του Θ. Τουμανίδη, από το Άρδην τ. 63, Φεβρουάριος – Μάρτιος 2007
Αναζωπυρώθηκε, με αφορμή την προ ημερών συζήτηση στη Βουλή, η σεναριολογία αναφορικά με τον χρόνο διενέργειας των προσεχών βουλευτικών εκλογών. Υπενθυμίζουμε ότι πρώτη είχε ρητά θέσει το ζήτημα αυτό η υπουργός των Εξωτερικών, σε ανύποπτο χρόνο, κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού 2007. Το συσχέτισε με την «περαιτέρω ώθηση των μεταρρυθμίσεων», δηλαδή, σε μια απροκάλυπτη επίθεση του κεφαλαίου στα μέτωπα των ιδιωτικοποιήσεων, της ελαστικοποίησης-αυταρχικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και του ασφαλιστικού. Μέσα από συμφραζόμενα άλλων παρεμβάσεών της, υποδήλωνε ταυτόχρονα την ανάγκη να «ξεπεραστούν οι δισταγμοί» απέναντι στη γρήγορη προσαρμογή της κυβέρνησης στο πνεύμα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης. Δηλαδή, την αποδοχή της –με δικομματική συναίνεση– τουρκικής ενταξιακής πορείας στην Ε.Ε. με άθικτο, αν όχι πολλαπλασιαζόμενο και επεκτεινόμενο, το σύνολο των διεκδικήσεών της στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη.
Κατά διαβολική σύμπτωση και με το απίστευτο σκεπτικό της «μη τήρησης των προεκλογικών δεσμεύσεων της ΝΔ», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέτει επιτακτικά θέμα εκλογών, ενώ, με τις μετριοπαθέστερες αντικειμενικές εκτιμήσεις, κάθε άλλο παρά έχει συμφέρον από την επιλογή του παρόντος χρόνου για κάτι τέτοιο.
Οι δύο πόλοι λοιπόν της αμερικανοποίησης της εθνικής και κοινωνικής πορείας της χώρας επείγονται. Θέλουν εκ παραλλήλου, αλλά με ρόλους αλληλοσυμπληρούμενους, να συμβάλουν στην εκκαθάριση των παρυφών του σχεδίου των Αμερικανών για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» από άμεσες ή δυνητικές οχλήσεις. Η αποδοχή του πελατειακού υποτελούς ρόλου της χώρας μας στον άξονα Τουρκίας – Ισραήλ και η συρρίκνωση του ευρύτερου ρόλου του ελληνισμού είναι αναγκαίες. Αποτελούν το επιμύθιο της βαλκανικής τακτοποίησης, με το θέμα του Κοσόβου τελευταίο χρονικά, αλλά όχι έσχατο επεισόδιο της.
Θα ακολουθήσουν με μαθηματική ακρίβεια η Δυτ. Θράκη, η «Μακεδονία», ίσως και η «Τσαμουριά», όχι γιατί υπάρχει μεταφυσική υστερία κατά της ελληνικότητας αλλά γιατί πρέπει να ορθωθούν και προς τα ανατολικά βαλκάνια «τείχη» ώστε να εμποδίζουν την εν δυνάμει βαλκανική ενότητα με ταυτόχρονη τη ρωσική επιρροή.
Ιδιαίτερο βάρος, όμως, για τις εξελίξεις αναφορικά με την ολοκλήρωση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», θα παίξει για μια ακόμα φορά το Κυπριακό. Το μειοδοτικό σφάλμα της ελληνικής και κυπριακής πλευράς να αφήσει ανεμπόδιστη την τουρκική ενταξιακή πορεία στην Ε.Ε. και να ανοίξει την κερκόπορτα της «τουρκοκυπριακής» αναβάθμισης, μέσω της νομιμοποίησης της συζήτησης του «κανονισμού απευθείας εμπορίου», παρέχει το άλλοθι για μια νέα παρέμβαση των Αγγλοαμερικάνων προς ένα νέο σχέδιο επίλυσης τύπου Ανάν. Οι σχετικές πιέσεις θα κλιμακωθούν εντός του 2007 τόσο από την Ε.Ε., όσο και κυρίως από τις Η.Π.Α..
Για να περάσει η λογική των «δύο συνιστώντων κρατών», θα πρέπει η Κυπριακή Δημοκρατία να θεωρείται υποκείμενο μειωμένης διαπραγματευτικής ισχύος, κράτος υπό προθεσμία διάλυσης. Κυρίως, όμως, απαιτείται από τις Η.Π.Α η ελληνική πλευρά να μην συμπαρατάσσεται μαζί της ούτε καθ’ υποψία. Από μοχλός ενότητας δράσης του ελληνισμού, επιδιώκεται η Αθήνα να έχει το κύριο βάρος της πίεσης «λύσης Ανάν» στο Κυπριακό, να γίνει δηλαδή μοχλός σωφρονισμού και υποταγής της Κύπρου. Αυτός είναι ο ρόλος στον οποίο μονοδιάστατα επιμένει ο «Γιώργος».
