2ο Τακτικό Συνέδριο ΔΗΚΚΙ, Εισήγηση θέσεων

από το Άρδην τ. 51, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004

Α­θή­να, 10/10/2004
Συ­νε­χί­ζου­με! Δεν εκ­χω­ρού­με την ι­δε­ο­λο­γί­α και τα ο­ρά­μα­τα μας. Το ΔΗΚΚΙ εί­ναι ε­δώ! Δη­λώ­νει ΠΑ­ΡΩΝ στις α­γω­νί­ες, στις ελ­πί­δες και τους α­γώ­νες αυ­τού του τό­που.
Συ­νε­χί­ζου­με! Ε­δραιώ­νου­με την αι­σιο­δο­ξί­α μας για έ­να νέ­ο ξε­κί­νη­μα στην ε­κτί­μη­ση πως, α­πέ­να­ντι στον μονόδρομο της Νεοκαπιταλι­στικής βαρβαρότητας, απέναντι στη σύγ­χρο­νη μορ­φή του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, η πρό­τα­ση του πραγ­μα­τι­κού Δη­μο­κρα­τι­κού Σο­σια­λι­σμού, α­να­δει­κνύ­ε­ται, σε ε­θνι­κό και διε­θνές ε­πί­πε­δο, πε­ρισ­σό­τε­ρο ε­πί­και­ρη α­πό πο­τέ.
Η χρη­σι­μο­ποί­η­ση του ι­στο­ρι­κού πλε­ο­νε­κτή­μα­τος των με­γά­λων τε­χνο­λο­γι­κών αλ­μά­των της αν­θρω­πό­τη­τας για την πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση της ερ­γα­σί­ας, α­ντί για την α­ξιο­ποί­η­ση στην α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των πνευ­μα­τι­κών και πα­ρα­γω­γι­κών δυ­να­το­τή­των του αν­θρώ­που, και η προ­ο­πτι­κή του “πο­λί­τη -υ­πη­κό­ου” και “ε­πι­δο­τού­με­νου δου­λο­πά­ροι­κου”, υ­πο­γρά­φουν με τον πλέ­ον χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τρό­πο, και προ­α­ναγ­γέλ­λουν, το α­διέ­ξο­δο της “νέ­ας ε­πο­χής”.
Η α­πα­ξί­ω­ση των στοι­χειω­δών θε­σμών της πα­ρα­δο­σια­κής “α­ντι­προ­σω­πευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας”, και κατ’ ε­πέ­κτα­ση η ε­μπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής και η με­τα­τρο­πή της σε άλ­λο­θι των κα­τε­στη­μέ­νων οι­κο­νο­μι­κών κύ­κλων, που συ­ντε­λεί­ται στις ί­διες τις μη­τρο­πό­λεις του Δυ­τι­κού κό­σμου και στη χώ­ρα μας, α­πα­ντά πει­στι­κά στο πο­λι­τι­κό ε­ρώ­τη­μα για το μέλ­λον:
Το Νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο – Νε­ο­κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα α­δυ­να­τεί, στο σύ­νο­λό του, να προ­σφέ­ρει στις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νί­ες μια άλ­λη, ε­ναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση.
Γε­νι­κό­τε­ρα, η θε­ο­ποί­η­ση των τυ­φλών κα­νό­νων της α­γο­ράς, η α­να­γω­γή των “νό­μων της ζού­γκλας” σε νό­μους της κοι­νω­νί­ας και πρό­τυ­πα του πο­λι­τι­σμού, κα­θώς και η κα­τα­στρο­φή των πραγ­μα­τι­κών πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων της οι­κο­νο­μί­ας, που συ­μπλη­ρώ­νε­ται με τη, συ­χνά α­νε­πα­νόρ­θω­τη, κα­τα­στρο­φή του φυ­σι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, δεν α­πο­τε­λούν πα­ρά την μί­α μό­νο πλευ­ρά της κρί­σης. Την ο­ρα­τή πλευ­ρά της κρί­σης της πλα­σμα­τι­κής χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας και της α­διέ­ξο­δης συσ­σώ­ρευ­σης υ­περ­κερ­δών α­πό τους πο­λυε­θνι­κούς οι­κο­νο­μι­κούς κο­λοσ­σούς.
Η άλ­λη πλευ­ρά α­πο­τυ­πώ­νε­ται στην πο­ρεί­α της οι­κο­νο­μί­ας των ΗΠΑ, η ο­ποί­α, πα­ρά τον ρό­λο “α­τμο­μη­χα­νής” της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μί­ας που της α­πο­δί­δε­ται και τις ελ­πί­δες που ε­να­πο­θέ­τουν τα δύ­ο άλ­λα διε­θνή οι­κο­νο­μι­κά κέ­ντρα (ΕΕ – Ια­πω­νί­α) σε αυ­τήν, πα­ρα­μέ­νει η οι­κο­νο­μί­α με το υ­ψη­λό­τε­ρο ε­ξω­τε­ρι­κό χρέ­ος στον κό­σμο, αλ­λά και μί­α απ’ τις οι­κο­νο­μί­ες με τα υ­ψη­λό­τε­ρα δη­μο­σιο­νο­μι­κά ελ­λείμ­μα­τα και το υ­ψη­λό­τε­ρο έλ­λειμ­μα του ι­σο­ζυ­γί­ου ε­μπο­ρι­κών συ­ναλ­λα­γών. Πα­ράλ­λη­λα, το Α­με­ρι­κα­νι­κό Χρη­μα­τι­στή­ριο Α­ξιών ό­χι μό­νο δεν κα­τα­φέρ­νει να ξε­φύ­γει απ’ τις ε­πι­πτώ­σεις της κρί­σης του 2002 – 2004, αλ­λά α­να­γκά­ζει και τον ε­πι­κε­φα­λής της Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας των Η­ΠΑ να δη­λώ­νει “α­βέ­βαιος για το μέλ­λον των α­γο­ρών”.
