Πτυχές του παράνομου και αιματηρού πολέμου

978

του Χ. Καπούτση, από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003

Η 11η Σε­πτεμ­βρί­ου 2001 α­πο­τε­λεί ο­ρό­ση­μο για τις διε­θνείς ε­ξε­λί­ξεις, σε πλα­νη­τι­κό ε­πί­πε­δο. Η φο­βε­ρή τρο­μο­κρα­τι­κή ε­πί­θε­ση ε­να­ντί­ον των Η­ΠΑ, τη μέ­ρα αυ­τή, υ­πήρ­ξε η α­φορ­μή για την αλ­λα­γή του α­μυ­ντι­κού δόγ­μα­τος της μό­νης υ­περ­δύ­να­μης. Η νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Τζ. Μπους υ­ιο­θε­τεί α­σμέ­νως το δόγ­μα του «προ­λη­πτι­κού πο­λέ­μου» και των μο­νο­με­ρών στρα­τιω­τι­κών ε­πεμ­βά­σε­ων, σε ο­ποιο­δή­πο­τε ση­μεί­ο του πλα­νή­τη α­πει­λού­νται τα α­με­ρι­κα­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.

Ε­πι­πλέ­ον, η 11η Σε­πτεμ­βρί­ου 2001 α­πο­τέ­λε­σε το άλ­λο­θι, προ­κει­μέ­νου η α­με­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να α­παλ­λα­γεί α­πό τα «δε­σμά» της Διε­θνούς νο­μι­μό­τη­τας. Υ­πε­ρε­θνι­κοί ορ­γα­νι­σμοί, ό­πως ο Ο­Η­Ε, το ΝΑ­ΤΟ, ο Ο­Α­ΣΕ και η Δ.Ε.Ε., ω­θού­νται σε μια πρω­το­φα­νή κρί­ση κύ­ρους και α­ξιο­πι­στί­ας, ε­νώ η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση α­ντι­με­τω­πί­ζει το εν­δε­χό­με­νο της διά­σπα­σης.

Αι­τί­α η α­με­ρι­κά­νι­κη πο­λι­τι­κή που στο­χεύ­ει στην προ­ώ­θη­ση της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής της πο­λι­τι­κής, μέ­σω της α­πο­δό­μη­σης της διε­θνούς νο­μι­μό­τη­τας.
Κραυ­γα­λέ­ο πα­ρά­δειγ­μα α­πα­ξί­ω­σης του διε­θνούς νο­μι­κού και θε­σμι­κού πλαι­σί­ου, η α­με­ρι­κα­νο-βρε­τανι­κή στρα­τιω­τι­κή ει­σβο­λή στο Ι­ράκ και φυ­σι­κά η πα­ρά­νο­μη κα­το­χή του.

Ο στρα­τιω­τι­κός πε­ρί­πα­τος γί­νε­ται ε­φιάλ­της
Ο πό­λε­μος στο Ι­ράκ ξε­κί­νη­σε τα ξη­με­ρώ­μα­τα (04.34΄ λε­πτά) της Πέ­μπτης 20 Μαρ­τί­ου 2003, με ε­πι­λε­κτι­κούς βομ­βαρ­δι­σμούς ε­να­ντί­ον στό­χων στην Βα­γδά­τη.

Κύ­μα­τα α­ε­ρο­πο­ρι­κών βομ­βαρ­δι­σμών κα­τα­στρέ­φουν κυ­βερ­νη­τι­κά κτή­ρια και στρα­τιω­τι­κές ε­γκα­τα­στά­σεις των Ι­ρα­κι­νών Ε­νό­πλων Δυ­νά­με­ων.
Αιχ­μή των α­ε­ρο­πο­ρι­κών βομ­βαρ­δι­σμών, τα βα­ριά βομ­βαρ­δι­στι­κά Β-52 ε­φορ­μούν α­πό βρε­τα­νι­κές α­ε­ρο­πο­ρι­κές βά­σεις και α­νε­φο­διά­ζο­νται στον α­έ­ρα, α­πό ι­πτά­με­να τάν­κερ τα ο­ποί­α α­πο­γειώ­νο­νται α­πό τη Σού­δα.

