του Γ. Εμμανουηλίδη, από το Άρδην τ. 62, Νοέμβριος 2006 -Ιανουάριος 2007
Αρκετές συζητήσεις και καυγάδες έγιναν σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το πραγματικό αποτέλεσμα των Δημοτικών εκλογών του Οκτωβρίου 2006. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι και οι δύο προσέβλεπαν στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Και είναι γνωστό ότι η εκάστοτε κυβέρνηση διορίζει ή «βολεύει» άμεσα και έμμεσα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Όμως οι δημοτικές εκλογές (φυσικά) δεν έλυσαν τα σοβαρά και επιδεινούμενα προβλήματα της χώρας…
Α. Φθορά της ΝΔ – Μικρά κέρδη για το ΠΑΣΟΚ
Η ΝΔ παραμένει η 1η πολιτική δύναμη της χώρας. Όμως, έχει ψαλιδιστεί αρκετά η υπεροχή που είχε το 2004. Μέχρι πριν ένα χρόνο θεωρείτο σίγουρη η 2η τετραετία Καραμανλή. Σήμερα είναι λιγότερο σίγουρη. Αυτό ενεργοποιεί σιγά-σιγά και την ομάδα Μητσοτάκη (Ντόρα) μέσα στην ΝΔ, η οποία θέλει μία «πιο νεοφιλελεύθερη» οικονομική πολιτική και μία ανοιχτά φιλοαμερικάνικη – φιλοτουρκική εξωτερική πολιτική και επικρίνει τους «δισταγμούς του Καραμανλή».
Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις προσδοκίες του Γ. Παπανδρέου και της ομάδας του, παραμένει 2η πολιτική δύναμη. Αν και πέτυχε κάποιες εντυπωσιακές νίκες (Δημαρχία Πειραιά, Νομαρχίες Μαγνησίας, Καρδίτσας, Σερρών κ.λπ.), στο σύνολο βρίσκεται πίσω από τη ΝΔ. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αποτελεσμάτων αλλά και τις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή δύσκολα ξεπερνά το 40-41% έναντι «42% και κάτι» της ΝΔ.
Η αποτυχία του ΠΑΣΟΚ να περάσει μπροστά στις εκλογές προκάλεσε όξυνση των εσωκομματικών συγκρούσεων της ηγεσίας με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και την «εκσυγχρονίστρια – σημιτική» Άννα Διαμαντοπούλου.
Β. Κάποιες σκέψεις για το αποτέλεσμα
Είναι φανερό ότι η ΝΔ απογοήτευσε αρκετούς, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα. Αυτό φαίνεται και από το αποτέλεσμα στη Θεσσαλία ή την Αιτωλοακαρνανία, όπου αγροτικές μάζες σιγά- σιγά αρχίζουν να ξαναπλησιάζουν το ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο, η στυγνή νεοφιλελεύθερη γραμμή της κυβέρνησης Σημίτη δεν ξεχνιέται εύκολα. Ίσως έτσι εξηγούνται και αρκετές επιτυχίες της ΝΔ σε λαϊκούς Δήμους της Αθήνας και του Πειραιά1. Να θυμηθούμε ότι τον Οκτώβριο του 1990 (6 μήνες μετά την άνοδο Μητσοτάκη στην κυβέρνηση) η ΝΔ είχε υποστεί σοβαρή ήττα στις περιοχές Β΄ Αθήνας και Β΄ Πειραιά, όπου είχε νικήσει το «μέτωπο» ΠΑΣΟΚ – Αριστεράς. Φέτος αυτό δεν έγινε. Άλλωστε, στη θέση του «λαϊκιστή-πατριώτη» Ανδρέα Παπανδρέου τώρα είναι ο «εκσυγχρονιστής-αγγλοσάξων» Γιωργάκης Παπανδρέου!
Στη Βόρεια Ελλάδα η ΝΔ ψηφίστηκε από τη μάζα των μικροαστών που φοβούνται τα φιλότουρκα ανοίγματα του Γ. Παπανδρέου. Αυτό στοίχισε στο ΠΑΣΟΚ στη νομαρχία Θεσσαλονίκης όπου ο Ψωμιάδης πήρε 48%2, στη Ξάνθης-Δράμας-Καβάλας με τη βαρειά ήττα της Καραχασάν, και αλλού3.
Η Αριστερά είχε ορισμένα κέρδη αλλά όχι σημαντικά. Το ΚΚΕ, με τον «παλαίμαχο αντιιμπεριαλιστή» Σπύρο Χαλβατζή πέτυχε καλό αποτέλεσμα στον Δήμο Αθήνας (σχεδόν 9%) και αξιοπρεπή παρουσία στην Υπερνομαρχία (10-11%).
