Δύο παράλληλες ιστορίες

512

του Α. Τερζή, από το Άρδην τ. 43, Ιούλιος 2003

Στις δύ­ο γει­το­νι­κές α­ρέ­νες της α­με­ρι­κανι­κής θη­ριω­δί­ας1, ά­με­σης στο Ι­ράκ με την ει­σβο­λή/κα­το­χή και έμ­με­σης στα Κα­τε­χό­με­να μέ­σω του το­πι­κού κο­τζα­μπά­ση, του Ισ­ρα­ήλ, ε­ξε­λί­χθη­καν οι δύ­ο τρα­γι­κές και πα­ράλ­λη­λες ι­στο­ρί­ες μας. Της Jes­sica Lynch που γεν­νή­θη­κε πριν α­πό 20 χρό­νια στην Πα­λαι­στί­νη της West Virginia, Η­ΠΑ, σε μια φτω­χή οι­κο­γέ­νεια (ο πα­τέ­ρας της είναι φορ­τη­γα­τζής) και η ο­ποί­α κα­τα­τά­χθη­κε στον α­με­ρι­κα­νι­κό στρα­τό για να ε­ξα­σφα­λί­σει τα δί­δα­κτρα ώ­στε να ι­κα­νο­ποι­ή­σει το ό­νει­ρό της που ή­ταν να σπου­δά­σει νη­πια­γω­γός. Και της Ra­chel Corrie που γεν­νή­θη­κε πριν 23 χρό­νια στην πο­λι­τεί­α της Ουά­σιν­γκτον σε μια οι­κο­γέ­νεια με­σαί­ας τά­ξης, φοι­τού­σε σε έ­να μι­κρό κρα­τι­κό πα­νε­πι­στή­μιο και ε­γκα­τέ­λει­ψε τη γα­λή­νη της πα­νε­πι­στη­μιού­πο­λης για να προ­σχω­ρή­σει στο Διε­θνές Κί­νη­μα Αλ­λη­λεγ­γύ­ης (ΔΚΑ) και να γί­νει αν­θρώ­πι­νη α­σπί­δα α­πέ­να­ντι στις ισ­ρα­η­λι­νές θω­ρα­κι­σμέ­νες μπουλ­ντό­ζες που κα­τε­δα­φί­ζουν τα σπί­τια των Πα­λαι­στι­νί­ων και ξε­ρι­ζώ­νουν τους ο­πω­ρώ­νες τους. Ά­φη­σε την τε­λευ­ταί­α της πνο­ή κά­τω α­πό τις ερ­πύ­στριες στην κα­τε­χό­με­νη Γά­ζα στις 16/3/03.

Πρώ­τα η Τζέσικα
Η λέ­ξη τά­ξη έ­χει α­φαι­ρε­θεί α­πό το λε­­ξι­λό­γιο της α­με­ρι­κά­νι­κης κα­τε­στη­μέ­νης δια­νό­η­σης ε­δώ και 6-7 δε­κα­ε­τί­ες, κα­θώς επιθυμούν να πα­ρου­σιά­ζουν την κοι­νω­νί­α τους ως α­τα­ξι­κή. Ο μι­σθο­φο­ρι­κός στρα­τός των Η­ΠΑ εί­ναι έ­νας μι­κρό­κο­σμος ό­που οι τα­ξι­κές δια­φο­ρές φαί­νο­νται κα­θα­ρά. Σε αυ­τόν κα­τα­τάσ­σο­νται νέ­οι, κυ­ρί­ως α­πό μη προ­νο­μιού­χες οι­κο­γέ­νειες και πε­ριο­χές που μα­στί­ζο­νται α­πό την α­νερ­γί­α. Το πε­ρί­που 70% αυ­τών των νέ­ων