Οι νέοι σιωνιστές

314

του M. Engle, από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003

Τα μέ­λη του Χρι­στια­νι­κού Συ­να­σπι­σμού της Α­με­ρι­κής εί­ναι α­πό τους πιο πα­θια­σμέ­νους υ­πε­ρα­σπι­στές του Ισ­ρα­ήλ στις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες. και έ­χουν μό­νο έ­να στό­χο: Θέ­λουν να προ­ση­λυ­τί­σουν τους Ε­βραί­ους στον Χρι­στια­νι­σμό. Ο Μάθιου Έντζελ πε­ρι­γρά­φει αυ­τή την α­νί­ε­ρη συμ­μα­χί­α.
Εκ πρώ­της ό­ψε­ως, η σκη­νή εί­ναι πο­λύ οι­κεί­α: συμ­βαί­νει στην Ουά­σιν­γκτον και τις άλ­λες με­γά­λες αμε­ρι­κα­νι­κές πό­λεις συ­νέ­χεια. Πά­νω στην ε­ξέ­δρα, έ­νας ισ­ρα­η­λι­νός φοι­τη­τής λέ­ει στους χι­λιά­δες υ­πο­στη­ρι­κτές πως τα φρι­κτά γε­γο­νό­τα της χρο­νιάς που πέ­ρα­σε το μό­νο που κα­τά­φε­ραν ή­ταν να ε­νι­σχύ­σουν την α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα του λα­ού του. “Εις πεί­σμα των τρο­μο­κρα­τι­κών ε­πι­θέ­σε­ων, δεν θα κα­τα­φέ­ρουν πο­τέ να μας α­πο­μα­κρύ­νουν α­πό τη γη που μας έ­δω­σε ο Θε­ός”, λέ­ει.

Φρά­ση που χαι­ρε­τί­ζε­ται με ε­πευ­φη­μί­ες και κραυ­γές, κυ­μα­τι­σμό των ισ­ρα­η­λι­νών ση­μαιών, τον ή­χο της σο­φάρ (ε­βρα­ϊ­κό τε­λε­τουρ­γι­κό κέ­ρας). Με­τά α­κο­λου­θεί ο δή­μαρ­χος της Ιε­ρου­σα­λήμ, Ε­χού­ντ Όλ­μερ­τ, που γί­νε­ται δε­κτός σ’ έ­να κλί­μα α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρης φρε­νί­τι­δας. “Ο Θε­ός εί­ναι μα­ζί μας. Εί­σαι μα­ζί μας”. Και… α­κό­μα πιο πολ­λές φω­νές και κραυ­γές, κυ­μα­τί­σμα­τα ση­μαιών και παια­νί­σμα­τα της σοφάρ.

Αυ­τή η υ­πο­στή­ρι­ξη δεν ε­πι­δέ­χε­ται αμ­φι­βο­λί­ες και αμ­φι­σβη­τή­σεις. Οι α­φί­σες που βρί­σκο­νται γύ­ρω-γύ­ρω στην αί­θου­σα δια­κη­ρύσ­σουν ό­τι κά­θε ί­ντσα της Ιε­ρής Γης α­νή­κει δι­καιω­μα­τι­κά στο Ισ­ρα­ήλ και ό­τι πο­τέ δεν πρέ­πει να δη­μιουρ­γη­θεί Πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος. Τις διεκ­δι­κή­σεις τους τις στη­ρί­ζουν σε ε­δά­φια α­πό την Βί­βλο. Θα μπο­ρού­σε κάλ­λι­στα να εί­ναι μια δια­δή­λω­ση στην Ιε­ρου­σα­λήμ ε­κεί­νων των Ισ­ρα­η­λι­νών που πι­στεύ­ουν ό­τι ο Α­ριέλ Σα­ρόν εί­ναι έ­νας ε­πι­κίν­δυ­νος συμ­βι­βα­στής.

