Το στίγμα και η απουσία
του Ρούντι Ρινάλντι από τον Δρόμο της Αριστεράς
Η Αριστερά εν γένει, δεν μπορεί να είναι ευτυχής με τη στάση της απέναντι στο Μακεδονικό. Η ελληνική Αριστερά «φορτώθηκε» από πολύ νωρίς μια λανθασμένη θέση. Μιλάμε για τη δεκαετία του 20, όταν το κομμουνιστικό κίνημα έκανε τα πρώτα του βήματα. Το πρόβλημα θέριεψε αργότερα, όταν τα Κ.Κ. έγιναν εξουσία στις γειτονικές χώρες, στη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία, οπότε εκφράστηκαν και πάλι απαράδεκτες θέσεις σε βάρος της Ελλάδας σχετικά με τη Μακεδονία.
Η ελληνική Αριστερά, αγωνιζόμενη ενάντια στην τριπλή κατοχή (γερμανική, ιταλική και βουλγάρικη) είχε δείξει τον πατριωτισμό της. Κατάφερε έτσι να ξεπεράσει τις επιπτώσεις που κουβαλούσε από την προηγούμενη λανθασμένη θέση της για το Μακεδονικό. Ακριβώς εκείνη την εποχή, δοκίμασε και τις βασικά εθνικιστικές παρεμβάσεις των Γιουγκοσλάβων και Βούλγαρων κομμουνιστών.
Η περιπέτεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, με την άμεση επέμβαση των Άγγλων αρχικά και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στη συνέχεια, οδήγησε το ΚΚΕ να υιοθετήσει το 1949 και πάλι λανθασμένες θέσεις γύρω από το θέμα. Επιχειρούσε τότε απεγνωσμένα να βρει εφεδρείες και να δημιουργήσει κάποιον θετικό συσχετισμό. Ήδη βέβαια, ο Τίτο είχε έρθει σε ρήξη με την ΕΣΣΔ, πλησιάζοντας γρήγορα το δυτικό στρατόπεδο. Είχε για δικούς του λόγους ονομάσει μια περιοχή της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας «Μακεδονία», χωρίς να αντιμετωπίσει καμία διαμαρτυρία από τις τότε ελληνικές αρχές που έβρισκαν έναν ανέλπιστο σύμμαχο στη Βαλκανική.
Η περιπέτεια της ελληνικής Αριστεράς, έδειχνε από τότε ότι τα εθνικά ζητήματα δεν μπορούσαν και δεν έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν ζητήματα «τακτικής». Οι θέσεις σε τέτοια ζητήματα, ήταν απαράδεκτο να αντιμετωπίζονται σαν «αντιπερισπασμοί» για τις ανάγκες ενός διεθνούς συσχετισμού, ο οποίος επί της ουσίας δεν ξέκοψε από κρατικιστικά και στενά εθνικά συμφέροντα, ασχέτως αν καλυπτόταν πίσω από «διεθνιστικές» ταμπέλες.
Ο νέος γύρος
Δεκαετίες μετά, ενώ φαίνονταν «λυμένα» τέτοια προβλήματα, η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού παγκοσμίως και των ποικιλιών του στην περιοχή μας, οδήγησε σε ένα μεγάλο κενό στα Βαλκάνια. Αυτό, έτρεξαν να το καλύψουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Εκμεταλλευόμενες εθνικά και εθνικιστικά ρεύματα και διεκδικήσεις, στήνοντας παραστρατιωτικές ομάδες, και κυρίως διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία σε δύο χρόνους. Πρώτα, με έναν «εμφύλιο» και την ανάδειξη 5 νέων κρατών, και στη συνέχεια με τον πόλεμο που κήρυξαν στη Σερβία 19 χώρες και τους βομβαρδισμούς που ακολούθησαν. Η ΝΑΤΟποίηση της Βαλκανικής, δεν έγινε ακριβώς μέσα από «βελούδινες επαναστάσεις» και δημοκρατικό δρόμο…
Από τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, ξαναπρόβαλλε το μακεδονικό ζήτημα με την ΠΓΔΜ, και μέχρι τώρα συνεχίζει να υφίσταται ως πρόβλημα παρά την αναγνώριση που αυτή είχε από 140 χώρες. Η Ελλάδα βρέθηκε σε μια μέγγενη: Να πρέπει μεν να υποστηρίζει όσα ήθελε ο δυτικός παράγοντας, αλλά και να βλέπει τους σχεδιασμούς του στην περιοχή να θίγουν δικά της βασικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Ο τωρινός γύρος προώθησης των αμερικάνικων και γερμανικών συμφερόντων στη Βαλκανική, και ειδικά ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία, βρίσκει τη χερσόνησο ανάμεσα σε δύο μεγάλες και διεθνοποιημένες αντιπαραθέσεις. Από τη μια η Ουκρανία, και από την άλλη ο πόλεμος στη Συρία. Η Συμφωνία των Πρεσπών και όσα συμβαίνουν γύρω από αυτήν, εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο. Δεν έρχεται να επιλύσει κάποια ζητήματα, αλλά ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στα Βαλκάνια. Και φυσικά, οι μεθοδεύσεις και οι όροι της ενέχουν σοβαρές επιπτώσεις σε βάρος της Ελλάδας. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία, είναι ενάντιος στον σφετερισμό και την παραχάραξη που γίνεται με τη χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία ενός γειτονικού κράτους. Γιατί κατά βάση –κι ας ειρωνεύονται τόσοι τη ρηχότητα του «ετερόκλητου όχλου»– εκείνος νοιώθει τους κινδύνους και τις θύελλες που έρχονται.
