Η διχασμένη Ευρώπη στη δίνη του μεταναστευτικού
του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν παρουσιάζει στοιχεία ενότητας και αλληλεγγύης μεταξύ εταίρων είναι μια πραγματικότητα που πλέον τη διαπιστώνει δημοσίως ακόμα και ο πρόεδρός της Γιουνκέρ – με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το μεταναστευτικό. Έτσι, ένα χρόνο μετά τις διθυραμβικές εξαγγελίες, η «δίκαιη διανομή», μέσα σε μια διετία, 160.000 χιλιάδων προσφύγων που εγκλωβίστηκαν σε Ελλάδα και Ιταλία προς της υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδεικνύεται ήδη όνειρο απατηλό.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής[1], μέχρι τώρα μόλις 4.741 πρόσφυγες έχουν μεταφερθεί σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (κάτι λιγότερο από το 3%), από τους οποίους οι 3677 έφυγαν από την Ελλάδα και οι υπόλοιποι 1064 από την Ιταλία. Μερικές μάλιστα από αυτές τις χώρες (Αγγλία, Αυστρία, Δανία, Ουγγαρία, Πολωνία) ακόμα δεν παρέλαβαν ούτε έναν μετανάστη-πρόσφυγα. Αντιθέτως, οι χώρες που δέχτηκαν τους περισσότερους από τους 4.741 πρόσφυγες είναι η Γαλλία (1662), η Ολλανδία (617), η Φιλανδία (599) και η Πορτογαλία (478), ενώ η Γερμανία πήρε μόλις 215 πρόσφυγες, όταν είχε συμφωνήσει πως θα παραλάβει περισσότερους από 27.000. Από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ τους περισσότερους πρόσφυγες δέχτηκε η Ρουμανία (159), ενώ οι χώρες του Βίζεγκραντ παρότι έχουν συμφωνήσει ότι θα δεχτούν συνολικά 11.094 πρόσφυγες, μέχρι σήμερα παρέλαβαν μόνο 15. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το πολυδιαφημιζόμενο από το ευρωπαϊκό κατεστημένο, δήθεν επιτυχημένο, γερμανοτουρκικό ντηλ του περασμένου Μαρτίου για το προσφυγικό. Μέχρι σήμερα από την Ελλάδα επέστρεψαν στη Τουρκία μόλις 502 πρόσφυγες, όταν από τον Μάρτιο και μετά πέρασαν κι εγκλωβίστηκαν στα ελληνικά νησιά πάνω από 11.000 πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι θα έπρεπε να επιστρέψουν όλοι στην Τουρκία.
Όμως, δεν είναι μόνο που οι συμφωνίες για το προσφυγικό αποδεικνύονται ουσιαστικά κενό γράμμα για τις χώρες συνόρων, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, κυρίως λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών ή άρνησης αρκετών χωρών της Ε. Ε. να δεχτούν πρόσφυγες. Το παράδειγμα της Λετονίας, που οι 23 πρόσφυγες που ήδη απέκτησαν άσυλο έφυγαν σχεδόν όλοι αυτοβούλως για τη Γερμανία, δείχνει ότι το ευρωπαϊκό σύστημα διανομής προσφύγων είναι διάτρητο. Δεν παίρνει υπόψη το γεγονός ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες που φτάνουν σε ευρωπαϊκό έδαφος δεν είναι άβουλες κι αδιάφορες «μονάδες» που κατά το δοκούν μεταφέρονται εδώ κι εκεί άλλα έχουν τα δικά τους σχέδια και στόχους, έχουν εξασφαλίσει το δικό τους τρόπο «κινητικότητας» και ισχυρούς «προστάτες» αλλά και ότι είναι ειδικοί στην ανάλυση κινδύνων και στην επιβίωση σε έκτακτες συνθήκες, καθώς, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αφορά άτομα νεαρής ηλικίας που διαθέτουν την κατάλληλη φυσική κατάσταση. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μορφή «ελίτ», που προσπαθεί να εφαρμόσει αυτό που για τον «φιλάνθρωπο» ευρωατλαντιστή Σόρος (και όλες τις σχετικές ΜΚΟ) είναι «conditio sine qua non» για την επιτυχία του όλου παγκοσμιοποιητικού προσφυγικού εγχειρήματός: «οι πρόσφυγες να πηγαίνουν εκεί που οι ίδιοι επιθυμούν και εκεί όπου είναι ευπρόσδεκτοι»!
Στο πλαίσιο αυτό οι μελλοντικές ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις είναι κάτι περισσότερο από βέβαιες. Τα παραδείγματα ανά την Ευρώπη είναι πλέον καθημερινά και η βασική αιτία για τη ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για μια νέα μορφή εποικισμού από – κατά την αριστερά – «ταξικά αδέλφια» (sic), με συγκεκριμένα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και ίδια συμφέροντα, σε πολλά επίπεδα. Και βεβαίως, με πρόσχημα τον δήθεν ανθρωπισμό, εν ονόματι του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και όσων τον υπηρετούν επειδή έχουν οφέλη από αυτόν.
[1] http://ec.europa.eu/dgs/home-affairs/what-we-do/policies/european-agenda-migration/press-material/docs/state_of_play_-_relocation_en.pdf