Α­με­ρι­κα­νοί και Βρε­τα­νοί κυ­βερ­νη­τι­κοί α­ξιω­μα­τού­χοι (Μπους, Μπλερ, Ράμ­σφελ­ντ, Ρά­ις, Χουν, Γούλ­φο­βιτ­ς, Φραν­κς) δια­βε­βαιώ­νουν ό­τι τα α­με­ρι­κα­νο-βρε­τα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα, το πο­λύ σε 72 ώ­ρες θα έ­χουν κα­τα­λά­βει το Ι­ράκ. Οι προ­βλέ­ψεις τους ό­μως δια­ψεύ­δο­νται… Δέ­κα μέ­ρες με­τά την έ­ναρ­ξη των στρα­τιω­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων (29 Μαρ­τί­ου 2003), η κα­τά­στα­ση στα πο­λε­μι­κά μέ­τω­πα εί­ναι α­πο­γο­η­τευ­τι­κή για τους Α­με­ρι­κά­νους.

Σύμ­φω­να με έκ­θε­ση α­ξιω­μα­τι­κών του ΝΑ­ΤΟ, η τα­κτι­κή κα­τά­στα­ση έ­χει ως ε­ξής:
Α. Το μο­να­δι­κό λι­μά­νι του Ι­ράκ, το Ουμ Κασ­ρ, πα­ρά τη σφο­δρή ε­πί­θε­ση των Α­με­ρι­κα­νών, δεν έ­χει α­κό­μη κα­τα­λη­φθεί. Ε­λά­χι­στοι Ι­ρα­κι­νοί (Φε­ντα­γίν) α­ντι­στέ­κο­νται και α­πο­κρού­ουν τις βρε­τα­νι­κές δυ­νά­μεις.
Β. Η 3η Μη­χα­νο­κί­νη­τη Με­ραρ­χί­α των Α­με­ρι­κα­νών, με­τά α­πό σκλη­ρές μά­χες, φθά­νει στην πε­ριο­χή της Καρ­μπά­λας και κα­θη­λώ­νε­ται α­πό τους Ι­ρα­κι­νούς, που δια­θέ­τουν μό­νο ε­λα­φρύ και πα­λιό ο­πλι­σμό!
Γ. Η 1η Τα­ξιαρ­χί­α Πε­ζο­ναυ­τών των Η­ΠΑ κι­νεί­ται βο­ρεί­ως του ά­ξο­να Να­ζι­ρί­για-Αλ Κουτ-Βα­γδά­τη, ό­που α­ντι­με­τω­πί­ζει ι­σχυ­ρή α­ντί­στα­ση των Ι­ρα­κι­νών στα πε­ρί­χω­ρα της πό­λης Αλ Σα­τράχ, με α­πο­τέ­λε­σμα να α­να­κο­πεί η προ­έ­λα­ση.
Δ. Η 1η Βρε­τα­νι­κή Τε­θω­ρα­κι­σμέ­νη Τα­ξιαρ­χί­α και οι Ει­δι­κές Δυ­νά­μεις των Η­ΠΑ προ­σπα­θούν α­νε­πι­τυ­χώς να κα­τα­λά­βουν τη Βα­σό­ρα. Γί­νο­νται σκλη­ρές μά­χες με δε­κά­δες νε­κρούς, τό­σο με­τα­ξύ των ε­μπλε­κο­μέ­νων στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων, ό­σο και με­τα­ξύ των α­μά­χων Ι­ρα­κι­νών πο­λι­τών.
Ε. Οι Σι­ΐ­τες του νό­τιου Ι­ράκ δεν ε­ξε­γεί­ρο­νται ε­να­ντί­ον του Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν, ό­πως υ­πο­λόγι­ζαν οι Αμε­ρι­κα­νοί «ει­δι­κοί», αλ­λά πο­λε­μούν τους ει­σβο­λείς!
ΣΤ. Στο Β. Ι­ράκ, λό­γω της άρνησης της Τουρ­κί­ας να πε­ρά­σουν α­με­ρι­κα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα α­πό το έ­δα­φός της, δεν έ­χει α­κό­μη συ­γκρο­τη­θεί η Στρα­τιω­τι­κή Δύ­να­μη που θα α­να­λά­βει δρά­ση.
Ζ. Οι γραμ­μές α­νε­φο­δια­σμού των α­με­ρι­κα­νι­κών δυ­νά­με­ων έ­χουν ε­πι­μη­κυν­θεί και εί­ναι αρ­κε­τά ευά­λω­τες στις ι­ρα­κι­νές πα­ρα­στρα­τιω­τι­κές ο­μά­δες. Αρ­κε­τοί Αμε­ρι­κα­νοί στρα­τιώ­τες συλ­λαμ­βά­νο­νται αιχ­μά­λω­τοι.
Θ. Κο­ντά στην πό­λη Να­σι­ρί­για, το πρω­ί της 27ης Μαρ­τί­ου (Πέ­μπτη), 7 Α­με­ρι­κα­νοί σκο­τώ­θη­καν και 42 τραυ­μα­τί­στη­καν α­πό αιφ­νι­δια­στι­κή ε­πί­θε­ση των Ιρα­κι­νών.