ε­πι­λέ­γουν μη μά­χι­μες μο­νά­δες –μη­χα­νι­κοί, τε­χνι­κοί, ο­δη­γοί, μά­γει­ροι…– για να ε­ξα­σφα­λί­σουν έ­ναν μι­σθό, κα­τοι­κί­α, ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, ί­σως και πα­νε­πι­στη­μια­κή παι­δεί­α, και κα­τα­τάσ­σο­νται στον στρα­τό ε­πει­δή τις πα­ρα­πά­νω α­νά­γκες δεν μπο­ρού­σαν να τις ι­κα­νο­ποι­ή­σουν στην ε­κτός στρα­τού αγορά εργασίας. Σπά­νια θα βρεις παι­διά οι­κο­νο­μι­κά προ­νο­μιού­χων οι­κο­γε­νειών (Μπους, Τσέ­ι­νι, Περ­λ…) να κα­τα­τάσ­σο­νται στον α­με­ρι­κανι­κό στρα­τό. Η Τζέσικα ε­πέ­λε­ξε μια μο­νά­δα τρο­φο­δο­σί­ας και έ­φτα­σε έ­τσι στο Ι­ράκ. Προ­έρ­χε­ται α­πό την ερ­γα­τι­κή τά­ξη της πιο φτω­χής πο­λι­τεί­ας των Η­ΠΑ, η ο­ποί­α μα­στί­ζε­ται α­πό α­νερ­γί­α και συμ­βαί­νει, ό­χι τυ­χαί­α, να έ­χει το υ­ψη­λό­τε­ρο πο­σο­στό κα­τα­ταγ­μέ­νων α­πό ό­λες τις πο­λι­τεί­ες των Η­ΠΑ. Το τί­μη­μα που έ­πρε­πε να πλη­ρώ­σει η Τζέσικα για να α­πο­κτή­σει το πο­λυ­πό­θη­το πτυ­χί­ο νη­πια­γω­γού ή­ταν να κα­τα­τα­γεί στον μι­σθο­φο­ρι­κό στρα­τό και, μα­ζί με δε­κά­δες χι­λιά­δες άλ­λους α­να­λώ­σι­μους, να στα­λεί στο Ι­ράκ. Στην Ελ­λά­δα, οι γο­νείς συμ­βου­λεύ­ουν τα παι­διά τους «μά­θε παι­δί μου γράμ­μα­τα να γί­νεις άν­θρω­πος». Στις Η­ΠΑ, τι ει­ρω­νεί­α, οι μη προ­νο­μιού­χοι νέ­οι για «να γί­νουν άν­θρω­ποι» πρέ­πει να κα­τα­τα­γούν στην μι­σθο­φο­ρι­κή φο­νι­κή μη­χα­νή ως α­να­λώ­σι­μοι2. 
Έ­τσι, στις 23/3/03 η μο­νά­δα τρο­φο­δο­σί­ας τηςΤζέσικα έ­πε­σε σε ε­νέ­δρα Ιρα­κι­νών έ­ξω α­πό την Να­σι­ρί­για ό­που σκο­τώ­θη­καν ε­πτά Αμε­ρι­κα­νοί και αιχ­μα­λω­τί­στη­καν πέ­ντε, με­τα­ξύ των ο­ποί­ων και η Τζέσικα. Α­πό ε­δώ και πέ­ρα η ι­στο­ρί­α της Τζέσικα θα α­κο­λου­θή­σει δύ­ο πο­ρεί­ες. Την ε­θνι­κή γκρο­τέ­σκο πο­ρεί­α, την ο­ποί­α σχε­δί­α­σε και κα­τα­σκεύ­α­σε το Πε­ντά­γω­νο και την πο­ρεί­α της προ­σω­πι­κής