Αρχική » Αλλο Εορτασμός, άλλο Πανήγυρις, άλλο Οραμα (Πού είναι η Εθνική Ελλάδος;)

Αλλο Εορτασμός, άλλο Πανήγυρις, άλλο Οραμα (Πού είναι η Εθνική Ελλάδος;)

από Άρδην - Ρήξη

Καταρχήν οι εορτασμοί της Επετείου δεν θα μοιάζουν καθόλου με τις εκδηλώσεις του 2004. Τώρα η Αθήνα πρέπει να πείσει και να κερδίσει τον υπόλοιπο κόσμο.

EUROKINISSI
ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ “ΕΛΛΑΔΑ 2021”

Του Μάνου Στεφανίδη Συγγραφέα, κριτικού τέχνης και καθηγητή από την huffingtonpost.gr

Βρήκα πολύ συγκροτημένη και σοβαρή την τοποθέτηση  της κυρίας Γιάννας Δασκαλάκη Αγγελοπούλου κατά την επίσημη παρουσίαση της επιτροπής για τους εορτασμούς του 2021. Ιδιαίτερα μ′ ενδιέφερε ο στόχος του να επανασυστήσουμε την Ελλάδα στον κόσμο δηλαδή να προτείνουμε εκ νέου την πατρίδα μας στη διεθνή κοινότητα. Το κρίσιμο θέμα βέβαια είναι το πως. Και ακόμα ότι το ’21 έχει θετικές αλλά και αρνητικές πλευρές και αυτές οφείλουμε να μην τις ξεχνάμε. Όμως από όλες τις τοποθετήσεις έλειπε, φοβάμαι, η κεντρική ιδέα που θα οργανώσει και τις εκδηλώσεις αλλά και όλους, αυτούς τους πολύ σοβαρούς ανθρώπους της επιτροπής. Με άλλα λόγια θέλουμε ένα πανηγύρι απλώς, ένα πυροτέχνημα στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή, έστω, ένα επιστημονικό συνέδριο και μία βαρυσήμαντη έκδοση ή πραγματικά ένα νέο όραμα, μια καινούργια αφετηρία που θα μας ξαναδώσει την χαμένη, την ταλαιπωρημένη περηφάνια μας έτσι ώστε το 2021 να λάμπει σαν το 1821;

Καταρχήν οι εορτασμοί της Επετείου δεν θα μοιάζουν καθόλου με τις εκδηλώσεις του 2004. Επειδή τότε η διεθνής κοινότητα ήταν υποχρεωτικά στραμμένη προς την Αθήνα ενώ τώρα η Αθήνα πρέπει να πείσει και να κερδίσει τον υπόλοιπο κόσμο. Οι εκδηλώσεις επίσης, νομίζω, πρέπει να στοχεύουν πρώτον στους νέους μας που οφείλουν και να μάθουν αλλά κυρίως να συγκινηθούν και έπειτα στην παγκόσμια κοινότητα ώστε να συνειδητοποιήσει τι σήμαινε για τον 19ο αιώνα και για την πολιτική ιστορία της Ευρώπης η εθνική μας Παλιγγενεσία. 

Πώς επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο; Προφανώς όχι μόνο μέσω συνεδρίων η εκδόσεων, αυτά αφορούν ελάχιστους αλλά μέσα από μεγάλες εκδηλώσεις, εκθέσεις,  συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις όχι μόνο εδώ αλλά κυρίως εκεί: στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Μόναχο, στο Λονδίνο στις πόλεις δηλαδή οι οποίες έπαιξαν ρόλο έμμεσα ή άμεσα στον αγώνα μας αλλά και για στις αγωνίες μας. Επίσης νομίζω ότι η επιτροπή είναι αρκετά μονοσήμαντη, σαφώς οι ιστορικοί ή οι κοινωνικοί επιστήμονες αλλά λείπουν οι δημιουργοί όπως λείπουν και οι συμβολικές παρουσίες του Μανώλη Γλέζου ή του Μίκη Θεοδωράκη. Και καλά με τους Φιλέλληνες, οι Έλληνες όμως; Δηλαδή μού έλειψε ένα πανεθνικό σάλπισμα που θα ένωνε τα διεστώτα και θα υπερέβαινε τους κομματικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς αφού κυριαρχεί μάλλον το politically correct.