Εί­ναι εμ­φα­νές πως η “νέ­α αυ­το­κρα­το­ρί­α” δεν μπο­ρεί πα­ρά να α­κο­λου­θή­σει τη μοί­ρα κά­θε αυ­το­κρα­το­ρί­ας, και να στη­ρι­χθεί σε μια πο­λι­τι­κή “μο­νο­κρα­το­ρί­ας” στις διε­θνείς σχέ­σεις, για τον έ­λεγ­χο των γε­ω­στρα­τη­γι­κών “ζω­νών ε­πιρ­ρο­ής”, των ε­νερ­γεια­κών α­πο­θε­μά­των του πλα­νή­τη, και των α­γο­ρών που α­να­δύ­θη­καν με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση του με­τα­πο­λε­μι­κού δι­πο­λι­κού συ­στή­μα­τος. Ε­πο­μέ­νως, σή­με­ρα η Νέ­α Τά­ξη με την πο­λι­τι­κή της α­πο­νέ­κρω­σης και της διά­σπα­σης του “έ­θνους – κρά­τους” στις πε­ρι­φε­ρεια­κές χώ­ρες και την ε­γκλη­μα­τι­κή “πα­γκό­σμια σύρ­ρα­ξη” στη Γιου­γκο­σλα­βί­α, το Αφ­γα­νι­στάν, την Πα­λαι­στί­νη, το Ι­ράκ κ.α., συ­νι­στά ό­χι μό­νον την προ­έ­κτα­ση αλ­λά και το α­να­γκαί­ο συ­μπλή­ρω­μα του Νεoκα­πι­τα­λι­σμού. Α­πα­ντά­με κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά:
Ο Νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός και η Νέ­α Τά­ξη δεν μπο­ρούν να α­πο­τε­λέ­σουν την προ­ο­πτι­κή της αν­θρω­πό­τη­τας και του τό­που μας! Δεν υ­πάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια συ­ναί­νε­σης α­πέ­να­ντι σε αυ­τές τις πο­λι­τι­κές!
Το 2o Συ­νέ­δριο του ΔΗΚΚΙ ε­κτι­μά πως, η στρα­τη­γι­κή του πραγ­μα­τι­κού Δη­μο­κρα­τι­κού Σο­σια­λι­σμού, δια­χω­ρι­σμέ­νη πλή­ρως απ’ την αρ­νη­τι­κή ε­μπει­ρί­α, της πο­ρεί­ας των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των και της πο­ρεί­ας των α­να­το­λι­κών χω­ρών, χρειά­ζε­ται να κα­τα­κτή­σει το ε­πί­κε­ντρο της προ­ο­δευ­τι­κής συ­νεί­δη­σης και σκέ­ψης, χρειά­ζε­ται να ε­μπνεύ­σει και να δώ­σει την ώ­θη­ση για την α­νά­τα­ξη του ελ­λη­νι­κού και διε­θνούς κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος.
Κε­ντρι­κό συ­στα­τι­κό του Σο­σια­λι­σμού α­πο­τε­λεί ο Διε­θνι­σμός, η πα­γκό­σμια κοι­νό­τη­τα συ­νερ­γα­σί­ας και αλ­λη­λεγ­γύ­ης των ε­θνών. Ο Διε­θνι­σμός προ­ϋ­πο­θέ­τει την ύ­παρ­ξη των ε­θνών, ά­ρα, α­πορ­ρί­πτει την κα­τάρ­γη­σή τους.
Το 2ο Συ­νέ­δριο του ΔΗΚΚΙ το­πο­θε­τεί στην πρώ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα τον α­γώ­να για “ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α” και υ­πε­ρά­σπι­ση της υ­πό­στα­σης του “έ­θνους – κρά­τους” α­πό τη Νέ­α Τά­ξη, η ο­ποί­α ε­πι­διώ­κει την κα­τάρ­γη­ση της ι­στο­ρι­κής μνή­μης και της συ­νέ­χειας των πο­λι­τι­σμών, την κα­τάρ­γη­ση των συλ­λο­γι­κών συ­νει­δή­σε­ων, δι­καιω­μά­των και κα­τα­κτή­σε­ων, με σκο­πό την πλή­ρη α­συ­δο­σί­α των πο­λυε­θνι­κών οι­κο­νο­μι­κών κο­λοσ­σών. Ταυ­τό­χρο­να ε­πι­βε­βαιώ­νου­με την ι­δρυ­τι­κή μας θέ­ση, πως, η με­τά το ’90, ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση των διε­θνών ορ­γα­νι­σμών και η ο­νο­μα­ζό­με­νη “πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση”, κα­θώς και η προ­ώ­θη­ση ε­νιαί­ων α­γο­ρών, κα­θό­λου δεν α­φο­ρούν κά­ποια ου­δέ­τε­ρη ε­ξε­λι­κτι­κή δια­δι­κα­σί­α της οι­κο­νο­μί­ας, ό­πως ε­πί­σης δεν α­φο­ρούν τη δη­μιουρ­γί­α πραγ­μα­τι­κών υ­πε­ρε­θνι­κών συ­νό­λων.
