Επιστολή

από το Άρδην τ. 43, Ιούλιος 2003

Ονο­μά­ζο­μαι Σταυ­ρό­που­λος-Καλ­τουρ­μί­δης Γε­ώρ­γιος, η σύ­ζυ­γός μου εί­ναι η Πα­να­γιώ­τα Γε­ωρ­γί­ου και τα παι­διά μας η Πα­ρα­σκευ­ή, ο Α­χιλ­λέ­ας και ο Κων­στα­ντί­νος.
Ό­λοι ε­μείς τε­λού­με ό­μη­ροι του Α­θη­να­ϊ­κού Κρά­τους και της Δη­μό­σιας Διοί­κη­σης α­πό το έ­τος 1999, στην προ­σπά­θειά μας να πεί­σου­με να μας στεί­λουν σε μια «ε­ξο­ρί­α» της Ελ­λη­νι­κής Πα­τρί­δος, στην ό­μορ­φη και πε­ρή­φα­νη κό­ρη της Δω­δε­κα­νή­σου –την Κά­λυ­μνο.
Μη βια­στεί­τε φί­λοι μου και σκε­φτεί­τε «πο­νη­ρά», διό­τι δεν θα πά­ρω πη­γαί­νο­ντας ε­κεί πε­ρισ­σό­τε­ρα χρή­μα­τα, δεν θα κα­τέ­χω ιε­ραρ­χι­κά α­νώ­τε­ρη θέ­ση, δεν θα έ­χω την «πο­λυ­τέ­λεια» υ­δρο­δό­τη­σης και η­λε­κτρο­φω­τι­σμού καθ’ ό­λο το 24ω­ρο, δεν θα έ­χω α­ε­ρο­πο­ρι­κή σύν­δε­ση με το «κέ­ντρο του πο­λι­τι­σμού» και των Ο­λυ­μπια­κών Α­γώ­νων, της Α­θή­νας, δεν θα γί­νω του­ρί­στας διαρ­κεί­ας, διό­τι πο­τέ και που­θε­νά στην πα­τρί­δα μου δεν νιώ­θω του­ρί­στας, α­ντι­θέ­τως μπο­ρώ και δε­σμεύ­ο­μαι να προ­σφέ­ρω: Στο Νο­σο­κο­μεί­ο του ακρι­τι­κού νη­σιού ως νο­ση­λευ­τής, ερ­γα­ζό­με­νος (με προ­ϋ­πη­ρε­σί­α 18 ε­τών), στην το­πι­κή κοι­νω­νί­α ως ε­θε­λο­ντής Σα­μα­ρεί­της του Ε.Ε.Σ., στην πα­τρί­δα ως μέ­λος του Πα­νελ­λη­νί­ου Συν­δέ­σμου Ε­φέ­δρων Ε­νό­πλων Δυ­νά­με­ων (Π.Σ.Ε.Ε.Δ)1, σε ό­λα τα πα­ρα­πά­νω με­τέ­χω ή­δη, στον δια­θέ­σι­μο ε­λεύ­θε­ρο(;) χρό­νο μου ως πα­τέ­ρας 5με­λούς οι­κο­γέ­νειας με αρ­κε­τά και μάλ­λον ση­μα­ντι­κά οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα. Ας δού­με ό­μως τώ­ρα τι λε­ει και η Κά­λυ­μνος ό­που το 40% των θέ­σε­ων Νο­ση­λευ­τι­κού Προ­σω­πι­κού πα­ρα­μέ­νουν κε­νές. Με α­πο­φά­σεις του Διοι­κη­τι­κού Συμ­βου­λί­ου του Νο­σο­κο­μεί­ου, το αί­τη­μά μου να με­τα­τα­γώ ε­κεί σε κε­νή ορ­γα­νι­κή θέ­ση έ­γι­νε δε­κτό α­πό 3-12-1999 και α­να­νε­ώ­θη­κε έ­πει­τα α­πό θε­τι­κές ει­ση­γή­σεις της ε­κεί Νο­ση­λευ­τι­κής υ­πη­ρε­σί­ας για το 2002 και 2003 που δια­νύ­ου­με.
