του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 150
Στο πλάι της μεγαλειώδους προσπάθειας του λαού μας να δηλώσει στα συλλαλητήρια ότι θέλει να επιβιώσει και να μην τον καταπιεί το ποδοβολητό της παγκόσμιας κυριαρχίας, αναδεικνύονται και προσπάθειες απλών ανθρώπων «από τα κάτω», που κρύβουν τεράστιο ιστορικό απόθεμα αντίστασης.
Δίπλα, στη μεγάλη εικόνα του εθνικοπολιτικού περιβάλλοντος, υπάρχει το λιτό λίπασμα ανθρώπων της επιβίωσης, η ανάσα για γη κι ελευθερία στους τόπους της γεωγραφίας μας. Ποτισμένες από την αλμύρα της θάλασσας και «μ’ έναν παλιό πουνέντε στο γύρο του προσώπου τους».
Λιγοστοί άνθρωποι, στα Φαρακλάτα, πασχίζουν να κρατήσουν ζωντανή την εκκλησία της Ευαγγελίστριας-Αγ. Δημητρίου, μια από τις τελευταίες συναδελφικές εκκλησίες της Ελλάδας. Την πεμπτουσία της άμεσης δημοκρατίας του δήμου στην ορθόδοξη εκκλησία, που τον καιρό της ενετοκρατίας, «ξεπερνούσε την έννοια μιας ιδιοκτησίας ή κτητορικής χρήσης και είχε κάτι από την έννοια της Εκκλησίας του Δήμου της Αρχαίας Ελλάδας, αφού τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από αυτές τις εκκλησίες, όπως κοινωνικές ανάγκες, αλληλεγγύη, φιλανθρωπίες, εορτές, σε συνάξεις-συνελεύσεις για όλα τα θέματα που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι στις καθημερινές τους ανάγκες. Η συζήτηση και οι αποφάσεις των Συναδέλφων κατά τις συναθροίσεις των καθόριζαν και την πορεία αυτών των μικρών Εκκλησιών του Δήμου».
Η οικεία Μητρόπολη, σε συνεργασία με κομματικούς παράγοντες, απειλούν ουσιαστικά να αλλοτριώσουν, «απαλλοτριώνοντας» την ορθόδοξη αυτή σύναξη των συναδελφών (με σταμάτημα της λειτουργίας, εργασιών αποκατάστασης και συντήρησης, κ.ά.), επειδή θεωρούν ότι δεν υφίστανται οι λόγοι ίδρυσής της και είναι αδιάφορο αν είναι συναδελφική ή ενταχθεί στο Ν.Π.Δ.Δ. «Εκκλησία της Ελλάδας».
Οι ίδιοι οι κάτοικοι, συνοψίζουν σε ανακοίνωσή τους: «Αυτό που η θρησκευτική διανόηση θέλει να διαλύσει είναι τις εκκλησιαστικές, αγαπητικές και δημιουργικές σχέσεις των ανθρώπων της εκκλησίας, ώστε να φύγει από μπροστά της και το τελευταίο απομεινάρι αληθούς εκκλησιαστικής, κοινοτικής και πολιτικής ιστορίας. Ο εκκλησιαστικός τρόπος λειτουργίας, που ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και έφτασε ως τις αρχές του 20ου αιώνα, είναι σαφέστατα πιο αποτελεσματικός και δημιουργικός από τον ρωμαιοκαθολικό και αγγλικανικό νομικό τρόπο. Λίγο πριν την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, ο συναδελφικός τρόπος λειτουργίας των Ορθοδόξων είχε εξαφανίσει σχεδόν όλους τους κρατικούς ναούς. Στο Αργοστόλι υπήρχαν 26 ναοί και αντίστοιχες ενορίες και μόνο μία ήταν κρατική. Οι κρατικοί ναοί επανεμφανίστηκαν όταν καταλύθηκε ο Νόμος του Θεού και της εκκλησίας, μετά την μεταφορά της Ύπατης Αρμοστείας από την Κέρκυρα στην Αθήνα, όπως εύστοχα είχαν παρατηρήσει οι αληθινοί Ριζοσπάστες.
***
Την ίδια στιγμή, το εμπορικό επιμελητήριο Κεφαλονιάς και Ιθάκης, (με κάποια κοινά μέλη της πρώτης πρωτοβουλίας), ανοίγει πρώτο, ομόφωνα, το θέμα χρήματος, χρέους και φόρων. Αναρωτιούνται και λένε ότι κανείς «δεν μιλά για το τι φταίει και το 5% των καθυστερούμενων δανείων του 2009 έγινε 50% το 2018… για το πώς το 13% των οφειλετών προς τον ΟΑΕ του 2009 έγινε πάνω από 50%. Για το πώς ο μονοψήφιος αριθμός οφειλετών προς την εφορία του 2009, έγινε πολύ πάνω από 50%, σήμερα. Όλοι κρύβουν ότι το 1% των μεγαλοοφειλετών προς την εφορία χρωστά το 90% των οφειλών, ενώ όλο το βάρος της είσπραξης οφειλών έχει πέσει στους μικρούς (…)
Η μεγάλη φορολογία και η υπερχρέωση πολιτών και κράτους έχει άμεση σχέση με το γεγονός ότι το χρήμα δημιουργείται από ιδιώτες τραπεζίτες και κάθε λεπτό, που κυκλοφορεί, επιβαρύνεται αενάως με τόκους, οι οποίοι δεν μπορούν ποτέ να πληρωθούν. Οι κόποι μας γίνονται τόκοι και φόροι και από την εργασία και την επιχειρηματικότητά μας πλουτίζουν κάποιοι λίγοι, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα… Δεν είμαστε ούτε επαγγελματίες φοροφυγάδες, ούτε κατ’ εξακολούθηση κακοπληρωτές. Δεν είμαστε ένοχοι ή υπεύθυνοι γι’ αυτή την κατάσταση.
Ανοίγουμε τη συζήτηση με όλα τα επιμελητήρια, όλους τους συναδέλφους, όλους τους φορείς και τους θεσμούς της πολιτείας:
Γιατί το χρήμα να μην είναι δημόσιο εργαλείο;»
Δύο κινήσεις ενάντια στην απόσυρση των λαών από τη δημόσια σφαίρα, που επιτρέπει στην πολιτική και οικονομική ελίτ να διαφεύγουν από κάθε έλεγχο. Δύο προσπάθειες οι πολίτες να εμπλακούν ενεργά στις πολιτικές υποθέσεις και να ξαναδημιουργήσουν τον δημόσιο χώρο και χρόνο, που είχαν απαξιωθεί κατ’ εξακολούθηση από τους παλιούς κομισάριους των κομμάτων, τους σύγχρονους ολιγάρχες των επιχειρήσεων και κάθε είδους «πνευματικές» ελίτ.
Στη κεφαλλονίτικη γη των Επτανήσιων ριζοσπαστών, δύο μόνο φαινομενικά διαφορετικές δράσεις έχουν από καιρό ξεκινήσει, που αξίζει να αγκαλιάσουμε.
Για ενημέρωση:
http://www.ithacanet.gr/
