ΤΡΙΚΟΛΑΝ

από το Άρδην τ. 51, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004

Οσο η χΩρα μας εν­σω­μα­τώ­νε­ται ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο στο οι­κο­νο­μι­κό μο­ντέ­λο της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, άλ­λο τό­σο γί­νο­νται αι­σθη­τές και οι αρ­νη­τι­κό­τα­τες συ­νέ­πειες που προ­κα­λού­νται α­πό την τε­λευ­ταί­α στον πα­ρα­γω­γι­κό και τον κοι­νω­νι­κό ι­στό.
Μέ­σα σ’ αυ­τό το πλαί­σιο, ο διε­θνής α­ντα­γω­νι­σμός ε­πι­βάλ­λει τη με­τα­φο­ρά πολ­λών ελ­λη­νι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων –ι­διαί­τε­ρα στη Βό­ρειο Ελ­λά­δα, η ο­ποί­α εί­χε να ε­πι­δεί­ξει ση­μα­ντι­κά βιο­τε­χνι­κά και βιο­μη­χα­νι­κά κέ­ντρα– στις χώ­ρες του ε­ξω­τε­ρι­κού ε­κεί­νες που μπο­ρούν να δια­θέ­σουν φθη­νό­τε­ρο ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό. Έ­τσι, α­κού­με τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό για τα με­γά­λα πο­σο­στά α­νερ­γί­ας που έ­χουν να ε­πι­δεί­ξουν οι βο­ρειο­ελ­λα­δι­κές πό­λεις, για τη φτώ­χεια και την α­βε­βαιό­τη­τα στην ο­ποί­α έ­χουν πε­ριέλ­θει πολ­λοί με­σή­λι­κες ερ­γα­ζό­με­νοι.
Σε μια σχε­τι­κή α­να­κοί­νω­ση του σω­μα­τεί­ου της ΤΡΙ­ΚΟ­ΛΑΝ στη Νά­ου­σα, οι ερ­γα­ζό­με­νοι πα­ρου­σιά­ζουν την δι­κή τους εκ­δο­χή για τις συ­νέ­πειες αυ­τών των πρα­κτι­κών:
“Ο Λα­να­ράς προ­χώ­ρη­σε στο κλεί­σι­μο της ΤΡΙ­ΚΟ­ΛΑΝ και έ­στει­λε με Δι­κα­στι­κό τις α­πο­λύ­σεις 98 ερ­γα­ζο­μέ­νων. Ο α­γώ­νας για να μην κλεί­σει η ΤΡΙ­ΚΟ­ΛΑΝ ΣΥ­ΝΕ­ΧΙ­ΖΕ­ΤΑΙ, γι’ αυ­τό και έ­γι­νε η ΚΑ­ΤΑ­ΛΗ­ΨΗ του ερ­γο­στα­σί­ου.
Στον α­γώ­να αυ­τόν που συ­νε­χί­ζου­με, χρεια­ζό­μα­στε τη συ­μπα­ρά­στα­ση ό­λων σας. Το ερ­γο­στά­σιο δεν πρέ­πει να πα­ρα­δο­θεί στην ερ­γο­δο­σί­α για να με­τα­φέ­ρει τα μη­χα­νή­μα­τα σε άλ­λες χώ­ρες. Οι πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες των κυ­βερ­νή­σε­ων που πέ­ρα­σαν, και της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης, εί­ναι ση­μα­ντι­κές, που ε­πι­τρέ­πουν και διευ­κο­λύ­νουν τους ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες να κλεί­νουν και να με­τα­φέ­ρουν τα ερ­γο­στά­σια και να τους ε­πι­δο­τούν γι’ αυ­τό.
Πρέ­πει ό­λοι μα­ζί να ορ­θώ­σου­με το α­νά­στη­μά μας, για να μην ε­πι­τρέ­ψου­με αυ­τό να συ­νε­χι­στεί”
Εί­ναι γνω­στό ό­τι μέ­χρι σή­με­ρα, και τα δυο με­γά­λα κόμ­μα­τα υ­πο­στή­ρι­ζαν αυ­τές τις δυ­να­μι­κές στ’ ό­νο­μα της “προ­σαρ­μο­γής” στα νέ­α, πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­να δε­δο­μέ­να και του “εκ­συγ­χρο­νι­σμού” των Ελ­λη­νι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Τώ­ρα, που η κρί­ση μοιά­ζει να χτυ­πά την πόρ­τα της κοι­νω­νί­ας μας, ο σκε­πτι­κι­σμός δια­δέ­χε­ται την πά­λαι πο­τέ κρα­ταιά εκ­συγ­χρο­νι­στι­κή αι­σιο­δο­ξί­α.
Ό­μως ο σκε­πτι­κι­σμός ή ο­ποια­δή­πο­τε διαρ­θρω­τι­κά μέ­τρα που α­πο­σκο­πούν α­πλά στο να α­πα­λύ­νουν την κα­τά­στα­ση ό­λων αυ­τών των αν­θρώ­πων (πα­ρο­χές κ.λπ.) δεν εί­ναι δυ­να­τόν να κα­τα­πο­λε­μή­σουν μια κα­τά­στα­ση που προ­κλή­θη­κε α­πό την ευ­ρύ­τε­ρη στρα­τη­γι­κή που α­κο­λου­θεί η χώ­ρα μας την τε­λευ­ταί­α δεκαπενταε­τί­α.
Του­να­ντί­ον, αυ­τό που χρειά­ζε­ται εί­ναι εκ βά­θρων ε­ναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις που να κι­νού­νται προς την α­ντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­ση α­πό αυ­τήν που μας ε­πι­φυ­λάσ­σει ο διε­θνής α­ντα­γω­νι­σμός της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης. Κά­τι τέ­τοιο θα α­παι­τού­σε μέ­τρα ε­νί­σχυ­σης της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας της χώ­ρας, την στρο­φή των πα­ρα­γω­γι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων προς την ό­σο το δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρη αυ­τάρ­κεια της χώ­ρας – πράγ­μα που θα α­να­κού­φι­ζε και τα τε­ρά­στια ε­μπο­ρι­κά ελ­λείμ­μα­τα κ.λπ. Έ­τσι μπο­ρού­με να νι­κή­σου­με την α­να­σφά­λεια που ε­ξα­πλώ­νε­ται στα στρώ­μα­τα ε­κεί­να της κοι­νω­νί­ας που πλήτ­το­νται α­πό τις νέ­ες συν­θή­κες του διε­θνούς α­ντα­γω­νι­σμού, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να πε­τυ­χαί­νου­με εν μέ­ρει και την οι­κο­νο­μι­κή α­πε­ξάρ­τη­ση της χώ­ρας, η ο­ποί­α σή­με­ρα πα­ρά­γει ε­λά­χι­στα και κα­τα­να­λώ­νει υ­περ­βο­λι­κά. Για­τί το ζή­τη­μα δεν εί­ναι να α­πα­λύ­νου­με τις α­ντι­φά­σεις που γεν­νά η στρε­βλή προ­σαρ­μο­γή της χώ­ρας στο πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κό μο­ντέ­λο αλ­λά να στή­σου­με α­να­χώ­μα­τα σ’ αυ­τήν και στην κρί­ση που