1,2K 
Ένα βαρυσήμαντο άρθρο της Καίτης Κληρίδου, θυγατέρας τους Γλαύκου, την Κυριακή στην Καθημερινή, μας προβλημάτισε. Διότι, πρόβαλλε το ρηξικέλευθο ερώτημα: «Έχετε ποτέ σκεφθεί πώς θα ήταν αν, αντί να βλέπουμε την Τουρκία σαν εχθρική χώρα, να τη βλέπαμε σαν συνεργάτιδα και σύμμαχο;» Ανάμεσα σε διάφορα ανιστόρητα, που καταγράφει για τη Γαλλία και τη Γερμανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μας συμβουλεύει: «Σκεφθείτε πόσα ωφελήματα θα μπορούσε να έχει η Κύπρος από μια συνεργασία με την πιο δυνατή χώρα της περιοχής, η οποία θα είχε και αυτή πραγματικό συμφέρον να συνεργάζεται με μια επανενωμένη Ευρωπαϊκή Κύπρο». Ας το σκεφτούμε, λοιπόν. Διότι, στο κάτω – κάτω, αν υπάρχει ένα δίδαγμα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που δεν αμφισβητεί κανείς, είναι ότι οι συνεργασίες και οι συμμαχίες είναι πολύ καλύτερες από τους πολέμους. Αλλοίμονο να ήταν αλλιώς όταν η ανθρωπότητα και ειδικά η Ευρώπη, έζησε έναν πόλεμο που άφησε πίσω του 57 εκατομμύρια νεκρούς πολίτες και 23 εκατομμύρια νεκρούς στρατιώτες.
Να θυμίσω μόνο, και έχει τη σημασία του στις σκέψεις μας για το ερώτημα της κ. Κληρίδου, ότι σε αυτό τον πόλεμο η χώρα που παρίστανε ότι ήταν αμέτοχη ήταν η Τουρκία. Είχε υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης και φιλίας με τη ναζιστική Γερμανία. Λέω παρίστανε την αμέτοχη, διότι ουσιαστικά έλαβε μέρος υπέρ της Γερμανίας. Έστελνε στον Χίτλερ πρώτες ύλες για να κατασκευάζει όπλα, κυρίως τόνους χρωμίου, και πληρωνόταν με χρυσό. Στις αρχές του πολέμου η Τουρκία είχε αποθέματα 27 τόνους χρυσού και στο τέλος του πολέμου πάνω από 216 τόνους. Γιατί έχει σημασία αυτό; Γιατί άμα ρίχνεις ιδέες πρέπει να έχεις και μια βάση να τις στηρίζεις, δεν είναι όλα μια παιδική χαρά και πάμε να παίξουμε. Η Τουρκία από τότε μέχρι σήμερα είναι η ίδια. Εδώ κοτζάμ Αμερική και είναι ανήσυχη πια για το πόσο συνεργάτης και σύμμαχος της είναι η Τουρκία. Αλλά εμείς μπορούμε να το οραματιζόμαστε, γιατί εμείς είμαστε πιο έξυπνοι από τους άλλους, πιο οραματιστές, και μπορούμε να πείσουμε την Τουρκία ότι είναι προς το συμφέρον της να μας έχει συνεργάτες παρά εχθρούς. Μπορεί να προτιμά να έχει όλη την Κύπρο δική της, όπως και το μισό Αιγαίο και όλη τη Θράκη και τη μισή Συρία, και την Αίγυπτο και το Ισραήλ αν μπορούσε, αλλά εμείς θα την κάνουμε να καταλάβει ότι «θα είχε και αυτή πραγματικό συμφέρον να συνεργάζεται με μια επανενωμένη Ευρωπαϊκή Κύπρο». Και πώς θα την πείσουμε; Απαντά το σημαίνον στέλεχος της εθνικοφρόνου παρατάξεως: «Αναρωτήθηκε κανείς πώς θα ήταν τα πράγματα αν αλλάζαμε τακτική και αντί να προσπαθούμε να εξασφαλιστούμε ενάντια της Τουρκίας να κάναμε ένα βήμα (…) να της προτείναμε συνδιαχείριση και συνεργασία μέσα από μια συμφωνία ανάλογη με εκείνη του Άνθρακα και Χάλυβα;» (Μιλά για τη συμφωνία Γαλλίας – Γερμανίας του 1951, όταν η Γερμανία ήταν υπό τον έλεγχο των Συμμάχων και των Ρώσων).
