Υπόθεσης Μπέμερμαν συνέχεια

615

Προβοκάτορας vs Μέρκελ και νεοοθωμανού σουλτάνου!

 του Βασίλη Στοϊλόπουλου

 

«Τι επιτρέπει η σάτιρα;», αναρωτήθηκε το 1919 ο Κουρτ Τουχόλσκυ, για ν’ απαντήσει ο ίδιος: «Τα πάντα»! Όμως, σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το αυτονόητο, κατά τον μαιτρ του είδους σατιρικό ποιητή και συγγραφέα, παραμένει ακόμη ζητούμενο, όχι μόνο σε σκοταδιστικές χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, αλλά και σε χώρες της Δύσης με χαρακτηριστικά «Kulturnation». Γι’ αυτό και είναι τουλάχιστον απορίας άξιο που στη Γερμανία, μια χώρα με πολύ μεγάλη παράδοση στη σάτιρα αλλά και με κατοχυρωμένες συνταγματικά τις ελευθερίες του Τύπου και του Πολιτισμού, να διαδραματίζεται, εξαιτίας ενός σατιρικού ποιήματος κατά του Ερντογάν, «μια βρώμικη κρατική υπόθεση» που μετεξελίσσεται ταχύτατα σε «διεθνές σκάνδαλο» (Σπίγκελ).

Η «Υπόθεση Μπέμερμαν» (βλέπε: http://localhost/ardinwps1/archives/198363) παραμένει εδώ και δυο εβδομάδες κυρίαρχη στη γερμανική επικαιρότητα γιατί κατέδειξε, όσο οτιδήποτε άλλο, το πόσο εξαρτημένη και ευάλωτη είναι η καγκελάριος Μέρκελ, αλλά και τις βλέψεις και τις αξίες του νεοθωμανού σουλτάνου και συνεταίρου της στο προσφυγικό. Γι’ αυτό και η υπόθεση αυτή έγινε η αφετηρία μιας οξύτατης πολιτικής αντιπαράθεσης, η οποία εξελίχτηκε σε «νάρκη για τη Μέρκελ» (Tagesspiegel), επέφερε το διχασμό του κυβερνητικού συνασπισμού αλλά και την οριστική διάρρηξη του μετώπου των «Refugees Welcome». Και επιπλέον, προκάλεσε στη μεν Γερμανία μια «απαράδεκτη ταπείνωση» (Βάγκενκνεχτ) στη δε «Υψηλή Πύλη» αισθήματα νίκης και πανηγύρια, υποχρεώνοντας ακόμα και τον πρώην διευθυντή της Μπιλντ ν’ αναρωτιέται αν «η Γερμανία έγινε ευάλωτη σε εκβιασμούς εξαιτίας της συμφωνίας με την Τουρκία». Έτσι, το χάσμα στη γερμανική κοινωνία, που ξεκίνησε όταν η Μέρκελ αποφάσισε μόνη της «άνευ άλλης εναλλακτικής λύσης» να αντιμετωπίσει την «προσφυγική κρίση» αποκλειστικά με «αξίες» φιλάνθρωπου, παίρνει συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις.

Και όλη αυτή η εσωτερική αναταραχή επειδή, μετά από απαίτηση του πρόεδρου της Τουρκίας Ερντογάν, η Γερμανίδα καγκελάριος, ξεχνώντας την παρισινή συμπόρευση με τον Ολάντ στην υπόθεση του Charlie Hebdo, αποφάσισε, κατόπιν πολυήμερης σκέψης και υπό το πρίσμα «των στενών, φιλικών γερμανοτουρκικών σχέσεων» να δώσει εντολή σε εισαγγελείς της χώρας της να ασκήσουν δίωξη εναντίον του κωμικού Γιαν Μπέμερμαν, ο οποίος, εξηγώντας εκ προοιμίου ότι με το ποίημα του θα παραβίαζε τη γερμανική νομοθεσία, «προσέβαλε σκόπιμα» κατά την καγκελάριο, τον Ερντογάν, τον «Νονό της τρομοκρατίας», όπως τον χαρακτηρίζει ο Ντίτμαρ Μπαρτς του κόμματος die Linke. Ενδεικτικό της δυσάρεστης για την καγκελάριο κατάστασης είναι και η πρόσφατη δημοσκόπηση της BamS, σύμφωνα με την οποία μόνο το 22% των Γερμανών βρίσκει σωστή την απόφαση της καγκελαρίου, ενώ το 82% των ερωτηθέντων έκριναν δικαιολογημένο το επίμαχο ποίημα, αφού ο αυταρχικός Δεσπότης της Άγκυρας «άξιζε την προσβολή» (Χέντρικ Μπρόντερ).

