του Θ. Ντρίνια, από το Άρδην τ. 62, Νοέμβριος 2006 -Ιανουάριος 2007
Κατά τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, σε Γυμνάσιο πόλης της Πελοποννήσου, καθηγήτρια διαφώνησε με το να ακουστεί, στο τέλος της σχολικής γιορτής, ο εθνικός ύμνος. Έκρινε ότι δεν ταιριάζει με το νόημα της επετείου. Βέβαια, την άποψη αυτή τη διαμόρφωσε η εν λόγω κυρία 33 χρόνια μετά τα γεγονότα. Γιατί τότε, την πύλη του Πολυτεχνείου την στόλιζαν ελληνικές σημαίες – μία εκ των οποίων, αιματοβαμμένη, τίθεται έκτοτε στην κεφαλή της πορείας του Πολυτεχνείου – ενώ, τη στιγμή που το τανκ συνέθλιβε την πύλη και τους υπερασπιστές της, ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού των φοιτητών ούρλιαζε τον εθνικό ύμνο! Να θυμίσουμε επίσης ότι ένα από τα βασικά αιτήματα του εξεγερμένου λαού, εκτός από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ήταν και το «εθνική ανεξαρτησία». Στις μέρες μας, όμως, μπορεί ο καθένας/μιά να γράφει… history και να την επιβάλει κιόλας ως θέσφατο. Αν μάλιστα ο φέρελπις ιστορικός έχει εκσυγχρονιστικά και ανανεωτικά εχέγγυα, επιδοτείται και αδρά από το Κράτος και τα Παιδαγωγικά Ινστιτούτα του, την Ευρωπαϊκή Ένωση, καλούς Σαμαρείτες όπως ο Σόρος, μορφωτικά προγράμματα πρεσβειών κ.λπ. Ας μη χαίρονται, όμως, όσοι από την «αριστερά» ή την αριστερά, όπως η αξιότιμη εκπαιδευτικός, επικροτούν αυτό το επιβαλλόμενο ρεύμα ιστορικού αναθεωρητισμού, διότι, όταν «αλλάζεις τα φώτα» της Ιστορίας για να ικανοποιήσεις τα ιδεολογικά σου απωθημένα, ανοίγεις τον δρόμο και σ’ άλλους επίδοξους «ιστορικούς». Μπορεί, σε λίγα χρόνια, τα σχολικά βιβλία της ιστορίας να γράφουν ότι υπήρξε «συνωστισμός μπροστά από την πύλη του Πολυτεχνείου το 1973», έτσι όπως τα σημερινά γράφουν για «συνωστισμό των Ελλήνων στην προκυμαία της Σμύρνης, το 1922»…
Της Ιστορίας το κάγκελο ΙΙ
«Ευτυχώς που δεν νίκησε η επανάστασή μας», τιτλοφορεί ο Alexis, της Καθημερινής, συνέντευξη που του έδωσε ο Λεωνίδας Κύρκος και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 3/12. Εκεί, μεταξύ άλλων, ο κ. Κύρκος περνάει γενεές δεκατέσσερις όλη την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της Αντίστασης και του Εμφυλίου, εκφράζοντας τον τρόμο του σε περίπτωση που κυβερνούσαν αυτοί οι άνθρωποι, τους οποίους χαρακτηρίζει «περιτρίμματα», «γελοίους», «ανεκδιήγητους» κ.λπ. Ο γράφων το σχόλιο αυτό καμία εκτίμηση δεν τρέφει για τις ικανότητες της τότε ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ, η οποία αποδείχτηκε ανήμπορη να αναμετρηθεί με το μέγεθος του ιστορικού καθήκοντος που της αναλογούσε. Και, φυσικά, ουδεμία αυταπάτη διατηρεί σε σχέση με το τι πραγματικά ήταν οι λεγόμενες «Λαϊκές» δήθεν «Δημοκρατίες» που εγκατέστησαν οι Σοβιετικοί στην Ανατ. Ευρώπη. Οφείλουμε, όμως, δύο επισημάνσεις στις απόψεις του «σοβαρού» κ. Κύρκου.
