Αρχική » Tα φαντάσματα του Μαζάουερ… ξαναχτυπούν

Tα φαντάσματα του Μαζάουερ… ξαναχτυπούν

από Άρδην - Ρήξη

Εναλλακτικές εκδόσεις, από το Άρδην τ. 91, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2013

Τ ην Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάστηκε από τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις» το βιβλίο του Γιάννη Ταχόπουλου, Η Θεσσαλονίκη, ο Μαζάουερ και τα φαντάσματα του Οθωμανισμού, από τους Ντίνο Χριστιανόπουλο, Γιάννη Μέρτζο, Γιάννη Μέγα, Γιώργο Καραμπελιά και τον συγγραφέα, σε μια αίθουσα τελετών της ΕΜΣ που αποδείχτηκε μικρή για τον όγκο των συρρευσάντων.
Όταν παρουσιάζαμε το βιβλίο του, φανταζόμασταν ότι η παρουσίαση, που ανησυχεί τόσο έντονα τους κύκλους της εθνοαποδόμησης, οι οποίοι προωθούσαν κατά το παρελθόν συστηματικά το έργο του Μαζάουερ, θα τους οδηγούσε στην κλασική σε αυτούς μέθοδο της αποσιώπησης.
Και όμως! Ενοχλήθηκαν τόσο πολύ που έθεσαν μπροστά στα μάτια μας έναν μηχανισμό παραχάραξης των γεγονότων και στρέβλωσης της ίδιας της πραγματικότητας: Στο στόχαστρο τέθηκε αυτή τη φορά όχι το παρελθόν, αλλά η ίδια η εκδήλωση, όπου παρουσιαζόταν ένα βιβλίο που, με ήπιο και νηφάλιο τρόπο, εκθέτει τις αμέτρητες παραλείψεις και διαστρεβλώσεις του εμπνευστή της Πόλης των Φαντασμάτων!
Έτσι, τη Δευτέρα 28/01, διαβάσαμε, στην εφημερίδα Έθνος, το «ρεπορτάζ» του γνωστού και μη εξαιρετέου, Απόστολου Λυκεσά, και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Σε ένα απίστευτο ρεσιτάλ των ίδιων πρακτικών που μεταβάλλουν την οθωμανική Θεσσαλονίκη σε παράδεισο, το παιδομάζωμα σε κυνήγι ταλέντων και την άλωση της Κωνσταντινούπολης σε γιγάντια εκστρατεία ανακαίνισης-αποκατάστασής της, ο Λυκεσάς αποπειράθηκε τη συνολική… αποδόμηση της εκδήλωσης.
Προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, υπήρξε συμπαιγνία της διοργάνωσης για να θέσουν τον Μαζάουερ στο «εδώλιο» της ΕΜΣ, ενώ, από κάτω, το κοινό διψούσε να αναθεματίσει τον «ασεβή» Βρετανό. Σύμφωνα με τον Λυκεσά, τα σχέδια της εκδήλωσης τίναξε στον αέρα ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο οποίος υποτίθεται δικαίωσε τον Βρετανό ιστορικό, λέγοντας: «Οι αναφορές του για εμάς δεν είναι τόσο καλές, κάνει λάθη και έχει προκαταλήψεις για οτιδήποτε οθωμανικό, αλλά το βιβλίο του δεν είναι ακριβώς Ιστορία, είναι περίπου λογοτεχνία. Αυτό είναι ένα αβαντάζ του Μαζάουερ. Το βιβλίο του είναι απίθανα γοητευτικό, ακόμη και εγώ σκέφτομαι μήπως δεν πρέπει να το χτυπήσω…»
Με αυτές, λοιπόν, τις φράσεις «δικαιώνεται» από τον ποιητή ο «ιστορικός» (που δεν γράφει, όμως, Ιστορία)! Προφανώς, ο Λυκεσάς, και η αρχισυνταξία του Έθνους που ενέκρινε το κείμενο, περνάει τους αναγνώστες για εντελώς ηλίθιους! Ένα μικρό απόσπασμα από όλη την ομιλία του Ντίνου Χριστιανόπουλου, η αποσιώπηση του γεγονότος ότι ο ποιητής έχει πάρει επανειλημμένα θέση εναντίον του βιβλίου και έχει μιλήσει για τις παραλείψεις του συγγραφέα, και τη βγάλαμε την είδηση!
Ο Α. Λυκεσάς συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος, κατά το παράδειγμα του αγαπημένου του ιστορικού. Έτσι, παρουσιάζει ως ύποπτο το ότι ο Γ. Μέγας στάθηκε στις αποσιωπήσεις του Μαζάουερ κατά την εισήγησή του. Ή ότι αυτές ακούστηκαν ως «φιλολογικός λυρισμός» στ’ αυτιά του κοινού (όχι δηλαδή ότι δεν ίσχυαν, αλλά φταίει το κοινό, που «ήθελε αίμα» κατά τον Λυκεσά). Και, βέβαια, λάδι στη φωτιά, ενός υποτιθέμενα φανατικού κοινού, έριξαν οι (πανθομολογούμενες, σήμερα) διαπιστώσεις των Ν. Μέρτζου και Γ. Καραμπελιά για τα προφανή πολιτικά κίνητρα προώθησης της Πόλης των Φαντασμάτων του Μαζάουερ, από τους νεοαναδυόμενους πόλους εξουσίας που επιδιώκουν να ορίζουν τις τύχες της Θεσσαλονίκης.
