Η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης
(Μέρος Α΄)
Του Γιώργου Καραμπελιά
«Έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά»
Διονύσης Σαββόπουλος
Εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω πως η ιστορική αριστερά, τόσο στη Δύση όσο και στην Ελλάδα, έχει αποτύχει να προτάξει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και αντίθετα έχει μεταβληθεί σε μια δύναμη που επιταχύνει την καπιταλιστική ολοκλήρωση. Η Αριστερά, προωθώντας την αποϊεροποίηση του κόσμου και της φύσης, την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων και την παγκοσμιοποίηση την οποία βάφτισε διεθνισμό, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του καπιταλισμού την εποχή της παγκοσμιοποίησης, παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.
Η Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά –στην εκπαίδευση, στην κοινωνία, στο πεδίο των αξιών– αυτό που η νεοφιλελεύθερη Δεξιά ολοκλήρωνε στο πεδίο της οικονομίας. Γι’ αυτό και οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις της Aριστεράς, στο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, ενάντια στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, είναι ατελέσφορες και ψευδεπίγραφες. Αντίθετα, είναι οι ίδιοι που έχουν προετοιμάσει την κοινωνία για την αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, έχοντας αποσυνθέσει ιδεολογικά τα λαϊκά στρώματα και τις εθνικές ταυτότητες. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός προϋποθέτει τον πολιτισμικό, δηλαδή η δεξιά χρειάζεται την αριστερά, για να μπορεί να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τη στρατηγική της νέας τάξης πραγμάτων.
Για την κατεδάφιση της οικονομικής και δασμολογικής προστασίας των εθνών-κρατών, π.χ., και την ανάπτυξη της παγκόσμιας αγοράς, έπρεπε να προηγηθεί, ή τουλάχιστον να βαδίζουν παράλληλα, η ιδεολογική απονομιμοποίηση του πατριωτισμού και των «εθνικών συνόρων», την οποία προωθεί φρενιτιωδώς η αριστερά. Για να τείνει να μεταβληθεί ο στρατός σε επαγγελματικό, αποκομμένο από το ελληνικό έθνος, παρά την αυξανόμενη στρατιωτική παρουσία ενός διαχρονικά επιθετικού γείτονα, θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί το έδαφος από την δήθεν αντιμιλιταριστική αριστερά. Για να διαλυθεί η εθνική ταυτότητα και να μπορεί η Ελλάδα να ενταχθεί απρόσκοπτα στους υπερεθνικούς οργανισμούς της Δύσης ως ημιαποικία, θα έπρεπε η «πρωτοπόρα» αριστερά να έχει αποσυνθέσει τους ίδιους τους πυλώνες της εθνικής ιδιοπροσωπίας, τη διαχρονία του ελληνισμού, τη σχέση του με την ορθοδοξία, τη συνέχεια της γλώσσας. Για να καταρρεύσει η δημογραφία της χώρας, θα έπρεπε να καλλιεργηθεί το μοντέλο μιας ακραίας ατομικής ανεξαρτησίας και των «δικαιωμάτων», να επιταθεί ο εθνομηδενισμός και η ολοκληρωτική συκοφάντηση των οικογενειακών δεσμών. (Ακόμα και σήμερα οι «πρωτοπόροι» Έλληνες σκηνοθέτες, τύπου Λάνθιμου και κομπανίας, έχουν σαν προνομιακό τους στόχο την οικογένεια –τον μόνο θεσμό που, παρά τα αρνητικά της, κράτησε τους Έλληνες ζωντανούς στην κρίση– και όχι αντίστροφα τη διόγκωση ενός ακραίου ατομισμού, που έχει καταστεί κυρίαρχος). Και όλα αυτά διότι, κατά βάθος, η ιδεολογία της αριστεράς δεν στρέφεται εναντίον του καπιταλιστικού φαντασιακού, αλλά αντίθετα ταυτίζεται μαζί του. Η ιδεολογία της σύγχρονης αριστεράς δεν είναι στην πραγματικότητα αντικαπιταλιστική αλλά υπερκαπιταλιστική.
