Αρχική » Μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά

Μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά

από Άρδην - Ρήξη

του Α. Παναγόπουλου, από το Άρδην τ. 53, Απρίλιος-Μάιος 2005

Στό α΄ μέ­ρος τοῦ ἀ­φι­ε­ρώ­μα­τός του Ἄρ­δην («Ἕλ­λη­νες: Ἰν­δο­ευ­ρω­παῖ­οι ἤ… ἐ­ξω­γή­ι­νοι», τεῦ­χος 52-53, Ἰ­άν-Μάρτ. 2005) κά­να­τε, ‘σεῖς προ­σω­πι­κά καί οἱ συ­νερ­γά­τες σας, με­ρι­κές πο­λύ εὔ­στο­χες πα­ρα­τη­ρή­σεις. Ἐ­πι­τρέψ­τε μου ὅ­μως νά δη­μο­σι­ο­ποι­ή­σω ἐ­π’ αὐ­τοῦ δυ­ό-τρεῖς σκέ­ψεις μου.
Πράγ­μα­τι πλή­θυ­ναν τε­λευ­ταί­α οἱ κά­θε λο­γής Ἑλ­λη­νο­λά­τρες, ἀρ­χαι­ο­κά­πη­λοι καί ἀρ­χαι­ο­λό­γοι. Ἕ­να κοι­νό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τούς βα­ραί­νει (σχε­δόν ὅ­λους): Ὅ­λοι κά­τι που­λᾶ­νε. Ἄλ­λος βι­βλί­α, ἄλ­λος πε­ρι­ο­δι­κά, ἄλ­λος τα­ξί­δια, ἄλ­λος μα­θή­μα­τα, ἄλ­λος ἄλ­λα. Ἀ­συ­νάρ­τη­τοι, ἀ­σύν­τα­κτοι, τε­ρα­το­λό­γοι, μα­σᾶ­νε φύλ­λα δάφ­νης καί βγά­ζουν ἀ­φρούς ἀ­πό τό στό­μα κά­θε φο­ρά πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στούς ἀρ­χαί­ους Ἕλ­λη­νες. Αὐ­τούς τούς ὁ­ποί­ους ἀ­κρι­βῶς ἀ­γνο­οῦν παν­τε­λῶς. Δέν εἶ­ναι σέ θέ­ση νά δι­α­βά­σουν καί νά κα­τα­νο­ή­σουν οὔ­τε μιά ἀ­ρά­δα ἀρ­χαί­ου κει­μέ­νου.
Ἄλ­λοι Ἑλ­λα­δέμ­πο­ροι καί Ἑλ­λα­δο­πῶ­λες δέν ἀρ­κοῦν­ται στό ἄ­με­σο κέρ­δος, κά­ποι­οι γί­νον­ται γνω­στοί, ἰ­δι­αί­τε­ρα μέ­σω τῆς τη­λε­ο­ρά­σε­ως, καί οἰ­κο­δο­μοῦν μέ τήν ἀ­να­γνω­ρι­σι­μό­τη­τα πο­λι­τι­κή στα­δι­ο­δρο­μί­α. Βλά­πτουν μέ τίς ἀ­να­κρί­βει­ες, τίς ὑ­περ­βο­λές καί τήν προ­χει­ρο­λο­γί­α ὅ­λους τούς ἄλ­λους, πλήν τοῦ ἑ­αυ­τοῦ τους, πε­ρισ­σό­τε­ρο ὅ­λων ὅ­μως βλά­πτουν τήν ὑ­πό­θε­ση γιά τήν ὁ­ποί­α ὑ­πο­τί­θε­ται ὅ­τι ἀ­γω­νί­ζον­ται. Καί ὅ­πως ὁ κα­κός δι­κη­γό­ρος εἶ­ναι ὁ με­γα­λύ­τε­ρος χα­σο­δί­κης, ἔ­τσι καί ὅ­λοι σχε­δόν αὐ­τοί οἱ χλα­μυ­δό­πλη­κτοι, οἱ γλωσ­σο­α­μύν­το­ρες, οἱ ἀ­νε­πι­στή­μο­νες Ἑλ­λη­νο­λά­τρες βλά­πτουν τούς ἀρ­χαί­ους Ἕλ­λη­νες, δι­α­στρε­βλώ­νον­τας τήν εἰ­κό­να τούς στό κοι­νό, ἀλ­λά καί σπέρ­νουν τήν δι­χό­νοι­α στόν κό­σμο, χτυ­πών­τας π.χ. τό Βυ­ζάντιο καί τόν χριστιανισμό, σά να ἤμασταν πολλοί καί πρέπει και σ’ αὐυτό νά διχαστούμε καί νά συγκρουσθοῦ­με.
Ἀλ­λά στα­θή­κα­τε καί ’σεῖς γε­νι­κό­λο­γοι καί ὑ­περ­βο­λι­κοί, «μα­ζί μέ τά χλω­ρά, κά­ψα­τε καί τά ξε­ρά». Δέν ψά­ξα­τε νά βρεῖ­τε καί νά ἐ­πι­ση­μά­νε­τε τίς τυ­χόν ὑ­πάρ­χου­σες ἐ­ξαι­ρέ­σεις πού κι­νοῦν­ται μέ πε­ρί­σκε­ψη, μέ δι­σταγ­μό, μέ ἐ­πι­στη­μο­σύ­νη, χω­ρίς χλα­μυ­δο­πλη­ξί­α καί χυ­δαι­ο­ζορ­μπα­δι­σμό. Ἡ ἀ­νε­ξι­θρη­σκεί­α δέν ση­μαί­νει κα­τ’ ἀ­νάγ­κη ἀν­τι­χρι­στι­α­νι­σμό, ἡ ἀ­νο­χή στό νά πι­στεύ­ει ὁ ἄλ­λος ὅ,τι θέ­λει δέν ση­μαί­νει εἰ­δω­λο­λα­τρί­α ἤ (νέ­ο)πα­γα­νι­σμό. Μό­νο γιά τούς δογ­μα­τι­κούς καί φα­να­τι­σμέ­νους ἰ­σχύ­ει το «ὁ μή με­θ’ ἡ­μῶν, κα­θ’ ἡ­μῶν» (τῆς Βί­βλου) ἤ «δυ­ό πό­δια κα­κό, τέσ­σε­ρα πό­δια κα­λό» (τῆς Φάρ­μας τῶν ζώ­ων). Εἴ­μα­στε πο­λύ λί­γοι γιά νά τούς χα­ρί­σου­με οἱ Ἑλ­λη­νι­στές τόν Χρι­στι­α­νι­σμό καί οἱ Χρι­στια­νοί τόν Ἑλ­λη­νι­σμό. Εἴ­μα­στε πο­λύ λί­γοι, γιά νά χω­ρι­στοῦ­με στά δυ­ό καί σ’ αὐ­τό. Ἄν πρέ­πει νά γί­νει τώ­ρα ἕ­νας χω­ρι­σμός ἀ­μέ­σως, αὐ­τός εἶ­ναι Ἐκ­κλη­σί­ας- Κρά­τους.

