Τους έθαψαν ζωντανούς στα Άδανα; Ξεχάστε το, έχει συνομιλίες…
Του Αλέκου Μιχαηλίδη από το Γαλατικό Χωριό
Έξω του κόσμου το αποθανόν ου πίπτει.
ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ
«Η Ιστορία είναι αυτή που είναι. Όχι αυτή που μας συμφέρει μόνο. Έτσι πάει. Και έτσι πρέπει. Το χρειάζεται για να επιβιώνει ως τέτοια. Και για να μαθαίνει τους ανθρώπους τουλάχιστον πώς να παραμένουν άνθρωποι», έγραφε ο Κώστας Κωνσταντίνου, δημοσιογράφος του Πολίτη, στις 29 Ιανουαρίου 2016, δημοσιεύοντας και εκείνη τη συνταραχτική φωτογραφία με τις σωρούς αμάχων Τουρκοκυπρίων από την Μαράθα, τον Σανταλάρη και την Αλόα.
Το άρθρο γραφόταν με αφορμή την ανακάλυψη μαζικού τάφου με τα οστά 86 Τ/κ αγνοουμένων της σφαγής στα τρία χωριά. Ο Κώστας Κωνσταντίνου, τότε, κατηγορούσε συλλήβδην την «πλευρά μας» (άλλοι έκαναν τη διχοτόμηση) ότι δεν ασχολείται με τα εγκλήματα που έγιναν εις βάρος των Τ/κ και επιλέγει αλά καρτ να συγκλονίζεται μόνο με τις σφαγές που έγιναν εις βάρος των Ε/κ.
Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι το άρθρο του δημοσιογράφου του Πολίτη. Είναι όμως εκκωφαντικά πασιφανές πως ούτε ο ίδιος ούτε πολλοί άλλοι «ανθρωπιστές» ακολουθούν τις τρεις γραμμές με τις οποίες τελειώνει το άρθρο της 29ης Ιανουαρίου και αρχίζει το δικό μας. Διότι, αν συμφωνούσε ότι «η ιστορία είναι αυτή που είναι» και «όχι αυτή που μας συμφέρει μόνο» θα προλάβαινε να ασχοληθεί και με τη χθεσινή μαρτυρία που δημοσιεύτηκε στις σελίδες της τ/κ εφημερίδας «Αφρίκα», με της οποίας τον διευθυντή σύνταξης μοιράζονται τον ίδιο χώρο έκφρασης.
Η Αφρίκα, σε άρθρο με τίτλο «Τους έθαψαν ζωντανούς», αναφέρεται σε μαρτυρία που αφορά Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους που μεταφέρθηκαν από το λιμάνι της Κερύνειας στα Άδανα της Τουρκίας, όπου θάφτηκαν ζωντανοί. «Θα τους μεταφέρουμε και αυτούς στα Άδανα και θα τους κάνουμε ό,τι κάναμε στους άλλους. Τους άλλους τους μεταφέραμε, τους δέσαμε τα χέρια και τα πόδια και τους θάψαμε ζωντανούς δίπλα στον ποταμό που βρίσκεται εκεί. Δεν ξοδέψαμε καθόλου σφαίρες. Επειδή τους θάψαμε δίπλα στο νερό, με τον καιρό θα τους αρπάξει και αυτούς ο ποταμός και θα τους παρασύρει. Δεν θα μπορούν να βρουν τα ίχνη τους», είπε ο αυτόπτης μάρτυρας στον Σενέρ Λεβέντ, αναφερόμενος σε διάλογο δύο Τούρκων στρατιωτών.