Δηλαδή, επιθυμεί κατά βάθος τη διάλυση όλων των μη-καπιταλιστικών εμποδίων στην επέκταση του κεφαλαίου, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της οικογένειας, του έθνους, της ιστορικής μνήμης, των συλλογικών ταυτοτήτων. Γι’ αυτό εξάλλου αυτή η αριστερά θα εγκαταλείψει, σταδιακώς, τα συλλογικά δικαιώματα και θα μετακινηθεί από το πεδίο των συλλογικών ταυτοτήτων σε εκείνο του ακραίου ατομικιστικού δικαιωματισμού. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που –όπως τον περιγράφει με… λυρικούς τόνους ο Μαρξ στο Κομουνιστικό Μανιφέστο– αποσυνθέτει κάθε προηγούμενη ταυτότητα και την ίδια την ιστορία, έτσι ώστε να μπορεί να αναπτύσσεται απρόσκοπτα. Η σύγχρονη Αριστερά εκφράζει, περισσότερο και από τη Δεξιά, αυτό το καπιταλιστικό φαντασιακό, όσο και αν εμφανίζεται αντίθετη στις εκμεταλλευτικές εκφάνσεις του συστήματος. Γι’ αυτό και, στην Ελλάδα, στην εξουσία βρέθηκαν οι μικρότερες ομάδες αυτής της Αριστεράς, οι Πράσινοι(!), η ΑΚΟΑ (η περιβόητη ομάδα Μπανιά στην οποία ανήκαν ο Βούτσης, ο Φλαμπουράρης, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης, η Φωτίου, ο Λάμπρου και τόσοι άλλοι), αυτό το κράμα Κολωνακίου και Εξαρχείων, το οποίο, παρότι απόλυτα μειοψηφικό πολιτικά, ήταν πανίσχυρο πολιτισμικά σε όλους τους κύκλους της διανόησης, των πανεπιστημίων, των ΜΜΕ.
Έτσι, λοιπόν, η απόπειρα διαφόρων απατημένων γκρουπούσκουλων της Αριστεράς να την νεκραναστήσουν στην «αγνότητά» της, μετά την «προδοσία» του Τσίπρα, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί, όπως έλεγε και ο κάποτε Σαββόπουλος, «έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά» και δεν νεκρανασταίνεται. Δεν μπορεί να μετασχηματισθεί αξιακά σε κάτι που να θυμίζει την Αριστερά των αρχών του 20ού αιώνα, διότι έχει μεταβληθεί ο ίδιος ο καπιταλισμός και η ίδια η ιστορική πραγματικότητα.
Η ιστορική Αριστερά, στη Δύση και τη Ρωσία, αποτέλεσε την έκφραση της αντίστασης των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης στον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό των μεγάλων αποικιακών δυνάμεων, που χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία και την πατριδοκαπηλία ως όπλα για την επιβολή τους στο πλανητικό επίπεδο.
Γι’ αυτό, και εκείνη η Aριστερά είχε σφραγιστεί από την αντιεθνικιστική και αντικληρικαλική προπαγάνδα. Δηλαδή, αντιστοιχούσε στην πρώιμη ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού, που κυριάρχησε στον πλανήτη μέχρι τον Β΄ Π.Π. Από τότε και μετά, και ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1960, ο καπιταλισμός πέρασε σε μία νέα φάση, βαδίζει σταδιακώς προς την «καπιταλιστική ολοκλήρωση», την παγκοσμιοποίηση και την κυριαρχία των πολυεθνικών. Επομένως, το μεγάλο κεφάλαιο έχει την ανάγκη να διεισδύσει και να μεταβάλει σε κερδοφόρους και τους τομείς που στο παρελθόν διατηρούσαν μη καπιταλιστικά στοιχεία και έρχονταν από το παρελθόν της ανθρώπινης ύπαρξης. Η θρησκεία μεταβάλλεται σταδιακώς σε αναχρονισμό για το σύστημα και οι Εφέστιοι θεοί, οι εικόνες και τα καντηλάκια, που για χιλιάδες χρόνια έκαιγαν στο κέντρο της οικογενειακής ζωής, αντικαθίστανται από την τηλεόραση, όπως και οι εκκλησίες στα κέντρα των πόλεων αντικαθίστανται από τους ουρανοξύστες των εμπορικών κέντρων. Η οικογένεια πρέπει να διαλυθεί γιατί περιορίζει την επέκταση της κατανάλωσης, μια και όσο μεγαλύτερη και ισχυρότερη είναι, τόσο μικρότερη η κατά κεφαλήν κατανάλωση (πέντε άτομα σε μια οικογένεια καταναλώνουν πολύ λιγότερο από πέντε άτομα τα οποία ζουν κατά μόνας). Οι ταξικές συλλογικότητες μεταβάλλονται σε «αναχρονισμό» (κατάρρευση των συνδικάτων), τα δε εθνικά σύνορα και οι εθνικές ταυτότητες αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επέκταση των πολυεθνικών. Κατά συνέπεια, το κεφάλαιο σε αυτόν τον νέο μεγάλο μετασχηματισμό (που βρίσκεται στον αντίποδα εκείνου του Πολάνυι) χρειάζεται την ιδεολογία αυτής της νέας Αριστεράς για να μπορέσει να επιβάλει την ηγεμονία του.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η πρώτη μεγάλη επανάσταση αυτής της σύγχρονης Αριστεράς, ο Μάης του 1968. Ξεκίνησε από την συμπαράσταση σε αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες –της Αλγερίας, του Βιετνάμ, της Κούβας– και εξελίχθηκε, στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, σε μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση. Μια επανάσταση η οποία, παρότι ξεκίνησε με την κριτική στις καπιταλιστικές αξίες (την αποξένωση κλπ), σε μια πρώτη ριζοσπαστική φάση της (ακόμα και ένοπλη ΡΑΦ, Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη), κατά τη δεκαετία του 1990, μετασχηματίστηκε σε μία «επανάσταση» καπιταλιστικού χαρακτήρα. Ο Κον Μπεντίτ και ο Γιόσκα Φίσερ, οι ηγέτες του ’68, έγιναν οι εκφραστές ενός επιτρεπτικού καπιταλισμού χωρίς όρια – απόλαυση χωρίς όρια, ναρκωτικά χωρίς όρια, κατάργηση των εθνικών ορίων και βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, εν τέλει ένας αληθινά παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.
