του Σπ. Κουτρούλη, από το Άρδην τ. 66, Αύγουστος-Οκτώβριος 2007
Πώς θα αντιμετώπιζαν οι Γάλλοι πολίτες μια πρόταση που θα πρότεινε το μισό δάσος της Βουλώνης ή οι μισοί κήποι του Λουξεμβούργου να γίνονταν πολυκατοικίες, ώστε να βρεθούν κεφάλαια για να συντηρηθούν τα υπόλοιπα μισά;
Το πιθανότερο είναι ότι θα προκαλούσαν τη γενική θυμηδία ή την οργή της κοινωνίας.
Εδώ όμως οι εγχώριοι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού μπορούν να διακινούν ανάλογες απόψεις και να προβάλλονται προνομιακά από τις υποτιθέμενες σοβαρές εφημερίδες ως αναγκαίες και ριζοσπαστικές προτάσεις.
Οι νεοφιλελεύθεροι μπορούν να δηλώνουν ενθουσιώδεις θαυμαστές του δυτικού πολιτισμού ή του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούν να εισαγάγουν ό,τι χειρότερο βλαστήσει σ’ αυτόν, και αγνοούν επιδεικτικά ό,τι θετικό μπορεί να υπάρχει στη γηραιά ήπειρο.
Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Ο πρώην βουλευτής Σ. Μάνος –που ως αρχηγός κόμματος αποδοκιμάστηκε ηχηρά από τον ελληνικό λαό–, με άρθρο του στην «Καθημερινή», και στη συνέχεια σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» (στον Η. Κανέλλη), εισηγείται οι μισές εκτάσεις του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού να παραδοθούν στους εργολάβους και να γίνουν πολυτελείς κατοικίες, ώστε «να βρεθούν κεφάλαια για να συντηρηθεί το υπόλοιπο μισό ή και να δημιουργηθούν άλλα μικρότερα άλση».
Όμως η εύρεση κεφαλαίων είναι πρόφαση. Όσα χρήματα είναι αναγκαία μπορούν να βρεθούν από το Γ΄ και το Δ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο, από τον κρατικό προϋπολογισμό ή και από χορηγίες. Εκείνο όμως που ενδιαφέρει τον Σ. Μάνο είναι η αποκόμιση κερδών, ανεξάρτητα από το περιβαλλοντικό κόστος. Να σημειωθεί ότι γράφτηκε στο διαδίκτυο ότι για τους χώρους του πρώην αεροδρομίου ενδιαφέρεται Αμερικάνος επιχειρηματίας, που σκοπεύει να δημιουργήσει το μεγαλύτερο καζίνο της Ευρώπης.
Η μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα σήμανε την έναρξη δόμησης άλλης μιας περιοχής της Αττικής και τον περιορισμό των πράσινων εκτάσεων, που είναι αναγκαίες για την επιβίωσή μας. Το λιγότερο που θα έπρεπε να γίνει θα ήταν άμεση δενδροφύτευση του πρώην αεροδρομίου. Όμως οι Ολυμπιακοί Αγώνες πέρασαν και ακόμη συζητούμε τα αυτονόητο. Το σχέδιο Σουφλιά, που προβλέπει οικιστικούς χώρους στο 10%, είναι ήδη μια μεγάλη παραχώρηση στους εργολάβους, που γίνεται ακόμη πιο αδικαιολόγητη μετά τις τελευταίες φωτιές στο λεκανοπέδιο.
Εντυπωσιακή είναι η εγκατάλειψη που παρουσιάζει το Πεδίο του Άρεως ή το Άλσος του Α. Τρίτση. Κάθε δε λογικά σκεπτόμενος θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι θα πρέπει να αλλάξει αυτή η κατάσταση και ότι η Πολιτεία θα έπραττε ό,τι είναι αναγκαίο για να ζωογονηθεί κάθε τετραγωνικό πρασίνου. Όμως ορισμένοι σχολιαστές βγάζουν το αντίθετο συμπέρασμα, δηλαδή ότι, αφού οι δημόσιες εκτάσεις δεν φροντίζονται όπως είναι αναγκαίο, θα πρέπει να παραχωρηθούν στη φροντίδα των εργολάβων. Μια τέτοιου είδους άποψη διατύπωσε ο δημοσιογράφος Α. Παπαγιαννίδης στο «Βήμα» («Αντίλογος σε ένα όνειρο», 9.8.2007), σε πλήρη ταύτιση με τις απόψεις του Σ. Μάνου.