Ως ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά χαρακτήρισε το πιο πάνω ο αυτόπτης μάρτυρας, του οποίου ο τουρκικός στρατός είχε αναθέσει να ρίξει μπετόν στον δρόμο προς το λιμάνι της Κερύνειας. Ως μυστικό, φαίνεται να θέλουν να το διατηρήσουν και όσοι επιμένουν να αναγάγουν το «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά» σε διαπραγματευτική μέθοδο. Ως μυστικό, γιατί μετά πώς θα πείσουν (κυρίως τους εαυτούς τους) ότι η Τουρκία, ο κατοχικός στρατός, αναγκάστηκαν να επέμβουν για να σώσουν τους Τουρκοκύπριους; Πώς θα πείσουν τους εαυτούς τους ότι η «μνήμη» πρέπει να παραγκωνιστεί για να λύσουμε το Κυπριακό με μια δεύτερη «επιχείρηση ειρήνης»;
«Μόνο στο νησί είναι οι αγνοούμενοι;», διερωτάται ο Λεβέντ στη σημερινή του στήλη στον Πολίτη, στην οποία διηγείται τη μαρτυρία που δημοσίευσε στην Αφρίκα και απαντά: «Όχι. Υπάρχουν και στην Τουρκία. Κάποιοι που μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Στα Άδανα. Στη Μερσίνα. Πάρα πολλοί δεν επέστρεψαν από το μέρος στο οποίο μεταφέρθηκαν. Δολοφονήθηκαν εκεί». Τι θα γίνει άραγε με εκείνους; Μέχρι να απαντήσουν οι «ιθύνοντες», εκείνοι δηλαδή που αρθρογραφούν και ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τα όσα έκαναν Ε/κ (κι ας είναι «η ιστορία αυτή που είναι»), μαυροφορεμένες μανάδες, παιδιά, σύζυγοι θα αναρωτιούνται τι απέγιναν οι δικοί τους άνθρωποι και θα τους μνημονεύουν «εν οίκω». Ας το ξεχάσουμε. Ας κτίσουμε «ομοσπονδία» πάνω στους θαμμένους ζωντανούς της εισβολής, πάνω στα πτώματα, πάνω στις ψυχές των αγνοουμένων. Κι ας προσπαθεί η Ιστορία «να μαθαίνει τους ανθρώπους τουλάχιστον πώς να παραμένουν άνθρωποι», όπως έγραφε ο Κ.Κ. Άμα λάχει να θάψουμε κι ολόκληρα χωριά ζωντανά, όπως έκαναν οι Τούρκοι με τους ανθρώπους, μήπως και χαθεί το μομέντουμ κι ας αιωρείται η δικαιοσύνη βουβή. Κι ας φωνάζουν οι παππούδες για τις απότιστες ελιές και τις λεμονιές. Ας τα θάψουμε όλα ζωντανά, είμαστε εγκληματίες, «εκάμαμεν πολλά»… Memento mori.
1 ΣΧΟΛΙΟ
Δυστυχώς δεν είναι οι πρώτοι που υπέστησαν τις απίστευτες θηριωδίες των κατακτητών Τούρκων, αλλά από ότι φαίνεται ούτε και οι τελευταίοι . Εδώ σε αυτό το πολύ καλό ιστολόγιο
https://mikrasiatwn.wordpress.com/2013/08/29/%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%82/
εξιστορούνται οι ανείπωτες βαρβαρότητες επί των Αγίων Νεομαρτύρων μας της περιόδου του 1922 .
Περιγράφεται η απίστευτη διαπόμπευση και διαμελισμός από τον όχλο του Μητροπολίτη Σμύρνης και προέδρου της Μικρασιατικής Άμυνας Χρυσόστομου,
το θάψιμο ζωντανών του Γρηγόριου Μητροπολίτη Κυδωνιών και μαζί του ένα πλήθος κληρικών και λαϊκών της περιοχής του,
του Αμβρόσιου Μητροπολίτη Μοσχονησίων που του πετάλωσαν τα πόδια και τον κατατεμάχισαν και πολλά άλλα ακατανόμαστα εγκλήματα και θηριωδίες που το κυρίαρχο Ελλαδικό δουλοπρεπές και δωσίλογο καθεστώς τα θάβει,ομιλεί περί Ελληνοτουρκικής Φιλίας και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τα επόμενα εγκλήματα .
