του Άντη Ροδίτη, από το Άρδην τ. 94, Αύγουστος-Οκτώβριος 2013
Απάντηση-σχόλιο στο κείμενο, «Όταν το αντιμακαριακό πάθος κακοποιεί την ιστορία», του Κώστα Χατζηαντωνίου (Άρδην, τ. 93, Μάιος-Ιούλιος 2013) για το βιβλίο του Άντη Ροδίτη «Κουράγιο Πηνελόπη».
Τ ο βιβλίο Κουράγιο Πηνελόπη αποτελείται κατά 90% περίπου από έγγραφα και άλλο πρωτογενές μαρτυρικό υλικό που αναφέρεται στη χρονική περίοδο Ιανουαρίου–Αυγούστου 1964. Θα ανέμενε κανείς από οποιονδήποτε θέλει να αντικρούσει το βιβλίο να αποπειραθεί τουλάχιστο να ερμηνεύσει διαφορετικά αυτό το μαρτυρικό υλικό ή να προσκομίσει άλλο που να το ανατρέπει, αντί ματαίως να ψάχνει πώς να το παρακάμψει ρίχνοντας πάνω του, δίκην προπετάσματος καπνού, γεγονότα άλλων εποχών: Ότι, για παράδειγμα, η Χούντα εγκλημάτισε κατά της Κύπρου και του ελληνισμού το 1974, πράγμα που δεν αμφισβητείται από κανέναν αλλά, βέβαια, δεν αποδεικνύει ορθούς τους πολιτικούς προσανατολισμούς και χειρισμούς του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου το 1964! Κι ότι τις Συμφωνίες της Ζυρίχης το 1959 υπέγραψε μαζί με τον Μακάριο και η ελληνική κυβέρνηση που, πάλι, δεν καθιστά αόρατα ούτε αλλάζει το περιεχόμενο των αμερικανικών εγγράφων του 1964.
Παλιότερα οι Άγγλοι –που θέλησαν να προβάλουν ως πρότυπό τους τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό– αναγκάστηκαν σε κάποια στιγμή να παραδεχτούν ότι δεν έλειπε από εκείνον τον πολιτισμό το στοιχείο του παράλογου. Σήμερα ο παραλογισμός, ο άκρατος και ανεδαφικός συναισθηματισμός, δείχνει έτοιμος πια να διεκδικεί την αποκλειστικότητα ως το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των Νεοελλήνων. Παρόλο που αυτός ο παραλογισμός έχει ήδη επιφέρει δύο απροσμέτρητου μεγέθους καταστροφές στον ελληνισμό (1922 και 1974) επιμένει μέχρι και αυτή τη στιγμή να ξελαρυγγίζεται υπέρ της… εγκυρότητας και της αυτοδικαίωσής του! Ακόμα κι αν ήθελε κάποιος να δικαιώσει τον παραλογισμό παρουσιάζοντάς τον σαν δήθεν ανόθευτο «πατριωτισμό», θα πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι αυτός γίνεται αποδεκτός μόνο όταν εφαρμόζεται από μεμονωμένα άτομα με θύμα-υπόλογο τον ίδιό τους τον εαυτό και όχι από άτομα-ηγέτες που τον εφαρμόζουν σε βάρος της επιβίωσης των λαών τους!
