Οι ασύμμετρες απειλές, η παγκοσμιοποίηση και η εθνική συνοχή
του Γιώργου Καραμπελιά
Η επιδημία του κορωνοϊού, η οποία ξεκίνησε αρχικώς ως μία μακρινή επιδημία εντοπισμένη στο Βουχάν της Κίνας, επεκτάθηκε με δραματικές συνέπειες σε όλο τον πλανήτη απειλώντας ως αόρατος, ύπουλος και άγνωστος εχθρός τη ζωή χιλιάδων και, ποιος ξέρει, ίσως και εκατομμυρίων ανθρώπων,καθώς και την καθημερινότητα δισεκατομμυρίων. Παράλληλα, μεταβλήθηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μία κυριολεκτική «μάστιγα του Θεού» – πριν από όλα για την παγκοσμιοποίηση και τους μηχανισμούς της.
Η ταχύτατη εξάπλωση της επιδημίας αποτελεί προφανώς τη συνέπεια μιας οικονομίας και ενός τρόπου ζωής αποεδαφικοποιημένου, κατά το πρότυπο του περιβόητου τρίτου κύματος του Άλβιν Τόφλερ, ενός κόσμου που ξημεροβραδιάζεται σε αεροδρόμια, μετακινείται όλο και περισσότερο με γρήγορα αεροπλάνα, εγκαταβιεί σε διεθνή ξενοδοχεία, δεν γνωρίζει εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές ή ακόμα και έμφυλες ταυτότητες. Μιας οικονομίας στην οποία, για την παραγωγή ενός προϊόντος, συνεργάζονται δεκάδες χώρες και εκατοντάδες επιχειρήσεις και όπου η ανάπαυση του εργατικού δυναμικού έχει μεταβληθεί σε μία τεράστια νέα βιομηχανία, τη βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου και του τουρισμού.
Άρκεσε όμως μία επιδημία που βρίσκεται ακόμα στην αρχή της για να οδηγήσει σε κατάρρευση των χρηματιστηρίων μεγαλύτερη και από εκείνη της κρίσης της Lehman Brothers, να επιφέρει το κλείσιμο εκατομμυρίων επιχειρήσεων, μικρών και μεγάλων, σε παγκόσμια κλίμακα, και να συντρίψει βαθιά ριζωμένες συνήθειες και τρόπους ζωής.
Ακόμη και αν, όπως το ευχόμαστε, αυτή η νέα πανδημία γνωρίσει ένα σχετικά σύντομο τέλος, ή εάν ευρεθεί επιτέλους κάποιο ιατρικό αντίδοτο, τίποτε δεν θα είναι πλέον όπως πριν. Κατ’ αρχάς, διότι η ανθρωπότητα της εποχής τής, κατά Κονδύλη, «Μαζικής Δημοκρατίας» και της τεχνολογικής αλαζονείας θα έχει συνειδητοποιήσει την ευθραυστότητά της απέναντι στη φύση που με τόση ευκολία παράβλεπε ή λοιδορούσε. Η περιφρονημένη φύση επανέρχεται με τρόπο απρόσμενο και θανατηφόρο –και οι οικολογικές παράμετροι της κρίσης είναι προφανείς, είτε με τον υπερπληθυσμό είτε με το «ξεσπίτωμα» των νυχτερίδων του Βουχάν από το μεγαλύτερο φράγμα στον κόσμο, εκείνο των «Τριών Φαραγγιών». Ταυτόχρονα βέβαια αποτελεί και μια απάντηση στη ύβρη, μια υπενθύμιση των ορίων.
Και είναι βέβαιο πως οι χώρες, που είναι λιγότερο βυθισμένες στην παγκοσμιοποίηση και τον «φιλελεύθερο» τρόπο ζωής που αυτή προϋποθέτει, θα πληγούν μάλλον λιγότερο. Καθόλου τυχαία, η Κίνα, από την οποία όλα ξεκίνησαν, επειδή παραμένει παρόλα ταύτα μία κοινωνία αυστηρού ελέγχου της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, κατόρθωσε να περιορίσει σχετικά σύντομα τις συνέπειες της επιδημίας. Αντίθετα, η Ευρώπη, που εμφανίζει τη μεγαλύτερη κινητικότητα των κατοίκων, τη μεγαλύτερη διασύνδεση μεταξύ των διαφορετικών χωρών και το πιο φιλελεύθερο στυλ ζωής, απειλείται πολύ πιο δραματικά από τις συνέπειες της επιδημίας.
Οι οικονομικές συνέπειες θα είναι πολύ μεγαλύτερες για τις χώρες και τις οικονομίες που στηρίζονται προνομιακά στις υπηρεσίες και τη μετακίνηση προσώπων, σε σύγκριση με χώρες περισσότερο επικεντρωμένες στην παραγωγή, πρωτογενή και δευτερογενή, κυρίως. Η κατάρρευση του ελληνικού χρηματιστηρίου, μεγαλύτερη και από εκείνη χωρών με περισσότερα κρούσματα, είναι συνέπεια της ευθραυστότητας της ελληνικής οικονομίας με τη σχεδόν αποκλειστική στήριξή της στον διεθνή τουρισμό.
