του Δ. Αλευρομάγειρου, από το Άρδην τ. 71, Αύγουστος-Οκτώβριος 2008
Όταν τον παρελθόντα Φεβρουάριο εξελέγη ο Δημήτρης Χριστόφιας Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, είχαμε εκφράσει τις έντονες ανησυχίες μας για την πορεία του Κυπριακού.
Σεβόμενοι τις δημοκρατικές λειτουργίες και διαδικασίες, τις επιφυλάξεις αυτές τις είχαμε εκφράσει με κομψότητα, σημειώνοντας όμως ότι κανένας Πρόεδρος δεν έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να παρακάμψει την εκπεφρασμένη ετυμηγορία του κυπριακού λαού, ο οποίος με τη συντριπτική πλειοψηφία του 76% είχε απορρίψει τον Απρίλιο του 2004 το κατάπτυστο Σχέδιο Ανάν.
Το χρονικό διάστημα από τον Φεβρουάριο έως σήμερα, αντί να διασκεδάσει τις επιφυλάξεις μας, τις ενίσχυσε και σήμερα βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη φάση για το Κυπριακό. Βρισκόμαστε ενώπιον της πλήρους υποταγής και καταστροφής.
Λυπούμεθα να πούμε ότι η αντίστροφη μέτρηση γι’ αυτή την καταστροφή είχε αρχίσει πολύ προ της προεδρικής εκλογής.
Η αποχώρηση του ΑΚΕΛ από τη συγκυβέρνηση με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, η επιλογή Κασουλίδη αντί Αναστασιαδη, ως υποψηφίου του ΔΗΣΥ, η αδυναμία συγκρότησης ενιαίου μετώπου στήριξης της πατριωτικής πολιτικής του ΟΧΙ από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, οι εγγενείς αδυναμίες των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων στο μαρτυρικό νησί, αλλά και κυρίως η στήριξη -έστω και λεκτικά- γιατί πολλές φορές έγινε προσπάθεια ερμηνείας, της διζωνικής, ήταν από τα κυριότερα ζητήματα που οδήγησαν στην επιλογή Χριστόφια.
Με την ανάληψη της Προεδρίας από τον σημερινό Πρόεδρο είδαμε να αναβιώνει ένα σύνδρομο το οποίο μόνον τυχαίο δεν είναι, αν μελετηθεί η ιστορία των 82 ετών της Αγγλοκρατίας, η οποία, με τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, εμπέδωσε την πλήρη αγγλική κυριαρχία και με σημαντική στρατιωτική παρουσία στο νησί.
Η πρώτη επίσκεψη του Πρόεδρου στο Ηνωμένο Βασίλειο και η αγαλλίαση του Πρωθυπουργού Μπράουν, κατ’ αυτή, ήταν όχι απλώς ενδείξεις, αλλά αποδείξεις.
Η έντονη δραστηριοποίηση των αγγλοκυπριακων λόμπι, τα οποία είχαν ελαφρώς μουδιάσει μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν και η μεθοδευμένη και συστηματική προπαγάνδα όλου του φιλοανανικού εσμού εντός και εκτός της Κύπρου, επιβεβαιώνει τον συλλογισμό μας.
Ο τουρκικός παράγοντας και οι τουρκοκυπριακές μαριονέτες τους απλώς συμμετέχουν στο παιγνίδι που ανέλαβε να φέρει εις πέρας η Βρετανία.
Από το «ουδέποτε» του Ίντεν και τη συγκρότηση της «πενταμερούς» το 1955, από τον εξευτελισμό του Αγγλικού ιμπεριαλιστικού «λέοντα», από μια φούχτα πατριωτών της ΕΟΚΑ, στην οποία απουσίαζαν οι ηγέτες του «αριστερού» και, που κατά τεκμήριο έπρεπε να είναι, αγωνιστικού ΑΚΕΛ, παρά τις προτροπές από το 1951 του Νίκου Ζαχαριάδη περί αντιαποικιακού αγώνα και τη δήλωση του Νίκου Μπελογιάννη στο στρατοδικείο κατά τη δίκη –παρωδία του περί ιμπεριαλιστικών σχεδίων του Λονδίνου για τον ενταφιασμό του Κυπριακού, έως την «ευμενή ουδετερότητα» (επιεικής έκφραση) των Άγγλων κατά τη βάρβαρη τουρκική εισβολή και τελικά τη σύνταξη διά χειρός Χάνεϊ (του εκλεκτού εκτός των άλλων του δικού μας ΕΛΙΑΜΕΠ) του κατάπτυστου και υβριστικού, όχι μόνον για Κύπρο και Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, Σχεδίου Ανάν, η αγγλική πολιτική δεν άλλαξε ούτε κατά κεραία.
