Όχι, δεν θέλει δύο κράτη ο Τσαβούσογλου: Ο ύπουλος ψυχολογικός πόλεμος της Τουρκίας

646

Του Μάριου Ευρυβιάδη από την ιστοσελίδα hellasjournal.com

“Λύση δυο κρατών;” ρώτησε ο Νίκος Στέλγιας της Καθημερινής (Κύπρου) τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στην συνέντευξη που του παραχώρησε στις 15/9/19. Και ο Τσαβούσογλου απάντησε: «Αν είναι έτοιμες οι πλευρές, τότε ναι, θα μπορούσε να συμβεί και αυτό».

Δηλαδή, αφού  «θα μπορούσε» να συμβεί «και αυτό», μπορεί να συμβεί, υποστηρίζει. Θα το δεχόταν, όμως; Εγώ ισχυρίζομαι πως ούτε δυο κράτη αποδέχεται η Τουρκία αλλά ούτε και βέβαια τη διχοτόμηση. Και αυτή η θέση τεκμαίρεται από τα γεωπολιτικά πράγματα, τουλάχιστον από το 1964. Διότι ούτε τα δυο κράτη εξυπηρετούν τον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό της Άγκυρας και ούτε η διχοτόμηση.

Προτού υποστηρίξω αυτό που ισχυρίζομαι- αλλά και “γιατί”, όμως, το λέει και το επαναλαμβάνει όποτε του δίνει την ευκαιρία η δίκη μας πλευρά, θα σταθώ σε κάτι στην συνέντευξη που θεωρώ σημειολογικά εξαιρετικά συμβολικό και απόλυτα ουσιαστικό. Ποτέ ο Μ.Τ. δεν ανάφερε τον Νίκο Αναστασιάδη με το όνομα του όταν επανειλημμένα έγινε αναφορά σε αυτόν στη συνέντευξη. Δεν περίμενε κανείς βέβαια να τον αναφέρει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας της οποίας, παρεμπιπτόντως, όλους τους θεσμούς ο Τσαβούσογλου αποδέχθηκε, όταν είχε επισκεφθεί επίσημα την Κυπριακή Δημοκρατία με την ιδιότητα του ως Προέδρου του Συμβουλίου της Ευρώπης (2010-12). Στην συνέντευξη στην “Καθημερινή” ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου υπήρξε απαξιωτικός και συγκαταβατικός.

Η δε συμπεριφορά έναντι στον Κύπριο ΥΠΕΞ Νίκο Χριστοδουλίδη ήταν χείριστη. Όταν έγινε ονομαστική αναφορά στον Ν.Χ. και σε δηλώσεις του, ο έντιμος κ. Τσαβούσογλου προσποιήθηκε πως δεν γνώριζε καν το όνομα του.

Παραθέτω πως απάντησε:

-Τσαβούσογλου: “Γι’ αυτό το λόγο, ο υπουργός Εξωτερικών, ποιο ήταν το όνομά του;”

–Στέγλιας: “Νίκος Χριστοδουλίδης”.

–Τσαβούσογλου: “0 Νίκος να μην υπερβεί τα όρια. Αν και του έχω συμπάθεια, είναι καλό παιδί”. (Ο πολύς Μ.Τ. είναι 51 ετών, λίγα μόνο χρόνια μεγαλύτερος του Ν.Χ.)

Χριστοδουλίδη, “μάθε τη θέση σου”

Αυτός ο σύντομος και απόλυτα συγκαταβατικός διάλογος υποδηλώνει αλλά και αποκαλύπτει γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους βάσει των διεθνώς αποδεκτών “κανόνων παιγνιδιού”, όπως και γιατί δεν μπορεί να βρεθεί αμοιβαία λύση. Δεν είναι διότι οι Έλληνες της Κύπρου “δεν ξέρουν τι θέλουν”, όπως κατά κόρον “πιπιλίζουν” πολλοί και διάφοροι. Είναι διότι “δεν ξέρουν τη θέση τους”, έναντι της Μεγάλης (Μπουγιούκ) Τουρκίας. Για αυτό και μόνο.

“Nα γνωρίζεις τη θέση σου”-haddini bil- “μάθε τη θέση σου”. Αυτή είναι και η προσφιλής φράση-θέση-απάντηση του Ταγίπ Ερντογάν σε όποιον τον αμφισβητεί εσωτερικά και σε όποιο ξένο ηγέτη δεν αποδέχεται τους επεκτατικούς μεγαλοϊδεατισμούς της Άγκυρας. Η θέση αυτή δεν προκύπτει μόνο από το γεωγραφικό μέγεθος της Τουρκίας και το σουλτανικό φετίχ του Ερντογάν. Προκύπτει και από μια ρατσιστική ιδεοληψία που έχει ως ομπρέλα το παρελθόν της Οσμανλικής Χαλιφείας (Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) η οποία παντρεύει τον τουρκικό ρατσισμό (racialism) με τον σουννιτικό θρησκευτικό εξτρεμισμό (σαλαφισμό).

