του Γ. Λυκομήτρου, από το Άρδην τ. 54, Ιούνιος – Ιούλιος 2005
Και όμως, τα γεγονότα έδειχναν ξεκάθαρα πού (και πώς) θα οδηγηθεί. ‘Οταν ο Ειρηναίος εκλέχθηκε Πατριάρχης Ιεροσολύμων, με την «βοήθεια» ή όχι του Χριστόδουλου ή «επιφανών Ελληνοαμερικανών», όλοι πίστευαν ότι ήταν θέμα ημερών η επικύρωση της εκλογής του από Ιορδανία, Ισραήλ και Παλαιστίνιους.
Τα γεγονότα όμως διάψευσαν τις προσδοκίες και όσα ακολούθησαν, με την καθυστέρηση για 30 μήνες της επικύρωσής του από την «κατέχουσα δύναμη», το Ισραήλ, έδειχναν ότι «κάτι δεν πήγαινε καλά».
Μαθημένοι, οι ‘Ελληνες, να «τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα», δεν δώσαμε σημασία ή δεν κατορθώσαμε να προβλέψουμε τα επακόλουθα. Οπότε φυσικό ήταν, όταν ξέσπασε η κρίση, να τα ρίξουμε όλα -κατά τις παραδοσιακές, ελληνοπρεπείς συνήθειές μας- σε «συνωμότες», Βαβύληδες, Παπαδήμες κ.ά.
Ας παρακολουθήσουμε, όμως, την ροή των γεγονότων και ας βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα:
Αύγουστος (13) 2001: Ο Ειρηναίος εκλέγεται Πατριάρχης.
Σεπτέμβριος (15) 2001: Ο Ειρηναίος ενθρονίζεται Πατριάρχης.
Οκτώβριος (28) 2001: Δημοσίευμα της εφημερίδας Jerusalem Post (βλ. δίπλα) αναφέρει: «…Ο Έλληνας Ορθόδοξος Πατριάρχης προτίθεται να επαναδιαπραγματευθεί την ενοικίαση οικοπέδων, όπως αυτό όπου η “Κνεσσέτ” (Κοινοβούλιο) έχει χτιστεί, αλλά δεν προτίθεται να χρησιμοποιήσει τις διαπραγματεύσεις (γιά την γη) ώστε ν’ αποσταθεροποιήσει την χώρα…».
(Παρατήρηση: Το παραπάνω δημοσίευμα, της κορυφαίας ισραηλινής εφημερίδας, δεν τέθηκε υπόψη της ελληνικής κυβέρνησης από τους “τουρίστες” διπλωμάτες μας στο Ισραήλ; Κι αν τέθηκε, ήταν δύσκολο να καταλάβει τι θα επακολουθήσει;)
Απρίλιος (26) 2002: Δημοσίευμα της εφημερίδας The New York Times (βλ. δίπλα), αναφέρει: «…Η κυβέρνηση του Ισραήλ, πάλι, αρνήθηκε ν’ αναγνωρίσει τον νέο ‘Έλληνα Ορθόδοξο Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, Ειρηναίο… Ο λόγος που επίσημα επικαλούνται οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι είναι η υποψία τους ότι ο Ειρηναίος συμπαθεί τους Παλαιστίνιους. Άλλοι όμως Ισραηλινοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι ο πραγματικός λόγος είναι τα πολλά (σημαντικά) οικόπεδα του Πατριαρχείου, συμπεριλαμβανομένου εκείνου όπου ευρίσκεται το Κοινοβούλιο και πολλά άλλα σημαντικά οικόπεδα στην Ιερουσαλήμ, στην Δυτική ‘Όχθη και στην Γάζα».
(Παρατήρηση: Σε απλά ελληνικά, ο πραγματικός λόγος είναι η γη που ελέγχει το Πατριαρχείο και γιά ν’ αναγνωριστεί ο Ειρηναίος, πρέπει να τα «βρουν» με τα-σημαντικά- οικόπεδα που θεωρούνται αναγκαία για το Ισραήλ. Φυσικά ούτε αυτό το δημοσίευμα αφύπνισε την ελληνική κυβέρνηση για το τι θα επακολουθήσει, εκτός και αν οι «τουρίστες» διπλωμάτες μας στις ΗΠΑ δεν την ενημέρωσαν).
