Του Γιώργου Καραμπελιά, πρωτοδημοσιεύτηκε στο newpost.gr
Η Κύπρος αποτελεί το τελευταίο προπύργιο/υπόλειμμα του ιστορικού ελληνισμού στην ανατολική Μεσόγειο. Και όμως, οι ηγεσίες της Ελλάδας, κλεισμένες στον μικροελλαδισμό και τα φοβικά τους σύνδρομα απέναντι στην Τουρκία, την εκχωρούν σταδιακά, βήμα το βήμα, εδώ και δεκαετίες στη ζώνη επιρροής του νεοθωμανισμού, με προοπτική τον πλήρη εκτουρκισμό της.
Οποιεσδήποτε άλλες ηγέτιδες τάξεις, σε οποιοδήποτε μήκος ή πλάτος του πλανήτη, θα θεωρούσαν την ελληνική Κύπρο ως το σημαντικότερο μέρος του χώρου τους και θα έκαναν τα πάντα για να διασφαλιστεί, τουλάχιστον, η στενή σχέση κυπριακού και ελλαδικού ελληνισμού. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τον χάρτη για να διαπιστώσει την τεράστια γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου, η οποία με την ύπαρξή της και μόνο καθιστά τον ελληνισμό υπολογίσιμη δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα η έκλειψή της, ή ακόμα χειρότερα η παράδοσή της στα χέρια των διαχρονικών αντιπάλων του ελληνισμού, θα οδηγήσει στη μεταβολή της Ελλάδας σε συρρικνούμενο και ανίσχυρο βαλκανικό κρατίδιο.
Αυτό το γνωρίζει ολόκληρος ο πλανήτης και πριν απ’ όλους οι μεγάλες αποικιακές δυνάμεις. Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, επικεφαλής των σταυροφόρων του, κατέλαβε την Κύπρο το 1192 και οι Άγγλοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να διατηρούν τις μεγαλύτερες και τελευταίες σημαντικές βάσεις τους στην Κύπρο. Οι Αμερικανοί θεωρούν την Κύπρο αποφασιστικής σημασίας για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής, ενώ και οι Ρώσοι έχουν καταδείξει σε αναρίθμητες ευκαιρίες, τα τελευταία εξήντα χρόνια, το ενδιαφέρον τους για το νησί.
Και όμως, οι ελλαδικές ηγεσίες –συνεπικουρούμενες συχνά από κάποιες μικροσυμφεροντολογικές κυπριακές ελίτ– κάνουν ό,τι μπορούν ήδη από το 1956 για να «ξεφορτωθούν» την Κύπρο, αγνοώντας και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της με στόχο την Αυτοδιάθεση-Ένωση και την τεράστια γεωστρατηγική σημασία της.
Έτσι, από υποχώρηση σε υποχώρηση, από ήττα σε ήττα, φθάσαμε στην εισβολή του 1974 και στη συνέχεια στην εδραίωση της τουρκικής κατοχικής παρουσίας στο νησί. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν σαράντα δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η Κύπρος απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την Ελλάδα και προσεγγίζει πλησίστια στην τουρκοποίησή της. Από το ενιαίο αμυντικό δόγμα και τα κοινά εκπαιδευτικά προγράμματα Ελλάδας-Κύπρου, φθάσαμε σε μια υλική και ψυχολογική απομάκρυνση χωρίς προηγούμενο και μια σταδιακή αποσύνδεση των δύο τμημάτων του ελληνισμού.
Το ελληνικό κράτος δεν τόλμησε ποτέ, ούτε για μία ημέρα, «έστω και για τα μάτια», να ανακαλέσει τον Έλληνα πρέσβη από την Άγκυρα, παρά την εισβολή και παρά τις αναρίθμητες τουρκικές προκλήσεις, παραμονή των τούρκικων στρατευμάτων, εποικισμός, εξαφάνιση των «αγνοουμένων», δολοφονίες Ελλήνων – Σολωμός Σολωμού, Τάσος Ισαάκ, Θεόφιλος Γεωργιάδης. Αντ’ αυτού, απομακρύνεται σταδιακά και ανοίγει τον δρόμο για την πλήρη τουρκοποίηση του νησιού.