Ε­κα­το­ντά­δες Αμε­ρι­κα­νοί πε­ζο­ναύ­τες έ­τρε­χαν πα­νι­κό­βλη­τοι να κρυ­φτούν!
Ε­πί­σης, σύμ­φω­να πά­ντα με την έκ­θε­ση α­ξιω­μα­τού­χων του ΝΑ­ΤΟ, υ­πάρ­χουν πολ­λά α­τυ­χή­μα­τα στις α­με­ρι­κα­νο­βρε­τα­νι­κές δυ­νά­μεις.

Μό­νο το 10% των α­τυ­χη­μά­των, και μά­λι­στα τα πιο α­νώ­δυ­να, εί­δαν το φώς της δη­μο­σιό­τη­τας, και αυ­τά α­πό μη ε­λεγ­χό­με­νες (α­πό Αμε­ρι­κα­νούς και Βρε­τα­νούς) δη­μο­σιο­γρα­φι­κές πη­γές.

Η α­με­ρι­κα­νι­κή Στρα­τιω­τι­κή Διοί­κη­ση (ΚΑ­ΤΑΡ), σε κά­θε έγ­γρα­φό της προς την η­γε­σί­α του α­με­ρι­κα­νι­κού πε­ντα­γώ­νου (29 Μαρ­τί­ου), ε­κτι­μά ό­τι ο πό­λε­μος στο Ι­ράκ θα διαρ­κέ­σει πά­νω α­πό 6 μή­νες και οι α­πώ­λειες ί­σως ξε­πε­ρά­σουν τους 3.000 Αμε­ρι­κα­νούς στρα­τιώ­τες.

Ε­πί­σης, το Α­με­ρι­κα­νι­κό Γε­νι­κό Ε­πι­τε­λεί­ο ζη­τά­ει κα­τε­πει­γό­ντως ε­νί­σχυ­ση με 100 χι­λιά­δες πε­ζο­ναύ­τες!