Α­ντί­θε­τα, εκ­φρά­ζουν την εν­δυ­νά­μω­ση και το πε­δί­ο συ­να­σπι­σμού και α­ντι­πα­ρα­θέ­σε­ων των τριών δε­δο­μέ­νων κέ­ντρων (Η­ΠΑ, Γερ­μα­νο­γαλ­λι­κός ά­ξο­νας, Ια­πω­νί­α), με δια­φαι­νό­με­νη προ­ο­πτι­κή τη με­σο­πρό­θε­σμη πρω­το­κα­θε­δρί­α των ΗΠΑ, και κοι­νό πά­ντα πα­ρα­νο­μα­στή τη διά­σπα­ση του “έ­θνους – κρά­τους” και τον έ­λεγ­χο των ζω­νών ε­πιρ­ρο­ής στην πε­ρι­φέ­ρεια. Κά­τω α­πό αυ­τό το πρί­σμα, και χω­ρίς να ο­δη­γού­μα­στε σε λο­γι­κές αυ­το­δύ­να­μης μο­να­χι­κής πο­ρεί­ας, το­πο­θε­τού­με τον στό­χο της “ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας” σε μια γε­νι­κό­τε­ρη πο­λι­τι­κή αυ­το­διά­θε­σης και ι­σό­τι­μης συ­νερ­γα­σί­ας της χώ­ρας στο διε­θνές γί­γνε­σθαι, α­πορ­ρί­πτο­ντας κά­θε δογ­μα­τι­κή, “εκ των προ­τέ­ρων” δέ­σμευ­ση, α­πέ­να­ντι στο έ­να ή το άλ­λο κέ­ντρο διε­θνούς ι­σχύ­ος. Αρ­νού­μα­στε κατ’ ε­πέ­κτα­ση να ευ­νου­χί­σου­με και τα αι­τή­μα­τα και τη δυ­να­μι­κή του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος της χώ­ρας μας, το­πο­θε­τώ­ντας τα σε μια “προ­κρού­στεια” ε­ξί­σω­ση, με αι­τή­μα­τα και στό­χους άλ­λων χω­ρών, δια­φο­ρε­τι­κού ε­πι­πέ­δου α­νά­πτυ­ξης, στο ό­νο­μα μιας δή­θεν “κοι­νής ο­μπρέλ­λας” του ε­νός ή του άλ­λου υ­πε­ρε­θνι­κού ορ­γα­νι­σμού.
Το ΔΗΚΚΙ, προ­τεί­νο­ντας την πο­λι­τι­κή αυ­το­διά­θε­σης και ι­σό­τι­μης συ­νερ­γα­σί­ας, πρώ­τα και κύ­ρια στον ε­νιαί­ο γε­ω­πο­λι­τι­κά, πο­λι­τι­στι­κά και οι­κο­νο­μι­κά, χώ­ρο της Βαλ­κα­νι­κής και της α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, δη­λώ­νει ταυ­τό­χρο­να την κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κή α­ντί­θε­σή του στην έ­ντα­ξη του υ­πο­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού στρα­τιω­τι­κού κα­θε­στώ­τος της Τουρ­κί­ας στην ΕΕ. Το τουρ­κι­κό κα­θε­στώς, με τον ρό­λο του στρα­τη­γι­κού ε­ταίρου της Νέ­ας Τά­ξης στην Βαλ­κα­νι­κή, αλ­λά και στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή μέ­σω του ά­ξο­να Τουρ­κί­ας – Ισ­ρα­ήλ, ε­άν ε­ντα­χθεί, θα λει­τουρ­γή­σει αφ’ ε­νός υ­πέρ της με­γα­λύ­τε­ρης πρόσ­δε­σης της ΕΕ στο αμε­ρι­κα­νι­κό άρ­μα, α­φε­τέ­ρου κα­τά της ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας και α­κε­ραιό­τη­τας της χώ­ρας μας.
Τέ­λος, ορ­γα­νι­κό στοι­χεί­ο και πρό­ταγ­μα του Σο­σια­λι­σμού, ορ­γα­νι­κό στοι­χεί­ο του α­γώ­να για την τε­λι­κή ε­πί­τευ­ξη του στό­χου μιας κοι­νω­νί­ας “αυ­το­διεύ­θυν­σης των συ­νε­ται­ρι­σμέ­νων πα­ρα­γω­γών”, α­πο­τε­λεί η Δη­μο­κρα­τί­α. Α­πό τη φύ­ση της ί­διας της ι­δε­ο­λο­γί­ας του, δεν μπο­ρεί να α­να­πτυ­χθεί κόμ­μα που ε­παγ­γέλ­λε­ται τον πραγ­μα­τι­κό Δη­μο­κρα­τι­κό Σο­σια­λι­σμό, ε­άν δεν ε­δραιω­θεί ε­πά­νω στην ε­σω­κομ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α.
Προ­κρί­νου­με την αρ­χή της “αυ­το­ορ­γά­νω­σης και της ά­με­σης δη­μο­κρα­τί­ας” των με­λών και της βά­σης του κόμ­μα­τος, ό­λων των ε­νερ­γών α­γω­νι­στών του σο­σια­λι­στι­κού – πα­τριω­τι­κού χώ­ρου, α­πέ­να­ντι στην πο­λι­τι­κά εκ­φυ­λι­σμέ­νη σή­με­ρα α­πό τον Νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό αρ­χή της πα­ρα­δο­σια­κής “α­ντι­προ­σω­πευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας”.
Θε­ω­ρού­με πως η πρό­τα­ξη των στοι­χεί­ων της “αυ­το­ορ­γά­νω­σης και της ά­με­σης δη­μο­κρα­τί­ας”, σε ό­λους τους θε­σμούς του προ­ο­δευ­τι­κού κι­νή­μα­τος, α­πο­τε­λεί μια α­να­γκαί­α προ­ϋ­πό­θε­ση για την α­να­γέν­νη­σή του, α­πο­τε­λεί τον μό­νο δρό­μο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­σή του α­πό την ε­παγ­γελ­μα­τι­κή “πο­λι­τι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α” που το χει­ρα­γω­γεί στη συ­ναί­νε­ση και την υ­πο­τα­γή.
Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, η ε­πα­να­φο­ρά στην η­με­ρή­σια διά­τα­ξη της πρό­τα­σης του πραγ­μα­τι­κού Δη­μο­κρα­τι­κού Σο­σια­λι­σμού και κατ’ ε­πέ­κτα­ση η σύ­ζευ­ξη του κοι­νω­νι­κού – τα­ξι­κού αι­τή­μα­τος με το δη­μο­κρα­τι­κό – πα­τριω­τι­κό αί­τη­μα, μέ­σα α­πό κι­νη­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες “αυ­το­ορ­γά­νω­σης και ά­με­σης δη­μο­κρα­τί­ας” της βά­σης, α­πο­τε­λούν τη στρα­τη­γι­κή της “λα­ϊ­κής πα­τριω­τι­κής ε­νό­τη­τας”, τη στρα­τη­γι­κή πρό­τα­ση του ΔΗΚΚΙ προς την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α.
Η πρό­τα­ση του ΔΗΚΚΙ συ­γκρο­τεί­ται στον ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό πυ­ρή­να της απ’ τις α­δια­πραγ­μά­τευ­τες αρ­χές της ε­λευ­θε­ρί­ας, της λα­ϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας, της κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, της ι­σο­νο­μί­ας, της ι­σο­πο­λι­τεί­ας, της συλ­λο­γι­κό­τη­τας και του σε­βα­σμού της αν­θρώ­πι­νης α­ξιο­πρέ­πειας, αρ­χές μέ­σα απ’ τις ο­ποί­ες μπο­ρούν να πραγ­μα­τω­θούν οι προ­ο­δευ­τι­κές και δια­χρο­νι­κές α­ξί­ες του ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού.
Το ΔΗΚΚΙ δεν ι­δρύ­θη­κε ως ι­διο­κτη­σί­α και δεν με­τα­βι­βά­σθη­κε στην κυ­ριό­τη­τα κα­νε­νός. Δεν α­πο­τέ­λε­σε και δεν α­πο­τε­λεί α­πό­σχι­ση ή διά­σπα­ση άλ­λου πο­λι­τι­κού σχη­μα­τι­σμού. Δεν α­πο­τέ­λε­σε και δεν α­πο­τε­λεί α­πλά και μό­νο καρ­πό συ­γκε­κρι­μέ­νων α­νεκ­πλή­ρω­των ι­στο­ρι­κών και κοι­νω­νι­κών ε­πι­τα­γών.
Ι­δρύ­θη­κε και συ­νε­χί­ζει να υ­πάρ­χει ως πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λί­α δη­μο­κρα­τι­κής – πα­τριω­τι­κής ά­μυ­νας στη δια­φαι­νό­με­νη πο­λι­τι­κή διά­σπα­σης του “έ­θνους – κρά­τους” στην Βαλ­κα­νι­κή και την ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή των α­να­κα­τα­τά­ξε­ων που ε­πι­χει­ρεί η Νέ­α Τά­ξη, με ε­πί­κε­ντρο την Κε­ντρι­κή Α­σί­α.
Πο­λι­τι­κή η ο­ποί­α ε­πα­λη­θεύ­τη­κε με την κρί­ση στα Ί­μια και την α­παρ­χή “της αλ­λα­γής του α­μυ­ντι­κού δόγ­μα­τος της χώ­ρας, μέ­σω της Νέ­ας Δο­μής του ΝΑ­ΤΟ και του Ευ­ρω­στρα­τού, ε­πα­λη­θεύ­τη­κε με τον δια­με­λι­σμό της Γιου­γκο­σλα­βί­ας και τα σχέ­δια πε­ρί με­γά­λης Αλ­βα­νί­ας, για να κα­τα­λή­ξει στην προ­σπά­θεια ε­πι­βο­λής του σχε­δί­ου Α­νάν και των συμ­φω­νιών του Ελ­σίν­κι, μέ­σω των ο­ποί­ων ε­πι­χει­ρεί­ται η υ­πο­νό­μευ­ση της ζώ­νης Κύ­προς – Αι­γαί­ο – Θρά­κη. Ε­πι­χει­ρεί­ται η υ­πο­νό­μευ­ση της μελ­λο­ντι­κής υ­πό­στα­σης της χώ­ρας.
Ι­δρύ­θη­κε και συ­νε­χί­ζει να υ­πάρ­χει ως πο­λι­τι­κό κί­νη­μα λα­ϊ­κής α­ντί­στα­σης α­πέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λαί­λα­πα ι­σο­πέ­δω­σης των οι­κο­νο­μι­κών, ερ­γα­σια­κών, α­σφα­λι­στι­κών κα­τα­κτή­σε­ων, αλ­λά και των κα­τα­κτή­σε­ων στην Παι­δεί­α, την Υ­γεί­α και το Κοι­νω­νι­κό Κρά­τος, ε­πά­νω στις ο­ποί­ες στη­ρί­χθη­κε η με­τα­πο­λε­μι­κή οι­κο­νο­μι­κή α­νά­πτυ­ξη στην Ευ­ρώ­πη και τη χώ­ρα μας.