Και τα τεκταινόμενα είναι προφανή. Οι μεγάλες δυνάμεις και κατ’ εξοχήν οι αγγλοαμερικανοί χρησιμοποιούν την Κύπρο τόσο σαν βάση για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής όσο και ως ενέχυρο για την εξασφάλιση της πρόσδεσης της Τουρκίας στο δυτικό άρμα. Και όσο πιο ισχυρή και επιθετική γίνεται η Τουρκία τόσο περισσότερα της παραχωρούν, έτσι ώστε να μην στραφεί προς τη Ρωσία ή προς την Ασία. Το ίδιο είχε γίνει με το σχέδιο Ανάν, όταν οι Τούρκοι δεν είχαν συναινέσει στη χρήση των βάσεων τους από τις «συμμαχικές» δυνάμεις κατά την επίθεσή τους στο Ιράκ. Από τότε, η παραχώρηση της Κύπρου αποτελεί το μόνιμο αντάλλαγμα για την τουρκική δυτικοφροσύνη.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, σε ακόμα χειρότερες συνθήκες. Η Τουρκία έχει ενισχυθεί ακόμα περισσότερο, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια μακροχρόνια και καθολική κρίση, η Μ. Ανατολή φλέγεται και απειλείται με οριστική ρήξη ο άξονας Τουρκίας-Ισραήλ. Παράλληλα, ο Ερντογάν χρησιμοποιεί την απειλή της ενίσχυσης των σχέσεων με την Ρωσία και της προσχώρησης στο ρωσοκινεζικό σύμφωνο της Σαγκάης, για να κερδίσει, σε αντάλλαγμα της νομιμοφροσύνης του, όσα περισσότερα μπορεί έναντι της Ελλάδας και του ελληνισμού, αρχικώς στην Κύπρο και εν συνεχεία στη Θράκη, το Αιγαίο και τα νησιά.
Ένας από τους βασικούς ίσως ο βασικότερος λόγος της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα ήταν η επίσπευση των επονείδιστων συνομιλιών μεταξύ ενός κυρίαρχου κράτους, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία που μεταβάλλεται σε μια εθνοτική κοινότητα, και των τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων, που εμφανίζονται ως «τουρκοκυπριακή κοινότητα».
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, επιχειρείται να οργανωθεί και το τελευταίο βήμα στην τελεσίδικη απομάκρυνση του ελληνικού κράτους από την Κύπρο, έτσι ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να την ελέγχουν οι Τούρκοι. Με κατάργηση της παρουσίας –έστω και ισχνής– του ελληνικού στρατού, ως εγγυήτριας δύναμης, από την Κύπρο, ενώ θα παραμένουν σε μια «μεταβατική περίοδο», όπως είπε και ο «φιλέλληνας» Ομπάμα, οι τουρκικές δυνάμεις. Πρόκειται, εάν αυτές οι συνομιλίες ευοδωθούν, για την τελική πράξη της απομάκρυνσης των δύο τελευταίων ιστορικών υπολειμμάτων του ελληνισμού, έτσι ώστε το μικρότερο, η Κύπρος, να παραδοθεί άμεσα στους Τούρκους και το μεγαλύτερο, η Ελλάδα, να μεταβληθεί σε τουρκικό προτεκτοράτο, διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821.
Αν οι ελληνικές άρχουσες τάξεις στην Ελλάδα και την Κύπρο διέθεταν κουκούτσι μυαλό θα έκαναν τα πάντα για να διατηρηθούν και να ενισχυθούν οι δεσμοί των δύο ελληνικών κρατών. Διότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν και οι ίδιες. Όμως, επειδή το μυαλό τους είναι απαίδευτο και προσκολλημένο αποκλειστικά σε ό,τι τους υπαγορεύουν οι κύριοί τους, αγωνίζονται να ξεφορτωθούν την ταυτότητά τους. Πράγματι, ο ελληνισμός κατέστη ένα ασήκωτο φορτίο για τους ώμους τους και βαδίζουν ασύγγνωστα προς την τελική πράξη: τη συρρίκνωση μέχρις εξαφανίσεως.
