του Γιώργου Μιχαήλ, από το Άρδην τ. 96, Μάρτιος-Μάιος 2014
Ζούμε αυτές τις μέρες τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις μιας αυταρχικής και επικίνδυνης κυβέρνησης, που με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο θέλει να δείξει ότι προσπαθεί να μας σώσει από την κρίση που η ίδια αποτελεί μέρος της και, με μοναδική αναίδεια, υποτιμά τη νοημοσύνη μας λέγοντας, ότι πηγαίνουμε με τον αυτόματο πιλότο προς την ανάπτυξη. Είναι απίστευτος ο συνδυασμός παραλογισμού και ιδιοτελείας που πρυτανεύει αυτές τις μέρες στην Ελλάδα. Μια Ελλάδα που πίστεψε (γιατί κάποιοι βολεμένοι την έπεισαν) ότι ανήκοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ακολουθώντας κατά γράμμα τις επιταγές των ισχυρών αυτής της ένωσης, τελικά θα ευημερήσει και θα ξεφύγει μια για πάντα από τις κακοδαιμονίες και τα προβλήματα που τη συνοδεύουν από τότε που έγινε ανεξάρτητο κράτος.
Η σύγχρονη Ελλάδα, μια χώρα λαβωμένη από δύο παγκόσμιους πολέμους και έναν εμφύλιο, προσπάθησε να πάρει και αυτή μια θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Μέχρι το 1967, που η χούντα την υποβάθμισε από κάθε άποψη, βάζοντάς την στον γύψο για εφτά μαύρα χρόνια. Η μεταπολίτευση που ακολούθησε, μετά από την αντίσταση ενός μέρους του ελληνικού λαού, το Πολυτεχνείο και τον μεγάλο φόρο αίματος στην Κύπρο, ήταν μια ευκαιρία για περισυλλογή και ένα νέο ξεκίνημα. Αντί όμως να ξεκινήσει μια πολιτική, πολιτιστική και αναπτυξιακή αναδιοργάνωση πάνω σε υγιείς και πρωτοποριακές βάσεις και να πάρει η Ελλάδα τη θέση που δικαιωματικά της άξιζε, σαν ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρχισε σιγά σιγά, να καλλιεργείται από τους ιδιοτελείς κυβερνώντες η φαντασίωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελούσε μια αστείρευτη πηγή αγαθών και χρήματος, που θα την οδηγούσε σε μια νέα εποχή οικονομικής ευμάρειας. Τα πακέτα Ντελόρ, τα μεσογειακά προγράμματα και οι κάθε είδους επιδοτήσεις έδιναν και έπαιρναν επί αρκετές δεκαετίες αναπτυξιακής ανεμελιάς. Τα περισσότερα χρήματα των δανείων και των επιχορηγήσεων σπαταλήθηκαν προς ίδιον όφελος των ημετέρων των κομμάτων που κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια και, δυστυχώς, κυβερνούν ακόμη. Η νοσηρή αντίληψη που επικρατούσε τότε έλεγε: Γιατί να παράγουμε, αφού είναι πολύ πιο εύκολο, με τα δανεικά που εύκολα παίρνουμε από τις αγορές, να αγοράζουμε τα δοκιμασμένα προϊόντα των άλλων και, είτε να τα χρησιμοποιούμε για τις ανάγκες μας, είτε να τα μεταπωλούμε με εύκολο κέρδος και χωρίς το ρίσκο του παραγωγού! Θα έλεγε κανείς ότι μια νοσηρή νοοτροπία μόλυνε απ’ άκρη σ’ άκρη όλη την Ελλάδα: Η νοοτροπία ότι μπορούμε, χωρίς τύψεις, να απολαμβάνουμε με το χρήμα μας, αλλά και με δανεισμούς, τα δημιουργήματα των άλλων, χωρίς και εμείς να αντιπαρέχουμε την ανάλογη δημιουργικότητα. Αυτό οδήγησε σε μια αναπτυξιακή απραξία, που έφερε την απόλυτη εξάρτηση από τους ξένους.