Η Αριστερά
Η σύγχρονη ελληνική Αριστερά χρεώνεται ξανά μια απαράδεκτη στάση. Σύρεται στην άποψη της σύνθετης ονομασίας, υποτιμά το ζήτημα, καταγγέλλει τον λαό και τις κινητοποιήσεις που γίνονται, Η αντιπολιτευόμενη εκδοχή της, μιλά γενικά και αφηρημένα για το ΝΑΤΟ, αποφεύγοντας την ουσία και χωρίς να κάνει το παραμικρό για όσα ετοιμάζονται. Υποτιμά παράλληλα τις απειλές από τον τούρκικο επεκτατισμό σε Αιγαίο και Κύπρο, αλλά και τους κινδύνους περιπετειών και διαμελισμού, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα.
Η Αριστερά όλων των αποχρώσεων και ρόλων, έχει μπολιαστεί από τη θέση ότι η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα. Το στοιχείο της εξάρτησης και ο ρόλος του ξένου παράγοντα σε όσα γίνονται, παρασιωπείται. Έτσι, διαστρέφεται κατάφορα η πραγματικότητα. Φούχτελ, Χίλτον, τρόικες, χρεομηχανή, μνημόνια, δεν υπολογίζονται καθόλου ως ποιοτικά στοιχεία για το τι είδους χώρα είναι η Ελλάδα και ποια η σχέση της με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η κατεδάφιση δεν έχει πάτο. Το ΕΑΜ και ο αντιστασιακός του χαρακτήρας μειώνεται σε σημασία από το ΚΚΕ γιατί είχε τάχα λανθασμένο στρατηγικό προσανατολισμό και δεν έβαλε στο στόχαστρο την καπιταλιστική ιδιοκτησία…
Η αντίληψη αυτή επηρεάζει και τη στάση στο Μακεδονικό. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν χώρα που γενικώς συμμετέχει στον «ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό» και αυτό θολώνει την πραγματικότητα. Προβάλλεται έτσι η λύση της σύνθετης ονομασίας χωρίς αλυτρωτισμούς, αλλά ξεχνιέται όλο το γενικό περιβάλλον. Να που έχουμε σύνθετη ονομασία, αλλά και θύελλες μαζί. Αυτά είναι αδιαχώριστα. Για τον Περισσό βέβαια, στην πραγματικότητα η προτεραιότητα είναι η ψήφος στις επόμενες εκλογές…
Η κεντροαριστερή κυβέρνηση, από την άλλη, προβάλλει σλόγκαν για μια Ελλάδα «χώρα πρώτης γραμμής για τη Δύση και τις ΗΠΑ» ή «ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια». Όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα ναρκοθετείται και η κυριαρχία της γκριζοποιείται σε μεγάλο βαθμό. Τη στιγμή που έχει υποστεί πλήγματα τα οποία ισοδυναμούν με αυτά ενός πολέμου (μείον 27% του ΑΕΠ) και αφαίμαξη από τη μετανάστευση των νέων (500.000). Σε τέτοιες συνθήκες, η παρέα του Μαξίμου, όπως και οι Έλληνες ολιγάρχες, ονειρεύονται τον «ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια».
