Του Θανάση Τζιούμπα
Όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε να αυξάνουν σε έκταση και ένταση οι διαμαρτυρίες των εγκλωβισμένων στην χώρα μας μεταναστών/προσφύγων.
Η Ειδομένη είναι στην ουσία μια πολιτεία αντίσκηνων 12.000 ανθρώπων, όπου η ελληνική πολιτεία είναι απούσα και κυριαρχεί η απόλυτη ανομία ή, ακόμη χειρότερα, ο νόμος των ομάδων/φατριών που έχουν αρχίσει να οργανώνονται. Στον Πειραιά η κατάσταση των 5.000 δεν διαφέρει. Στα νησιά τα χοτ σποτ είναι εκτός ελέγχου. Στα «κέντρα μετεγκατάστασης» οι μετεγκατεστημένοι βιώνουν την προχειρότητα και τις απαράδεκτες συνθήκες. Δίπλα στους παράξενους γαλαξίες των «Μ»ΚΟ αναπτύσσεται και αυτός των «αλληλέγγυων».
Λένε πως η πυρκαγιά για να ξεσπάσει χρειάζεται καύσιμη ύλη, οξυγόνο και θερμοκρασία ανάφλεξης.
Προσέξτε τις αναλογίες: Η καύσιμη ύλη είναι η απόγνωση μπροστά στο γεγονός και τις συνθήκες του εγκλωβισμού σε ένα κράτος, που όχι μόνο δεν μπορεί να γλύψει τις πληγές του δικού του κορμιού, αλλά επί πλέον έχει την πιο ανίκανη πολιτική ηγεσία εδώ και πολλές δεκαετίες. Το οξυγόνο είναι η οργή όταν η κατάσταση γίνεται τελεσίδικη καταδίκη. Κι η θερμοκρασία ανεβαίνει με τις ψεύτικες ελπίδες που σπέρνουν με τον πιο ανήθικο τρόπο οι «αλληλέγγυοι», σπρώχνοντας τους σε ατελέσφορα γιουρούσια στο συρματόπλεγμα, κλεισίματα δρόμων και διάφορα άλλα «κινηματικά».
Ας τα δούμε πιο αναλυτικά:
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που έχουν εγκλωβιστεί εδώ έχουν ως τώρα επιβιώσει μόνο χάρη στην αλληλεγγύη των Ελλήνων και δευτερευόντως στη ξένη βοήθεια των «θεσμικών» ΜΚΟ. Μια μεγάλη ομάδα από αυτούς έχει κολλήσει στην Ειδομένη και τον Πειραιά, ελπίζοντας ότι τα σύνορα θα ανοίξουν, όπως τους υπόσχονται κάποιοι «αλληλέγγυοι» ή φοβούμενοι ότι η μεταφορά τους στα κέντρα μετεγκατάστασης είναι η εγκατάλειψη του «ονείρου Γερμανία» ή ο προθάλαμος της απέλασης.