Κάποτε στην Ελλάδα κατασκευάζαμε αεροπλάνα και υδροπλάνα, ατμομηχανές, βαγόνια τραίνων, ηλεκτρικά και συμβατικά αυτοκίνητα, καθώς και λεωφορεία. Η βόρεια Ελλάδα είχε δημιουργήσει μεγάλες βιομηχανίες υφασμάτων, αξιοποιώντας τις υδατοπτώσεις, με μεγάλο μέρος του τεχνικού εξοπλισμού να έχει σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από Έλληνες μαστόρους και μηχανικούς, όπως πχ. οι τουρμπίνες μετατροπής των υδατοπτώσεων σε ενέργεια περιστροφής των μηχανών ύφανσης. Κατασκευάζαμε επίσης γεωργικά μηχανήματα, είδη ένδυσης και υπόδησης, θαυμάσια δερμάτινα είδη. Είχαμε βιομηχανίες χαρτιού, αλουμινίου, τσιμεντοβιομηχανίες, κεραμοποιεία, ναυπηγεία παραδοσιακών σκαφών, αλλά και ανάπτυξη στον χώρο της αρχιτεκτονικής και των κάθε είδους κατασκευών.
Η έλλειψη φωτισμένης αναπτυξιακής πολιτικής και η τυφλή υποταγή στις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, χωρίς την παραμικρή διαπραγματευτική διαδικασία που να αφορά στον προστατευτισμό των ελληνικών προϊόντων, οδήγησε σε μια βαθιά παραγωγική έρημο. Η γεωργία και η κτηνοτροφία οδηγήθηκαν στον μαρασμό. Και αυτό έγινε γιατί η αλλοτρίωση των παραγωγών μας από τις εύκολες επιδοτήσεις τους οδήγησε στο να δέχονται τις άνωθεν εντολές και, χωρίς αντίρρηση, να θάβουν το γέννημα της γης τους και των κόπων τους. Σαν γονείς που σκοτώνουν και θάβουν τα παιδιά τους για να πάρουν ως ανταμοιβή τριάκοντα αργύρια.
Η αίσθηση ότι οι ισχυροί της Ευρώπης ήταν ερωτευμένοι με την Ελλάδα και της έκαναν όλα της τα χατίρια, προσφέροντας πλούσια οικονομικά δώρα, έδωσε σιγά σιγά τη θέση της σε μια ζοφερή πραγματικότητα. Τότε φάνηκε ότι η γυμνή παραγωγικά χώρα μας, μετά από τέσσερις δεκαετίες αποβιομηχάνισης, δεν ήταν για τους δυνατούς της Ευρώπης τίποτε άλλο παρά ένα σεξουαλικό αντικείμενο, που αφού το ξεγύμνωσαν από κάθε παραγωγική δυνατότητα, άρχισαν να το βιάζουν με τρόπο ειδεχθή και κατ’ επανάληψη.
Είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναβρούμε την αυτοεκτίμησή μας. Την αυτοεκτίμηση ενός λαού με τεράστιες και πολύ παλιές ιστορικές καταβολές. Ενός λαού που δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι από μέσα του ξεπήδησαν προσωπικότητες που άνοιξαν τον δρόμο της επιστήμης και της τέχνης. Ενός λαού που πολέμησε με τον ίδιο του τον εαυτό για να βάλει τα θεμέλια των αξιών της δημοκρατίας, που είναι ο καταλύτης για αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό. Υποτιμούμε σε μεγάλο βαθμό τον τόπο, τον εαυτό και τους προγόνους μας, όταν η ηττοπάθεια μας κυριεύει και λέμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και ότι δεν μπορούμε να παράγουμε τίποτε άλλο εκτός από τουρισμό και σκουπίδια. Είμαστε όμως Έλληνες. Ακόμα κι αν στ’ αλήθεια παράγαμε μόνο αυτά, αναπτύσσοντας το φιλότιμο, τη φιλοξενία μας, αλλά και το πολυμήχανο πνεύμα του Οδυσσέα -αρετές που δυστυχώς εν πολλοίς σήμερα βρίσκονται σε ύπνωση-, θα μπορούσαμε, αξιοποιώντας μόνο τον τουρισμό και τα σκουπίδια μας να ευημερούμε. Σίγουρα κατά την ιστορική μας πορεία έχουμε κάνει πολλά λάθη, αλλά έχουμε κάνει και πολλά σωστά. Και μαθαίνοντας από τα λάθη μας πρέπει να επικεντρωθούμε στα σωστά, για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο στον οποίο μας οδήγησαν τα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων «εταίρων» μας και των ιθαγενών αθλίων συνοδοιπόρων τους. Η Ελλάδα είναι η χώρα της δόξας του μικρού, του ποιοτικού και του αριστουργηματικού, ή μάλλον του αριστοτέλειου. Μια μοναδικής σημασίας ελληνική λέξη που χαρακτηρίζει τις συνειδητές, αλλά και υποσυνείδητες εμμονές και το πάθος πολλών σπουδαίων Ελλήνων, που διέπρεψαν και διαπρέπουν ανά την υφήλιο. Το αριστοτέλειο, αυτή η ελληνική φαντασίωση, δεν είναι άπιαστο όνειρο, είναι μια ριζωμένη ανάγκη για ποιότητα, για δημιουργία, για ομορφιά, για τον τέλειο έρωτα με το μεγαλείο του σύμπαντος. Μέσα στις ψυχές μας είναι βαθύς ο πόνος και η αγανάκτηση που νιώθουμε, εμείς οι τόσο συκοφαντημένοι, «οι τεμπέληδες», από τους απογόνους αυτών που οι δικοί μας πρόγονοι δίδαξαν και δώρισαν τόσα πολλά.
Το μόνο αντίδοτο σ’ αυτήν τη ζοφερή εξέλιξη των ημερών μας είναι να επικεντρωθούμε σε μια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης που, εκτός από την εξασφάλιση της επιβίωσής μας ως εθνική οντότητα, θα δώσει και ένα γερό μάθημα στους συκοφάντες και τους συνοδοιπόρους τους
Το σχέδιο για ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση των εκλεκτών συντρόφων Ανδρέα Κυράνη και Αλέξη Οικονομίδη δίνει απόλυτα ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις σ’ αυτό το επείγoν και κορυφαίας προτεραιότητας θέμα, που αφορά στην επιβίωση και τη δικαίωση της χώρας μας. Με τα διάφορα ξεπουλήματα των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος, την κατασκευή μεγάλων έργων, τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, τις άδικες φορολογήσεις και τις παράνομες απολύσεις, δεν θα πετύχουμε την ανάπτυξη. Αντίθετα, απλώς προσπαθούμε να πιάσουμε την ουρά μας, με όλες τις καταστροφικές επιπτώσεις μιας τέτοιας πολιτικής.
Κάποτε διάβασα ότι, στο μέλλον, οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν θα αποθησαυρίζουν χρήμα και χρυσάφι, αλλά ιδέες και δημιουργικότητα, τα απαραίτητα δηλαδή στοιχεία για την επιβίωση και την ευημερία μιας κοινωνίας.
Θα ήθελα εδώ να μου επιτραπεί να κάνω μερικές επισημάνσεις και να πω και εγώ κάποιες ιδέες που να αφορούν σε τομείς που νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία να αναπτυχθούν.
