Από το Άρδην τ. 83, Δεκέμβριος 2010-Ιανουάριος 2011
Αν υπάρχει μια ομάδα επαγγελματιών στη δημοσιογραφία, που θαυμάζουν οι αρθρογράφοι των εφημερίδων, ίσως και με κρυφή ζήλεια (παρόλο που εύκολα έμαθαν το «ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον»), είμαι σίγουρος ότι δεν είναι άλλοι από τους γελοιογράφους των εφημερίδων. Πιστεύουν, μάλλον, ότι τους κλέβουν την μπουκιά από το στόμα. Ή, για να ακριβολογούμε, τους κλέβουν τις λέξεις από το στόμα. Μπορεί αυτοί να αγωνίζονται, πολλές φορές και μέσα από άσκοπους λεκτικούς ακροβατισμούς και πολυλογίες, αναλόγως γνώσεων, πληροφοριών, σοβαρότητας ή σοβαροφάνειας, για να διατυπώσουν τις απόψεις και τις εκτιμήσεις τους, μπορεί στο τέλος να νομίζουν ότι κατάφεραν να τυπώσουν αυτό που ήθελαν να πουν και προπάντων με τρόπο που να είναι ευνόητο και ευχώνευτο, μέχρι που βλέπουν τη γελοιογραφία της ημέρας. Και τότε αναθεωρούν: «Αυτό είναι! Αυτό ήθελα να πω!» Με θαυμαστικά πάντα, όπως αρμόζει στη γελοιογραφία.
Όταν μιλάμε για τον Πέτρο Παπαπέτρου, τον ΠΙΝ της πρώτης σελίδας, τα αισθήματα και τα θαυμαστικά πολλαπλασιάζονται. Το καθημερινό σκίτσο του στο Φιλελεύθερο δεν είναι απλώς το πιο εύστοχο και καυστικό σχόλιο επικαιρότητας όλων των εφημερίδων και όλων των αρθρογράφων. Είναι η απόλυτη έκφραση της αγωνίας αλλά και της συνείδησης του λαού. Γνωρίζοντας (και εκ των έσω) τις αντιδράσεις για τα σκίτσα του, θέλω να σημειώσω ότι ανάμεσα στα πολλά θετικά σχόλια που προκαλεί, υπάρχουν και εκείνα που τον κατηγορούν ότι ξεπερνά τα όρια. (Προπάντων στις μέρες μας που ακόμα και τα προπαγανδιστικά ραδιόφωνα και η στρατευμένη δημοσιογραφία θέλουν να ορίζουν τις δημοκρατικές αρχές με τα δικά τους, ύποπτα, κριτήρια). Όμως, τα όρια τα βάζουν πάντα εκείνοι που πέφτουν στις γραμμές της κριτικής του και γι’ αυτό είναι άδικα. Διότι το ελεύθερο πνεύμα, η δηκτικότητα και ο σαρκασμός του Πιν είναι η δύναμη της γραφής του και δεν θα είχαν νόημα αν λειτουργούσαν μέσα στα όρια της όποιας ευπρεπώς ενδεδυμένης εξουσίας. Έτσι κι αλλιώς η σάτιρα, μετά από αιώνες διώξεων, δεν θα μπορούσε σήμερα να οπισθοδρομήσει σε κρυπτοφασιστικά όρια. Θέλω να πιστεύω ότι ο Πέτρος είναι φίλος μου και γι’ αυτό μου επιτρέπεται να πω στους αναγνώστες αυτού του βιβλίου, ότι έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο φορτωμένο με ανησυχίες και αγωνίες, προσωπικές, εθνικές, κυπριακές, που όμως έχει τη δύναμη να τις μετατρέπει σε σαρκασμό (και αυτοσαρκασμό) και χιούμορ και να ανακαλύπτει πάντα μια καινούργια οπτική γωνία, εντελώς δική του, που δεν μπόρεσε άλλος να εντοπίσει. Πολύ λίγοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Ανάμεσα στους λίγους, ο Πέτρος είναι κορυφαίος.
Άριστος Μιχαηλίδης
Διευθυντής Σύνταξης Φιλελευθέρου
***********************************
Ο Πέτρος Παπαπέτρου (ΠΙΝ), γεννήθηκε στη Λευκωσία τον Απρίλιο του 1957. Πρωτοδημοσίευσε σκίτσα του στην εφημερίδα Σατυρική το 1974. Μέχρι το 1987 συνεργάστηκε κατά διαστήματα με διάφορα έντυπα. Από το 1987, τα γελοιογραφικά σκίτσα του ΠΙΝ με πολιτικό ή κοινωνικό περιεχόμενο, δημοσιεύονται καθημερινά στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Ο Φιλελεύθερος. Σκίτσα του ΠΙΝ έχουν χρησιμοποιηθεί επίσης σε εικονογράφηση βιβλίων, εκπαιδευτικά σεμινάρια, χριστουγεννιάτικες κάρτες, T-shirts, τηλεοπτικές εκπομπές, διαφημιστικές εκστρα¬τείες και κινούμενα σχέδια.
Έχει λάβει μέρος σε διάφορες εκθέσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό. Έχει εκδώσει άλλο ένα βιβλίο με γελοιογραφίες του, με τίτλο Μπανάνες και άλλα φρούτα.