Μητσοτάκης Γιάννα Αγγελοπούλου

Πού είναι επίσης οι μεγάλοι συγγραφείς λ.χ ο Θανάσης Βαλτινός ή ο Ευγένιος Αρανίτσης; Πού είναι οι ποιητές, π.χ ο Νάσος Βαγενάς, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ο Μιχάλης Γκανάς ή ο Χάρης Βλαβιανός; Πού είναι οι ζωγράφοι, ο διεθνής Νάκης Παναγιωτίδης εγκατεστημένος μισόν αιώνα στη Βέρνη, ο Δημήτρης Αληθεινός, ο Κώστας Βαρώτσος ή Ρένα Παπασπύρου ή Λήδα Παπακωνσταντίνου ή ο πολυσχιδής Αλέκος Λεβίδης; Πού είναι οι σκηνοθέτες του σινεμά και του θεάτρου, ο Λάνθιμος, ο Γιάνναρης, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Δήμος Αβδελιώδης; Πού είναι οι συνθέτες από τον Χάρη Βρόντο ως τον Νίκο Κυπουργό ή την Λένα Πλάτωνος; Ή ακόμα ο Σαββόπουλος, ο Διονύσης Φωτόπουλος ή ο γλύπτης Θόδωρος Παπαγιάννης; Πού είναι, τέλος, οι φωτογράφοι όπως ο Τάκης Οικονομόπουλος, ο Γιώργος Δεπόλλας, ο Πλάτων Ριβέλλης; Μήπως δεν είναι αυτοί που ορίζουν το πολιτιστικό μας πρόσωπο και σήμερα και ανέκαθεν;

Θα σας το πω απλά και λίγο κυνικά: όλοι αυτοί λείπουν γιατί η πολιτική ηγεσία και το κοινωνικό κατεστημένο είτε δεν τους γνωρίζουν και άρα δεν εκτιμούν το έργο τους είτε τους αγνοούν από ελλιπή ενημέρωση ή και αμάθεια.

Αν ζούσαν όμως ο Μάνος Χατζιδάκις ή ο Οδυσσέας Ελύτης ή ο Γιάννης Τσαρούχης ή ο Γιάννης Μόραλης ή ο Νίκος Κούνδουρος ή ο Κακογιάννης, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν θα συμμετείχαν σε μία τέτοια επιτροπή;

Πού είναι η φαντασία, πού είναι το όραμα εκτός από την τεχνοκρατική γνώση και την ακαδημαϊκή αυθεντία; Όλοι αυτοί θα μπορούσαν επάξια να εκφωνήσουν τον πανηγυρικό της 25ης Μαρτίου 2021 δεν αποτελούν όμως την ιδανική Εθνική Ελλάδος. Επιπλέον διερωτώμαι:

Ποιοί θα διοργανώσουν τις μεγάλες εκθέσεις του εξωτερικού που επιβάλλεται να γίνουν γιατί αν δεν γίνουν τότε η επέτειος θα βυθιστεί στην πιο άδικη απόφαση εσωστρέφεια; Ποιοί θα εμπνεύσουν έναν κόσμο που παραμένει δύσπιστος και παγωμένος; Πού είναι ο συνταρακτικός αρχαιολόγος Πέτρος Θέμελης, πού είναι οι επιτυχημένοι επικεφαλής των μουσείων μας, ο Νίκος Σταμπολίδης ή ο Κυριάκος Κουτσομάλλης ή ο Δημήτρης Παντερμαλής;Πού είναι οι διακεκριμένοι ιστορικοί τέχνης, ο καθηγητές Νίκος Χατζηνικολάου ή ο Άλκης Χαραλαμπίδης; Όταν το 1985 είχαν παρουσιαστεί οι ”Αστοί του Καλαί” του Ροντέν στον κήπο (!) της Εθνικής Πινακοθήκης και ο πίνακας ”Η Ελλάς θρηνούσα επί των ερειπίων του Μεσολογγίου” του Ντελακρουά, είχε εγκαινιάσει την έκθεση ο ίδιος ο Φρανσουά Μιτεράν. Και βέβαια είχε γίνει παγκόσμιο γεγονός. Ήταν όμως από πίσω ο τότε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης Δημήτρης Παπαστάμος που έκανε τις διαπραγματεύσεις με το εξωτερικό και βέβαια η Μελίνα Μερκούρη.