Έχουμε ήδη μπει για τα καλά στο 2014. Είναι κατά τη γνώμη μου μεγάλο λάθος να παραμένουμε στενά προσκολλημένοι σε μια στενοκέφαλη ενεργειακή πολιτική που έχει για κεντρικό στόχο την έρευνα γύρω από τα ορυκτά καύσιμα (πετρέλαιο, άνθρακα, φυσικό αέριο κ.λπ.), όταν η γεωστρατηγική θέση της πατρίδας μας, αλλά και η ραγδαία επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, όπως και οι νέες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές απαιτήσεις, επιβάλλουν, είτε μας αρέσει είτε όχι, την ανατροπή των παραδοσιακών απόψεων για την ανάπτυξη και την τεχνολογική πρόοδο. Μας απασχολούν τον τελευταίο καιρό τα υποθαλάσσια κοιτάσματα, η περιβόητη ΑΟΖ και ο υποτιθέμενος πακτωλός των δισεκατομμυρίων που θα προκύψουν από την πιθανή εξόρυξη φυσικού αερίου και μαύρου χρυσού. Θα πρέπει όμως να επικεντρώσουμε κατά προτεραιότητα τις ερευνητικές μας προσπάθειες προς τα ουράνια κοιτάσματα της αέναης ηλιακής ενέργειας και των ανέμων που είναι δεδομένα και δεν χρειάζεται να τα εξορύξουμε.
Η Ελλάδα, ενώ έχει μεγάλο πλούτο ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (την ενέργεια του μέλλοντος) που είναι συγκριτικά πολύ μεγαλύτερος από εκείνον πολλών μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών, εμείς μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν, ψάχνοντας για πιθανά κοιτάσματα αναλώσιμων ορυκτών καυσίμων. Τα οποία, μάλιστα, αυτήν τη χρονική στιγμή δεν είμαστε τεχνολογικά σε θέση να τα αξιοποιήσουμε, οπότε τη μερίδα του λέοντος είναι πολύ φυσικό ότι θα τη φάνε αυτοί που θα αναλάβουν να εξορύξουν για λογαριασμό μας το ενδεχόμενο κοίτασμα και κάποιοι ημέτεροι ιθαγενείς θα ξεκοκαλίσουν τις μίζες που θα δοθούν απο τις εταιρείες εξόρυξης.
Πρέπει επίσης να επικεντρώσουμε τις ερευνητικές και δημιουργικές μας προσπάθειες, στο πολύ σημαντικό θέμα της αποκέντρωσης των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όταν είναι σε όλους γνωστό ότι, η συγκέντρωση της παραγωγής μόνο σε τεράστιες θερμικές μονάδες, προκαλεί μεγάλη σπατάλη ορυκτών καυσίμων (η απόδοση των θερμικών γεννητριών είναι πολύ χαμηλή, της τάξεως του 20-30 τοις εκατό), και φυσικά, τεράστιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία, που παράλληλα επιτείνουν και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. (Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα πληρώνει πρόστιμα για μεγάλη επιβάρυνση του περιβάλλοντος.)
Επίσης, κατά τη διανομή του ηλεκτρικού ρεύματος σε μεγάλες αποστάσεις, με χιλιάδες χιλιόμετρα καλωδίων υπερυψηλής τάσης, υπάρχουν μεγάλες απώλειες και πολλοί κίνδυνοι, όπως οι πυρκαγιές κ.λπ. Με μια τέτοια συγκεντρωτική ενεργειακή πολιτική είναι, φυσικά, πολύ σημαντικός και ο κίνδυνος αστοχιών και μπλακ άουτ.
Μπορεί λοιπόν να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα αποκέντρωσης των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με τη δημιουργία ενός δικτύου από μικρής κλίμακας παραγωγικές μονάδες κοντά σε μικρές και μεγάλες πόλεις, που μόνο ένα μέρος της παραγωγής τους θα είναι θερμικής προέλευσης ενώ το υπόλοιπο μέρος των μονάδων θα αξιοποιεί τον πλούτο των ανανεώσιμων πηγών που διαθέτει άφθονες η πατρίδα μας. Σκεφτείτε τι νέες βιοτεχνίες παραγωγής, φωτοβολταϊκών, ανεμογεννητριών, μπαταριών, ηλεκτρονικών διατάξεων υποστήριξης, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν, που θα έδιναν εργασία σε χιλιάδες ανθρώπους, μειώνοντας δραστικά το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά και αυξάνοντας το επίπεδο της παραγωγικότητας.
