Πως οι νεοσυντηρητικοί κατέκτησαν την Ουάσινγκτον

534

του Μ. Λιντ, από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003

Τό­σο οι σύμ­μα­χοι ό­σο και οι ε­χθροί της Α­με­ρι­κής βρί­σκο­νται σε α­μη­χα­νί­α. Τι συμ­βαί­νει στις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες; Ποιος α­σκεί ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή; Και τι προ­σπα­θούν να πε­τύ­χουν; Οι μαρ­ξί­ζου­σες α­να­λύ­σεις που ε­μπλέ­κουν τα με­γά­λα πε­τρε­λα­ϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα και τον α­με­ρι­κανι­κό κα­πι­τα­λι­σμό εί­ναι λαν­θα­σμέ­νες. Ναι, οι α­με­ρι­κα­νι­κές ε­ται­ρεί­ες πε­τρε­λαί­ου και οι α­νά­δο­χοί τους θα δε­χθούν τα λά­φυ­ρα α­πό τη σφα­γή της Βα­γδά­της. Αλ­λά ο πε­τρε­λα­ϊ­κός το­μέ­ας, με τις α­ρα­βι­κές του δια­συν­δέ­σεις, δεν υ­πο­στη­ρί­ζει το πό­λε­μο πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ό­σο υ­πο­στη­ρί­ζει τη στε­νή συμ­μα­χί­α της κυ­βέρ­νη­σης Μπους με τον Α­ριέλ Σα­ρόν.

Ως α­πο­τέ­λε­σμα ο­ρι­σμέ­νων αλ­λό­κο­των και α­πρό­ο­πτων συμ­βά­ντων –ό­πως η ε­πι­λο­γή μάλ­λον πα­ρά η ε­κλο­γή του Τζωρ­τζ Μπους του νεώτερου και η 11η Σε­πτεμ­βρί­ου– η ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή της μο­να­δι­κής υ­περ­δύ­να­μης στον κό­σμο δια­μορ­φώ­νε­ται α­πό μια μι­κρή κλί­κα που δεν εί­ναι α­ντι­προ­σω­πευ­τι­κή ού­τε του α­με­ρι­κα­νι­κού λα­ού, ού­τε του κα­τε­στη­μέ­νου της κυ­ρί­αρ­χης τά­σης της ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής.
Η ο­μά­δα που κατ΄ ε­ξο­χήν νέ­με­ται την ε­ξου­σί­α α­πο­τε­λεί­ται σή­με­ρα α­πό νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κούς δια­νο­ού­με­νους, υ­πέρ­μα­χους της ε­πέ­κτα­σης των α­μυ­ντι­κών δα­πα­νών. (Α­πο­κα­λού­νται «νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί» για­τί πολ­λοί α­πό αυ­τούς ξε­κί­νη­σαν ως α­ντι-στα­λι­νι­κοί α­ρι­στε­ρι­στές ή φι­λε­λεύ­θε­ροι πριν προ­σχω­ρή­σουν στην α­κρο­δε­ξιά). Ό­σον α­φο­ρά την κυ­βέρ­νη­ση, στην η­γε­σί­α της νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κής δια­νό­η­σης συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και ο Πωλ Γούλ­φο­βιτ­ς, υ­φυ­πουρ­γός Α­μύ­νης. Εί­ναι ο ε­γκέ­φα­λος στα θέ­μα­τα Ά­μυ­νας της κυ­βέρ­νη­σης Μπους. Ο Ντό­ναλ­ντ Ράμ­σφελ­ντ εί­ναι έ­νας η­λι­κιω­μέ­νος α­χυ­ράν­θρω­πος που βρί­σκε­ται στην θέ­ση του υ­πουρ­γού Ά­μυ­νας μό­νο και μό­νο ε­πει­δή ο Γούλ­φο­βιτ­ς εί­ναι τό­σο αμ­φι­λε­γό­με­νος. Σύμ­φω­να με άλ­λους, σ’ αυ­τή την ο­μά­δα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται και οι: ο Ντά­γκλας Φέ­ιθ, Νο 3 στο Πε­ντά­γω­νο, ο Λού­ις Λί­μπι ή «Σκού­τερ», ο προ­στα­τεύ­ο­με­νος του Γούλ­φο­βιτ­ς και προ­σω­πάρ­χης του Τσέ­ινι, ο Τζων Μπόλ­τον, έ­νας α­κρο­δε­ξιός το­πο­θε­τη­μέ­νος στο Στέ­ιτ Ντη­πάρ­τμε­ντ για να ε­λέγ­χει τον Πά­ουελ, ο Έ­λιοτ Ά­μπραμ­ς, που προ­σφά­τως διο­ρί­σθη­κε ε­πι­κε­φα­λής της πο­λι­τι­κής για τη Μέ­ση Α­να­το­λή στο Ε­θνι­κό Συμ­βού­λιο για την Ά­μυ­να. Σ’ αυ­τούς που δεν συμ­με­τέ­χουν στην κυ­βέρ­νη­ση πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται οι: Τζαί­ημ­ς Γούλ­σε­ϋ, πρώ­ην διοι­κη­τής της CIA, που ε­πα­νει­λημ­μέ­νως εί­χε ε­πι­χει­ρή­σει να συν­δέ­σει την 11/9 και τις ε­πι­στο­λές με τον άν­θρα­κα με τον Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν, και ο Ρί­τσαρ­ντ Περ­λ, που μό­λις ε­γκα­τέ­λει­ψε μια ά­μι­σθη προ­ε­δρί­α στο συμ­βου­λευ­τι­κό σώ­μα του υ­πουρ­γεί­ου Α­μύ­νης με­τά α­πό έ­να σκάν­δα­λο δια­πλο­κής. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό αυ­τούς τους «ει­δι­κούς για την Ά­μυ­να» δεν υ­πη­ρέ­τη­σαν στον στρα­τό. Αλ­λά το αρ­χη­γεί­ο τους εί­ναι τώ­ρα το γρα­φεί­ο Πο­λι­τι­κής Ά­μυ­νας του υ­πουρ­γεί­ου, ό­που κυ­ριαρ­χεί έ­να κλί­μα α­πα­ξί­ας και έλ­λει­ψης ε­μπι­στο­σύ­νης α­πό τη με­ριά των ρε­που­μπλι­κανών α­ξιω­μα­τι­κών εις βά­ρος των διο­ρι­σμέ­νων πο­λι­τι­κών….

