Των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά
Στις 25 Ιανουαρίου 2018, ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες υπερπροβάλλεται από το εγχώριο κατεστημένο ως ιεράρχης-πρότυπο πνευματικότητας & ευαισθησίας, ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, απέστειλε προσωπική επιστολή στον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δηλώνοντας την υποστήριξή του στην… εισβολή που επιχειρεί αυτήν την στιγμή στα κουρδικά συριακά εδάφη ο τουρκικός στρατός.
Τα όσα έγραφε σε αυτή την επιστολή, και πρωτο-δημοσιοποιήθηκαν από τη φιλοερντογανική Χουριέτ, σοκάρουν: «Προσευχόμαστε εσείς και οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να οδηγηθείτε σε επιτυχία και η ”Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας” να φέρει ειρήνη στην περιοχή όπως το όνομά της υπόσχεται». Την ίδια στιγμή δε με αυτόν τον πρωτοφανή διασυρμό του πατριάρχη, κατέφθαναν και οι πρώτες εικόνες για την σφαγή αμάχων που πραγματοποιεί ο τουρκικός στρατός στο Αφρίν.
Η έκθεση του Πατριαρχείου, και η απώλεια κάθε ηθικού κεφαλαίου που θα έπρεπε να συνοδεύει έναν θεσμό με την ιστορική σημασία που έχει ο θεσμός του Φαναρίου, προκάλεσε την οργή πολλών στην Ελλάδα: Πού ακούστηκε ο πιο διαπρύσιος κήρυκας του οικουμενικού μηνύματος της ορθοδοξίας να προσφέρει την πολύτιμη στήριξή του σε μια ακόμη εκδήλωση του βάρβαρου τουρκικού επεκτατισμού, ο οποίος έχει εισβάλει πάνοπλος και μακελεύει έναν λαό που πολεμάει για το πιο αυτονόητο δικαίωμά του;
Αμέσως, ενεργοποιήθηκε το εγχώριο «σύστημα υποστήριξης» του Πατριαρχείου, προς απόκρουση της δικαιολογημένης οργής, χρησιμοποιώντας και την πραγματική αγάπη των Ελλήνων για την Πόλη και το πατριαρχείο: «Ο Πατριάρχης είναι όμηρος, η διπλωματία του αναγκαστικά πλάγια, κινδυνεύει να έχει τη μοίρα του Γρηγόριου Ε΄» έγραψε μια ιστοσελίδα. «Η είδηση είναι ψεύτικη», αποκρίνονταν άλλοι. «Υπάρχει εκβιασμός σχετικά με την χορήγηση της τουρκικής ιθαγένειας στους πατριαρχικούς μητροπολίτες, και έτσι ο Πατριάρχης προβαίνει στις αναγκαίες υποχωρήσεις». Αυτά ήταν μερικά από τα επιχειρήματα που ακούστηκαν, κάποτε μάλιστα ακόμα και από καλόπιστους και ειλικρινείς ανθρώπους.
Είναι όλα, δυστυχώς, προπαγανδιστικού τύπου: Το Πατριαρχείο είναι μεν σε ομηρία, η ακεραιότητά του ωστόσο προστατεύεται από τις ΗΠΑ, και επειδή ο Βαρθολομαίος αποτελεί αντίπαλο δέος στον Ρώσο Πατριάρχη. Οι συγκρίσεις με τον Γρηγόριο Ε΄ είναι ανιστόρητες και διακινούνται σκοπίμως για να θυματοποιήσουν τον Πατριάρχη δικαιολογώντας έτσι την σκανδαλώδη πολιτική του: Ο Γρηγόριος Ε΄ είχε να υπερασπιστεί τον ακμαίο ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης και των άλλων περιοχών που βρίσκονταν στην καρδιά του οθωμανικού κράτους, ενώ ο Βαρθολομαίος, που στο εσωτερικό της Τουρκίας διαθέτει πραγματικό ποίμνιο μερικών εκατοντάδων εναπομείναντων ορθοδόξων, διαχειρίζεται μόνο την ιστορική και συμβολική αξία του θεσμού του και η πνευματική του δικαιοδοσία επεκτείνεται μόνο στους εκτός Τουρκίας Ορθοδόξους. Και όμως, αυτήν ακριβώς την αξία καταστρέφει και διασύρει με κινήσεις σαν αυτή της δικαιολόγησης μιας βάρβαρης εισβολής.
Τέλος, ας δούμε και το ζήτημα της χορήγησης τουρκικής ιθαγένειας στους πατριαρχικούς μητροπολίτες. Συμβαίνει το αντίθετο από εκείνο που ισχυρίστηκαν οι φιλο-πατριαρχικοί κύκλοι: Δι’ αυτών, είναι ο Ερντογάν που εκβιάζει τους εκκλησιαστικούς παράγοντες και εντός της Ελλάδας, ώστε να σιωπήσουν για τα εγκλήματα που διαπράττει η τουρκική κυβέρνηση στο εσωτερικό και το εξωτερικό, καθώς και για την επιθετικότητά της έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου, στην τελευταία, το Αιγαίο και τη Θράκη.
Επομένως τι; Δυστυχώς, η στάση του πατριάρχη δεν υπαγορεύτηκε από τον φόβο αλλά από την πολιτική του. Πράγμα που είναι γνωστό σε όσους παρακολουθούν τον βίο και την πολιτεία μιας μορφής που φλερτάρει σκανδαλωδώς με τον καισαροπαπισμό. Μια πολιτική στην οποία χρησιμοποιεί ως πρόσχημα, εν τέλει, την αγάπη και τον δεσμό των Ελλήνων ορθόδοξων με το Πατριαρχείο, ώστε να πείσει και ένα μέρος των ελλαδικών ελίτ και του εφοπλισμού να μεταβληθούν σε νεο-φαναριώτες – μεσολαβητές του νέου οθωμανικού imperium.