Όπως έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, η έλλειψη μιας ενδογενούς παραγωγικής βάσης καθιστά τη χώρα εξαιρετικά ευάλωτη στις διεθνείς κρίσεις, είτε πρόκειται για τη LehmanBrothers είτε πρόκειται για την τουρκική επιθετικότητα είτε τέλος για την επιδημία του κορωνοϊού. Η απώλεια της αυτονομίας, ακόμα και στον πρωτογενή τομέα, και η γενικευμένη αποβιομηχάνιση της χώρας την μεταβάλλουν σε έρμαιο των διεθνών κρίσεων και περιορίζουν ακόμα περισσότερο τα περιθώρια της αυτονομίας της.
Επειδή όμως ζούμε σε αυτή τη χώρα, αγαπάμε αυτή τη χώρα, αγαπάμε τη φύση, τον πολιτισμό, την ιστορία και τους ανθρώπους της, δηλαδή είμαστε πατριώτες, είμαστε υποχρεωμένοι, πέρα από τις διαπιστώσεις, να δούμε το πώς τα πικρά μαθήματα που έχουμε συσσωρεύσει τα τελευταία χρόνια θα μεταβληθούν σε μαθήματα αναγκαία και σωτήρια για την επιβίωσή μας σε μία περίοδο που διακυβεύεται η ίδια η συλλογική μας ύπαρξη.
Κατ’ αρχάς, όλοι παίρνουμε το μάθημά μας σχετικά με το αδιέξοδο κυρίαρχο μοντέλο της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Η ανάπτυξη, την οποία προσδοκούσε ο Άδωνις Γεωργιάδης να έρθει σχεδόν αποκλειστικά από καζίνο και ξενοδοχεία, καθώς και από μεγάλες ξένες επενδύσεις, θα πρέπει να προσανατολιστεί στην ενδογενή πραγματική παραγωγή, στηριγμένη προνομιακά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις –γιατί αυτές διαθέτουμε– και την επενδυτική παραγωγική κινητοποίηση του κράτους και των ευρωπαϊκών πόρων.
Κυρίως όμως το μήνυμα αφορά ένα ολόκληρο μοντέλο ζωής ατομικιστικού χαρακτήρα που κάποτε φτάνει μέχρι την εξαχρείωση. Οι Έλληνες, και κυρίως οι νεότεροι, είχαμε μάθει να θεωρούμε κάθε τι το συλλογικό και κατ’ εξοχήν το κράτος ως τον εχθρό μας. Και σε αυτό βέβαια βοηθούσε και η ίδια η φύση ενός κράτους που είχε οικοδομηθεί ως ξενόφερτο και δυναστευτικό. Σήμερα, όμως, όπως σε ένα άλλο επίπεδο το καταλάβαμε και στο θέμα της μετανάστευσης και της προστασίας των συνόρων μας, κατανοούμε την ανάγκη συλλογικών κανόνων και της ευθύνης που έχουμε όχι μόνο για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας αλλά για το κοινωνικό σύνολο. Και η διασύνδεση είναι προφανής, εάν το σύνολο νοσήσει –και εδώ πρόκειται κυριολεκτικά για νόσο– τότε θα νοσήσει αναπόφευκτα και η οικογένεια και οι οικείοι μας.
Επειδή οι κρίσεις, μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία, προκαλούν πάντοτε τη συσπείρωση των κοινωνιών και ενισχύουν την ατομική και συλλογική αυτοπειθάρχηση, -όσο και αν εμφανίζονται και αντίθετες φωνές-, η κρίση που περνάμε και ο υποχρεωτικός εγκλεισμός δεν αποτελεί μόνο μία ευκαιρία μελέτης, ενίσχυσης των σχέσεων με την οικογένειά μας και τους στενούς μας φίλους, αλλά και συνειδητοποίησης της συλλογικής μας μοίρας ως λαός και ως έθνος.
Σε αντίθεση λοιπόν με όσους επιμένουν στη μία όψη, δηλαδή σε υπαρκτά φαινόμενα ατομικισμού και φιλοτομαρισμού, το κύριο συμπέρασμα από τη συμπεριφορά της κυβέρνησης, του πολιτικού συστήματος, του νοσηλευτικού προσωπικού και εν τέλει του μεγαλύτερου μέρους των πολιτών, είναι μάλλον θετικό, προς την κατεύθυνση της υπευθυνοποίησης και της ενίσχυσης της εθνικής συνοχής. Κάποτε, ακόμα και με συγκινητικές εκδηλώσεις προσφοράς. Όπως συμβαίνει πάντοτε όταν οι Έλληνες διαθέτουν έναν συλλογικό στόχο.
Γι’ αυτό και όλοι οι παγκοσμιοποιητές και οι οπαδοί τους, -από τους νεοφιλελεύθερους μέχρι τους αναρχικούς- δεν επικεντρώνονται αποκλειστικά στην αντιμετώπιση των απειλών για τη δημόσια υγεία αλλά επικεντρώνονται και σε μια άλλη “απειλή”. Την απειλή που η κρίση του κορωνοϊού συνιστά για τον άκρως απορυθμισμένο κόσμο που ονειρεύονται, επιθυμούν και κατασκευάζουν. Έτσι ο αρθρογράφος των «Νέων», Περικλής Δημητρολόπουλος, ανησυχούσε ήδη το Σάββατο 14 Μαρτίου για το γεγονός ότι ενισχύεται η ελκτική δύναμη του κρατικού μοντέλου, όπως έδειξε η στάση της Κίνας απέναντι στην κρίση. Και πάρα πολλά άρθρα με ανάλογες “ανησυχίες” κυκλοφορούν στις εφημερίδες και το διαδίκτυο.