Στην πραγματικότητα, ένα τμήμα του πολιτικού κόσμο της Ελλάδας παίζει ξανά τον ρόλο του «ανιχνευτή» για τις επόμενες εφορμήσεις των βασικών δυνάμεων. Και επί Σημίτη είχε ανακαλυφθεί το «Ελντοράντο των Βαλκανίων». Είδαμε που βρέθηκε η χώρα λίγα χρόνια μετά. Σε σχέση με τότε, οι βαλκανικοί γείτονες δεν βρίσκονται σε διάλυση. Έχουν ανασυγκροτηθεί και ορισμένοι εκφράζουν επιθετικές διαθέσεις προς την Ελλάδα. Τι θα πει λοιπόν «ηγέτιδα δύναμη» σήμερα και σε ποιους απευθύνεται;
Το πιο βασικό είναι πως σήμερα μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» υπογράφει σχεδόν μόνη της μια διακρατική συμφωνία που είναι κατάφορα εχθρική προς την εθνική υπόσταση και κυριαρχία της Ελλάδας. Αυτή τη φορά, η Αριστερά θα χρεωθεί όχι μια θέση αντίθετη με τις απόψεις της που επιβάλλεται από τις εξαρτήσεις της από διεθνή κέντρα και συσχετισμούς στο όνομα του σοσιαλισμού, αλλά μια θέση που προωθεί παραπέρα την υποδούλωση και διάλυση της Ελλάδας με τις ευλογίες του δυτικού ιμπεριαλισμού. Αυτό το στίγμα θα το χρεωθεί η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της. Γιατί δεν διαχωρίστηκε, δεν έδειξε μια άλλη ταυτότητα και στάση, δεν επέδειξε τον δημοκρατικό πατριωτισμό που είναι αναγκαίος στις σημερινές συνθήκες, δεν διαχωρίστηκε από τον αστισμό και τον ιμπεριαλισμό, πήγε κόντρα στον λαό και τα αισθήματά του.
Εν κατακλείδι και για ακόμα μια φορά: Κοινωνικό και εθνικό στην Ελλάδα πάνε σφιχτά-σφιχτά μαζί και δεν διαχωρίζονται. Όποιος τα διαχωρίζει, το πληρώνει. Κυρίως το πληρώνει ακριβά ο τόπος και ο λαός…
6 ΣΧΟΛΙΑ
Το κείμενο τιμά τον Ρινάλντι, διότι ιστορική μεταμέλεια (έναντι της Πατρίδας, όχι του κόμματος!) και Αριστερά είναι έννοιες που σπανίως συμβάδισαν. Όμως το να χαρακτηρίζει τη στάση του ΚΚΕ έναντι της αυθεντικής Μακεδονίας “λανθασμένη” και όχι ΠΡΟΔΟΣΙΑ όπως πραγματικά είναι, σίγουρα δείχνει την τεράστια δυσκολία όσων αφιέρωσαν τη ζωή τους στην κομμουνιστική παραθρησκεία (cult) να απεμπλακούν από τη σωτηριολογία και εσχατολογία της.
Οι εμμονές κι ο βολονταρισμός των “ελλήνων” αριστερών θα βάλουν την χώρα σε πολλές και άσχημες περιπέτειες και όχι μόνο όσον αφορά την καπηλεία της Μακεδονίας από τα συντρόφια τους στην περιοχή της Παιονίας και του Βαρδάρη. Ιδού το άλλο αυγό του φιδιού που εκκολάπτεται:
https://www.nooz.gr/greece/1526870/o-syriza-stirizei-ton-madoyro–synantisi-me-ton-presbi-tis-benezoyelas
Έχουν πράγματι μακρύτατη ιστορία και παρελθόν στον ανθελληνισμό όπως π.χ. κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία ή την περίοδο του Εμφυλίου….
εξαιρετικό άρθρο, συγχαρητήρια κε Ρινάλντι.
Η παρατήρηση της Ιστορίας, είναι ένα απο τα πιό συναρπαστικά πράγματα, με το οποίο μπορεί να ασχολείται κανείς. Οι ιδεολογικοί πρόγονοι, των σημερινών κυβερνώντων, ήταν εκείνοι οι οποίοι, έπαιρναν γραμμή απο τους Σοβιετικούς για απόσπαση της Μακεδονίας απο την Ελλάδα. Οι μεταλλαγμένοι απόγονοί τους, είναι αυτή που πέρνουν γραμμή απο τους Αμερικανούς-Δυτικούς, για την προιμοδότηση των Σκοπίων. Είναι πραγματικά να αναρωτιέται κάνεις, ποίος τελικά ο ρόλος τους, στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος.