Και όμως, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η Τουρκία έχει διαπράξει στην Κύπρο εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εισβολή, εθνοκάθαρση, εποικισμό. Αυτά έχουν αναγνωριστεί και από τον ΟΗΕ και αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία έπρεπε και μπορούσαν να κινηθούν τόσο οι ελλαδίτες όσο και οι ελληνοκύπριοι. Και δεν θα πρέπει να αφήσουμε αυτή την πραγματική βάση να την εκμηδενίσουν ανίκανοι και μικρονοϊκοί ηγέτες, που δεν θεωρούν την εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως αφανισμό αλλά ως «ευκαιρία». «Κύπρον ού μ’ εθέσπισεν».
*Ο Γ. Καραμπελιάς είναι συγγραφέας, επικεφαλής του Κινήματος Άρδην
5 ΣΧΟΛΙΑ
Ποια είναι η άποψη σας για τις επίσημες θέσεις του Έλληνα ΥΠ.ΕΞ. Νίκου Κοτζιά πως δεν πρόκειται να δεχθεί καμία λύση του Κυπριακού χωρίς α) την πλήρη αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο και β) την άμεση κατάργηση της συνθήκης των εγγυήτριων δυνάμεων, χωρίς “μεταβατικές” περιόδους όπως ζητούν οι Τούρκοι και οι Αγγλοαμερικάνοι.
Είναι σωστές αυτές οι θέσεις και πρέπει να στηριχθούν από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων σε Ελλάδα και Κύπρο?
Υ.Γ.Βέβαια δεν κάνει κουβέντα για αποχώρηση και των Τούρκων παράνομων εποίκων, κι αυτό προβληματίζει.
Δυστυχώς το κυρίαρχο κατεστημένο έχει ξεπουλήσει όχι μόνο την Κύπρο αλλά διαχρονικά
και την Ίμβρο – Τένεδο εδώ
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2013/04/blog-post_8484.html
την Ανατολική μας Θράκη εδώ
http://sitalkisking.blogspot.gr/2012/12/h-1922.html
την κατεχόμενη χιλιόχρονη βασιλεύουσά μας Νέα Ρώμη Κων/Πολη εδώ
https://kars1918.wordpress.com/2014/03/16/eis-tin-polin-1964/
την Αντιόχειά μας,μια δεύτερη Κων/πολη εδώ
http://operationantioch.blogspot.gr/p/blog-page_15.html,
Βόρειο Ήπειρο ,Ανατολική Ρωμυλία ,Σικελία ,Νότια Ιταλία ,Ρώμη,Αραβόφωνους Ρωμιούς και δεν υπάρχει τέλος.
Είναι επιτακτική ανάγκη να επιστρέψουμε στο όραμα του Εθνεγέρτη μας Ρήγα Φεραίου όπως εκφράζεται σήμερα ολοκληρωμένα από τον μεγαλύτερο ορθόδοξο θεολόγο του 20ου αιώνα Ιωάννη Ρωμανίδη (1927-2001).
Να πάψουμε να παριστάνουμε το Ελλαδικό προτεκτοράτο ,όπως μας επέβαλαν οι ξένες δυνάμεις , ως συνέχεια της Αθήνας του 5ου αιώνα και να επανεμφανιστούμε δυναμικά ,έστω με τις λίγες δυνάμεις που διαθέτουμε τώρα, με την πραγματική μας ταυτότητα : ως συνέχεια του κράτους της Ρώμης και της Νέας Ρώμης (Κων/πολη) που ένωσε όλο τον ελληνικό κόσμο και να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν με έναν δύσκολο ,μακρόχρονο αγώνα αλλά νικηφόρο και δίκαιο. Αυτό είναι το αυτονόητο . Δεν υπάρχει άλλη επιλογή . Όσο καθυστερούμε να κινηθούμε προς την σωστή κατεύθυνση τόσο χειροτερεύουν τα πράγματα .