Ι­δρύ­θη­κε και συ­νε­χί­ζει να υ­πάρ­χει στον α­ντί­πο­δα των συμ­φω­νιών του Μά­α­στρι­χτ, του Άμ­στερ­νταμ, της Λισ­σα­βώ­νας, και της γε­νι­κό­τε­ρης πο­λι­τι­κής των Βρυ­ξελ­λών, ως μια σύγ­χρο­νη συμ­βο­λή στην υ­πε­ρά­σπι­ση και α­νόρ­θω­ση της ε­ξαρ­τη­μέ­νης ερ­γα­σί­ας, του “μι­κρού και με­σαί­ου με­γέ­θους” της πα­ρα­γω­γής και της α­γρο­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας, των πραγ­μα­τι­κών α­να­πτυ­ξια­κών δυ­νά­με­ων της ελ­λη­νι­κής Οι­κο­νο­μί­ας, που συρ­ρι­κνώ­νο­νται σή­με­ρα δρα­μα­τι­κά.
Ι­δρύ­θη­κε και συ­νε­χί­ζει να υ­πάρ­χει για την ε­πα­νε­πε­ξερ­γα­σί­α και προ­βο­λή μιας συ­νο­λι­κής πρό­τα­σης οι­κο­νο­μι­κής α­νά­πτυ­ξης, σε ό­φε­λος του λα­ού, ό­ταν το οι­κο­νο­μι­κό κα­τε­στη­μέ­νο της χώ­ρας, συν­δε­ό­με­νο με τις προ­η­γού­με­νες πο­λι­τι­κές, ε­γκα­τέ­λει­ψε κά­θε ση­μα­ντι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα στον το­μέ­α της πραγ­μα­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας, για να με­τα­τρα­πεί σε κερ­δο­σκό­πο του Χρη­μα­τι­στη­ρί­ου και α­ντι­πρό­σω­πο των ξέ­νων οι­κο­νο­μι­κών κο­λοσ­σών, με­τα­τρέ­πο­ντας στα­δια­κά και τη χώ­ρα σε “χώ­ρο ε­μπο­ρι­κών ει­σα­γω­γών”.
Ι­δρύ­θη­κε και συ­νε­χί­ζει να υ­πάρ­χει ως ευ­ρύ­τε­ρη δη­μο­κρα­τι­κή α­πά­ντη­ση στην κα­τάρ­γη­ση και των τε­λευ­ταί­ων υ­πο­λειμ­μά­των “α­ντι­προ­σω­πευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας”, με τον α­πό­λυ­το έ­λεγ­χο του νέ­ου οι­κο­νο­μι­κού κα­τε­στη­μέ­νου στα με­γά­λα Μ.Μ.Ε. και κατ’ ε­πέ­κτα­ση στην πο­λι­τι­κή, την πο­λι­τι­στι­κή και γε­νι­κό­τε­ρα τη δη­μό­σια ζω­ή.
Το ΔΗΚΚΙ υ­πήρ­ξε και συ­νε­χί­ζει να υ­πάρ­χει ως πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λί­α α­πά­ντη­σης και δια­τύ­πω­σης προ­ο­δευ­τι­κής ε­ναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης, α­πέ­να­ντι στις διε­θνείς και ε­σω­τε­ρι­κές α­να­κα­τα­τά­ξεις των αρ­χών της δεκα­ε­τί­ας του ’90, που ε­πέ­δρα­σαν και ε­πι­δρούν κα­τα­λυ­τι­κά στη γε­ω­πο­λι­τι­κή θέ­ση, στην οι­κο­νο­μι­κή πα­ρα­γω­γι­κή βά­ση, αλ­λά και στην ίδια την πο­λι­τι­στι­κή ταυ­τό­τη­τα και την τα­ξι­κή διάρ­θρω­ση της χώ­ρας μας, αλ­λά­ζο­ντας θε­α­μα­τι­κά τα με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά δε­δο­μέ­να. Ε­πο­μέ­νως μπο­ρεί να συν­δε­θεί με τις νέ­ες α­νά­γκες και τα στρώ­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό την προ­η­γού­με­νη κοι­νω­νι­κή τους έ­ντα­ξη, α­πό προ­η­γού­με­νες ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές το­πο­θε­τή­σεις και δια­δρο­μές.
Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο πι­στεύ­ου­με πως το ΔΗ.Κ.ΚΙ. μπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει σή­με­ρα έ­ναν πο­λι­τι­κό ρό­λο α­φε­τη­ρί­ας και ση­μεί­ου α­να­φο­ράς για την ε­νο­ποί­η­ση και την α­να­γέν­νη­ση του σο­σια­λι­στι­κού – πα­τριω­τι­κού χώ­ρου. Μπο­ρεί να πυ­ρο­δο­τή­σει τη συ­γκρό­τη­ση ε­νός ι­σχυ­ρού σο­σια­λι­στι­κού – πα­τριω­τι­κού ρεύ­μα­τος στη στρα­τη­γι­κή της “λα­ϊ­κής πα­τριω­τι­κής ε­νό­τη­τας” και της α­να­τρο­πής της Νε­ο­τα­ξι­κής – Νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής.
Ο σχη­μα­τι­σμός ε­νός ι­σχυ­ρού σο­σια­λι­στι­κού – πα­τριω­τι­κού ρεύ­μα­τος, α­νοι­χτού στην ι­σό­τι­μη συμ­με­το­χή και τη συν­δια­μόρ­φω­ση με ό­λους τους κοι­νω­νι­κούς α­γω­νι­στές και τις ορ­γα­νω­μέ­νες εκ­φρά­σεις του α­ντί­στοι­χου κοι­νω­νι­κού – πο­λι­τι­κού χώ­ρου, συ­νι­στά έ­να α­να­πό­σπα­στο μέ­ρος της στρα­τη­γι­κής πρό­τα­σης που διε­τύ­πω­σε το 1ο Συ­νέ­δριο του ΔΗΚΚΙ, για τη συ­γκρό­τη­ση του προ­ο­δευ­τι­κού – πα­τριω­τι­κού Με­τώ­που, του ρι­ζο­σπα­στι­κού πό­λου στην πο­λι­τι­κή ζω­ή.
