Προσφυγικό και «επιστήμη»

Προσφυγική-μεταναστευτική κρίση και «επιστήμη»

Του “Αμόρφωτου Ανθρωπιστή” από τη Ρήξη φ. 120

Βασικοί θεσμικοί πρωταγωνιστές στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης και τραγωδίας είναι οι πολυποίκιλες Μ.Κ.Ο, οι δικαιωματικές ομάδες και οι οργανικοί διανοούμενοι που δίνουν το επιστημονικό πλαίσιο παρέμβασής τους. Η «απόλυτη γνώση» τους τους καθιστά «αντισυστημικούς» μόνο απέναντι στο λαϊκό σώμα το οποίο επέδειξε γνήσιο ανθρωπισμό στη βοήθεια των προσφύγων, που κι αυτός όμως έχει φυσικά όρια αντοχής. Όμως, οι «επιστήμονες» και οι οργανώσεις λοιδορούν τις τοπικές κοινωνίες και κατηγορούν ως ρατσιστικό το όριο πέρα από το οποίο η διάλυση της συνοχής θα είναι εφιαλτική τόσο για τους ντόπιους, όσο και για τους πρόσφυγες.
Η «απόλυτη επιστήμη» των Μ.Κ.Ο. στηρίζεται, σχεδόν αποκλειστικά, στις μεταμοντέρνες μετεξελίξεις της θεωρίας των Γενικών Συστημάτων και της διακυβέρνησής τους (Κυβερνητική). Μιας θεωρίας σημαντικότατης, όσον αφορά στη γνώση για τα φυσικά και ανθρώπινα συστήματα και τη δυναμική τους.
Βασικός πυρήνας της θεωρίας είναι ότι σύστημα είναι «ένα σύμπλεγμα αλληλοεπηρεαζομένων και αλληλοεξαρτώμενων μεταξύ τους στοιχείων. Η αλλαγή σε κάποιο στοιχείο του συστήματος επιφέρει αλλαγές σ’ όλο το σύστημα (Bateson, 1972). Το σύστημα δεν είναι το άθροισμα των μερών του, αλλά μια οργανική ενότητα που διαφέρει ποιοτικά από τα επιμέρους κομμάτια του.
Η νεοφιλελεύθερη δεξιά και αριστερά ερμηνεύουν κατά το δοκούν τη θεωρία των συστημάτων, προκειμένου να προωθήσουν τη δυναμική μετεξέλιξη του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος, για τις οποίες είναι η (ισοπεδωτική) παγκοσμιοποίηση. Ιδιαίτερα, εστιάζουν στην υπαρκτή ιδιότητα της αυτορρύθμισης των συστημάτων, τα οποία αυτοελέγχονται, αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον, αναπροσαρμόζοντας, διαρκώς, τις λειτουργίες και τη δομή τους, τείνοντας άλλοτε προς τη διατήρηση της σταθερότητάς τους (ομοιόσταση) και άλλοτε προς την ανατροπή της, την αταξία και την αλλαγή (εντροπία).
Στις εκπαιδεύσεις και τα φόρουμ των Μ.Κ.Ο και των «ατομικών δικαιωμάτων», η ροή των προσφύγων αναλύεται μέσα από την έννοια της αυτοοργάνωσης των συστημάτων, η οποία σχετίζεται ή/και προϋποθέτει την απορρύθμισή τους.
Στην απορρύθμιση αυτή επενδύουν οι ποικιλόμορφοι «επαναστάτες». Η προτροπή, «ανοίξτε τα σύνορα», προσβλέπει στην παρόξυνση της απορρύθμισης, εκβιάζοντας την αλλαγή, τη νέα αυτοοργάνωση. Άλλωστε και στο πλαίσιο του αντιπαγκοσμιοποιητικού Κοινωνικού Φόρουμ σχεδόν κυριαρχούσε η φωνή αυτή: «Να διευκολύνουμε τις ροές των δυστυχισμένων, ώστε να αναγκαστεί η Ευρώπη, δια της απορρύθμισης, να βρει μια νέα ισορροπία». Έτσι, οι «εκσυγχρονιστές αριστεροί» βλέπουν την παγκοσμιοποίηση της κρίσης και την επανάσταση, ο Νέγκρι την «Αυτοκρατορία» του και οι νεοφιλελεύθεροι δεξιοί τη δικαίωση των ταξικών πόθων για απελευθέρωση των αγορών και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Ενώ οι «ανθρωπιστικοί» διανοούμενοι ανακάλυπταν τον κόσμο που όλοι θα ζούμε αγαπημένοι και αγκαλιασμένοι σε μια νέα αρμονία. Και ο …μεταμοντερνιστής, εντέλει, Καμμένος, ασυνείδητα, την απορρύθμιση αυτή εννοούσε όταν έλεγε ότι θα γεμίσει την Ευρώπη με μετανάστες, ως μέσο πίεσης για τα σκληρά μέτρα.