Τρανταχτό παράδειγμα τέτοιου απαράδεκτου, δήθεν «πατριωτικού» παραλογισμού, αποτελεί ο ισχυρισμός του κ. Χατζηαντωνίου ότι ο Μακάριος το 1964… απέτρεψε τη «ΝΑΤΟ-ποίηση» της Κύπρου! Ο στόχος της Ένωσης δεν διαχωρίζεται από τη ΝΑΤΟ-ποίηση της Κύπρου και δεν είναι καθόλου παράλογο, αντίθετα είναι λογικότατο να λέει κανείς ότι η Ένωση και η ΝΑΤΟποίηση ήταν ένα και το αυτό. Τον παραλογισμό αυτής της «πολιτικής» Μακαρίου εκθέτει ολοκάθαρα η ατράνταχτη, προσωπική μαρτυρία του Αναστάση Πεπονή, όπως την καταγράφει στο βιβλίο του 1961-1981, Τα γεγονότα και τα πρόσωπα (Λιβάνης 2002, σ. 86-90). Αναφέρει εκεί ότι, σε προσωπική συνάντησή του με τον Μακάριο στη Λευκωσία τον Οκτώβριο 1964, ο Μακάριος τού είπε ότι δεν ήθελε την Ένωση με μια Ελλάδα που ανήκε στο ΝΑΤΟ! Η Ελλάδα, όμως, το ’64 δεν ήταν διαφορετική από την Ελλάδα του ’55-’59 για την οποία έδωσαν τη ζωή τους ο Αυξεντίου, ο Καραολής, ο Παλληκαρίδης και τόσοι άλλοι. Ήταν η ίδια Ελλάδα που για την Ένωση μαζί της η Κύπρος όλη έγινε ολοκαύτωμα με τον αγώνα της ΕΟΚΑ, της οποίας αρχηγός ήταν ο ίδιος ο Μακάριος! Μόλις, λοιπόν, τέσσερα χρόνια μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ και χωρίς να έχει αλλάξει απολύτως τίποτε στις συμμαχικές υποχρεώσεις της Ελλάδας, ο Μακάριος αποφάσιζε ότι, για να δεχτεί τώρα την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η Κύπρος έπρεπε να εξαιρεθεί από το ΝΑΤΟ! Κι αυτό, τη στιγμή που η Κύπρος τελούσε σε κατάσταση ντε φάκτο Ένωσης με την Ελλάδα επειδή αυτό συνέφερε στο ΝΑΤΟ, επειδή βρισκόταν ήδη στην Κύπρο η ελληνική μεραρχία, την οποία έστειλε ο Γεώργιος Παπανδρέου σε κοινή συμφωνία με τον Μακάριο, μετά που οι ίδιοι οι Αμερικανοί είχαν επαναφέρει την ιδέα της Ένωσης, ενώ ο ίδιος ο Μακάριος μαζί με τον Καραμανλή την είχαν αποκλείσει διά παντός με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης!! Αυτή την «ανακοίνωση» της νέας ανθενωτικής «πολιτικής» του προς τον Πεπονή, ο Μακάριος την έκαμνε χωρίς να έχει καν ειδοποιήσει περί τούτου τον πρωθυπουργό της Ελλάδας!
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο σήμερα για τον μελετητή των αμερικανικών εγγράφων να διαβάζει πως ο Γεώργιος Παπανδρέου δήλωσε στον Αμερικανό πρέσβη Χένρυ Λαμπουίς, στις 25 Αυγούστου 1964 (έγγραφο: 405 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Cyprus, Vol. 14, Box 122) ότι βρισκόταν «σε αγώνα μέχρι θανάτου με τον Μακάριο»! Ο Γεώργιος Παπανδρέου, αυτός που πέρασε στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως «ο Γέρος της Δημοκρατίας», θεωρούσε εχθρό του τον Μακάριο! Και όχι μόνο. Στις 20 του ιδίου μηνός (έγγραφο: 362 secret, D.S., C.F., POL 27 CYP) ο Παπανδρέου χαρακτήριζε τον Μακάριο «διαβολικό ηγέτη του κυπριακού λαού»! Ως προς το αν ήταν ή όχι γνήσια η Ένωση που πρόσφεραν στο τέλος οι Αμερικανοί, το έγγραφο D.S., C.F., POL 27 CYP, 479 secret, όπως και άλλα, είναι ξεκάθαρο: «…ενθαρρύνουμε την Ελληνική Κυβέρνηση να πραγματοποιήσει την Ένωση και προτιθέμεθα να της εγγυηθούμε ότι αυτό θα επιτευχθεί χωρίς εξωτερική επέμβαση από πουθενά». Και «το πλεονέκτημα αυτής της γραμμής δράσης για την Τουρκική Κυβέρνηση είναι ότι δεν απαιτείται από αυτή να συμφωνήσει σε τίποτε. Θα της κοινοποιηθεί απλώς ότι αναμένουμε να αποσυρθεί από την υπόθεση της Κύπρου» Και, «η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών θα μπορούσε να περάσει ένα ψήφισμα που να καλεί τους Τούρκους να εγκαταλείψουν τα δικαιώματά τους και να φύγουν από την Κύπρο.»!
Διάβασε ή όχι το βιβλίο Κουράγιο Πηνελόπη ο κ. Χατζηαντωνίου, μελέτησε ή όχι τα έγγραφα; Αν, όμως, και παρόλα αυτά, ο ίδιος ή άλλος επιθυμεί να συνεχίσει ν’ αμφισβητεί τα πατριωτικά αισθήματα του πρωθυπουργού της Ελλάδας, αν θέλει κανείς να αποδείξει ότι παρόλη την ευκαιρία που παρεχόταν από τις ΗΠΑ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδος… επέμενε να ξεπουλήσει την Κύπρο, ότι ήταν ένας ακόμα προδότης του έθνους, ας προσκομίσουν αντίστοιχα έγγραφα. Αυτά που ξέρω εγώ και τα φέρνω στη δημοσιότητα αποδεικνύουν τα αντίθετα. Ότι ο Μακάριος δεν ήταν καθόλου ήρωας της Ένωσης, αλλά ο «διαβολικός» ηγέτης που γνώρισε και μαζί του πάλευε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας «αγώνα μέχρι θανάτου»!
