Αρχική » Πως οι “νεο(κωλο)έλληνες” θα ξαναγίνουν Έλληνες

Πως οι “νεο(κωλο)έλληνες” θα ξαναγίνουν Έλληνες

από Άρδην - Ρήξη
Πως οι

 

Απαλλαγή
Είσαι Έλληνας
Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά.
Πρέπει να γίνεις, πρέπει να κλάψεις.
Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.
Η εκπόρθηση να φτάσει ως τις ρίζες των βουνών.
Είσαι Έλληνας.
…Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.
Πρέπει να δεις
πρέπει να γίνεις.
Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά.
(Μίκης Θεοδωράκης, “Είσαι Έλληνας”)

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 θα μείνουν στην ιστορία ως η ιστορική στιγμή κατά την οποία ο νεότερος ελληνισμός θα αφήσει οριστικά πίσω του τη μεταπολίτευση μαζί με την εμφυλιοπολεμική ιδεολογία και τις πολιτικές που την αναπαράγουν. Οι Έλληνες, έχοντας καταβάλει ένα βαρύτατο τίμημα κατά την τελευταία περίοδο, έχοντας απωλέσει κάθε υπόλειμμα οικονομικής ανεξαρτησίας, απειλούμενοι πλέον και στην εδαφική τους υπόσταση και την ίδια την ιστορική τους επιβίωση ως έθνος, είναι υποχρεωμένοι να αρχίσουν μια μακρά πορεία αυτοσυνειδησίας χωρίς προηγούμενο.

Διότι, πλέον, δεν υπάρχουν ούτε χωράνε ψέματα. Είτε θα σκοτώσουν τον «νεοέλληνα» που έχουν μέσα τους για να γίνουν ξανά αυτό που ήταν κάποτε, Έλληνες, είτε ο νεοέλληνας, ως ο απόλυτος ραγιάς, θα εξοντώσει οριστικά και αμετάκλητα τον Έλληνα που επιβίωνε σε κάποια γωνιά της ύπαρξής μας. Δέκα ολόκληρα χρόνια κράτησε η πορεία στα Τάρταρα. Αρχίζοντας από την άνοιξη του 2009. Και χρειάστηκε μια κυριολεκτική πορεία στην κόλαση, με αναρίθμητα θύματα, για να κλείσει η τελευταία και καταστροφική περίοδος της μεταπολίτευσης και της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι Έλληνες τρεφόντουσαν σχεδόν αποκλειστικά με ψέματα. Εξάλλου, αποκορύφωμα του ψεύδους υπήρξε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ψεύδος ως διακυβέρνηση. Ψεύδος ως Αριστερά, ψεύδος ως Έλληνες, άνθρωποι που μισούν το έθνος τους και επιθυμούν την κατεδάφισή του. «Να πεθάνουν οι Έλληνες, να ζήσουμε εμείς», λέει το σύνθημα των παιδιών τους στα Εξάρχεια, και το εννοούν. Και όμως, έπρεπε να φτάσουμε στο τελευταίο σκαλί του ευτελισμού για να αρχίσουμε να τον κατανοούμε ως τέτοιο. «Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος./Πρέπει να δεις/πρέπει να γίνεις./Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά».

Όσο για την «απάθεια» που συνοδεύει τις εκλογές, μήπως θα μπορούσε να αναγνωσθεί ως μια βαθύτερη ενσυναίσθηση του τέλους εποχής, ή μήπως ως μια μιθριδατικού χαρακτήρα αδυναμία αντίδρασης ενός ημιθανούς οργανισμού, ή, τέλος, ως ένα κράμα της πρώτης και της δεύτερης εκδοχής; Πάντως, πιστοί στην αισιοδοξία της βούλησης, παρά την προφανή απαισιοδοξία του Λόγου, προτιμούμε την πρώτη ερμηνεία.