Και αν πολλοί αισχύνονται ακόμα να εκφραστούν ανοικτά, ο ανενδοίαστος Γιάννης Βαρουφάκης για άλλη μια φορά πρωτοστατεί . Διαβάζουμε σε άρθρο του της 15ης Μαρτίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Ο κορωναϊός πυροδότησε ένα καταστροφικό μείγμα εθνικισμού και χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας»: «Όταν ο Covid-19 ξεπήδησε από την Κίνα στην Ιταλία, ακόμα και ένθερμοι ευρωπαϊστές, συνήθως τασσόμενοι υπέρ των ανοικτών συνόρων, ένωσαν τις φωνές τους με τα εκκωφαντικά καλέσματα για κατάργηση της ελεύθερης κυκλοφορίας κατά μήκος των εθνικών συνόρων της Ευρώπης – ένα πάγιο αίτημα των εθνικιστών»!
Για την ώρα. πάντως, εκτός από τον Βαρουφάκη, ανάλογες απόψεις, εκπεφρασμένες ανοικτά, θα συναντήσουμε στους αναρχικούς, σε πλήρη συνάφεια με τους φιλελέ «δικαιωματιστές» του Μπόρις Τζόνσον (!) και σε άμεση διασύνδεση με το μεταναστευτικό, κάποτε με όρους γελοιογραφικούς: Διαβάζουμε στο Indymedia, στις 16/03/2020, τα συνθήματα της «Εξόρμησης στις γειτονιές του Παλαιού Φαλήρου», που φιλοτέχνησαν τους τοίχους των «νοικοκυραίων»: «Καθαριότητα & καταστολή/σε μια πόλη φυλακή/Ντόπιες/οι και μετανάστ(ρι)ες/ αρρωσταίνουμε μαζί»(!) – ελπίζοντας προφανώς πως, λόγω ηλικίας, άλλοι θα αρρωστήσουν για χάρη τους.
Η «Ελευθεριακή Λέσχη Βόλου» (15/03/2020), αναφέρει: «Τα κράτη, και το ελληνικό, αξιοποίησαν στο μέγιστο αυτή την ευκαιρία, για να επιβάλουν… ένα ιδιότυπο καθεστώς έκτακτης ανάγκης…, που διασπά την κοινωνική αλληλεγγύη, προωθώντας με μεγάλα άλματα τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό…. Καλείται (ο κόσμος)… να κλειστεί στο σπίτι του, να αυτοφυλακιστεί… Ένα καθεστώς (που) επιβάλλεται μέσω του διάχυτου τρόμου και απλώνεται σαν την πανούκλα…» «Γι’ αυτό… η Ελευθεριακή Λέσχη Βόλου…, παραμένει ανοικτή».
Η «Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Ιωαννίνων» ανακοινώνει (15/03/2020) πως «… αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί κανονικά η προγραμματισμένη, αντικρατική συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις μετανάστες/ριες, έξω από την Περιφέρεια Ηπείρου. Όσο επικίνδυνη είναι σε βιολογικό επίπεδο η διασπορά του κορωνοϊού, ακόμη περισσότερο επικίνδυνη είναι η επιβολή περιορισμών έκφρασης στην δημόσια σφαίρα…».
Σε μια εκτενή ανάλυση,«Πώς να αποφύγετε τον Ιό της Κυριαρχίας; (Έβρος και Κορωνοϊός είναι πόλεμος κοινωνικός!)», ο «Β.Α.» (Indymedia 14/03/2020), υποστηρίζει πως, «η Κυριαρχία… κατευθύνει τους υποτελείς όπου γουστάρει (είτε με την κρίση, είτε με την εισβολή στον Έβρο, είτε με τον κορωνοϊό)»… Προβαίνει δε σε μια εκπληκτική για αντιεξουσιαστή παραδοχή περί δημοκρατίας: «Τι μας ζητάνε; Να καταργήσουμε τη δημοκρατία (αυτή που είναι τέλος πάντων), να αρνηθούμε την ελευθερία»! Επικρίνει όσους υποκύπτουν στην «κρατική υστερία» και ακυρώνουν «πορείες, εκδηλώσεις, κλείνουν στέκια…, κατ’ εντολή του κράτους. Μέχρι και hashtag είδα ‘#AnarchyAgainstCovid19’». Τέλος συνδέει ρητά μεταναστευτικό και κορωνοϊό: «Δε θα κάνουμε τα σπίτια μας κελιά… στην τεχνητή κρίση του Έβρου χρησιμοποιείται η ιδεολογία του έθνους, της οικογένειας και του χριστιανισμού (με λίγο Ευρώπη), στην τεχνητή κρίση του κορωνοϊού χρησιμοποιείται η κυρίαρχη ιδεολογία γύρω από την ουδετερότητα της τεχνοεπιστήμης και του κράτους».