Η πλειοψηφία που δέχτηκε την μετεγκατάσταση αντιμετωπίζει τις συνέπειες της προχειρότητας της κυβέρνησης που αγνόησε το προφανές, ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι απλά «τράνζιτ» αλλά μοιραία κάποια στιγμή θα γίνει «τέρμιναλ» και φυσικά αντιμετώπισε τις ανάγκες στέγασης, διατροφής και περίθαλψης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων σαν να ήταν μια ομάδα κατασκηνωτών που ψάχνουν χώρο για ελεύθερο κάμπινγκ. Και φυσικά δεν αντιμετώπισε καθόλου το ζήτημα της τήρησης της τάξης και της ημεδαπής νομιμότητας, που είναι ένα ζήτημα ασφάλειας τόσο για τους πρόσφυγες / μετανάστες όσο και για τις τοπικές κοινωνίες. Όσο περνούν οι μέρες και οι εβδομάδες και η προοπτική της απόδρασης απομακρύνεται, η απόγνωση θα γίνεται οργή, οργή κατά πάντων. Η Ειδομένη θα είναι ένα καζάνι που βράζει ώσπου να εκραγεί, κι αυτό θα συμβεί όταν υπάρξουν θύματα, όπως είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Η κυβέρνηση επαίρεται για το γεγονός ότι δεν χρησιμοποίησε βία και εγκαλεί τους Σκοπιανούς, όμως αγνοεί ότι η αναγκαία για κάθε λόγο (ανθρωπιστικό, κοινωνικό, πολιτικό, δημόσιας υγείας, εξωτερικής πολιτικής) εκκένωση, όσο αργεί, τόσο πιο βίαιη θα χρειαστεί να γίνει. Είναι η στιγμή που εχθρός θα γίνει ο Έλληνας αστυνομικός κι όχι ο Σκοπιανός Το ίδιο και για λιμάνι του Πειραιά, εκτός αν είναι διατεθειμένη να διατηρήσει την εικόνα της εξαθλίωσης στο πρώτο επιβατικό λιμάνι μέσα στην τουριστική περίοδο.
Η απουσία των αρχών θρέφει την ανομία, δημιουργώντας μια ψυχολογία ότι εδώ όλα επιτρέπονται. Η αστυνομία επαναλαμβάνει τον ρόλο της ως «ακίνητα στρατιωτάκια» για να θυμηθούμε τα μοτίβα της εξουσίας.
Ως φυσική συνέπεια η πατρίδα μας μετατρέπεται σε ένα «πεδίο βολής φτηνό», έχει κατακλυστεί από στρατιές διεθνών «αλληλέγγυων» του αριστερισμού και της αντεξουσίας, που βρήκαν στην φιγούρα του ξένου το υποκείμενο της επανάστασης των ονείρων τους, υποκείμενο που δεν παράγουν πλέον σε επαρκείς αριθμούς οι δυτικές κοινωνίες. Οι ξένοι που μάζεψαν τις φράουλες μας, καθάρισαν τα σπίτια μας, ξεσκάτωσαν τους γέρους και τα μωρά μας, περιποιήθηκαν την λίμπιντο μας, τώρα καλούνται να κάνουν και την επανάσταση μας. Εμείς τους αγαπάμε τόσο ώστε να είμαστε τα αφεντικά τους.
Οι πρακτικές είναι δοκιμασμένες: χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ανάμιξη με το «υποκείμενο», «παραδειγματικές ενέργειες» που αυξάνουν την ένταση, διάδοση φημών, αναζήτηση των πιο οργισμένων ανάμεσα στους εγκλωβισμένους ώστε να είναι οι «αντένες» της αναταραχής. Οι «αλληλέγγυοι» αναγορεύονται σε πρωτοπορία αποκτώντας τον στρατό των ονείρων τους. Βασική προϋπόθεση ο έλεγχος του πλήθους. Έτσι κάθε μέσο είναι θεμιτό αρκεί να ανεβάζει την ένταση και να οδηγεί από το βίωμα της δυστυχίας στο βίωμα της ρήξης ενάντια σε όλους και όλα, σύμφωνα με τις πιο λαμπρές παραδόσεις του δάσκαλου Νετσάγιεφ.
Οι σπίθες δεν λείπουν, και στο μέλλον θα είναι ακόμη περισσότερες. Μια μερίδα χαλασμένο φαγητό, ένα φίδι σε έναν καταυλισμό, μια απόπειρα σύλληψης είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Δρόμοι, σιδηροδρομικές γραμμές, η Πλατεία Συντάγματος γίνονται τα πεδία όπου, με την τεχνική βοήθεια των «αλληλέγγυων» καθοδηγείται ένα «κίνημα» διεκδίκησης.