Αλλά επειδή δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έγκλημα χωρίς τιμωρία ας θυμηθούμε αν έχουμε ξεχάσει ή ας μας μάθουμε αν δεν γνωρίζουμε πώς ο ήρωας μας Μανώλης Μπικάκης τσάκισε τους δολοφόνους εισβολείς του Αττίλα και κατακτητές Κύπρου και Μικράς Ασίας .
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9051
Καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης , ο άγνωστος ήρωας του 1974
Την Κυριακή 21 Ιουλίου 1974, μεταγωγικά αεροπλάνα τύπου NOR-ATLAS φορτώθηκαν στη βάση της Σούδας με την Α’ Μοίρα Καταδρομέων (360 άνδρες και τον οπλισμό τους) με εντολή να προστρέξουν σε βοήθεια των Κυπρίων που δεχόταν από την προηγούμενη μέρα την επίθεση του Αττίλα.Στις 22.30 απογειώθηκε το πρώτο αεροπλάνο με τον κωδικό “ΝΙΚΗ 1” και ακολούθησαν τα άλλα 14, απογειώνονταν ένα αεροπλάνο ανά 5λεπτο, λόγω του κινδύνου σύγκρουσης διότι η πτήση γινόταν με σβηστά τα φώτα, χωρίς την υποστήριξη επίγειων σταθμών και σιγή ασυρμάτου.
Το τελευταίο αεροπλάνο “ΝΙΚΗ 15” απογειώθηκε στις 00.23 ξημερώματα της Δευτέρας 22 Ιουλίου με κυβερνήτη τον Ευάγγελο Πετρουλάκη παραβιάζοντας την απαγόρευση πτήσεων που ήταν τα μεσάνυκτα (ώρα 00.00) λόγω του κινδύνου να βρεθούν στη φλεγόμενη περιοχή μετά τη 04.00 πρωινή, ώρα που θα είχε αρχίσει τις επιθέσεις της η Τουρκική αεροπορία. Δεν υπήρχε υποστήριξη από μαχητικά αεροπλάνα.
Από τα 15 αεροπλάνα που απογειώθηκαν, το “ΝΙΚΗ 4” εβλήθη από φίλια ή εχθρικά πυρά και συνετρίβη παρασύροντας στο θάνατο 32 καταδρομείς και το 4μελές πλήρωμα.
Δύο ακόμα αεροπλάνα κατάφεραν να προσγειωθούν με απώλειες και χωρίς την δυνατότητα να επιστρέψουν. Τα αεροπλάνα καταστράφηκαν και θάφτηκαν το ίδιο βράδυ για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού και γίνουν εικόνες προπαγάνδας στον κόσμο.
Το αεροπλάνο “ΝΙΚΗ 13” και “ΝΙΚΗ 14” επέστρεψαν χωρίς να προσγειωθούν διότι οι κυβερνήτες τους έκριναν ότι ευρίσκοντο στην κρίσιμη ώρα 04.00 το πρωί. Το “ΝΙΚΗ 15” προσγειώθηκε.
Με το μεταγωγικό NOR-ATLAS “ΝΙΚΗ 7” ταξίδεψε και προσγειώθηκε ο καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης από τον Αμύγδαλο, οικισμό των Παρανύμφων στα Αστερούσια, γεννημένος το 1954, 20 χρονών παλικάρι. Ο Μανώλης Μπικάκης είναι ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ στις σελίδες του βιβλίου του Ιωάννη Δ. Κακολύρη, ιπτάμενου στην Πολεμική Αεροπορία και Ολυμπιακή Αεροπορία, “Οι πολεμιστές του ουρανού” -εκδόσεις Ελληνικά γράμματα Γ’ έκδοση.