Η στήριξή του στην εισβολή του Ερντογάν στη Συρία είναι πολύ κρίσιμη, διότι η στάση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και εκείνη του Αρμενίας δίνουν το άλλοθι διαθρησκευτικής και πολυεθνικής συναίνεσης στις πολεμικές επιχειρήσεις του ισλαμοφασισμού, επιτρέποντας έτσι να παρουσιάζεται αυτός κραταιός στο εσωτερικό, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και τη σιωπή του διεθνούς παράγοντα για τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που διαπράττει αυτή τη στιγμή στο Αφρίν.
Με αυτόν τον τρόπο, η οικουμενικότητα του Βαρθολομαίου εργαλειοποιείται προς όφελος του ερντογανικού αυτοκρατορικού σχεδίου και εν τέλει φθείρεται και αυτοκαταργείται! Τι ντροπή για το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης να τυγχάνει τέτοιας «πνευματικής» καθοδήγησης, ξοδεύοντας και τα τελευταία ψήγματα ηθικού κεφαλαίου που διαθέτει!
Όσο για τον «αγώνα περί επιβίωσης με κάθε τίμημα», οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας θα πρέπει να απαντήσουν ρεαλιστικά: Θα έχει μείνει, μετά τον κυνισμό του Βαρθολομαίου, κάτι όρθιο από την ιστορική και συμβολική αίγλη του Πατριαρχείου ή μήπως θα έχει καταντήσει κούφιο κι αυτή σαν το ολυμπιακό ιδεώδες, να σηματοδοτεί στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που εκφράζει θεωρητικά;
Δεν θα ήταν λοιπόν προτιμότερη μια στάση διεκδίκησης απελευθέρωσης του Πατριαρχείου από τον ασφυκτικό και ντροπιαστικό έλεγχο της Τουρκίας πάνω του, που το μεταβάλλει εξ αντικειμένου σε όχημα τουρκικής διείσδυσης στην Ελλάδα;
Γιατί τι άλλο συνιστά η μεταβολή των ιεραρχών της Κρήτης και της Δωδεκανήσου σε Τούρκους υπηκόους, ώστε να αποκτήσει ποίμνιο το Πατριαρχείο; Δηλαδή, να γίνουν Τούρκοι οι Έλληνες για «διασωθεί» δήθεν το Πατριαρχείο; Μήπως έτσι δεν μεταβάλλεται σε όργανο της προτεκτοροποίησης της Ελλάδας την οποία επιδιώκει η νεο-οθωμανική Τουρκία;
Τι άλλο συνιστά η προσπάθεια επέκτασης της δικαιοδοσίας του στο εσωτερικό της ελλαδικής Εκκλησίας και η προσπάθεια διάσπασής της που οδήγησε σε ανοικτή σύγκρουση με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αλλά ακόμα και με τον πολύ «ηπιότερο» αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο;
Ή μήπως η μετωπική και συστηματική σύγκρουσή του με το Πατριαρχείο Μόσχας βοηθάει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα ή την ενότητα της Ορθοδοξίας, την οποία τόσο θα χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την οπορτουνιστική πολιτική του Πούτιν;
Και για όσους δικαιολογούν τη στάση του με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά διότι πιέζεται από τους Τούρκους, μήπως εάν αντίθετα διεκήρυσσε ανοικτά πως το Πατριαρχείο διώκεται από την τουρκική εξουσία, που δεν επιτρέπει την απρόσκοπτη λειτουργία του και εκλογή Πατριάρχη, δεν θα μεταβαλλόταν αυτομάτως σε μορφή παγκοσμίων διαστάσεων, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία που η Δύση συγκρούεται με τον Ερντογάν;
Και τότε θα μπορούσε να συμβεί ένα από τα δύο.
Στην πρώτη περίπτωση, η Τουρκία θα υποχωρούσε εν τέλει, πράγμα που δεν έιναι εντελώς απίθανο, διότι χρειάζεται την παρουσία του Πατριαρχείου στην Πόλη, για να ενισχύει το διεθνές κύρος της.
Στη δεύτερη εκδοχή που η Τουρκία θα επέμενε στην παρούσα στάση της, τότε ο Πατριάρχης, αρνούμενος να παραμένει αιχμάλωτος, θα μπορούσε να ανακηρύξει το Οικουμενικό Πατριαρχείο εν διωγμώ και να εγκαθίστατο προσωρινά στο Άγιον Όρος, έως ότου η Τουρκία αλλάξει συμπεριφορά!
Μια τέτοια στάση θα αναβάθμιζε ή όχι τον ρόλο και τη θέση του Οικουμενικού Πατριάρχη και του πατριαρχείου; Είναι προφανές πως θα συνέβαινε το πρώτο! Ο Οικουμενικός πατριάρχης θα μεταβαλλόταν σε παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και τον τουρκικό ολοκληρωτισμό και θα επανεπιβεβαίωνε έτσι τη σημασία του Οικουμενικού Πατριαρχείου!
Είθε, λοιπόν, αυτή η επονείδιστη τελευταία ενέργεια να αποτελέσει αφετηρία προβληματισμού και κατανόησης του πραγματικού προβλήματος από τον ελληνικό λαό και την ιεραρχία της ορθόδοξης Εκκλησίας.
24 ΣΧΟΛΙΑ
http://news.in.gr/world/article/?aid=1500194432
Πρέπει κανείς να λάβει υπόψιν του την πλήρη εικόνα της κατάστασης στην Τουρκία πριν κρίνει….
Λες να μην ξέρει ο Καραμπελιάς και ο Ρακκάς τι γίνεται στο εσωτερικό της Τουρκίας;
Έχουν δίκιο,σωστά γράφουν.Ο Πατριάρχης είναι λάθος και όχι μόνο σε αυτό.Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το τελευταίο.Πλέον κακό κάνει,κυρίως στο Πατριαρχείο και κατ’ επέκταση σε εμάς.Ώρα λοιπόν να ρθει κατ’ εδώ,διότι στο τέλος όχι μόνο θα εξαφανιστεί το Πατριαρχείο αλλά,πολύ χειρότερα,θα εξαφανιστεί Τουρκευόμενο.