Πρώτον, το τετριμμένο «η Ιστορία δεν γράφεται με αν». Το να κρίνεις με υποθέσεις, προκύπτουσες εκ του αποτελέσματος και με τόσο ρηχό τρόπο, μια κορυφαία ιστορική στιγμή, και μάλιστα 60 χρόνια μετά, είναι απαράδεκτο (ιδιαίτερα όταν συμβαίνει από άνθρωπο που θεωρητικώς υπηρέτησε τον «ιστορικό υλισμό» και τη διαλεκτική σε όλη του τη ζωή)! Εισάγεται μια εκ των υστέρων νομοτέλεια, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην πλέον ευτράπελη ανάγνωση της ιστορίας. Οι εργάτες δεν έπρεπε να επαναστατήσουν το ’17 γιατί τα μπαρ μας έχουν γεμίσει σήμερα Ρωσίδες· οι κούληδες στην Καντόνα δεν έπρεπε να σηκώσουν ποτέ κεφάλι γιατί, σήμερα, φτάσαμε να εισάγουμε τα πάντα από την Κίνα· η επανάσταση του ’21 δεν έπρεπε να συμβεί γιατί, σήμερα, ο Γιωργάκης κι ο Κωστάκης κάνουν κουμπαριές με τους πασάδες της Άγκυρας!
Δεύτερον, και πιθανώς σημαντικότερον, το να χρεώνεις μια ολόκληρη ιστορική περίοδο σε μια ηγεσία είναι σαν να θεωρείς ότι η ιστορία των λαών είναι η ιστορία του κάθε ηγέτη, πραγματικού ή υποτιθέμενου. Αν η «πρωτοπορία» ήταν «καλή», θα είχαμε χάπι έντ, ενώ τώρα… Ο λαός δεν υπάρχει πουθενά. Οι ανάγκες του, οι αγωνίες του, οι αγώνες του περιφρονούνται. Υπάρχει μόνο «ηγεσία», χωρίς λαό. Σαν αγγελάκι χωρίς φύλο! Η δεκαετία του ’40 ήταν η περίοδος που ένας λαός, καταπιεσμένος και θεόφτωχος, πήρε τη μοίρα του στα ίδια του τα χέρια. Αρνήθηκε την υποταγή, τον εξευτελισμό και πάλεψε ενάντια σε όλα τα θηρία (Ιταλούς, Γερμανούς, Εγγλέζους, Αμερικάνους) και μάτωσε. Οι μάζες μπήκαν ορμητικά στο προσκήνιο της Ιστορίας και δημιούργησαν! Αυτό φοβίζει τους ανθρώπους που έμαθαν να περιφέρονται στους διαδρόμους της (όποιας) εξουσίας. Γι’ αυτό και τα ανάγουν όλα σε επίπεδο ηγεσίας. Γι’ αυτό και μιλάνε πάντα στη βάση ενός χυδαίου και εκ των υστέρων ορθολογισμού! Να γιατί, όταν ο λαός έδειχνε έτοιμος να βγει μπροστά, αυτοί ήσαν πάντα με τη «λογική». Το ’72, η «λογική» επέτασσε Μαρκεζίνη. Το ’74, Νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα και Καραμανλή. Το ’82, Αντρέα. Το ’89, Μητσοτάκη και Οικουμενική. Και το 2004, «Μέτωπο Λογικής» και Σχέδιο Ανάν!