Δηλαδή, την ίδια στιγμή που ο Ρήγκαν και η Θάτσερ ξεκινούσαν τη νεοφιλελεύθερη επανάστασή τους, η νέα Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά τον δρόμο για την επικράτηση ενός πλανητικού… θατσερισμού! Διότι, επιτιθέμενοι, ήδη από τη δεκαετία του 1960, στις προκαπιταλιστικές αξίες και θεσμούς που εξακολουθούσαν να επιβιώνουν στον καπιταλιστικό κόσμο, άνοιγαν τον δρόμο ιδεολογικά και αξιακά στην επικράτηση του νεο-φιλελευθερισμού: Κάτω τα έθνη, οι θρησκείες, η οικογένεια, η διαφοροποίηση των φύλων, οι «δεσμεύσεις», ζήτω το ανεξάρτητο, αυτόνομο άτομο, χωρίς θεό και αφέντη (sans Dieu ni Maître). Μια πολιτιστική επανάσταση που έβλεπε τον εαυτό της ως δήθεν αντικαπιταλιστική ήταν, στην πραγματικότητα, υπέρ-καπιταλιστική, δηλαδή άνοιγε τον δρόμο για την εποχή που ο καπιταλισμός δεν θα εκμεταλλεύεται μόνο τους εργαζόμενους αλλά και θα διαμορφώνει τον ίδιο τον ψυχισμό ή, ακόμα-ακόμα, την ίδια τους τη φύση (η εποχή του μετανθρώπου).
Δεδομένων αυτών των εξελίξεων, η ιστορική Αριστερά έχει πλέον εξαντληθεί στις ίδιες τις προϋποθέσεις της . Μαζί με τη Δεξιά, πασχίζει να εξαλείψει το ίδιο το ιστορικό παρελθόν και κάθε παράδοση που μας συνδέει με αυτό. (Στην γαλλική πρωτότυπη εκδοχή της, η «Διεθνής» διεκδικεί την πλήρη ισοπέδωση του παρελθόντος – Du passé faisons table rase– φράση που, καθόλου τυχαία, δεν υπάρχει στην ελληνική απόδοσή της από τον Βάρναλη). Εξάλλου, εκκινούν από μια κοινή ιδεολογική ρίζα, εκείνη του Διαφωτισμού, και προφανώς, στην Ελλάδα, είναι αυτή η εθνομηδενιστική Αριστερά που προσπαθεί να απορρίψει τη συνέχεια του ελληνικού έθνους. Καθόλου τυχαία ο Λιάκος, η Αναγνωστοπούλου, ο Φίλης, ο Γαβρόγλου και όλη η κομπανία βρίσκονται στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Κατά συνέπεια, ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς ως αντίπαλου πόλου της Δεξιάς έχει πλέον εξαντληθεί. Και αυτό συνέβη ακριβώς διότι η μαϊμού δοκίμασε να ανέβει στον δέντρο της εξουσίας και αποκαλύφθηκαν τα οπίσθιά της! Η Αριστερά μπορούσε να υπάρχει ως σοβαρή πολιτική δύναμη όσο βρισκόταν εκτός άμεσης πολιτικής εξουσίας. Διότι, τότε, μπορούσε να διατηρεί την πολιτισμική και ιδεολογική εξουσία, σε σύγκρουση δήθεν με την κυβερνώσα ελίτ. Σε όλες τις χώρες όπου κατέκτησε την εξουσία, δηλαδή στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη, κυριολεκτικά εξαφανίστηκε μετά από εβδομήντα ή σαράντα χρόνια εξουσίας. Το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, συνέβη και στη Δύση με την καθολική κρίση της κυβερνώσας σοσιαλ-δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα υπήρχε ένας «καταμερισμός εργασίας» που επέτρεψε στο σύστημα να λειτουργεί για πολλά χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική εξουσία, η παραδοσιακή αριστερά στην ιδεολογική. Όταν, όμως, εξαιτίας της κρίσης, ανέλαβε τα ίδια τα ηνία της πολιτικής εξουσίας, σε μια χώρα με ημιαποικιακό χαρακτήρα, και είναι υποχρεωμένη να διαχειρίζεται ταυτόχρονα την πολιτισμική ηγεμονία, την οικονομία και την πολιτική, τότε οι αντιφάσεις της εκρήγνυνται και αποκαλύπτεται βίαια και σαρωτικά η πραγματική της φύση. (Και αν σε κάτι έπεσα έξω ήταν πως δεν φανταζόμουν πως θα αναλάμβαναν, έστω και παροδικά, να υλοποιήσουν ταυτόχρονα και τις δύο λειτουργίες, τόσο την ιδεολογική και αξιακή αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού όσο και την οικονομική ολοκλήρωση της μεταβολής της χώρας σε αποικία χρέους. Το ίδιο είχα πάθει παλιότερα με τον ΓΑΠ. Τα παθήματα, μαθήματα. Και οι βλάκες και οι ανίκανοι και οι απαίδευτοι μπορούν να ανέλθουν στην εξουσία όταν ένας λαός βρίσκεται σε παρακμή.)
