του Α. Παναγόπουλου, από το Άρδην τ. 53, Απρίλιος-Μάιος 2005
Στό α΄ μέρος τοῦ ἀφιερώματός του Ἄρδην («Ἕλληνες: Ἰνδοευρωπαῖοι ἤ… ἐξωγήινοι», τεῦχος 52-53, Ἰάν-Μάρτ. 2005) κάνατε, ‘σεῖς προσωπικά καί οἱ συνεργάτες σας, μερικές πολύ εὔστοχες παρατηρήσεις. Ἐπιτρέψτε μου ὅμως νά δημοσιοποιήσω ἐπ’ αὐτοῦ δυό-τρεῖς σκέψεις μου.
Πράγματι πλήθυναν τελευταία οἱ κάθε λογής Ἑλληνολάτρες, ἀρχαιοκάπηλοι καί ἀρχαιολόγοι. Ἕνα κοινό χαρακτηριστικό τούς βαραίνει (σχεδόν ὅλους): Ὅλοι κάτι πουλᾶνε. Ἄλλος βιβλία, ἄλλος περιοδικά, ἄλλος ταξίδια, ἄλλος μαθήματα, ἄλλος ἄλλα. Ἀσυνάρτητοι, ἀσύντακτοι, τερατολόγοι, μασᾶνε φύλλα δάφνης καί βγάζουν ἀφρούς ἀπό τό στόμα κάθε φορά πού ἀναφέρονται στούς ἀρχαίους Ἕλληνες. Αὐτούς τούς ὁποίους ἀκριβῶς ἀγνοοῦν παντελῶς. Δέν εἶναι σέ θέση νά διαβάσουν καί νά κατανοήσουν οὔτε μιά ἀράδα ἀρχαίου κειμένου.
Ἄλλοι Ἑλλαδέμποροι καί Ἑλλαδοπῶλες δέν ἀρκοῦνται στό ἄμεσο κέρδος, κάποιοι γίνονται γνωστοί, ἰδιαίτερα μέσω τῆς τηλεοράσεως, καί οἰκοδομοῦν μέ τήν ἀναγνωρισιμότητα πολιτική σταδιοδρομία. Βλάπτουν μέ τίς ἀνακρίβειες, τίς ὑπερβολές καί τήν προχειρολογία ὅλους τούς ἄλλους, πλήν τοῦ ἑαυτοῦ τους, περισσότερο ὅλων ὅμως βλάπτουν τήν ὑπόθεση γιά τήν ὁποία ὑποτίθεται ὅτι ἀγωνίζονται. Καί ὅπως ὁ κακός δικηγόρος εἶναι ὁ μεγαλύτερος χασοδίκης, ἔτσι καί ὅλοι σχεδόν αὐτοί οἱ χλαμυδόπληκτοι, οἱ γλωσσοαμύντορες, οἱ ἀνεπιστήμονες Ἑλληνολάτρες βλάπτουν τούς ἀρχαίους Ἕλληνες, διαστρεβλώνοντας τήν εἰκόνα τούς στό κοινό, ἀλλά καί σπέρνουν τήν διχόνοια στόν κόσμο, χτυπώντας π.χ. τό Βυζάντιο καί τόν χριστιανισμό, σά να ἤμασταν πολλοί καί πρέπει και σ’ αὐυτό νά διχαστούμε καί νά συγκρουσθοῦμε.