Στο περιθώριο όμως της δημοσιότητας οι πραγματικότητες εξελίσσονται με ακραία ανησυχητικό τρόπο. Η μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων (12.000 στην Ειδομένη, 4.500 στον Πειραιά, 5.000 στο Ελληνικό κ.λπ.), το εθνοτικό ή φατριαστικό μωσαϊκό που πυροδοτεί τις εσωτερικές συγκρούσεις και οι συνθήκες που προάγουν την «αυτοοργάνωση» σε ομάδες – συμμορίες, συναντούν την απουσία των ελληνικών αρχών και κάθε έννομης τάξης. Η σχέση με τις τοπικές κοινωνίες όσο περνά ο καιρός και αυξάνεται η πραγματική ή υποθετική παραβατικότητα μοιραία θα οδηγήσουν σε πράξεις αυτοδικίας, ακόμα κι αν οι παρακρατικοί της Χρυσής Αυγής συνεχίσουν να απέχουν από την δημόσια παρέμβαση (πόσο μάλλον αν αποφασίσουν να «πλαισιώσουν» την αυτοδικία).
Αν σκεφτούμε από ποια περιβάλλοντα προέρχονται οι πρόσφυγες / μετανάστες και προσθέσουμε και τις πολιτισμικές ή θρησκευτικές ιδιαιτερότητες τους δεν θα δυσκολευτούμε να διακρίνουμε έναν επερχόμενο «Δεκέμβρη των ξένων». Με κάποιες πολύ ουσιαστικές διαφορές: Η Ελλάδα είναι ήδη μια διαλυμένη χώρα, ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται σε αποσύνθεση, η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί. Και οι δεκάδες χιλιάδες των ανθρώπων αυτών δεν είναι οι βλαστοί των αριστερών μεσοαστών που κινητοποιεί ο μηδενισμός – παρενέργεια του ευδαιμονισμού, αλλά άνθρωποι που έχουν αντικρύσει τον θάνατο και κουβαλούν πολύ πιο ριζικά αποθέματα οργής και εκκολαπτόμενης βίας.
4 ΣΧΟΛΙΑ
Δεν θα άλλαζα λέξη.
Δυστυχώς με την κλασική μέθοδο να αφήνουμε το χιόνι να μαζεύεται στην στέγη ελπίζοντας να βγεί ο ήλιος να το λυώσει, μόνο από καλή τύχη θα αποφύγουμε την αιματοχυσία. Είτε απο σκοπιανή σφαίρα είτε απο χρυσαυγίτικο ρόπαλο είτε απο αγαρινό μαχαίρι.. Και μετά ο Θεός βοηθός.
Πάντως είναι απίστευτο πως αυτή η κυβέρνηση τα κάνει όλα όσο λάθος γίνεται. Δλδ ούτε να το προσπαθούσε δεν θα τα κατάφερνε έτσι.. Δεν το πίστευα ποτέ μου πως θα πω αυτό που θα πω, αλλα ειλικρινά φοβάμαι πως 1-2 χρόνια ακόμα αυτοί οι τύποι στην εξουσία και θα ακούμε “Σαμαράς” και θα κατουριόμαστε πάνω μας απο χαρά…
Η παράγραφος, “Οι ξένοι που μάζεψαν τις φράουλες…” μέχρι “είμαστε τα αφεντικά τους” είναι αριστουργηματική για τό πολύπλευρο νόημά της.
Οντως. Αριστουργημα.
Το άρθρο λέει κάποιες, πολλές αλήθειες αλλά δεν κάνει καμιά πρόταση. Τουναντίον θεωρώ ότι μεταδίδει την αίσθηση αδυναμίας/ανημποριάς που στο τέλος θα οδηγήσει εκεί ακριβώς που άλλοι συντάκτες της Κ.Π. Άρδην λένε ότι πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να μη καταλήξουμε: στο τυφλό ρατσιστικό μίσος της Χ.Α.