Το δυστύχημα για την ελληνική Αριστερά, στο σύνολό της, είναι πως, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αρνήθηκε, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις –από τον Άρη Αλεξάνδρου μέχρι τον Χρόνη Μίσσιο και το Άρδην–, να προβεί σε οποιαδήποτε σε βάθος κριτική της ιστορικής της εμπειρίας· έτσι, όταν ήλθε η κατάρρευση, τουλάχιστον από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, βρέθηκε παντελώς ανέτοιμη να θέσει τις βάσεις ενός οποιουδήποτε μετασχηματισμού της. Είναι δε τόσο βαθιά απαίδευτη και αγκιστρωμένη στα μαρξιστικά ή αναρχικά σχήματα του παρελθόντος ώστε, μπροστά στην αναπόφευκτη κατάρρευση της κυβερνώσας Αριστεράς που με γοργά βήματα έρχεται, θα συμπαρασυρθεί μαζί της ακόμα και η διαφωνούσα πτέρυγά της διότι δεν διαθέτει κάποιο άλλο ιδεολογικό οπλοστάσιο ή όραμα.
Διαβάστε το δεύτερο μέρος:
Επιτάφιος χωρίς Ανάσταση (Β΄ Μέρος)
11 ΣΧΟΛΙΑ
Γιώργο, καταλαβαίνω τι θες να πείς, αλλά έτσι που το λές είναι σαν η αριστερά να έκανε όλα αυτά τα πράγματα επίτηδες. Χαρακτηριστικό απόσπασμα «..Για να καταρρεύσει η δημογραφία της χώρας θα έπρεπε να καλλιεργηθεί το μοντέλο μιας ακραίας ατομικής ανεξαρτησίας και των «δικαιωμάτων», να επιταθεί ο εθνομηδενισμός και η ολοκληρωτική συκοφάντηση των οικογενειακών δεσμών…»
Βλέπεις; συκοφαντήθηκαν οι οικογενειακοί δεσμοί ΓΙΑ να καταρρεύσει δημογραφικά η χώρα. Προφανώς δεν το έκαναν γι αυτό. Απλά η αριστερά, όπως και όλοι μας, φιλελεύθεροι κλπ δεν μπορέσαμε να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στην οικογενειοκρατική καταπίεση και την προσωπική ανεξαρτησία. Πήγαμε έτσι στο άλλο άκρο και χάσαμε και την οικογενειακή ζεστασιά. Όπως χάσαμε και την αγκάλη της γειτονιάς για να αποφύγουμε το “κουτσομπολιό”.
Γιώργο, μπορεί να φταίει ο ευρωλιγουρισμός των ξενοσπουδαγμένων πολιντικάδηδων του 1820 και η απέχθειά τους προς τους Καραϊσκάκηδες, τις παραδόσεις και τα τραγούδια του απλού χωριάτη, μπορεί κάποιες αριστερές εμμονές, κάποια καπιταλιστική πλύση εγκεφάλου, η πολιτιστική επιρροή της υπερδύναμης, μπορεί να φταίει και η αστυφιλία που διαλύθηκαν οι κοινότητές μας, αλλά κανείς δεν μας έβαλε το πιστόλι στο κεφάλι όπως έκανε ο κεμαλισμός στην μικρά Ασία. Εμείς τα κάναμε όλα λάθος.
Και το βασικό είναι να τα ξαναφτιάξουμε.
Νομίζω προς πρέπει να μην κατηγορούμε τόσο πολύ ούτε την αριστερά ούτε την δεξιά ούτε καν τα ευρωλιγούρια. Να δούμε τι πρέπει να ξαναφτιάξουμε και να το φτιάξουμε.