Φυσικά, το σκάνδαλο μετατράπηκε ήδη σε σήριαλ μιας δικαστικής και πολιτικής διαμάχης, που μπορεί να προσλάβει ακόμα και δραματικές διαστάσεις, καθώς η «πέτρα του σκανδάλου» Μπέμερμαν, που βιώνει μια «προσωπική τραγωδία» (Spiegel), διέκοψε τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις και βρίσκεται πλέον υπό αστυνομική προστασία. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα του Μπέμερμαν δεν είναι μια δικαστική ταλαιπωρία, ακόμα και καταδίκη αλλά η ανασφάλεια που του προκαλούν οι εκατοντάδες χιλιάδες φανατικοί οπαδοί και ψηφοφόροι του Ερντογάν στη Γερμανία και οι χιλιάδες Γκρίζοι Λύκοι της Islam Toplumu Milli Görüs (www.igmg.de), καθώς, μετά το «λάθος μήνυμα» της Μέρκελ, οι νεοθωμανοί «σήκωσαν ακόμα πιο ψηλά τον αμανέ» δηλώνοντας, διά του εκπροσώπου του κυβερνώντος AKP Ομέρ Τσελίκ, ότι «πρόκειται για μια προσβολή εναντίον του έθνους μας και του κράτους μας» και όχι μόνο του Ερντογάν.

Σε αυτήν την απρόβλεπτη υπόθεση, η τάλαινα Μέρκελ, που συχνά την εμφανίζουν στην Τουρκία σαν νέο Χίτλερ, χωρίς να κάνει τα καμώματα του συνέταιρό της, έχασε κατά κράτος, γιατί πρώτον δεν προστάτευσε την ελευθερία της έκφρασης στη χώρα της και δεύτερον παρέβλεψε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του Τύπου στη Τουρκία. Ενώ, έγινε απολύτως σαφές, ότι αυτό που προέχει για αυτήν δεν είναι η προστασία του κράτους δικαίου και η αξιοπρέπεια της χώρας της, αλλά αφενός το υπό αμφισβήτηση προσφυγικό ντηλ με τον Ερντογάν και αφετέρου η μυστηριώδης εμμονή της στο ότι «θα τα καταφέρουμε» – προφανώς σε βάρος της ανυπόληπτης Ελλάδας, με την ανύπαρκτη κυβέρνηση και τα απέραντα hot spots της συμφοράς. Δυο πυλώνες της πολιτικής της, που θα κινδύνευαν με κατάρρευση αν απέρριπτε το τουρκικό αίτημα, αφού όλοι γνωρίζουν ότι για όσο καιρό η ανίσχυρη Ελλάδα δεν ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα, προστατεύοντας τα ανατολικά της σύνορα και σχεδόν κανένας ευρωπαίος ηγέτης -πλην του καιροσκόπου Τσίπρα- δεν την ακολουθεί, το κλειδί στο προσφυγικό ζήτημα θα είναι στα χέρια ενός απρόβλεπτου κι εγωπαθούς Δεσπότη, που εργάζεται για την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν είναι λίγοι πάντως αυτοί που υποστηρίζουν ότι η όλη στάση της καγκελαρίου των τελευταίων μηνών και κυρίως η αποδοχή όλων των τουρκικών αξιώσεων (βίζα, ενταξιακή πορεία, έξι δισεκατομμύρια ευρώ) προκάλεσε την έναρξη της «σάτιρας Μέρκελ», που στο τέλος μπορεί να προκαλέσει ακόμη και την παραίτησή της, παρά την απεγνωσμένη προσπάθεια μέρους του «έγκυρου» γερμανικού Τύπου να την προστατέψουν.

Υποκύπτοντας συνεχώς στις αξιώσεις της Τουρκίας η Μέρκελ στην πραγματικότητα προετοιμάζει το έδαφος για την επιτάχυνση της πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη – αλλάζοντας την πάγια πολιτική των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών που ποτέ δεν ήθελαν την πλήρη ένταξη. Όμως, και πάλι ματαιοπονεί, καθώς αδυνατεί να καταλάβει ότι η νεοθωμανική Τουρκία υπό τον Ερντογάν δεν αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της σαν οποιοδήποτε μέλος μιας δημοκρατικής και ανεκτικής Ευρώπης -και μάλιστα σε παρακμή-  αλλά σαν ένα δυναμικό, μοντέρνο ισλαμικό κράτος, με ηγετικές απαιτήσεις για την ευρύτερη περιοχή. Ένα κράτος με τη δική του διοικητική οργάνωση, οικονομία, νόμισμα και νόμους και κυρίως τις δικές του «αξίες», που θα επιδιώκει να τις εξάγει όχι μόνο στους γείτονές του αλλά και όπου αλλού μπορεί – όπως έγινε και με την «Υπόθεση Μπέμερμαν».

Και αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, όσο και αν την ερχόμενη εβδομάδα, που η Μέρκελ θα βρεθεί ξανά στην Τουρκία, στις συνηθισμένες πλέον επιτόπιες εξευτελιστικές ικεσίες της προς την «Υψηλή Πύλη», θα επιμείνει αποκλειστικά στα προτεσταντικά τροπάριά της για «άυλες αξίες» περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίας του λόγου, προκαλώντας έτσι το μειδίαμα στον ασιάτη οικοδεσπότη της, που με τη δική της απόφαση του παραχώρησε «πεδίο δόξης λαμπρό» να συνεχίσει απρόσκοπτα τις απάνθρωπες κι επικίνδυνες πολιτικές του.