Σή­με­ρα, με­τά την ο­λο­κλή­ρω­ση ε­νός κύ­κλου δε­κα­τεσ­σά­ρων χρό­νων σκλη­ρής μο­νό­πλευ­ρης λι­τό­τη­τας, η “δη­μιουρ­γι­κή λο­γι­στι­κή” και τα τε­χνά­σμα­τα της “ευ­η­με­ρί­ας των α­ριθ­μών” δεν μπο­ρούν πλέ­ον να συ­γκα­λύ­ψουν την οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.
Τα ί­δια τα ε­πί­ση­μα στοι­χεί­α των α­ριθ­μη­τι­κών δει­κτών (ελ­λείμ­μα­τα, ε­ξωτερικό χρέ­ος, πλη­θω­ρι­σμός) α­πο­δει­κνύ­ουν πως η λε­γό­με­νη πο­λι­τι­κή “ε­ξυ­γί­αν­σης της οι­κο­νο­μί­ας”, που ε­φαρ­μό­σθη­κε α­πό το ’90, δεν ή­ταν πα­ρά το πρό­σχη­μα για την ε­πί­τευ­ξη μιας γι­γα­ντιαί­ας, τα­ξι­κής α­να­δια­νο­μής του ε­θνι­κού ει­σο­δή­μα­τος, με θύ­μα­τα τα πλα­τιά λα­ϊ­κά στρώ­μα­τα αλ­λά και την ί­δια την πραγ­μα­τι­κή πα­ρα­γω­γή. Ε­άν α­φαι­ρέ­σει κα­νείς τους πό­ρους οι ο­ποί­οι, ό­χι χω­ρίς α­ντί­τι­μο, εισ­ρέ­ουν α­πό την ΕΕ, και τη συ­γκυ­ρί­α των Ο­λυ­μπια­κών Α­γώ­νων, η αύ­ξη­ση του Α.Ε.Π. πα­ρα­μέ­νει σε α­ναι­μι­κά ε­πί­πε­δα, ω­στό­σο, και αυ­τή α­κό­μη α­να­δια­νέ­με­ται σε βά­ρος των λα­ϊ­κών στρω­μά­των.
Η α­πώ­λεια της Συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κής και Δη­μο­σιο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής της χώ­ρας λό­γω της Ο.Ν.Ε. ο­ξύ­νει κα­θο­ρι­στι­κά και πυ­ρο­δο­τεί πε­ραι­τέ­ρω την κρί­ση. Συ­νο­λι­κά η μι­κρή και με­σαί­α, σε ε­θνι­κή κλί­μα­κα, ε­πι­χεί­ρη­ση, και η α­γρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή, που α­πο­τε­λούν την ρα­χο­κο­κα­λιά της Ελ­λη­νι­κής Οι­κο­νο­μί­ας, ε­ξαρ­θρώ­νο­νται κά­τω απ’ το βά­ρος του Νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, ε­νώ ο πρω­το­φα­νής υ­περ­πλου­τι­σμός και η προ­κλη­τι­κή χλι­δή συ­νυ­πάρ­χουν με την ε­ξώ­θη­ση με­γά­λων τμη­μά­των του πλη­θυ­σμού κά­τω από τα ό­ρια της φτώ­χειας.
Το ΠΑ­ΣΟΚ και η Ν. Δη­μο­κρα­τί­α έ­χουν ­ολο­κλη­ρώ­σει σή­με­ρα τη με­τα­τρο­πή τους σε γρα­φειο­κρα­τι­κούς δια­χει­ρι­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς, πε­ριο­ρί­ζο­ντας ο­λο­κλη­ρω­τι­κά τη δρα­στη­ριό­τη­τά τους στη νο­μή της κυ­βερ­νη­τι­κής ε­ξου­σί­ας, στην χω­ρίς πε­ριε­χό­με­νο ε­φαρ­μο­γή ε­πι­κοι­νω­νια­κών πο­λι­τι­κών και στις με­τα­ξύ τους δη­μα­γω­γι­κές α­ντι­πα­λό­τη­τες, μέ­σω των ο­ποί­ων εμ­φα­νί­ζο­νται ως δια­φο­ρε­τι­κοί πό­λοι ώ­στε να ε­γκλω­βί­ζουν ρι­ζο­σπα­στι­κές κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις στον δι­κομ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό.
Θε­ω­ρού­με πως η α­να­με­νό­με­νη ό­ξυν­ση της οι­κο­νο­μι­κής κα­τά­στα­σης με­τά τους Ο­λυ­μπια­κούς Α­γώ­νες και τη μα­κρό­χρο­νη πλέ­ον ε­φαρ­μο­γή της Ο­ΝΕ, σε συν­δυα­σμό με τις α­νει­λημ­μέ­νες πο­λι­τι­κές στα κρί­σι­μα ε­θνι­κά θέ­μα­τα (Ελ­σίν­κι – Έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας στην ΕE), θα ο­δη­γή­σουν σύ­ντο­μα το δι­κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα σε κρί­ση.
Το 2o Συ­νέ­δριο του ΔΗΚΚΙ, ε­κτι­μώ­ντας πως το αί­τη­μα της συ­γκρό­τη­σης του ρι­ζο­σπα­στι­κού πό­λου, α­να­τρο­πής της Νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης – Νε­ο­τα­ξι­κής ε­πέ­λα­σης και ταυ­τό­χρο­νης προ­βο­λής της ε­ναλ­λα­κτι­κής προ­ο­πτι­κής, α­πο­κτά σή­με­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής α­να­γκαιό­τη­τας, α­να­λαμ­βά­νει μια νέ­α πρω­το­βου­λί­α προς την κα­τεύ­θυν­ση αυ­τή.