Νομίζω ότι ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτικοποιημένων και ενεργών αριστερών, καθώς και πρακτικά το σύνολο των πολιτικών στελεχών της αριστεράς αποδομούν συνειδητά και επίτηδες το ελληνικό έθνος, τη θρησκεία και την οικογένεια. Μάλιστα, αρκετοί δεν το κάνουν μόνο από ιδεολογία, αλλά έχουν και απτά υλικά οφέλη. Κάποτε έρεε στις τσέπες τους το αμερικάνικο και το ευρωπαϊκό χρήμα. Τώρα νομίζω ρέει πολύ τούρκικο χρήμα, για αυτούς τους γενίτσαρους, που ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Πρέπει να αναγνωριστεί και σύντομα θα αναγνωριστεί εξ’ ανάγκης, ότι είναι κατά 95% η ιδεολογία της αριστεράς που τα τελευταία 40 χρόνια έχει φέρει (το ήδη από πριν – τότε και με ευθύνη της δεξιάς – σε δυσχερή θέση ελληνικό έθνος) πλέον κυριολεκτικά στο χείλος της ιστορικής εξαφάνισης.
Για την ηγεσία και τους έντονα πολιτικοποιημένους, συμφωνώ πως η έννοια έθνος ή πατρίδα δεν τους λέει τίποτα. ίσως τους απωθεί κι όλας. Αλλά για τον απλό ψηφοφόρο της αριστεράς -τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα τους – διαφωνώ. Τα ίδια ισχύουν και σε κάποιους “φιλελεύθερους” θαυμαστές της Ευρώπης που ξινίζουν με οτιδήποτε έχει έντονο άρωμα Ελλάδας.
Απο κει εως το σημείο να λέμε οτι επίτηδες κάνουν ό,τι κάνουν γιατί θέλουν να πλήξουν τη χώρα δημογραφικά, υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ,
Υ.Γ. οτι δεν δίνουν δεκάρα για το δημογραφικό πρόβλημα το έχουν αποδείξει, όχι μόνο οι αριστεροί διεθνιστές ή οι ευρωλιγούρηδες αλλά και όλοι οι “πατριώτες” “μακεδονομάχοι” που έχουν βρεθεί στις καρέκλες της εξουσίας. Με ελαχιστότατες εξαιρέσεις. Ας αφήσουμε λοιπόν την τακτική του “τίς πταίει” που οδηγάει σε κυνήγι φαντασμάτων και ας δούμε καλύτερα το “τι φταίει” μπας και μπορέσουμε να κάνουμε και πέντε πράγματα.
Exeis dikio oti kai oi neofileleftheroi einai ethnomhdenistes. Mono pou h metapolitefsh sfraggisthke apo thn aristera kai oxi apo aftous.
Για να φτιάξεις κάτι χρειάζεται να δεις πού ακριβώς και πώς χάλασε. Αυτό μάλλον προσπαθεί να πει ο κ. Καραμπελιάς και το κάνει πολύ καλά νομίζω.
Πολύ καλό άρθρο, η ανάλυση όντως καυτή, και αξίζουν συγχαρητήρια στο Γιώργο. Οι διαπιστώσεις αυτές για την υπάρχουσα πραγματικότητα, ως προς την ευρύτερη αλλά και την ελλαδική αριστερά, σήμερα, είναι πλέον προφανείς για τους κριτικά σκεπτόμενους, που αγωνιούν για την πολυεπίπεδη καταστροφή της πατρίδας. Πρώτα χρεωκοπήσαμε στο μυαλό και την καρδιά και μετά στην τσέπη, για την οποία και μόνο γίνονται συζητήσεις από την τεράστια πλειοψηφία. Η πέραν των ιδεοληψιών πραγματικότητα, είχε αρχίσει να γίνεται αντιληπτή από όσους προσέγγιζαν κριτικά την πολιτική-οικονομική-κοινωνική κατάσταση της χώρας από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τα πρώτα χρόνια της πασοκοκρατίας, γι’ αυτό και ουκ ολίγοι αποχώρησαν από διάφορους χώρους και κρατήθηκαν μακρυά, προσπαθώντας να συμβάλουν στον επαγγελματικό και κοινωνικό τομέα τους. …
Και φτάσαμε στο σημείο η «πρωτοπόρα» αριστερά να ηγείται του αγώνα για τη διάλυση της εθνικής ταυτότητας, της διαχρονίας του ελληνισμού, της σχέσης του λαού με την ορθοδοξία, της συνέχειας της γλώσσας, της κατασυκοφάντησης του πατριωτισμού και των «εθνικών συνόρων» και πλήθος άλλα. Αυτά από το αριστερό δεκανίκι της παγκοσμιοποίησης.