Παρακολουθείστε την άγνωστη ιστορία του ήρωα, όπως ακριβώς περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου. Ο Μανώλης Μπικάκης κατέστρεψε 6 τουρκικά άρματα μάχης με το ΠΑΟ του. Ο Μανώλης Μπικάκης επροτάθη απο τον Διοικητή της μονάδας του για το Χρυσό Αριστείον Ανδρείας. Ο Μανώλης Μπικάκης σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα, χωρίς ποτέ η Πατρίδα να του αποδώσει την Υψιστη τιμή.
Η Α’ Μοίρα των Ελλήνων καταδρομέων αποτελούσε πλέον μέρος των μητροπολιτικών δυνάμεων που πολεμούσαν τους Τούρκους εισβολείς στην δεύτερη φάση του πολέμου (που ονομάστηκε ΑΤΤΙΛΑΣ 2) σαν 35η Μοίρα ΛΟΚ.
Το χάραμα της 14ης Αυγούστου δυο ομάδες της Μοίρας διατάχθηκαν να μετακινηθούν προς τον οδικό άξονα που συνέδεε τη Λευκωσία με τη Λεμεσό και να καλύψουν την περιοχή με τα αντιαρματικά ΠΑΟ των 90 χιλιοστών. Η κάθε ομάδα είχε τρία από αυτά τα ΠΑΟ και δυο οπλοπολυβόλα, που βέβαια δεν αποτελούσαν ισχυρή άμυνα για την τουρκική προέλαση αλλά ήταν κάτι καλύτερο από το τίποτα.Λίγο έξω από τη Λευκωσία οι ομάδες χωρίστηκαν και ανέλαβαν να επιτηρούν δυο διαφορετικά σημεία του δρόμου και των λόφων που δέσποζαν στην περιοχή. Η ομάδα του ανθυπολοχαγού Κοεμτζόγλου αναπτύχθηκε στην περιοχή της σχολής Γρηγορίου τη στιγμή που η ανταλλαγή πυρών μεταξύ των ελληνικών και των τουρκικών δυνάμεων είχε ενταθεί. Αμέσως ο ανθυπολοχαγός εγκατέστησε τον ασύρματο της ομάδας του κοντά στο κτίριο που στεγαζόταν η αντιπροσωπεία αυτοκίνητων FORD και διέταξε τους άντρες του να λάβουν θέσεις μάχης.
Η περιοχή βομβαρδιζόταν από τους Τούρκους με πυροβολικό και όλμους των 4,2 χιλιοστών όταν οι καταδρομείς άρχισαν να καταλαμβάνουν τις θέσεις τους. Ενα βλήμα έσκασε στο σημείο του ασύρματου τραυματίζοντας τον καταδρομέα Φωτιάδη, έναν αξιωματικό της ΕΛ.Δ.Υ.Κ και δύο πολίτες που είχαν κάποια δημοσιογραφική ιδιότητα και είχαν πλησιάσει στους Έλληνες Μαχητές για να δουν από κοντά τη δράση τους. Ο ασύρματος της ομάδας καταστράφηκε και η ομάδα έμεινε δίχως τη δυνατότητα επικοινωνίας με το λόχο και τη Μοίρα της.
Ο καταδρομέας Μπικάκης και ο συνάδελφος και συμπατριώτης του Μπιχινάκης αποτελούσαν το δίδυμο του ΠΑΟ που τους είχαν αναθέσει την επιτήρηση του ανώνυμου λόφου, αριστερά της FORD, που χάρη των επιχειρήσεων του έδωσαν το όνομα ΛΟΦΟΣ Β και έτρεχαν προς τα εκεί όταν έσκασε ο όλμος που κατέστρεψε τον ασύρματο. Τα βλήματα των όλμων και των πυροβόλων αλλά και οι ριπές των πολυβόλων που όργωναν την περιοχή δεν τους άφησαν κανένα περιθώριο για διαφορετική δράση, πλήν της διαταγής που είχαν να οχυρωθούν στο συγκεκριμένο σημείο του λόφου Β’.
