Το υπ. Ανάπτυξης θεσπίζει λατρευτικές σφαγές για τα… κρέατα «Χαλάλ» και «Κοσέρ»
Του Γιώργου Ρακκά (Ρήξη φ. 133)
Στις 27 Απριλίου το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης όρισε με απόφασή του το θεσμικό πλαίσιο για τη διεξαγωγή τελετουργικών σφαγών για την παραγωγή κρεάτων με πιστοποίηση για τους μουσουλμάνους (χαλάλ) και τους Εβραίους (κοσέρ).
Η κυβέρνηση θα λάβει αυτή την απόφαση για να κατασιγάσει μια διαμάχη που ξέσπασε προσφάτως μεταξύ κυβέρνησης, οικολογικών και φυλοζωϊκών φορέων, οργανώσεων, αλλά και αυτόνομων συλλογικοτήτων, που κατήγγειλαν τη νομιμοποίηση των λατρευτικών σφαγών από το ελληνικό κράτος, υποστηρίζοντας ότι, στο όνομα της θρησκευτικής αυτοδιάθεσης, η πολιτεία κλείνει τα μάτια στη διάδοση βάρβαρων και εξόχως βασανιστικών πρακτικών.
Θα προηγηθεί, στα τέλη Μαρτίου, μια δημόσια αντιπαράθεση στην Καβάλα, όπου η κυβέρνηση αρχικώς θα χορηγήσει άδεια σε τοπικό σφαγείο να υιοθετήσει αυτές τις πρακτικές, γεγονός που θα προκαλέσει έντονες διαμαρτυρίες, αλλά και κινητοποιήσεις από σειρά οργανώσεων και σωματείων. Στη σχετική διαδικτυακή καμπάνια συλλογής υπογραφών, που έχει συγκεντρώσει πάνω από 5.000, αναφέρουν:
«Σκοπός της διαμαρτυρίας είναι αποκλειστικά και μόνο η υπεράσπιση της προστασίας των ζώων κατά τη θανάτωσή τους και το ύστατο δικαίωμα ενός θανάτου με όσο το δυνατόν λιγότερη ταλαιπωρία, αγωνία και πόνο.
Σεβόμαστε κάθε έκφραση θρησκευτικής πίστης, εφόσον αυτή τιμά τη ζωή και την αξιοπρέπεια κάθε έμβιου όντος. Είναι όμως σημαντικό, στο όνομα της προόδου, τα θρησκευτικά έθιμα να εναρμονίζονται με τη συλλογική σύγχρονη αντίληψη και ηθική για τα δικαιώματα ανθρώπων και ζώων. Οι αιματηρές θρησκευτικές πρακτικές, όπως οι θυσίες, έχουν τις ρίζες τους χιλιάδες χρόνια πίσω, και πρέπει να παραμείνουν στο παρελθόν ως μια κακή ανάμνηση.
Επίσης, στον απώτερο στόχο της αποτροπής και της τελευταίας σφαγής, κάθε μικρή νίκη καταδίκης των βάρβαρων πρακτικών μετράει!»
Βέβαια, όπως φάνηκε και από την τελική απόφαση της κυβέρνησης, το αυτί του ΣΥΡΙΖΑ, των Οικολόγων, αλλά και των ΑΝΕΛ δεν φαίνεται να ιδρώνει. Εξάλλου υπάρχουν και άλλες πλευρές της υπόθεσης, καθώς η επιδοτούμενη βιομηχανία εγκατάστασης των εγκλωβισμένων προσφύγων και μεταναστών εμπλέκει εγχώρια και ξένα, οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Υπάρχει, επομένως, μια πίεση στην Ελληνική Πολιτεία, για την υιοθέτηση αυτών των αλλότριων θρησκευτικών πρακτικών, τόσο πολιτική, όσο και γιατί οι πρακτικές αυτές δημιουργούν μια κατά, κύριο λόγο, επιδοτούμενη αγορά, στην οποία σπεύδουν εγχώριες επιχειρήσεις. Έτσι, μια παγκόσμια αγορά, που υπολογίστηκε στα 1,3 τρισ. $ το 2013, και εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 2,5 τρισ. $ το 2019, κάνει την εμφάνισή της και στην Ελλάδα: Ήδη, 70-80 επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, με την πτηνοτροφική Πίνδος να είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα, η οποία μάλιστα παίρνει πιστοποίηση από την… μουφτεία Ξάνθης (!).