Επιτέλους, θα πρέπει να ξεκαθαρισθούν στη συνείδηση των Ελλήνων αυτά τα πράγματα –κι αυτό κάμνουν τα έγγραφα που δημοσιεύονται, αναλύονται και σχολιάζονται στο Κουράγιο Πηνελόπη, φτάνει κανένας να τα διαβάζει με την ίδια αντικειμενικότητα και σοβαρότητα που περισυλλέγησαν και δημοσιεύτηκαν και όχι με το φανατισμένο μακαριακό πάθος του κ. Χατζηαντωνίου. Αν έχει κάτι να πει και να υποστηρίξει διαφορετικό από το περιεχόμενο του Κουράγιο Πηνελόπη, ας προσκομίσει τα σχετικά έγγραφα, τις πηγές και τις αποδείξεις του. Όλα τα άλλα μόνο τυφλό πάθος αποκαλύπτουν και μόνο το σοκ καθιστούν εμφανές ανθρώπων που βλέπουν τον μυθολογικό τους κόσμο να καταρρέει μπροστά στην πραγματικότητα.
Για να τα καταφέρουν όσοι ενδιαφέρονται να ξεφύγουν από το πεδίο του άκρατου συναισθηματισμού και να προσγειωθούν ομαλά στο πεδίο της ιστορίας και της αλήθειας, θα πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν τις προτεραιότητες. Τι είναι αυτό που πρωτίστως θέλαμε, να ενώσουμε την Κύπρο με την Ελλάδα για την κοινή ισχύ και την επιβίωση του έθνους ή να νικήσουμε και να βγάλουμε από τη μέση το ΝΑΤΟ; Παρά το τι κόστισε στην Κύπρο αυτή η ανεδαφική «πολιτική» του πολέμου ενός μηδαμινού «κράτους» εναντίον του ΝΑΤΟ, ενός πανίσχυρου συνασπισμού κρατών, μερικοί, για ν’ αποσείσουν την ευθύνη τους για τα δεινά που αυτή η «πολιτική» επισώρευσε στην Κύπρο, εξακολουθούν να επιμένουν στην ορθότητα των «μακαριακών» επιλογών τους. Μόλις στις 3 Αυγούστου 2013, επέτειο του θανάτου του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, του πρωταγωνιστή σε αυτόν τον κωμικοτραγικό «πόλεμο» εναντίον του ΝΑΤΟ, εναντίον της Ελλάδας και της Ένωσης, μόνο η Χαραυγή του ΑΚΕΛ επιδόθηκε σε πρωτοσέλιδα εγκώμια για τον «μεγάλο ηγέτη»! Καμιά άλλη κυπριακή εφημερίδα.
Γιατί, λοιπόν, ο Μακάριος εξακολουθεί να είναι ο μεγάλος ήρωας, κυρίως του ΑΚΕΛ; Η απάντηση είναι απλή: Επειδή η αντινατοϊκή, αντιαμερικανική και ανθενωτική «πολιτική» του Αρχιεπισκόπου εξυπηρετούσε τα τότε σοβιετικά και γενικώς κομμουνιστικά ή απλώς ακελικά σήμερα, κομματικά συμφέροντα. Οι προτεραιότητες του Μακαρίου ήταν η εξασφάλιση της στήριξης του ΑΚΕΛ, πέρα από τα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου, και οι προτεραιότητες του ΑΚΕΛ ήταν η εξυπηρέτηση του διεθνούς κομμουνισμού και του κομματικού του συμφέροντος, πέρα από τα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου. Τον θυμούνται, λοιπόν, ακόμα και τον τιμούν γι’ αυτό. Τους εξυπηρέτησε και τον εξυπηρέτησαν. Σε τέτοιο βαθμό τους εξυπηρέτησε, ώστε στο τέλος, και μετά θάνατον ακόμα, κατόρθωσαν να αναδείξουν και ακελικό πρόεδρο, χάρη στη βοήθεια του ΔΗ. ΚΟ., του κατ’ εξοχήν «μακαριακού» κόμματος, του κόμματος που εδραιώθηκε στη συνείδηση των Κυπρίων ως το άνευ ιδεολογίας κόμμα ή το κόμμα της «ιδεολογίας» της εξουσίας. Σκοπός του είναι να στηρίζει όποιον προσφέρει περισσότερα ή όποιον κρίνει ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει την προεδρία ή τη βασιλεία της (όσης έμεινε) Κύπρου. Πρόκειται για το κόμμα που δεν έχει αντίστοιχό του στην Ευρώπη, που δεν ανήκει, γιατί δεν μπορεί να ανήκει σε κανέναν ιδεολογικό, ευρωπαϊκό συνασπισμό κομμάτων. Είναι κόμμα «αμαρκέ» και «μακαριακό», τουτέστι έτοιμο να συμπλεύσει με οποιονδήποτε, φτάνει να εξασφαλίσει μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας. Έτσι ανέδειξαν και τον Γ.Γ. του ΑΚΕΛ στην προεδρία της Κύπρου κι έτσι, μαζί, ανατίναξαν και την οικονομία της Κύπρου.