Είναι γεγονός ότι όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε να αυξάνουν σε έκταση και ένταση οι διαμαρτυρίες των εγκλωβισμένων στην χώρα μας μεταναστών/προσφύγων. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν τεντοπόλεις και χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων που προσφέρουν πρώτη ύλη για εξεγέρσεις που δεν έχουν τίποτε το θετικό να προσφέρουν στις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες της κοινωνίας μας, αλλά αντίθετα ενισχύουν τις διαλυτικές τάσεις της κοινωνίας (το αστικό κράτος είναι ήδη στα χαρτιά μόνο κράτος). Κι αυτό διότι εντέλει όλες οι τάξεις που συγκροτούν το κράτος είναι εντελώς παρηκμασμένες (μικρομεσαίοι/εργάτες) ή απλά δεν έχουν ενδιαφέρον σε ένα μίνιμουμ λειτουργικό κράτος (ΛΜΑΤ). Η αστική τάξη είναι λούμπεν στην Ελλάδα αλλά δε παύει να θέλει να είναι μεταπράτης του τόπου.
Οι σκέψεις “ηθικής” καταδίκης -διαλύεται το κράτος, δημιουργείται κενό εξουσίας που θα γεμίσει από ομάδες με φατριαστικά χαρακτηριστικά, οι μεσοαστοί αριστεριστές, ο “επαναστατικός τουρισμός” των δυτικών στην Ελλάδα δεν προσφέρουν τίποτα χωρίς εναλλακτική πρόταση.
Βγάζουν μόνο ένα λανθάνον μίσος εναντίον δικαίων και αδίκων το οποίο μαντέψτε ποιοι θα οικειοποιηθούν.
Φυσικά εξαρτάται από το τι ικανοποιεί τον καθένα μας; το να εξάπτει το αίσθημα αδικίας και καταδιωκόμενου που διατρέχει πολλούς συμπολίτες μας ή να φτιάχνει γέφυρες με όσους ανθρώπους βλέπουν τα αδιέξοδα στα οποία έχουν βρεθεί διάφοροι πολιτικοί χώροι -αριστεριστές ή αντιεξουσιαστές μεταξύ αυτών- λόγω των θέσεων που εξέφραζαν κάποιες ομάδες τα προηγούμενα χρόνια.
Το άρθρο είναι εντελώς παθητικό αφού δεν κάνει καμιά αναφορά σε κοινωνικά ή πολιτικά υποκείμενα και καμιά πρόταση δραστηριοποίησης αυτών πάνω στο πρόβλημα. Με ανεδαφικές εκκλήσεις του “να κάνει κάτι το κράτος”, όταν αυτό το ίδιο κράτος είναι έρμαιο της ΕΕ, δουλειά δε γίνεται… Εδώ τους πήρε χαμπάρι και η Συσπείρωση Αναρχικών τι νούμερα είναι καταγγέλλοντας με ανακοίνωση ότι με τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας… «Μένουμε Ευρωπαϊκή Τουρκία!». Και οι λόγοι; Λένε -άκουσον, άκουσον- γίναμε ένα απέραντο κέντρο κράτησης, ότι ο τουρκικός στόλος θα φτάσει μέχρι τον ισθμό της Κορίνθου βάζοντας τη Νατοϊκή σημαία για ξεκάρφωμα και ότι καταργήθηκε η όποια διάκριση ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες, ότι θα επιβάλλουν οι αποικιοκράτες τη φιλοξενία στο ντόπιο πληθυσμό. Μπορεί να μη συμφωνεί κανείς για τις θέσεις τους πάνω στα σύνορα ή τις αντιπατριωτικές κορώνες αλλά οι άνθρωποι είναι αναρχικοί και το δηλώνουν απερίφραστα. Βέβαια “Tempora mutantur, nos et mutamur in illis” οπότε μήπως τελικά βγουν πιο πατριώτες από κάτι πατριωτικές συνιστώσες του Σύριζα;
Η ίδια η αστυνομία δεν είναι η “αρχή” του κράτους. Είναι εργαλείο της αρχής που όπως σήμερα δέρνει τους νησιώτες που διαμαρτυρήθηκαν για τη κατάσταση των νησιών λόγω της πολιτικής ανοιχτών συνόρων του κράτους, αύριο ίσως να δείρει τους “αλληλέγγυους”, τους μετανάστες/πρόσφυγες ή και τους αγρότες. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τι κάνει η αστυνομία αλλά τι κάνει ή δε κάνει η αρχή που βρίσκεται από πάνω από αυτήν.