Ο Μπόρις Τζόνσον, ως ο απόλυτος εκφραστής ενός νεοφιλελευθερισμού που στην περίπτωση της κρίσης του κορωνοϊού φθάνει στα όρια του αναρχοκαπιταλισμού, το κάνει καλύτερα και κυνικότερα: «Θα αφήσουμε να αρρωστήσει το 60-70% του πληθυσμού για να αποκτήσουμε ανοσία». Αν στο μεταξύ πεθάνουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες, δεν μπορούμε «να αρνηθούμε την ελευθερία»! Αυτός, βέβαια, αν επιτύχει το σχέδιό του, δεν θα κερδίσει μόνο το δικαίωμα για κάποιες μίζερες κινητοποιήσεις «αλληλέγγυων» αλλά θα έχει βγάλει τον αγγλικό καπιταλισμό από την κρίση του. Τη στιγμή που όλη η οικονομία της ηπειρωτικής Ευρώπης θα έχει γονατίσει από τους περιορισμούς, ο ίδιος και το City θα συνεχίζουν ακάθεκτοι και τροπαιοφόροι. Έτσι ελπίζει να πετύχει το στοίχημα του Brexit.
Αν αντίθετα όλα πάνε στραβά, και αρχίσουν να τον κυνηγάνε οι πολίτες και τα φαντάσματα των νεκρών, μπορεί να καταφύγει ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα, να γίνει δεκτός από τον «Yanis», ή ακόμα μπορεί και να διαδηλώνει μαζί με τους Έλληνες αναρχικούς των Ιωαννίνων εναντίον των «συνόρων», εννοείται εκείνων της Ελλάδας.
9 ΣΧΟΛΙΑ
1.Επίσημα στατιστικά στοιχεία της Eurostat-στοιχεία ετήσιων θανάτων από λοιμώξεις αναπνευστικού. Οι συγκρίσεις και τα συμπεράσματα δικά σας..
-Πληθυσμός Ιταλίας κοντά στα 61 εκ. άτομα
Θάνατοι ανά 100.000 κατοίκους από ασθένειες του αναπνευστικού = 62 άτομα
Θάνατοι στο σύνολο του πληθυσμού:
62 Χ 10 = 620 Χ 61= 37.820 άτομα
-Πληθυσμός Ισπανίας 47 εκ. άτομα
Θάνατοι ανά 100.000 κατοίκους από ασθένειες του αναπνευστικού = 92,8 άτομα
Θάνατοι στο σύνολο του πληθυσμού:
92,8 Χ 10 = 928 Χ 47 = 43.616 άτομα
-Πληθυσμός Γερμανίας κοντά στα 83 εκ. άτομα
Θάνατοι ανά 100.000 κατοίκους από ασθένειες του αναπνευστικού = 71,2 άτομα
Θάνατοι στο σύνολο του πληθυσμού:
71,2 Χ 10 = 712 Χ 83= 59.096 άτομα
-Πληθυσμός Γαλλίας 67 εκ. άτομα
Θάνατοι ανά 100.000 κατοίκους από ασθένειες του αναπνευστικού: 57 άτομα
Θάνατοι στο σύνολο του πληθυσμού:
57 Χ 10 =570 Χ 65 = 37.050 άτομα
-Πληθυσμός Ελλάδας 11 εκ. άτομα
Θάνατοι ανά 100.000 κατοίκους από ασθένειες του αναπνευστικού= 109,2 άτομα
Θάνατοι στο σύνολο του πληθυσμού:
109,2 Χ 10 =1092 Χ 11 = 12.012 άτομα
2. Ο ίδιος ο Παγκ. Οργαν.Υγείας ανακοίνωσε προ ημερών πως από γρίπη πεθαίνουν μόνο στην Ευρώπη 60.000 κάθε χρόνο!
Πολλοί τονίζουν πως οι θάνατοι από τη νέα επιδημία είναι ακόμα πάρα πολύ λίγοι, συγκριτικά με τους ανθρώπους που πεθαίνουν από τη γρίπη. Όμως, εάν πραγματικά επεκταθεί σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, τότε η θνησιμότητα μπορεί να φθάσει σε επίπεδο εκατομμυρίων. Εάν π.χ. έχουμε ένα δισεκατομμύριο νοσήσαντες από τον κορωνοϊό, παγκοσμίως, οι θάνατοι θα φθάσουν τα 10 εκατομμύρια, με ποσοστό θανάτων 1% ή ακόμα και ένα εκατομμύριο, με το πολύ χαμηλό και απίθανο ποσοστό του 0,1% θανατηφόρων κρουσμάτων, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν ακόμα ιατρικά αντίδοτα, εμβόλια κ.λπ.