Ό­μως κά­τι πο­λύ πα­ρά­ξε­νο συμ­βαί­νει ε­δώ. Υ­πάρ­χουν χι­λιά­δες άν­θρω­ποι που ζη­τω­κραυ­γά­ζουν υ­πέρ του Ισ­ρα­ήλ στο με­γά­λο Συ­νε­δρια­κό Κέ­ντρο της Ουά­σιν­γκτον. Αλ­λά κα­νέ­νας α­πό αυ­τούς δεν μοιά­ζει να εί­ναι Ε­βραί­ος, του­λά­χι­στον ό­χι με την τυ­πι­κή έν­νοια (του ό­ρου). Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται α­πλώς για την ε­τή­σια συ­νέ­λευ­ση ε­νός καθ’ό­λα μη ε­βρα­ϊ­κού ορ­γα­νι­σμού: του Χρι­στια­νι­κού Συ­να­σπι­σμού της Α­με­ρι­κής.

Και το πιο πα­ρά­δο­ξο πράγ­μα απ’ ό­λα δεν εί­ναι αυ­τή κα­θε­αυ­τή η υ­πο­στή­ρι­ξή τους στο Ισ­ρα­ήλ, που α­πο­τε­λεί μια και­νο­φα­νή και ση­μα­ντι­κή ε­ξέ­λι­ξη στην αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή, αλ­λά η α­ντί­λη­ψη που βρί­σκε­ται πί­σω α­πό αυ­τή – και η ο­ποί­α α­φή­νει ά­ναυ­δους τους πα­ρα­δο­σια­κούς υ­πο­στη­ρι­κτές του Ισ­ρα­ήλ, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ό­,τι οι ζη­τω­κραυ­γές και οι ση­μαί­ες που α­νε­μί­ζουν.
Σε μια χώ­ρα ό­που η συμ­με­το­χή στην κυ­ρια­κά­τι­κη λει­τουρ­γί­α εί­ναι πε­ρί­που 20 φο­ρές με­γα­λύ­τε­ρη απ’ ό­,τι στη Βρε­τα­νί­α (40% έ­να­ντι 2%), η σχέ­ση με­τα­ξύ θρη­σκεί­ας και πο­λι­τι­κής εί­ναι έ­ντο­νη. Και δεν υ­πάρ­χει αμ­φι­βο­λί­α ό­τι, την πε­ρα­σμέ­νη ά­νοι­ξη, ό­ταν ο πρό­ε­δρος Μπους τα­λα­ντευό­ταν γύ­ρω α­πό την πο­λι­τι­κή που έ­πρε­πε να α­κο­λου­θή­σει στη Μέ­ση Α­να­το­λή, πριν τε­λι­κά τα­χθεί με την ισ­ρα­η­λι­νή πλευ­ρά, ε­πη­ρε­α­ζό­ταν ό­χι α­πό την υ­περ­τι­μη­μέ­νη ε­βρα­ϊ­κή ψή­φο, αλ­λά α­πό τη γνώ­μη των «θρη­σκευό­με­νων συ­ντη­ρη­τι­κών» Χρι­στια­νών – αυ­το­προσ­διο­ρι­σμός των ε­κλο­γέ­ων του 15-18% (του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος). Ό­ταν τον Α­πρί­λιο ο πρό­ε­δρος α­παί­τη­σε α­πό το Ισ­ρα­ήλ να α­πο­σύ­ρει τα άρ­μα­τα μά­χης α­πό τη Δυ­τι­κή Ό­χθη, ο Λευ­κός Οί­κος, σύμ­φω­να με πλη­ρο­φο­ρί­ες, κα­τα­κλύ­σθη­κε α­πό 100.000 ορ­γι­σμέ­να η­λε­κτρο­νι­κά μη­νύ­μα­τα συ­ντη­ρη­τι­κών Χρι­στια­νών.

Μια δε­κα­ε­τί­α πριν, ό­ταν ο πα­τέ­ρας του προ­έ­δρου βρι­σκό­ταν στον Λευ­κό Οί­κο, ο ρό­λος του με­γα­λύ­τε­ρου γιου του, την πε­ρί­ο­δο της ε­κλο­γής του, ή­ταν να λει­τουρ­γεί σαν α­νε­πί­ση­μος πρε­σβευ­τής σ’ αυ­τή την ο­μά­δα, προ­σφέ­ρο­ντας δια­βε­βαιώ­σεις ό­τι αυ­τοί και η κυ­βέρ­νη­ση θα α­ντι­με­τώ­πι­ζαν με α­πό­λυ­τη σύ­μπνοια θέ­μα­τα ό­πως η έ­κτρω­ση, η πορ­νο­γρα­φί­α και η προ­σευ­χή στα σχο­λεί­α. θέ­μα­τα τα ο­ποί­α α­ρέ­σκο­νταν να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νουν στις «οι­κο­γε­νεια­κές α­ξί­ες». Το γε­γο­νός ό­τι οι σχέ­σεις Η­ΠΑ-Ισ­ρα­ήλ έ­φτα­σαν στο να­δίρ ό­ταν πρό­ε­δρος ή­ταν ο πα­τέ­ρας Τζωρ­τζ Μπους και πρω­θυ­πουρ­γός του Ισ­ρα­ήλ ο α­νή­συ­χος Γι­τζάκ Σα­μίρ, δεν εί­χε πο­τέ ι­διαί­τε­ρη ση­μα­σί­α.