Κατά την πρώτη συνάντηση του ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης ζήτησε από τον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν την μετόπη του Παρθενώνα που κατέχει το Λούβρο ώστε να εκτεθεί κατά τον εορτασμό επετείου. Είπα τότε πως τέτοια αιτήματα υποβάλλονται συντονισμένα ώστε να συγκροτούν μίαν εκθεσιακή πρόταση και όχι ένα πυροτέχνημα εντυπωσιασμού και βέβαια ότι η Ελλάς μπορεί να ζητήσει την επιστροφή της μετόπης έστω και ως διαρκές χρησιδάνειο κι όχι απλά την περιορισμένη χρονικά παρουσίαση της. Εξάλλου κι αυτή είναι κλεμμένη και μια τέτοια χειρονομία από την φίλη Γαλλία, θα αποκτούσε τεράστιο συμβολικό περιεχόμενο ως προς την διεκδίκηση και των λοιπών μαρμάρων του Παρθενώνα από την Μεγάλη Βρετανία.

Αλλά και τις μεγάλες εκθέσεις αργότερα του  Greco στην Εθνική Πινακοθήκη ήταν ο Χατζηνικολάου αυτός που οργάνωσε και έπεισε τα μεγάλα μουσεία να μάς δανείσουν τους πολύτιμους πίνακες. Συμμετέχει ο συμπαθέστατος Ναπολέων Μαραβέγιας αλλά δεν συμμετέχει ο διεθνής Γιάννης Ιωαννίδης από το πανεπιστήμιο του Stanford,  υποψήφιος για Νόμπελ Ιατρικής αλλά και δόκιμος ποιητής που συνδυάζει στο πρόσωπό του και τη λογιοσύνη και την καλλιτεχνική ευαισθησία. Εν ολίγοις πού είναι το πανεθνικό προσκλητήριο που θα περίμενε κανείς και σε πολιτικό αλλά και σε πολιτιστικό επίπεδο;  Δεν υπάρχει άλλη διανόηση στην Ελλάδα πλην των αρθρογράφων του Βήματος, της Καθημερινής και των Νέων; Μόνο ο Βέλτσος λείπει. Διερωτώμαι, αν ζούσαν, θα συμμετείχαν στην επιτροπή ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο Παναγιώτης Κονδύλης, ο Γιάννης Σκαρίμπας με το ’21 και την αλήθεια του; Δεν είναι αρκούντως λόγιος ο Γιώργος Καραμπελιάς, παρά τα βιβλία και τις μελέτες του για το ’21 και το έθνος ώστε να συμμετάσχει; Εκτός κι αν είναι sine qua non προϋπόθεση της συμμετοχής το να μένει κανείς στο Κολωνάκι η έστω στην Εκάλη. Ή, να εκφράζει σκεπτικισμό ως προς την ιδέα του έθνους.

Και τέλος είναι η πού είναι η νεότητα; Η σοφία του γήρατος εκπροσωπείται από την κυρία Αρβελέρ, θα ήθελα όμως συμβολικά τον ή την αριστούχο του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ να είναι στην επιτροπή αλλά και τον (την) αριστούχο της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης. Κι έναν νεότερο δημιουργό σαν τον Φοίβο Δεληβοριά. Μάλλον η δεξιά δεν μπορεί να σκοράρει επικοινωνιακά ούτε και στο δικό της γήπεδο.

ΥΓ. Άσχετο: Συμφωνώ απολύτως με την κυρία Κεραμέως η οποία επανεξετάζει την ίδρυση των 37 νέων πανεπιστημιακών τμημάτων που είχε εξαγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο για ανεπίτρεπτο λαϊκισμό ανάλογο με εκείνον της εξίσωσης των ΤΕΙ μετά ΑΕΙ. Δεν έχουμε ανάγκη νέων πανεπιστημίων αλλά οφείλουμε να εξορθολογήσουμε τα υφιστάμενα επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση τους και με την έρευνα αλλά και με την αγορά εργασίας. Εκσυγχρονίζοντας τα σύμφωνα με τις ανάγκες της νέας εποχής.