Πώς α­πα­ντούν τε­λι­κά οι διοι­κή­σεις του κρά­τους των Α­θη­νών σε μέ­να αλ­λά και σε άλ­λους πολ­λούς υ­πη­κό­ους τους, οι ο­ποί­οι δεν μπο­ρούν ή δεν θέ­λουν να «λα­δώ­σουν» σκου­ρια­σμέ­να γρα­νά­ζια, ε­νώ δεν έ­χουν την «τι­μή» να α­νή­κουν ή να ταυ­τί­ζο­νται πο­λι­τι­κά με το κυ­ρί­αρ­χο ή τα συ­νερ­γα­ζό­με­να «ρε­α­λι­στι­κά» μπλοκ της ε­ξου­σί­ας και πα­ρα­ε­ξου­σί­ας, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα η διοί­κη­ση, τέ­ως και νυν, του νο­σο­κο­μεί­ου Νο­ση­μά­των Θώ­ρα­κος Α­θη­νών, «Σω­τη­ρί­α»: Α­ναλ­γη­σί­α-α­δια­φο­ρί­α-υ­πο­κρι­σί­α σε βαθ­μό κα­κουρ­γή­μα­τος χα­ρα­κτη­ρί­ζει τις διοι­κή­σεις αυ­τές, αλ­λά θα προ­τι­μού­σα να βγά­λε­τε τα δι­κά σας συ­μπε­ρά­σμα­τα μέ­σα α­πο την α­πά­ντη­ση που δό­θη­κε στη δι­κή μου πε­ρί­πτω­ση.
Στις 30-11-1999 δια­τύ­πω­σα για πρώ­τη φο­ρά γρα­πτώς το αί­τη­μα για με­τά­θε­ση α­πο το Νο­σο­κο­μεί­ο Κα­λύ­μνου, το ο­ποί­ο δια­βι­βά­στη­κε με­τά α­πο αί­τη­σή μου και α­πό το Υ­πουρ­γεί­ο Υ­γεί­ας στις 21-1-2000 προς τη διοί­κη­ση του «Σω­τη­ρί­α» –χω­ρίς πο­τέ να λά­βω γρα­πτή α­πά­ντη­ση α­πό την τό­τε διοί­κη­ση που πραγ­μα­τι­κά με α­γνό­η­σε ε­πι­δει­κτι­κά, αρ­νού­με­νη να μου «χα­ρί­σει» έ­στω και έ­να «ό­χι» κα­τά την προ­σφι­λή τα­κτι­κή της. Ό­ταν ε­πα­νήλ­θα α­να­νε­ώ­νο­ντας το αί­τη­μά μου με την πα­ρού­σα διοί­κη­ση και κα­τέ­θε­σα αί­τη­ση, στις 4-6-2003, έ­λα­βα ά­με­σα την ε­ξής «α­πά­ντη­ση» που α­πο­τε­λεί και μνη­μεί­ο α­συ­νέ­χειας, υ­πο­κρι­σί­ας και εκ­δι­κη­τι­κό­τη­τας, που θω­ρα­κι­σμέ­νη ε­πι­λε­κτι­κά πί­σω α­πο το γράμ­μα του Νό­μου ΑΡ­ΝΕΙ­ΤΑΙ να δει τον ΑΝ­ΘΡΩ­ΠΟ αλ­λά και τα ο­ξυμ­μέ­να προ­βλή­μα­τα της πε­ρι­φέ­ρειας, διό­τι «ο νό­μος ο­ρί­ζει ό­τι: «…οι αι­τή­σεις με­τα­τά­ξε­ων υ­παλ­λή­λων υ­πο­βάλ­λο­νται το μή­να Φε­βρουά­ριο κά­θε έ­τους», ά­ρα εί­μαι εκ­πρό­θε­σμος (sic) δη­λα­δή ού­τε ναι, ού­τε ό­χι διό­τι «δεν συνεμορ­φώ­θην προς τας υπο­δεί­ξεις»!!!
Τώ­ρα ας ε­πι­κα­λού­μαι ε­γώ και κά­θε «ρο­μα­ντι­κός» υ­πή­κο­ος στην αί­τη­ση λό­γους «εθνι­κούς και κοι­νω­νι­κούς και ε­πί 18 έ­τη ευ­δό­κι­μη υ­πη­ρε­σί­α στο κέ­ντρο».