Tι άλ­λα­ξε; Ό­χι πά­ντως το βι­βλί­ο της Γέ­νε­σης, το ο­ποί­ο ο Μά­ι­κλ Μπρά­ουν , υ­πεύ­θυ­νος ε­πι­κοι­νω­νί­ας του εκ­κλη­σια­στι­κού συ­να­σπι­σμού, ε­πι­κα­λεί­ται ό­ταν τον κα­λείς να σου ε­ξη­γή­σει την υ­πο­στή­ρι­ξη προς το Ισ­ρα­ήλ: «και θα δη­μιουρ­γή­σω α­πό σέ­να έ­να με­γά­λο έ­θνος», εί­πε ο Κύ­ριος στον Α­βρα­άμ, «και θα ευ­λο­γή­σω αυ­τούς που σε ευ­λο­γούν και θα κα­τα­ρα­στώ αυ­τούς που σε κα­τα­ριού­νται».

Παρ’ ό­λα αυ­τά, στην αί­θου­σα της συν­διά­σκε­ψης, ο­πωσ­δή­πο­τε η ε­ξή­γη­ση έ­χει να κά­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο με το τέ­λος του κό­σμου πα­ρά με την αρ­χή του. Αυ­τό που ε­πί της ου­σί­ας άλ­λα­ξε εί­ναι η α­νά­δυ­ση του δόγ­μα­τος που εί­ναι γνω­στό ως «ε­πι­με­ρι­σμα­τι­σμός», που το συ­να­ντά­με στην ε­κλα­ϊ­κευ­μέ­νη του μορ­φή στα μυθι­στο­ρή­μα­τα των ιε­ρέ­ων Τιμ Λα­χα­γιέ και Τζέ­ρυ Τζέν­κιν­ς. Οι Λα­χα­γιέ και Τζέν­κιν­ς μπο­ρεί να μην θυ­μί­ζουν τί­πο­τα ού­τε σε σας, ού­τε στους α­να­γνώ­στες της Ε­πι­θε­ώ­ρη­σης του Νιου Γιορ­κ Τά­ιμ­ς, αλ­λά ο έ­να­τος τό­μος της σει­ράς Ό­σα α­φή­σα­με πί­σω, πού­λη­σε τον πε­ρα­σμέ­νο χρό­νο τρί­α ε­κα­τομ­μύ­ρια (δε­μέ­να) α­ντί­τυ­πα στις Η­ΠΑ, ε­πι­σκιά­ζο­ντας τον Τζων Γκρί­σαμ.