2002 και 2003: Κι ενώ όλα δείχνουν ότι το Ισραήλ ΔΕΝ πρόκειται ν’ αναγνωρίσει τον Ειρηναίο αν αυτός δεν «πράξει ανάλογα» με το ζήτημα των οικοπέδων, «επιφανείς» Ελληνοαμερικανοί, μεσολαβούν στο «εβραϊκό λόμπι» στις ΗΠΑ και σε Αμερικανούς πολιτικούς, ώστε η κυβέρνηση του Ισραήλ ν’ αναγνωρίσει τον Ειρηναίο. Πρωτεργάτης φέρεται ο άρχοντας του οικουμενικού Πατριαρχείου και πρόεδρος του ΣΑΕ, ‘Αντριου ‘Αθενς, επίσημα, αλλά ανεπίσημα κινείται ο άνθρωπος του Βαρθολομαίου στις ΗΠΑ, π. Αλέξανδρος Καρλούτσος. (Ελληνική κυβέρνηση και οικουμ. Πατριαρχείο τους το έχουν ζητήσει)
(Παρατήρηση: Καταλαβαίνουμε ότι κατά παράδοση η ελληνική διπλωματία τρέχει πίσω από τα γεγονότα και δεν «προβλέπει», αλλά, γιατί οι δύο «πιστοί» του οικουμενικού Πατριάρχη κινούνται δραστήρια γιά την αναγνώριση του Ειρηναίου; Τι «συμφέρον» είχε το οικουμενικό Πατριαρχείο;)
Ο Άντριου Άθενς, κατά παράδοση, προωθεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην Ελλάδα (και όχι το αντίθετο, όπως εντελώς χαζά τα ελληνικά ΜΜΕ αναφέρουν). Απόδειξη, το γεγονός ότι στις 4 Μαΐου 2004 τιμήθηκε από το Αmerican Jewish Committee – ΗΠΑ, για «την προβολή των εβραϊκών προβλημάτων και συμφερόντων προς την ελληνική ηγεσία».
Έτσι, στις 13 Ιουνίου 2003, διαβάζουμε ενδεικτικά στην εφημερίδα Jerusalem Post, ότι «…Αμερικανοεβραίοι πολιτικοί πιέζουν τον Σαρόν ν’ αναγνωρίσει τον Πατριάρχη».
Τελικά, αφού ο Ειρηναίος, για να εξασφαλίσει την “αναγνώρισή” του, παραχωρεί στους Ισραηλινούς ό,τι του ζητούν και οικειοποιείται τα περισσότερα χρήματα, στα τέλη Ιανουαρίου (25) 2004, η κυβέρνηση Σαρόν δίνει την έγκρισή της.
(Στην ιστοσελίδα του American Jewish Committee- αυτό που τίμησε τον Άθενς- προς το τέλος, διαβάζουμε: «Φεβρουάριος 2004. Ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, κ. Άντριου Άθενς, αναγνωρίζει δημόσια τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε η Αμερικάνικη Εβραϊκή Επιτροπή στην επίλυση του προβλήματος της αναγνώρισης του Έλληνα Ορθόδοξου Πατριάρχη στα Ιεροσόλυμα, κ. Ειρηναίου, από το κράτος του Ισραήλ».
Αν κι ένα μικρό παιδί θα καταλάβαινε ότι η αναγνώριση Ειρηναίου από το Ισραήλ έγινε με γερά ανταλλάγματα γης, η ελληνική Πολιτεία αισθάνθηκε “ανακούφιση” που επιτέλους “τελείωσε αισίως” η υπόθεση (αναγνώρισης) του Πατριάρχη. Συνέπεσε και με την προεκλογική περίοδο στην Ελλάδα (αρχές 2004). Ίσως οι πολυμήχανοι Ισραηλινοί γνώριζαν πότε και πώς να “τελειώσουν” το ζήτημα.
Εξυπακούεται ότι ο “μελοδραματικός τόνος” στην υπόθεση, από πλευράς Ά. Άθενς, σκοπό είχε να πιέσει έμμεσα τον Ειρηναίο να παραχωρήσει γη στους Ισραηλινούς, αφού υποτίθεται ότι “αγωνιζόταν” γιά την αναγνώρισή του. Ουσιαστικά, πρόσφερε μία ακόμα υπηρεσία στους “Εβραίους φίλους του”.
Το παρακάτω δημοσίευμα στο –προβάλλοντα συστηματικά τον Άθενς–«Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων», σημαίνει πολλά:
«Η επίσημη αναγνώριση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου από το κράτος του Ισραήλ ήταν ένα θέμα για το οποίο η ομογένεια και ιδιαίτερα το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού δούλεψαν σκληρά και ουσιαστικά, ανακοίνωσε ο Πρόεδρος του ΣΑΕ κ. Άντριου Α. Άθενς.
«Μέσω της Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής, η οποία εδρεύει στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Ισραήλ ενημερώθηκε για την ανάγκη επίσπευσης της αναγνώρισης του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, η οποία εκκρεμούσε από τον περασμένο Αύγουστο», δήλωσε ο κ. Άθενς. «Πολλά ήταν τα άτομα τα οποία δούλεψαν μαζί μου και με βοήθησαν στην προσπάθεια που έγινε», είπε ο κ. Άθενς. «Ο Άντυ Μανάτος, Πρόεδρος της Συντονισμένης Προσπάθειας Ελλήνων στην Ουάσινγκτον, η ηγεσία του Ενωμένου Ελληνο – Αμερικάνικου Κογκρέσου και ο Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΣΑΕ, Στέφανος Ταμβάκης».