Όπως όμως και αν έχουν τα πράγματα, η έλλειψη αρώματος εκλογών, η έλλειψη συγκεντρώσεων, μανιφέστων και πλαστικών σημαιών, που να ανεμίζουν πάνω στα Ντάτσουν, υποδηλώνει δύο πράγματα ταυτόχρονα: Πρώτον, ότι οι Έλληνες των μεταμνημονιακών χρόνων σοβάρεψαν επιτέλους και δεν πιστεύουν πια στα ψέματα. Ταυτόχρονα, όμως, δεν νιώθουν και κανέναν ενθουσιασμό γι’ αυτό που έρχεται.

Πηγαίνουν επιφυλακτικοί, ψαχουλευτά σχεδόν, πατώντας στα νύχια για να μη σπάσουν τ’ αυγά. Ας θυμηθούμε τα ασύγγνωστα «έξαλλα πλήθη» του 2015, από τις 25 Ιανουαρίου μέχρι τη μεγάλη απάτη του δημοψηφίσματος. Και αν θέλουμε θετικότερες αναφορές ας πάμε πιο πίσω, στις καταγωγικές αφετηρίες της μεταπολίτευσης, στις 24 Ιουλίου του 1974 ή στις 18 Οκτωβρίου του 1981.

Τέλος εποχής

Σήμερα κλείνουν οι λογαριασμοί των εμφυλιακών υπολειμμάτων, της μεταπολίτευσης, αλλά και των μνημονιακών χρόνων ταυτόχρονα. Τι πιο σημαδιακό από την εξαφάνιση των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ και της ΛΑΕ, αλλά και την ουσιαστική «γεννημάτειο» έκλειψη του ΠΑΣΟΚ, τη νεκρική ακαμψία του ΚΚΕ – παρά τις καθημερινές ενέσεις που κάνουν τα ΜΜΕ και στους δύο για να συντηρούν κάποια ψευδαίσθηση ζωής· τι πιο χαρακτηριστικό από τη ραγδαία συρρίκνωση της Χρυσής Αυγής. Τέλος, και το σημαντικότερο, οι λογαριασμοί κλείνουν με την έκλειψη όχι μόνο της πολιτικής κυριαρχίας της ψευδώνυμης Αριστεράς, αλλά προπαντός μιας ιδεολογικής ηγεμονίας που κράτησε πενήντα, αν όχι εβδομήντα ολόκληρα χρόνια.

Η εποχή είναι του «τέλους εποχής». Είναι η εποχή της απαλλαγής, αλλά όχι ακόμα της «αλλαγής». Και είναι χαρακτηριστικό το προφίλ του εκπρόσωπου αυτής της απαλλαγής, του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τεχνοκράτης, συντηρητικός από ιδιοσυγκρασία, μάλλον εργατικός και συνεπής, αλλά χωρίς όραμα, χωρίς φτερά, χωρίς φαντασία, χωρίς έμπνευση. Κυριολεκτικά το όργανο μιας απαλλαγής.

Εξ ου και το περιβόητο «Μητσοτάκ», που πρωθύστερα και «προφητικά» –όπως μόνο καλλιτέχνες σαν τον Σαββόπουλο μπορούν να το κάνουν: «Τα χώματα και τα νερά να μαζέψει, το μητσοτάκ»– μοιάζει γραμμένο για το σήμερα και όχι για το μακρινό 1989. Καθόλου τυχαίο, εξάλλου, ότι και η απάντηση στο εθνομηδενιστικό ξεχείλωμα της ύστερης μεταπολίτευσης έρχεται από τα δεξιά, και μάλιστα από μια δεξιά φρόνιμη, τακτική, ευρωπαϊστική, χωρίς εξάρσεις, πατριωτικές ή άλλες, και χωρίς γωνίες.