Και εδώ έρχεται ο ρόλος των κοινωνικών ή πολιτικών υποκειμένων. Ποιό είναι το κοινωνικό ή το πολιτικό υποκείμενο μετασχηματισμού της πραγματικότητας; Δεκτή και μια απάντηση του τύπου “τώρα δεν είναι κανένα υποκείμενο σε θέση να κάνει κάτι” διότι τα κοινωνικά υποκείμενα χτίζονται, δε τα παίρνεις “με το κλειδί στο χέρι”.
Αλλά καλό θα είναι ο συγγραφέας να αναρωτηθεί τί υποκείμενα χτίζονται με λόγο όπως αυτού του άρθρου; Το “τάξη” με κάθε κόστος στην Ελλάδα δεν αποτέλεσε κάποιου είδους κοινωνικού συμβολαίου αλλά λευκή επιταγή στην διαχείριση της εξουσίας από τη δεξιά για λογαριασμό τρίτων εξωτερικών πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων με τραγικά αποτελέσματα για τη χώρα μας.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων τονίζω ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει για το “αταξία” με κάθε κόστος που είναι λευκή επιταγή στη διαχείριση της “εξουσία” από την “αριστερά” πάλι για λογαριασμό τρίτων εξωτερικών πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων πάλι με τραγικά αποτελέσματα.
Λοιπόν καλά τα άρθρα για τη συνεταιριστική παραγωγής και τις οργανωτικές μορφές που υιοθετεί αλλά θα πρέπει τελικά να αποφασίσουμε όλοι όσοι και όσες δε θέλουμε αυτή τη κατάσταση τι είδους «νόμο» επιζητούμε. Το ΚΚΕ λέει “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”, ακόμα και όταν κοντεύουμε να ξεμείνουμε από εργάτες όχι γιατί οι τελευταίοι ανέτρεψαν τη καπιταλιστική οργάνωση αλλά γιατί το κεφάλαιο κοιτάει αλλού για παραγωγή. Ο Σύριζα λέει “νόμος είναι το δίκιο των ΜΚΟ”, ο Κούλης λέει “νόμος είναι όποιος με πληρώσει πιο αδρά”, κλπ.
Εμείς, εσείς (αν δε καλύπτεσθε από αυτά που γράφω) έχοντας στο νου μας τις αρχές που αναφέρονται στις θέσεις του Άρδην πώς θα πρέπει να δράσουμε με βάση τα όσα περιέχει η διακήρυξη για «Εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία – κοινοτισμό, πνευματική αναγέννηση»;
Ο Κονδύλης αναφέρει σε άρθρο του στο Βήμα το 1997: “Ασιατικές ελίτ, οι οποίες ήδη κατέχουν την εξουσία και κηρύσσουν τις «ασιατικές αξίες» (π.χ. Σιγκαπούρη), το κάνουν αυτό έχοντας ως έρεισμα μια θέση ισχύος την οποία εξασφάλισαν μέσω της ουσιαστικά επαναστατικής μετατροπής των αντίστοιχων κοινωνιών. Αν δεν είχαν επιτύχει στο πεδίο αυτό, τότε η επίκληση των δικών τους πολιτισμικών αξιών μάλλον θα έμοιαζε αξιοθρήνητη υπεραναπλήρωση, όπως συχνότατα είναι για τους αποτυχημένους ο έλληνας αναγνώστης δεν χρειάζεται να ψάξει μακριά για να βρει παραδείγματα”.
Με δεδομένο ότι η διαχείριση του κράτους είναι σε άλλα χέρια και η πραγματική εξουσία ακόμα παραπέρα, Τι να κάνουμε?