Εφτιαξαν ένα πρόχειρο όρυγμα με πέτρες και ο Μπιχινάκης ανέλαβε να κουβαλήσει τα κιβώτια με τα βλήματα (κεφαλές Μ-371-Ε1) που δεν ήταν περισσότερα από οχτώ. Δηλαδή το ΠΑΟ τους θα μπορούσε να πυροβολήσει μόνο οχτώ φορές και αν προλάβαινε. Τα τοποθετούσε στην εσοχή ενός βράχου, για προστατευτικούς λόγους, ενώ ο πυροβολητής παρατηρούσε το γύρω χώρο που δεν τον ικανοποιούσε, αφού το πεδίο βολής του ήταν περιορισμένο.
Προχώρησε λίγο παρακάτω, από τη θέση που του είχαν υποδείξει, για να διαπιστώσει ότι στη νέα θέση είχε καλύτερη οπτική επαφή με το γύρω χώρο και αν χρειαζόταν θα είχε καλύτερα τα αποτελέσματα στις βολές του.
Ο Μπικάκης έμεινε με την εντύπωση ότι ο συνάδελφός του Μπιχινάκης τον είχε δει που μετακινήθηκε και άρχισε να οργανώνεται στη νεά του θέση που αν μη τι άλλο του έδινε σαφώς μεγαλύτερα πλεονεκτήματα.
Οι ριπές των εχθρικών πολυβόλων είχαν γίνει εντονότερες και χρειάστηκε να καλυφθεί για να προστατέψει τόσο τον εαυτό του όσο και το πολύτιμο φορητό πολυβόλο του.
Ο Μπιχινάκης μόλις τελείωσε με τη μεταφορά των βλημάτων άρχισε να ψάχνει για το συνάδελφό του. Τον φώναξε δίχως να πάρει απάντηση. Μπουσουλώντας για να προστατευεί από τις ριπές των πολυβόλων των έψαξε δεξιά και αριστερά αλλά ούτε ίχνος από αυτόν. Ηταν τόσο πολύ απορροφημένος με τη μεταφορά των πυρομαχικών που δεν είχε δει αν ο συνάδελφός του είχε σκοτωθεί και πού είχε πέσει. Συνέχισε να ψάχνει για το πτώμα του Μπικάκη αλλά τίποτα. Γύρω του γινόταν χαλασμός Κυρίου από τις εκρήξεις των βλημάτων. “Ρε Μπικάκη. Πού είσαι διάολε να σε πάρει”. Ξαπλωμένος ανάσκελα έκανε τα χέρια του χωνί και τον φώναζε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του.
Αλλά και πάλι τίποτα. “Χάθηκε μωρέ το κοπέλι”, σκέφτηκε με πόνο. “Και εγώ είμαι εντελώς μόνος και σχεδόν άοπλος”.
Σκέφτηκε ότι η μοναδική λύση που είχε ήταν να γυρίσει πίσω και να αναφέρει στον αξιωματικό του την απώλεια του Μπικάκη και να του ζητήσει άλλη μάχιμη θέση, και αυτό έκανε.Ο καταδρομέας Μπικάκης όμως ζούσε. Aπό τη νέα του θέση παρατηρούσε με τη διόπτρα του ΠΑΟ τους απόμακρους εχθρικούς στόχους και είχε ξεχαστεί τόσο, που δεν κατάλαβε ούτε πὠς πέρασε η ώρα ούτε ότι είχε αποκοπεί από γεμιστή του.