Σκεφτείτε επίσης πόσο πιο αποτελεσματική θα ήταν η αποκεντρωμένη παραγωγή και η ηλεκτρονική διαχείριση του ηλεκτρικού ρεύματος με ελαχιστοποίηση των κινδύνων μπλακ άουτ (διότι, εάν σε μια μια περιοχή δεν υπάρχει ήλιος ή αέρας, υπάρχει μια μονάδα σε μια άλλη περιοχή, με δυνατό αέρα ή ήλιο κ.λπ.). Πόσο μικρότερη θα ήταν η τιμή της κιλοβατώρας και πόσο μικρότερη θα ήταν η μόλυνση της ατμόσφαιρας και οι κίνδυνοι ατυχημάτων και πυρκαγιών.
Μπορούμε βέβαια να περιμένουμε, με βάση την παράδοση που ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, να αναλάβουν όλα αυτά να τα μελετήσουν και να τα κατασκευάσουν για μας οι ξένοι «επενδυτές». Κάποιοι από μας, ως είθισται, θα πάρουν τις νενομισμένες τους προμήθειες και έπειτα θα πληρώνει ο λαός στους ξένους «επενδυτές», για όλη του τη ζωή, τα χαράτσια για την ενέργεια που θα παίρνουμε από τον δικό μας ήλιο και τον δικό μας άνεμο. Κάτι σαν τα ατέλειωτα διόδια των κατ’ ευφημισμό εθνικών οδών. Είναι, λοιπόν, επιτακτική ανάγκη η εκ βάθρων αναθεώρηση της παραδοσιακής ενεργειακής και αναπτυξιακής πολιτικής μας στις νέες βάσεις που επιβάλλει η πλεονεκτική από ενεργειακής πλευράς γεωστρατηγική θέση της χώρας μας.
ΟΙ διεθνείς κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και ενεργειακές συνθήκες, που επικρατούν στις μέρες μας, επιβάλλουν επίσης την εκ των πραγμάτων αναθεώρηση πολλών κατεστημένων θέσεων που επικρατούσαν μέχρι σήμερα στον τομέα επιλογής των μεταφορικών μέσων από ενεργειακής πλευράς.
Συγκεκριμένα, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, η χώρα μας, με τη γεωγραφική της ιδιομορφία, τη μεγάλη ηλιοφάνεια και το νησιωτικό της αρχιπέλαγος, θα έπρεπε να στρέψει την προσοχή της σε αναπτυξιακές εφαρμογές αξιοποίησης των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων, που είναι τα τεράστια πλούτη της σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Δύο από τα πιο σημαντικά μεταφορικά μέσα, το αυτοκίνητο και ο σιδηρόδρομος, μπορούν να γίνουν σπουδαίοι πυλώνες ανάπτυξης πάνω στις νέες βάσεις της αξιοποίησης του ενεργειακού πλούτου σε ΑΠΕ που διαθέτει η χώρα μας και απαιτούν οι διεθνείς κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής μας.
Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, η βασιλεία των θερμικών χερσαίων μέσων συγκοινωνίας τείνει σταθερά προς τη δύση της. Τα παραδοσιακά θερμικά μεταφορικά μέσα, δίνουν σιγά σιγά τη θέση τους στα ηλεκτρικά μεταφορικά μέσα που είναι κατασκευαστικώς απλούστερα, καθαρότερα από πλευράς παραγομένων ρύπων, καθαρότερα κατά τη φάση της παραγωγής τους και, εν γένει, οικονομικότερα από ενεργειακή άποψη.