της τρα­γω­δί­ας. Την πρώ­τη ε­βδο­μά­δα της ει­σβο­λής οι α­με­ρι­κα­νι­κές δυ­νά­μεις, α­ντι­με­τώ­πι­σαν σθε­να­ρή α­ντί­στα­ση που δεν πε­ρί­με­ναν. Ο κό­σμος άρ­χι­σε να δυ­σα­να­σχε­τεί, το η­θι­κό να πέ­φτει και το Πε­ντά­γω­νο να δέ­χε­ται κρι­τι­κή. Χρειά­ζο­νταν έ­να σύμ­βο­λο η­ρω­ι­σμού και μια θε­α­μα­τι­κή ε­πέμ­βα­ση κο­μά­ντος για την α­με­ρι­κα­νι­κή τη­λε­ό­ρα­ση. Έ­τσι τα ΜΜΕ έ­γρα­ψαν ό­τι «η Τζέσικα πά­λε­ψε μέ­χρι θα­νά­του», «συ­νέ­χι­σε να πο­λε­μά­ει τους Ιρα­κι­νούς α­κό­μη και α­φού υ­πέ­στη πολ­λα­πλά τραύ­μα­τα α­πό σφαί­ρες» και, ό­ταν πια τε­λεί­ω­σαν οι σφαί­ρες της και οι Ιρα­κι­νοί την πλη­σί­α­σαν, δέ­χτη­κε και μα­χαι­ριά (Wa­shing­ton Post 3/4/03). Έ­νας ι­ρα­κι­νός δι­κη­γό­ρος, o Al-Rehaief, πλη­ρο­φό­ρη­σε τους Αμε­ρι­κα­νούς σε ποιο νο­σο­κο­μείο της Να­σι­ρί­για βρί­σκο­νταν η Τζέσικα. Με­τά α­πό μί­α ε­βδο­μά­δα, το βρά­δυ της 1/4/03, οι κο­μά­ντος έ­φτα­σαν με ε­λι­κό­πτε­ρο και με­τά α­πό η­ρω­ι­κή προ­σπά­θεια ε­ξου­δε­τέ­ρω­σαν τους Ιρα­κι­νούς στρα­τιώ­τες, μπή­καν στο νο­σο­κο­μεί­ο και έ­σω­σαν την Τζέ­σικα. Ο­λό­κλη­ρη η α­πο­στο­λή κι­νη­μα­το­γρα­φή­θη­κε α­πό ει­κο­νο­λή­πτες του Πε­ντα­γώ­νου και α­φού υ­πέ­στη ά­γριο μο­ντάζ δό­θη­κε στους τη­λε­ο­πτι­κούς σταθ­μούς. Ο δε Al-Rehaief με την οι­κο­γέ­νειά του βρί­σκε­ται ή­δη στην Α­με­ρι­κή και με πρω­τό­γνω­ρη τα­χύ­τη­τα τους δό­θη­κε ή­δη ά­συ­λο, ο ί­διος βρή­κε δου­λειά σε ε­ται­ρεί­α δη­μο­σί­ων σχέ­σε­ων και υ­πέ­γρα­ψε συμ­βό­λαιο 500.000 δο­λα­ρί­ων για έ­να βι­βλί­ο (τι τί­τλο ά­ρα­γε θα ε­πι­λέ­ξει; «Πώς πρό­δω­σα την πα­τρί­δα μου για… πολ­λές χού­φτες δο­λά­ρια»; ή «Σώ­ζο­ντας τον στρα­τιώ­τη… Lynch»;) με τον εκ­δο­τι­κό οί­κο του Ρούπερτ Μέρντοχ, Χάρ­περ Κόλλινς. Η ι­στο­ρί­α της Τζέσικα, α­λά Πε­ντά­γω­νο, γί­νε­ται ή­δη ται­νί­α την ο­ποί­α θα προ­βά­λει το ΝBC.