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί α­μυ­να­μύ­ντο­ρες δια­νο­ού­με­νοι προ­έρ­χο­νται α­πό την α­ρι­στε­ρά και ό­χι α­πό τη δε­ξιά. Α­πο­τε­λούν γέν­νη­μα του ι­διαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κού εβραιο-α­με­ρι­κα­νι­κού κομ­μα­τιού του τρο­τσκι­στι­κού κι­νή­μα­τος της δε­κα­ε­τί­ας του 1930 και 1940, που πή­ρε τη μορ­φή του α­ντι-κομ­μου­νι­στι­κού φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στις δε­κα­ε­τί­ες του 1950 και 1970 και εν τέ­λει με­τα­σχη­μα­τί­στη­κε σε μια μορ­φή μι­λι­τα­ρι­στι­κής ι­μπε­ρια­λι­στι­κής δε­ξιάς που α­νά­λο­γό της δεν υ­πήρ­χε στην α­με­ρι­κανι­κή πο­λι­τι­στι­κή και πο­λι­τι­κή ι­στο­ρί­α. Ο θαυ­μα­σμός τους για τις τα­κτι­κές του ισ­ρα­η­λι­νού κόμ­μα­τος «Λι­κού­ντ», συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του προ­λη­πτι­κού πο­λέ­μου, ό­πως η ε­πι­δρο­μή, το 1981, του Ισ­ρα­ήλ στον πυ­ρη­νι­κό α­ντι­δρα­στή­ρα Ο­σι­ράκ του Ι­ράκ, εί­ναι α­νά­μει­κτος με πα­ρά­δο­ξες ε­κρή­ξεις ι­δε­ο­λο­γι­κού εν­θου­σια­σμού για «δη­μο­κρα­τί­α». Α­πο­κα­λούν την ε­πα­να­στα­τι­κή τους ι­δε­ο­λο­γί­α «Γου­ϊλ­σο­νι­σμό» (α­πό τον πρό­ε­δρο Γού­ντρο­ου Γου­ΐλ­σον), αλ­λά ε­πί της ου­σί­ας εί­ναι η τρο­τσκι­στι­κή θε­ω­ρί­α της διαρ­κούς ε­πα­νά­στα­σης α­να­κα­τε­μέ­νη με την α­κρο­δε­ξιά τά­ση (Λι­κού­ντ) του Σιω­νι­σμού. Οι αυ­θε­ντι­κοί Α­με­ρι­κανοί Γου­ϊλ­σο­νια­νοί πι­στεύ­ουν στην αυ­το­διά­θε­ση των λα­ών ό­πως ο Πα­λαι­στι­νια­κός.

Οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί α­μυ­να­μύ­ντο­ρες δια­νο­ού­με­νοι, ε­κτός απ’ το ό­τι βρί­σκο­νται μέ­σα ή γύ­ρω α­πό το Πε­ντά­γω­νο, βρί­σκο­νται πα­ράλ­λη­λα και στο κέ­ντρο ε­νός ει­κο­νι­κού «Πε­ντα­γώ­νου» του ισ­ρα­η­λι­νού λό­μπυ, της θρη­σκευό­με­νης δε­ξιάς, των συ­ντη­ρη­τι­κών think-tank, των ι­δρυ­μά­των και των κο­λοσ­σών των ΜΜΕ. Τα think-tank, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα το Α­με­ρι­κα­νι­κό Ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό Ιν­στι­τού­το (Α­ΕΙ) πα­ρέ­χουν στέ­γη στους νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κούς «ε­ντός και ε­κτός κυ­βερ­νή­σε­ως» ό­ταν βρί­σκο­νται ε­κτός κυ­βέρ­νη­σης (ο Περ­λ εί­ναι μέ­λος του Α­ΕΙ). Οι χρη­μα­το­δο­τή­σεις προ­έρ­χο­νται ό­χι τό­σο α­πό ε­ται­ρεί­ες ό­σο α­πό ι­δρύ­μα­τα που υ­πάρ­χουν ε­δώ και δε­κα­ε­τί­ες, ό­πως τα Μπρά­ντλε­ϋ και Ό­λιν, που ξο­δεύ­ουν τις πε­ριου­σί­ες των προ πολ­λού α­πο­δη­μησάντων με­γι­στά­νων. Η νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κή ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή δεν εκ­προ­σω­πεί ά­με­σα ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί εί­ναι ι­δε­ο­λό­γοι ό­χι και­ρο­σκό­ποι.
Ο με­γα­λύ­τε­ρος σύν­δε­σμος α­νά­με­σα στα συ­ντη­ρη­τι­κά think-tank και στο ισ­ρα­η­λί­τι­κο λό­μπυ εί­ναι το Ε­βρα­ϊ­κό Ιν­στι­τού­το για Θέ­μα­τα Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας (Jinsa) που έ­χει την έ­δρα του στην Ουά­σι­γκτον, το ο­ποί­ο υ­πο­στη­ρί­ζει το Λι­κού­ντ και δέχεται ως μέλη του πολ­λούς μη-Ε­βραί­ους, ειδικούς στην άμυνα, τους οποίους έχει ήδη στείλει ταξίδι στο Ισραήλ. Έ­στει­λε τον α­πό­στρα­το στρα­τη­γό Τζαί­η Γκάρ­νερ, ο ο­ποί­ος τώ­ρα προ­τά­θη­κε α­πό τον Μπους για αν­θύ­πα­τος του κα­τε­χό­με­νου Ι­ράκ. Τον Ο­κτώ­βριο του 2000 συ­νυ­πέ­γρα­ψε μια ε­πι­στο­λή του Jinsa που άρ­χι­ζε ως ε­ξής: «Ε­μείς….θε­ω­ρού­με πως κα­τά την διάρ­κεια των πρό­σφα­των α­να­τα­ρα­χών στο Ισ­ρα­ήλ, οι Ισ­ρα­η­λι­νές Α­μυ­ντι­κές Δυ­νά­μεις έ­δει­ξαν α­ξιο­ση­μεί­ω­τη αυ­το­συ­γκρά­τη­ση α­πέ­να­ντι στην ε­νορ­χη­στρω­μέ­νη ω­μή βί­α που ε­ξα­πέ­λυ­σε η η­γε­σί­α της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρ­χής». Το ισ­ρα­η­λι­νό λό­μπυ α­πο­τε­λεί­ται α­πό μια ε­βρα­ϊ­κή και μια χρι­στια­νι­κή πτέ­ρυ­γα. Οι Γούλ­φο­βιτ­ς και Φέ­ιθ έ­χουν στε­νούς δε­σμούς με το αμε­ρι­κα­νο-ε­βρα­ϊ­κό ισ­ρα­η­λι­νό λό­μπυ. Ο Γούλ­φο­βιτ­ς, που έ­χει σχέ­σεις με το Ισ­ρα­ήλ, έ­χει θη­τεύ­σει ως σύν­δε­σμος α­νά­με­σα στην κυ­βέρ­νη­ση Μπους και στην Ε­πι­τρο­πή Α­με­ρι­κα­νο-ισ­ρα­η­λι­νών Σχέ­σε­ων. Η Σιω­νι­στι­κή Ορ­γά­νω­ση της Α­με­ρι­κής βρά­βευ­σε τον Φέ­ιθ για την δρά­ση του υ­πέρ του Ισ­ρα­ήλ. Κα­θό­σον και­ρό, ε­πί Κλί­ντον, ή­ταν ε­κτός ε­ξου­σί­ας, ο Φέ­ιθ συ­νερ­γα­ζό­ταν με τον Περ­λ για τον α­πό κοι­νού σχε­δια­σμό μιας πο­λι­τι­κής για το Λι­κού­ντ που προ­έ­τρε­πε την ισ­ρα­η­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση να θέ­σει τέ­λος στην ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α του Ό­σλο, να ε­πα­να­κα­τα­λά­βει τα πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη και να συ­ντρί­ψει την κυ­βέρ­νη­ση του Για­σέρ Α­ρα­φάτ.

Τέ­τοιοι ει­δι­κοί δεν α­πο­τε­λούν τυ­πι­κό δείγ­μα Α­με­ρι­κα­νο-Ε­βραί­ων, που ως ε­πί το πλεί­στον ψή­φι­σαν τον Γκορ το 2000. Οι πιο θερ­μοί υ­πο­στη­ρι­κτές του Λι­κού­ντ στο ρε­πο­υμπλι­κα­νι­κό ε­κλο­γι­κό σώ­μα εί­ναι νό­τιοι φο­ντα­με­ντα­λι­στές προ­τε­στά­ντες. Η θρη­σκευό­με­νη δε­ξιά πι­στεύ­ει ό­τι ο Θε­ός έ­δω­σε ο­λό­κλη­ρη την Πα­λαι­στί­νη στους Ε­βραί­ους ε­νώ οι φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κές εκ­κλη­σί­ες ξο­δεύ­ουν ε­κα­τομ­μύ­ρια σε ε­πι­χο­ρη­γή­σεις ε­βρα­ϊ­κών ε­ποι­κι­σμών στα κα­τε­χό­με­να.
Η τε­λευ­ταί­α γω­νί­α του νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κού πε­ντα­γώ­νου κα­τα­λαμ­βά­νε­ται α­πό τους δε­ξιούς κο­λοσ­σούς των ΜΜΕ, με ρί­ζες –ό­σο πα­ρά­δο­ξο και αν φαί­νε­ται– στη Βρε­τανι­κή Κοι­νο­πο­λι­τεί­α και στη Νότια Κο­ρέ­α. Ο Ρού­περ­τ Μέρ­ντοχ δια­σπεί­ρει την προ­πα­γάν­δα μέ­σω του τη­λε­ο­πτι­κού δι­κτύ­ου Fox. Το πε­ριο­δι­κό του, το Weekly Standard –με εκ­δό­τη τον Γου­ίλιαμ Κρί­στολ, πρώ­ην προ­σω­πάρ­χη του Νταν Κουέ­ϊλ (α­ντι­πρό­ε­δρος το 1989-1993)– εί­ναι το φε­ρέ­φω­νο των α­μυ­να­μυ­ντό­ρων ό­πως ο Περ­λ, ο Γούλ­φο­βιτ­ς, ο Φέ­ιθ και ο Γούλ­σε­ϋ, ό­πως ε­πί­σης και της κυ­βέρ­νη­σης Σα­ρόν. Το Νά­τιο­ναλ Ί­ντε­ρε­στ (του ο­ποί­ου υ­πήρ­ξα διευ­θυ­ντής εκ­δό­σε­ως την πε­ρί­ο­δο 1991-1994) χρη­μα­το­δο­τεί­ται τώ­ρα α­πό τον Κόν­ρα­ντ Μπλακ, ο ο­ποί­ος έ­χει την Jerusalem Post και τον κο­λοσ­σό Hollinger στη Βρε­τανί­α και στον Κα­να­δά.
Το πιο α­ξιο­πε­ρί­ερ­γο εί­ναι το δί­κτυο ΜΜΕ με κέ­ντρο την Ουά­σι­γκτον Τά­ιμ­ς –ι­διο­κτη­σί­ας του Νο­τιο­κο­ρε­ά­τη Μεσ­σί­α (και πρώ­ην κα­τά­δι­κου), ιε­ρέ­α Σαν Μύ­ουν­γκ Μουν – στον ο­ποί­ο α­νή­κει το ει­δη­σε­ο­γρα­φι­κό δί­κτυο UPI. Το UPI διοι­κεί­ται τώ­ρα α­πό τον Τζων Ο’ Σάλ­λι­βαν, «πέ­να» των κει­μέ­νων της Μάρ­γκα­ρετ Θά­τσερ, ο ο­ποί­ος δού­λευε κά­πο­τε ως συ­ντά­κτης του Κόν­ρα­ντ Μπλακ στον Κα­να­δά. Μέ­σω αυ­τών των δια­συν­δέ­σε­ων, το στυλ «σ’ έ­πια­σα» των δε­ξιών Βρε­τα­νών δη­μο­σιο­γρά­φων, με το ευ­ρω­φο­βι­κό του υ­πό­βα­θρο, έ­χει μο­λύ­νει το α­με­ρι­κανι­κό συ­ντη­ρη­τι­κό κί­νη­μα.
Οι γω­νί­ες του νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κού Πε­ντα­γώ­νου δια­συν­δέ­θη­καν κατά τη δε­κα­ε­τί­α του 1990 μέ­σω του Σχε­δί­ου για τον Νέ­ο Α­με­ρι­κά­νι­κο Αιώ­να (PNAC), που προ­ω­θεί­ ο Κρί­στολ α­πό τα γρα­φεί­α της Γου­ί­κλυ Στά­νταρ­ντ. Ε­φαρ­μό­ζο­ντας την τε­χνι­κή της Διαρ­κούς Ε­πα­νά­στα­σης που ε­γκαι­νί­α­σαν οι τρο­τσκι­στές προ­κά­το­χοί τους, οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί δη­μο­σί­ευ­σαν μια σει­ρά δη­μο­σί­ων ε­πι­στο­λών, στους υ­πο­γρά­φο­ντες των ο­ποί­ων συ­χνά συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν ο Γούλ­φο­βιτ­ς και άλ­λα μελ­λο­ντι­κά στε­λέ­χη της ο­μά­δας του Μπους για την ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή. Α­παι­τού­σαν να ει­σβά­λουν οι Η­ΠΑ στο Ι­ράκ και να το κα­τα­λά­βουν κα­θώς ε­πί­σης και να βο­η­θή­σουν την εκ­στρα­τεί­α των Ισ­ρα­η­λι­νών ε­νά­ντια στους Πα­λαι­στί­νιους (οι κιν­δυ­νο­λο­γι­κές προ­ει­δο­ποι­ή­σεις ό­σον α­φο­ρά την Κί­να ή­ταν μια άλ­λη α­γα­πη­μέ­νη τους α­σχο­λί­α). Κα­τά τη διάρ­κεια της δι­πλής θη­τεί­ας του Κλί­ντον, αυ­τές οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες α­γνο­ού­νταν α­πό το κα­τε­στη­μέ­νο του Υ­πουρ­γεί­ου Ε­ξω­τε­ρι­κών και τα κυ­ρί­αρ­χα ΜΜΕ. Τώ­ρα με­λε­τού­νται ε­πι­στα­μέ­νως.

Πώς οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί α­μυ­να­μύ­ντο­ρες δια­νο­ού­με­νοι –μια μι­κρή ο­μά­δα που βρισκόταν σε δια­μά­χη με το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος της ε­λίτ του Υ­πουρ­γεί­ου Ε­ξω­τε­ρι­κών– κα­τόρ­θω­σαν να κα­τα­κτή­σουν την κυ­βέρ­νη­ση Μπους; Λί­γοι υ­πο­στή­ρι­ξαν τον Μπους στις προ­κρι­μα­τι­κές ε­κλο­γές. Φο­βού­νταν ό­τι ο δεύ­τε­ρος Μπους θα ή­ταν σαν τον πρώ­το –έ­νας α­πο­τυ­χη­μέ­νος που δεν κα­τά­φε­ρε να κα­τα­κτή­σει την Βα­γδά­τη και έ­σπρω­ξε το Ισ­ρα­ήλ στην ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α του Ό­σλο– και ό­τι η κυ­βέρ­νη­σή του, ό­πως και ε­κεί­νη του πα­τέ­ρα του, θα κυ­ριαρ­χού­νταν α­πό με­τριο­πα­θείς Ρε­που­μπλι­κά­νους ρε­α­λι­στές, ό­πως ο Πά­ουελ, ο Τζαί­ημ­ς Μπέ­ι­κερ και ο Μπρε­ντ Σκό­ου­κρο­φτ. Υ­πο­στή­ρι­ζαν τον α­νορ­θό­δο­ξο γε­ρου­σια­στή Τζων Μακ Καί­ην μέ­χρις ό­του έ­γι­νε ξε­κά­θα­ρο ό­τι ο Μπους θα κέρ­δι­ζε την υ­πο­ψη­φιό­τη­τα.