Κε­ντρι­κό ζή­τη­μα στην θε­ω­ρί­α –που βα­σί­ζε­ται σε μια ερ­μη­νεί­α της Α­γί­ας Γρα­φής στην ο­ποί­α ο Μπρά­ουν προ­τι­μά να μην α­να­φέ­ρε­ται– εί­ναι η Κρί­ση, η Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σί­α, ό­που προ­μη­νύ­ε­ται το τέ­λος του κό­σμου. Έ­να ευ­τυ­χι­σμέ­νο τέ­λος προ­ϋ­πο­θέ­τει τον προ­ση­λυ­τι­σμό των Ε­βραί­ων. Κι αυ­τό, εν συ­ντο­μί­α, μπο­ρεί να ε­πι­τευ­χθεί μό­νο αν οι Ε­βραί­οι κα­τα­λά­βουν ό­λα ε­κεί­να τα ε­δά­φη που τους εί­χαν δο­θεί α­πό τον Θε­ό. Με άλ­λα λό­για, αυ­τοί οι Χρι­στια­νοί υ­πο­στη­ρί­ζουν τους Ε­βραί­ους για να τους κα­ταρ­γή­σουν ε­πί της ου­σί­ας.
«Βε­βαί­ως», συμ­φώ­νη­σε και η Μά­ριον Πό­λαρ­ντ, μια γο­η­τευ­τι­κή κυ­ρί­α α­πό το Ντάλ­λας που που­λού­σε κρύ­σταλ­λα ζω­γρα­φι­σμέ­να στο χέ­ρι που α­πει­κό­νι­ζαν την Ιε­ρου­σα­λήμ, στον εκ­θε­σια­κό χώ­ρο της συν­διά­σκε­ψης. «Ο Θε­ός εί­ναι κυ­ρί­αρ­χος. Θα πρά­ξει ό­πως ε­πι­θυ­μεί. Ό­μως, σύμ­φω­να με την Α­γί­α Γρα­φή, αυ­τές εί­ναι οι ε­πι­τα­γές της θρη­σκεί­ας». Α­πο­κα­λού­σε τον ε­αυ­τό της θερ­μό υ­πο­στη­ρι­κτή του Ισ­ρα­ήλ ό­πως ο Λιού­ις Χωλ α­πό τη Νό­τια Κα­ρο­λί­να. «Πι­στεύ­ω ό­τι δεν μπο­ρούν πα­ρά να δε­χτούν τον Μεσ­σί­α». Kι αν ό­χι; «Πι­στεύ­ω ό­τι θα πι­στέ­ψουν, ό­ταν Τον γνω­ρί­σουν. Πι­στεύ­ω ό­τι μια μέ­ρα θα ξυ­πνή­σουν. Μπο­ρεί βέ­βαια να χρεια­στεί έ­νας τρί­τος πα­γκό­σμιος πό­λε­μος για να συμ­βεί αυ­τό».

Ε­ν τω­ με­τα­ξύ, έ­ξω α­πό τον συ­νε­δρια­κό χώ­ρο ή­ταν η Λην Κά­ρι­κερ α­πό την Ο­κλα­χό­μα, κρα­τώ­ντας έ­να πλα­κάτ που έ­λε­γε «Πεί­τε Ο­ΧΙ! Στην δη­μιουρ­γί­α Πα­λαι­στι­νια­κού Κρά­τους». Η υ­πο­στή­ρι­ξή της στο Ισ­ρα­ήλ βα­σι­ζό­ταν στην ί­δια α­κρι­βώς αι­τιο­λο­γί­α: «H Βί­βλος λέ­ει ό­τι δεν υ­πάρ­χει άλ­λος τρό­πος να λα­τρέ­ψεις τον Θε­ό πα­ρά μό­νο μέ­σω του Υ­ιού Του», ε­ξη­γεί.

Α­πέ­να­ντι στε­κό­ταν μια άλ­λη ο­μά­δα δια­δη­λω­τών, κά­νο­ντας τη σκη­νή α­κό­μα πιο αλ­λό­κο­τη: α­ντι­σιω­νι­στές Χα­σι­δί­τες Ε­βραί­οι α­πό το Μπρού­κλιν με μα­κρυά μαύ­ρα παλ­τά που δια­κή­ρυσ­σαν τη δι­κή τους ερ­μη­νεί­α της Βί­βλου, η ο­ποί­α α­πορ­ρί­πτει την ύ­παρ­ξη του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ. Μπερ­δευ­τή­κα­τε; Πο­λύ πι­θα­νόν. Πά­ντως η κα­η­μέ­νη η Λην Κά­ρι­κερ μπερ­δεύ­τη­κε. «Δεν εί­μαι ε­να­ντί­ον τους», εί­πε κλα­ψου­ρί­ζο­ντας. «Εί­μαι μα­ζί τους. Πι­στεύ­ω ό­τι εί­ναι ο ε­κλε­κτός λα­ός του Θε­ού».