Με το τέ­λος του «πο­λέ­μου», το BBC έ­κα­νε έ­ρευ­να ε­πί τό­που και συ­μπέ­ρα­νε ό­τι «η ό­λη ι­στο­ρί­α εί­ναι η πιο ε­ντυ­πω­σια­κή δου­λειά κα­τα­σκευ­ής ει­δή­σε­ων που έ­γι­νε πο­τέ». Με τον τρό­πο του το BBC α­πο­κα­λεί το Πε­ντά­γω­νο ψεύ­τες, και τους προ­κα­λεί να δώ­σουν στη δη­μο­σιό­τη­τα το α­μο­ντά­ρι­στο φιλ­μ, πράγ­μα που αρ­νεί­ται να πρά­ξει το Πε­ντά­γω­νο. Σύμ­φω­να με την έ­ρευ­να του BBC, η Τζέ­σικα δεν δέ­χθη­κε ού­τε σφαί­ρες ού­τε μα­χαι­ριές. Ή­ταν θύ­μα αυ­το­κι­νη­τι­στι­κού α­τυ­χή­μα­τος ό­ταν, στη διάρ­κεια της ε­νέ­δρας, α­να­πο­δο­γύ­ρι­σε το ό­χη­μα στο ο­ποί­ο ε­πέ­βαι­νε. Έ­φε­ρε πολ­λα­πλά κα­τάγ­μα­τα στο κε­φά­λι, στα χέ­ρια, στα πό­δια και στην σπον­δυ­λι­κή στή­­λη (αυ­τά τα έ­χουν ε­πι­βε­βαιώ­σει οι Αμε­ρι­κα­νοί για­τροί που την πα­ρα­κο­λου­θούν). Το προ­σω­πι­κό του νο­σο­κο­μεί­ου την φρό­ντι­σε με α­πλό­χε­ρη α­ρα­βι­κή φι­λο­ξε­νί­α. Κα­τα­κλυσμέ­νο α­πό 2.000 τραυ­μα­τί­ες και 400 νε­κρούς Ι­ρα­κι­νούς (οι πε­ρισ­σό­τε­ροι α­θώ­οι πο­λί­τες), και ε­πι­βα­ρη­μέ­νο από την έλ­λει­ψη φαρ­μά­κων και τρο­φί­μων εξ αι­τί­ας του ε­μπάρ­γκο, της πρό­σφε­ραν το κα­λύ­τε­ρο απ’ αυ­τά που εί­χαν. Την χει­ρούρ­γη­σαν, της πα­ρα­χώ­ρη­σαν το μο­να­δι­κό ει­δι­κό κρε­βά­τι για τέ­τοιες πε­ριπτώ­σεις, της χο­ρή­γη­σαν τρεις φιά­λες αί­μα­τος (δύ­ο α­πό τις ο­ποί­ες με αι­μο­λη­ψί­α της στιγ­μής α­πό το προ­­σω­πι­κό του νο­σο­κο­μεί­ου). Σε λί­γες μέ­ρες, ό­ταν οι Ι­ρα­κι­νές δυ­νά­μεις α­πο­χώ­ρη­σαν απ’ την πό­λη, οι για­τροί της Τζέσικα την έ­βα­λαν σ’ έ­να α­σθε­νο­φό­ρο και πή­γαν να την πα­ρα­δώ­σουν στους Α­με­ρι­κα­νούς που τό­τε βρί­σκο­­νταν 2 χλμ. έ­ξω απ’ την πό­λη. Το α­με­ρι­κα­νι­κό φυ­λά­κιο ό­μως ά­νοι­ξε πυρ και το α­σθε­νο­φό­ρο α­να­γκά­στη­κε να ε­πι­στρέ­ψει στο νο­σο­κο­μεί­ο. Η ε­πί­θε­ση των Ρά­μπο έ­γι­νε την ε­πο­μέ­νη και ή­ταν στη­μέ­νη. Στο νο­σο­κο­μεί­ο δεν υ­πήρ­χαν ού­τε ό­πλα ού­τε Ιρα­κι­νοί στρα­τιώ­τες και οι Pά­μπο το γνώ­ρι­ζαν. Πα­ρό­λα αυ­τά έ­παι­ξαν το θέ­α­τρό τους, έ­σπα­σαν πόρ­τες και πα­ρά­θυ­ρα, α­να­πο­δο­γύ­ρι­σαν κρε­βά­τια κραυ­γά­ζο­ντας «go, go, go». Έ­χει α­πα­γο­ρευ­τεί στον Al-Refaief και στους γο­νείς της Τζέσικα να μι­λή­σουν στους δη­μο­σιο­γρά­φους.