Άμεση αλλαγή πορείας με μια πραγματική επανάσταση σε όλα τα επίπεδα ,εθνικό ,οικονομικό ,πνευματικό ,θρησκευτικό ,ηθικό προς την μόνη διέξοδο σωτηρίας : την Νέα Ρωμανία του Ελληνικού Έθνους !
Και από τις καφετέριες με τον φραπέ, θα μπούμε ενδόξως στην Αγιά Σοφιά. Φυσικά στην πράξη θα καταλήξουμε στο όραμα του Γιανναρά, της συνεργασίας με τους Τούρκους. Άλλωστε οι περισσότεροι είναι κρυπτοχριστιανοί, κατά τας γραφάς. Και ο Ρωμανίδης άλλωστε πίστευε πως ήταν λάθος η επανάσταση του ΄21. Θα μου πείτε, εδώ οι συριζαίοι νόμιζαν ότι θα αλλάξουν όλον τον κόσμο, στην Αγιά Σοφιά θα κολλήσουμε…
Ο σουλτάνος Ερντογάν με δημόσιες δηλώσεις του χθες σε ραδιοσταθμό της Ιερουσαλήμ εξίσωσε τον Χίτλερ με το κράτος του Ισραήλ και την ίδια ώρα εξέδωσε ένταλμα σύλληψης του ηγέτη των Κούρδων της Συρίας!!!
Είναι δυνατόν με αυτόν τον ημιπαράφρονα ισλαμοφασίστα να διεξαγάγει συνομιλίες ο Τσίπρας για να τα βρει για το Κυπριακό???
Αλίμονο, μονάχα στον πατριωτισμό των απλών Ελλήνων, Ελλάδας και Κύπρου, επαφίεται πλέον η σωτηρία του Ελληνισμού.
ΕΘΝΙΚΉ ΑΦΎΠΝΙΣΗ ΤΏΡΑ – ΌΧΙ ΆΛΛΗ ΣΥΡΡΊΚΝΩΣΗ
Αν η Ελλάδα δεν αποκτήσει, επειγόντως μάλιστα, ό,τι ο Παναγιώτης Κονδύλης ονόμασε «ειδικό βάρος», δεν μπορεί σε κανένα να γίνει σεβαστή, πολύ περισσότερο στους Ευρωπαίους «συμμάχους» της. Ειδικό δε βάρος δεν μπορεί να έχει, αν δεν διαθέτει έδαφος στην Ανατολή. (Υπενθυμίζω ότι ο πρώτος που καταγράφεται στην ελληνική ιστορία πόλεμός της, ο Τρωικός, για την κατοχύρωση τέτοιου εδάφους είναι που είχε γίνει!) Και το μόνο έδαφος στην Ανατολή που έχει απομείνει για την Ελλάδα σήμερα, είναι εκείνο στην Κύπρο. Εφόσον δε η τελευταία ευκαιρία να πραγματοποιηθεί (όπως προηγουμένως Κρήτης, νησιών του Αιγαίου, και Δωδεκανήσου) η ένωση τής Κύπρου με την Ελλάδα, χάθηκε στην εθνική ντροπή τού 1964-1967, (διότι το 1974 ήταν απλή – και αιματηρή – η «καταγραφή» τού γεγονότος) η μόνη «μέθοδος» που παραμένει, είναι η ομοσπονδιακή σύνδεσή της με την Ελλάδα. Τέτοιος τρόπος υπάρχει, είναι καταγραμμένος από τον Φεβρουάριο τού 1964, και τον έχει – καθηκόντως – προτείνει στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ τών ΗΠΑ, τότε πρέσβης του στην Κύπρο, έμπειρος στο θέμα διπλωμάτης, ο Σάυρους Μπέλτσερ.