πολυ απλα ειναι τοσο εξαρτημενοι απο τις ΜΔυναμεις που δεν μπορουν να πουν οχι. Δεν ειναι ολοι σαν τον Τασο Παπαδοπουλο. το Αρδην δεν ειναι υπερ της συνθετης ονομασιας???οεο?
Καλό είναι η δικαιολογημένη κριτική στον “υπαρκτό αριστερισμό” του Σύριζα να μην τυφλώνεται από το μίσος για τη κυβέρνηση “Quisling” επικεντρωνόμενη στον όρο αριστερά. Αλλιώς ξαναπέφτουμε στη λούμπα δεξιά (καλή και άγια) – αριστερά (προδότες, καθάρματα, κλπ.). Σε κάποιους μια τέτοια ανάλυση μπορεί να επαρκεί αλλά αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα όπως έχουν τα πράγματα) η δεξιά θα τους προδώσει όπως ακριβώς πρόδωσε η αριστερά κάποιους άλλους.
Το πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι ιδεολογικό. Χρέη και εξάρτηση παράγει τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά, αλλά αυτό το συμπέρασμα είναι δύσπεπτο γιατί συνεπάγεται ότι κάποιοι θα πρέπει να δουλέψουν παραγωγικά εκτός από το να αναλώνονται σε αναλύσεις για το «τις πταίει».
Αν πάλι κάποιοι επιμείνουν ότι είναι ιδεολογικό το πρόβλημα τότε ας μου εξηγήσουν πώς προκύπτει το ίδιο αποτέλεσμα άσκησης εξουσίας σε εθνικό επίπεδο ανεξαρτήτως του τύπου πολιτεύματος, της κυβερνήσεως και της οικονομικής προσέγγισης που αυτή ισχυρίζεται ότι πρεσβεύει. Φυσικά και οι διαχειριστές της εκάστοτε κυβέρνησης, το πολίτευμα και το οικονομικό μοντέλο έχουν τη σημασία τους -δεν είναι ίδιο Καραμανλής, τανκς και Σημίτης/ΓΑΠ. Όμως ο πρώτος άνοιξε το τάφο της Κύπρου το ’60, οι χουντικοί την πέταξαν μέσα το ’74 και το 2004 οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ πήγαν να κλείσουν το φέρετρο. Παρόμοιες αναλογίες θα μπορούσαμε να δώσουμε στο Μακεδονικό ζήτημα όσο και στη Μικρασιατική εκστρατεία ή εκτός και αν ξεχάστηκαν τα «ψωμί, ελιά και κώτσο βασιλιά» των βασιλοκομουνιστών, η σκόπιμη εγκατάλειψη των μικρασιατών για να «μην ανατρέψουν τα πάντα» από τη κυβέρνηση Γούναρη ή το πως πλήρωσε ο ελληνισμός την εκδούλευση του Βενιζέλου στην εκστρατεία των αγγλογάλλων εναντίον των μπολσεβίκων;
Ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου.
Συνεπώς δεν είναι το δίπολο αριστερά-δεξιά καθοριστικό από μόνο του. Γιατί τότε πώς εξηγείται ότι οι κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά τα ίδια προβλήματα παραμένουν;
Πελατειακό κράτος, διαφθορά, έλλειψη παραγωγικού μοντέλου, παρασιτισμός και νεποτισμός είναι διαχρονικά χαρακτηριστικά της δομής του νεοελληνικού παρασιτικού κράτους από την ίδρυσή του και παρατείνουν την εξάρτησή του.