Τρεις μικροεναλλακτικές

Και επειδή το αίτημα της αυθεντικής αλλαγής που χρειάζεται η χώρα αποτελεί ακόμα μια μουσική του μέλλοντος και όχι του παρόντος, δεν μπορεί, ούτε μπορούσε, να υπάρξει σε αυτές τις εκλογές κάποια αξιοπρεπής, ή έστω υποφερτή, πρόταση, συνδεδεμένη με κάποιο όραμα αλλαγής, έστω ασυναίσθητη, έστω ασύγγνωστη. Και οι τρεις μικροεναλλακτικές που εμφανίστηκαν, πάνω από τη σκόνη των λοιπών μικροκομμάτων, δείχνουν ακόμα πόσο πίσω είναι το πολιτικό σύστημα από τα αιτήματα μιας τέτοιας αλλαγής. Ο Βελόπουλος εκπροσωπεί τη διαστροφή και τη γελοιοποίηση του πατριωτισμού, ο Βαρουφάκης αποτελεί απροκάλυπτο όργανο και οπισθοφυλακή της πασοκικής και συριζαϊκής παγκοσμιοποίησης, η δε Ζωή Κωνσταντοπούλου θέλει να συνεχίσουμε από εκεί που μας άφησε ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015.

Όσοι, λοιπόν, προσδοκούν και εργάζονται για τη μεγάλη αλλαγή, δεν μπορούν να ψευτίσουν το όραμα και την προσδοκία μιας ανάστασης την οποία απαιτούν οι εποχές, ευτελίζοντάς τα με μικρόψυχες «συνάφειες και συναναστροφές». Και όμως, είμαστε πεισμένοι πως αυτές οι εκλογές σηματοδοτούν την εξάντληση τριών ιστορικών κύκλων, της μετεμφυλιακής αντιπαράθεσης Αριστεράς-Δεξιάς, της μεταπολιτευτικής επικράτησης του παρασιτικού εκσυγχρονισμού και, τέλος, της ψευδεπίγραφης σύγκρουσης μνημονιακών-αντιμνημονιακών, με την υβριδική, αλλά καθολική επικράτηση των πρώτων.

Και ναι μεν είναι αναγκαίες για να κλείσουν αυτούς τους τρεις ιστορικούς κύκλους, αλλά δεν μπορούν να γεννήσουν το νέο που χρειάζεται η Ελλάδα. Διότι, όπως θα ανακαλύψουν οι συμπατριώτες μας την αμέσως επόμενη περίοδο, η “κανονικότητα” για την οποία διψούν μετά από δέκα χρόνια πολέμου είναι ανέφικτη χωρίς μια νέα μεγάλη επανάσταση. Γιατί έτσι που αφήσαμε τα πράγματα να εξελιχθούν και να σαπίσουν, δεν αρκούν οι σκούπες του Κυριάκου για να “μαζέψουν τα νερά”, χρειάζεται να ανασκουμπωθούν οι ίδιοι για να σταματήσουν την πλημμύρα.

Εκεί που έφτασαν ως “νεο(κ###)έλληνες”, η μόνη τους ελπίδα είναι να επαναστατήσουν και ξαναγίνουν “Έλληνες” και δυστυχώς για τον Κυριάκο και τη δική του ήρεμη κανονικότητα, αυτό είναι ταυτόχρονα προϋπόθεση και της όποιας κανονικότητας. Επομένως, όλα θα αρχίσουν μετά τις εκλογές, αφού θα έχουμε θάψει οριστικά και αμετάκλητα τη Μεταπολίτευση. Στο μεταξύ, και μέχρι να περάσουν, θα προσφύγουμε και πάλι στην ορίτζιναλ εκδοχή του «Καραγκιόζη» του Διονύση Σαββόπουλου: «Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί, που δεν έχει κόμμα να ψηφίσει, να ψηφίσει».

ΣΧΕΤΙΚΑ

5 ΣΧΟΛΙΑ

Μπάμπης 3 Ιουλίου 2019 - 21:01

Στη φωτογραφία ο Αλέξης για μια στιγμή ξεχάστηκε, του έφυγε το προσωπείο του καλού παιδιού και φάνηκε από κάτω ο διάβολος προσωποποιημένος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
bobos 3 Ιουλίου 2019 - 22:10

Κρίμα ρε Γιώργο! Τέτοια αρθράρα μόνο και μόνο για να μας πείς ότι η λύση είναι ο Κούλης αν και ανεπαρκής! décadence…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΑΜΠΙΔΗΣ 4 Ιουλίου 2019 - 00:20