Ο ΣΥΝ, με τον «αριστερό γιάπη» Τσίπρα πήρε 11% στον Δήμο Αθήνας αν και έχασε ψήφους στην Υπερνομαρχία.
Πάντως, ο δικομματισμός δεν ηττήθηκε, ενώ η Αριστερά αρνείται να προβάλει μια πατριωτική-αντιιμπεριαλιστική γραμμή (ιδίως στον ΣΥΝ ισχύει αυτό, αλλά και στο ΚΚΕ υπάρχει απομάκρυνση από την πατριωτική-ανεξαρτησιακή αντίληψη).
Η Αριστερά επιμένει να μη βλέπει καθαρά τη σημερινή κατάσταση. Ας θυμηθούμε και τις συζητήσεις περί… «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» στο 17ο συνέδριο του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 2005).
Γ. Η επόμενη μέρα
Η οικονομία της Ελλάδας επιδεινώνεται σταθερά παρά τις πομπώδεις διακηρύξεις του υπουργού Αλογοσκούφη. Μόνο τα καταναλωτικά χρέη έφτασαν τον Ιούλιο 2006 τα 24,5 δισεκ. € (8,4 τρισεκ. δρχ)4. Είναι η αξία 2.000.000 Ι.Χ. των 12-12.500€ ή η αξία 500.000 τζιπ πολυτελείας των 50.000 €!
Εξ άλλου, τα χρέη των στεγαστικών δανείων διπλασιάστηκαν μέσα σε 2,5 χρόνια. Τέλος, τα εμπορικά χρέη έφτασαν τα 7 τρισεκ. δρχ στις 31 Ιουλίου 2006. Δεκάδες χιλιάδες έμποροι είναι άσχημα μπλεγμένοι. Η βιομηχανική παραγωγή της Ελλάδας στο α’ 8μηνο 2006 αυξήθηκε μόνον 1,1%5, ενώ πέρυσι είχε συρρικνωθεί 1,8%. Δηλαδή στασιμότητα, στην καλύτερη περίπτωση…
Η Ελλάδα «αναπτύσσεται» με τα δάνεια και τα συνεχώς αυξανόμενα χρέη καθώς και με το τουριστικό συνάλλαγμα. Όταν το ΠΑΣΟΚ (Α. Παπανδρέου) και το ΚΚΕ (Χ. Φλωράκης) έλεγαν το 1979 ότι η Ε.Ο.Κ. θα ζημιώσει αρκετά την Ελλάδα είχαν δίκιο! Τα γεγονότα τούς δικαίωσαν! Πόσοι το γνωρίζουν όμως σήμερα μέσα στη γοργά δημιουργουμένη «νέα» πολυεθνική-πολυπολιτισμική καπιταλιστική Ελλάδα; Φυσικά, ο ΣΕΒ και οι άλλοι μεγαλοαστοί είναι υπέρ της Ε.Ε. (διαδόχου της ΕΟΚ) και υπέρ της «πολυεθνικής Ελλάδας». Την ίδια στιγμή στο Χρηματιστήριο Αθήνας οι ξένοι κεφαλαιοκράτες έχουν το 44% των μετοχών6, αλλά αυτό δεν ενοχλεί καθόλου τους Έλληνες μεγαλοαστούς, καθώς κερδίζουν πολλά και οι ίδιοι. Χιλιάδες νέες βίλες χτίστηκαν τα τελευταία χρόνια στα βόρεια και νότια προάστια της Αθήνας. 20.000 νέα τζιπ μπαίνουν κάθε χρόνο στην κυκλοφορία. Η παρασιτική μεγαλοαστική τάξη (και ένα μέρος μεσαίων αστών) περνάει «μπέικα», την ίδια ώρα που το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αυξάνεται φέτος κατά 75%!7 Τέλος, μετά το 1996 (εδώ και 10 χρόνια) όλη την αύξηση του πληθυσμού της χώρας τη δίνουν οι αλλοδαποί, καθώς οι Έλληνες βρίσκονται σε πλήρη πληθυσμιακή στασιμότητα!
Δ. Το πραγματικό πρόβλημα
Αυτό που δεν «πιάνει» η ηγεσία της Αριστεράς είναι ότι σε μια βαθειά εξαρτημένη χώρα όπως η Ελλάδα το «ταξικό» αλληλοδιαπλέκεται με το «εθνικό-πατριωτικό». Εάν αγνοήσεις το «εθνικό», πολύ δύσκολα θα λύσεις και το «ταξικό» πρόβλημα. Εάν θεωρήσεις ότι το 82% των ελληνοκυπρίων πρέπει να μοιραστεί την εξουσία με το 18% των τουρκοκυπρίων αυτό είναι τελικά, βούτυρο στο ψωμί» των καπιταλιστών. Τι λένε οι καπιταλιστές; Το 7-12% των μεγαλοαστών και μεσοαστών πρέπει να έχουν όσα έχουν το 85-90% των εργαζομένων! Και επιπλέον, είναι γελοίο να μιλάς για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα» αλλά να μη λες λέξη για «ιμπεριαλιστική Τουρκία». Φυσικά, η τουρκική μειονότητα της Κύπρου πρέπει να έχει όλα της τα δικαιώματα. Αλλά είναι (σεβαστή) μειονότητα σε ένα ελληνικό νησί Αυτό δηλαδή που έλεγε το ΚΚΕ το 19508 και το ΑΚΕΛ στο πρόγραμμά του το 1952!