Η ιδεοληψία αυτή παράγει και τη δική της γλώσσα, την πολιτική γλώσσα του Ισλάμ. Η γλώσσα αυτή μόνο ισλαμικούς κανόνες παιγνιδιού αποδέχεται. Την γλώσσα αυτή εμείς (και γενικά ο δυτικός κόσμος) δεν κατανοεί. Άλλα δηλαδή λέει και εννοεί ο κάθε ισλαμιστής Τσαβούσογλου όταν κάνει π.χ. αναφορά σε 2 κράτη στη συνέντευξη της “Καθημερινής”, και άλλα εμείς κατανοούμε ή θέλουμε να κατανοήσουμε.

Το δυτικό κράτος είναι κράτος με κανονικότητα. Έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά χωρίς τα οποία δεν είναι κράτος και δεν μπορεί να ονομάζεται “κράτος”. Το δυτικό κράτος δεσμεύεται από το εθιμικό και συμβατικό διεθνές δίκαιο, δεσμεύεται από του διεθνούς θεσμούς στους οποίους συμμετέχει όπως και με τους κανόνες παιγνιδιού που παράγονται από αυτούς. Είναι στη βάση των κανόνων αυτών που διαπραγματεύεται και συνομολογεί συνθήκες.

Ας κάνουμε τώρα ένα μεγάλο άλμα και ας πάμε στα 2 κράτη. Και ας ασχοληθούμε μόνο με το ένα. Θα έχει το κράτος αυτό κανονικότητα; Θα έχει το κράτος αυτό “κυριαρχία”, θα έχει “εδαφική ακεραιότητα”, θα έχει “ένοπλες δυνάμεις”, θα έχει ΑΟΖ”, θα μπορεί να “συνάψει συνθήκες” με τρίτα κράτη…και πάει λέγοντας; Όχι δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα από όλα αυτά.

Βασική προϋπόθεση δημιουργίας και ύπαρξης του θα είναι “να γνωρίζει τη θέση του” έναντι της Μπουγιούκ Τουρκίας. Και η θέση αυτή, που θα έχει ως εγγυητή την Τουρκία, θα καταγραφεί κάτω με το νι και με το σίγμα. Θα πρέπει δηλαδή το πολιτικό αυτό μόρφωμα να λειτουργεί ως σατραπεία της Άγκυρας. Αυτοακρωτηριασμένο. Σε αυτό αναφέρεται ο Τσαβούσογλου όταν λέει πως αποδέχεται 2 κράτη. Στην αντίθετη περίπτωση- με το ένα από τα δυο κράτη να λειτουργεί κανονικά- θα ακυρώνεται όλη η λεγόμενη στρατηγική ασφάλειας της Τουρκίας. Όχι, ο Τσαβούσογλου δεν αποδέχεται 2 κράτη στην Κύπρο, ένα εκ των οποίων να έχει κανονικότητα.

Εργαλείο ψυχολογικού πολέμου

Γιατί όμως πιπιλίζει τη θέση αυτή με κάθε ευκαιρία που του παραχωρείται; Την πιπιλίζει γιατί κάνει παιγνίδι με τους δικούς του κανόνες. Παίζει με την ανασφάλεια του κόσμου. Οι συχνές αναφορές του σε 2 κράτη- όπως και στη περίπτωση της διχοτόμησης- χρησιμοποιείται ως εργαλείο ψυχολογικής πίεσης εναντίον μας. Είναι πόλεμος με άλλα μέσα. Είναι ψυχολογικός πόλεμος.

Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική της διχοτόμησης. Η Άγκυρα την έχει εγκαταλείψει εδώ και μια πεντηκονταετία, από το 1964. Και έχει, κατ´επέκταση, εγκαταλείψει και το λογικό της επακόλουθο που είναι αυτό των “δυο κρατών”. Η στρατηγική αυτή δεν εξυπηρετούσε και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά της και δη τις επεκτατικές της φιλοδοξίες. Αντίθετα τα επιδεινώνει. Στην περίπτωση της διχοτόμησης η Ελλάδα θα έχει στρατηγική παρουσία βαθιά στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Άγκυρα το κατανόησε αυτό με την παρουσία της ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο από το 1964 μέχρι το 1967. Και εγκατέλειψε τη στρατηγική αυτή. Όχι όμως και τη λειτουργία της ως ψυχολογικό εργαλείο πολέμου. Η παραπάνω λογική ισχύει και για τα 2 κράτη.

Στην Άγκυρα όμως γνωρίζουν τι είναι αυτό που διαταράσσει τα μέγιστα τον ψυχισμό του κάθε Κύπριου πατριώτη. Είναι το φάντασμα της διχοτόμησης και η άλλη του όψη, τα “δυο κράτη”. Γνωρίζουν – ο Τσαβούσογλου και ο Νταβούτογλου, παλαιότερα – πως η κάθε τέτοια ευκαιριακή αναφορά αποσυντονίζει την πολιτική ηγεσία και παράγει αισθήματα ανασφάλειας στους πολίτες. Είναι δυνατό οι Τούρκοι να εγκαταλείψουν ένα όπλο που παράγει τέτοιο στρατηγικό πλεονέκτημα τόσο φθηνά; Ένα όπλο που αν δεν αντιμετωπισθεί θα πραγματώσει τον στόχο του; Που οδηγεί νομοτελειακά στον αυτοακρωτηριασμό;