Πιθανώς να ξέρουν και να έχουν και δίκαιο. Αλλά από ανθρώπους σε κατάσταση ομηρείας και λάθη είναι αναμενόμενα και σύνδρομα Στοκχόλμης δικαιολογούνται ειδικά όταν δεν έχουν καμμία υποστήριξη και βλέπουν ότι δεν μπορούν να βασίζονται ούτε καν σε κείνους που περιμέναν να σταθούν δίπλα τους μέχρι τέλους…. Κι ομιλώ για την ελληνική κυβέρνηση φυσικά η οποία ακόμα κι αυτούς που ζητούν άσυλο από την Τουρκία ετοιμάζεται να τους παραδώσει πίσω να τους “δικάσει” και κυρίως καταδικάσει ο νεοσουλτάνος… Γιατί η κυβέρνηση είναι που διαμορφώνει και ασκεί την πολιτική και την τακτική κι όχι οι αξιότιμοι κκ. Καραμπελιάς και Ρακκάς, ή εγώ κι εσείς…. Αυτό που προσωπικά θεωρώ σωστό από την πλευρά μας είναι να υπάρχει κατανόηση για το Πατριαρχείο και τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται και κυρίως αναμονή να ξετυλιχθεί πλήρως το κουβάρι των ασφυκτικών πιέσεων που του ασκούνται όπως και στους άλλους ανεξάρτητους θεσμούς στην Τουρκία….
Η επόμενη κίνηση του θα είναι να ευλογήσει τη λειτουργία ως τζαμιών – χώρων προσευχής, των μουσείων – τζαμιών που συντηρήθηκαν και επισκευάστηκαν στα νησιά του Αιγαίου, ως αντάλλαγμα στη λειτουργία των ναών της Ιωνίας, που προμελετημένα έχει “επιτρέψει” η Τουρκική διπλωματία, περίπου προ δεκαετίας.
Κύριοι, καλά τά γράφετε (καλῇ τῇ πίστει).
Συγνώμην, δέν εἶναι δικόν σας λάθος, δέν τό κάμετε σκοπίμως,
ἀλλά σᾶς διαφεύγει μία Θεολογική πληροφορία πού ἒχει μεγαλυτέραν ἀξία ἀπό ὃλα τά ἂλλα πού γράφετε διά τά προβλήματα μέ τόν Πατριάρχην, δηλαδή:
1) Ποῖος Κανών ὁρίζει τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην,
2) εἰς ποίαν πόλιν ὀνομάζεται ὁ ἐκεῖ Ἐπίσκοπος ὡς Οἰκουμενικός;
3) διατί ὑπάρχει εἰς ἐκείνην τήν πόλιν ὁ Οίκουμενικός Πατριάρχης;
4) διά πόσον χρόνον, αἰῶνες, μήπως ἓως τῆς συντελείας τοῦ κόσμου;
5) ἑπομένως ποῖος πρέπει νά εἶναι τώρα Οἰκουμενικός;
Ἰδού καί οἱ ἀπαντήσεις:
1) Κανών ΚΗ τῆς Δ΄ Οίκουμ.Συνόδου (δῆτε Πηδάλιον)
2) Εἰς τήν πόλιν (πρωτεύουσαν) τοῦ κράτους ὃπου ἐδρεύει ὁ Ἂρχων τοῦ κράτους ὃπου ζοῦν οἱ περισσότεροι Ὀρθόδοξοι. Ἡ Κωνσταντινούπολις ἦτο αὐτό σίγουρα ἓως τό 1453. Σήμερα, οὒτε ἡ ἓδρα τοῦ Ἀρχοντος τῆς Τουρκίας εἶναι ἐκεῖ (ἀλλά στήν Ἂγκυρα) . Οὒτε ἡ Τουρκία ἒχει τούς περισσότερους Ὀρθοδόξους στόν κόσμο.
3) Σκοπός: Ὁ ἐκεῖ Ἐπίσκοπος (ὁ Οἰκουμενικός) εὑρίσκεται εἰς μικράν ἀπόστασιν ἀπό τόν Ἀρχοντα (π.χ. Πρόεδρον, Βασιλέα …) καί μεσολαβεῖ καί βοηθεῖ στίς ἐπισκέψεις τῶν ὑπολοίπων Ἐπισκόπων πού θέλουν νά δοῦν τόν Ἂρχοντα διά τά διάφορα προβλήματα.
4) δι΄ὃσα ἒτη ἡ πόλις ἐκείνη ἒχει τά δύο ἀνωτέρα προσόντα (Ἂρχοντα, καί κράτος περισσοτέρων Ὀρθοδόξων) ὁ ἐκεῖ Ἐπίσκοπος εἶναι Οἰκουμενικός.
5) Σήμερα ἡ Κωνσταντινούπολις δέν πληροῖ πλέον τά ἀνωτέρα δύο προσόντα.
Φαίνεται ὃτι ἡ Μόσχα ἒχει σειρά, διά κάποιες δεκαετίες, τουλάχιστον.
Ναι, μόνο που ο Άρχων της Ρωσίας δεν είναι άρχων και στις υπόλοιπες ορθόδοξες χώρες. Ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι ιστορικός και πολιτιστικός. Η Ελλάδα είναι η πηγή του χριστιανισμού και της ορθοδοξίας και μόνο αυτή κρατάει καλύτερα το αληθινό πνεύμα της Ορθοδοξίας. Οι Ρώσοι, όπως γνωρίζεις πολύ καλά εδώ και πολλούς αιώνες ρέπουν προς τον καισαροπαπισμό. Έχουν κάνει αγίους του μισούς τσάρους. Και τον Πούτιν ακόμα θα τον κάνουν άγιο. Διάβασε την ιστορία του Βυζαντίου και δες πόσες φορές εκεί η Εκκλησία αντιστάθηκε στην κοσμική εξουσία του αυτοκράτορα και θα καταλάβεις τη διαφορά.
