του Μ. Ευρυβιάδη, από το Άρδην τ. 61, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2006
28/09/2006
«Ρόμμελ, ρε γιε της σκύλας, έχω διαβάσει το βιβλίο σου». Με αυτά τα λόγια ο στρατηγός Τζωρτζ Πάττον, ο πιο πετυχημένος στρατηλάτης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Δυτικό Μέτωπο, τελείωσε τη μέρα του στη Β. Αφρική όταν νίκησε κατά κράτος την Αλεπού της Ερήμου, τον Γερμανό στρατηγό Ρόμμελ, τον αήττητο μέχρι τότε στρατηλάτη του Χίτλερ.
Έτσι και στην περίπτωση του πέμπτου Αραβο-ισραηλινού πολέμου (2006, 1973, 1967, 1956, 1948) που τερματίσθηκε πρόσφατα με πεδίο τον Νότιο Λίβανο. Βέβαιως, η νίκη που κατήγαγε η Χεζμπολλά δεν αφορά αυστηρά στο στρατιωτικό πεδίο αλλά στο πολιτικό και το ψυχολογικό, το οποίο, σε περιπτώσεις μακράς διαρκείας πολέμων, όπως είναι η σύγκρουση μεταξύ των Αράβων και των Εβραίων, είναι πολύ πιο σημαντικό. Είναι σε αυτό το πεδίο, για παράδειγμα, που οι Βιετναμέζοι κέρδισαν τους Αμερικανούς και όχι στο στενά στρατιωτικό. Απλά επέδειξαν μεγαλύτερη βούληση για θυσίες χωρίς τέλος χρόνου, αντίθετα με τους Αμερικανούς οι οποίοι, από το 1968 και μετά (Προεδρία Νίξον), αναζητούσαν «στρατηγικές» εξόδου από το Βιετνάμ.
Είναι προφανές ότι στο Ισραήλ υπάρχει μια ισχυρή κάστα ατόμων με βαθιές ρίζες στην κοινωνία που ευνοεί την αέναη σύγκρουση με τους Άραβες. Στη σύγκρουση αυτή κυριαρχεί το βιβλικό ρητό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και το στρατηγικό δόγμα της απόλυτης στρατιωτικής κυριαρχίας και της συνεχούς χρήσης βίας εναντίον των Αράβων/Παλαιστινίων με την οποιαδήποτε αφορμή, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη. Αλλά η ισραηλινή κοινωνία αλλάζει και αλλάζει με τρόπο που υπονομεύει και υποσκάπτει αυτό που οι σκληροτράχηλοι Ισραηλινοί αρέσκονται να ονομάζουν «στρατιωτικό ήθος» (military ethos).
Μπορεί οι Ισραηλινοί να σκοτώνουν τους αντιπάλους τους κατά δεκάδες. Αλλά για τους αντιπάλους αρκεί να σκοτώνεται ένας Ισραηλινός κάθε φορά. Αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με την αξία της ζωής. Καταλήγει να είναι μια «πολιτική» απόφαση, δηλαδή μια απόφαση που ταυτίζει τη στρατηγική με πολιτικούς στόχους. Και εδώ έχουμε τη μεγαλύτερη, ίσως, ειρωνεία για τους Ισραηλινούς που φημίζονται διεθνώς σαν εξαιρετικοί στρατιωτικοί, στρατηγικοί αναλυτές και στρατηλάτες. Στον πρόσφατο πόλεμο απέδειξαν ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Εξαπέλυσαν την πολεμική τους μηχανή κατά των αμάχων με σκοπό να τους τιμωρήσουν και να τους τρομοκρατήσουν, ελπίζοντας ότι οι άμαχοι θα στραφούν εναντίον της Χεζμπολλά και θα «ξεσπάσουν» σ’ αυτήν. Η αντίληψη αυτή έχει τις καταβολές στη ρήψη της αμερικανικής ατομικής βόμβας κατά των Γιαπωνέζων που προκάλεσε «σοκ και δέος» στον άμαχο πληθυσμό και εξανάγκασε τον αυτοκράτορα Χιροχίτο να παραδοθεί πολιτικά, όπως επίσης και στην τακτική της «καμένης γης» που πρώτοι εφάρμοσαν, και πάλι, οι Αμερικανοί εναντίον του μισού τους πληθυσμού, στη διάρκεια του δικού τους εμφυλίου πολέμου (1861-1865). Η στρατηγική αυτή εξανάγκασε τους Νοτίους να παραδοθούν.
Ένας βετεράνος στρατηγός του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, που υπήρξε κατόπιν σύμβουλος του Γερμανού Μπίσμαρκ, συμβούλευε τον τελευταίο στη διάρκεια του γαλλο-πρωσσικού πολέμου το 1870. Η στρατηγική του Μπίσμαρκ, κατά τον Αμερικανό, θα πρέπει να αποσκοπεί στα να επιφέρει στο «άμαχο πληθυσμό τέτοια δυστυχία ώστε να επιδιώκει την ειρήνη και να εξαναγκάσει την κυβέρνησή του να την απαιτεί. Στον πληθυσμό δεν θα πρέπει να απομείνει τίποτα παρά μόνο τα μάτια του ώστε να κλαιει λόγω του πολέμου».
Στον Λίβανο είδαμε μεν τον πληθυσμό να κλαιει λόγω του πολέμου αλλά είδαμε και το μίσος του εναντίον των εισβολέων. Είδαμε επίσης και τους Ισραηλινούς να κλαίνε λόγω του πολέμου και για τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η Χεζμπολλά έχει διαβάσει το «βιβλίο» του Ισραήλ. Ίσως αυτό να είναι κάποιο κέρδος ώστε να σταματήσει επιτέλους ο κύκλος του αίματος στη Μέση Ανατολή και να εμφανιστεί μια «νέα» Μέση Ανατολή, όχι όμως αυτή που οραματίζονται οι θιασώτες της βίας, του αέναου πολέμου, και του «διαρκούς πολέμου για διαρκή ειρήνη».