Και τώρα η Ρέιτσελ
Η Ρέιτσελ δεν χρειά­στη­κε να κα­τα­τα­γεί. Ή­ταν ή­δη στο πα­νε­πι­στή­μιο, το ο­ποί­ο ε­γκα­τέ­λει­ψε προ­σω­ρι­νά για να πά­ει ε­θε­λό­ντρια με το Διε­θνές Κί­νη­μα Αλ­λη­λεγ­γύ­ης (ΔΚΑ) στα Κα­τε­χό­με­να και ως αν­θρώ­πι­νη α­σπί­δα να προ­­στα­τέ­ψει τους α­νυ­πε­ρά­σπι­στους Πα­λαι­στί­νιους. Α­νή­κει στην πα­ρά­δο­ση των α­γω­νι­στών/α­κτι­βι­στών της Α­με­ρι­κής που α­γω­νί­στη­καν να κα­ταρ­γή­σουν τη δου­λεί­α, που μας χά­ρι­σαν την Πρω­το­μα­γιά και το ο­κτά­ω­ρο, των πολ­λών κι­νη­μά­των για αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, για ει­ρή­νη, κα­τά των πυ­ρη­νι­κών ό­πλων, κα­τά των πο­λέ­μων της Α­με­ρι­κής, των Μαύ­ρων Πάν­θη­ρων… ό­λοι τους θύ­μα­τα πολ­λα­πλών «μα­καρ­θι­σμών», και πιο ά­με­σα στην πα­ρά­δο­ση του α­με­ρι­κα­νι­κού κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης που στη δε­κα­ε­τί­α του ο­γδό­ντα έ­στει­λε χι­λιά­δες Αμε­ρι­κα­νούς πο­λί­τες στην Κε­ντρι­κή Α­με­ρι­κή να γί­νουν αν­θρώ­πι­νες α­σπί­δες για να προ­στα­τέ­ψουν τους ντό­πιους α­πό την θη­ριω­δί­α που ε­ξα­πέ­λυ­σε ε­να­ντί­ων τους ο Ρέ­ι­γκαν.
Μί­α ε­βδο­μά­δα πριν την αιχ­μα­λω­σί­α της Τζέσικα, στις 16/3/03, η Ρέι­τσελ βρί­σκο­νταν στο χω­ριό Rafah της Γά­ζας ό­που έ­φτα­σε θω­ρα­κι­σμέ­νη μπουλ­ντό­ζα του ισ­ρα­η­λι­νού στρα­τού με ε­ντο­λή να κα­τε­δα­φί­σει άλ­λο έ­να σπί­τι. Το­πο­θε­τή­θη­κε α­νά­με­σα στη μπουλ­ντό­ζα και το σπί­τι φο­ρώ­ντας το φω­σφο­ρί­ζον μπου­φάν της, με το με­γά­φω­νο στα χέ­ρια να προ­τρέ­πει τον στρα­τιώ­τη ο­δη­γό να στα­μα­τή­σει. Η συ­γκλο­νι­στι­κή ει­ρω­νεί­α της ι­στο­ρί­ας εί­ναι ό­τι το μο­να­δι­κό ό­πλο της ε­κεί­νη τη στιγ­μή ή­ταν ο βα­θιά ρι­ζω­μέ­νος ρα­τσι­σμός της Δύ­σης, η διά­χυ­τη α­ντί­λη­ψη ό­τι μια λευ­κή ζω­ή α­ξί­ζει ό­σο πολ­λές άλ­λες και ό­τι ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τιώ­της, που με τό­ση ευ­κο­λί­α κα­τα­στρέ­φει ζω­ές Πα­λαι­στι­νί­ων, δεν θα τολ­μού­σε να κα­τα­στρέ­ψει και μί­α λευ­κή. Ό­ταν αυ­τός πά­τη­σε το γκά­ζι η στρα­τη­γι­κή της α­πέ­τυ­χε. Τα τε­λευ­ταί­α μά­τια που α­ντί­κρι­σε η Ρέιτσελ ή­ταν τα δι­κά του. Τι να πέ­ρα­σε ά­ρα­γε τό­τε α­πό το μυα­λό της; Σε ποιον α­νή­κουν αυ­τά τα μά­τια; Σε έ­ναν στρα­τιώ­τη Να­ζί που θα κρυ­φτεί αρ­γό­τε­ρα πί­σω α­πό το «α­κο­λου­θού­σα δια­τα­γές» και θα πα­τή­σει το γκά­ζι ή σε έ­ναν γιο μιας μά­νας, στον α­δελ­φό μιας α­δελφής, στον α­γα­πη­τι­κό μιας κο­πε­λιάς, σε έ­ναν άν­θρω­πο, και θα πα­τή­σει το φρέ­νο; Αμ­φι­βά­λλω αν πο­τέ κα­τα­λά­βει ο ο­δη­γός της μπουλ­ντό­ζας το προ­νό­μιο που έ­ζη­σε ε­κεί­νη τη στιγ­μή να έ­χει σε α­πό­στα­ση α­να­πνο­ής τό­σο αν­θρω­πι­σμό και γεν­ναιό­τη­τα, α­νι­διο­τέ­λεια και θάρ­ρος συ­μπυ­κνω­μέ­να σε έ­να κο­ρί­τσι, που στη θω­ρα­κι­σμέ­νη μπουλ­ντό­ζα α­ντέ­τα­ξε την αν­θρω­πιά της και το ευά­λω­το κορ­μί της και έ­χα­σε. Η αν­θρω­πιά για άλ­λη μια φο­ρά θύ­μα της κτη­νω­δί­ας. Η Ρέιτσελ έ­ζη­σε τον φρι­κτό της θά­να­το δύ­ο φο­ρές. Ο ισ­ρα­η­λι­νός Να­ζί3 έ­βα­λε την ό­πι­σθεν και ξα­να­πέ­ρα­σε πά­νω α­πό το σα­κα­τε­μέ­νο κορ­μί της.