Έχει μεγάλη αναπτυξιακή σημασία για τη χώρα μας η μελέτη, η σχεδίαση και η κατασκευή, κυρίως για την κάλυψη των αναγκών της αστικής κυκλοφορίας, μικρών οχημάτων με ηλεκτροκίνηση και δομή αμαξώματος από αλουμινένιους φορείς, πλαισιωμένους με ένα ελαφρύ αμάξωμα από πολυμερή, ενισχυμένο με υαλονήματα η ανθρακονήματα. Τέτοιου είδους οχήματα, θα αυξήσουν την παροχή των μποτιλιαρισμένων δρόμων και θα αξιοποιήσουν τον πλούτο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με τον οποίο έχει προικιστεί η πατρίδα μας. Μπορούμε να αρχίσουμε από συμβατικά και ηλεκτρικά ποδήλατα, μέχρι μικρά υπερελαφρά τρίκυκλα η τετρακυκλα οχήματα, με ελαφρό αμάξωμα που θα προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες. Θα μεταφέρουν ένα, δύο ή και περισσότερα άτομα και θα χρησιμοποιούν τη συσσωρευμένη σε μπαταρίες ηλεκτρική ενέργεια. Τα μικρά αυτά οχήματα θα φορτίζονται από την οικιακή πρίζα, ή την πρίζα που θα βρίσκεται στα βενζινάδικα, θα συμπληρώνουν ενέργεια με επιπλέον φωτοβολταϊκες διατάξεις, αλλά και με τη μυϊκή δύναμη που θα εφαρμόζεται στα πηδάλιά τους. Θα μπορούν επίσης να αλλάζουν την εξαντλημένη συστοιχία μπαταριών με νέα φορτισμένη. Θα μπορούν ακόμη κάποιοι τύποι από αυτά να είναι εξοπλισμένοι με μικρούς μονοκύλινδρους ή δικύλινδρους θερμικούς κινητήρες βενζίνης ή μικροντίζελ, που θα παίζουν τον ρόλο γεννήτριας, ή εναλλακτικής κινητήριας πηγής. Η κατασκευή αυτού του είδους των υπερελαφρών εναλλακτικών ηλεκτρικών οχημάτων έχει το πλεονέκτημα να μην απαιτεί τις ενεργοβόρες και οικονομικά πολύ ακριβές επενδύσεις που απαιτούνται για την παραγωγή των συμβατικών θερμικών οχημάτων. Αυτό συμβαίνει διότι ο ηλεκτροκινητήρας είναι κατασκευαστικά πολύ πιο εφικτός από τον θερμικό κινητήρα (έχει ένα μόνο κινούμενο μέρος, σε σχέση με τα περισσότερα από ογδόντα κινούμενα μέρη του θερμικού κινητήρα). Η κατασκευή ενός υπερελαφρού μικρού ηλεκτρικού οχήματος από αλουμίνιο και διαμορφωμένα οπλισμένα με ίνες πολυμερή βρίσκεται πολύ πιο κοντά στις τεχνικές και οικονομικές δυνατότητες της χώρας μας. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε την παραγωγή αλουμινίου της χώρας μας, την πείρα στα ενισχυμένα πολυμερή από τις κατασκευές πλαστικών σκαφών και να κινηθούμε εν γένει σε έναν κατασκευαστικό και παραγωγικό χώρο με επενδύσεις πολύ χαμηλότερου κόστους από αυτές που απαιτούνται για την κατασκευή συμβατικών θερμικών αυτοκινήτων.