ΣΧΕΤΙΚΑ

4 ΣΧΟΛΙΑ

ΓΚυρ 8 Νοεμβρίου 2019 - 19:39

Δυστυχώς κύριε Στεφανίδη. Ήταν όλοι εκεί. Ο πρέσβυς των ΗΠΑ ως καλός προστάτης που επιβλέπει τα πάντα, ο πρέσβυς της Αγγλίας (μην ακουστεί κάτι ανεπίτρεπτο για τα μάρμαρα), όλοι δικοί (Ζουμπουλάκης, γιατί;) και άδικοι-άδικοι οι σερβιτόροι στα 1821 παλάτια της κυρίας Γιάννας. Μήπως είδα και τον κύριο Παφίλη; Οικουμενικά πράματα δηλαδή! Ποια ονόματα να δούμε και γιατί; Τον Κιτρομιλίδη που έγραψε (στα γαλλικά) ότι ο συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας ήταν ρατσιστής; Το Μαζάουερ με τα φαντάσματα; Ο Καλύβας; (Πού είναι ο συριζαίος Μαραντζίδης); Όλο το εσυγχρονιστέικο ήταν εκεί. Ο Λιάκος λείπει, προφανώς τα βρίσκει πολύ εθνικιστικά όλα αυτά… καλύτερα ας γιορτάσουμε τα 100 χρόνια το 1922. Τότε θα είμαστε έτοιμοι

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Α.Π. 8 Νοεμβρίου 2019 - 22:22

Συμμετέχει ο πανταχού παρών οικονομολόγος Μαραβέγιας (παρών με όλες τις κυβερνήσεις) και δεν συμμετέχει ο Χρήστος Γιανναράς, που ερεύνησε διεξοδικότερα από κάθε άλλον τη σχέση Ορθοδοξίας και Νεωτερικότητας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Χρόνης Βάρσος 8 Νοεμβρίου 2019 - 22:55

η Επιτροπή δυστυχώς αποτελείται από το απόλυτο political correct που συνίσταται όχι στην Εθνική Ελλάδος που θα απαιτούνταν αλλά στην α-Εθνική των Εθνομηδενιστών. Μια ματιά στα μέλη της είναι αρκετή απόδειξη (https://www.skai.gr/news/greece/ellada-2021-poia-einai-ta-31-meli-tis-epitropis?utm_source=Exitbee&utm_medium=Display&utm_campaign=ExitbeedisplayNative). Είμαι απολύτως βέβαιος ότι οι αείμνηστοι Σ. Καργάκος και Ν. Σαρρής δεν θα είχαν καμμιά θέση αν ζούσαν. Σκηνοθέτες π.χ σαν τον Γιάννη Σμαραγδή με το “Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι” και τη νέα του ταινία για τον Καποδίστρια ή τον Βασίλη Τσικάρα με το έργο του “Έξοδος 1826” και “Πολιορκία” που ασχολούνται κινηματογραφικά με την περίοδο δεν κλήθηκαν. Το ίδιο έγινε και με τον Γ.Μαρκόπουλο με τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους” (!!) Για τον Γ. Καραμπελιά δεν κάνω ούτε σχόλιο αφού είναι προφανέστατα αποκλεισμένος, εκτός φύσει και θέση. Συμπερασματικά, φοβάμαι ότι θα πρόκειται για ένα πανηγυράκι που θα κοστίσει μάλλον ακριβά στον ταλαίπωρο φορολογούμενο και που θα αναπαράγει τα γνωστά κλισέ περί “πολυπολιτισμικότητας”, “ανοχής στο διαφορετικό”, “ανεκτικότητας”, “ευρωπαϊκό κεκτημένο”, “διεθνές δίκαιο”, “ειρηνική συνύπαρξη” κλπ. Άκουσα την Γ. Αγγελοπούλου στην εναρκτήρια ομιλία και ούτε μια φορά για οθωμανική αυτοκρατορία, σουλτάνο , τουρκοκρατία κλπ. Περίσσευαν στις αναφορές της οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του ’21 Καχιασβιλι και Αντετοκουμπο…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ζώντας Επικινδύνως 10 Νοεμβρίου 2019 - 13:05

