του Θ. Ντρίνια, από το Άρδην τ. 63, Φεβρουάριος – Μάρτιος 2007
Το τεύχος 63 του περιοδικού, στο οποίο περιέχονται αυτές οι γραμμές, εκδίδεται πολύ κοντά στην 8η Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών. Παρ’ όλο που ο συντάκτης της στήλης συχνά εκνευρίζεται με αυτές τις αφιερωματικές «ημέρες», θα βάλει νερό στο κρασί του και θ’ αφιερώσει όλα τα σχόλια που ακολουθούν στα βάσανα των γυναικών όπου γης και ιδιαίτερα σ’ εκείνα των γυναικών του Τρίτου Κόσμου και των εμπόλεμων ζωνών. Γιατί η 8η Μάρτη δεν μπορεί να είναι ημέρα λουλουδιών, χαζοχαρούμενων εκπομπών και επισκέψεων σε κλαμπ με αντρικό στριπτήζ, όπως προσπαθούν μας πείσουν οι Έμποροι τα τελευταία χρόνια, αλλά ημέρα περισυλλογής και αγώνα.
Σκότωσε τη γυναίκα σου ελεύθερα!
Τον Νοέμβρη του 2005, εξαφανίζεται από το σπίτι της, στις Σέρρες, η Πόπη Χατζίδου, 44 χρονών, νοσηλεύτρια και μητέρα δύο κοριτσιών. Μετά από μερικές μέρες, ο σύζυγός της, καθηγητής σε Γυμνάσιο της πόλης, ομολογεί ότι τη σκότωσε κτυπώντας την μέσα στο σπίτι τους και στη συνέχεια πέταξε το πτώμα της στον ποταμό Στρυμώνα. Το άψυχο σώμα της δεν βρέθηκε ποτέ! Ο δράστης έμεινε προφυλακισμένος για λίγους μήνες και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος για να φροντίσει τις κόρες του και τη μάνα του θύματος! Στο μεσοδιάστημα μέχρι τη δίκη, φίλες και συναδέλφισσες του θύματος, που προσπάθησαν να φέρουν ξανά στην επιφάνεια το ζήτημα και να διαμαρτυρηθούν για την επιείκεια προς τον δράστη, δέχτηκαν τις απειλές των συγγενών του και της υπεράσπισης, με πρόσχημα ότι διαταράσσουν τη γαλήνη της οικογένειάς του! Ακόμα και όταν ο σύλλογος των εργαζομένων του νοσοκομείου, στο οποίο δούλευε το θύμα, επιχείρησε να τελέσει ετήσιο μνημόσυνο στη μνήμη της, δέχτηκε εξώδικο και δεν προχώρησε. Από μαρτυρίες συναδελφισσών της Πόπης Χατζίδου έγινε γνωστό ότι συχνά πήγαινε στη δουλειά σωματικά κακοποιημένη και ταπεινωμένη. Λίγο πριν τη δολοφονία της και αφού είχε συνάψει άλλη σχέση, ετοιμαζόταν να ζητήσει με ασφαλιστικά μέτρα την απομάκρυνση του συζύγου της από το σπίτι και διαζύγιο. Πράγμα που ο δράστης γνώριζε πριν τον φόνο! Όλα αυτά λίγο μέτρησαν στο σεβαστό δικαστήριο το οποίο διεξήχθη στα Γιαννιτσά, στις 15/2. Ο δράστης είχε ν’ αντιμετωπίσει την κατηγορία του φόνου εκ προμελέτης. Η ετυμηγορία ήταν 12 χρόνια (!) φυλάκιση καθώς θεωρήθηκε ότι το έγκλημα έγινε εν βρασμώ ψυχής (βρασμός που φαίνεται ότι συνέχισε να υπάρχει και όταν εξαφανίστηκε το πτώμα στον Στρυμώνα…) και η έφεση που ασκήθηκε είχε ανασταλτικό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα ο δράστης να παραμείνει ελεύθερος! Το ευυπόληπτο δικαστήριο απέδωσε έναν ευυπόληπτο φονιά ελεύθερο στην ευυπόληπτη κοινωνία μας! Όπως χαρακτηριστικά τονίζει σε καταγγελία της η Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης: «…Η συστηματική κακοποίηση της γυναίκας από τον σύντροφό της, κάποια στιγμή, θα την οδηγήσει στην επιθυμία απομάκρυνσης από τη σχέση. Τότε, ο σύντροφος, επικαλούμενος τον βρασμό ψυχής λόγω της αβάσταχτης γι αυτόν απόφασής της, θα έχει το κίνητρο να τη σκοτώσει. Στη συνέχεια, επικαλούμενος την απώλεια συνείδησης λόγω της ταραχής του, μπορεί άνετα να οργανώσει την εξαφάνιση του σώματός της, έτσι ώστε να μην γίνει ποτέ γνωστός ο τρόπος θανάτου. Κατόπιν, μπορεί να ομολογήσει, και, με αρωγό την δικαιοσύνη και τον νόμο, να καταδικαστεί με αναστολή και να κυκλοφορεί ελεύθερος» . Να την χαίρεται την απόφαση η αξιότιμος ηγεσία της ελληνικής Δικαιοσύνης…
Οι ΗΠΑνθρωποι βιάζουν και σκοτώνουν