Στην Ελλάδα εάν νοσήσει το 70% του πληθυσμού, για να αποκτήσουμε ανοσία σύμφωνα με τη θεωρία Μπόρις Τζόνσον, ακόμα και με το εξαιρετικά απίθανο ποσοστό του 0,1% θανατηφόρων κρουσμάτων θα έχουμε 7.000 νεκρούς και με 1% θα έχουμε 70 χιλιάδες θανάτους. Και μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα, γεγονός που δεν επιτρέπει στο σύστημα υγείας να ανταποκριθεί. Επιπλέον η ιδιαιτερότητα της πανδημίας του κορωνοϊού συνίσταται και στο ότι εμφανίστηκε αιφνίδια ως μία νέα αόρατη απειλή, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί άμεσα στα πλαίσια του «πλανητικού χωριού» και κινδυνεύει να πλήξει εκατοντάδες εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια. Όσο για όλες τις σχετικές θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν, –ακόμα και εάν δεχθούμε ότι ο κορωνοϊός «ξέφυγε» από κάποιο εργαστήριο βιολογικού πολέμου–, είναι προφανές ότι, επειδή οι συνέπειές του είναι σαρωτικές στο οικονομικό επίπεδο για όλες τις χώρες, η διάδοσή του δεν μπορεί να αποτελεί κάποιο «κόλπο», καθώς μάλιστα πλήττει σαρωτικά την παγκοσμιοποίηση.
Υ.Γ. Η απάντηση αυτή αποτελεί απόσπασμα από σχετικό κείμενο του Γιώργου Καραμπελιά που θέλει να απαντήσει σε ερωτηματικά που κυκλοφορούν έντονα μετάξύ των συμπολιτών μας. Προφανώς δε δεν έχει γραφτεί για τον Κώστα Ντουντουλάκη -εάν πρόκειται για τον ίδιο Κώστα Ντουντουλάκη που γνωρίζουμε στο Άρδην, και τον οποίο γνωρίσαμε στη “Σπίθα” για πρώτη φορά. Ένα άτομο που έχει προβεί σε αναρίθμητες συκοφαντίες ενάντια στο Άρδην και τον Γιώργο Καραμπελιά, ιδιαίτερα, και δεν υπήρχε περίπτωση απάντησης. Ας όψεται ο κορωνοϊός και η ανάγκη να πληροφορήσουμε όλους! Αν πάλι πρόκειται για συνωνυμία ευχαριστως θα δημοσιεύσουμε τη σχετική διάψευση.
Αρδην-Ρήξη
Μηπως πρεπει να προσεξουμε το κλεισιμο στα σπιτια μη τυχον και περασουμε σε ψυχολογικα προβληματα και χειροτερεψει η υγεία των πολιτων απο εκει που δεν το περιμενουμε.
Πιστευω οτι το κυνηγι των πολιτων στην θεσαλονικη στην παραλια ειναι εναντια στην ψυχικη υγεια που ειναι προυποθεση για γρηγορη αποθεραπεια απο οποιαδηποτε ασθενεια.
Πρεπει να μην ασκηθει υπερβολικη πιεση για τι δεν χρειαζομαστε ασχετες και αχρειαστες με τα πραγματικα προβληματα αντιδρασεις.
Εγω ζω σε επαρχια και δεν μου εχει λείψει το εξω, εχω καμπο και χωραφια να παιρνω τον αερα μου,γιαυτο αλλωστε εγκατέλειψα την Αθηνα, ομως σε μια χωρα με εκατονταδες χιλιομετρα παραλιες να μην μπορει να βγει ο κοσμος εξω δεν πιστευω οτι θα μας βγει σε καλο.
Καντε προτασεις εκτονωσης πιθανων μελοντικων εκρηξεων μεσω κανονων συμπεριφορας στις εξοδους των πολιτων.
Ενώ ο Μπόρις Τζόνσον δέχεται να πεθάνει μισό εκατομμύριο στην Αγγλία, για να μην ληφθούν αυστηρά μέτρα, η Κίνα, με πληθυσμό 25 φορές μεγαλύτερο από την Αγγλία και παρά τον αιφνιδιασμό που υπήρχε στην περίπτωση της Κίνας παίρνοντας αυστηρά μέτρα ξεπέρασε το πρόβλημα με μόνο 3 χιλιάδες νεκρούς. Αυτό δείχνει πόσο λίγο υπολογίζει ο Μπόρις Τζόνσον την ανθρώπινη ζωή.
Υπάρχουν οδηγοί επιτυχίας, η Κίνα, η Ταιβάν, η Ν. Κορέα. Η λύση είναι πολύ αυστηρά, στρατιωτικά μέτρα με απαγόρευση συναθροίσεων και κυκλοφορίας και επιβολή ποινών στους παραβάτες. Επίσης με ταχεία ενίσχυση των μονάδων εντατικής θεραπείας και με εντοπισμό με πολλές δειγματοληψίες και απομόνωση των κρουσμάτων.
Ευτυχώς έχουν γνώση οι φύλακες και κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Να τις φυλάξουμε καλά τις σκέψεις του Γιώργου Καραμπελιά περί παγκοσμιοποίησης και εθνικής συνοχής. Θα τις χρειαστούμε όταν με το καλό «ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη».
Να τις συνδέσουμε μάλιστα με τη θέση του Παπαϊωάννου για την πρωταρχική αντίληψη της Ζωής ως Φύσης ή Ιστορίας. Και αυτήν με το δεδομένο ότι η εμπειρική αντίληψη έχει μόνο δύο ψυχικούς δρόμους: τη διαίρεση ή την ολοποίηση. Στη μία προσδέθηκε η Δύση και στην άλλη η Ανατολή.
Οι Δυτικοί θεμελιώνουν τη σκέψη τους στην Ιστορία επειδή η ψυχή τους βλέπει μόνο δέντρα, είναι ανίκανη να δει δάσος. Στην Ανατολή, η σκέψη θεμελιώνεται στη Φύση λόγω ψυχικής ανικανότητας να γίνουν αντιληπτά τα δέντρα ως ξεχωριστές οντότητες.