Δυστυχώς το πολιτικό σώμα, από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, δείχνει ποιός είναι ο συνεκτικός δεσμός του: η αποδόμηση της ιστορίας μας και η αραίωσή της μέχρις ώτου να μη μείνει τίποτε το διακριτό που να μας κάνει να αισθανόμαστε ξεχωριστοί/ες σαν έλληνες και ελληνίδες.
Για το πολιτικό σώμα και τους έμμισθους διανοουμένους του, το “ξεχωριστό”, που είναι και προϋπόθεση του αυτοσεβασμού μας απέναντι στο τόπο μας και τους ανθρώπους του και προϋπόθεση για την ένταξή μας στον 21ο αίωνα σαν αυτοτελές έθνος, είναι εμπόδιο απέναντι στην εσαεί εξάρτηση της χώρας χωρίς απροόπτα .
Για να δικαιολογήσουν δε τη στάση τους, ταυτίζουν το “ξεχωρίζειν” με το αίσθημα ανωτερότητας και σωβινισμού απέναντι σε άλλα έθνη έτσι ώστε να σιγήσουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας.
Για εμάς το αίσθημα του ξεχωρίζειν είναι ζήτημα όχι μόνο ιστορίας αλλά και του όποιου μέλλοντος θα έχουμε.

Αυτό που μένει να καταλάβουμε είναι το πώς μπορούμε να δώσουμε ένα διαφορετικό στίγμα για τα 200 χρόνια από την έναρξη της απελευθέρωσης της πατρίδος μας.
Η ανάδειξη της ιστορίας των ελληνικών κοινοτήτων εντός και εκτός του ελλαδικού κράτους (και πριν) από το 1821 εως και σήμερα ίσως να είναι μια καλή ιδέα.
Μια ιστοσελίδα που να ανεβαίνει οπτικοακουστικό υλικό που να προσπαθεί να εξηγήσει σε όποιον/α το διαβάζει, το ακούει και το βλέπει τί το ξεχωριστό έχει το έθνος μας, τί έκανε και τί μπορεί/θα μπορούσε να κάνει στο μέλλον.
Αυτό όσον αφορά τη συλλογική μας ιστορία.

Όσον αφορά την ατομική πορεία του καθενός μας. Θεωρώ ότι πρέπει να μιλάει όχι μόνο ο διαπρεπής επιστήμονας από την Αμερική, ο ιστορικός, ο σκηνοθέτης και ο συγγραφέας αλλά και ο ομογενής που ήρθε από την πρώην ΕΣΣΔ, ο γεωργός από τη Πελοπόννησο, ο ψαράς από τη Κρήτη, ο ναυτικός που γυρίζει το κόσμο, οι έλληνες της Κύπρου, της βορείου ηπείρου, των κοινοτήτων της διασποράς. Να δωθεί φωνή και σε όσους μετανάστες δεύτερης γενιάς έχουν υιοθετήσει στοιχεία που μπορούν να τους κάνουν διακριτούς σαν έλληνες και ελληνίδες. Νομίζω ότι δεν πρέπει να ταυτίζονται αυτοί οι άνθρωποι με τους ελληνόφωνους εθνομηδενιστές.

Υ.Γ. Εδώ θα ήθελα να σταθώ στις περιπτώσεις του Γιάννη και του Θανάση Αντετοκούμπο ή του Πύρρου Δήμα ή και τόσων άλλων ελλήνων των τελευταίων γενεών που κακώς θεωρούνται ελληνοποιημένοι -ακόμα και όταν αυτό γίνεται χωρίς να υπάρχει κακοβουλία.
Η οικογένεια Αντετοκούμπο προερχόμενη από τη Νιγηρία μετανάστευσε στην Ελλάδα, στα Σεπόλια, και επέλεξε να δώσει στα παιδιά της τη θρησκεία μας και να τους δώσει ελληνική παιδεία. Η οικογένεια του Πύρρου Δήμα από τη Χειμάρα, έδωσε στο παιδί της ελληνικό όνομα και ελληνική παιδεία αφού έλληνες θεωρούσαν τους εαυτούς τους. Ακόμα και αν οι Αντετοκούμπο δουλεύαν στη λαϊκή και ο Δήμας σε οικοδομή, για εμένα θα ήταν έλληνες, καθένας για τους λόγους του, πολύ περισσότερο από ορισμένους/ες ελληνόφωνους.
Εκτός και αν το άθλιο σύνθημα “Δε θα γίνεις έλληνας ποτέ…” που κάποιοι φώναζαν το βράδυ της νίκης της εθνική Ελλάδος το 2004 είναι αποδεκτό. Άσχετα από το ρόλο που επιφυλάσσουν οι θιασώτες της πολυπολυτισμικότητος για τους μετανάστες και για τους γηγενείς μέσω των μηχανισμών τους, ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι απλά σώματα αλλά έχουν μυαλό και πνεύμα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