Το πώς εκείνη η τότε πρόταση Μπέλτσερ, μπορεί και σήμερα να εφαρμοστεί, υπάρχει ο τρόπος, και είναι στο χέρι τής πολιτικής μας διανόησης (δεν μιλώ βέβαια για την ανύπαρκτη διπλωματία μας) να το διαπιστώσει. Αν φυσικά έχει τη δυνατότητα να υπερβεί το «πλέγμα ενοχής» που από τότε την μαστίζει, και με καθαρμένο υποσυνείδητο, να μελετήσει τα, «εν τη σκοτία» διατηρημένα, γεγονότα εκείνης (1964 – 1967) τής ένοχης εποχής, ή εποχής τής εθνικής ενοχής. Τότε, και έκπληκτη θα διαπιστώσει επιπροσθέτως, ότι εκείνες οι τότε «στρατηγικές συνθήκες», με ελαφρά παραλλαγή, ισχύουν και σήμερα. Τουλάχιστο για την υπερδύναμη εκείνη, που τη στρατηγική γνώμη τού πρεσβευτή της στην Κύπρο, ζήτησε τότε. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, για έξοδο και Κύπρου και Ελλάδας από το πολιτικό και εθνικό αδιέξοδο…
Τέτοια «διαπίστωση» όμως δεν μπορεί να γίνει, με όσα (και) ο κ. Καραμπελιάς δυστυχώς αναπαράγει: Δεν αποκαλύπτεται δηλ. καμιά ιστορική αλήθεια, κατηγορώντας, στεντορείως μάλιστα, συλλόβροτες τις «ελλαδικές ηγεσίες» αφενός, και, περίπου υπό εχεμύθεια, «κάποιες» μικροσυμφεροντολογικές κυπριακές ελίτ, αφετέρου. Όταν είναι πια γνωστό ότι αυτές οι «κάποιες ελίτ» εκτείνονται, συγκεκριμένα δε και επώνυμα, από χαμηλότατα επίπεδα τού «λαϊκού κινήματος», (άλλως ΑΚΕΛ) μέχρι τις ανώτατες, κορυφές τού αγγλογενούς κεφαλαίου, τις ύπατες δε τής εκκλησιαστικής ιεραρχίας… Τις δυο δηλ. αντίθετες (αλλά στην Κύπρο συγκλίνουσες) εκδοχές τού Ιστορικού Υλισμού: Μαρξιστικό και Κεφαλαιοκρατικό διεθνισμό! Πώς αλήθεια μπορεί να δικαιολογηθεί η έκφραση «ενωτικός αγώνας τού ’55-’59», όταν αποσιωπάται το γεγονός ότι και το ’64-’69 ενωτικός αγώνας διεξαγόταν. (Με κύρια διαφορά ότι το ’55 υπονομευόταν κυρίως από τα ανωτέρω «χαμηλότερα επίπεδα» ενώ εκείνος τού ’64, από τις ανωτέρω επίσης «ύπατες κορυφές»…) Και πώς η καταφυγή στην έκφραση «οι Αγγλοαμερικάνοι», όταν έγινε ήδη γνωστή η, ενίοτε και ελεεινή, εκ μέρους τών Άγγλων αντιπαλότητα προς του Αμερικανούς. Αν φυσικά μελετήσει κανείς τα έγγραφα εκείνης τής εποχής. (Τουλάχιστον αυτό αναδεικνύουν τα Αμερικανικά έγγραφα Φεβρουαρίου – Αυγούστου 1964 και μόνο, όσα έχει φέρει σε φως ο Άντης Ροδίτης, στο «αμαρτωλό» βιβλίο του «Κουράγιο Πηνελόπη»…)
Τέτοιες λοιπόν αναπαραγόμενες θνητές (που έλεγε κι ο Πλάτων) φλυαρίες πολιτικής, όταν επαναλαμβάνονται και από κάποιον σπάνιο (ας μού επιτραπεί) άνθρωπο, όπως ο Γιώργος Καραμπελιάς, ποια ελπίδα υπάρχει;
Χάρης Φεραίος
27/11/16