Ε. Αγγλοαμερικανικές ιμπεριαλιστικές ραδιουργίες
Οι αγγλοαμερικάνοι στηρίζουν «μαχητικά» στην περιοχή μας την Τουρκία. Τη χρειάζονται στην Μεγάλη Σύγκρουση που ετοιμάζουν με τη Ρωσία και τη Κίνα. Τη Σερβία και την Ελλάδα (και την ελληνική Κύπρο) τη βλέπουν με υποψία και δυσφορία, λόγω και της «ορθόδοξης συγγένειας» με τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Ανατολική Ουκρανία.
Ο πρωθυπουργός Καραμανλής συνεχίζει τις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις όπως και ο Σημίτης, αλλά στα εθνικά θέματα είναι «διστακτικός». Αρνείται να υποστηρίζει ενεργά τους σχεδιασμούς ΗΠΑ – Αγγλία. Έτσι, οι Αμερικάνοι θεωρούν τον Καραμανλή «προσωρινή λύση». Θέλουν κάτι πιο σίγουρο: έναν Μπερίσα, έναν Παπάγο. Σαν «θηλυκός Παπάγος» προβάλλεται η Ντόρα Μπακογιάννη, που προσπαθεί να πείσει κύκλους της Ουάσιγκτον ότι θα προωθήσει αποφασιστικά τα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή.
Η Ντόρα Μπακογιάννη στηρίζεται πιο πολύ στην οικογένεια Μπους και τους Ρεπουμπλικάνους, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου ελπίζει σε νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ για να «προτιμηθεί» αυτός. Και ο Γ. Παπανδρέου θεωρεί «διστακτικό» τον Καραμανλή στην προώθηση της «ελληνοτουρκικής αιώνιας φιλίας» και την επίλυση του Κυπριακού (όπως συμφέρει ΗΠΑ – Τουρκία).
Οι ΗΠΑ δεν θέλουν επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου τον Φλεβάρη 2008. Δυσφορούν με τον νέο ΥΠΕΞ Λιλλήκα, που καταγγέλλει την αλαζονεία της Τουρκίας. (Και η Ντόρα δυσφορεί με τον Κύπριο ΥΠΕΞ!) Ανησυχούν για τα αποτελέσματα των επερχόμενων εκλογών στη Σερβία. Έχουν πληροφορίες ότι η Ρωσία ετοιμάζει ναυτική βάση στη Συρία μετά από συμφωνία με τον Άσσαντ.9
Όλα αυτά εξασθενούν τη θέση του Καραμανλή, ο οποίος ανοίγει νέα μέτωπα σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση (Παιδεία, ασφαλιστικό κ.λπ.) Ίσως νομίζει ότι έτσι θα «καλοπιάσει» εκείνους τους κύκλους των ΗΠΑ που ραδιουργούν εναντίον του.
Και ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964-65 είχε εκνευρίσει τις ΗΠΑ όταν αρνήθηκε το σχέδιο Άτσεσον. Αρνείτο να υπονομεύσει τον Μακάριο. Προσπαθούσε να πει ότι παραμένει πιστός φίλος των ΗΠΑ παρά τις διαφωνίες. Διατηρούσε τον Μητσοτάκη και τον Γαρουφαλιά σε υπουργικές θέσεις-κλειδιά. Ο ανεκδιήγητος Νόβας ήταν πρόεδρος της Βουλής. Απειλούσε με διάλυση τη Νεολαία Λαμπράκη.
Όμως οι ΗΠΑ δεν συγκινούνταν. Μαζί με τη Φρειδερίκη και τους αυλικούς συμβούλους (και φυσικά τον Μητσοτάκη) οργάνωσαν την πολιτική συνωμοσία του Ιουλίου 1965. Τηρουμένων των αναλογιών κάτι ανάλογο μπορεί να επαναληφθεί στα επόμενα χρόνια. Με τον «μεταρρυθμιστικό» φανατισμό της η κυβέρνηση Καραμανλή απλώς διευκολύνει τις ραδιουργίες των ΗΠΑ εναντίον της!
26 Οκτωβρίου 2006