Αν μείνει κάποιος στο δίπολο αριστερά-δεξιά, όπως πολύ βολικά κάνουν οι καλοταϊσμένοι διανοούμενοι του “υπαρκτού αριστερισμού” (τους βολεύει μια τέτοια ανάγνωση) τότε οι ευθύνες της “δεξιάς” είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές της “αριστεράς” απλά και μόνο γιατί τα χρόνια διακυβέρνησης των πρώτων είναι περισσότερα από τους τελευταίους στην Ελλάδα αλλά και γιατί στο πλανήτη με τους συγκεκριμένους πολιτικούς όρους επικράτησε το καπιταλιστικό μοντέλο. Και φυσικά στη διακυβέρνηση της “αριστεράς” βάζω και τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ γιατί αντίθετα απ’ότι ισχυρίζονται οι κομπλεξικοί πρώην του συνασπισμού, η πρώτη κυβέρνηση που αντιμετωπίστηκε σαν αριστερή από τον ελληνικό λαό ήταν το ΠΑΣΟΚ του 1981 και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Έκανε το ΠΑΣΟΚ κάτι διαφορετικό αναφορικά με τη δομή του νεοελληνικού κράτους; Κατήργησε τα πιο εξώφθαλμα και μισητά στοιχεία του μετεμφυλιακού κράτους που κατέτασαν τους πολίτες σε Α’ και Β’ διαλογής όμως άφησε ανέγγιχτη τη διαφθορά και τη θέριεψε με άλλους τρόπους εντάσσοντας σ’αυτήν τους εως προτείνος αποκλεισμένους.
Όμως όσοι διαβάζουν την ιστορία με όρους ρεβάνς αριστεροδεξιών παρενθέσεων αδυνατούν να δουν τις ομοιότητες που η χώρα μας παρουσιάζει με το Γατόπαρδο του Τομάζι της Λαμπεντούζα. Θέλουν να “σώσουν τη χώρα” της οποίας η σωτηρία ταυτίζεται, όλως περιέργως, με την εκάστοτε επόμενη τετραετία που προσμένουν να κερδίσει η παράταξή τους. «Αν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι, τότε πρέπει όλα να αλλάξουν».
Δυστυχώς η ίδια ιστορία πάει να επαναληφθεί πάλι τώρα που οι εντόπιοι ευρωπαϊστές μας, λόρδοι της λόρδας, “καπιταλιστές” από τα lidl, ανίκανοι για οποιαδήποτε δραστηριότητα πέραν της προσόδου προσμένουν πως και πως να γυρίσουν στα καφέ οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι για να ανακτήσουν τα παλιά λημέρια τους.
Η εμμονή πάνω στο ΚΚΕ και την αριστερά ακόμων και ορισμένων συνοδοιπόρων μέσα στο Άρδην (ή έστω σχολιαστών στον ιστότοπό του) δε βοηθάει στο παραμικρό κατά την ταπεινή μου άποψη. Τουναντίον θρέφει αυτό το χρεοκοπημένο διπολισμό αφού εκτός από το να προσφέρει άλλοθι στους καιροσκόπους του Σύριζα -βλέπε τελευταία σχόλια Ζουράρη για ψήφο εμπιστοσύνης- δίνει και λόγο ύπαρξης στην ιδεολογική αριστερά η οποία συνοψίζεται στο εξής: “να φάμε καμιά σφαλιάρα για να ξαναγωνιστούμε”. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία τα τελευταία 38 χρόνια του συνθήματος “100 χρόνια αγώνες και θυσία το ΚΚΕ στη πρωτοπορία”. Εκτός και αν προσμετράται ως ταξικός ανταγωνισμός του ΚΚΕ οι ενδοκυβερνητικές πασοκικές αντιδράσεις στο ασφαλιστικό του Σπράου επί εκσυχρονιστών, το “αστο γι’αργότερα” επί βασιλείας του Βουδα Β’ στην ήπια προσαρμογή του Αλογοσκούφη.
Λοιπόν δεν ήταν το ΚΚΕ που κατέστρεψε το παραγωγικό μοντέλο ή ο κάθε Ρινάλντι εν δυνάμει προδότης που βρίσκεται στη δύσκολη θέση να σώσει τη χαμένη τιμή της αριστεράς για το εθνικό. Στις κλαδικές κουμάντο έκαναν πασόκοι και δεξιοί. Οι κοινωνικοποιήσεις, το πάρτυ στις ΔΕΚΟ και τη τοπική αυτοδιοίκηση ήταν προϊόν της πολιτικής γραμμής που έδιναν οι πασόκοι και οι νδημοκράτες. Την ιδεολογική δουλειά, οι του συνασπισμού/ΚΚεσωτερικού, την έπαιρναν υπεργολαβία από τους πασόκους. Και πριν από αυτούς η “Ελλάς άνηκε στη Δύση”.
Το μόνο Κ.Κ. που κυβέρνησε στην Ελλάδα, όπως το έθεσε ο Καργάκος ήταν, και δυστυχώς ακόμα είναι, αυτό των Καιροσκόπων και των Κίναιδων. Ανεξαρτήτως δεξιάς και αριστεράς.