Πρέπει επίσης να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας, στο να αναδιαρθρωθεί και να εκσυγχρονιστεί ο ελληνικός σιδηρόδρομος, για να μεταβληθεί στο πιο οικολογικό και οικονομικό μέσο μεταφορών, με την εφαρμογή των νέων εξελίξεων στην ηλεκτροκίνηση. Ένα φωτεινό παράδειγμα μιας τέτοιας προσπάθειας είναι η γραμμή Παρίσι-Άμστερνταμ, όπου το τρένο κινείται αποκλειστικά με τη δωρεάν ηλιακή ενέργεια που παίρνει από φωτοβολταϊκά, ανεπτυγμένα σε μια επιφάνεια πάνω από ένα τούνελ μήκους 3,5 χιλιομέτρων. Και η διαφορά ηλιοφάνειας μεταξύ της γραμμής ΠΑΡΙΣΙ-ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ και ΑΘΗΝΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ είναι ασύγκριτα υπέρ της Ελλάδας. Εάν διευρύνουμε το σιδηροδρομικό δίκτυο και το πλουτίσουμε με νέας τεχνολογίας ηλεκτρικά-ηλιακά τραίνα, θα επιτύχουμε πολύ πιο οικονομική μεταφορά επιβατών-εμπορευμάτων, αλλά και μεταφορά κοντέινερ, με πολύ χαμηλότερο ενεργειακό κόστος από εκείνο που έχει η μεταφορά τους με νταλίκες. Η ανάπτυξη του τραίνου, θα αποσυμφορήσει τους αυτοκινητοδρόμους και θα αξιοποιήσει τον πλούτο των ΑΠΕ, βοηθώντας στη δραστική μείωση της εξάρτησής μας από το ρυπογόνο, ακριβό και πεπερασμένο πετρέλαιο. Παράλληλα, η ανάληψη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, για την κατασκευή στην Ελλάδα μεγάλου μέρους του τροχαίου σιδηροδρομικού υλικού, θα δώσει μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης στον κατασκευαστικό κλάδο και εργασία σε πολλούς εργάτες, τεχνικούς και μηχανικούς αυτού του τομέα που σήμερα πλήττονται από την ανεργία. Εκτός από τη μείωση των ενεργειακών δαπανών στις μεταφορές, και, φυσικά, τη μείωση του κόστους, ο σιδηρόδρομος εξελισσόμενος και γενόμενος οικονομικά πιο προσιτός, θα συμβάλει σημαντικά ως μέσο μαζικής μεταφοράς στη βελτίωση των συγκοινωνιών και φυσικά, στην αποκέντρωση και την αναγέννηση της εγκαταλελειμμένης ελληνικής επαρχίας που θα μπορέσει έτσι να γίνει ο πυλώνας για μια αληθινή ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση και φυσικά, πυρήνας για μια αναγέννηση σε νέες βάσεις της παραδοσιακής μας αρχιτεκτονικής και του τουρισμού.
Τέλος, η Ελλάδα είναι μια θαλασσινή χώρα, μια χώρα που περιβάλλεται από το Αιγαίο και το Ιόνιο πέλαγος. Έχει ένα τεράστιο μήκος ακτογραμμών και είναι γεμάτη με νησιώτικους παραδείσους, που η τουριστική αξία τους είναι κυριολεκτικά ανεκτίμητη. Όμως, παράλληλα, της δίνεται και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναπτύξει μια ζηλευτή ναυπηγική βιοτεχνία, επικεντρωμένη στην κατασκευή μικρών ,κατά προτίμηση ξύλινων σκαφών αναψυχής, αξιοποιώντας την παραδοσιακή γνώση και τη μαστορική τέχνη που έχει αποθησαυριστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια στο DNA του νησιώτη καραβομαραγκού, που υπήρξε πρωτοπόρος στη μεθοδολογία της σχεδίασης και της κατασκευής του πλοίου. Η σχεδίαση και η κατασκευή ξύλινων σκαφών, με τη χρήση των νομέων, είναι εφεύρεση των αρχαίων Ελλήνων και είναι ο πυρήνας από τον οποίο προέρχεται η μεθοδολογία σχεδιασμού οποιουδήποτε οχήματος, σκάφους ή αεροσκάφους, από τα αυτοκίνητα μέχρι τα διαστημόπλοια. Τα νησιά μας, πυρήνες της ναυπηγικής τέχνης, έχουν ακόμη και σήμερα ένα πλούσιο μαστορικό δυναμικό εν υπνώσει που μπορεί να ενεργοποιηθεί, αξιοποιώντας τους Έλληνες σχεδιαστές και αρχιτέκτονες. Μικρά και μεγάλα, πανέμορφα, παραδοσιακά και σύγχρονα ξύλινα σκάφη, για ιδιωτική και επαγγελματική χρήση, σιγά σιγά θα αρχίσουν να παράγονται, ξυπνώντας το ελληνικό δημιουργικό πάθος του μάστορα και με την αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας της παραμετρικής σχεδίασης, θα δημιουργήσουν μια φρέσκια και ολοζώντανη παραγωγική περιουσία ανεκτίμητης αξίας.