Υπάρχει και η μη εμπειρική αντίληψη, η Σοφή αντίληψη της Αλήθειας, που θεμελιώνεται στον Κόσμο και αφορά την ψυχική ικανότητα την οποία όλες οι άλλες κοινωνίες αφήνουν εν υπνώσει.
Οι Δυτικοί μισούν το Κράτος επειδή δεν αντιλαμβάνονται την Κοινωνία. Και όλα όσα δεν αντιλαμβάνονται θεωρούνται εχθρικά προς το Άτομο. Ο τρόπος που σκέφτεται ο Μπόρις Τζόνσον οφείλεται στο ότι δεν πιστεύει ότι υπάρχει το κοινωνικό Όλον, δεν χωράει στο μυαλό του η Δημόσια υγεία.
Τα φερέφωνα της κυρίαρχης ιδεολογίας μισούν κάθε τι που είναι μισητό για τον δυτικό ψυχικό τρόπο (το όλον της οικογένειας, του κράτους, του έθνους, της πολιτικής, της φύσης). Ο δε Γιάννης Βαρουφάκης ενσαρκώνει την παροιμία «είπανε της γριάς να χε… και αυτή ξεκο….».
Ο «αόρατος πόλεμος» που ζούμε αποδεικνύει ότι υπάρχουν και η Φύση και η Κοινωνία. Κόντρα στη δυτική ψυχική ανικανότητα που αποκαλείται κατ’ ευφημισμό ορθολογικότητα», υπάρχει Κοινωνία, υπάρχει το ανώνυμο συλλογικό Εμείς. Παρά την ψυχική ανικανότητα των Ανατολικών που τους κάνει να ρέπουν στον αυταρχισμό, είναι καλύτεροι από τους Δυτικούς ως προς την αναγνώριση της Κοινωνίας και της Φύσης. Οι Δυτικοί θεωρούν και τα δύο «αντικείμενα» προς εκμετάλλευση. Αλλά Δύση δεν είναι μόνο ο κυρίαρχος αγγλοαμερικανισμός. Ανάμεσα στην Δημόσια και την Ιδιωτική δεσποτεία, υπάρχει ο δρόμος της Πολιτικής Κοινωνίας.
Υ.Γ.
Το σχόλιο του Ηρακλή Φωκά είναι αδικαιολόγητο. Δεν έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία. Η οδηγία είναι να μην κολλάμε ο ένας πάνω στον άλλο, όπως έγινε με τους Θεσσαλονικείς στην παραλία τους και με τους Αθηναίους στις πλάζ. Κανείς ποτέ δεν είπε να μη βγαίνουμε. Απλώς να κάνουμε βόλτα μαζί με το μυαλό μας.
Δικαιολογημένα οι αρθρογράφοι του εθνομηδενισμού και της παγκοσμιοποίησης ανησυχούν γιατί μπαίνουν σε δοκιμασία
τα ονειρά τους που είναι και όνειρα του Σόρος.
Σε οτι αφορά τους διάφορους “αντεξουσιατές” τις οργανώσεις τους και τα διάφορα “ελευθεριακά στέκια” οι άνθρωποι
αυτοί για δικούς τους λόγους (μάλλον ψυχολογικους) που δεν αναλύονται μέσα από ένα σχόλιο θεωρουν οτι για ολα τα κακα
φταιει το ελληνικο εθνος. Αδυνατούν ή δεν θέλουν να δουν – αν και “αντεξουσιαστες” – οτι η πολιτική εξουσια εδώ και χρονια
ειναι εναντιον του ελληνικου εθνους.
Λετε οτι,
η κρίση που περνάμε και ο υποχρεωτικός εγκλεισμός δεν αποτελεί μόνο μία ευκαιρία μελέτης, ενίσχυσης των σχέσεων με την οικογένειά μας και τους στενούς μας φίλους, αλλά και συνειδητοποίησης της συλλογικής μας μοίρας ως λαός και ως έθνος.
Ακομα οτι,
το κύριο συμπέρασμα από τη συμπεριφορά της κυβέρνησης, του πολιτικού συστήματος, του νοσηλευτικού προσωπικού και εν τέλει του μεγαλύτερου μέρους των πολιτών, είναι μάλλον θετικό, προς την κατεύθυνση της υπευθυνοποίησης και της ενίσχυσης της εθνικής συνοχής. Κάποτε, ακόμα και με συγκινητικές εκδηλώσεις προσφοράς. Όπως συμβαίνει πάντοτε όταν οι Έλληνες διαθέτουν έναν συλλογικό στόχο.
Ναι σωστα. Αυτο ομως ειναι η καλή πλευρα του ζητηματος δηλ. το καλο σεναριο. Συμφωνουμε οτι και τα μετρα ειναι σωστα και ο υποχρεωτικος εγκλεισμος ειναι σωστος. Αλλα αν αυτα συνεβαιναν πριν 20-30 χρονια δεν θα ανησυχουσαμε και τοσο πολυ. Τωρα ομως η κατασταση εχει αλλαξει. Η τεχνολογια εχει προχωρησει. Και το χειροτερο ενα μεγαλο μερος του ελληνικου πληθυσμου εχει μηδενικη πολιτικη συνείδηση.