Ναι δίκιο έχετε αλλά δεν πειράζει…. Βλέπετε Ερντογάν και Πούτιν φιλαράκια είναι, καρντάσηδες άρα τι Μόσχα τι Κωνσταντινούπολη, ο Πούτιν κάνει κουμάντο…. Στο ίδιο ταμπλώ παίζουν αφού ο νεοσουλτάνος όμηρο το έχει το Πατριαρχείο όπως δηλ. ο Πούτιν την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη….
Η συλλογιστική του ως άνω σχολίου θα μπορούσε να θεωρηθεί σωστή αν ο Χριστιανισμός και ειδικά ο Ορθόδοξος ήταν νομική θρησκεία. Δεν είναι όμως, αλλά είναι η πίστη της Θείας Χάριτος και πολλές φορές η παράδοση καταργεί τον κανόνα. Όταν καταρτίστηκε ο εν λόγω Κανών, στην συνείδηση των κανωνοθετών και όλου του κόσμου, η Κωνσταντινούπολη ήταν η πρωτεύουσα της οικουμένης και ο Αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο άρχων όλης της γης και αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ και υπ’ αυτού του πρίσματος ορίστηκε ότι ορίζει ο Κανών. Η πολιτική κατάσταση άλλαξε βέβαια, το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως όμως παρέμεινε Οικουμενικό διότι αυτή είναι η παράδοση και δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Τώρα ακούγονται κάποιες φωνές, υποκινούμενες κυρίως από τον ρωσσικό μεγαλοϊδεατισμό και τις ονειροφαντασιώσεις του περί “τρίτης ρώμης”. Ποιός όρισε τον πρόεδρο της Ρωσσικής Ομοσπονδίας “άρχοντα” των ορθοδόξων ώστε το γεωγραφικά εγγύτερο προς το Κρεμλίνο Πατριαρχείο να είναι και οικουμενικό;
Για το 5ο) Στην Ρωσία υπάρχουν αξιόπιστες απογραφές θρησκ/τος ;
Δηλώνουν Χ.Ο. αλλά ούτε κατήχηση έχουν δεχθεί ,ούτε πολλοί είναι βαπτισμένοι,απλά εθιμικά φέρονται,και η επίσημη Εκκλησία τους υπολογίζει αθροιστικά-συλλήβδην.
Οι γηραιότεροι επίσκοποι τους είχαν άδεια από KGB,για την άσκηση κληρικών καθηκόντων επί ΕΣΣΔ
Ουαί και αλλοίμονο αν μετρήσουν ανεξέλεγκτοι αριθμοί.
Υπ’ όψην ότι παρόμοια επιστολή απέστειλαν και ο εν Τουρκία Πατριάρχης των Αρμενίων, ο εν Τουρκία Πατριάρχης των Ασσυροχαλδαίων και ο Αρχιραββίνος της Κωνσταντινουπόλεως. Τελευταίος -μετά από δύο ημέρες- απέστειλε και ο Ορθόδοξος Πατριάρχης. Πικρή θυμηδία προκαλεί το γεγονός ότι ουδείς από το ποίμνιο των ως άνω θρησκευτικών ηγετών δεν καταφέρθηκε εναντίων τους, παρά μόνο οι ελλαδίτες κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη και μάλιστα με αχαρακτήριστα εχθρικό και υβριστικό τρόπο, πάντα βέβαια μέσα από την άνεση και την ασφάλεια του καναπέ. Βέβαια, αυτό ήταν απλά η αφορμή, μιας και το μίσος κατά του τελευταίου ορατού σημείου της οικουμενικής Ρωμιοσύνης είναι δεδομένο, τόσο για τους μικροελλαδίτες με διανοητικό ορίζοντα τα όρια του ελλαδικού κράτους, όσο και για τους απάτριδες εθνομηδενιστές, αμφότεροι “φυσικοί” εχθροί της Ρωμιοσύνης άρα και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ευτυχώς που υπάρχουν “οικουμενικοί” Έλληνες -όπως ο κατά δήλωσίν του “Αγχίνοος”(!) οικουμενικός Έλλην- οι οποίοι θεωρούν ότι οι “Ελλαδίτες” συγγραφείς του άρθρου βρίσκονται στον καναπέ, ενώ ο Πατριάρχης χειμάζεται και… διακινδυνεύει. Ο Αγχίνοος(!) οικουμενικός Έλλην θα έπρεπε να απαντήσει για όσα συγκεκριμένα αναφέρονται στο άρθρο σχετικά με τις πρόσφατες ενέργειες του, και με τον συνολικό βίο και την πολιτεία ενός Πατριάρχη που επιθυμεί να μεταβάλει ό,τι έχει απομείνει από τον ελληνισμό, δηλαδή την Ελλάδα και την Κύπρο σε τουρκικές επαρχίες, για να αποκτήσει “ποίμνιο”! Τέτοιοι οικουμενιστές κατέστρεψαν τον Ελληνισμό της Πόλης και της Μικράς Ασίας στο παρελθόν, όταν υποστήριζαν ότι δεν θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί η εθνική ολοκλήρωση του ελληνισμού, διότι αυτή η ολοκλήρωση συνιστούσε “ἑθνοφυλετισμό”. Και αυτό το θεάρεστο έργο το επιτέλεσαν σε αγαστή σύμπνοια με κοντόφθαλμους μικροελλαδίτες, που κήρυσσαν την θεωρία της μικράς εντίμου Ελλάδας!
