Δεξιά ο Δημήτρης Γιαννόπουλος
«Η μοίρα μας, χυμένο μολύβι,
δεν μπορεί ν’ αλλάξει δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Έχυσαν το μολύβι μέσα στο νερό κάτω από τ’ αστέρια
κι ας ανάβουν οι φωτιές…
Την ώρα που τέλειωσε η μέρα και δεν άρχισε ή άλλη
την ώρα που κόπηκε ο καιρός
εκείνον που από τώρα και πριν από την αρχή κυβερνούσε
το κορμί σου πρέπει να τον εύρεις
πρέπει να τον ζητήσεις για να τον εύρει τουλάχιστο
κάποιος άλλος, όταν θα ‘χεις πεθάνει…
Μα εσύ πού γνώρισες τη χάρη της πέτρας
πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο
το βράδυ που έπεσε ή γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς
και της σιωπής μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Αι-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ’ αστέρια.»
(Γιώργος Σεφέρης, Οι φωτιές του Άη Γιάννη)
Αποχαιρετούμε τον Δημήτρη Γιαννόπουλο, τον Δημήτρη που βαδίσαμε μαζί στα χρόνια της αθωότητας και της ελπίδας ότι η δικαιοσύνη μας περιμένει να συναντηθούμε στην επόμενη γωνία του δρόμου. Τα χρόνια που (νομίζαμε πως) ξέρουμε τον εχθρό και τον φίλο, που η νιότη που έβραζε μέσα μας, αισιόδοξα δημιουργική και ταυτόχρονα υπέροχα αλαζονική έθετε την αυτο-υπέρβαση στην κορυφή της κλίμακας των αξιών. Τα χρόνια που χαρίσαμε απλόχερα τον χρόνο, την ενέργεια, την αγάπη, την οργή μας.
Στα ξενύχτια έξω από τα εργοστάσια του απεργιακού πυρετού, στα σκληρά χρόνια της ανάσας του ασφαλίτη στο σβέρκο, στα αμφιθέατρα όπου μάταια προσπαθούσαμε να μπολιάσουμε το ιδιοτελές με τα πιο όμορφα μοσχεύματα του ΄68, στις οικολογικές και τις φεμινιστικές κινητοποιήσεις. Πάντα ήπιος και ευγενικός, κρατώντας το χιούμορ και το χαμόγελο ακόμα και στις πιο άγριες στιγμές της έντασης μιας πολιτικής επιλογής που, ούτως ή άλλως, ήταν υψηλής έντασης.
Ο Δημήτρης ήταν εκεί, σύντροφος και ταυτόχρονα διαφορετικός, με τις λέξεις να συναγωνίζονται τις εικόνες και τα σκίτσα στην δύναμη της έκφρασης. Σε καιρούς που η πίστη είναι ο κινητήρας της δράσης και η αμφιβολία ο υπονομευτής, ο Δημήτρης είχε το χάρισμα ενός ανήσυχου πνεύματος που ήθελε να κοιτάζει πιο μακριά, να αναρωτιέται συνεχώς. Όταν οι πολλοί καταδυόταν στην σκέψη του Βλαντιμίρ Ίλιτς ο Δημήτρης ανακάλυπτε στην Θεολογία της Απελευθέρωσης έναν άλλον Ίλιτς, τον Ιβάν, όπως και τον Παπαϊωάννου. Πόση μοναξιά άραγε να συνοδεύει την έλλειψη συνομιλητή ανάμεσα στους συνταξιδιώτες!
Ο Δημήτρης δεν ήταν άνθρωπος του θρήνου. Τιμούμε τον Δημήτρη, όσοι «κρυφά περπάτησαν μαζί του», ακόμα κι αν οι δρόμοι χώρισαν, τιμώντας αυτό που μαζί βιώσαμε, και τα λόγια και τα χρόνια που, όσο κι αν αλλάξαμε, είναι πάντα εκεί, έστω στο πίσω μέρος του κεφαλιού, είναι οι ρίζες μας.
Καλό ταξίδι σύντροφε.
Ευδοκία Ελευθερίου, Πόλυ Ιντζέ, Αλέκος Κουβαβάς, Χρήστος Μπούρης, Παντελεμίδου Νίκη, Ρακκάς Μιχάλης, Τζιούμπα Άννα, Τζιούμπας Θανάσης.
Υ.Γ. Μια έκκληση για όσους γνώρισαν το Δημήτρη, να προσφέρουν ότι υλικό (κείμενα, φωτογραφίες, σκίτσα) μπορεί να έχουν στην διάθεση τους για να δημιουργήσουμε ένα αφιέρωμα τιμώντας την μνήμη του με την ανάδειξη του έργου του, ενάντια στην εντροπία της λήθης και της σιωπής.
