η μεθοδολογία Α.Ε.Α. (Αυτοδιαχειριζόμενη Επιχείρηση Ανακυκλωσίμων) θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια ορθολογιστική διαχείριση όπου αξιοποιούνται όλες οι παραγωγικές δυνατότητες μόχλευσης των προϊόντων της επιχείρησης, αθροίζοντάς τα στο ενεργητικό της.
Σημεία και επιχειρήσεις όπου απαντώνται συχνά σε αυτό το πρότυπο μοντέλο διαχείρισης πόρων θα συναντήσει κανείς εύκολα σε επιχειρήσεις, όπου η νομοθεσία επιβάλλει την ορθή διαχείριση για λόγους υγειονομικού ενδιαφέροντος, όπως λ.χ. τα σφαγεία, όπου τίποτα δεν απορρίπτεται. Η τήρηση όλων όσα προβλέπονται βρίσκεται στους Κοινοτικούς Κανονισμούς 853/04 και 854/04 κατά τη διαδικασία σφαγής, εκσπλαχνισμού, τεμαχισμού κ.λπ. των σφαγίων, όπως ψυκτικός θάλαμος υποπροϊόντων, αντλίες και δεξαμενή συγκέντρωσης αίματος. Εκεί τα απορριπτόμενα υποπροϊόντα (πλην του αίματος) φυλάσσονται σε ειδικούς κάδους στον ψυκτικό θάλαμο υποπροϊόντων, με πρόσβαση στην ακάθαρτη περιοχή του σφαγείου. Τα υποπροϊόντα απομακρύνονται από το σφαγείο σε τακτά χρονικά διαστήματα και η τύχη τους είναι σύμφωνη με τον Κανονισμό (ΕΚ) 142/2011.
Ταυτόχρονα μπορούν να υπάρξουν στον ίδιο χώρο δεξαμενές βιολογικού καθαρισμού υδάτων για διαχείριση των υδάτινων όγκων που χρησιμοποιεί η επιχείρηση, έτσι ώστε να μην οδηγηθούν στο αποχετευτικό σύστημα, αλλά να μπορούν να επεξεργαστούν για την όποια δυνατή αξιοποίηση.
Αντίστοιχα ευδιάκριτα διαφανή σημεία εναπόθεσης διαχωρισμένων υλικών (πλέγματα -χάρτινα κ.λπ.) υπάρχουν προς προώθηση στα πιστοποιημένα συστήματα ανακύκλωσης, υποβοηθώντας την επιχείρηση στην προσπάθειά της να ανακτήσει τους πόρους με ταμειακή πρόσοδο.
Πρακτικά, τίποτα δεν μένει αναξιοποίητο από το αίμα σε ένα σφαγείο, από τα φτερά χήνας που γίνονται μαξιλάρια, από τα κόκαλα που μετατρέπονται σε λίπασμα.
Σήμερα οι Α.Ε.Α. μπορεί να μην είναι ευρέως διαδεδομένες στη χώρα μας, όμως η κυκλική οικονομία, η ανακύκλωση ή ανάκτηση, αλλά και η εφαρμογή του «ο ρυπαίνων πληρώνει» σαν κοινοτική οδηγία είναι προφανές ότι θα δώσει τη θέση της στη μέχρι και σήμερα ανεξέλεγκτη σύμμεικτη ολική απόρριψη των πόρων στους κάδους των δήμων.
Και μπορεί πάντα να μένει ένα μικρό υπόλειμμα στο τέλος για απόρριψη, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως απόβλητο, είναι όμως πολύ μικρό συγκριτικά.
Οι στόχοι της Ε.Ε. περί ανακύκλωσης για διαλογή στην πηγή και ανάκτησης των πόρων, όπου ο στόχος της Κομισιόν είναι να αυξηθεί μέχρι το 2030 το ποσοστό ανακύκλωσης οικιακών και άλλων αστικών αποβλήτων στο 70%, εκ των πραγμάτων θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αξιοποίηση των πόρων των επιχειρήσεων σε γραφεία, καταστήματα, αλλά και την οικία, με ξεχωριστούς κάδους ανά ρεύμα απόρριψης.
Οι Α.Ε.Α. (Αυτοδιαχειριζόμενες Επιχείρησεις Ανακυκλωσίμων) δείχνουν τον δρόμο σε μια κοινωνία που ασθμαίνει να βρει νέες μεθοδολογίες διαχείρισης των αποβλήτων με το χαμηλότερο λειτουργικό κόστος, αλλά και με περιβαλλοντολογικά οφέλη. Δεν είναι μακριά η ημέρα όπου οι επιχειρήσεις Α.Ε.Α. θα αποτελούν τον κύριο κορμό ανακύκλωσης ανάκτησης των πόρων που παραδίδονται σε ΧΥΤΑ, επιβαρύνοντας με υψηλό κόστος τον πολίτη.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μπορεί να χρησιμοποιήσει ως πιλότο εφαρμογής διαχείρισης των προϊόντων της τα πρώην «απορρίμματα». Αυτά που σε παρελθόντα χρόνο οι αγρότες της υπαίθρου και οι γιαγιάδες μας, ελλείψει πόρων, υιοθετούσαν παραδοσιακά ως μεθοδολογία.