Και πώς εξηγείται το φαινόμενο ότι και σήμερα οι ίδιοι “απάτριδες εθνομηδενιστές”, από τον ΓΑΠ, μέχρι τον Σύριζα και άλλους “άρχοντες” του Πατριαρχείου, είναι οι φανατικότεροι υποστηρικτές του συγκεκριμένου ανθρώπου στην Ελλάδα; Μάλλον ο μικροελλαδισμός και ο εθνομηδενισμός είναι στενά δεμένοι με τον γιαλαντζί “οικουμενισμό”, που αναφέρεται σε “Ἑλλαδίτες” και κάποιους άλλους ανύπαρκτους δήθεν “οικουμενικούς” Έλληνες. Σήμερα ο ελληνισμός είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, πριν απ’ όλα, και όποιος δεν υπερασπίζεται αυτά τα δύο κράτη του ελληνισμού, απεργάζεται την ίδια την εξαφάνιση και της όποιας οικουμενικότητας του ελληνισμού, που δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς υπαρκτή εστία. Και δυστυχώς ο συγκεκριμένος Πατριάρχης επί πολλά χρόνια υπονομεύει τον υπαρκτό ελληνισμό, εκμεταλλευόμενος την βαθειά αγάπη των Ελλήνων για έναν θεσμό, τον οποίο έχει κατεξευτελίσει και συρρικνώσει.
Αγχίνους: Αυτός που πιάνει πουλιά στον αέρα, σκέφτεται γρήγορα και αποτελεσματικά. Αγχίνοος δεν υπάρχει. Μήπως μπερδέψατε τον Αγχίνου με τον αχινό;
Πολύ διαφωτιστικές και χρήσιμες για την συνολική αποτίμηση της όλης καταστάσεως οι πρόσθετες πληροφορίες σχετικά με τους υπόλοιπους εν Τουρκία/Κωνσταντινούπολη θρησκευτικούς ηγέτες.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΛΑΧΟΣ – 31.1.2018
Μέχρι τώρα, γνώριζα τις απαράδεκτες, αντιορθόδοξες οικουμενιστικές ενέργειες του Βαρθολομαίου (συμπροσευχές με αλλοδόξους, συναντήσεις και αγκαλιές με τον Πάππα και ηγέτες διαφόρων χριστιανικών δογμάτων), αλλά η ενέργειά του αυτή ειλικρινά θεωρείται εξοργιστική ! Το καλύτερο απ’ όλα θα ήταν να μην κάνει καμία δήλωση. Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζει τις βάρβαρες ενέργειες ενός πολεμοχαρούς λαού, o oποίος δεν αφήνει έναν άλλο λαό να αποκτήσει πατρίδα ;
Το μόνο που μπορώ να πω, είναι το εξής : κάποιοι φωτισμένοι άγιοι, είχαν προφητεύσει. ”Τους έσχατους καιρούς, οι ιεράρχες θα γίνουν οι χειρότεροι όλων”. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά αυτοί δεν μπορούν υπερισχύσουν. Υπερισχύουν οι περισσότεροι, οι οποίοι επηρεασμένοι από τον επάρατο θρησκευτικό οικουμενισμό, δεν διστάζουν να ξεπουλήσουν την ορθοδοξία μας. ΄Οπως οι καταραμένοι πολιτικοί μας ξεπουλούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της πατρίδας μας, έτσι και αυτοί ξεπουλούν την ορθοδοξία μας.
Εχω την εντύπωση ότι είναι , σχετικά ενωρίς, για να υπάρξει σαφής εικόνα πρός τι η επιστολή Πατριάρχου.
‘Ας μη βιαζόμαστε για την εξαγωγή συμπερασμάτων και, μάλιστα, από την πρώτη ημέρα της δημοσιεύσεως.
Σήμερα , στον αιώνα κατά τον οποίο δεν μένει τίποτα κρυφό, θα γίνουν – κάποια στιγμή – γνωστοί οι λόγοι
της αποστολής της επιστολής του Οικουμενικού Πατριάρχου.
Άς αναμείνουμε.
Δεν “αναμένουμε” διότι, δυστυχώς, η συγκεκριμένη επιστολή του Πατριάρχη δεν αποτελεί παρά τη σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι. Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος επί δεκαετίες ολόκληρες προκαλεί τον ελληνισμό και την ελλαδική Εκκλησία με τις διασπαστικές κινήσεις του. Αποδύεται σε έναν οργιωδη φατριασμό στο εσωτερικό της Ελλαδικής εκκλησίας, προσπαθώντας να διαμορφώσει στο εσωτερικό της “πατριαρχικό στρατόπεδο”, που συστηματικά αντιστρατεύεται τον εκαστοτε προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας (προηγουμένως τον μακαριστό Χριστόδουλο και τώρα τον μακαριότατο Ιερώνυμο). Έχει ήδη προωθήσει την διάσπαση της ελληνικής Εκκλησίας σε πέντε διαφορετικά καθεστώτα, -και η εκκλησιαστική διάσπαση μπορεί να προοιωνίζεται και να προετοιμάζει και άλλες βαρύτερες διασπάσεις- προσπαθεί παρανόμως να αποκτήσει και διοικητική δικαιοδοσία στις “νέες χώρες”, δηλαδή στη μισή Ελλάδα, και προωθεί συστηματικά τον εκτουρκισμό των ιεραρχών μέσω της πρόσκτησης τουρκικής υπηκοότητας από αυτούς. Kαι μπορoύμε να συνεχίσουμε ad perpetuum και ad nauseam, για τις ενέργειές του σε πολλαπλά επίπεδα, οι οποίες κατευθύνονται συστηματικά κατά της ενότητας της Εκκλησίας και του ελληνισμού. Εξάλλου η θέση μας δεν στρέφεται εναντίον ενός πραγματικού Ορθόδοξου Πατριαρχη αλλά εναντίον ενός ανθρώπου που ευτελίζει το αξίωμα που εκπροσωπεί.