Ἀλλά σταθήκατε καί ’σεῖς γενικόλογοι καί ὑπερβολικοί, «μαζί μέ τά χλωρά, κάψατε καί τά ξερά». Δέν ψάξατε νά βρεῖτε καί νά ἐπισημάνετε τίς τυχόν ὑπάρχουσες ἐξαιρέσεις πού κινοῦνται μέ περίσκεψη, μέ δισταγμό, μέ ἐπιστημοσύνη, χωρίς χλαμυδοπληξία καί χυδαιοζορμπαδισμό. Ἡ ἀνεξιθρησκεία δέν σημαίνει κατ’ ἀνάγκη ἀντιχριστιανισμό, ἡ ἀνοχή στό νά πιστεύει ὁ ἄλλος ὅ,τι θέλει δέν σημαίνει εἰδωλολατρία ἤ (νέο)παγανισμό. Μόνο γιά τούς δογματικούς καί φανατισμένους ἰσχύει το «ὁ μή μεθ’ ἡμῶν, καθ’ ἡμῶν» (τῆς Βίβλου) ἤ «δυό πόδια κακό, τέσσερα πόδια καλό» (τῆς Φάρμας τῶν ζώων). Εἴμαστε πολύ λίγοι γιά νά τούς χαρίσουμε οἱ Ἑλληνιστές τόν Χριστιανισμό καί οἱ Χριστιανοί τόν Ἑλληνισμό. Εἴμαστε πολύ λίγοι, γιά νά χωριστοῦμε στά δυό καί σ’ αὐτό. Ἄν πρέπει νά γίνει τώρα ἕνας χωρισμός ἀμέσως, αὐτός εἶναι Ἐκκλησίας- Κράτους.
Τά πέντε βασικά πορίσματα τῆς σύγχρονης ἔρευνας ἐπί τῶν κύριων σημείων τοῦ πρώτου μέρους τοῦ ἀ-φιερώματος τοῦ περιοδικοῦ «Ἄρδην».
1) Οἱ Ἕλληνες δέν ἦρθαν ἀπό πουθενά, ἐδῶ γεννήθηκαν (Θουκυδίδης, Ἰσοκράτης καί σήμερα Colin Renfrew, Arnold Toynbee).
2) Δέν ἔγινε κάθοδος τῶν Δωριέων, ἀλλά πρόκειται γιά τήν ἐπάνοδο τῶν Ἡρακλειδῶν (Εὐριπίδης, Ἰσοκράτης˙ καί σήμερα Σπύρος Ἰακωβίδης).
3) Ἡ Ἑλληνική γλώσσα δέν εἶναι οὔτε Ἰνδογερμανική (προϊόν προπαγάνδας) οὔτε Ἰνδοευρωπαϊκή (προϊόν σφάλματος), ἀλλά εἶναι Ἰαπετική. Ὁ Ἰαπετός εἶναι ὁ γενάρχης τῶν Ἑλλήνων, ὅπως ὁ Ἰάφεθ γιά τήν λευκή φυλή, ὁ Σήμ γιά τούς Σημίτες καί ὁ Χάμ γιά τούς Χαμίτες (Παλαιά Διαθήκη) καί σήμερα Γεώργιος Χατζιδάκις καί ὅλοι σχεδόν οἱ ἐνημερωμένοι ἐρευνητές
4) Τό Ἑλληνικό ἀλφάβητο δέν προέρχεται ἀπό τό φοινικικό, ἀλλά ἀπό τή (Μυκηναϊκή) Γραμμική Β’, μέσω τοῦ Κυπριακοῦ συλλαβαρίου (Vladimir Georgiev, Michael Ventris, John Chadwick, κ.ἅ.).
5) Θρησκευτικῶς, οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δέν ἦταν οὔτε εἰδωλολάτρες, οὔ-τε πολυθεϊστές, ἀλλά πνευματό-δοξοι καί μονοθεϊστές (Ξενο-φάνης ὁ Κολοφώνιος: «εἰς Θεός μέγας, Ζεύς πατήρ…» ἀπ. 23). Τά ὑπόλοιπα μέλη τοῦ Ὀλύμπιου Δωδεκάθεου ἀποτελοῦσαν μέλη μιᾶς μεγάλης «Ἁγίας Οἰκογένειας», ἀντίστοιχης τῶν Χριστιανῶν ἁγίων καί ὁσίων μέ πατέρα καί μόνο Θεό ἕναν, τόν Σωτήρα Δῖα. Οἱ ἑλληνιστές δέν χαρίζουμε σέ κανένα τόν Χριστιανισμό οὔτε οἱ χριστιανοί τόν ἑλληνισμό.
Μέ τιμή,
Ἀνδρέας Παναγόπουλος
Ὁ Ἀνδρέας Παναγόπουλος εἶναι καθηγητής
τῆς Κλασικῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν και συγγραφέας.