Α­πο­τι­μώ­ντας τη μέ­χρι τώ­ρα ε­μπει­ρί­α και θε­ω­ρώ­ντας πως εί­ναι πλέ­ον α­να­γκαί­α η πρό­τα­ξη ε­νός πο­λι­τι­κού πλαι­σί­ου συμ­φω­νί­ας ό­λων των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων που εν­δια­φέ­ρο­νται για την υ­πό­θε­ση αυ­τή, το 2o Συ­νέ­δριο του ΔΗΚΚΙ ε­πα­να­δια­τυ­πώ­νει σή­με­ρα την α­ντί­στοι­χη θέ­ση του 1ου Συ­νε­δρί­ου, κα­τα­θέ­το­ντας συ­γκε­κρι­μέ­νη πρό­τα­ση εν­νιά ση­μεί­ων, με την προσ­δο­κί­α να α­πο­τε­λέ­σουν ά­με­σα έ­να ε­ποι­κο­δο­μη­τι­κό πλαί­σιο δια­λό­γου.
1) Ρι­ζι­κή αλ­λα­γή στην α­κο­λου­θού­με­νη Δη­μο­σιο­νο­μι­κή, την Ει­σο­δη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή, την πο­λι­τι­κή των Δη­μο­σί­ων Ε­πεν­δύ­σε­ων και την πο­λι­τι­κή του Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος, με κρι­τή­ριο την ά­με­ση α­να­δια­νο­μή του ε­θνι­κού ει­σο­δή­μα­τος και την αυ­τό­μα­τη αύ­ξη­ση των κα­τώ­τε­ρων μι­σθών, η­με­ρο­μι­σθί­ων και του ε­πι­δό­μα­τος α­νερ­γί­ας, στα πραγ­μα­τι­κά ε­πί­πε­δα των α­να­γκών του πο­λί­τη. Έμ­φα­ση στην α­νά­πτυ­ξη Δη­μό­σιας Δω­ρε­άν Παι­δεί­ας, Δη­μό­σιας Δω­ρε­άν Υ­γεί­ας, στα μέ­τρα κα­τα­πο­λέ­μη­σης της Α­νερ­γί­ας, στην προ­στα­σί­α του Πε­ρι­βάλ­λο­ντος και στην α­πο­φα­σι­στι­κή ε­πέ­κτα­ση του Κοι­νω­νι­κού Κρά­τους.
2) Ε­πα­να­το­πο­θέ­τη­ση της θέ­σης της χώ­ρας α­πέ­να­ντι στην Ο.Ν.Ε. και το Σύμ­φω­νο Στα­θε­ρό­τη­τας της Ε. Έ­νω­σης. Δη­μό­σιος – Κοι­νω­νι­κός έ­λεγ­χος των με­γά­λων – στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων και μο­νά­δων της οι­κο­νο­μί­ας. Ρι­ζι­κός εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός και α­να­βάθ­μι­ση των υ­πη­ρε­σιών του κρά­τους με σπά­σι­μο των οι­κο­νο­μι­κών και κομ­μα­τι­κών ε­ξαρ­τή­σε­ων, ώ­στε με ερ­γα­λεί­ο μια προ­ο­δευ­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή να ε­φαρ­μο­σθεί έ­να πρό­γραμ­μα πραγ­μα­τι­κής Α­νά­πτυ­ξης, στη­ριγ­μέ­νο στην ερ­γα­σί­α, στο “μι­κρό και με­σαί­ο μέ­γε­θος της οι­κο­νο­μί­ας” και στην Πε­ρι­φέ­ρεια.
3) Ε­πα­να­το­πο­θέ­τη­ση της χώ­ρας α­πέ­να­ντι στις δε­σμεύ­σεις της α­να­θε­ω­ρη­μέ­νης Κ.Α.Π. και της Γ.Κ.Α.Τ.Τ., κα­θώς και στην πο­λι­τι­κή των με­ταλ­λαγ­μέ­νων προ­ϊ­ό­ντων, ώ­στε να υ­πάρ­ξουν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις ε­πα­να­χά­ρα­ξης της Α­γρο­τι­κής Πο­λι­τι­κής σε ε­θνι­κή βά­ση, με στό­χο την α­ξιο­ποί­η­ση των φυ­σι­κών ελ­λη­νι­κών α­γρο­τι­κών και ε­δα­φο­κλι­μα­το­λο­γι­κών πλε­ο­νε­κτη­μά­των, την α­να­βάθ­μι­ση της α­γρο­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας και την α­νόρ­θω­ση της υ­παί­θρου.
4) Κα­τάρ­γη­ση των α­ντιερ­γα­τι­κών, α­ντια­σφα­λι­στι­κών νό­μων και διε­θνών δε­σμεύ­σε­ων, στα­θε­ρή 35/ω­ρη – 5/νθή­με­ρη – 7/ω­ρη ερ­γα­σί­α, στρο­φή προς την προ­στα­σί­α της ερ­γα­σί­ας, την υ­γειο­νο­μι­κή α­σφά­λεια στους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους και τα μέ­τρα κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας των α­νέρ­γων. Α­πο­φα­σι­στι­κά μέ­τρα και θε­σμοί ε­κρί­ζω­σης της “μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας” με την α­πό­δο­ση των α­να­γκαί­ων ευ­θυ­νών στην ερ­γο­δο­σί­α, και τον κα­θο­ρι­στι­κό έ­λεγ­χο των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γά­νων, με στό­χο την προ­στα­σί­α των οι­κο­νο­μι­κών και α­σφα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων και τη στοι­χειώ­δη α­πο­κα­τά­στα­ση του φαι­νο­μέ­νου της λα­θρο­με­τα­νά­στευ­σης. Θέ­σπι­ση με­τα­να­στευ­τι­κής πο­λι­τι­κής με βά­ση τον πα­νελ­λα­δι­κό προ­γραμ­μα­τι­σμό των α­να­γκών, και ταυ­τό­χρο­νη προ­στα­σί­α ό­σων αλ­λο­δα­πών ε­ντάσ­σο­νται στο ελ­λη­νι­κό ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό.
