Γιατί προχωράει γρήγορα ο «εκσυγχρονισμός» της περιβαλλοντικής νομοθεσίας;

640

του Δημήτρη Μπούσμπουρα 

Αν και το κορωνοϊός έχει παγώσει πολλές διαδικασίες, φαίνεται ότι η περιβαλλοντική νομοθεσία προχωράει κανονικά και μάλλον εσπευσμένα. Είναι ίσως στο πλαίσιο της επίδειξης δύναμης ή μήπως της  εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων;

Το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ) ολοκλήρωσε την σύντομη δημόσια διαβούλευση για το σχέδιο νόμου «Εκσυγχρονισμός της Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας» και το προώθησε στην Βουλή. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις αντέδρασαν και στον νόμο, ζήτησαν παράταση αλλά δεν εισακούστηκαν.

Με τον νόμο αυτόν, αλλάζουν πολλά[1]. Μέσα από 66 άρθρα επιχειρούνται αλλαγές στην διαδικασία Περιβαλλοντικής Αδειοδότησης και ιδιαίτερα στην χωροθέτηση σταθμών ΑΠΕ, την διαχείριση των Προστατευόμενων Περιοχών, τους δασικούς χάρτες και τις περίφημες οικιστικές πυκνώσεις καθώς και την διαχείριση των αποβλήτων.

Ας δούμε μερικά:

• Γίνεται ένα ακόμα βήμα ώστε να επιτρέπονται δραστηριότητες και έργα εντός των πιο κρίσιμων Προστατευόμενων Περιοχών.
• Η διαδικασία Περιβαλλοντικής Αδειοδότησης η οποία περιλαμβάνει δημόσια διαβούλευση και γνωμοδοτήσεις, μεταπίπτει σε μία τεχνοκρατική διαδικασία. Μέσα από μία σειρά διατάξεων η διαφάνεια περιορίζεται.
• Θεσμοθετούνται πιστοποιημένοι αξιολογητές των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Αντί όμως να λειτουργούν ως αξιολογητές και βοηθοί των υπηρεσιών και του κοινού για την σωστή αξιολόγηση, όπως ήταν οι αρχικές ιδέες, μεταπίπτουν σε όργανο των επενδυτών από τους οποίους θα πληρώνονται άμεσα για να διευκολύνουν τις διαδικασίες.
• Ομαδοποιούνται οι φορείς διαχείρισης των Προστατευόμενων Περιοχών και υπάγονται σε έναν ενιαίο φορέα, πάλι υπό την εποπτεία του ΥΠΕΝ, περιορίζοντας όμως το προσωπικό. Η δράση για την προστασία τοπικά καθίσταται δυσκολότερη και πιο εξαρτώμενη από το υπουργείο.
• Η φύλαξη που έκαναν οι φορείς διαχείρισης, χωρίς όμως να έχουν ούτε τις αρμοδιότητες των φυλάκων των κυνηγετικών ομοσπονδιών, καταργείται και ανατίθεται στις υφιστάμενες δομές, δηλαδή στις υποστελεχωμένες και ανεπαρκείς δασικές υπηρεσίες.
• Αλλάζουν οι κατηγορίες των ζωνών των Προστατευόμενων περιοχών και οι όροι διαχείρισης σ΄αυτές. Ακόμα και στις λίγες και μικρές σε έκταση Περιοχές Απόλυτης Προστασίας της Φύσης επιτρέπονται κτήρια, δρόμοι και δίκτυα.

Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που διαπνέεται από την λογική της, πάση θυσία, ανάπτυξης παντού και με οποιοδήποτε τρόπο. Αποπνέει ακριβώς την ακραία νεοφιλελεύθερη οπτική του υπουργού Χατζηδάκη και του υφυπουργού Οικονόμου, του συντάκτη του χωροταξικού σχεδίου για τις ΑΠΕ που επιτρέπει τα αιολικά στις περιοχές Natura. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις αντιδρούν στο σύνολό τους καθώς βλέπουν ότι πρόκειται για έναν δούρειο ίππο που εξωτερικά φαίνεται ότι θέλει να καλύψει τις υποχρεώσεις της χώρας σχετικά με τις προστατευόμενες περιοχές και την βιοποικιλότητα αλλά στην ουσία διευκολύνει την επέκταση των δραστηριοτήτων παντού, εκεί δηλαδή που υπάρχει μικρότερο κόστος για μερικούς, λίγους, φιλικούς επενδυτές.

[1] Αναλυτικότερα μπορεί να διαβάσει κανείς στο κείμενο με τίτλο: «Εκσυγχρονισμός στο περιβάλλον ή όλα ελεύθερα;» στον ιστότοπο της Huffington post ή στο koutsomili.wordprees.com