Είναι ίδιον του ανθρώπινου υποκειμένου να ερμηνεύει τις καταστάσεις γύρω του με γνώμονα τις μονοδιάστατες ατομικές του αντιλήψεις και να θεωρεί τα συμπεράσματά του ως την ορθή ερμηνεία της πραγματικότητος. Λίγες φορές μπαίνει στον κόπο να σκεφθεί επί ενός θέματος πολυδιάστατα. Αυτό φανερώνουν οι “φιλιππικοί” κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου από αυτούς που ερμηνεύουν τα έργα και τις ημέρες του με όρους άσχετους ως προς τα κίνητρά του. Αδυνατούν να κατανοήσουν την οικουμενικότητα και το υπερεθνικό της Ορθοδοξίας και το ότι το ποίμνιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι πλανητικό, από την Ευρώπη ως την Ωκεανία και από την Αμερική ως την Αφρική. Το ότι δεν ακολουθεί εθνοκρατική ελληνοκεντρική γραμμή, είναι για τους πολεμίους του ατράνταχτη “απόδειξη” ότι επιβουλεύεται την ύπαρξη της Ελλάδος και της Κύπρου. Το ότι δια του Οι.Π. ο Ελληνισμός καθίσταται και πάλι οικουμενικό μέγεθος αρνούνται να το δουν, ίσως διότι αντιλαμβάνονται την οικουμενικότητα του Ελληνισμού είτε εθνικιστικά, είτε ως παράσιτο στην παγκοσμιότητα του Δυτικού πολιτισμού. Τα δύο πνευματικά τέκνα της Δύσης, ο Εθνικισμός και ο Διεθνισμός, δεν έχουν καμία σχέση με τον Ελληνισμό στην αυθεντικότητά του και το ότι οι εν Ελλάδι φορείς του υποκρίνονται τους “φίλους” του Πατριάρχη, δεν σημαίνει ότι αυτός συστρατεύθηκε μαζί τους. Είναι λυπηρό το ότι η συρρίκνωση του Ελληνισμού συνοδεύθηκε και με την συρρίκνωση του πνευματικού του ορίζοντα και σήμερα αντιμετωπίζει με φόβο ότι έχει απομείνει από αυτόν που εξακολουθεί να σκέπτεται με πνευματικό ορίζοντα την οικουμένη.
Αν δεν κανουμε λάθος τα επιχειρήματα του άρθρου των Γ. Καραμπελιά και Γ. Ρακκά, υπεδείκνυαν ακριβώς το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος Πατριάρχης με την πολιτεία του έχει συρρικνώσει και υποβαθμίσει τον οικουμενικό ρόλο του Πατριαρχείου.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του το Οικουμενικό πατριαρχείο δεν είχε βρεθεί τόσο χαμηλά. Και δεν υπονομεύει μόνο τον ρόλο και το κύρος της Ορθοδοξίας στην Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής έχει συρρικνωθεί δραματικά επί της πατριαρχείας του, ενώ ταυτόχρονα μετατρέπει την Ορθοδοξία σε “παράσιτο στην παγκοσμιότητα του Δυτικού πολιτισμού“, όπως ακριβὠς ισχυρίζεται ο Ἁγχίνοος”(!) για τους επικριτές του. Ποιός άραγε συναγελάζεται από το πρωϊ μέχρι το βράδυ με την Καθολική Εκκλησία και προωθεί τον Οικουμενισμό με τρόπο απαράδεκτο, όπως έκανε πρόσφατα στην Κρήτη, με αποτέλεσμα να έλθει σε αντιπαράθεση ακόμα και με ιεράρχες που έως τότε καταχωρούνταν ως “πατριαρχικοί και βεβαίως με τον ίδιο τον αρχιπίσκοπο Ιερώνυμο, τον μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο και πολλούς άλλους. Για να μην αναφερθώ στην προσπαθειά του να έλθει σε αντίθεση με την ρωσική Ορθοδοξία, ως υπάλληλος των αμερικανικών συμφερόντων.
Ποιός λοιπόν διασπάει και ευτελίζει τον οικουμενικό ρόλο του πατριαρχείου; Αυτός που θεωρεί τον εαυτό του μέρος του “τουρκικού έθνους” όπως αναφέρει στην επιστολή του; Μήπως σε τέτοια οικουμενικότητα αναφέρεται λοιπόν και ο “Αγχίνοος” επικριτής μας, την επανένταξη μας στην νεο-οθωμανική οικουμενικότητα, μια και τόσο ενοχλείται από την δυτική; Εξάλλου αρκετά γιουσουφάκια παρεπιδημούσαν μέχρι πρόσφατα στα τουρκικά πανεπιστήμια προσβλέποντας σε καριέρα στην “Ισταμπούλ”, φυσικά με το αζημίωτο της απόρριψης του εθνοκεντρισμού! Εν κατακλείδι λοιπόν, ένας πατριαρχης διεκδικητικός απέναντι στον ισλαμιστικό νεο-οθωμανισμό θα αποτελούσε σήμερα ένα όπλο που θα επανεπιβεβαίωνε την οικουμενικότητά του Πατριαρχείου. Και όπως αναφερεται στο άρθρο, είτε θα υποχρέωνε τους Τούρκους να υποχωρήσουν, είτε θα δημιουργούσε ένα παγκοσμιο ζήτημα με την αυτοανακήρυξή του εν διωγμώ και την καταφυγή του στο τελευταίο ζωντανό κύτταρο του Ορθόδοξου Οικουμενισμού, στο Άγιον Όρος. Τα λοιπά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Στους κύκλους των ψυχιάτρων είναι παγιωμένη η