Η κα­τάρ­ρευ­ση του Κα­θε­στώ­τος
Τρί­τη 8 Α­πρι­λί­ου, οι ιρα­κι­νές ε­πί­λε­κτες δυ­νά­μεις κα­τα­θέ­τουν τα ό­πλα. Άρ­μα­τα μά­χης της 3ης Μ/Κ Με­ραρ­χί­ας Πε­ζι­κού των Αμε­ρι­κα­νών βρί­σκο­νται στους δρό­μους και της συ­νοι­κί­ες της ιρα­κι­νής πρω­τεύ­ου­σας.
Α­ε­ρο­σκά­φη Α-10 και ε­πι­θε­τι­κά ε­λι­κό­πτε­ρα «Α­ΠΑ­ΤΣΙ» κα­θα­ρί­ζουν και τους τε­λευ­ταί­ους θύ­λα­κες α­ντί­στα­σης. Η Βα­γδά­τη φλέ­γε­ται…
Θύ­μα­τα και πά­λι οι ά­μα­χοι ι­ρα­κι­νοί πο­λί­τες.
Στη Βα­γδά­τη ε­πι­κρα­τεί χά­ος α­πό­το­κο του «ξαφ­νι­κού» θα­νά­του του σα­ντα­μι­κού κα­θε­στώ­τος.
Οι ει­σβο­λείς Αμε­ρι­κα­νοί στρα­τιώ­τες πα­ρα­κο­λου­θούν με ι­κα­νο­ποί­η­ση το «πλιά­τσι­κο» των Ιρα­κι­νών.
Ε­πι­διώ­κουν να τους ε­ξευ­τε­λί­σουν…
Οι ά­ξε­στοι Λα­τι­νο-α­με­ρι­κα­νοί μι­σθο­φό­ροι έ­χουν ε­ντο­λές να δια­σύ­ρουν έ­ναν λα­ό, τον ιρα­κι­νό, που δια­θέ­τει έ­ναν απ’ τους αρ­χαιό­τε­ρους και λα­μπρό­τε­ρους πο­λι­τι­σμούς.
Εί­ναι πολ­λά τα ε­ρω­τή­μα­τα γι’ αυ­τή την α­προσ­δό­κη­τα εύ­κο­λη πτώ­ση της Βα­γδά­της και την κα­τάρ­ρευ­ση του κα­θε­στώ­τος του Σα­ντάμ Χου­σεΐν.
Ο­ρι­στι­κές α­πα­ντή­σεις στην πλη­θώ­ρα των ε­ρω­τη­μά­των, δεν εί­ναι δυ­να­τόν να δο­θούν.
Ω­στό­σο, μια πρώ­τη προ­σέγ­γι­ση εί­ναι ό­τι, στην κρί­σι­μη φά­ση των Πο­λε­μι­κών Ε­πι­χει­ρή­σε­ων, α­πέ­δω­σε ο ψυ­χο­λο­γι­κός και ε­πι­κοι­νω­νια­κός πό­λε­μος των Αμε­ρι­κα­νών, σε συν­δυα­σμό φυ­σι­κά με την α­πό­λυ­τη α­ε­ρο­πο­ρι­κή υ­πε­ρο­χή τους.
Ε­κτι­μά­ται ό­τι, ό­ταν οι σφο­δροί α­ε­ρο­πο­ρι­κοί βομ­βαρ­δι­σμοί των Αμε­ρι­κα­νών εί­χαν κα­τα­φέ­ρει σο­βα­ρά πλήγ­μα­τα στην ι­ρα­κι­νή στρα­τιω­τι­κή υ­πο­δο­μή και εί­χαν δια­λύ­σει το ιρα­κι­νό σύ­στη­μα διοί­κη­σης και ε­λέγ­χου, τό­τε, κά­ποια υ­ψη­λό­βαθ­μα στε­λέ­χη του κόμ­μα­τος Μπα­άθ και στε­λέ­χη των ιρα­κι­νών Ε­νό­πλων Δυ­νά­με­ων προ­χώ­ρη­σαν σε μια συ­ναλ­λα­γή με τους Α­με­ρι­κα­νούς.
Οι «ε­πα­φές» στε­λε­χών του ι­ρα­κι­νού κα­θε­στώ­τος με Αμε­ρι­κα­νούς πρά­κτο­ρες που εί­χαν ξε­κι­νή­σει, του­λά­χι­στον 6 μή­νες πρίν α­πό την έ­ναρ­ξη των ε­πι­χει­ρή­σε­ων, α­πέ­δω­σαν, την κρί­σι­μη ώ­ρα, για τη Βα­γδά­τη και το Ι­ράκ.
Οι Ιρα­κι­νοί α­ξιω­μα­τού­χοι ε­νέ­δω­σαν στις ελ­κυ­στι­κές προ­τά­σεις των Αμε­ρι­κα­νών πρα­κτό­ρων.
Η συ­ναλ­λα­γή αυ­τή προ­κά­λε­σε ι­σχυ­ρό πλήγ­μα στο κα­θε­στώς του Σα­ντάμ Χου­σεΐν, με α­πο­τέ­λε­σμα να κα­ταρ­ρεύ­σει. Ε­πι­πλέ­ον διέ­σω­σε και το κύ­ρος των Αμ­ερι­κα­νών στρα­τιω­τι­κών.
Έ­τσι, η πε­ρί­φη­μη «Μά­χη της Βα­γδά­της», που θα έ­βα­ζε σε σκλη­ρή δο­κι­μα­σί­α τα α­με­ρι­κα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα, δεν έ­γι­νε πο­τέ.
Οι κα­θη­λω­μέ­νες α­με­ρι­κα­νι­κές στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις «α­πε­λευ­θε­ρώ­θη­καν» και με στρα­τιω­τι­κό πε­ρί­πα­το κα­τέ­λα­βαν την ιρα­κι­νή ε­πι­κρά­τεια.