Έξυπνη η ιδέα της συνδιαχείρισης. Αλλά, τι θα συνδιαχειριστούμε; Το φυσικό αέριο ή όλη την Κύπρο. Δεν έχουμε και τίποτε άλλο να συνδιαχειριστούμε. Ούτε καν Συνεργατισμό δεν έχουμε πια. Και δεν φαντάζομαι να ενδιαφέρει την Τουρκία να συνδιαχειριστούμε τις πατάτες των Κοκκινοχωριών. Δηλαδή, αυτό που μας προτείνει η κ. Κληρίδη είναι να αλλάξουμε τακτική και να δεχθούμε αυτό που επιθυμεί η Τουρκία. Διότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι δική της ιδέα, είναι τουρκική ιδέα την οποία προφανώς υιοθετεί και την παρουσιάζει ως δική της: Η συνδιαχείριση του φυσικού αερίου χωρίς λύση και η συνδιαχείριση ολόκληρης της Κύπρου μετά τη λύση. «Αναγνωρίζω ότι αυτές οι ιδέες είναι ριζοσπαστικές», καταλήγει η Καίτη Κληρίδου. Αλλά, μάλλον, κάνει χιούμορ. Τι ριζοσπαστικές ιδέες είναι, αφού τις λένε τόσα χρόνια οι Τούρκοι; Ήθελα να ΄ξερα, όμως, εκεί στο κυβερνών κόμμα αυτά είναι που κουβεντιάζουν για να μας σώσουν;
2 ΣΧΟΛΙΑ
Απίστευτα δουλοπρεπής-άβουλη-μοιραία η Κληρίδη, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της “ελληνικής” άρχουσας τάξης…
Αν η Κληρίδου συμμετέχει σε κάποιο φεστιβάλ φιλελέ φαντασιώσεων και ανοησιών, ας προσθέσω μια άλλη, ριζοσπαστικότερη, πρόταση, βασισμένη στη βούληση: ας αντικαταστήσουμε το οξυγόνο με διοξείδιο του άνθρακα στον μεταβολισμό των κυττάρων! Έτσι θα λύσουμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου χρησιμοποιώντας την περίσσεια του CO2!
Τι πάει να πει δεν συμφωνεί με την πραγματικότητα; Τους νόμους της βιοχημείας θα βλέπουμε τώρα ή τη βούληση μας να “λύσουμε” το πρόβλημα με “ριζοσπαστικές” προτάσεις;
Πέρα από την πλάκα όμως. Ο Κονδύλης είχε γράψει προφητικά πριν από χρόνια για όλον αυτόν το “προδεφτικό” συρφερτο:
“Οι ειρηνιστές και οικουμενιστές ή «ευρωπαϊστές» έχουν τον δικό τους τρόπο για να παρακάμπτουν τις οδυνηρές πραγματικότητες και την ψύχραιμη στρατηγική τους ανάλυση. Οι ίδιοι φαντάζονται ότι είναι πιο ρεαλιστές, αφού ξεπέρασαν τους «εθνικούς αταβισμούς» και συμπορεύονται με τη νέα παγκόσμια κατάσταση, όπου τάχα το εμπόριο και ο διάλογος θα αντικαταστήσουν τον πόλεμο. Οι θέσεις όμως αυτές διόλου δεν είναι ρεαλιστικότερες από τις πομφόλυγες του εθνικισμού, συνιστούν απλώς την αντίστροφη ιδεολογία, και μάλιστα μιαν ιδεολογία διόλου πρωτότυπη, αφού δεν περιέχει παρά κοινοτοπίες του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού διατυπωμένες πριν από 300 χρόνια και διαψευσμένες επανειλημμένα έκτοτε. Οντας ιδεολογία, εκπληρώνουν και τις ψυχολογικές λειτουργίες της ιδεολογίας, δηλαδή επιτρέπουν σε «προοδευτικούς» διανοούμενους ελαφρών βαρών και σε αστείους δημοσιογραφίσκους να αναβαθμίζουν το μικρό τους εγώ εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι υψηλών ιδεωδών· συνάμα υποθάλπουν σε μικρομεσαίους πολιτικούς την ανακουφιστική ψευδαίσθηση ότι μπορούν να συρρικνώσουν την πολιτική σε διαχείριση και διάλογο, αποτινάζοντας από τους ισχνούς ώμους τους το βάρος έσχατων ιστορικών ευθυνών. Τέτοιοι διανοούμενοι και τέτοιοι πολιτικοί επιχειρηματολογούν σε ζητήματα εθνικής στρατηγικής κάνοντας το μοιραίο λάθος να προεξοφλούν γενικότερες εξελίξεις που διόλου δεν είναι βέβαιες και που, έστω και αν ευοδωθούν, βρίσκονται ακόμη στην αρχή τους και επιφυλάσσουν πολλά απρόοπτα. Μιλούν και πράττουν, λοιπόν, σαν να υπήρχε ήδη μια ενιαία Ευρώπη, σαν να υπήρχε ήδη ένας ενιαίος κόσμος και σαν να μην ήταν δυνατόν να αντιστραφούν οι τάσεις· ιδιαίτερα ως προς την ενιαία Ευρώπη σφάλλουν ταυτίζοντας προκαταβολικά τα συμφέροντά της με τα συμφέροντα των Ελλήνων. Οταν προεξοφλούνται αισιόδοξα οι γενικότερες εξελίξεις, τότε οι στρατηγικές συζητήσεις δεν μπορούν να προχωρήσουν σε βάθος. Γι’ αυτό και πλείστοι όσοι ειρηνιστές και οικουμενιστές εκφράζουν ανοιχτά την εχθρότητά τους απέναντι σε τέτοιες συζητήσεις, ιδίως όταν υπεισέρχονται σε στρατιωτικά θέματα και πολεμικά ενδεχόμενα. Νομίζουν ότι λύνουν προβλήματα μόνο και μόνο επειδή εκστρατεύουν εναντίον του «εθνικιστικού φανατισμού». Η συχνότατα όμως μισαλλόδοξη συμπεριφορά τους αποδεικνύει για μιαν επιπλέον φορά ότι ο φανατισμός εναντίον του φανατισμού μπορεί να είναι ακόμη πιο στενοκέφαλος από τον απλό φανατισμό.”
https://kondylis.wordpress.com/2009/01/06/nationalstrategy/