Θα πί­στευε κα­νείς ό­τι αυ­τοί οι Χρι­στια­νοί α­κτι­βι­στές α­ντι­προ­σω­πεύ­ουν μια α­κραί­α πτέ­ρυ­γα του αμε­ρι­κα­νι­κού πο­λι­τι­κο-θρη­σκευ­τι­κού πε­ρι­θω­ρί­ου. Οι πο­λι­τι­κοί ό­μως δεν φαί­νε­ται να συμ­με­ρί­ζο­νται την ί­δια ά­πο­ψη. Αυ­τή η συν­διά­σκε­ψη ξε­κί­νη­σε με έ­να βι­ντε­ο­σκο­πη­μέ­νο χαι­ρε­τι­σμό κα­τευ­θεί­αν α­πό το Ο­βάλ γρα­φεί­ο. Ο­ρι­σμέ­νοι α­πό τους πλέ­ον ι­σχυ­ρούς ρε­που­μπλι­κά­νους α­πευ­θύν­θη­καν στη συ­νά­θροι­ση και, α­νά­με­σά τους –και μά­λι­στα ό­χι μια αλ­λά δύ­ο φο­ρές–, ο Τομ Ντε­λέ­υ, o ο­ποί­ος έ­χει τις με­γα­λύ­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες να η­γη­θεί της πλειο­ψη­φί­ας στη Βου­λή των Α­ντι­προ­σώ­πων με­τά τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των ε­κλο­γών της 5 Νο­εμ­βρί­ου, και να γί­νει έ­τσι, ί­σως, ο ι­σχυ­ρό­τε­ρος άν­δρας του Κα­πι­τω­λί­ου.

«Έ­χε­τε κου­ρα­στεί με όλ’ αυ­τά;» φώ­να­ξε προς το α­κρο­α­τή­ριο. «Ο­ο­ο­ο­ο­ο­χι­ι­ι­ι­ι­ι!» κραύ­γα­σαν. «Ό­χι βέ­βαια, ε­φό­σον α­γω­νί­ζε­στε για τους Ε­βραί­ους και τον Ι­η­σού» α­πά­ντη­σε.

Οι Ε­βραί­οι, συ­νή­θως, δεν πα­λεύ­ουν για τον Ι­η­σού (αν και στη συν­διά­σκε­ψη συμ­με­τεί­χε και έ­νας μι­κρός α­ριθ­μός Μεσ­σια­νι­στών Ε­βραί­ων, που κά­νουν α­κρι­βώς αυ­τό). Αλ­λά οι πε­ρισ­σό­τε­ροι Ε­βραί­οι η­γέ­τες α­δια­φο­ρούν συ­νει­δη­τά, α­πο­δε­χό­με­νοι τη στή­ρι­ξη των Χρι­στια­νών και α­φή­νο­ντάς τους να τρέ­φουν εις μά­την ελ­πί­δες για τον προ­ση­λυ­τι­σμό τους. Στά­ση που υ­ιο­θε­τεί και ο Α­ριέλ Σα­ρόν, ο πρω­θυ­πουρ­γός του Ισ­ρα­ήλ, στον ο­ποί­ο λέ­γε­ται ό­τι οι ευαγ­γε­λι­στές χρι­στια­νοί ε­πε­φύ­λα­ξαν υ­πο­δο­χή «ροκ-σταρ», τον πε­ρα­σμέ­νο μή­να, στην Ιε­ρου­σα­λήμ.

«Θα δε­χτώ την συ­μπα­ρά­στα­σή σας για­τί το Ισ­ρα­ήλ την χρειά­ζε­ται», εί­πε ο Ρα­βί­νος Τζέ­ρομ Επ­στά­ιν, α­ντι­πρό­ε­δρος της συ­ντη­ρη­τι­κής εβρα­ϊ­κής ορ­γά­νω­σης των Η­ΠΑ, Η­νω­μέ­νες Συ­να­γω­γές. «Η θε­ο­λο­γί­α τους εί­ναι ε­νός ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κού κό­σμου. Εί­ναι κά­τι που μπο­ρού­με να α­ντι­με­τω­πί­σου­με. Ε­άν τους πεί­σω να μην υ­πο­στη­ρί­ξουν το Ισ­ρα­ήλ, θα πα­ραι­τη­θούν της προ­σπά­θειάς τους να προ­ση­λυ­τί­σουν τους Ε­βραί­ους; Ό­χι!»