Ηταν 11 η ώρα και το κανονίδι που είχε αρχίσει από τις 7 συνεχιζόταν αδιάκοπα. Αλλες φορές ήταν σφοδρότατο και άλλες μέτριο, όμως ακατάπαυστο. Εβγαλε το παγούρι από τη ζώνη του και τράβηξε μια γουλιά νερό. Και τότε συνειδητοποίησε ότι ο Μπιχινάκης δεν ήταν κοντά του. Ανησύχησε. Αρχισε να τον φωνάζει αλλά το κροτάλισμα των πολυβόλων και οι εκρήξεις δεν τον άφηναν να ακούσει ούτε τη δική του φωνή. Γύρισε τη διόπτρα προς το μέρος που τον είχε δει για τελευταία φορά και το μόνο που είδε ήταν οι κιτρινισμένοι ξερόθαμνοι και τα βράχια. Λυπήθηκε.
“Πάει το κακορίζικο το Μπινιχάκη. Μου το έφαγε η τουρκιά”, μονολόγησε αφού ήταν βέβαιος ότι ο συνάδελφός του δε θα μπορούσε να έχει γλιτώσει από τόσες σφαίρες που έπεφταν ολόγυρα. “Γιατί αν ζούσε θα μου είχε απαντήσει ή θα τον είχα κόψει με τη διόπτρα”.
Ομως το χειρότερο ήταν ότι ήταν ΜΟΝΟΣ.
“Εδώ είναι το ΠΑΟ συλλογίστηκε, εδώ είναι τα βλήματα και εδώ μου είπαν να μείνω. ‘’Ε μωρέ επαέ θα κάτσω”, φώναξε τόσο που να ακούσει τη φωνή του και στη στιγμή άρχισε να οργανώνει την άμυνά του.
Σύρθηκε προς το μέρος που έπρεπε να ήταν τα κιβώτια με τα βλήματα και τα βρήκε δίχως όμως να βρει το σώμα του χαμένου συντρόφου του
Με το μαχαίρι του έκοψε τα τσίγκινα τσέρκια που ήταν δεμένα τα κιβώτια και βγάζοντας τα βλήματα άρχισε να τα μεταφέρει σε απόσταση το ένα από το άλλο σχηματίζοντας ένα ημικύκλιο 90 μοιρών. Και σαν τελείωσε, με τη διασπορά των βλημάτων, πήρε δύο από αυτά παραμάσχαλα και γύρισε στη θέση που είχε αφήσει το ΠΑΟ.
Ήταν έτοιμος. Είχε κάνει όπως τον είχε μάθει ο υπολοχαγός Μπένος που ήταν ο εκπαιδευτής του
Η ώρα περνούσε και το κανονίδι σταμάτησε γύρω στις 3 και μισή το μεσημέρι, όμως η ζέστη έγινε περισσότερο ανυπόφορη. Το χώμα έβραζε και εκείνος κολυμπούσε στον ιδρώτα του αλλά δεν κουνιόταν από τη θέση του.“Μη φοβηθείς μωρέ τη βροχή και το λιοπύρι, αλλά να τα αγαπάς. Μη φοβηθείς μωρέ τον άνεμο, γιατί αυτός είναι το χάδι του Θεού. Την αγρύπνια και το αστροπελέκι να φοβηθείς, γιατί αυτά τα δύο δεν ξέρεις πότε θα σε βρουν. Ωρα καλή γιε μου”. Μωρέ είχε δίκιο ο κύρης του που τον ορμήνευε σαν εκείνος έφευγε για να υπηρετήσει την πατρίδα. Και αμέσως μετά η σκέψη του πήγε στα δροσερά μάγουλα του Λενιού, της κοπελιάς που τον περίμενε πίσω στην Κρήτη.
“Ε μωρέ εδώ είμαστε”, φώναξε μαλώνοντας τον εαυτό του που ξέφυγε από το χώρο και το χρόνο πηγαίνοντας εκεί που λαχταρούσε η νεανική καρδιά του.