νοοτροπία όταν κάποιον τον διαγνώσουν ως σχιζοφρενή, κάθε τι το οποίο θα πει ή θα κάνει ο ασθενής, όσο λογικό και να είναι, θα το βλέπουν μέσα στα πλαίσια της ασθένειας, ως μία εκδήλωση της σχιζοφρένιάς του. Γι’ αυτούς, η πιθανότητα αυτός ο άνθρωπος να είναι λογικός δεν υπάρχει ούτε σαν υπόθεση εργασίας. Κατά ανάλογο τρόπο οι “ηρακληδείς” της ορθοδοξίας, έχοντας ανακηρύξει τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως “οικουμενιστή, η πιθανότητα να συμβαίνει το αντίθετο απορρίπτεται ασυζητητί. Γι’ αυτούς ο Πατριάρχης (και εν πολλοίς όλοι οι Ιεράρχες) “οφείλουν” να είναι “οικουμενιστές”. Ζώντας διανοητικά σε παρελθοντικές καταστάσεις και έχοντας ως ουτοπία το προνεωτερικό χωριό-ενορία, αδυνατούν να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν την σύγχρονη μετανεωτερική πραγματικότητα, γι’ αυτό και δίδουν απλουστευτικές μανιχαϊστικές εξηγήσεις σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Πως να καταλάβουν ότι το νεωτερικό ανθρωπολογικό υποκείμενο έχει εξαντληθεί και μπροστά του στη μετανεωτερική εποχή ανοίγεται το Μηδέν και όλες οι θρησκείες το έχουν καταλάβει αυτό, δια τούτο και αναζητούν τον τρόπο να σώσουν τον Άνθρωπο από τον υπαρξιακό του αφανισμό σε αυτό το Μηδέν. Ο Χριστιανισμός στην Δύση έχει χρεοκοπήσει και αυτό το ξέρουν οι ηγεσίες των δυτικών ομολογιών καλύτερα από τον καθένα, κατανοώντας ότι ακολούθησαν λάθος δρόμο και η επιστροφή στης ρίζες είναι η μόνη λύση. Και οι ρίζες είναι η Ορθοδοξία. Ο ορθόδοξος ανθρωπολογικός τύπος εξακολουθεί να ακμάζει, γι’ αυτό και ο συγχρωτισμός των παπικών και άλλων δυτικών με την επίγεια κεφαλή της Ορθοδοξίας: Να κατανοήσουν και να υιοθετήσουν την ορθόδοξη τριαδική οντολογία. Και αν αυτό σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να κατορθωθεί σχετικά εύκολα, σε επίπεδο ολόκληρων κοινωνιών είναι έργο τιτάνιο. Η ερμηνεία της διδασκαλίας της ορθοδοξίας με σύγχρονα εκφραστικά σχήματα και να γίνει κατανοητή και αποδεκτή από τον μεταμοντέρνο άνθρωπο στην προοπτική του, χρειάζεται πνευματικό αγώνα επιπέδου αποστόλου Παύλου, ο οποίος μετέφερε την πίστη της μικρής αραμαϊκής κοινότητος στην ελληνορωμαϊκή οικουμένη. Αλλά δυστυχώς η αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητος, ο φόβος, η εσωστρέφεια και η άρνηση επαφής με οτιδήποτε μη ορθόδοξο ίνα μη μιανθώσει, κάνουν αυτούς τους ορθοδόξους να βλέπουν αυτή την προσπάθεια ως “προδοσία” της πίστεως και αυτοανακηρυγμένοι ως “εκκλησιοσώστες”, αραδιάσουν μια πλειάδα Ιερών Κανόνων και Πατερικών ρήσεων -αντιλαμβανόμενοι την Ορθοδοξία ιουδαϊκά-νομικιστικά- με σχολαστικότητα κατηγορούσας αρχής σε κακουργιοδικείο, ζητώντας την ενοχή του Πατριάρχη και την δική τους δικαίωση. Δεν έχουν καταλάβει (δεν μπορούν ή δεν θέλουν) ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός δεν είναι ικανοποίηση ψυχολογικών αναγκών αλλά μετοχή και Κοινωνία στο Εκκλησιαστικό Γεγονός.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα:
http://www.nooz.gr/greece/simvoulos-erntogan-i-a8ina-8a-niosei-tin-orgi-tis-tourkias
Πόσοι άραγε από τους “ανδρείους” που απαιτούν από το Πατριαρχείο να γίνει νεομάρτυρας ή έστω πρόσφυγας θα τολμήσουν να αψηφήσουν τις εντολές και κελεύσματα του νεοσουλτάνου και μάλιστα όχι μέσα στην Τουρκία αλλά εντός των συνόρων της Ελλάδος και για θέμα που αφορά πολύ πιο άμεσα την ακεραιότητα κι επιβίωσή της; Προσωπικά πάντως το τελευταίο ηρωικό και φωτεινό παράδειγμα που θυμάμαι είναι πριν δύο δεκαετίες τουλάχιστον και μάλιστα από Ελληνοκυπρίους, του…. “Οικουμενικού Ελληνισμού” δηλ. όχι Ελλαδίτες του έθνους-κράτους… Πιστεύω ότι όλοι κατανοούμε για ποίους ομιλώ. Κι αν είναι έτσι δείτε πόσο σοφή είναι η συμβουλή της θρησκείας μας: Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω….
Δηλαδή ο Πατριαρχης Βαρθολομαίος αν αντισταθεί θα γίνει νεομάρτυρας ή “πρόσφυγας” και όχι μια προσωπῖκότητα πραγματικά διεθνούς κύρους και χωρίς τεράστιο προσωπικο κόστος. Και τον συγκρίνετε με τον Σολωμό Σολωμού;!