Τι κι αν εί­χα­με το 1996 μια με­γά­λη ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή εθνι­κή κρί­ση, τα Ί­μια, που με ε­πί­κε­ντρο τη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ριο­χή ε­ξα­πλώ­θη­κε έ­να σκού­ρο γκρί σε φό­ντο κόκ­κι­νο πά­νω α­πό το μι­σό Αι­γαί­ο, ε­κεί που πριν υ­πήρ­χε μό­νο το «α­πέ­ρα­ντο γα­λά­ζιο».
Τι κι αν έ­φτια­ξαν Υ­πουρ­γεί­α και Νό­μους (δή­θεν) για την α­πο­κέ­ντρω­ση και την ε­νί­σχυ­ση της πε­ρι­φέ­ρειας;
Τι κι αν σε τε­λευ­ταί­α α­νά­λυ­ση «ΕΛ­ΛΑ­ΔΑ ΔΕΝ ΕΙ­ΝΑΙ ΜΟ­ΝΟ Η Α­ΘΗ­ΝΑ»;
Το συ­γκε­ντρω­τι­κό κρά­τος, μ’ έ­να Πε­λα­τεια­κό Πο­λι­τι­κό σύ­­στη­μα, α­πο­τε­λεί τη θε­σμι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για την πο­λι­τι­κή αυ­το­συ­ντή­ρη­ση της Α­θη­να­ϊ­κής νο­με­νκλα­τού­ρας του Κο­λω­να­κί­ου και του πα­ρα­σι­τι­κού ι­στού της που μας κρα­τά δέ­σμιους σε μια λο­γι­κή συμ­βι­βα­σμού και ε­πι­βί­ω­σης.
Πώς να μι­λή­σεις στους αν­θρώ­πους αυ­τούς για την αξί­α και την Πε­ρι­φε­ρειο­ποί­η­ση του Κρά­τους που θα δια­σώ­σει και θα ε­νι­σχύ­σει τα μι­κρά κοι­νω­νι­κά σύ­νο­λα (χω­ριά και κω­μο­πό­λεις), τις οι­κο­γε­νεια­κές δο­μές, τη γει­το­νιά και γε­νι­κά έ­ναν άλ­λο τρό­πο του βί­ου με μιαν άλ­λη ποιό­τη­τα και αν­θρω­πιά.
Σε σας ό­μως, φί­λοι μου, μπο­ρώ να γρά­ψω δύ­ο α­ρά­δες, α­κό­μα πι­στεύ­ω πως θα με νιώ­σε­τε.
Το Αι­γαί­ο εί­ναι ση­μεί­ο α­να­φο­ράς του ελ­λη­νι­σμού δια­χρο­νι­κό.
Εί­ναι γέ­φυ­ρα που ε­νώ­νει την Η­πει­ρω­τι­κή Ελ­λά­δα με τη Γη της Ιω­νί­ας.
Εί­ναι «ομ­φα­λός του ελ­λη­νι­κού πνεύ­μα­τος» που «ση­κώ­νει ό­λο το βά­ρος του ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού2».
Εί­ναι το γε­ω­γρα­φι­κό ση­μεί­ο που μα­ζί με την Κύ­προ και τη Θρά­κη δο­κι­μά­ζε­ται η α­ντο­χή του νε­ό­τε­ρου ελ­λη­νι­σμού στον τουρ­κι­κό ε­πε­κτα­τι­σμό.
«ΔΟ­ΞΑ ΤΩ ΘΕ­Ω ΠΑ­ΝΤΩΝ Ε­ΝΕ­ΚΕΝ»3
25-6-2003

ΣΗ­ΜΕΙΩ­ΣΕΙΣ

1. Π.Σ.Ε.Ε.Δ. Σύν­δε­σμος α­να­γνω­ρι­σμέ­νος
   και ε­πο­πτευό­με­νος α­πό το Υ­ΠΕ­ΘΑ.
2. Ο­δυσ­σέ­ας Ε­λύ­της.
3. Ιω­άν­νης Χρυ­σό­στο­μος.