Δεν το α­πο­δέ­χο­νται ό­λοι αυ­τό. «Δεν α­γα­πούν πραγ­μα­τι­κά τους Ε­βραί­ους», λέ­ει ο συγ­γρα­φέ­ας Γκέρ­σομ Γκό­ρεν­μπερ­γκ στο πρό­γραμ­μα του CBS 60 Λε­πτά. «Μας α­γα­πούν μό­νο σαν χα­ρα­κτή­ρες στο έρ­γο τους και ε­μείς δεν εί­μα­στε αυ­τό το πρά­γμα. Ε­άν πα­ρα­κο­λου­θή­σεις το έρ­γο που πε­ρι­γρά­φουν, βα­σι­κά α­πο­τε­λεί­ται α­πό πέ­ντε πρά­ξεις, ό­που οι Ε­βραί­οι ε­ξα­φα­νί­ζο­νται στην τέ­ταρ­τη πρά­ξη.”

Αυ­τό δεν εί­ναι κά­τι το ο­ποί­ο α­ρέ­σκο­νται να υ­πο­γραμ­μί­ζουν οι ο­μι­λη­τές. Τον Ντε­λέυ δια­δέ­χτη­κε ο Πατ Ρό­μπερ­τσον, ο ι­δρυ­τής του συ­να­σπι­σμού, άλ­λο­τε προ­ε­δρι­κός υ­πο­ψή­φιος, και η προ­σω­πο­ποί­η­ση του ε­πι­τυ­χη­μέ­νου Α­με­ρι­κα­νού τη­λε-ευαγ­γε­λι­στή: φου­σκω­τά μαλ­λιά, συ­γκρα­τη­μέ­νο χα­μό­γε­λο, α­κρι­βό κου­στού­μι, με­λι­στά­λα­κτη φω­νή και στα­θε­ρή φω­νή.

Ο Ρό­μπερ­τσον α­ρέ­σκε­ται να α­πο­κα­λύ­πτει τα αρα­βι­κά σχέ­δια για να πε­τα­χτεί το Ισ­ρα­ήλ στη θά­λασ­σα, και τον ε­γκλη­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του Για­σέρ Α­ρα­φάτ και της «τρο­μο­κρα­τι­κής του συμ­μο­ρί­ας». Ε­νώ, ταυ­τό­χρο­να, πα­ρα­θέ­τει την ι­στο­ρί­α του Ι­η­σού του Ναυ­ή και του Δα­βίδ για να α­πο­δεί­ξει πως οι Ισ­ρα­η­λι­νοί κα­τεί­χαν νο­μί­μως την Ιε­ρου­σα­λήμ «πο­λύ πριν α­κού­σει κα­νείς ο,τι­δή­πο­τε για τον Μω­ά­μεθ».

O Ρό­μπερ­τσον έ­χει ή­δη α­πο­συρ­θεί α­πό τον συ­να­σπι­σμό, α­φή­νο­ντάς τον στα χέ­ρια της Ρο­μπέρ­τα Κό­μπς, μιας για­γιάς α­πό τη νό­τια Κα­ρο­λί­να, που έ­χει τα πιο μα­κρυά και κόκ­κι­να νύ­χια που έ­χω δει πο­τέ με τα ο­ποί­α γρα­τζου­νά­ει το τρα­πέ­ζι ό­ταν θέ­λει να το­νί­σει κά­τι. Σε μί­α συ­νέ­ντευ­ξή της, υ­πο­στή­ρι­ζε με θέρ­μη τον Μπους. «Πι­στεύ­ω ό­τι εί­ναι έ­νας σπου­δαί­ος πρό­ε­δρος. Πι­στεύ­ω ό­τι εί­ναι έ­να τρυ­φε­ρό ά­το­μο. Πά­νω απ’ ό­λα εί­ναι χρι­στια­νός, ε­πι­λο­γή την ο­ποί­α ε­πι­κρο­τώ έν­θερ­μα. Εί­ναι υ­πέρ της οι­κο­γέ­νειας, εί­ναι υ­πέρ της ζω­ής, εί­ναι φί­λος μου» (…)