Πολιτική συνείδηση πρακτικά σημαίνει οτι σε οτιδήποτε κανουν οι κυβέρνώντες σκεφτόμαι: Είναι σωστο; Γιά ποιό λόγο το κανει; Εξυπηρετεί κάποιους; θα το αποδεχτούμε ή θα το πολεμήσουμε. Ενώ αντίθετα μηδενική πολιτική συνείδηση σημαίνει ότι αποδέχομαι τα πάντα γιατί θεωρώ δεδομένο ότι η αρχή ξέρει το σωστό το οποίο και πρέπει να εφαρμοστεί ας είναι επιβαρυντικό για μένα.
Πιστευουμε λοιπον οτι δεν θα δουλεψει το καλο σεναριο. Υποψιαζομαστε οτι ακομα και να περασει η σημερινη κριση θα ερθουν και αλλες κρισεις (τεχνητες η οχι) η διαφορες “ασυμμετρες” απειλες και “ιοί” που θα υποχρεωνουν τους κυβερνωντες να μας κλεισουν στα σπιτια οριστικα και να ελεγχουν ακομα και την ιδιωτική ζωη. Με τη βοηθεια της τεχνολογιας βεβαια. Και λογω της μηδενικης πολιτικης συνειδησης οι περισσοτεροι θα το θεωρησουν λογικο και σωστο. Βολεύει ενας ιος για τον ελεγχο της ιδιωτικής ζωης.
Δεν ειμαστε μελλοντολογοι ουτε … ορθοτομούμε το λόγο της αληθείας. Το πολιτικό μας αισθητήριο όμως μας χτυπάει πολλά καμπανάκια και ανυσηχούμε πάρα πολύ για την ελευση ενος νεου ολοκληρωτισμού τυπου Κινας. Και πολυ φοβόματε οτι δεν πεφτουμε εξω. Μηπως αυτό θα ειναι τελικα η μετεξελιξη της παγκοσμιοποίησης ;Παντως ο νεος ολοκληρωτισμός δουλεύει και με ανοιχτα συνορα με τη βοηθεια της τεχνολογιας.
Συμφωνώ μαζί σου, πως όπως σε όλες τις μεγάλες κρίσεις και αντιπαραθέσεις οι συνέπειες μπορεί να είναι αμφιλεγόμενες και κάποτε αντιφατικές. Οι κρίσεις αποτελούν ένα ανοικτό πεδίο αντιπαράθεσης στο οποίο όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις διαγκωνίζονται, προσπαθώντας να κερδίσουν από αυτές ή τουλάχιστον να χάσουν το λιγότερο δυνατό. Έτσι είναι βέβαιο πως οι δυνάμεις του εθνομηδενισμού, της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολαγνείας θα κάνουν ότι μπορούν όχι μόνο για να αντιμετωπίσουν αυτό που θεωρούν ένα ισχυρό πλήγμα στα συμφέροντα και τη λογική τους, αλλά θα δοκιμάσουν ακόμα και να βγουν κερδισμένοι από αυτήν. Εν τούτοις αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πώς το πλήγμα που υπέστησαν ήταν ιδιαίτερα ισχυρό, καθώς η κρίση του κορωνοϊού αποσυνδέει και αποσυνθέτει πάρα πολλά από τα δίκτυα που συγκροτούν την παγκοσμιοποίηση καθώς και πάρα πολλές από τις κυρίαρχες ιδεολογικές παραδοχές της.
Στον κυριολεκτικά νέο κόσμο που θα ξεπροβάλλει μετά την κρίση οι εθνικές ταυτότητες η αίσθηση του κοινού συμφέροντος της ανθρωπότητας και του ανθρώπου ως «πολιτικού ζώου», δηλαδή ταυτόχρονα συλλογικού και ατομικού υποκειμένου θα βγουν ενισχυμένες. Παρ’ όλα ταύτα, όπως προαναφέραμε, δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για το γεγονός ότι όλοι εκείνοι που ένιωσαν να πλήττονται τα θεμέλια της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολάγνας λογικής θα αντιδράσουν. Εξάλλου είναι χαρακτηριστικό πώς αυτές τις μέρες, επειδή η λογική τους έχει υποστεί αλλεπάλληλα πλήγματα τόσο στο ζήτημα των μεταναστών και των ανοικτών συνόρων που προπαγάνδιζαν, όσο και από την εθνική συσπείρωση που προκαλεί η επιδημία προσπαθούν να αντεπιτεθούν χτυπώντας το… «σαμάρι» δηλαδή την εκκλησία. Εκμεταλλευόμενοι την αμηχανία και τις αμφίσημες τοποθετήσεις της ιεραρχίας μπροστά μάλιστα σε ένα ζήτημα πρωτοφανές για την πρόσφατη εμπειρία της Εκκλησίας έχουν εκστρατεύσει με τον πιο ακραίο και χυδαίο τρόπο εναντίον της. Και αυτό όχι για να στηλιτεύσουν την ιεραρχία αλλά για να πλήξουν την ίδια την Ορθοδοξία και την ορθόδοξη συνείδηση των Ελλήνων, αποφασιστικού στοιχείου της εθνικής συνοχής την οποία προαναφέραμε.