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η σύναψη συμφωνιών εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον Λίβανο και την Αίγυπτο, αλλά και οι σχετικές συζητήσεις με τη Συρία που επίκεινται, αποτελούν σοφό τακτικό ελιγμό –εκτός της αυτοδύναμης αξίας τους– αλλά και μάθημα πολιτικής προς το κράτος των Αθηνών. Η λυσσώδης αντίδραση της Τουρκίας έχει να κάνει όχι μόνο με τη φύση του κεμαλικού καθεστώτος, ως παράγοντα μόνιμης αποσταθεροποίησης, αλλά και ειδικότερα με το προσωρινό κλείσιμο των μετώπων δυτικά της, ώστε ανεμπόδιστα να ασχοληθεί με την κουρδική απειλή ανατολικά της. Αντίθετα με όσα ορισμένοι ισχυρίζονται, το δίλημμα δεν είναι αναβάθμιση ή υποβάθμιση της Τουρκίας· η αναβάθμισή της θεωρείται εκ των «ων ουκ άνευ» για τους Αγγλοαμερικάνους και της ανατίθεται ο ρόλος του άμεσου χωροφύλακα στον ευρύτερο ζωτικό χώρο, σε αλληλοσυμπλήρωση με τον αντίστοιχο ρόλο του Ισραήλ.
Αν προσέξει κανείς τον χάρτη της Ν.Α. Μεσογείου, θα διαπιστώσει ότι η Κύπρος βρίσκεται στην τομή των επίδοξων ζωτικών χώρων των δύο χωροφυλάκων του Ιμπεριαλισμού. Η περικύκλωσή της και η ασφυξία που της επιφυλάσσονται αποκτά για τις Η.Π.Α. επείγοντα χαρακτήρα. Η μεγαλειώδης νίκη της Χεζμπολάχ ενάντια στους σιωνιστές στον Λίβανο καθιστά άμεση για το Ισραήλ την ανεύρεση χώρων στρατηγικών ελιγμών αλλά και βάση αστυνόμευσης και καταστολής των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων της περιοχής. Επίσης, η Τουρκία ζητά άμεση κατοχύρωση της ασφάλειάς της, όπως αυτή την εννοεί. Η επιπρόσθετη ανάγκη επίδειξης επιτευγμάτων της αμερικάνικης μιλιταριστικής πολιτικής της άμεσης επέμβασης, ενόψει και των αμερικάνικων εκλογών του 2008, καθιστά ακόμα πιο επείγουσα την ανεύρεση λύσεων περιφερειακά. Γιατί η αντιπαράθεση στις εκλογές αυτές δεν μπορεί να γίνει με βάση μόνο τα φέρετρα που έρχονται από το Ιράκ.
Είναι προφανές, με βάση τις ιεραρχήσεις του αμερικάνικου σχεδιασμού, ότι σε καμιά περίπτωση «δεν πρέπει» οι εκλογές στην Ελλάδα να συσχετιστούν χρονικά με τις εκλογές της Κύπρου (Μάρτης και Φλεβάρης του 2008). Σε περίπτωση που οι εκλογές γίνουν κανονικά, με το τέλος της τετραετίας, η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει τη δικαιολογία αποφυγής των πιέσεων για διευθέτηση των ζητημάτων Κύπρου και του Αιγαίου, επικαλούμενη την ίδια την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Θα μπορούσε επίσης να κερδίσει περαιτέρω χρόνο, ουσιαστικά μέχρι το 2009, ενεργοποιώντας επιτέλους την ελληνική ομογένεια στις Η.Π.Α., ενόψει των εκεί προεδρικών εκλογών στο τέλος του 2008.
Ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές αποστερούν την ελληνική πλευρά από τον χρόνο που θα μπορούσε να κερδίσει. Περιστέλλουν εκ των πραγμάτων την όποια αντιπαράθεση στην προεκλογική περίοδο, υπό το βάρος και του ιδεολογικού μηχανισμού των ΜΜΕ, γύρω από το ζήτημα της εθνικής στρατηγικής. Προβάλλουν επομέως τις αντιθέσεις κοινωνικού χαρακτήρα, στο βωμό της προτεραιότητας να συστρατευθεί ο δικομματισμός στην ιμπεριαλιστική στρατηγική.
Αυτό άλλωστε υπαινίχθηκε ο Γιωργάκης, επιτιθέμενος δήθεν στον «άγριο καπιταλισμό» ή αποσύροντας προσωρινά τη συναίνεσή του γύρω από τη συνταγματική αναθεώρηση: θα πρεπει να διαχωριστεί το εθνικό και το κοινωνικό ζητημα για να ολοκληρωθεί ο μεταμορφισμός του νέου ΠΑΣΟΚ και να κατοχυρωθεί ως ο δημοκρατικός συνομιλητής – πόλος αναφοράς, που συσπειρώνει σύσσωμη την αντιπολίτευση.
Αυτή η ψευδεπίγραφη και επικίνδυνη στάση πρέπει να αποκαλυφθεί αλλά και να ηττηθεί. Η συγκρότηση από τις δυνάμεις μας, στην ευρύτερη έκτασή τους, ενός αριστερού μετώπου για εθνική ανεξαρτησία ισοδυναμεί με την αξιοπιστία του λόγου και της αξιοπρέπειάς μας. Δεν πρέπει να ολιγωρήσουμε.
*Μέλους του ΔΣ της ΟΣΠΑ