…Τώρα κι εγώ υποψιάζομαι
όλο το πλήθος των αυλοκολάκων
όλους τους ταπεινούς γραμματικούς
τους βραβευμένους με χρυσά παράσημα
λεγεωνάριους και στρατηλάτες
υποψιάζομαι τις αυλητρίδες τη γιορτή
όλους τους λόγους και προπόσεις
αυτούς που παριστάνουνε τους εθνικούς
τον πορφυρούν χιτώνα του πρίγκηπος
τους συμβουλάτορες και τους αιρετικούς
υποψιάζομαι συνωμοσία
νύκτα θα ρεύσει πολύ αίμα
νύχτα θα εγκαταστήσουν τη βασιλεία τους
νέοι πρίγκιπες με νέους στέφανους
οι πονηροί ρωμαίοι υπάλληλοι
του Αυτοκράτορος
‘τοιμάζουνε κρυφά να παραδώσουν
να παραδώσουν τα κλειδιά και την
υπόκλιση τους.
Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι
η θέληση μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος
μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου
για την καινούργια μακρινή μου ανάσταση
μαζεύω…
Μιχάλης Κατσαρός, “Κατά Σαδδουκαίων”, 1953. In memoriam…
Υ.Γ. «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ακριτασ 4 Ιουλίου 2019 - 11:28

Καλησπέρα σε όλους .
Για να υπάρξει Ανάταση και Ανάσταση σε αυτόν τον τόπο και στο δικό μας έθνος πρέπει να μελετήσουμε προσεκτικά το παρελθόν μας και την ιστορία μας , όχι για να ζούμε στο παρελθόν , αλλά γιατί τα λάθη του παρελθόντος (αιώνων και χιλιετηρίδων ) μας κυνηγούν και μας έχουν φέρει στο χείλος της ιστορικής εξαφάνισης .
Τεράστια συνεισφορά σε αυτό το έργο έχει ο μεγαλύτερος καθηγητής Θεολογίας του 20ου αιώνα ο π.Ιωάννης Ρωμανίδης με το βαρυσήμαντο ιστορικό του βιβλίο “Ρωμιοσύνη” .
Τα κυριότερα σημεία του έργου του παρουσιάζονται εδώ :
http://www.sophia-ntrekou.gr/2013/10/O-p.Iwannis-Rwmanidis-ws-istorikos.html
Η τεράστια συνεισφορά τού π. Ιωάννη Ρωμανίδη στη θεολογία βασίστηκε στη στέρεη εμπειρική, βιωματική γνώση πού απέκτησε από το οικογενειακό του περιβάλλον, ιδιαίτερα τη μητέρα του Ευλαμπία. Παρομοίως, η συνεισφορά του στην ιστορική επιστήμη βασίστηκε επίσης σε βιωματικές εμπειρίες πού είχε, οι οποίες τον οδήγησαν σε πρωτότυπες σκέψεις και σε ρηξικέλευθα συμπεράσματα, μετά, βεβαίως, από εξαντλητική έρευνα.
Ο ίδιος ξεκινά το πρώτο του ιστορικό βιβλίο, τη «Ρωμηοσύνη» (1975) με την αφήγηση ενός περιστατικού πού έζησε το 1951, νεαρός εφημέριος στην Αμερική. Ειδοποιήθηκε να μεταβεί σε σπίτι ασθενούς, κτύπησε όμως λάθος πόρτα και γνώρισε εκεί έναν Έλληνα. Ταυτόχρονα εμφανίστηκε στο σαλόνι ο αδερφός αυτού τού Έλληνα, τόν οποίον όμως ο Ρωμανίδης γνώριζε ως αρχηγό των Αλβανών τής πόλης! Ούτε τά δυο αδέρφια ούτε ο Ρωμανίδης μπορούσαν τότε νά εξηγήσουν το παράδοξο. Τό κλειδί γιά τήν ερμηνεία βρίσκεται στίς σελίδες πού ακολουθούν στό βιβλίο «Ρωμηοσύνη».
Επίσης, ασφαλώς δέν είναι τυχαίο ότι η «Ρωμηοσύνη» γράφηκε μετά από τή γνωριμία τού Ρωμανίδη μέ τό Λίβανο καί τή Συρία, στή Θεολογική Σχολή τού Μπελεμόντ. Εκεί συνειδητοποίησε ότι χιλιάδες πιστοί πού ανήκουν στό Πατριαρχείο Αντιοχείας αυτοπροσδιορίζονταν ως «Ρωμηοί Ορθόδοξοι», χωρίς νά είναι Έλληνες, ούτε κάν Ελληνόφωνοι. Τό παράδοξο βρήκε καί αυτό τή λύση του στό βιβλίο «Ρωμηοσύνη».