5) Υ­ιο­θέ­τη­ση δη­μο­κρα­τι­κού Α­μυ­ντι­κού Δόγ­μα­τος στην α­μυ­ντι­κή πο­λι­τι­κή της χώ­ρας, με την προ­ϋ­πό­θε­ση της πλή­ρους α­παλ­λα­γής α­πό συμ­φω­νί­ες υ­πο­νό­μευ­σης της ε­θνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, ό­πως η νέ­α δο­μή του ΝΑ­ΤΟ, ο Ευ­ρω­στρα­τός, οι ρυθ­μί­σεις για το F.I.R. Α­θη­νών και η συμ­με­το­χή των Ελ­λη­νι­κών Ε­νό­πλων Δυ­νά­με­ων στις ε­γκλη­μα­τι­κές ε­πι­δρο­μές της Νέ­ας Τά­ξης. Πο­λι­τι­κή δρα­στή­ριας υ­πε­ρά­σπι­σης των μορ­φω­τι­κών και πο­λι­τι­στι­κών δι­καιω­μά­των του Ελ­λη­νι­σμού σε ο­λό­κλη­ρο τον κό­σμο.
6) Αλ­λα­γή της α­κο­λου­θού­με­νης ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής στους διε­θνείς ορ­γα­νι­σμούς. Υ­πε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των της αυ­το­διά­θε­σης των λα­ών και α­να­στο­λή των στρα­τιω­τι­κών διευ­κο­λύν­σε­ων που πα­ρέ­χει η χώ­ρα, στις πε­ρι­πτώ­σεις ε­πι­δρο­μών της Νέ­ας Τά­ξης. Α­πε­γκλω­βι­σμός α­πό πο­λι­τι­κές και συμ­φω­νί­ες υ­πο­νό­μευ­σης της ε­θνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, ό­πως ο διά­λο­γος με το στρα­τιω­τι­κό – ε­πε­κτα­τι­κό κα­θε­στώς της Ά­γκυ­ρας, η συμ­φω­νί­α του Ελ­σίν­κι, το σχέ­διο Α­νάν, το α­ντι­δρα­στι­κό πο­λι­τι­κό μόρ­φω­μα του Ευ­ρω­συ­ντάγ­μα­τος κ.α. Δη­μιουρ­γί­α προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων φι­λί­ας και συ­νερ­γα­σί­ας με τους λα­ούς και τις κυ­βερ­νή­σεις των χω­ρών που α­πο­τε­λούν φυ­σι­κούς συμ­μά­χους και ι­σό­τι­μους οι­κο­νο­μι­κούς ε­ταί­ρους στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή της Βαλ­κα­νι­κής και της Α. Με­σο­γεί­ου.
7) Εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός και προ­ά­σπι­ση των α­το­μι­κών και συλ­λο­γι­κών δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των του πο­λί­τη. Κα­τάρ­γη­ση του πλέγ­μα­τος των α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κών νό­μων και θε­σμών και κά­θε μορ­φής πα­ρα­βί­α­σης των προ­σω­πι­κών δε­δο­μέ­νων, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των σχε­τι­κών δι­με­ρών ή άλ­λων διε­θνών συμ­φω­νιών (Σέν­γκεν, Ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κό πρω­τό­κολ­λο κ.α.). Πλή­ρης λα­ϊ­κός και κοι­νω­νι­κός έ­λεγ­χος στα με­γά­λα Μ.Μ.Ε. και τους θε­σμούς του πο­λι­τι­σμού.
8) Προ­τε­ραιό­τη­τα ε­φαρ­μο­γής μιας ε­πι­θε­τι­κής οι­κο­λο­γι­κής πο­λι­τι­κής, σε ό­λες τις πτυ­χές της α­κο­λου­θού­με­νης κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, σε α­ντι­δια­στο­λή με την προ­τε­ραιό­τη­τα της “λο­γι­κής του κέρ­δους” και της “κα­τα­σπα­τά­λη­σης των φυ­σι­κών πό­ρων”. Α­πόρ­ρι­ψη των με­ταλ­λαγ­μέ­νων προ­ϊ­ό­ντων. Μέ­τρα α­ντί­στα­σης στην προ­σπά­θεια ε­λέγ­χου και κερ­δο­σκο­πί­ας ε­πά­νω στην υ­γεί­α και την ζω­ή των πο­λι­τών α­πό τα διε­θνή οι­κο­νο­μι­κά κέ­ντρα, μέ­σω της ε­πι­βο­λής με­ταλ­λαγ­μέ­νων, χη­μι­κών και πυ­ρη­νι­κών – κα­τά βά­ση – προ­ϊ­ό­ντων.
9) Κα­θιέ­ρω­ση, χω­ρίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις και ό­ρους, του συ­στή­μα­τος της γνή­σιας Α­πλής Α­να­λο­γι­κής, ως πά­γιου ε­κλο­γι­κού συ­στή­μα­τος της χώ­ρας.
ΤΟ ΔΗ.Κ.ΚΙ. εί­ναι ε­δώ. Α­ντι­στέ­κε­ται και α­πο­κρού­ει την πο­λι­τι­κή α­πο­στα­σί­α