Τι είναι εκείνο που κάνει ευτυχή τον Χριστόφια και προκαλεί τις φιλοβρετανικές του δηλώσεις μετά την επίσκεψη στον Βρετανό πρωθυπουργό, μόνον η πολιτική ψυχανάλυση μπορεί να το εξηγήσει.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας, όπως και το ΑΚΕΛ, προσπαθεί σε λάθος εποχή να επιβάλει ένα διαστρεβλωτικό σταλινισμό (το λέμε αυτό για τους φίλους μας που παριστάνουν τους κομμουνιστές στην Κύπρο, γιατί ο Στάλιν ήταν κομμουνιστής, αλλά κυρίως ήταν πατριώτης και πατριωτικό ονόμασε τον πόλεμο εναντίον του Χίτλερ και τους Άγγλους ούτε να τους μυρίσει δεν μπορούσε…) και έχει εξαπολύσει έναν λεκτικό, επί του παρόντος, απολυταρχικό διωγμό εναντίον όσων, με ευπρέπεια ομολογουμένως και σεβόμενοι τους θεσμούς, εκφράζουν έναν αντιπολιτευτικό και γνήσιο πατριωτικό λόγο, χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως «δεν δικαιούται η Εκκλησία να έχει λόγο (πατριωτικό σημειώνουμε) ή, «σκασμός επιτέλους» και άλλα τέτοια… πολύ δημοκρατικά.
Απαγορεύει, δηλαδή, την έκφραση πατριωτικής αγωνίας σε όσους δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί:
- Πολιτικά τουλάχιστον ανοήτως δήλωσε ότι «δεν πρέπει να περιμένουμε ότι θα εφαρμοστεί το Διεθνές Δίκαιο».
- Ότι «έχουμε κερδίσει τη συμπάθεια στον διεθνή χώρο (αφού δεν μπορεί ο διεθνής χώρος να μας βοηθήσει, τι τη θέλουμε τη συμπάθειά του;) [προφανώς ο Χριστόφιας εννοεί τη συμπάθεια των Άγγλων…]
- Ότι έχει δεχθεί την εκ περιτροπής προεδρία (Πότε του έδωσε ο κυπριακός λαός αυτή την εξουσιοδότηση; Και αν το άθλιο Σχέδιο Ανάν προέβλεπε εκείνο το προσβλητικά κωμικό της συμπροεδρίας και το υποτακτικό των τριών δικαστών, αν δεν ενθυμείται ο ίδιος, 15ετής τότε, δεν του είπε ποτέ ο Εζεκίας Παπαϊωάννου ότι με τον ζουρλομανδύα Ζυρίχης και ενώ ήταν Πρόεδρος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, προσωπικότητα διεθνούς κύρους, ο Αντιπρόεδρος Κιουτσούκ, με την ανάληψη της αντιπροεδρίας, δήλωσε ότι προσβλέπει στη διχοτόμηση; Και αφού ο ζουρλομανδύας Ζυρίχη άντεξε –τρόπος του λέγειν– τρία χρόνια, η εναλλάξ Προεδρία δεν θα αντέξει ούτε ένα λεπτό ακόμα και ερωτευμένοι να είναι οι εκ περιτροπής Πρόεδροι, και ότι οι Τούρκοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν την Αλεξανδρέττα; Ποιος σας εξουσιοδότησε να αλυσοδέσετε –και με την ψήφο του τον περήφανο κυπριακό λαό; Και δεν φοβάστε μήπως ξεσηκωθούν και οι πέτρες εναντίον σας; Τόσο πολύ σας έπεισε ο κύριος Μπράουν;)
- Ότι θα υπάρχουν δύο συνιστώσες πολιτείες (states),
- Ότι θα μείνουν 50.000 έποικοι
- Την πολιτική ισότητα (εύηχος όρος αν αναφέρεται σε άτομα, πολύ καταστροφικός όταν αναφέρεται -γιατί περί αυτού πρόκειται- σε ισότητα πλειοψηφίας και μειοψηφίας (άλλωστε και με τον ζουρλομανδύα Ζυρίχης είχε έντονα επιβληθεί αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία του 70/30, ακόμη και του 60/40 και των διάφορων βέτο…)
Αφήνω το οικονομικό, το οποίο, όπως και πρόσφατα ανέλυσε ο τέως υπουργός Οικονομικών Χριστόδουλος Χριστοδούλου, στην καλύτερη των περιπτώσεων ΟΛΑ, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ, ΟΛΑ τα χρήματα και για το –ισχνό– κοινό κράτος και για τα δυο states θα τα πληρώσουν οι Ελληνοκύπριοι…
Τι κάνουμε όμως τώρα;
Στις 3 του Σεπτέμβρη αρχίζουν οι απευθείας συνομιλίες και ας με συγχωρήσει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μόνον ο Χριστόφιας και ο Μπράουν ξέρουν τι θα πουν. Γιατί ο Χριστόφιας εκτός των άλλων δεν λέει όλη την αλήθεια πουθενά και κυρίως στο Εθνικό Συμβούλιο, το όποιον εκ προοιμίου το απαξιεί όταν λέει –με νόημα– ότι την τελική απόφαση θα την πάρει ο ίδιος.
Όχι, κύριε Χριστόφια, την τελική απόφαση θα πάρει ο κυπριακός λαός. Και εσείς γίνατε πρόεδρος με τη ψήφο του λαού, όχι για να τον κρεμάσετε, αλλά γιατί του είπατε ποσό κακός ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος (που δεν άρεσε στον διεθνή παράγοντα και ακριβώς για τον λόγο αυτόν ήταν πολύ καλός για τους Κύπριους).