Ο εκ­πρό­σω­πος του Ισ­ρα­η­λι­νού Στρα­τού Κα­το­χής, λο­χα­γός Jacob Dal­lal, δή­λω­σε στην ε­φη­με­ρί­δα Haaretz: «έ­χου­με να α­ντι­με­τω­πί­σου­με μια ο­μά­δα δια­δη­λω­τών η ο­ποί­α συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται με με­γά­λη α­νευ­θυ­νό­τη­τα και θέ­τει ό­λους μας σε κίν­δυ­νο».
Πριν α­πό 25 χρό­νια, στο βι­βλί­ο τους «Κα­τα­σκευά­ζο­ντας την Συ­ναί­νε­ση», οι Τσόμσκι και Χέρμαν, μί­λη­σαν για «ά­ξια και α­νά­ξια θύ­μα­τα» και έ­κα­ναν μί­α σο­φή δια­πί­στω­ση/πρό­βλε­ψη: «έ­να σύ­στη­μα προ­πα­γάν­δας θα πα­ρου­σιά­ζει στα­θε­ρά και α­με­τά­βλη­τα τους αν­θρώ­πους που κα­κο­ποιού­νται α­πό ε­χθρι­κά κρά­τη ως ά­ξια θύ­μα­τα, ε­νώ τους αν­θρώ­πους που κα­κο­ποιού­νται α­πό τη δι­κή του κυ­βέρ­νη­ση ή α­πό πε­λα­τεια­κά κρά­τη ως α­νά­ξια θύ­μα­τα». Αυ­τή η δια­πί­στω­ση/πρό­βλε­ψη έ­χει ε­πα­λη­θευ­θεί τό­σες φο­ρές στην πρό­σφα­τη ι­στο­ρί­α της Α­με­ρι­κής που θα έ­πρε­πε να κα­θιε­ρω­θεί ως νό­μος των πο­λι­τι­κών «ε­πι­στη­μών» αν αυτoί οι «ε­πι­στή­μο­νες» της Α­με­ρι­κής διέ­θε­ταν λί­γο χρό­νο να δια­βά­σουν τα κεί­με­να των δύ­ο αυ­τών α­κτι­βι­στών. Οι δύ­ο ι­στο­ρί­ες μας προ­σθέ­τουν α­κό­μη έ­να πα­ρά­δειγ­μα που ε­πα­λη­θεύ­ει τον «νόμο». Η Τζέσικα «ά­ξιο θύ­μα» η Ρέιτσελ «α­νά­ξιο».
Ό­ταν έ­γι­νε γνω­στή η διά­σω­ση της Τζέσικα, ο Λευ­κός Οί­κος α­να­κοί­νω­σε ό­τι «ο Πρό­ε­δρος Μπους εί­ναι γε­μά­τος α­πό χα­ρά για την Τζέσικα Λιντς».