Η σωστή και αντικειμενική ανάλυση της υπαρκτής πραγματικότητας είναι η μόνη που μπορεί να προσφέρει την ορθή διάγνωση, για να υπάρξουν εκείνες οι προτάσεις που θα οδηγήσουν σε αντιμετώπιση των προβλημάτων και στην υπέρβαση της κρίσης. Όμως μακρυά από αριστερίστικα φαντασιακά, συλλογικότητες και ιδεοληψίες που μυρίζουν πνευματική μούχλα.
Η σύνθεση για να προκύψει το νέο έχει ανάγκη τις καλύτερες παραδόσεις του παρελθόντος και της ιστορίας μας. Καλή επιτυχία.
Κείμενο σταθμός στην εθνική συνειδητοποίησή μας αλλά και στην αφύπνιση των λαών διεθνώς, με την πιο αληθινή, ever, προσέγγιση του τρίπτυχου “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, που αναβαπτίζοντάς στην πολυδιάστατη αντίληψη και διαλεκτική ικανότητα του Καραμπελιά, και εκφρασμένα με τον καθαρό, νηφάλιο και ελεύθερο λόγο του, οφείλουμε να θεμελιώσουμε την σκέψη και αντίστασή μας, μακριά από δεξιά συμπλέγματα και αριστερές ιδεοληψίες.
Mήπως ο κ. Καραμπελιάς θα πρέπει να κάνει κάποτε την αυτοκριτική του; Γιατί αυτό που κατηγορεί, δεν είναι η “αριστερα”, αλλά ο ίδιος του ο εαυτός! Ο κ. Καραμπελιάς, που τώρα παριστάνει τον τιμητή των πάντων, δεν ήταν, που τη δεκαετία του ’80 ήταν τακιμιασμένος με τους αναρχοαυτόνομους, (όπως λεγόντουσαν τότε), και είχε το σύνθημα “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του”; Το 1990, δεν είχε στηρίξει του Οικολόγους-Εναλλακτικούς, που λέγανε τα Σκόπια “Μακεδονία”; Η μήπως νομίζει ότι έχουμε πάθει όλοι αλτσχάιμερ;
Όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες της στήλης, δεν απαντώ ποτέ σχεδόν σε σχόλια στα άρθρα μου.
Ωστόσο, επειδή το ζήτημα αφορά την ιστορία, που ιδιαίτερα οι νεότεροι δεν γνωρίζουν, αξίζει να υπενθυμίσουμε ορισμένα γεγονότα. Προφανώς, λοιπόν, ο σχολιαστής πάσχει όντως από κάποιο, μάλλον ιδιαίτερα επιλεκτικό, αλτσχάιμερ, στην καλύτερη περίπτωση, στη δε χειρότερη, συκοφαντεί ανενδοίαστα. Διότι ο “κ. Καραμπελιάς”, από το… 1965, 19 χρονών τότε, συγκρούεται με τους Λαμπράκηδες, όπου ανήκε, πάνω στο Βορειοηπειρωτικό, και μάλιστα δημοσίως, σε Συνέδριο της ΕΦΕΕ. Από το 1970, διαφωνεί με την υπόλοιπη αριστερά για το Κυπριακό, υποστηρίζοντας την αυτοδιάθεση-ένωση, πριν μάλιστα το πραξικόπημα και την εισβολή των Τούρκων. Το 1980, συγκρούστηκε, αυτός και η Ρήξη, με τον αριστερισμό και τους αναρχικούς γύρω από τα εθνικά ζητήματα και την τρομοκρατία και γι’ αυτό μάλιστα υπέστημεν και τις επιθέσεις τους με μολότωφ στα ίδια τα γραφεία μας. Όσο για τους Οικολόγους-Εναλλακτικούς, ποτέ δεν έλεγαν τα Σκόπια “Μακεδονία”, όσο βρισκόμαστε εμείς εκεί, και μάλιστα η σύγκρουση με τον Τρεμόπουλο,τον Χρυσόγελο και τους λοιπούς, που δεν έπαιρναν θέση ενάντια στους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, οδήγησε στη διάλυση αυτού του σχήματος.
Εμείς ανήκαμε στην “πατριωτική Αριστερά” από την εποχή της δικτατορίας, για πολλά χρόνια, έως το 1985, όσο θεωρούσαμε πως ανήκαμε ακόμα στον χώρο της αριστεράς. Αλλά η κριτική μας στον μαρξισμό και τον “υπαρκτό σοσιαλισμό”, από εκείνη την εποχή, μας οδήγησε ήδη εκτός του “τόξου” της και έκτοτε αυτοχαρακτηριζόμασταν ώς “εναλλακτικοί”, πέραν της κλασικής αντίθεσης αριστερά-δεξιά και γι’ αυτό συμμετείχαμε στους Οικολόγους-Εναλλακτικούς, εκπροσωπώντας, μαζί με άλλους την “εναλλακτική” πτέρυγα.