Σέ ακαδημαϊκό επίπεδο, πρέπει νά αναγνωριστεί η οφειλή τού Ρωμανίδη στόν Φλωρόφσκυ, μέ τόν οποίο άλλωστε είχαν (ε) ιδιαίτερα στενή σχέση, όπως προκύπτει καί από τήν μέχρι σήμερα δημοσιευμένη αλληλογραφία τους. Ο Φλωρόφσκυ ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα γιά τήν αλληλεπίδραση θεολογίας καί Ιστορίας καί ο Ρωμανίδης εμπνέεται από τό ίδιο πνεύμα.
Τό ιστορικό έργο τού Ρωμανίδη περικλείεται κυρίως σέ τρείς μελέτες:
1) «Ρωμηοσύνη» (1975),
2) «Φράγκοι, Ρωμαίοι, Φεουδαλισμός καί Δόγμα» (1982) καί
3) Πρόλογος στή 2η έκδοση τού «Προπατορικού Αμαρτήματος» (1989).
Επιπρόσθετα, αρκετά ιστορικά στοιχεία περιλαμβάνονται στήν εκτενή Εισαγωγή στό «Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες τής Εκκλησίας, Α’ τόμος» (1984), όπου γίνεται φανερή η σύνθεση θεολογικού καί ιστορικού λόγου. Αλλά καί σέ όλες σχεδόν τίς μελέτες, μετά τό 1975, τά ιστορικά στοιχεία παρεισφρέουν μέσα στά θεολογικά.
1. Οι βασικές ιστορικές θέσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη
Οι ιστορικές θέσεις τού Ρωμανίδη, πρωτότυπες τό 1975, όταν πρωτακούστηκαν, έχουν καταστεί αρκετά γνωστές πλέον καί δέν χρειάζεται νά τίς επαναλάβουμε εδώ παρά μόνο περιληπτικά:

(α). Ο ρωμαϊκός πολιτισμός είναι στήν πραγματικότητα ελληνικός. Η Ρώμη υπήρξε ελληνική πόλη, πολλοί παλαιότεροι Ρωμαίοι συγγραφείς έγραφαν ελληνικά ή ήταν δίγλωσσοι καί η ελληνική γλώσσα ήταν μιά από τίς δυό επίσημες γλώσσες στή Σύγκλητο, όπου η θέση τού μεταφραστή είχε καταργηθεί από τόν 1ο αιώνα π.Χ.. Γι’ αυτό άλλωστε καί ο Απ. Παύλος έγραψε τήν Επιστολή πρός τούς Χριστιανούς τής Ρώμης στα ελληνικά. Ακόμη καί η λατρεία στήν πόλη τής Ρώμης ετελείτο στά ελληνικά μέχρι τίς αρχές τού 4ου αιώνα. Στό σύνολο τής αυτοκρατορίας, η πλειοψηφία τού πληθυσμού μιλούσε ελληνικά.
Παρ’ ό,τι οι απόψεις τού Ρωμανίδη βασίζονταν σέ γνωστές δημοσιευμένες πηγές, δέν είχαν παρουσιαστεί μέ αυτόν τόν τρόπο από κανέναν προγενέστερο ερευνητή. Η σύνθεση αποτελεί αποκλειστικά έργο τού Ρωμανίδη. Οι βυζαντινολόγοι γνώριζαν ότι δέν υπήρξε ποτέ κράτος πού νά ονομάζεται «Βυζάντιο», αλλά χρησιμοποιούσαν τόν όρο χωρίς νά τονίζουν τίς πολιτικές επιπτώσεις αυτής τής επιλογής.
(β). Η κύρια πολιτιστική διχοτόμηση τής Ευρώπης δέν προήλθε από τή διαφοροποίηση Ελλήνων-Ρωμαίων, αλλά από τή διαφοροποίηση Ρωμαίων-Φράγκων, πού συνέβη μετά τήν κατάκτηση τού δυτικού τμήματος τής Αυτοκρατορίας από τό βαρβαρικό φύλο τών Φράγκων. Οι Φράγκοι υποδούλωσαν τούς Ρωμαίους καί τούς μετέτρεψαν σέ δουλοπάροικους, ενώ οι ίδιοι παρέμειναν φεουδάρχες, κλεισμένοι σέ προστατευμένους πύργους. Η κατάκτηση ολοκληρώθηκε επί Καρλομάγνου καί συνοδεύτηκε από τή θεολογική ανεξαρτητοποίηση μέ τή σύνοδο τής Φραγκφούρτης τό 794 (απέρριψε τήν Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο), τή Σύνοδο τού Άαχεν τό 809 (εισήγαγε τό φιλιόκβε στό Σύμβολο τής Πίστεως) καί τήν κατάληψη τού παπικού θρόνου σταδιακά μεταξύ 983 καί 1046.

Σημαντικά ορόσημα σέ αυτή τήν κατάληψη αποτελούν τό 1009 (εκδίωξη τού τελευταίου Ορθόδοξου Πάπα) καί τό 1014 (επίσημη εισαγωγή τού φιλιόκβε στήν Εκκλησία τής Ρώμης). Οι απόγονοι τών Ρωμαίων στή Δύση παρέμειναν υποδουλωμένοι μέχρι τό 1789, όταν επαναστάτησαν καί απελευθερώθηκαν στή Γαλλία, αγνοούν όμως τή Ρωμαιοσύνη τών προγόνων τους καί τήν ταύτισή τους μέ τούς Ρωμαίους τής Ανατολής.
(γ). Τό Σχίσμα δέν συνέβη μεταξύ Βυζαντινής καί Ρωμαϊκής Εκκλησίας, αλλά μεταξύ Ορθόδοξων Ρωμαίων (σέ Α
H συνέχεια στο εξαίρετο ιστολόγιο ….

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
GIORGOS EPIKOYREIOS, Atlanta, Georgia, US 4 Ιουλίου 2019 - 18:00

AGAPHTO ARDHN (syngneomi giá tá greeklish — texniki anángi, óxi epilogi),
1. Allo éna eksairetikó árthro!
2. Oúte egó éxo kammiá idiaiteri empistossyni stón patriotismó tis Néas Dimokratias (globalistés, euroligoúrides einai),
ALLA, án kánoun vromiés / prodossies, idiaitera sé ethniká thémata, ópos oi syrisaioi, thá toús fygei i eklogiki tous vássi …
3. Eúxomai/elpizo sé miá synoliki katárreussi ólis tis áthlias politikis mas (“mas”) táksis, kai sé miá ethniki kai koinoniki anagénnissi (“reset”) … As pároume mathimata apó Italia, Kitrina Giléka klp … alloiós i Európi (i Dytiki E. touláxiston), ópos tin kséroume, páei giá afanismó (population replacement) …
En katakleidi:
Dén periméno pollá apó Néa Dimokratia , aplá ná pároume miá anássa ap’tón efiálti 2015-2019 …
Prépei ná pároume tis tyxes mas stá xéria mas —
ó drómos dén proypárxei ki’emeis aplá tón perpatáme, óxi, tó drómo tón ftiáxnoume emeis perpatóntas …
Mé tis kaliters euxés mou!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