Η κατασκευή της είδησης και η παραποίηση των γεγονότων που διαπράττει ο Λυκεσάς έχει έναν μία και μόνο εξήγηση: το ότι οι κύκλοι που πρόβαλαν σκανδαλωδώς το εξωραϊσμένο παρελθόν της οθωμανικής κατοχής της πόλης, διότι πίστευαν ότι η εικόνα του ταιριάζει γάντι στις συνθήκες της μεταεθνικής Θεσσαλονίκης που θέλουν να διαμορφώσουν, έχουν ανησυχήσει ιδιαίτερα με το βιβλίο του Γιάννη Ταχόπουλου και τη μεγάλη απήχησή του. Όπως και, βέβαια, ανησύχησαν από το γεγονός ότι σημαντικές προσωπικότητες αποτελούσαν το πάνελ της παρουσίασης του βιβλίου.
Όμως, η μηχανή του ψεύδους και της παραπλάνησης –η μόνη πραγματική ικανότητα και εξουσία που διαθέτουν– δεν λειτουργεί πλέον τόσο εύκολα: όλοι καταλαβαίνουν ποιο είναι το πολιτικό πλαίσιο της αφήγησης του Μαζάουερ, για την ευτυχισμένη (και βέβαια όχι κατακτημένη) οθωμανική Θεσσαλονίκη. Και ποια τα πολιτικά κίνητρα αυτών που μάχονται να το κρύψουν. Το βλέπουν μπροστά τους, στις δηλώσεις του Νταβούτογλου για τη σημασία που έχει η πόλη στο νεοθωμανικό σχέδιό του. Ακόμη, φαίνεται από το ότι ο Φούχτελ βρίσκεται εδώ, για να οργανώσει την εξαγορά του πλούτου της χώρας από τα γερμανικά οικονομικά πάντσερ.
Τα πράγματα είναι τόσο φανερά, που η «λογοτεχνία» του Λυκεσά δεν πείθει πλέον κανέναν. Ας είναι. Τουλάχιστον, αυτές οι αθλιότητες αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι πώς λειτουργούν αυτά τα κυκλώματα. Πως η υπεράσπιση της νεοαποικιακής κατασκευής του Μαζάουερ, από τα κέντρα εξουσίας της πόλης, επινοεί ειδήσεις, τις προωθεί σε μεγάλες εφημερίδες, και ταυτόχρονα αυτές φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, εντελώς «τυχαία», σε πλείστα όσα δήθεν έγκυρα ειδησεογραφικά ιστολόγια της πόλης κ.ο.κ. Με τέτοιες μηχανές κρατάνε, τόσα χρόνια, χειροπόδαρα δεμένη την κοινή γνώμη. Με τέτοιες τακτικές προσπαθούσαν να μας πείσουν πως όσοι τολμούσαν να μιλήσουν για τη νέα υποδούλωση που φαινόταν στον ορίζοντα είναι τάχα «συνωμοσιολόγοι», και ύστερα ήρθε η Μέρκελ και η Τρόικα. Σήμερα, λένε τα ίδια για την απειλούμενη αποικιοποίηση της πόλης. Ε, λοιπόν, είναι καιρός να ξεσηκωθούμε για να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Φτάνει πια!
Όσο για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και τον Μαζάουερ, ας παραθέσουμε δηλώσεις που είχε κάνει ο ίδιος επί του θέματος – δεν χρειαζόμαστε διερμηνείς τύπου Α. Λυκεσά για να μάθουμε τι ακριβώς πιστεύει:
Ερώτηση: Το βιβλίο του Βρετανού ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ, Θεσσαλονίκη: Πόλη των Φαντασμάτων, προκάλεσε κάποια αναστάτωση, βρήκε υποστηρικτές αλλά και επικριτές. Δεν αποτελεί αξία η κατάθεση της ιστορικής αλήθειας για την πόλη χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και αναστολές;
Απάντηση του Ντ. Χριστιανόπουλου: Μαζάουερ; Είμαι από τους επικριτές του. Το βιβλίο του είναι καλογραμμένο και γοητευτικό, δεν μου φαίνεται όμως ότι λέει και τίποτα καινούργιο. Αλλά ενώ δεν λέει τίποτα καινούργιο, ευαγγελίζεται μια Θεσσαλονίκη που ο δήμαρχός της σε είκοσι χρόνια θα είναι Τούρκος. Να τον χαίρεστε λοιπόν και να μου πείτε για το συμφέρον τίνος αφεντικού του εργάζεται αυτός ο κύριος».
Και ας είναι βέβαιοι, οι κάθε λογής παραχαράκτες, ότι όσο πιο πολύ χτυπάς το καρφί της αλήθειας τόσο περισσότερο μπαίνει.

29/1/ 2013

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