Πρώτα άκουσε το ανατριχιαστικό στρίγκλισμα των ερπυστριών του άρματος και μετά το θόρυβο του κινητήρα. Ηρεμα τράβηξε κοντά του το ΠΑΟ και αφού τοποθέτησε το βλήμα, το έφερε στον ώμο του ακουμπώντας το μάγουλο πάνω στο καυτό από τον ήλιο σίδερο και το μάτι στη διόπτρα. Ο αυγουστιάτικος ήλιος χτυπούσε άνθρωπο και σίδερο αλύπητα. Το πρόσωπό του καιγόταν και ο ιδρώτας του δρόσιζε το όπλο που εκείνη τη στιγμή το αγαπούσε όπως η μάνα το παιδί της.
“Εσύ με καις μωρέ αλλά εγώ σε δροσίζω”, είπε στο όπλο και το έσφιξε ακόμη περισσότερο επάνω του. Ο κυνηγός αρμάτων παραμόνευε το άρμα σαν τότε που παιδόπουλο παραμόνευε το λαγό. Μόνο που απέναντι δεν ερχόταν λαγός αλλά άρμα μάχης. Και όχι ένα αλλά έξι Μ-48-Α2 που ήταν τα ισχυρότερα της αμερικανικής παραγωγής και η αιχμή του δόρατος των δυνάμεων του Αττίλα.
“Τώρα τη βάψαμε”, είπε διασκεδάζοντας με τον εαυτό του.
Τα έξι τουρκικά άρματα πλησίαζαν προς το μέρος του αραιωμένα κινούμενα σε σχηματισμό αναγνώρισης, ενώ πίσω τους ακολουθούσε ένα ολόκληρο τάγμα τουρκικού πεζικού. Δηλαδή 700 άντρες άρτια εξοπλισμένοι.
Ο καταδρομέας Μπικάκης περίμενε. Χαλάρωσε και η ανάσα του έγινε ήρεμη. Περίμενε με όλες του τις αισθήσεις σε επιφυλακή και πήρε δυο-τρεις αναπνοές πριν διαλέξει το στόχο του.
Στα 300 μέτρα απόσταση εγκλώβισε το πρώτο άρμα και το παρακολουθούσε, καθώς εκείνο συνέχιζε αμέριμνο την πορεία του. Απόσταση 270 μέτρα μονολόγησε ο κυνηγός. Κράτησε την αναπνοή του και άρχισε να πιέζει τη σκανδάλη μαλακά και προοδευτικά.
Το ΠΑΟ έβγαλε ένα βρυχηθμό σαν ανήμερο θηρίο και το βλήμα (κεφαλή Μ-371-Ε1) κίνησε για να συναντήσει το στόχο του.
Το πρώτο τουρκικό άρμα δέχτηκε το βλήμα σε καίριο σημείο και αχρηστεύτηκε, ενώ δύο από τους άντρες του πληρώματος το εγκατέλειψαν τρέχοντας προς το τάγμα που ακολουθούσε.
Ο Μπικάκης έρποντας άλλαξε θέση, ενώ ταυτόχρονα όπλισε το ΠΑΟ με νέο βλήμα. Τα πέντε τουρκικά άρματα σταμάτησαν και άρχισαν να περιστρέφουν τους πύργους τους προσπαθώντας να εντοπίσουν τον απρόσμενο εχθρό. Η απόστασή τους από τον κυνηγό δεν ήταν μεγαλύτερη από 250 μέτρα αλλά αυτοί δεν το ήξεραν.
Η συνέχεια στο εξαιρετικό ιστολόγιο .
Προβάλλετε με ζήλο και πείσμα πρότυπα σαν τον ήρωά μας Μανώλη Μπικάκη γιατί μόνο τέτοια πρότυπα και ανδραγαθήματα μπορούν να ανακόψουν την καθοδική πορεία μας και να γυρίσουν τους δείκτες της Ιστορίας αντίστροφα προς την Ανάσταση της Ρωμανίας και της Ρωμιοσύνης .