Βέβαια, τα φυσικά συστήματα έχουν και άλλα χαρακτηριστικά που δεν τονίζονται το ίδιο, από τους ακτιβιστές «επιστήμονες». Αυτά είναι: η έννοια της αυτοποίησης (η τάση να διατηρούν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά τους, παρά τις περιβαλλοντικές μεταβολές, μέσω του συνεχούς κύκλου αυτοδημιουργίας και αυτοκατάλυσης), η οποία χαρακτηρίζεται από την επικοινωνιακή ανοικτότητα (communicating openness), αλλά και τη λειτουργική κλειστότητα (operational closure). Επίσης, χαρακτηρίζεται από τη ύπαρξη ορίων με τα οποία αφομοιώνει τα εξωτερικά ερεθίσματα.
Το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα έχει ξεπεράσει, προ πολλού, τα όρια που ένα σύστημα μπορεί να αντέξει προκειμένου να αυτοποιηθεί (να έχει ταυτότητα υπό μια έννοια). Μάλιστα, έχει ανατραπεί η πρώτη αρχή βιωσιμότητας των αυτοποιητικών συστημάτων που είναι : «Ο έλεγχος επιτυγχάνεται όταν η ποικιλία του συστήματος ελέγχου είναι τουλάχιστον ίση με την ποικιλία του ελεγχόμενου συστήματος (Variety kills variety)».
Πώς λύνει τον γρίφο το ισοπεδωτικά μεταμοντέρνο «ανθρωπιστικό» κίνημα; Αξιοποιώντας μια άλλη παραδοχή της θεωρίας: «Το μέτρο της ποικιλίας εξαρτάται από τον παρατηρητή και το περιβάλλον του συστήματος». Και επειδή οι παρατηρητές είμαστε εμείς, ως κυρίαρχοι ιδεολογικοί μηχανισμοί του καπιταλιστικού περιβάλλοντος, εύκολα μπορούμε να ορίζουμε την ποικιλία με τέτοιον τρόπο που να μην έρχεται σε αντίθεση με τη θεωρία μας. Η ποικιλία των ανθρώπων δεν απειλεί το σύστημα να αυτοποιηθεί, όταν δεν έχει ….ταυτότητα και οντολογικά χαρακτηριστικά: καταγωγή, φύλο, τάξη, θρησκεία, παραδόσεις, ιστορία, κ.α. Οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Απλώς η αύξηση του πληθυσμού στην Ελλάδα θα ωθήσει σε ποιοτικές αλλαγές στην Ευρώπη και στον πλανήτη. Έτσι, μια ολιστική συστημική θεωρία της ανθρώπινης φύσης, όπως περιέγραψε υπέροχα ο Εντγκάρ Μορέν, φτάνει να «καταργεί» την ανθρώπινη φύση, στα χέρια των υπερνεωτερικών επιστημονικών αφεντικών.
Βέβαια, όταν απέναντί σου έχεις την κυριαρχία των νεοϊμπεριαλισμών, του κεφαλαίου, τη νεοθωμανική Τουρκία, το κλείσιμο των συνόρων προς την Ε.Ε κ.ά., προσγειώνεσαι βίαια στην πραγματικότητα, αλλά ποιος νοιάζεται; Αρκεί να δικαιωθεί η νομοτέλεια της θεωρίας μας κι ας διαλύονται οι ντόπιοι, κι ας πνίγονται οι δυστυχισμένοι. Έτσι κι αλλιώς, κάποιο νέο επιστημονικό κερδοφόρο θινκ τανκ, θα μας καλέσει μετά από χρόνια, σε κάποια χυλοποιημένη μητρόπολη και θα εξηγήσουμε τα πάντα!