του Θ. Ντρίνια, από το Άρδην τ. 53, Απρίλιος-Μάιος 2005
οι εξελίξεις στο θέμα του «βασικού μετόχου», με την απροκάλυπτη επέμβαση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στο εσωτερικό της χώρας και την περιφρόνηση του Συντάγματός της προς όφελος της επιχειρηματικής ασυδοσίας, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ξεγυμνωθεί η ευρωπαϊστική εκσυγχρονιστική δημαγωγία και να στείλει ο ελληνικός λαός ένα μήνυμα αντίστασης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ένα μήνυμα που θα ενωθεί με τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται και από άλλους λαούς ενάντια στην ακρίβεια του ευρώ, τη δικτατορία του Συμφώνου Σταθερότητας, την οδηγία Μπολκεστάιν για την τριτοκοσμικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και κυρίως το Ευρωσύνταγμα, το οποίο επιβεβαιώνει και θεσμικά το ανεξέλεγκτο της καπιταλιστικής αγοράς. Οποιαδήποτε εκλεγμένη κυβέρνηση που θα σεβόταν στοιχειωδώς τον εαυτό της και τους λαϊκούς εντολείς της, θα επέστρεφε ως απαράδεκτο το τελεσίγραφο του απίθανου Μακγκρίβι, θα αρνιόταν κάθε διαπραγμάτευση και θα υπερασπιζόταν πεισματικά το δικαίωμά της να νομοθετεί με βάση το Σύνταγμα της χώρας. Θα απευθυνόταν στο μόνο στήριγμα που μπορεί να έχει, τον ελληνικό λαό, και θα του ζητούσε δημοψηφισματικά το δικαίωμα να αναπτύξει αυτή την αντιπαράθεση ανεξαρτήτως συνεπειών! Με ένα 80-90% υπέρ του δικαιώματος να μπαίνουν φραγμοί στην επιχειρηματική ελευθερία, θα το έτριβε στα μούτρα του κάθε υπαλληλίσκου της βρυξελλιώτικης νομελκλατούρας και παράλληλα θα διεθνοποιούσε το θέμα ζητώντας την αλληλεγγύη και των υπολοίπων Ευρωπαίων.
Αλλά επειδή ο Καραμανλής, δυστυχώς, δεν είναι Τσάβες. επειδή η κυβέρνησή του, η οποία αντικατέστησε την «κυβέρνηση ανδρείκελων» του Σημίτη, θα μπορούσε επαξίως να χαρακτηριστεί «κυβέρνηση ψόφιων κοριών» (βλ. στάση στο σχέδιο Ανάν, στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας, στις αμερικανικές προκλήσεις, κ.λπ.). επειδή όταν νομοθετούσε για τον βασικό μέτοχο ήθελε μάλλον να επιστρέψει σε μια αντίληψη του γερο – Καραμανλή για πιο ισότιμο παιχνίδι ανάμεσα σε 20-30 μεγαλοκαρχαρίες αντί 4-5 σήμερα ή, ακόμα χειρότερα, ήθελε να αντικαταστήσει την εργολαβική άρχουσα (επί ΠΑΣΟΚ) τάξη με μια αντίστοιχη εφοπλιστική. για όλα αυτά, παρά την όντως αξιοπρεπή επιστολή στην Κομισιόν, η κυβέρνηση θα υποκύψει και θα συνδιαλλαγεί. Το αίτημα να εκφραστεί ο λαός μέσα από δημοψηφίσματα, τόσο για τον «βασικό μέτοχο» όσο και (κυρίως) για το Ευρωσύνταγμα, πέφτει στα (αδύναμα) χέρια των πολιτικών δυνάμεων που απορρίπτουν τους ευρωμονόδρομους, αντιστέκονται στη δικτατορία του κεφαλαίου (είτε των πολυεθνικών είτε των ντόπιων πλιατσικολόγων) και προασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία. Η άμεση και διαρκής άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει τον ευρύτερο δυνατό χαρακτήρα και τη μέγιστη δυνατή ένταση!
Να μην παραλείψουμε να ελεεινολογήσουμε την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, αυτούς τους αμετανόητους, θλιβερούς υπαλλήλους των «Μπομπολολαμπράκηδων», τους σφουγγοκωλάριους των Βρυξελλών, που συμπαρατάχτηκαν ανενδοίαστα με τον ΣΕΒ, τον Γκαργκάνα και τους εκπροσώπους των πολυεθνικών και πρωτοστάτησαν, με επερωτήσεις στην Ευρωβουλή (π.χ. Σηφουνάκης, Μπατζελή) και χαιρέκακες δηλώσεις, στον εξευτελισμό του Συντάγματος και της εθνικής κυριαρχίας.
Τέλος αξίζει να σημειώσουμε τη μαχητική στάση της νέας ηγεσίας του ΣΥΝ (επιτέλους!), που αποτελεί σημαντική πολιτική παρακαταθήκη, σε πείσμα των διαφόρων ευρωλιγωμένων που ανθούν στον κήπο του κόμματος.