Προφανώς και είναι εξόχως αντιφατικό το ότι πολιτικοί χώροι, οι οποίοι έχουν ταυτιστεί στην Ελλάδα με ρεύμα ακραίου «φωταδισμού», αποζητώντας την… ισοπέδωση της θρησκευτικής συνείδησης και πολιτιστικής κληρονομιάς της ελληνικής κοινωνίας, να οδηγούνται στο άλλο άκρο και να εναγκαλίζονται, ως κυβερνώντες πλέον, αμφιλεγόμενες τελετουργικές πρακτικές άλλων θρησκειών. Που είναι εξόχως ασύμβατες, μάλιστα, με τα οικεία, πιο θεμιτά και ήπια, εγχώρια ήθη. Αυτό, αναμφίβολα, δεικνύει ότι η «εκκοσμίκευση» την οποία επικαλούνται είναι εντελώς προσχηματική και για τους τύπους.
Ωστόσο, η ιστορία αυτή αναδεικνύει και ένα άλλο, σοβαρότερο και συνδεόμενο με το παραπάνω, ζήτημα: Άραγε το κράτος, η πολιτική εξουσία, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις, θα πρέπει να είναι φορείς αξιών και να αντικατοπτρίζουν τις αξίες μιας κοινωνίας, ή απλώς πρέπει, στο όνομα της φιλελεύθερης «ουδετερότητας», να αναλώνονται σε ρόλο διαιτησίας μιας βαβέλ πολιτισμικών τρόπων; Το δεύτερο υποκρύπτει έναν καταστροφικό μηδενισμό, που καταλήγει να πλήττει ακόμα και αυτήν την αρχή της εκκοσμίκευσης –όπως διαφαίνεται και από την εν λόγω υπουργική απόφαση, που την παρακάμπτει πλήρως.
Από την αρχή του Αριστοτέλη, η πολιτική κοινότητα συγκροτείται στη βάση της αποδοχής και της καλλιέργειας κοινών πολιτισμικών αξιών και τρόπων. Παίρνει θέση, δηλαδή. Πόσω μάλλον οι δημοκρατίες, που αντλούν την εξουσία τους κατευθείαν από τον λαό, και γι’ αυτό φορτίζονται με την πολιτιστική του ταυτότητα στα θεμέλιά τους. Είτε αρέσει είτε όχι στους κυβερνώντες, αυτή είναι η πολιτική ηθική της δημοκρατίας εδώ και είκοσι τρεις αιώνες. Την οποία, σήμερα, αποποιούνται υπέρ ενός ακραίου αξιακού και πολιτισμικού σχετικισμού, που ταιριάζει περισσότερο στις οικονομικές/καταναλωτικές δικτατορίες που ζούμε.
Εάν μιλούσαμε απλώς και μόνο για τη φιλοξενία των εγκλωβισμένων προσφύγων και μεταναστών, και άρα για ανθρωπισμό, καθώς και αλληλεγγύη της ελληνικής κοινωνίας, τέτοια ζητήματα δεν θα τίθονταν καν, γιατί θα διευθετούνταν με έκτακτους τρόπους. Κάποιοι όμως χρησιμοποιούν το γεγονός του εγκλωβισμού, και την αρχική διάθεση της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας να δείξει την αλληλεγγύη της, προσπαθώντας να εκτρέψουν τη φιλοξενία σε εγκατάσταση και την εγκατάσταση σε όχημα αμφισβήτησης των κεντρικών πολιτισμικών αξιών της κοινωνίας μας. Δυστυχώς, πίσω από το φαινομενικά απλό ζήτημα με τα «κοσέρ» και τα «χαλάλ», κρύβεται αυτό το μεγάλο διακύβευμα…