Τα επιχειρήματα που διατυπώνει δεν αντέχουν στη βάσανο της λογικής, όμως είναι αντιπροσωπευτικά μιας νοοτροπίας που δεν φοβάται να παίζει με το οικοσύστημα. Γράφει για το άλσος που προβλέπεται να γίνει στο Ελληνικό σύμφωνα με το σχέδιο Σουφλιά: «Ποιος θα το συντηρήσει; (και με τι κόστος;). Ποιος θα ποτίσει 36.800 δέντρα και 17.500 θάμνους; (και με τι νερό;). Ποιος θα γεμίσει με νερό και θα καθαρίσει, και θα διατηρήσει με νερό, τις αντίστοιχες serpentime; (Με τι κόστος; Πηγαίνετε να δείτε τις άθλιες γούρνες στο Πάρκο Τρίτση στη Δυτική Αττική αλλά και… τις τέως παλιές και τα χρυσόψαρα στον Εθνικό Κήπο).
Ο Α. Παπαγιαννίδης κινδυνολογεί, υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν θέματα αστυνόμευσης και ελέγχου: «Ποιος θα φυλάξει 6.500 στρέμματα; Ποιος θα αστυνομεύσει;». Βεβαίως, ο ίδιος δημοσιογράφος μπορεί να εκστασιάζεται όταν επισκέπτεται κήπους ή άλση που υπάρχουν σε δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Όμως όλα αυτά είναι προφάσεις, για να παραδοθεί άλλο ένα κομμάτι της αττικής γης στους εργολάβους.
Το όνειρο των νεοφιλελεύθερων ίσως να είναι κοντά στο να πραγματοποιηθεί. Μίζερη και αφιλόξενη πόλη, χωρίς χώρους πρασίνου και άθλησης, όλη η γη στην ιδιωτική αυθαιρεσία, τίποτε για την κοινωνία.
Ήδη γράφεται δειλά-δειλά στις σοβαρές εφημερίδες ότι ένα ποσοστό 5%-10% των καμμένων εκτάσεων θα πρέπει να δοθεί στους ιδιώτες.
Επίσης, σε επιστολή στο Βήμα (31-8-2007) ο βουλευτής Κυριάκος Μητσοτάκης, ακολουθώντας τη γραμμή Σ. Μάνου, υποστηρίζει ότι ένα μέρος των πράσινων εκτάσεων θα πρέπει να παραχωρηθεί σε ιδιώτες για εκμετάλλευση: «Υποστηρίζω την ήπια εμπορική αξιοποίηση μικρών τμημάτων άλλων ελεύθερων χώρων, πολύ μεγαλύτερων σε έκταση. Τα έσοδά της μπορούν να συμβάλουν στην ίδρυση ενός Πράσινου Ταμείου για το λεκανοπέδιο, που θα χρηματοδοτήσει τη δημιουργία νέων χώρων πρασίνου σε όλη την πρωτεύουσα και τη συντήρηση όσων ήδη υπάρχουν».
Η νεοφιλελεύθερη σκέψη είναι απλή με τον κυνισμό της: Δημιουργούμε μια ζώνη τσιμέντου, ώστε να δημιουργήσουμε αλλού ζώνη πρασίνου. Ενώ όμως το πρώτο σκέλος της πρότασης είναι σίγουρο, το δεύτερο, όπως και τα χρήματα που προορίζονται γι’ αυτό τον σκοπό, είναι αμφίβολο. Έτσι, εισάγεται ένας φαύλος κύκλος που στο τέλος του το πράσινο θα έχει εξαφανιστεί.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι νεοφιλελεύθεροι που έχουν αυτές τις απόψεις ενάντια στο οικοσύστημα υποστηρίζουν το Σχέδιο Ανάν και την «ντε γιούρε» διχοτόμηση της Κύπρου, αλλά και την αμερικάνικης έμπνευσης αναγνώριση της FYROM ως «Μακεδονίας». Διότι, ότι όταν απεχθάνεσαι την πατρίδα σου, απεχθάνεσαι και την πατρίδα-κόσμο, και εύκολα μπορείς να τη μετατρέψεις σε εμπόρευμα. Οι νεοφιλελεύθερες απόψεις θα έπρεπε να είχαν την καθολική απόρριψη. Όμως βρίσκουν φιλόξενο περιβάλλον στα μέσα ενημέρωσης και προβάλλονται συστηματικά από δημοσιογράφους δήθεν «αντιεθνικιστές» ή «οικολόγους».
Η καθαρή ελληνική γραμμή, η διαφάνεια του αττικού φωτός του Π. Γιαννόπουλου, του Ο. Ελύτη και άλλων, αντικαθίσταται μεθοδικά από ένα βαθύ σκοτάδι, που ο νεοφιλελευθερισμός ανοίγει να περάσει.
Ο αγώνας κατά του νεοφιλελευθερισμού είναι αγώνας για να διασωθεί η ελληνική γη, η αττική φύση, η πατρίδα-γη, είναι αγώνας κατά της μετατροπής κάθε στοιχείου, όσο ιερού κι αν είναι, σε εμπόρευμα, είναι αγώνας για την κοινότητα, την κοινωνία κατά της ιδιωτικής αυθαιρεσίας.
