Η καραντίνα «ευλογία» για τον Σ. Ράμφο και «ευκαιρία» για τον Θ. Τάσιο

Την πατρίδα μας δεν την βλάπτει μόνο ο μεταμοντέρνος-μεταδιαφωτιστικός εθνομηδενισμός. Εξακολουθεί να την βλάπτει σοβαρά ο μοντέρνος-διαφωτιστικός λογικισμός.

1) Πρόσφατα, ο ψευδο-φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος άδραξε την ευκαιρία να επιβεβαιώσει την πίστη του στην «ανωριμότητα» των Ελλήνων και δήλωσε αισιόδοξος για την κατάληξη της πανδημίας: Η καραντίνα, είπε, «μπορεί να οδηγήσει τους Έλληνες σε μια χρυσή ευκαιρία μεγάλης εσωτερικής αλλαγής και εκσυγχρονισμού του νεοελληνικού πολιτισμού».

Τυφλός απέναντι στο «Έλληνες αεί παίδες», ο Σ. Ράμφος βλέπει μια ευκαιρία των Ελλήνων να σταματήσουν να είναι «μικρά παιδιά». Τυφλός απέναντι στο άχρονο επίπεδο της φιλοσοφικής σκέψης, βλέπει «μια μεγάλη ευκαιρία να αρχίσουμε να γυρνάμε τον χρόνο προς τα μέσα μας».

Αγνοώντας την ελληνική Σοφία που δεν διακρίνει το σώμα από την ψυχή, ο ΡΣ είναι κολλημένος στη δυτική διάκριση «εσωτερικού» και «εξωτερικού» ανθρώπου και πιστεύει ότι το κοινωνείν είναι μια «εξωστρέφεια», με την οποία «ξεχνάμε το μέσα». Λόγω αδυναμίας να αντιληφθεί ότι ο άνθρωπος σκέφτεται με το Σώμα, τη βιολογική του υπόσταση, καθώς και ότι η ψυχή ανοίγει μόνο με την έξοδο από τον, ομιλεί σαν από καθέδρα: «ανοίγουμε όσο σκεφτόμαστε, κλεινόμαστε όσο τρέχουμε προς τα έξω».

Ψευδοφιλοσοφεί: «το μεγάλο μυστικό του κλεισίματος στο δωμάτιο είναι ότι αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση ανοίγματος». Ιδού το πώς: «Για πρώτη φορά από εκεί που περιφρονούσαμε τον δημόσιο χώρο και ήταν βρώμικος ενώ είχαμε καθαρά τα διαμερίσματά μας, τώρα που αποσυρόμαστε στα διαμερίσματά μας παίρνουμε στα σοβαρά το έξω. Καταλαβαίνουμε ότι αυτά τα πράγματα είναι απολύτως συνδεδεμένα».

Έτσι ξαφνικά, «υποχρεωνόμαστε σε νέες στάσεις και αντιλήψεις για τα πράγματα. Αυτό που περιλαμβάνει η αρχή της ατομικής ευθύνης». Τρομερό: «Με την ευθύνη εμπλουτίζεται η εμπιστοσύνη στον χρόνο».

Έτσι λοιπόν, και η Ελληνική Εκκλησία υποχρεώθηκε να αλλάξει.  «Για πρώτη φορά στην Ανατολική Εκκλησία θα βάλουν μέσα στο παιχνίδι τον χρόνο με τη μορφή της ευθύνης». Αγνοώντας ότι μόνο μέσω μιας Ταυτότητας μπορούμε να αναγνωρίσουμε το Άλλο, να απελευθερωθούμε από τον ψυχικό εγκλεισμό στην αυτό-αναφορά, στη φιλαυτία, ο Σ.Ρ. θεωρεί ότι η ταυτότητα του πιστού σημαίνει «υπόθαλψη αλαζονείας».

Ακόμα, ο ΣΡ απαντά στο ερώτημα για την «αδυναμία εξέλιξης» της κοινωνίας μας:  «Πάμε για μια μεγάλη αλλαγή σε βάθος. Για πρώτη φορά θα μπει ο χρόνος, δηλαδή η αίσθηση του πραγματικού, μέσα στις πνευματικές ανάγκες. Αυτό ήταν ο λόγος που δεν μπορούσε να εξελιχθεί η κοινωνία μας. Ήταν διαφορετικά πράγματα ο χρόνος και η ανάγκη για το υψηλό και το απόλυτο. Τώρα με τον κορωνοϊό πρέπει να τα αφομοιώσουμε . Με την απομόνωση θα αλλάξει και η κοινωνία και η νοοτροπία μας, λέει. «Ποτέ πριν δεν έχει συμβεί αυτό. Ιστορικά, πότε πριν έχει κληθεί ο Ελληνας τόσο έντονα και ακαριαία να αναλάβει την ευθύνη του;»  «Ο κορωνοϊός μπορεί να εξελιχθεί έτσι σε ευλογία».