Ναι είναι πολύ πιθανό, κατά την ταπεινή μου άποψη τουλάχιστον, το Οικ. Πατριαρχείο να αναγκασθεί να καταφύγει στην προσφυγιά αν αποφασίσει να πάει κόντρα στο νεοσουλτάνο. Χωρίς διάθεση αντιδικίας μαζί σας ή με οποιονδήποτε άλλον, στο ίδιο το άρθρο και στα δικά σας σχόλια αναφέρετε την έκφραση “να κηρυχθεί το Πατριαρχείο υπό διωγμό” και να “μετακομίσει” στο Άγιον Όρος. Αν αυτό δεν είναι προσφυγιά τότε τι είναι; Και βέβαια στους διωγμούς δεν μπορεί να αποκλεισθεί να υπάρξουν και ανθρώπινα θύματα.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να εξετάσουμε σε ποιές περιπτώσεις τα τελευταία πενήντα τουλάχιστον (για να μην πω εκατό) χρόνια Έλληνες Ρωμηοί που διώχθηκαν από τον Τούρκο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάφεραν να δικαιωθούν και να κερδίσουν την υπόθεσή τους; Αν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι αρνητική, τότε, άραγε, θα είναι καλύτερο να προσθέσουμε και το τελευταίο ψήγμα Ελληνισμού, Βυζαντινισμού και Ρωμηοσύνης που έχει μείνει στην Βασιλεύουσα στις υπόλοιπες “χαμένες Πατρίδες” και χαμένες υποθέσεις; Γιατί η κυνική πραγματικότητα είναι ότι σχεδόν πάντα, στην σχετικά πρόσφατη Ιστορία τουλάχιστον, από όπου οι Έλληνες φεύγουν ή ξεριζώνονται δεν ξαναγυρίζουν κι η Ρωμηοσύνη συρρικνώνεται.
Πέραν τούτου δεν υπάρχει ούτε νοείται σύγκριση με τον Σολωμού ή τον Ισάακ τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Απλά ανέφερα ποιοί ήταν οι τελευταίοι ήρωες του Ελληνισμού που έδωσαν την ζωή τους στον αγώνα κατά του τουρκισμού/νεοθωμανισμού. Αυτά και σας ευχαριστώ για την απάντησή σας. Να είσθε καλά.
“Ιδού τώρα και το ζώπυρο ερώτημα: Αν κάποια στιγμή ο απρόβλεπτος και αδίστακτος Πρόεδρος της Τουρκίας, ο οποίος συνεχίζει συνεχώς και ακατάπαυστα να ερίζει και να προκαλεί στο Αιγαίο δια θαλάσσης και αέρος, αποφασίσει να «χτυπήσει» τα νησιά, τη Λέσβο και τη Λήμνο ας πούμε, και βγουν πάλι ο Εβραίος Ραβίνος και ο Αρμένης Πατριάρχης και τον στηρίξουν, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τι θα κάνει άραγε αν του ζητήσει ο κ. Ερντογάν να τον στηρίξει;
Και κάτι άλλο ακόμα, δεν θα πρέπει να λησμονεί κανείς στο Πατριαρχείο ότι υπάρχει και η Ομογένεια της Αμερικής, η οποία ανήκει εκκλησιαστικά στο Φανάρι και έχει ευαισθησία για την Ελλάδα από την οποία και προέρχεται βασικά.
Και δεν είναι μόνο η γενιά των μεταναστών που έχει ευαισθησία, αλλά είναι και η πρώτη και η δεύτερη και η τρίτη και όλες οι γενιές των Ελληνοαμερικανών που νιώθουν περηφάνια για τις ελληνικές τους πολιτιστικές ρίζες και ασίγαστο νόστο στις καρδιές τους για τον τόπο καταγωγής των γονιών, παππούδων και προπάππων τους.
Κι αυτές οι νέες γενιές έχουν τη δική τους νοοτροπία και αντιληπτική των πραγμάτων και σίγουρα έχουν αλλιώτικη σκέψη για την ύπαρξη και λειτουργία του Πατριαρχείου και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου «εν αιχμαλωσία» στο Φανάρι”.
Απόσπασμα από άρθρο της ομογενιακής εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” της Νέας Υόρκης, που είναι ιδιαίτερα εύγλωττο για τον βίο και την πολιτεία Βαρθολομαίου.. Εδώ βρίσκεται και το τεράστιο πρόβλημα: το Πατριαρχείο απαιτεί να προσαρμοστούν οι πάντες στα περασμένες ανεπιστρεπτί μεγαλεία του και στην ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ διατήρηση των εκκλησιαστικών προνομίων του. Αυτό δυστυχώς γίνεται μέχρι του σημείου να θυσιάζει και την πνευματική πρόοδο και συνοχή του ποιμνίου του σ’ ολόκληρη τη διασπορά και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Η επίκληση της οικουμενικότητας της Ορθοδοξίας δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνει πρόσχημα και σημαία εθνομηδενισμού. Οι δημόσιες σχέσεις Βαρθολομαίου με τα διάφορα χριστιανικά δόγματα, αλλά και με την αμερικανική πολιτική, δεν αποτελούν οικουμενικότητα αυθεντική.
Πράγματι πολύ καίρια η επισήμανση-ερώτηση σας (ρητορική;) στην αρχή του σχολίου σας…. Και βέβαια κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την απάντηση παρά μόνον αν κάτι τέτοιο συμβεί στην πραγματικότητα που νομίζω όμως ότι όλοι απευχόμεθα. Κάποιες ενδείξεις για το τι θα μπορούσε να συμβεί πάντως ίσως να έχουμε από την Ιστορία και δη από τα γεγονότα κατά την Επανάσταση του 21. Όπως πιθανώς γνωρίζετε ο τότε Οικ. Πατριάρχης Γρηγόριος Ε! προέβη σε δήλωση αποκήρυξης της Ελληνικής Επαναστάσεως και μάλιιστα σε αφορισμό των Επαναστατών. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι Έλληνες, δυστυχώς όμως κι Οθωμανοί ιθύνοντες, εκείνης της εποχής είχαν την ευφυία και αντίληψη ώστε να μην πιστέψουν σοβαρά τις “δηλώσεις μετανοίας” αυτές του Πατριάρχη. Έτσι οδηγηθήκαμε στη φοβερή, απαίσια σφαγή του Κωνσταντινουπολίτικου Ελληνισμού και το προσωπικό φρικτό μαρτύριο του ίδιου του Πατριάρχη:
https://en.wikipedia.org/wiki/Constantinople_massacre_of_1821
https://en.wikipedia.org/wiki/Gregory_V_of_Constantinople
Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε ότι κάτι έχει αλλάξει επειδή η σημερινή Τουρκία, και δη υπό τον Ερντογάν, αποκαλείται “Δημοκρατία”; Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά;