Αρχική » Επιστολή στον Μπους

Επιστολή στον Μπους

από Άρδην - Ρήξη

από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003

Α­πρί­λιος 3, 2002
Προς τον ε­ντι­μό­τα­το George W. Bush
Πρό­ε­δρο των Η­νω­μέ­νων Πο­λι­τειών
Ουά­σιν­γκτον, DC

Α­γα­πη­τέ κύ­ριε Πρό­ε­δρε:
Σας γρά­φου­με για να σας ευ­χα­ρι­στή­σου­με για τη θαρ­ρα­λέ­α η­γε­σί­α σας στον πό­λε­μο κα­τά της τρο­μο­κρα­τί­ας και για να σας προ­σφέ­ρου­με ό­λη μας την υ­πο­στή­ρι­ξη κα­θώς συ­νε­χί­ζε­τε να προ­στα­τεύ­ε­τε την α­σφά­λεια και την ευ­η­με­ρί­α των Α­με­ρι­κα­νών και ό­λων των φι­λε­λευ­θέ­ρων αν­θρώ­πων του κό­σμου.
Συ­γκε­κρι­μέ­να, θέ­λου­με να σας ε­παι­νέ­σου­με για την ι­σχυ­ρή στά­ση υ­πο­στή­ρι­ξης της ισ­ρα­η­λι­νής κυ­βέρ­νη­σης κα­θώς αυ­τή ε­ντάσ­σε­ται στην πα­ρού­σα εκ­στρα­τεί­α κα­τα­πο­λέ­μη­σης της τρο­μο­κρα­τί­ας. Ως μια φι­λε­λεύ­θε­ρη δη­μο­κρα­τί­α κά­τω α­πό κατ’ ε­ξα­κο­λού­θη­ση ε­πι­θέ­σεις α­πό φο­νιά­δες που στό­χο τους έ­χουν πο­λί­τες, το Ισ­ρα­ήλ τώ­ρα χρειά­ζε­ται και του α­ξί­ζει μια στα­θε­ρή υ­πο­στή­ρι­ξη. Ε­κτός αυ­τού, η υ­πο­στή­ρι­ξη αυ­τή εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη στη συ­νε­χή ε­πι­βί­ω­ση των Ισ­ρα­η­λι­νών ως έ­να φι­λε­λεύ­θε­ρο και δη­μο­κρα­τι­κό έ­θνος, που μό­νο οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες έ­χουν την δύ­να­μη και την ε­πιρ­ρο­ή να πα­ρέ­χουν ση­μα­ντι­κή βο­ή­θεια στον πο­λιορ­κη­μέ­νο μας σύμ­μα­χο. Και με την μνή­μη των τρο­μο­κρα­τι­κών ε­πι­θέ­σε­ων της 11ης Σε­πτεμ­βρί­ου α­πο­τυ­πω­μέ­νη στο μυα­λό και στις καρ­διές μας, ε­μείς οι Α­με­ρι­κα­νοί πρέ­πει να εί­μα­στε ι­διαί­τε­ρα πρό­θυ­μοι να δεί­ξου­με την συ­μπα­ρά­στα­σή μας με λό­για και με πρά­ξεις προς έ­ναν φί­λο θύ­μα της τρο­μο­κρα­τι­κής βί­ας.
Κα­νέ­νας δεν πρέ­πει να αμ­φι­βά­λλει για το ό­τι οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες και το Ισ­ρα­ήλ μοι­ρά­ζο­νται έ­ναν κοι­νό ε­χθρό. Εί­μα­στε και οι δύ­ο στό­χοι αυ­τού που πο­λύ σω­στά έ­χε­τε α­πο­κα­λέ­σει “Ά­ξο­να του κα­κού”. Το Ισ­ρα­ήλ με­τα­βάλ­λε­ται σε στό­χο εν μέ­ρει διό­τι εί­ναι φί­λος μας, και εν μέ­ρει διό­τι εί­ναι μί­α νη­σί­δα φι­λε­λεύ­θε­ρων, δη­μο­κρα­τι­κών αρ­χών –α­με­ρι­κα­νι­κών αρ­χών– σε μια θά­λασ­σα τυ­ραν­νί­ας, μι­σαλ­λο­δο­ξί­ας και μί­σους. Ό­πως ο υ­πουρ­γός Α­μύ­νης Ράμ­σφελ­ντ έ­χει το­νί­σει, το Ι­ράν, το Ι­ράκ και η Συ­ρί­α ε­νέ­χο­νται στο “να ε­μπνέ­ουν και να χρη­μα­το­δο­τούν μια κουλ­τού­ρα πο­λι­τι­κών φό­νων και βομ­βι­στι­κών αυ­το­κτο­νιών ε­να­ντί­ον του Ισ­ρα­ήλ, κα­τά τον ί­διο τρό­πο που ε­νί­σχυ­σαν τρο­μο­κρα­τι­κές εκ­στρα­τεί­ες ε­να­ντί­ον των Η­νωμ­έ­νων Πο­λι­τειών κα­τά τις δύ­ο τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες”. Κύ­ριε πρό­ε­δρε, το Ισ­ρα­ήλ μά­χε­ται στον ί­διο πό­λε­μο.
Αυ­τή η θε­με­λιώ­δης α­λή­θεια έ­χει ση­μα­ντι­κό­τα­τες συ­νέ­πειες για κά­θε με­σα­να­το­λι­κή ει­ρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α. Και τέλος ας μιλήσουμε για το τρομοκρατικό δίκτυο που α­πο­τε­λεί­ται α­πο τον Γιά­σερ Α­ρα­φάτ και την η­γε­σί­α της πα­λαι­στι­νια­κής αρ­χής. Πα­ρό­λο που οι ε­πι­κρι­τές σας στις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, την Ευ­ρώ­πη και τον Α­ρα­βι­κό κό­σμο υ­πο­στη­ρί­ζουν ό­τι ε­σείς και η κυ­βέρ­νη­σή σας, φέ­ρουν κά­ποια ευ­θύ­νη για την έλ­λει­ψη πο­λι­τι­κής προ­ό­δου με­τα­ξύ του Ισ­ρα­ήλ και των Πα­λαι­στι­νί­ων, κά­νουν λά­θος. Ό­πως τό­νι­σε πρό­σφα­τα ο υπουρός Εξωτερικών Πάουελ, η πα­ρού­σα κρί­ση συ­ντη­ρεί­ται ό­χι ε­ξαι­τί­ας “της α­που­σί­ας πο­λι­τι­κής προ­ό­δου” αλ­λά α­πο “την τρο­μο­κρα­τί­α…, την τρο­μο­κρα­τί­α στην πιο α­κα­τέρ­γα­στη μορ­φή της”. Αυ­τή η τρο­μο­κρα­τί­α έ­χει βο­η­θη­θεί, υ­πο­κι­νη­θεί, τρα­φεί και σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις κα­θο­δη­γη­θεί α­πό τον κύ­ριο Α­ρα­φάτ και τους υ­παρ­χη­γούς του. Ο κύ­ριος Α­ρα­φάτ έ­χει α­πο­δεί­ξει πολ­λά­κις ό­τι δεν μπο­ρεί να εί­ναι μέ­ρος της ει­ρη­νι­κής λύ­σης της ισ­ρα­η­λο­πα­λαιστι­νια­κής δια­μά­χης. Το α­πέ­δει­ξε τον Ιού­λιο του 2000, ό­ταν α­πέρ­ρι­ψε την πιο γεν­ναιό­δω­ρη στην ι­στο­ρί­α ει­ρη­νευ­τι­κή προ­σφο­ρά του Ισ­ρα­ήλ. Το α­πέ­δει­ξε τον Σε­πτέμ­βριο του 2000, ό­ταν ε­ξα­πέ­λυ­σε την και­νούρ­για Ι­ντι­φά­ντα κα­τά του Ισ­ρα­ήλ. Και το α­πέ­δει­ξε και πά­λι τις δύ­ο πε­ρα­σμέ­νες ε­βδο­μά­δες ό­ταν, πα­ρό­λη την βο­ή­θεια που του προ­σφέρατε μέ­σω του α­ντι­προ­έ­δρου Τσέ­ινι, κα­θα­γί­α­σε την χει­ρό­τε­ρη τρο­μο­κρα­τι­κή βί­α ε­να­ντί­ον των πο­λι­τών του Ισ­ρα­ήλ.
Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες έ­χουν έ­ναν η­γε­τι­κό ρό­λο να παί­ξουν στην Μ. Α­να­το­λή και, εν­δε­χο­μέ­νως, στη λύ­ση της δια­μά­χης με­τα­ξύ του Ισ­ρα­ήλ και των Πα­λαι­στι­νί­ων. Αλ­λά εί­ναι κρί­σι­μο οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις να μην α­πο­τε­λούν συ­νέ­πεια της τρο­μο­κρα­τί­ας ού­τε να διε­ξά­γο­νται υ­πό την α­πει­λή τρο­μο­κρα­τι­κών ε­πι­θέ­σε­ων. Αυ­τό θα έ­στελ­νε έ­να α­κό­μη πιο ε­πι­κίν­δυ­νο σή­μα στους α­ντι­πά­λους μας ό­τι τα πο­λι­τι­σμέ­να κρά­τη δεν δια­θέ­τουν το α­παι­τού­με­νο θάρ­ρος για να πο­λε­μή­σουν την τρο­μο­κρα­τί­α σε ό­λες τις μορ­φές της.
Κύ­ριε πρό­ε­δρε, δεν μπο­ρεί πια να α­πο­τε­λεί πο­λι­τι­κή των Η­νω­μέ­νων πο­λι­τειών το να προ­τρέ­πουν, και α­κό­μα λι­γό­τε­ρο να πιέ­ζουν, το Ισ­ρα­ήλ να συ­νε­χί­σει να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται με τον Α­ρα­φάτ, πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ ό­,τι θα εί­μα­στε πρό­θυ­μοι ε­μείς να πιε­στού­με για δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τον Ο­σά­μα Μπιν Λά­ντεν ή τον Μου­λά Ο­μάρ. Ού­τε πρέ­πει οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες να πα­ρέ­χουν οι­κο­νο­μι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη σε μια Πα­λαι­στι­νια­κή Αρ­χή η ο­ποί­α ε­νερ­γεί ως τρο­χός στη μη­χα­νή της με­σα­να­το­λι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ ό­,τι θα ε­γκρί­να­με σε άλ­λους να πα­ρέ­χουν υ­πο­στή­ρι­ξη στην Αλ Κά­ϊ­ντα.
Α­ντι­θέ­τως, οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες πρέ­πει να προ­σφέ­ρουν την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή τους υ­πο­στή­ρι­ξη στο Ισ­ρα­ήλ ώστε αυ­τό να ε­κρι­ζώ­σει το δί­κτυο της τρο­μο­κρα­τί­ας που κα­θη­με­ρι­νά α­πει­λεί τις ζω­ές των πο­λι­τών του Ισ­ρα­ήλ. Ό­πως οι δι­κές μας προ­σπά­θειες στο Αφ­γα­νι­στάν και αλ­λού, έ­τσι και το κα­θή­κον του Ισ­ρα­ήλ δεν εί­ναι εύ­κο­λο. Δεν θα ε­πι­τευ­χθεί γρή­γο­ρα και α­νώ­δυ­να. Αλ­λά με καρ­τε­ρί­α, α­πο μέ­ρους μας, ό­πως ε­πί­σης και α­πο μέ­ρους των ισ­ρα­η­λι­νών, μπο­ρεί να μειώ­σει δρα­στι­κά τον κίν­δυ­νο μελ­λο­ντι­κών τρο­μο­κρα­τι­κών ε­πι­θέ­σε­ων ε­νά­ντια στο Ισ­ρα­ήλ και σε μας. Και πράτ­το­ντας έ­τσι, θα δώ­σου­με στον λα­ό της Πα­λαι­στί­νης μια ευ­και­ρί­α που μέ­χρι τώ­ρα δεν εί­χε, ό­ντας κά­τω α­πό την ε­ξου­σί­α του Α­ρα­φάτ, μια ευ­και­ρί­α να δη­μιουρ­γή­σει μια πο­λι­τι­κή κουλ­τού­ρα και μί­α κυ­βέρ­νη­ση που δεν θα συν­δέ­ει τις ε­θνι­κές και θρη­σκευ­τι­κές δο­ξα­σί­ες του με τους αυ­το­κτό­νους βομ­βι­στές.
Ε­πί πλέ­ον, κύ­ριε πρό­ε­δρε, σας προ­τρέ­που­με να ε­πι­σπεύ­σε­τε τα σχέ­δια για την α­πο­μά­κρυν­ση του Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν α­πό την ε­ξου­σί­α του Ι­ράκ. Ό­πως έ­χε­τε ή­δη πει, κά­θε μέ­ρα που ο Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν πα­ρα­μέ­νει στην η­γε­σί­α, φέρ­νει πιο κο­ντά τη στιγ­μή που οι τρο­μο­κρά­τες δεν θα έ­χουν μό­νο α­ε­ρο­πλά­να για να μας ε­πι­τε­θούν αλ­λά και χη­μι­κά, βιο­λο­γι­κά και πυ­ρη­νι­κά ό­πλα. Εί­ναι πα­γκοί­νως γνω­στό, ό­τι ο Σα­ντάμ μα­ζί με το Ι­ράν εί­ναι χρη­μα­το­δό­της και υ­πο­στη­ρι­χτής της τρο­μο­κρα­τί­ας κα­τά του Ισ­ρα­ήλ. Το Ι­ράκ έ­χει θρέ­ψει τρο­μο­κρά­τες ό­πως στο πα­ρελ­θόν τον Α­μπού Νι­ντάλ, και δια­τη­ρεί δε­σμούς με το δί­κτυο της Αλ Κά­ιντα. Ε­άν δεν κι­νη­θού­με ε­να­ντί­ον του Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν και του κα­θε­στώ­τος του, η ζη­μιά που οι Ισ­ρα­η­λι­νοί φί­λοι μας και ε­μείς έ­χου­με υ­πο­φέ­ρει μέ­χρι τώ­ρα μπο­ρεί μια μέ­ρα να εμ­φα­νι­στεί α­πλά ως ει­σα­γω­γή μπρο­στά σε με­γα­λύ­τε­ρες φρικα­λε­ό­τη­τες. Α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο, πι­στεύ­ου­με ό­τι το α­σφα­λέ­στε­ρο μο­νο­πά­τι για την ει­ρή­νη στη Μ. Α­να­το­λή δεν θα ε­ξευ­ρε­θεί μέ­σα α­πό τον κα­τευ­να­σμό του Σα­ντάμ και των άλ­λων το­πι­κών τυ­ράν­νων, αλ­λά μέ­σω μιας α­να­νε­ω­μέ­νης δέ­σμευ­σης από μέ­ρους μας –ό­πως ή­δη προ­τεί­να­τε στη ο­μι­λί­α σας για την Κα­τά­στα­ση των Η­ΠΑ –, να προ­ω­θή­σου­με τη γέν­νη­ση μιας ε­λεύ­θε­ρης και δη­μο­κρα­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης στον ι­σλα­μι­κό κό­σμο.
Κύ­ριε πρό­ε­δρε, σε αυ­τή σας την ο­μι­λί­α, προ­τεί­να­τε το ό­ρα­μα ε­νός κό­σμου ει­ρηνι­κού, α­πε­λευ­θε­ρω­μέ­νου α­πό την α­πει­λή της τρο­μο­κρα­τί­ας, ό­που αν­θεί η ε­λευ­θε­ρί­α. Η δύ­να­μις αυ­τού του ο­ρά­μα­τος βρί­σκε­ται στην η­θι­κή του διαύ­γεια και στα­θε­ρό­τη­τα. Στον πό­λε­μο κα­τά της τρο­μο­κρα­τί­ας, δεν μπο­ρού­με να κα­τα­δι­κά­σου­με με­ρι­κούς τρο­μο­κρά­τες υ­πο­στη­ρί­ζο­ντας συγ­χρό­νως ό­τι άλ­λοι τρο­μο­κρά­τες α­πο­τε­λούν εν­δε­χο­μέ­νως ε­ταί­ρους για την ει­ρή­νη. Δεν μπο­ρού­με να βο­η­θή­σου­με κά­ποιους συμ­μά­χους που α­πει­λού­νται υ­πό πο­λιορ­κί­α, ε­νώ θα πιέ­ζου­με άλ­λους να υ­πο­νο­μεύ­σουν την α­σφά­λειά τους. Ό­πως εύ­γλωτ­τα υ­πο­στη­ρί­ξα­τε: “οι ε­χθροί μας στέλ­νουν τα παι­διά άλ­λων αν­θρώ­πων σε α­πο­στο­λές αυ­το­κτο­νί­ας και φό­νου. Α­γκα­λιά­ζουν την τυ­ραν­νί­α και τον θά­να­το ως αι­τί­α και δόγ­μα. Ε­μείς πα­λεύ­ου­με για μια δια­φο­ρε­τι­κή ε­πι­λο­γή, που πάρ­θη­κε και­ρό πριν, τη μέ­ρα της ί­δρυ­σής μας. Το ε­πι­βε­βαιώ­νου­με ξα­νά σή­με­ρα.”
Η μά­χη του Ισ­ρα­ήλ ε­να­ντί­ον της τρο­μο­κρα­τί­ας εί­ναι και δι­κή μας μά­χη. Η νί­κη του Ισ­ρα­ήλ α­πο­τε­λεί ση­μα­ντι­κό στοι­χεί­ο της δι­κιάς μας νί­κης. Για λό­γους τό­σο η­θι­κούς ό­σο και στρα­τη­γι­κούς, πρέ­πει να στα­θού­με δί­πλα στο Ισ­ρα­ήλ στη μά­χη τους κα­τά της Τρο­μο­κρα­τί­ας.

Ει­λι­κρι­νώς,
William Kristol
Ken Adelman, Gary Bauer, Jeffrey Bell, William J. Bennett
Ellen Bork, Linda Chavez, Eliot Cohen, Midge Decter
Thomas Donnelly, Nicholas Eberstadt, Hillel Fradkin,
Frank Gaffney
Jeffrey Gedmin, Reuel Marc Gerecht, Charles Hill,
Bruce P. Jackson,
Donald Kagan, Robert Kagan, John Lehman,
Tod Lindberg,
Rich Lowry, Clifford May, Joshua Muravchik,

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