Ό­μως ο Μπους δεν εί­πε τί­πο­τα για την Αμε­ρι­κα­νί­δα Ρέι­­τσελ που δο­λο­φο­νή­θη­κε α­πό Ισ­ρα­η­λι­νό στρα­­­τιώ­τη ο ο­ποί­ος ο­δη­γού­σε μπου­λ­ντό­ζα Ma­de in USA, α­πό την Cater­­­­pil­lar και α­γο­ρα­σμέ­νη α­πό το Ισ­ρα­ήλ με χρή­μα­τα του Αμε­ρι­κα­νού φο­ρο­λο­γού­με­νου. Για τον Σα­ρόν η δο­λο­φο­νί­α της Ρέιτσελ ή­ταν έ­να τε­στ για να δει πώς θα α­ντι­δρά­σει η Α­με­ρι­κή και αυ­τή «α­ντέ­δρα­σε» με το μή­νυ­μα «προ­χώ­ρα α­νε­­νό­χλη­τος». Έ­τσι στη συ­νέ­χεια χτυ­πή­θη­καν και άλ­λα μέ­λη του ΔΚΑ. Ο Μπράϊαν Άβερι πυ­ρο­βο­λή­θη­κε στις 5/4 στο πρό­σω­πο, ο Τομ Χάρντολ πυ­ρο­βο­λή­θη­κε στις 11/4 στο κε­φά­λι και έ­μει­νε φυ­τό. Τα γρα­φεί­α της ΔΚΑ δέ­χο­νται ε­πι­θέ­σεις, τα μέ­λη της συλ­λαμ­βά­νο­νται και α­πε­λαύ­νο­νται και ο Ο­Η­Ε δια­μαρ­τύ­ρε­ται ό­τι το Ισ­ρα­ήλ δεν ε­πι­τρέ­πει στους υ­παλ­λή­λους του να μπαι­νο­βγαί­νουν στη Γά­ζα. Δεν πρέ­πει να υ­πάρ­χουν ξέ­νοι μάρ­τυ­ρες των ισ­ρα­η­λι­νών θη­ριω­διών.
Ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τός προ­σπά­θη­σε να συν­δέ­σει την Ρέιτσελ και το ΔΚΑ με την τρο­μο­κρα­τί­α (The Globe and Mail, 21/5/03).
Το τη­λε­ο­πτι­κό δί­κτυο NBC έ­φτια­ξε τον «τοί­χο των η­ρώ­ων». Ε­κεί βρί­σκε­ται η Τζέσικα αλ­λά ό­χι η Ρέιτσελ. Η ι­στο­ρί­α της Τζέσικα ε­ξα­κο­λου­θεί να κυ­κλο­φο­ρεί στα ΜΜΕ. Το NBC ε­τοι­μά­ζει ται­νί­α για το «ά­ξιο θύ­μα». Ο θά­να­τος της Ρέιτσελ εμ­φα­νί­στη­κε για δύ­ο μέ­ρες στα ΜΜΕ και με­τά σχε­δόν ε­ξα­φα­νί­στη­κε.
Η Α­με­ρι­κή πλημ­μύ­ρι­σε με αυ­το­κόλ­λη­τα, t-shirts, κον­κάρ­δες, κού­πες του κα­φέ, τρα­γού­δια με το μή­νυ­μα «η Α­με­ρι­κή α­γα­πά­ει τη Τζέσικα» και πολ­λοί πλού­τι­σαν με αυ­τά τα μπι­χλι­μπί­δια. Ό­μως το φτω­χό κο­ρί­τσι που κα­τα­τά­χτη­κε για να γί­νει νη­πια­γω­γός δεν έ­χει α­να­κτή­σει α­κό­μη τη μνή­μη της και μάλ­λον θα μεί­νει πα­ρά­λυ­τη για την υ­πό­λοι­πη ζω­ή της. Το Πε­ντά­γω­νο εί­χε την προ­πα­γάν­δα που χρειά­στη­κε και στη δια­δρο­μή κα­τα­σκεύ­α­σε έ­να ευ­τε­λές σύμ­βο­λο πα­τριω­τι­κής υ­πε­ρη­φά­νειας.
Στα Κα­τε­χό­με­να τα νε­ο­γέν­νη­τα τα βα­φτί­ζουν Ρέιτσελ.