Ακόμα περισσότερο είναι βέβαιο προς την αμέσως επόμενη περίοδο –εξάλλου αυτοί ελέγχουν τους βασικούς αρμούς της εξουσίας– θα προσπαθήσουν να εμφανίσουν αυτή την κρίση όχι ως κρίση του μοντέλου της άκρατης παγκοσμιοποίησης αλλά ως μία απλή «κρίση μετάβασης» προς έναν υπέρ τεχνολογικό θαυμαστό καινούργιο κόσμο, έναν κόσμο όπου πλέον δεν θα υπάρχουν αρρώστιες – ίσως ούτε καν και άνθρωπος με τον τρόπο που ξέρουμε σήμερα ώστε να μπορεί να νοσήσει. Είναι βέβαιο ότι οι μετανθρωπιστές θα επιχειρήσουν να προωθήσουν με ακόμα μεγαλύτερη ζέση τη λογική μίας υπερτεχνολογικής απάντησης στην κρίση. Και βέβαια χώρες όπως η Κίνα ή οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να αποτελέσουν το εργαστήρι ενός τέτοιου τεχνολογικού ολοκληρωτισμού. Και είμαι βέβαιος πως όλα αυτά θα συμβούν και τέτοιες προσπάθειες θα ενταθούν.
Ωστόσο επιμένω πως αυτή δεν είναι η κυρία πλευρά. Είναι αντίθετα η ήττα της παγκοσμιοποίησης και των εθνομηδενιστών στην Ελλάδα. Ας σκεφτούμε λίγο αυτό που έχω επαναλάβει τόσες φορές την τελευταία περίοδο για την πανουργία της ιστορίας. Μία κυβέρνηση που βρίθει νεοφιλελεύθερων απόψεων και υπουργών για λιγότερο κράτος και κρατική παρέμβαση, οπαδός του «κράτους νυκτοφύλακα», υποχρεώνεται να ενισχύσει το κοινωνικό κράτος, να απειλήσει με διώξεις όσους επιχειρηματίες απολύουν τους υπαλλήλους τους, να απαιτήσει από τους πολίτες την ύψιστη δυνατή συνοχή και να δαπανήσει μεγάλα ποσά για τη στήριξη της οικονομίας. Επιπλέον, όπως αναλύω αλλού, είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει μία κρίση που χτυπάει τη λογική μιας απόλυτα διεθνοποιημένης και στηριγμένης σχεδόν αποκλειστικά στον τουρισμό, οικονομίας. Εκούσα η άκουσα η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να στραφεί προς την ενίσχυση της εσωτερικής παραγωγικής οικονομίας και ιδιαίτερα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όπως υποχρεώθηκε να υπερασπίσει και τα σύνορα της χώρας.
Νομίζω μάλλον, ότι επειδή τα τελευταία χρόνια έχουμε υποστεί αλλεπάλληλες ήττες σε όλα τα πεδία, ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποια διαφορετική έκβαση και της παρούσας σύγκρουσης, εκτός από την κατίσχυση των αντιπάλων μας. Ας αναρωτηθούμε όμως, αν το υπέρ τεχνολογικό μετανθρωπικό μοντέλο δεν θα εκδηλωνόταν με μεγαλύτερη ταχύτητα και ένταση σε έναν κόσμο όπου θα αδυνάτιζαν οι εθνικές ταυτότητες και τα σύνορα και όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις θα αποτελούσαν τη νέα υπερκυβέρνηση; Το θεωρώ βέβαιο, ενώ αντίθετα ένας κόσμος λιγότερο παγκοσμιοποιημένος –όσο και αν ενισχύονται τα όποια αυταρχικά κράτη– αποτελεί επιβραδυντικό παράγοντα για μία τέτοια εξέλιξη. Και δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις συνέπειες της σε ότι αφορά την Ελλάδα. Κατά συνέπεια, ας επιμένουμε αυτή τη στιγμή στα θετικά χωρίς να ξεχνάμε βέβαια ποτέ τις πανίσχυρος δυνάμεις της απανθρωποποίησης που κυριαρχούν στον κόσμο μας και προπαντός ας εγκύψουμε και ας ενισχύσουμε τα μαθήματα που αυτή η κρίση –αν χρειαζόμαστε και άλλα μαθήματα–έρχεται σήμερα να φέρει στην Ελλάδα.
Γιώργος Καραμπελιάς
Δεκτη η απαντηση απο την Μαρια Μ. αλλωστε δεν ημουν απολυτος ειχα βαλει ενα μηπως απλως ειχα υποψην μου οτι στην Θεσαλονικη η Αστυνομια εκανε καποια παρεμβαση στην βολτα των πολιτων διχως να μας πουν λεπτομεριες για την σταση των μεν και των δε, ως εκτουτου θα ηταν αδυνατο να ειμαι απολυτος.
Ομολογω οτι φρικαρω στην ιδεα του εγκλεισμου και της πιθανης ιδρυματοποιησης και μαλιστα εντος της οικιας μας.
Κ. Καραμπελιά μας καλύψετε απόλυτα όπως πάντα.
Δεν μένει παρά να αγωνιστουμε για να δουλέψει το καλό σεναριο.