Πέντε «παλικάρια» της αμερικάνικης 101ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας «απελευθερωτών» και «εκπολιτιστών» του Ιράκ έπαιζαν χαρτιά στο φυλάκιό τους, σε κάποια ιρακινή πόλη. Ξαφνικά, ένιωσαν την επιθυμία να επιβεβαιώσουν τον ανδρισμό τους και άρχισαν να καταστρώνουν το σχέδιό τους. Παρακολούθησαν τα σπίτια της γειτονιάς και εντόπισαν ένα στο οποίο υπήρχε μόνο ένας άνδρας μέσα, με τη γυναίκα και τις δύο κόρες του. Θεωρήθηκε εύκολος στόχος, αν και περισσότεροι άνδρες να υπήρχαν, άοπλοι απέναντι στους ράμπο, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε. Τα «παλικάρια», όμως, ήσαν επαγγελματίες, πρόσεχαν και τη λεπτομέρεια. Εισέβαλαν στο σπίτι, δήθεν για έλεγχο. Ένας από αυτούς οδήγησε στο ένα δωμάτιο τους γονείς και τη μικρότερη κόρη ενώ οι άλλοι τέσσερις άρχισαν να βιάζουν τη 14χρονη Αμπέερ Κασίμ αλ Τζαναμπί. Ενόσω το ανόσιο έργο τους συνεχιζόταν, ακούστηκαν ριπές από το διπλανό δωμάτιο. Ο στρατιώτης που βρισκόταν εκεί, εξερχόμενος, ανακοίνωσε στους υπολοίπους ότι εκτέλεσε όλη την οικογένεια και, ψύχραιμος, έλαβε θέση για να συμμετάσχει κι αυτός στον ομαδικό βιασμό. Το 14χρονο παιδί, μέσα στο μαρτύριό του, κατάλαβε ότι η οικογένειά του είχε αφανιστεί και προσπάθησε να αντιδράσει. Ο δολοφόνος, όμως, αφού ικανοποίησε και αυτός την ανωμαλία του, την πυροβόλησε τρεις φορές στο κεφάλι. Στη συνέχεια, η παρέα έβαλε φωτιά στο σπίτι για να καλύψει το έγκλημα. Τόσο απλά και «πολιτισμένα»! Οι λεπτομέρειες του φρικτού εγκλήματος ειπώθηκαν στο δικαστήριο που άρχισε να δικάζει τα «παλικάρια», πίσω στην πατρίδα τους, το Κεντάκι. Όπως τονίζουν ανθρωπιστικές οργανώσεις, είναι μια από τις απειροελάχιστες περιπτώσεις καθημερινής βαρβαρότητας των κατοχικών δυνάμεων που γίνονται γνωστές και παίρνουν τον δρόμο της όποιας δικαιοσύνης. Στους καθημερινούς εξευτελισμούς που υφίστανται οι Ιρακινοί από κατοχικούς υπανθρώπους, οι σεξουαλικές προσβολές και οι βιασμοί των γυναικών κατέχουν περίοπτη θέση.
Γυναίκες στην αγχόνη των κουίσλιγκ
Η κυβέρνηση κουίσλιγκ του Νούρι αλ Μαλίκι, στο Ιράκ, με την παρότρυνση των ΗΠΑ, αραδιάζει από τα ψευδοδικαστήριά της σωρηδόν τις καταδίκες σε θάνατο, για να κάμψει την αντίσταση του ιρακινού λαού. Αν, σύμφωνα με όλους τους διεθνείς παρατηρητές, η δίκη του Σαντάμ ήταν μια παρωδία δίκης, εύκολα φαντάζεται κανείς τι γίνεται με τις δίκες απλών ανθρώπων που κατηγορούνται με βάση το άρθρο 156 του Ιρακινού Ποινικού Κώδικα, για ενέργειες που βλάπτουν την ασφάλεια του κράτους. Εκτός από τον Σαντάμ, ήδη 65 άνθρωποι έχουν εκτελεστεί μέχρι στιγμής, ενώ εκατοντάδες άλλοι περιμένουν τη σειρά τους. Ανάμεσα στους τελευταίους και τρεις γυναίκες, η Ουασάν Ταλίμπ, 31 ετών, η Ζαϊνάμπ Φαντίλ, 25 ετών, και η Λίκα Ομάρ Μουχαμάντ, 26 ετών. Από μέρα σε μέρα, περιμένουν να οδηγηθούν στην κρεμάλα, αφού καταδικάστηκαν, οι μεν δύο πρώτες, για τη δολοφονία δεκάδων ανδρών των δυνάμεων ασφαλείας (!) στη συνοικία της Βαγδάτης, Χάη αλ Φουράτ, η δε τελευταία για απαγωγή! Στις δίκες τους, δεν είχαν συνήγορο υπεράσπισης ούτε χρόνο να προετοιμάσουν την υπεράσπισή τους. Η Ζαϊνάμπ Φαντίλ, μάλιστα, απέδειξε, εις μάτην, ότι την ημέρα των επιθέσεων βρισκόταν στο εξωτερικό. Το πιθανότερο είναι ότι οι νέες γυναίκες πληρώνουν την τοποθέτηση των οικογενειών τους με την πλευρά της Αντίστασης. Η εκδικητικότητα και η απανθρωπιά των συνεργατών των Αμερικανών δεν σταματά ούτε μπροστά στο γεγονός ότι η Ζαϊνάμπ Φαντίλ έχει μια τρίχρονη κόρη, ενώ η Λίκα Ομάρ Μουχαμάντ είναι μάνα ενός κοριτσιού μόλις 12 μηνών, το οποίο γεννήθηκε μέσα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται.