Ο δε­σμός με­τα­ξύ της χρι­στια­νι­κής δε­ξιάς και των Ρε­που­μπλι­κανών γί­νε­ται ο­λο­έ­να και πιο ι­σχυ­ρός, ει­δι­κό­τε­ρα στις ε­κλο­γι­κά κρί­σι­μες πο­λι­τεί­ες στα νό­τια και στα δυ­τι­κά. Και ο Λυν­ εί­ναι α­νή­συ­χος ε­νό­ψει των ε­κλο­γών. Οι Ρε­που­μπλι­κανοί εί­ναι πο­λύ πι­θα­νό να ε­πα­να­κτή­σουν τον έ­λεγ­χο της Γε­ρου­σί­ας, υ­περ­σκε­λί­ζο­ντας τα ε­μπό­δια, που συ­νή­θως α­πα­γο­ρεύ­ουν στον πρό­ε­δρο να διο­ρί­ζει συ­ντη­ρη­τι­κούς δι­κα­στές («α­με­ρό­λη­πτους δι­κα­στές», σύμ­φω­να με τους πε­ρισ­σό­τε­ρους Ρε­που­μπλι­κά­νους, «φα­να­τι­κή δε­ξιά πτέ­ρυ­γα», σύμ­φω­να με τους α­ντι­πά­λους τους) στα πρω­το­βάθ­μια δι­κα­στή­ρια και, ό­ταν προ­κύ­ψουν κε­νές θέ­σεις, στο Α­νώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο. Αυ­τό θα προ­σφέ­ρει στη Δε­ξιά, και κυ­ρί­ως στη θρη­σκευ­τι­κή Δε­ξιά, μια πρω­το­φα­νή ε­πιρ­ρο­ή και στις τρεις ε­ξου­σί­ες της κυ­βέρ­νη­σης της Ουά­σιν­γκτον.

«Ο Καρ­λ Ροβ (ο πο­λι­τι­κός γκου­ρού του Μπους) εί­χε πει δη­μο­σί­ως ό­τι δεν μπο­ρείς να α­πο­ξε­νώ­νε­σαι α­πό τη βά­ση σου. Δεν μπο­ρείς να α­πο­ξε­νώ­σεις αυ­τό το 18% των θρη­σκευ­τι­κών συ­ντη­ρη­τι­κών. Δεν τα βά­ζεις μ’ αυ­τούς», εί­πε ο Λυν. «Θέ­λουν να εί­σαι σαν κι αυ­τούς. Και ο Μπους εί­ναι ό­πως αυ­τοί.».
Έ­να α­πό τα ση­μεί­α τα ο­ποί­α ο Ρό­μπερ­τσον α­ρέ­σκε­ται να υ­πο­γραμ­μί­ζει εί­ναι η α­ντί­κρου­ση των κα­τη­γο­ριών ό­τι ο συ­να­σπι­σμός για το Ισ­ρα­ήλ «έ­φτα­σε αρ­γά». «Eμείς ή­μα­σταν μα­ζί τους και στα εύ­κο­λα και στα δύ­σκο­λα», εί­πε. Αυ­τό εί­ναι μια ε­πι­σή­μαν­ση που έ­γι­νε α­πό πολ­λούς α­πό τους υ­πο­στη­ρι­κτές του, έ­νας α­πό τους ο­ποί­ους μου έ­βα­λε στα χέ­ρια έ­να μι­κρό βι­βλιά­ριο με ε­δά­φια Χρι­στια­νών θε­ο­λό­γων πά­νω στο θέ­μα. Αυ­τός συ­νι­στού­σε α­νε­πι­φύ­λα­κτα τον Τζό­να­θαν Έ­ντουαρ­ντς, έ­ναν που­ρι­τα­νό του 18ου αιώ­να. «Οι Ε­βραί­οι, ό­που κι αν βρί­σκο­νται, θα α­πεκ­δυ­θούν της πα­λιάς τους α­πι­στί­ας», έ­λε­γε ο Έ­ντουαρ­ντς, «οι καρ­διές τους θ’ αλ­λά­ξουν με θαυ­μα­στό τρό­πο, και θα α­πο­στρα­φούν τους ε­αυ­τούς τους για το ά­πι­στο πα­ρελ­θόν τους και την εμ­μο­νή τους σ’ αυ­τό. Θα α­κο­λου­θή­σουν ό­λοι μα­ζί τον ευ­λο­γη­μέ­νο Ι­η­σού».

Guardian,
Δευ­τέ­ρα 28 Ο­κτω­βρί­ου 2002
Με­τά­φρα­ση: Γιάν­νης Α­ντω­νιά­δης