Κλείνοντας αυτή την περιληπτική ανάλυση μερικών από τις πολλές αναπτυξιακές μας δυνατότητες, θα ήθελα να πω, ότι η περηφάνια-αυτοεκτίμηση, ο μοναδικός δρόμος προς την ψυχική απελευθέρωση και την ευτυχία ενός ανθρώπου, ή ενός λαού, δεν κερδίζεται με τις αξίες και τα αγαθά που κυνηγάμε με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους να αποκτήσουμε. Κερδίζεται μόνο με τις αξίες και τα αγαθά που, τελικά, οι ίδιοι θα δημιουργήσουμε.
Η περίπτωση του Ε8000
To μοντέλο Ε 8000 σχεδιάστηκε από τον βιομηχανικό σχεδιαστή Γιώργο Μιχαήλ για την εταιρεία Ένφιλντ-Νεώριον στη Σύρο.
Επρόκειτο για ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο πόλης, με αυτονομία γύρω στα 100 χλμ. και τελική ταχύτητα 65 χλμ./ώρα και παρήχθησαν 140 τέτοια αυτοκίνητα.
Ο Γεώργιος Μιχαήλ θυμάται: «Ο Γιάννης Γουλανδρής είχε δημιουργήσει μια μικρή παραγωγική μονάδα κατασκευής αυτοκινήτων, που έγινε μέσα σε ένα παλιό νηματουργείο, δίπλα στα ναυπηγεία του Νεωρίου στην Ερμούπολη της Σύρου. Τον Δεκέμβριο του 1973 με προσέλαβε να αναλάβω τη μετατροπή ενός ηλεκτρικού διθέσιου αυτοκινήτου από την Αγγλία, του ENFIELD Ε 465, στο μοντέλο Ε8000. Εκείνη την περίοδο κατασκευάστηκαν περίπου 140 κομμάτια που έφυγαν όλα για τη ΔΕΗ της Αγγλίας (περίοδος 1973-75). Το Ε8000 ήταν ένα διθέσιο όχημα, ουσιαστικά ίδιο με το αγγλικό, με ακριβώς τα ίδια τεχνικά χαρακτηριστικά και το ίδιο ακριβώς σχήμα. Η μόνη τους διαφορά ήταν ότι αυτό που κατασκευάσαμε εμείς ήταν από αλουμίνιο και οι πόρτες του δεν ήταν συρόμενες αλλά άνοιγαν με τον συμβατικό τρόπο. Την κίνηση έδινε ένας ηλεκτροκινητήρας συνεχούς ρεύματος 12 volt, με χωρητικότητα 110 αμπερωρίων, που ήταν τοποθετημένες οι τέσσερις μπροστά και οι τέσσερις πίσω και απέδιδε 8,16 ίππους. Η μέγιστη ταχύτητα ήταν 64 χλμ./ώρα και η αυτονομία έφτανε τα 60 χλμ.».
Από την ιστοσελίδα
http://www.caroto.gr/2011/12/29/history-of-greek-automotive-industry/