Διεθνής κατακραυγή έχει ξεσπάσει για την επαπειλούμενη εκτέλεσή τους ενώ η Διεθνής Αμνηστία οργανώνει κατεπείγουσα καμπάνια για τη σωτηρία τους. Ας κινητοποιηθούμε όλοι για να μην περάσει το νέο έγκλημα των Αμερικανών και των συνεργατών τους στο Ιράκ.
Γυναίκες για το νερό
Οι Μαζαχούα είναι ιθαγενείς Ινδιάνοι στο Μεξικό, οι οποίοι ζουν σε απόλυτη φτώχια. Προσπαθούν να επιβιώσουν καλλιεργώντας στα μικρά χωράφια τους καλαμπόκι, φασόλια και κολοκύθες. Αριθμούν περί τις 130.000 ψυχές, αν και κάποιες οργανώσεις για τα δικαιώματα των ιθαγενών τους ανεβάζει στις 300.000, υπολογίζοντας κι αυτούς που έχουν μεταναστεύσει στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η δύσκολη ζωή τους επιδεινώθηκε τα τελευταία χρόνια αφότου κατασκευάστηκε το γιγάντιο υδρευτικό έργο Κουτζαμάλα, μέσω του οποίου συλλέγονται όλα τα νερά της περιοχής όπου ζουν οι Μαζαχούα και προωθούνται για την ύδρευση της πρωτεύουσας, της Πόλης του Μεξικού. Τεράστιοι όγκοι νερού περνούν καθημερινά δίπλα από τις κοινότητές τους, οι ίδιοι όμως δεν έχουν τρεχούμενο νερό στα σπίτια τους ούτε νερό για τα χωράφια τους. Οι γυναίκες αναγκάζονται να περπατάνε χιλιόμετρα ολόκληρα για να κουβαλήσουν δοχεία με νερό για το μαγείρεμα και το πλύσιμο. Αυτές οι γυναίκες, επηρεασμένες από το κίνημα των Ζαπατίστας, είπαν τον περασμένο Δεκέμβρη «ως εδώ»! Συγκρότησαν τη «Γενική Διοίκηση του Στρατού των Μαζαχούα Γυναικών για την Υπεράσπιση του Νερού»! Ο Στρατός είναι άοπλος αλλά ιδιαίτερα μαχητικός.
Στις 11 Δεκεμβρίου, οι γυναίκες κατέλαβαν ένα σταθμό του υδρευτικού έργου και έκλεισαν προσωρινά τις βαλβίδες του νερού. Έκτοτε, 50-70 γυναίκες εναλλάσσονται έξω από τον σταθμό, περιφρουρώντας τον και απειλώντας την κυβέρνηση ότι, αν δεν λάβει μέτρα ώστε να έχουν οι κοινότητές τους νερό, θα διακόψουν οριστικά την παροχή του. Η Μπεατρίς Φλόρες είναι στις ομάδες περιφρούρησης και δηλώνει στο δίκτυο «Τιεραμέρικα»: «Καλύτερα στη φυλακή παρά χωρίς νερό». Η 27χρονη γυναίκα έχει τρία παιδιά και ο άντρας της είναι ένας φτωχός αγρότης που παλεύει όλη μέρα για να θρέψει τη φαμίλια του. Κάθε πρωί, περπατάει δύο χιλιόμετρα για να κουβαλήσει 20λιτρα δοχεία με νερό για τις οικιακές ανάγκες. Κάθε απόγευμα, την ίδια δουλειά κάνει η 8χρονη κόρη της! «Αυτοί (η κυβέρνηση) δεν μας στηρίζουν εμάς τους Ινδιάνους», λέει η Ινδιάνα αγωνίστρια, «δεν θέλουν να δουν τα προβλήματά μας. Όμως εμείς είμαστε δυνατές και πεισματάρες. Ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι ν’ αλλάξουμε την περιοχή και να ’χουμε νερό για όλους»!
