Του Νικόλαου Π. Παππά από την Ρήξη φ. 154
Είναι πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς τα όσα γράφονται κάθε μέρα σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα σχετικά με το τί θεωρεί ο καθένας την ελληνική ταυτότητα. Διάφοροι απορρίπτουν την αρχαία κληρονομιά μας, άλλοι τη βυζαντινή. Άλλοι, ακόμη και αυτήν της τουρκοκρατίας.
Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι από ιδεολογικοί μέχρι και πολιτικοί. Όμως παρά τα όσα λέμε παραμένουμε διχασμένοι ψάχνοντας να βρούμε τη σημερινή μας εθνική ταυτότητα. Σημαντικό να βρούμε ποια είναι η σχέση μας με τον Χρυσό Αιώνα του Περικλέους, με τον Μέγα Αλέξανδρο ή τον Μέγα Κωνσταντίνο, όμως αυτά είναι αναφορές στο παρελθόν μας, σήμερα χρειαζόμαστε να αυτοπροσδιοριστούμε ξανά, και εκεί αρχίζει το χάος.
Η «μεγάλη ιδέα» θεωρείται ότι έχει λάβει τέλος (αν και υπάρχουν ακόμη ανοιχτά μέτωπα όπως το κυπριακό) και οι Έλληνες βρισκόμαστε σε μεγάλη σύγχυση. Κανείς δεν μπορεί να πει σίγουρα τι είναι αυτό που θα μπορούσε να είναι το νέο μας εθνικό όραμα, αυτό που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο της ακαθόριστης ταυτότητάς μας.
Υποτίθεται ότι αυτό το δίνει ένας ηγέτης, αλλά αυτός είναι άφαντος. Άλλοι λένε ότι απλώς εμφανίζεται μέσα στον λαό, όμως οι Έλληνες αυτή τη στιγμή είμαστε αδύναμοι να τον βρούμε. Αρκετά ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι, μετά από τόσες δεκαετίες παρακμής και προδοτικής πολιτικής ελίτ, πάλι ελπίζουμε. Στα ίδια υλικά, στις ίδιες (και χειρότερες) λογικές σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Μας αρκούν τα «πυροτεχνήματα» για να είμαστε ευχαριστημένοι.
Κι όλα αυτά γιατί φοβόμαστε να κάνουμε αυτοκριτική, να οραματιστούμε κάτι άλλο από το «ρεαλιστικό» που μας έχουν κάμει να πιστεύουμε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μας καλούν να ζήσουμε στον «πραγματικό κόσμο».Έτσι λειτουργούν τα ανεπτυγμένα κράτη, λένε.
Τί χρειάζεται, λοιπόν, για να αποκτήσουμε επιτέλους όραμα και να ανακτήσουμε την ταυτότητά μας; Μάλλον φαντασία, πείσμα και βιβλία. Ας διαβάσουμε, ας βρούμε αυτά που μας ενώνουν, αντί να τρωγόμαστε στα κοινωνικά δίκτυα για το ποιος είναι καλύτερος Έλληνας ή Ρωμιός. Ας σταματήσουμε να δείχνουμε τα στραβά των αντιπάλων μας κι ας δούμε πώς θα κάνουμε την ταυτότητα που διαμορφώνουμε ατσάλινη. Κι όλα τα άλλα θα έρθουν. Ο αρχαίος Έλληνας και ο Ρωμιός μπορούν να δημιουργήσουν, το έκαναν και, αν θέλουν, θα το ξανακάνουν.
Σίγουρα τα όσα λέω είναι γενικόλογα και θεωρίες. Όμως πασχίζω να καταλάβω πώς γίνεται ένας λαός που έχει στη συλλογική του ταυτότητα τον Λεωνίδα, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τον Παύλο Μελά να δυσκολεύεται να ενωθεί. Απλώς καταθέτω κάποιες σκέψεις, δεν ξέρω καν αν ο ίδιος μπορώ να απαντήσω σε αυτές, όμως θα προσπαθήσω, όπως πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Να βρούμε τα τρωτά μας σημεία, να τα διορθώσουμε και να διώξουμε από μέσα μας την ανάγκη για ύβρεις και για διχασμό.
Δύσκολο; Αλλά πρέπει να γίνει, αλλιώς το όραμα δεν θα βρεθεί και θα χαθούν όλες οι ταυτότητες, παλιές και νέες, με άσχημο τρόπο…
Πολιτικός Επιστήμονας