11/6/2003

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Η Α­ρου­ντά­τι Ρό­ι το εί­χε γρά­ψει για το Αφ­γα­νι­στάν κα­θώς ο λα­ός του πε­ρί­με­νε α­νυ­πε­ρά­σπι­στος να ξε­κι­νή­σουν οι βομ­βαρ­δι­σμοί της Διε­θνούς Α­λη­τεί­ας. Ι­σχύ­ει δυ­στυ­χώς, με τον ί­διο πό­νο ψυ­χής, για τους λα­ούς της Πα­λαι­στί­νης και του Ι­ράκ: «εί­μα­στε μάρ­τυ­ρες της α­πέ­ρα­ντης δι­καιο­σύ­νης του νέ­ου αιώ­να. Α­θώ­οι πο­λί­τες πε­θαί­νουν της πεί­νας κα­θώς πε­ρι­μέ­νουν να σκο­τω­θούν».
2. Η λέ­ξη «α­να­λώ­σι­μοι» δεν εί­ναι υ­­περ­­βο­λι­κή. Το Πε­ντά­γω­νο, με την σύ­μπρα­ξη των α­με­ρι­κα­νι­κών ΜΜΕ, θέ­λει να δεί­χνει ό­τι φρο­ντί­ζει τους «ή­ρω­ές» του και τους βε­τε­ρά­νους του. Έ­τσι, για τον «πό­λε­μο» του Κόλ­που (1991) μάς λέ­ει ό­τι, υ­πό τις δια­τα­γές του στρα­τη­γού Schwarzkopf στις δύ­ο Ε­πι­χει­ρή­σεις της Ε­ρή­μου (Α­σπί­δα και Κα­ται­γί­δα), υ­πη­ρέ­τη­σαν 697.000 ά­το­μα και στο πε­δί­ο της μά­χης σκο­τώ­θη­καν μό­νο 148, τραυ­μα­τί­στη­καν 467 και υ­πήρ­ξαν και 145 νε­κροί α­πό φι­λι­κά πυ­ρά, σύ­νο­λο 760 θύ­μα­τα, δη­λα­δή πε­ρί­που έ­νας στους χί­λιους. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­μως εί­ναι δια­­φο­ρε­τι­κή. Τον Μά­ιο του 2002, η Διεύ­­θυν­ση Βε­τε­ρά­νων (ΔΒ) των Η­ΠΑ, η ο­ποί­α εί­ναι κρα­τι­κή υ­πη­ρε­σί­α, α­να­κοί­νω­σε ό­τι 206.861 βε­τε­ρά­νοι του Κόλ­που (πε­ρί­που το 1/3 του στρα­τού του Schwarzkopf) εί­χαν κα­τα­θέ­σει ως τό­τε αι­τή­σεις και διεκ­δι­κού­σαν ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, α­πο­ζη­μί­ω­ση και ε­πί­δο­μα σύ­ντα­ξης για σω­μα­τι­κές βλά­βες και α­σθέ­νειες που προ­κλή­θη­καν α­πό τη συμ­με­το­χή τους στις Ε­πι­χει­ρή­σεις του Κόλ­που το 1991. Με­τά α­πό πολ­λές πιέ­σεις και α­γώ­νες αυ­τών των βε­τε­ρά­νων, η ΔΒ ε­πα­νε­ξέ­τα­σε τις αι­τή­σεις τους και κα­τέ­τα­ξε 168.011 α­πό αυ­τούς ως «α­νά­πη­ρους βε­τε­ρά­νους» και α­να­κοί­νω­σε ό­τι 8.306 ε­πι­πλέ­ον στρα­τιώ­τες εί­χαν ή­δη πε­θά­νει ε­πει­δή «ε­ξε­τέ­θη­σαν» σε «το­ξι­κές» ου­σί­ες κα­τά τη διάρ­κεια του πο­λέ­μου του Κόλ­που. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι σο­βα­ροί ε­ρευ­νη­τές που α­σχο­λή­θη­καν με το θέ­μα δη­λώ­νουν ό­τι η κύ­ρια «το­ξι­κή» ου­σί­α εί­ναι το α­πε­ […]