Φίλες και Φίλοι,
Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στην Κύπρο τον Ιούλιο, είχα πολλές επαφές.
Είναι γεγονός ότι ο Χριστόφιας βιάζεται, γιατί κάθε μέρα το κλίμα γίνεται βαρύ. Βιάζεται γιατί δεν υπάρχει και συντονισμένος αντιπολιτευτικός λόγος, αλλά η αντίδραση είναι πολύ μεγαλύτερη για να χωρέσει σε κάποιο κομματικό σχήμα. Και ας το λάβει αυτό υπόψη του ο Χριστόφιας και να μην επαναπαύεται. Συζήτησα και με ψηφοφόρους, αλλά και μέλη του ΑΚΕΛ και μου είπαν πόση τρομοκρατία υπάρχει αν κάποιος αρθρώσει διαφορετικό λόγο.
Αλλά, κύριε Χριστόφια, δεν είμαστε σε δικτατορία και σεις επαγγέλλεστε δημοκρατία.
Θα ήμασταν πολύ ευγνώμονες αν αυτή τη λεκτική τρομοκρατία [«σκασμός επιτέλους» και αλλά τέτοια κομψά..] την απευθύνατε στους Μπράουν και Ταλάτ και όχι στον άμοιρο Έλληνα Κύπριο.
Οι συνομιλίες που θα αρχίσουν στις 3 του Σεπτέμβρη είναι άκρως επικίνδυνες.
Και είναι άκρως επικίνδυνες γιατί και οι Άγγλοι και οι Τούρκοι και η μαριονέτα Ταλάτ, αφενός μεν δεν θα κάνουν τα ιδία λάθη που έκαναν με το άθλιο Σχέδιο Ανάν, αφετέρου συνομιλητής δεν είναι ο Τάσσος Παπαδόπουλος αλλά ένας a priori ενδοτικός Χριστόφιας (πρόσφατα έχω πληροφορίες ότι το μόνο θετικό που είχε το άθλιο Σχέδιο Ανάν, το δημοψήφισμα, προσπαθούν να το παρακάμψουν [ίσως γι’ αυτό ο Χριστόφιας δήλωσε ότι την τελική απόφαση θα την πάρει αυτός.].
Αλλά όσο επικίνδυνες είναι οι εξελίξεις, τόσο αισιόδοξος είμαι (σχήμα οξύμωρο, θα μου πείτε…).
Ναι, γιατί πληθαίνουν οι τεκμηριωμένες υπεύθυνες φωνές και όχι η συνθηματολογία, η οποία το μόνο που μπορεί να αποφέρει είναι κάποια άθλια προβοκάτσια (όπως, εν μικρογραφία, είχαμε πρόσφατα στην Πύλα).
Είμαι αισιόδοξος γιατί το ΑΚΕΛ θα επιβιώσει και μετά τον Χριστόφια και είναι πολλοί εκείνοι μέσα στο ΑΚΕΛ που δεν έχουν διάθεση να αυτοκτονήσουν μαζί με τον Χριστόφια (υπάρχει το πρόσφατο παράδειγμα του δημοψηφίσματος).
Είμαι αισιόδοξος γιατί, παρά τον φανατισμό μερικών, οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ είναι έξαλλοι με τον Αναστασιάδη (άλλος ένας μηχανισμός λειτούργησε και «θυσιάστηκε» υπέρ Κασουλίδη ο Αναστασιάδης, γιατί αν ήταν αυτός υποψήφιος τότε ο Παπαδόπουλος θα έκανε περίπατο στις προεδρικές..] και οι ψηφοφόροι του ΔΗΚΟ με τον Καρογιάν.
Ο Χριστόφιας βιάζεται, γιατί δεν είναι τόσο ανόητος και τα ξέρει αυτά.
Το ατύχημα είναι ότι την αγγλική βοήθεια τη δέχτηκε και δεν ξέρουμε τι έχει υποσχεθεί,
Αλλά, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο… Και ο μεν κυπριακός λαός καταλαβαίνει πολλά περισσότερα από τα νεφελώματα που του σερβίρει ο Χριστόφιας και οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι μόνον κέρδος θα έχουν από τις συζητήσεις και δεν θα χάσουν τίποτα με τον Χριστόφια.
Όμως ο Χριστόφιας δεν μπορεί να αντέξει στην οργή του λαού.
Ευχόμεθα να επικρατήσει σύνεση, γιατί κάθε προβοκάτσια τελικά θα είναι εις βάρος της Κύπρου.
Οι συνομιλίες τελικά θα αποτύχουν υπό το βάρος του ενδοτισμού του Χριστόφια.
Μια άλλη μέρα, πιο αισιόδοξη, θα ανατείλει.
Χρειάζεται όμως προσοχή.
Σας ευχαριστώ.
*Αντιστρατήγου ε.α. Επίτιμου Γενικού Επιθεωρητή Στρατού.
