του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Οι κλασικές σπουδές στην Ελλάδα, η αρχαία ελληνική γραμματεία και γλώσσα, αλλά και η Ιστορία είναι «υπό απηνή διωγμό» εδώ και δεκαετίες από την ίδια την ελληνική Πολιτεία και εκπέμπει «SOS»! Ακραία υποβάθμιση της διδασκαλίας τους, με ευθύνες που ξεκινούν από την πολιτική τάξη της χώρας, με αποκορύφωση την ιδεοληπτική διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και φτάνουν μέχρι στους ίδιους του εκπαιδευτικούς. Αυτό ήταν το γενικό συμπέρασμα όσων παρευρέθηκαν στη πολύ σημαντική, χθεσινή εκδήλωση – συζήτηση με θέμα: «Κλασικές Σπουδές: SOS!», που διοργάνωσαν «Οι ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ» στον φιλόξενο χώρο πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής» του Άρδην (Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα).
Η κλασική παιδεία στην Ελλάδα έφτασε πλέον σε τόσο οικτρά επίπεδα που «στρατιές» αποφοίτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αδυνατούν ακόμα και «να ξεχωρίσουν το αυθεντικό από το μεταφρασμένο αρχαίο κείμενο». Είναι τελικά σαν να έχουν άπαντες «συνωμοτήσει» για να εξαφανιστεί και «το τελευταίο μας όπλο», σαν Ελληνισμός, στην εποχή του παγκοσμιοποιητικού «οδοστρωτήρα»: Ο πολιτισμός και η γλώσσα μας. Οι φορείς της γνώσης δηλαδή και το ασφαλές υπόστρωμα όλου του Δυτικού πολιτισμού.
Αυτό που απαιτείται πλέον είναι μια ριζοσπαστική, νέα επανεκκίνηση των κλασικών σπουδών στη χώρα που τις γέννησε «εν είδη πατριωτικού καθήκοντος». Μια «πνευματική επανάσταση» ενάντια στην χρησιμοθηρική «εκπαίδευση» παραγωγής αμορφωσιάς και υπέρ της δημοκρατίας. Αρχής γενομένης από την ημερίδα που διοργανώνει η Ακαδημία Αθηνών στις 4 Δεκεμβρίου στην Ανατολική Αίθουσα της Ακαδημίας Αθηνών. Μια προσπάθεια που πρέπει να έχει την αμέριστη στήριξη όλων των φίλων των γραμμάτων, των βιβλίων, της τέχνης και του πολιτισμού.
Την Δευτέρα θα αναρτηθεί και το βίντεο της εκδήλωσης
3 ΣΧΟΛΙΑ
Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου 2007
Περί γλώσσας 3
Έχω την γλώσσα μου, είμαι.
Έχω την γλώσσα μου, έχω πατρίδα.
Ακόμα κι αν ζήσω ξενιτεμένος όλη μου τη ζωή.
Πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου.
Μια πατρίδα μεταφερόμενη όπου βρίσκεται και ταξιδεύει η γλώσσα μου.
Αλλά αυτό το καταλαβαίνω μόνο όταν δεν ακούω τη γλώσσα μου. Όταν δεν την ομιλώ.
Τότε που δεν είμαι.
Η υποχώρηση των κλασσικών σπουδών είχε αρχίσει εδώ και 40 χρόνια. Είχε προηγηθεί ο ευτελισμός τους από την δικτατορία και η ιδεολογικοποίησή τους από κακούς οπαδούς της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας (ΑΕΓ). Οι τελευταίοι αναζητούσαν ένα ιδεολογικό στήριγμα κατά τον εναγκαλισμό τους με το μεταπολεμικό κράτος, το οποίο ήταν και αυταρχικό λόγω του πολέμου 1946 – 1949 και πελατειακό λόγω της επιθυμίας για αυτό ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού.
Τελευταία κορυφώνεται η διαδικασία αυτή γιατί στα ΑΕΙ κυριαρχούν πλήρως οι μαρξιστές και εν γένει οι προοδευτικοί.
Έπειτα φοβούνται την ΑΕΓ γιατί η σωστή ενασχόληση με αυτήν είναι δύσκολη και απαιτεί αφοσίωση, κάτι που δε διαθέτουν οι in academic way επιστήμονες. Γενικώς η τάση παραμένει η ίδια: Πάντα με τους ισχυρούς: Προ του 1974 όλοι σχεδόν οι πανεπιστημιακοί ήσαν με την κρατούσα τάξη πολιτικών και πολιτιστικών πραγμάτων, τώρα είναι με την καινούρια τάξη που χαρακτηρίζεται από την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς.