Επιλέγοντας τον Μακάριο ο κ. Χατζηαντωνίου επιλέγει την προτεραιότητα του πολέμου εναντίον του ΝΑΤΟ, δηλαδή τον παραλογισμό της εξυπηρέτησης των τότε προσωπικών συμφερόντων του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου σε βάρος της Ένωσης, σε βάρος της Κύπρου. Αυτό, βέβαια, αποτελεί αφέλεια, αν θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα και ενωτικό μάλιστα, όπως λέει! Εκτός κι αν δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακελικός, που είναι κατανοητό τότε γιατί στηρίζει ακόμα τον Μακάριο.
Παραμένει το θέμα της κατηγορίας του «μηδενισμού» που ο κ. Χατζηαντωνίου προσάπτει κατά της ενωτικής παράταξης. Δεν θα αναπτύξουμε εδώ αν ο μηδενισμός βρίσκεται στην εμμονή σε έναν αρχικό σκοπό ελευθερίας και ευημερίας των άλλων για την επίτευξη του οποίου άνθρωποι έδωσαν με χαρά τη ζωή τους ή αν βρίσκεται στην πλευρά εκείνων που με την πρώτη δυσκολία άλλαξαν πορεία έχοντας στον νου τους και άλλου είδους προσωπικά «κέρδη»! Θα αναφέρουμε εδώ απλώς συγκεκριμένες ενέργειες δύο αφοσιωμένων προπαγανδιστών υπέρ της «πολιτικής» του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Η μια από τη στενή φίλη και φανατική οπαδό του, θεολόγο Ουρανία Κοκκίνου, θαυμάστρια και του σοβιετικού τρόπου ζωής από το 1964, διευθύντρια τότε του Γυμνασίου Θηλέων Λευκωσίας, η οποία ζήτησε δι’ εγκυκλίου και την κατάργηση της ελληνικής σημαίας με το επιχείρημα ότι αποτελούσε… πηγή σωβινισμού και μισαλλοδοξίας (sic), ένα σκέτο «πολεμικό λάβαρο»! Η άλλη προήλθε από το ίδιο το υπουργείο Παιδείας της Κύπρου το οποίο, συνεπέστατο στις άγραφες και ανυπόγραφες «υποθήκες» του ιδίου του «μεγάλου ηγέτη», χάραξε κάτω από το ανάγλυφο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που τοποθέτησε μέσα στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, προπύργιο άλλοτε της ελληνικής παιδείας της Κύπρου, μόνο τους τρεις από τους πέντε στίχους που επί τούτου γράφτηκαν:
Στέκεις ψηλά παλεύοντας
για λεύτερους καιρούς,
Μακάριε πολύαθλε.
Τους άλλους δύο:
σταυρέ βυζαντινέ
κι ελληνική κολόνα
τους απάλειψε, αφήνοντας την Κύπρο με έναν α-εθνικό και ά-πατρι, «πολυπολιτισμικό» και «παγκόσμιο πολίτη» Μακάριο, άνευ θρησκευτικής και εθνικής ταυτότητας, τον ακρογωνιαίο λίθο επιβίωσης κάθε πολιτισμένης κοινωνίας. Πού βρίσκεται τελικά ο μηδενισμός ας το αποφασίσει ο λαός. Που θα έχει να διαλέξει και πού είναι η λογική και πού ο παραλογισμός. Κι αν ο λαός εξακολουθεί να τη βρίσκει με τον παραλογισμό, ασχέτως ποταμών αιμάτων, οι λογικοί άνθρωποι δεν έχουν άλλα να προσθέσουν.