Και για όποιον δεν κατάλαβε τα παραπάνω, αρκεί να συγκρατήσει πως «το γεγονός ότι πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας είκοσι φορές την ημέρα σημαίνει ότι έχουμε προσωπική ευθύνη, δεν φταίει πια ο άλλος».

Το πρόβλημα είναι αλλού, στην «ανωριμότητα» των «καθυστερημένων» λαών, όπως των Ελλήνων, των οποίων αμφισβητεί την ιστορική συνέχεια επειδή είναι «ανορθόλογοι».  Όταν πρυτανεύουν οι «ώριμοι», οι «λογικοί» και «καλλιεργημένοι» όπως οι Δυτικοί τα πάντα είναι καλώς καμωμένα.

Ο κορωνοϊός, είπε, θα αντιμετωπιστεί σύντομα και, προς το παρόν, μας προσφέρει την ευκαιρία να «αναπτύξουμε τον νου παίρνοντας μαθήματα που δεν είχαμε άλλοτε την ευκαιρία να πάρουμε». «Αυτή η ριζική αλλαγή συνηθειών με τον εγκλεισμό ή θα σε οδηγήσει στην πλήξη και τη σαχλαμάρα ή θα είναι μια πολλαπλή ευκαιρία να ικανοποιήσεις την καρδιά σου».

Τόνισε βέβαια ότι «όλο το θέμα, φυσικά, δεν είναι τίποτα άλλο από προσωπικές εικασίες», δηλαδή όλα είναι αφηγήσεις/παραμύθια. Όλα είναι υποκειμενικά και προσωρινά (όπως συμβαίνει με την επιθυμία των ζώων). Δεν υπάρχει το Νόημα (της Αγάπης) και το Όριο (της Ελευθερίας) που κάνουν τον Άνθρωπο.

Είπε ακόμα ότι δεν διαθέτει τα δήθεν απαιτούμενα «εμπειρικά δεδομένα» για να απαντήσει στο ερώτημα του δημοσιογράφου αν θα γίνουμε καλύτεροι, ανυποψίαστος για το ότι «το να γίνεις Αληθινός Άνθρωπος» ταυτίζεται με τον ελληνικό πολιτισμό. Και απαντά ως δυτικόφρων με την «αμερικανιά»: Είσαι ό,τι κάνεις».

3)  Ράμφος και Τάσιος θυμίζουν το ποίημα του Καβάφη «Ας φρόντιζαν», όπου ο φίλαυτος μωροφιλόδοξος αυτοθαυμάζεται για τις γνώσεις του και τις συναναστροφές του:  «είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν τη χώρα».  Και μολονότι συντάσσεται με αυτούς που βλάπτουν την πατρίδα τους, έχει ήσυχη συνείδηση: «ας φρόντιζαν οι θεοί», να υπήρχε κανένας καλύτερος.

Και οι δύο ταυτίζονται ανεύθυνα με αυτούς που ποδηγετούν την πατρίδα μας με δικαιολογία την «ανωριμότητα», την «πολιτιστική καθυστέρηση» που θεωρούν δεδομένη μπροστά στη δική τους «ωριμότητα»-«ανωτερότητα».

Και οι δύο ρίχνουν το φταίξιμο στους ίδιους τους Έλληνες για τα δεινά τους. Λένε επίσης ότι τα προβλήματα των Ελλήνων οφείλονται «στην ένταση του συναισθήματος μειονεξίας». Η αλήθεια όμως είναι πώς το σύμπλεγμα αυτό είναι δικό τους αφού με τόσο πάθος είναι προσκολλημένοι στην «ανώτερη»-«ώριμη» δυτικοφροσύνη. «Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί» να μην ήταν τόσο λάθος η σκέψη των «πολιτισμένων».

*διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης. Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφορεί το βιβλίο της Σύγχρονα Ψέματα και Αρχαίες Αλήθειες.