Στα Πανεπιστήμια με την δομή που επικρατεί επί 40 χρόνια: π.χ. μη αξιολόγηση, εσωτερική εξέλιξη κ.α., δεν πάνε οι καλύτεροι. Πώς να ανταπεξέλθουν με τις απαιτήσεις των σοβαρών κλασσικών σπουδών;
Είμαι εξειδικευμένος επιστήμονας των Θετικών επιστημών και πολύγλωσσος και (μάλλον ως εκ τούτου) εκτιμώ απεριόριστα την ΑΕΓ. Δε θα διάβαζα, όμως Έλληνες Ελληνιστές και μεταφραστές. Προτιμώ τους ξένους. Αυτοί αγαπάνε περισσότερο αυτό, με το οποίο ασχολούνται, εν προκειμένω την (μάλλον ως εκ τούτου).
Ο F.Mitterand είχε πει „Αν ήμουν Έλληνας θα προσάρμοζα την πολιτική μου με βάση την
Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία“. Οι δικοί μας όμως διανοούμενοι και πολιτικοί συνήθως προτιμούν τον Μαρξισμό και μάλιστα στη Βαλκανική εκδοχή.
Το πρόβλημα με την υποβάθμιση των κλασσικών σπουδών έχει άμεση σχέση και με τους “ διανοούμενους “ in academic way. Αυτοί εισηγούνται κάθε φορά στην πολιτική ηγεσία τα σχετικά σχέδια, τα προωθούν και συναινούν σε αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας προς την κατεύθυνση αυτή.
Αξιολογικά μιλώντας υπάρχει πρόβλημα με τους “ διανοούμενους “ in academic way.
Το παρόν σχόλιο άρχισα να το γράφω με αφορμή το άρθρο περί Κάλβου. Ταιριάζει όμως και ίσως περισσότερο σε αυτό για τις κλασσικές σπουδές.
Προσωπικά, εκτιμώ π.χ. στον χώρο της Ιστορίας, της Λογοτεχνίας, της Λαογραφίας κ.α., το έργο των συγγραφέων in a non academic way. Π.χ., στον χώρο της Ιστορίας θεωρώ τον τοπικό λόγιο της Καλαμάτας αφοσιωμένο ιστορικό Ν. Ζερβή ανώτερο από τους περισσότερους ιστορικούς των Ελληνικών ΑΕΙ όλων των βαθμίδων. Επίσης, θεωρώ τον πρόωρα χαμένο έμπορο και ερασιτέχνη ιστορικό Frank Hermann Meyer, ότι έχει γράψει τα καλύτερα έργα γύρω από την Κατοχή στην Ελλάδα από όλους τους Έλληνες πανεπιστημιακούς ιστορικούς.
Οι πανεπιστημιακοί συχνά απολαμβάνουν προνόμια όπως π. χ., η μη ύπαρξη ωραρίου, η μη αξιολόγηση, η εσωτερική εξέλιξη, ο νόμος (ψηφίστηκε επί δικτατορίας το 1967) περί τους ενός βιβλίου κατά τον οποίον το κράτος ευρίσκει πελατεία για συγγράμματα γραμμένα από μέλη ΔΕΠ, ακόμη και αν πολλές φορές είναι γραμμένα στο γόνατο. κ . α . Συχνά μπορούν να μένουν στην Αθήνα και να διδάσκουν σε απόσταση 300+ Km, πηγαίνοντας μία φορά την εβδομάδα.
Τα παραπάνω τα γράφω και ως Έλληνας φορολογούμενος. Είμαι εξειδικευμένος επιστήμων με βασικές σπουδές στα Μαθηματικά και πολύγλωσσος. Διαθέτω μία βιβλιοθήκη 5000 πέντε χιλ., τόμων σε τέσσερες γλώσσες, εδώ και στην Ελλάδα. Ζω εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Δε θα έδινα τα χρήματά μου για να αγοράσω βιβλίο, αν δεν ήξερα πως ο συγγραφέας είναι αφοσιωμένος μελετητής, που ενδιαφέρεται πρωτευόντως για την έρευνα και την μελέτη.