Στην συνέχεια τον λόγο πήρε ο Δ. Αμανατίδης από την Κοινωνική Συνεταριστική Επιχείρηση ‘Σπάρτακος’ της Κομοτηνής: «Ασχοληθήκαμε με το δίκοκκο σιτάρι, την παραγωγή και την επεξεργασία του, σε μια μονάδα πλήρως καθετοποιημένη. Σήμερα όλα τα μηχανήματα από το χωράφι μέχρι το ράφι ανήκουν στην ΚΟΙΝΣΕΠ και καλλιεργούνται κάθε έτος 60 έως 100 στρέμματα ανάλογα με τις ανάγκες της χρονιάς. Βγάζουμε αλεύρι σε ιδιόκτητο παραδοσιακό ξύλινο πετρόμυλο και το αξιοποιούμε, παρασκευάζοντας ζυμαρικά». Ακόμα, ο Σπάρτακος έχει διαθέσει 12 στρέμματα στο κέντρο της Κομοτηνής, τα οποία αξιοποιούνται ως κοινοτικοί, αυτοδιαχειριζόμενοι λαχανόκηποι, και δίνουν την δυνατότητα σε 240 οικογένειες της πόλης να παράγουν τα δικά τους λαχανικά για το τραπέζι. Απασχολεί 19 μέλη, ενώ αναμένεται να εντάξει άμεσα άλλους 5, καθώς σχεδιάζεται να επεκταθεί στην παραγωγή όσπριων και λαχανικών. Τα προϊόντα του «Σπάρτακου» διατίθενται σε επιλεγμένα μικρά καταστήματα της ακριτικής πόλης, ενώ σύντομα σχεδιάζεται η διεύρυνση της διανομής τους και στις άλλες πόλεις της Θράκης.
Τέλος, ο Α. Κοντογεώργος έδωσε το θεωρητικό στίγμα για την αξία και την σημασία που έχουν οι συνεταιρισμοί στην ανάπτυξη της αγροτο-κτηνοτροφικής οικονομίας, και όχι μόνο: «Ο θεσμός του αγροτικού συνεταιρισμού έχει τις ρίζες του στα πανάρχαια χρόνια», είπε. Τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα αφορούν σε ιδιαίτερες αρετές που αποδίδονται στην ιδιαίτερη φύση του συνεταιρίζεσθαι: Η εμπιστοσύνη, η αμοιβαιότητα, η ταύτιση των παραγωγών με το κοινό τους εγχείρημα, η ανοιχτή, ισότιμη επικοινωνία που διατηρούν μεταξύ τους, αποτελούν παράγοντες που ενθαρρύνουν την αποδοτικότητα, την καινοτομία και την λειτουργικότητα των συνεταιριστικών σχημάτων.
Η συζήτηση έκλεισε με ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις και ερωτήσεις συμπολιτών μας, που συμμετέχουν σε διάφορα συνεταιριστικά εγχειρήματα ή που ενδιαφέρονται να ιδρύσουν νέα τέτοια στην πόλη μας.
Κοινό συμπέρασμα της εκδήλωσης, ότι οι συνεταιρισμοί μπορούν και πρέπει να εξελιχθούν σε ένα από τα βασικά εργαλεία για την καταπολέμηση της βαθιάς κρίσης που μαστίζει την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Τα οφέλη τους είναι πολλαπλά, καθώς μπορούν σήμερα να λειτουργήσουν ως εργαλείο κοινωνικής δικαιοσύνης, αποκέντρωσης και αναζωογόνησης της ελληνικής περιφέρειας, προστασίας της μικρής και μεσαίας αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής, ως διέξοδος για την απασχόληση των νέων και στο κλεινόν άστυ, και τέλος, μπορούν να συμβάλουν στην τοπικοποίηση της παραγωγής, συνδέοντας τις πόλεις με την ημι-αστική και περιαστική ύπαιθρό τους.