To κωμικό στην υπόθεση είναι ότι η “Ομογένεια” δεν ασχολήθηκε και το παραπάνω δημοσίευμα έγινε στις… 21 Απριλίου 2002, αλλά ο Ειρηναίος αναγνωρίστηκε τον Ιανουάριο 2004! Ακόμα και ο (τότε) υπουργός Tύπου, κ. X. Πρωτόπαπας, είχε “βιαστεί” να εκφράσει την “ικανοποίηση της ελληνικής κυβέρνησης” για την “αναγνώριση” του κ. Eιρηναίου!
Φυσικά όταν εφέτος ξέσπασε το σκάνδαλο με τις αποκαλύψεις (από… ισραηλινής πλευράς) για “ξεπούλημα” γης του Πατριαρχείου, ως “πραγματικοί” (νέο)Έλληνες, ασχοληθήκαμε με τον … Βαβύλη, ενώ οι “έγκριτοι” (πατριαρχικοί) κονδυλοφόροι και μη της Αθήνας με τον Χριστόδουλο -που έστειλε τον Βαβύλη στα Ιεροσόλυμα για να βοηθήσει στην εκλογή του Ειρηναίου-, εξαιτίας της προηγούμενης κόντρας του με τον Βαρθολομαίο για τις “νέες χώρες”, αντί να δούμε την ουσία:
• Την χρησιμοποίηση, από το Ισραήλ, ενός διεφθαρμένου κληρικού (το γνώριζε η κυβέρνηση Σαρόν), που για χάρη της θέσης του ξεπούλησε την γη του Πατριαρχείου. (Με τον μακαριστό Διόδωρο, το Ισραήλ ούτε καν τόλμησε να μιλήσει γιά οικόπεδα).
•Την δημιουργία ζητήματος από το Ισραήλ (αφού έκανε την δουλειά του), ώστε να ξεσπάσει σκάνδαλο -όπως και έγινε με τις “αποκαλύψεις” των… ισραηλινών εφημερίδων-, να “πέσει” ο Ειρηναίος και αυτό να τον χρησιμοποιήσει (με προσφυγή του στο ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ) για ν’ απαλλαγεί από τον (ιορδανικό) νόμο του 1958, που ως κατέχουσα δύναμη πρέπει να σέβεται και να συναποφασίζει με Ιορδανία και Παλαιστίνιους για το Πατριαρχείο.
•Τον βρώμικο ρόλο του Βαρθολομαίου, που, ενώ ήξερε ότι αδυνάτιζε το Πατριαρχείο παραχωρώντας πλούσια γη, “προέτρεπε” τους ανθρώπους του στις ΗΠΑ να “μεσολαβούν” γιά το (γρήγορο) κατρακύλισμα.
•Τον βρώμικο ρόλο του Χριστόδουλου, που, στα πλαίσια του ανταγωνισμού με τον Βαρθολομαίο για “επιρροή” στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, επιστράτευσε Βαβύληδες για την εκλογή του Ειρηναίου.
•Τον “ωχαδελφισμό” της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας η οποία, ενώ γνώριζε τα “μαγειρέματα” και ενώ όλα έδειχναν που πήγαινε η υπόθεση, δεν φρόντισε να πράξει το σωστό γιά να διασφαλίσει τα ελληνικά συμφέροντα σε μία ευαίσθητη περιοχή. Τώρα “τρέχει και δεν φτάνει” με τον υφυπουργό… Σκανδαλάκη (!).
Φυσικά, κατά την λαμπρή ελληνική μας παράδοση, τρέχει πίσω από τα γεγονότα για να περισώσει ό,τι μπορεί. Όσον αφορά τον επί των οικονομικών του Ειρηναίου, Νίκο Παπαδήμα, φαίνεται ότι ήταν το θύμα της όλης υπόθεσης, αν κρίνουμε από την δήλωσή του στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz: «…O Ειρηναίος πούλησε γη για να εξασφαλίσει την εύνοια του Ισραήλ… Ο Πατριάρχης ήθελε ν’ αποδείξει στις ισραηλινές αρχές ότι δεν υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης».
Το Ισραήλ “έπαιξε” ανοιχτά, “έδειχνε τα χαρτιά του”, για να προστατεύσει τα συμφέροντά του. Αν η διαπλεκόμενη, πολιτικά διεφθαρμένη, Ελλάδα εθελοτυφλούσε και αισθανόταν “ανακουφισμένη” που “επιτέλους” (τότε) ο Σαρόν “αναγνώρισε” τον Ειρηναίο, αν έβλεπε μόνο το δένδρο και όχι ένα ολόκληρο δάσος, τότε ως ‘Έθνος “είμαστε άξιοι της τύχης μας” και “τέτοιοι που είμαστε, τέτοιους πολιτικούς “διορατικούς” ηγέτες χρειαζόμαστε”. Τα συμπεράσματα, δικά σας…
(17-05-2005)
Αναδημοσιεύεται από την ενημερωτική ιστοσελίδα «Το Καλάμι» (www.kalami.net)