Τά πέντε βασικά πορίσματα τῆς σύγχρονης ἔρευνας ἐπί τῶν κύριων σημείων τοῦ πρώτου μέρους τοῦ ἀ-­φιερώματος τοῦ περιοδικοῦ «Ἄρδην».
1) Οἱ Ἕλληνες δέν ἦρθαν ἀπό πουθενά, ἐδῶ γεννήθηκαν (Θουκυδίδης, Ἰσοκράτης καί σήμερα Colin Renfrew, Arnold Toynbee).
2) Δέν ἔγινε κάθοδος τῶν Δωριέων, ἀλλά πρόκειται γιά τήν ἐπάνοδο τῶν Ἡρακλειδῶν (Εὐριπίδης, Ἰσοκράτης˙ καί σήμερα Σπύρος Ἰακωβίδης).
3) Ἡ Ἑλληνική γλώσσα δέν εἶναι οὔτε Ἰνδογερμανική (προϊόν προπαγάνδας) οὔτε Ἰνδοευρωπαϊκή (προϊόν σφάλματος), ἀλλά εἶναι Ἰαπετική. Ὁ Ἰαπετός εἶναι ὁ γενάρχης τῶν Ἑλλήνων, ὅπως ὁ Ἰάφεθ γιά τήν λευκή φυλή, ὁ Σήμ γιά τούς Σημίτες καί ὁ Χάμ γιά τούς Χαμίτες (Παλαιά Διαθήκη) καί σήμερα Γεώργιος Χατζιδάκις καί ὅλοι σχεδόν οἱ ἐνημερωμένοι ἐρευνητές
4) Τό Ἑλληνικό ἀλφάβητο δέν προέρχεται ἀπό τό φοινικικό, ἀλλά ἀπό τή (Μυκηναϊκή) Γραμμική Β’, μέσω τοῦ Κυπριακοῦ συλλαβαρίου (Vladimir Georgiev, Michael Ventris, John Chadwick, κ.ἅ.).
5) Θρησκευτικῶς, οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δέν ἦταν οὔτε εἰδωλολάτρες, οὔ-τε πολυθεϊστές, ἀλλά πνευματό-δοξοι καί μονοθεϊστές (Ξενο-φά­νης ὁ Κολοφώνιος: «εἰς Θεός μέγας, Ζεύς πατήρ…» ἀπ. 23). Τά ὑπόλοιπα μέλη τοῦ Ὀλύμπιου Δωδε­κάθεου ἀποτελοῦσαν μέλη μιᾶς μεγάλης «Ἁγίας Οἰκογένειας», ἀντίστοιχης τῶν Χριστιανῶν ἁγί­ων καί ὁσίων μέ πατέρα καί μόνο Θεό ἕναν, τόν Σωτήρα Δῖα. Οἱ ἑλληνιστές δέν χαρίζουμε σέ κανένα τόν Χριστιανισμό οὔτε οἱ χριστιανοί τόν ἑλληνισμό.

Μέ τι­μή,
Ἀν­δρέ­ας Πα­να­γό­που­λος
Ὁ Ἀνδρέας Παναγόπουλος εἶναι καθηγητής
τῆς Κλασικῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν και συγγραφέας.

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