Γι’ αυτό, για να περάσουμε σε ένα ευρύτερο πεδίο, θεωρούμε πως, τριάντα χρόνια μετά τον απογαλακτισμό μας από την αριστερά -από την οποία θεωρούμε πως κρατήσαμε ό,τι καλύτερο είχε να δώσει, δηλαδή την κοινωνιοκεντρική της κατεύθυνση και μέριμνα-, είναι μάλλον αστείο να συνεχίζουμε να συζητάμε με όρους “πατριωτική αριστερά” και άλλα συναφή. Η πατριωτική αριστερά αποτελεί προ πολλού “περυσινά ξινά σταφύλια” και η μόνη λύση είναι να κόψουν κάποιοι, όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως κοινωνιοκεντρικοί πατριώτες, τον ομφάλιο λώρο με αυτή την αριστερά, διατρέχοντας σε χρόνο ρεκόρ τα απαραίτητα στάδια γι’ αυτόν τον απογαλακτισμό. Διαφορετικά, θα τους προλάβει και θα μας προλάβει ο “πατριωτισμός” των χρυσαυγιτών… Εξάλλου, και σε χρόνο ρεκόρ, αποκαθηλώνεται τελεσίδικα η κυβερνώσα αριστερά. Ή τώρα λοιπόν ή ποτέ. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για τους φίλους μας -ειλικρινείς και προπαντός άσπονδους- για να επιχειρήσουν τον μετασχηματισμό τους.
Αυτό -το γεγονός δηλαδή ότι θεωρούμε ήδη απελπιστικά καθυστερημένη οποιαδήποτε απόπειρα μεταστροφής με ρυθμούς αραμπά- και όχι κάποια εκδικητική ή ανταγωνιστική διάθεση είναι εκείνη που μας κάνει να κριτικάρουμε, και μάλλον ήπια, δεδομένων των ευθυνών τους, όσους κινούνται στον χώρο της “πατριωτικής αριστεράς”. Δεν νιώθουμε εξάλλου ανταγωνισμό μαζί τους γιατί, εδώ και τριάντα χρόνια, έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας με την αριστερά και επομένως απευθυνόμαστε με διαφορετικό τρόπο στην κοινωνία. Απλώς πιστεύουμε πως από όλες τις κατευθύνσεις του πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος -και στη σημερινή φάση προνομιακά από την αριστερά, διότι αυτή έχει εισέλθει σήμερα σε υπαρξιακή κρίση- θα αναδειχθούν δυνάμεις που επιθυμούν τη σύνθεση.
Στο παρελθόν, για παράδειγμα, είχαμε επιμείνει ιδιαίτερα, και συνεχίζουμε να το κάνουμε, στον χώρο της ορθοδοξίας, ως πολιτικό χώρο, εξ αιτίας της ανάδειξης του ρεύματος της νεο-ορθοδοξίας και της σύγκρουσης του μακαριστού Χριστόδουλου με τον Σημίτη. Εξ ου και η συνεργασία μας με τον Στέλιο Παπαθεμελή ή τη Χριστιανική Δημοκρατία, και η θετική στάση μας υπέρ του τότε αρχιεπισκόπου στη σύγκρουσή του με τον Σημίτη – και τον Πατριάρχη παρεμπιπτόντως.
Σε μια συγκυρία λοιπόν που αναπτύσσεται στην κοινωνία, και κατ’ εξοχήν σε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που προέρχονται από την αριστερά, ένα ρεύμα αμφισβήτησης των ξεπερασμένων ιδεολογιών του εικοστού αιώνα, θεωρούμε πως ο εγκλωβισμός σε μια συζήτηση περί “πατριωτικής αριστεράς” έχει χαρακτήρα οπισθοδρόμησης και καθόλου προωθητικό. Αποτελεί παράγοντα καθήλωσης των ιδεολογικών εξελίξεων σε ένα προηγούμενο στάδιο, προ ΣΥΡΙΖΑ, και ως εκ τούτου καθυστερεί αντί να επιταχύνει τις αναγκαίες ιδεολογικο-πολιτικές μετατοπίσεις.
Αυτό εξάλλου συνάγεται και από τη στάση όλων των ομαδοποιήσεων ή “ευαισθησιών” που κινούνται στον χώρο της “πατριωτικής αριστεράς” απέναντί μας. Προσπαθούν να αποφύγουν έναν οποιανδήποτε σοβαρό διάλογο και να μας αποκλείσουν, κατά το δυνατόν, από τον μικρο”χώρο” τους, τον οποίο ζηλόφθονα προσπαθούν να συντηρήσουν. Και αυτό σε πλήρη αντίθεση με μας που απευθυνόμαστε σε όλους τους ανθρώπους, από όλο το πολιτικό φάσμα – πράγμα που γίνεται ξεκάθαρο τόσο από τα κείμενά μας όσο και από τις δεκάδες εκδηλώσεις που οργανώνουμε, με ανθρώπους προερχόμενους από όλους τους χώρους, αρκεί να μην είναι εθνομηδενιστές.
Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε ανοικτοί προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά και να κριτικάρουμε ταυτόχρονα, όπου θεωρούμε αναγκαίο. Στο παρελθόν, το ίδιο είχαμε κάνει και με τον μακαριστό Χριστόδουλο και με τον Στέλιο Παπαθεμελή και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και τον Τσοβόλα και τον Γλέζο, και τον Σάββα Καλεντερίδη, δηλαδή με ανθρώπους που είχαμε συνεργαστεί. Πόσο μάλλον λοιπόν με όσους αρνούνται τη συνεργασία μαζί μας. Οποιαδήποτε συνεργασία διαφορετικών οντοτήτων προϋποθέτει καλούς λογαριασμούς. Είμαστε τόσο ανοικτοί ώστε απαντάμε και διαλεγόμαστε ακόμα και με ανθρώπους που μιλάνε για “αναρχοαυτόνομους”, ορολογία που αποκαλύπτει μάλλον κάποιες άλλες ρίζες!
Και μια ερώτηση στους αριστερούς φίλους μας. Πολλοί από αυτούς εκθειάζουν τον Κορνήλιο Καστοριάδη, ο οποίος, από τη δεκαετία του 1970, υποβάλλει σε σαρωτική και εκθεμελιωτική κριτική την αριστερά και τον μαρξισμό στο σύνολό του. Άραγε αυτός είναι αποδεκτός ως δραστηριοποιούμενος στην Εσπερία, και ως ευρισκόμενος μακριά από τις εγχώριες διαμάχες;
Γ.Κ.
Τι αριστερα τι δεξια και τι σοσιαλιστικα.
Ανθρωποι ταυτισμενοι με το σωμα και τις απολαυσεις του σωματος ειναι ατομικιστες, δεισλειτουργικοι, συμφεροντολογοι και καταναλωτες που καταστρεφοθν το περιβαλλον εξολοθρευουν τα ζωα για να ικανοποιησουν τις ανεξελεγκτες επιθυμιες τους!
Σε λιγα χρονια απο σημερα θα εξαφανιστουν ολα τα ισμος ειτε της πολιτικης ειτε των θρησκειων.
Δεν θα μεινει τιποτα ορθιο που να θυμιζει την σημερινη παρακμη.
Προηγειται ο πυρηνικος ολεθρος περι το 2030 και επονται τα χειροτερα.
Η ιδεολογία του “να κυβερνάμε” αποδείχτηκε καταστροφικό. Δεν αρκεί να κυβερνάνε οι “δημοκρατικές δυνάμεις” ενάντια στην “κακιά δεξιά”. Όσοι βολεύτηκαν “παρκάρισαν” σε μια καλή θεσούλα και λέγανε- λένε τα πάντα αρκεί να μην χάσουν τα οφίτσια…Ποιος δεν έβλεπε οτι κάτι δεν πάει καλά! Όποιος έστω προσπαθούσε να αμφισβητήσει “εξαφανιζόταν” από το προσκήνιο ότι “δεν ήταν δικός μας” άρα με τους άλλους ποιους άλλους όμως αφού τελικά όλοι την ίδια πολιτική προωθούσαν. Το πρόβλημα το θέτει άριστα ο κ. Καραμπελιάς χάσαμε την ψυχή μας και αρνηθήκαμε αυτό που είμασταν(;) είμαστε για να γίνουμε κατι άλλο…Στην τουρκοκρατία οι λόγιοι φλεγόταν να γίνουν ” μορφωμένοι” ευρωπαίοι, μοντέρνοι. Στη μεταπολίτευση είχαν πάντα την αγωνία μην τους πούνε βλάχους…Κι ετσι γεμίσαμε φλώρους που το παίζαν οτιδήποτε τους πάσαραν ώς καλό μόνο και μόνο για μη φανεί η καταγωγή τους. Πάλι άριστα υπογραμμίζει ο κ. Καραμπελιάς στις ομιλίες του ότι έπρεπε να ανακαλύψει την αξία των δημοτικών τραγουδιών ο Φοριέλ και ο Γκαίτε για να δώσουν σημασία ή να ψιθυρίσουν ένα δημοτικό και να μη φοβηθούν ότι θα τους ακούσουν…Το κυριότερο πρόβλημα σήμερα είναι ότι οι ‘Ελληνες ξέχασαν να σκέφτονται. Σκέφτονται γι αυτούς οι ευρωπαίοι, τα ΜΜΕ, οι στρατευμένοι “διανοούμενοι”. Γιατί αν εμπιστευούν τις δικές τους σκέψεις και μνήμες τότε θα βρεθούν όλες οι απαντήσεις…γιατί αυτές θα είναι και οι κατάλληλες για τους ίδιους.