Τελευταία γραμμή άμυνας,
ο εμφύλιος
Την αποτυχία του αμερικάνικου σχεδίου για μια «Νέα Μέση Ανατολή», την παραδέχονται πλέον και οι ίδιοι οι εμπνευστές του. Η απροσδόκητη και αιματηρότατη αντίσταση που προβάλλουν μεγάλα τμήματα του ιρακινού πληθυσμού απέναντι στον αμερικανικό στρατό κατοχής, η μεγάλη νίκη της Χεζμπολά και των λοιπών αντιστασιακών δυνάμεων στον Λίβανο, κατά τη διάρκεια της ισραηλινής εισβολής το καλοκαίρι, και η ανάδειξη της Χαμάς ως κύριας πολιτικής δύναμης των Παλαιστινίων, έχει φέρει τα αυτοκρατορικά επιτελεία σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Το τελευταίο χαρτί που έχουν στη διάθεσή τους ώστε να αντιστρέψουν την κατάσταση, ή έστω να περιορίσουν τις συνέπειες της αποτυχίας τους, είναι η υποδαύλιση εμφύλιων αντιπαραθέσεων. Στο Ιράκ, εκπαιδεύουν και χρηματοδοτούν τάγματα θανάτου από σιΐτες συνεργάτες τους, τα οποία εκτελούν αδιάκριτα σουνίτες, οι οποίοι, με τη σειρά τους, προβαίνουν σε πράξεις μαζικής αντεκδίκησης. Η σφαγή που συντελείται το τελευταίο διάστημα στο Ιράκ, με αμερικανο-βρετανική ευθύνη και καθοδήγηση, δεν έχει προηγούμενο. Στην Παλαιστίνη, η ηγεσία της Φατάχ, σε άμεση ή έμμεση συνεννόηση με τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους, προσπαθεί να γκρεμίσει τη νόμιμη κυβέρνηση της Χαμάς, προωθώντας διάλυση της Βουλής και νέες εκλογές, ενώ προβοκατόρικες δολοφονίες και επιθέσεις σε μέλη της κάθε μιας παράταξης οδηγούν τα πράγματα ένα βήμα από την αλληλοσφαγή, προς μεγάλη χαρά των σιωνιστών. Μόνο στον Λίβανο, η κατευθυνόμενη από την αμερικανόδουλη κυβέρνηση Σινιόρα ένταση και οι προβοκατόρικες δολοφονίες δεν έχουν βρει τον στόχο τους, καθώς το μπλοκ της Αντίστασης έχει διαμορφώσει ένα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο αγώνα και διεκδίκησης, στο οποίο συμμετέχουν δυνάμεις απ’ όλες τις εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες, με ηγετικό ρόλο αυτόν της Χεζμπολά. Απόδειξη, ότι τις τελευταίες εβδομάδες πραγματοποιήθηκαν δύο μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, οι μαζικότερες στην ιστορία του Λιβάνου, με πάνω από 1,2 και 1,5 εκατομμύρια διαδηλωτές αντίστοιχα, σε σύνολο πληθυσμού 3,8 εκατομμυρίων! Παρόλα αυτά και εκεί μια εμφύλια εκτροπή δεν μπορεί να αποκλειστεί τελείως. Για τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους, η μετατροπή σε εμφύλιο πόλεμο της αντίστασης που στρέφεται εναντίον τους αποτελεί μονόδρομο. Αν τα κινήματα της αντίστασης διαθέτουν το σθένος και την πολιτική διορατικότητα και ικανότητα να αποφύγουν τη θανάσιμη παγίδα, τότε θα μιλάμε σύντομα για μια συντριβή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που μπροστά της το Βιετνάμ θα ωχριά.
Υπάλληλος;
Ο «ηγέτης» του ΛΑΟΣ το έχει παρακάνει το τελευταίο διάστημα. Δεν υπάρχει ανεξάρτητη πρωτοβουλία για θέματα ευρέως ενδιαφέροντος (γλώσσα, σχολικά βιβλία ιστορίας, ένταξη Τουρκίας κ.λπ) που να μην επιχειρεί να την «καπελώσει» χρησιμοποιώντας το κανάλι του. Απρόσκλητος, «υπερασπίζεται» φωναχτά πρωτοβουλίες άλλων για να δείξει ο ίδιος έργο και να συσπειρώσει μια ετερόκλητη εκλογική βάση που δείχνει τάσεις φυλλορροήματος, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις αλλά και από τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοτικών εκλογών. Αυτό που επιτυγχάνει –και το γνωρίζει πάρα πολύ καλά– είναι να διαστρέψει το νόημα των πρωτοβουλιών, να τις συκοφαντήσει και να τις παραδώσει βορά στις πένες του αριστεροδέξιου εκσυγχρονισμού. Η επιτυχία του εγχειρήματος αυτού είναι αβέβαιη διότι η νοημοσύνη του κόσμου δεν είναι τόσο υποτιμημένη όσο φαντάζεται. Το ερώτημα, όμως, παραμένει. Η στάση αυτή είναι αποτέλεσμα απλά κεκτημένης ταχύτητας ή μήπως συγκεκριμένης θέσης εργασίας… Γιατί αν είναι το δεύτερο, το θέμα χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης.
Ο Λοξός