Εν συ­νε­χεί­α τους ευ­νό­η­σε η τύ­χη –ο Τσέ­ινι τέ­θη­κε ε­πι­κε­φα­λής της προ­ε­δρι­κής με­τά­βα­σης (πε­ρί­ο­δος α­νά­με­σα στην ε­κλο­γή του Νο­εμ­βρί­ου και την α­νά­λη­ψη των κα­θη­κό­ντων της προ­ε­δρί­ας τον Ια­νουά­ριο). Ο Τσέ­ινι ά­δρα­ξε αυ­τή την ευ­και­ρί­α προ­κει­μέ­νου να προ­ω­θή­σει τον σκλη­ρό πυ­ρή­να των συμ­μά­χων του στην κυ­βέρ­νη­ση. Α­ντί ο Πά­ουελ να εί­ναι ο α­διαμ­φι­σβή­τη­τος υ­πουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών, ό­πως ό­λοι α­νέ­με­ναν, βρέ­θη­κε ε­γκλω­βι­σμέ­νος α­πό το δε­ξιό δί­κτυο του Τσέ­ινι, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των Γούλ­φο­βιτ­ς, Περ­λ, Φέ­ιθ, Μπόλ­τον και Λί­μπυ.

Οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί ε­πω­φε­λή­θη­καν α­πό την ά­γνοια και την α­πει­ρί­α του Μπους. Σε α­ντί­θε­ση με τον πα­τέ­ρα του, που ή­ταν βε­τε­ρά­νος του Β΄ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, πρε­σβευ­τής στην Κί­να, διοι­κη­τής της CIA, και α­ντι­πρό­ε­δρος, ο Τζωρ­τζ Τζούνιορ ή­ταν έ­νας πλαι­η­μπό­υ με ελ­λι­πή μόρ­φω­ση, που εί­χε α­πο­τύ­χει ε­πα­νει­λημ­μέ­νως στον ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κό το­μέ­α πριν γί­νει κυ­βερ­νή­της του Τέ­ξας, μια εν πολ­λοίς τυ­πι­κή θέ­ση (ο α­ντι­πρό­ε­δρος της Πο­λι­τεί­ας έ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρη δύ­να­μη). Ο πα­τέ­ρας του εί­ναι κα­τά βά­ση έ­νας με­τριο­πα­θής Ρε­που­μπλι­κά­νος α­πό τις βο­ρεια­να­το­λι­κές πο­λι­τεί­ες. Ο Τζωρ­τζ Τζούνιορ έ­χει με­γα­λώ­σει στο δυ­τι­κό Τέ­ξας, εν­στερ­νί­στη­κε την τε­ξα­νή κουλ­τού­ρα, που εί­ναι έ­νας συν­δυα­σμός μα­γκιάς, α­ντι-δια­νο­ου­με­νι­σμού και δια­κη­ρυγ­μέ­νης θρη­σκευ­τι­κό­τη­τας. Α­πό­γο­νος μιας με­γα­λο­α­στι­κής οι­κο­γέ­νειας ε­πι­σκο­πια­νών, προ­σχώ­ρη­σε στον φο­ντα­με­ντα­λι­σμό του Νό­του σε μια κρί­ση μέ­σης η­λι­κί­ας. Έν­θερ­μος Χρι­στια­νο­σιω­νι­στής, σε συν­δυα­σμό με έ­ναν θαυ­μα­σμό που νιώ­θει για τους αν­δρο­πρε­πείς Ισ­ρα­η­λι­νούς στρα­τιώ­τες, ο ο­ποί­ος με­ρι­κές φο­ρές συ­νυ­πάρ­χει με μια ε­χθρι­κό­τη­τα προς τους φι­λε­λεύ­θε­ρους Α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­ους δια­νο­ού­με­νους: πρό­κει­ται για τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά γνω­ρί­σμα­τα της νό­τιας κουλ­τού­ρας.

Αυ­τή λοι­πόν εί­ναι η πε­ρί­ερ­γη ι­στο­ρί­α για το πώς οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί α­νέ­λα­βαν τα η­νί­α στην Ουά­σι­γκτον και ο­δή­γη­σαν τις Η­ΠΑ σε έ­να πό­λε­μο στη Μέ­ση Α­να­το­λή, χω­ρίς ί­χνος πι­θα­νής α­πει­λής ε­να­ντί­ον τους, ερ­χό­με­νοι σε α­ντι­πα­ρά­θε­ση με ό­λους τους λα­ούς του κό­σμου ε­κτός α­πό το Ισ­ρα­ήλ. Το πιο α­νη­συ­χη­τι­κό εί­ναι ο ρό­λος του τυ­χαί­ου και του προ­σώ­που. Με­τά την ε­πί­θε­ση της Αλ-Κά­ι­ντα, ο­ποιοσ­δή­πο­τε Αμε­ρι­κα­νός πρό­ε­δρος θα έ­κα­νε πό­λε­μο για να ξερι­ζώ­σει τους υ­πε­ρα­σπι­στές του Μπιν Λά­ντεν α­πό το Αφ­γα­νι­στάν. Αλ­λά ό­λα ό­σα έ­κα­ναν οι ΗΠΑ α­πό τό­τε και έ­πει­τα θα ή­ταν δια­φο­ρε­τι­κά αν οι ε­κλο­γι­κοί νό­μοι του 18ου αιώ­να στην Α­με­ρι­κή δεν ε­πέ­τρε­παν στον Μπους να πά­ρει την προ­ε­δρί­α και αν ο Τσέ­ινι δεν χρη­σι­μο­ποιού­σε αυ­τή τη με­τα­βα­τι­κή πε­ρί­ο­δο της προ­ε­δρί­ας ώ­στε να με­τα­βά­λει το ε­κτε­λε­στι­κό γρα­φεί­ο του υ­πουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών σε συ­νε­δρί­α­ση της PNAC.

09.04.2003

*Ο Μά­ι­κλ Λι­ντ εί­ναι ο συγ­γρα­φέ­ας του βι­βλί­ου Made in Texas: George W. Bush and the Southern Takeover of American Politics.
Με­τά­φρα­ση:
Νά­σια Πα­να­γού­λια