Πό­λε­μος και Μ.Μ.Ε.
Η α­με­ρι­κα­νι­κή διοί­κη­ση έ­δω­σε ει­δι­κό βά­ρος στον ψυ­χο­λο­γι­κό και ε­πι­κοι­νω­νια­κό πό­λε­μο, κα­τά τον σχε­δια­σμό των στρα­τιω­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων ε­να­ντί­ον του Ι­ράκ.
Ε­πε­δί­ω­ξε να α­σκή­σει ψυ­χο­λο­γι­κή βί­α στους ά­μα­χους Ι­ρα­κι­νούς πο­λί­τες, να εκ­μη­δε­νί­σει τη διά­θε­ση για α­ντί­στα­ση των Ιρα­κι­νών στρα­τιω­τι­κών μέ­σω της φαιάς προ­πα­γάν­δας και να χει­ρα­γω­γή­σει τη Διε­θνή Κοι­νή Γνώ­μη με τις με­ρο­λη­πτι­κές (α­με­ρι­κα­νι­κές) ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κές με­τα­δό­σεις Διε­θνών Μ.Μ.Ε.
Α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό τα γε­γο­νό­τα ό­τι οι Α­με­ρι­κα­νοί ε­πι­τε­λείς, για να πε­τύ­χουν τους ε­πι­κοι­νω­νια­κούς και ψυ­χο­λο­γι­κούς στό­χους τους, χρη­σι­μο­ποί­η­σαν την υ­ψη­λή ε­πι­κοι­νω­νια­κή τε­χνο­λο­γί­α και «στρα­τευ­μέ­νους» δη­μο­σιο­γρά­φους, κα­τά τρό­πο η­θι­κά α­πα­ρά­δε­κτο.
Υ­πάρ­χει ό­μως, μια φω­τει­νή πα­ρέν­θε­ση που εί­ναι οι πρώ­τες 12 μέ­ρες του πο­λέ­μου, ό­που οι Aμε­ρι­κα­νοί εί­χαν χά­σει τον έ­λεγ­χο των ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κών με­τα­δό­σε­ων, ε­νώ σο­βα­ρά έ­ντυ­πα (ε­φη­με­ρί­δες και πε­ριο­δι­κά) α­σκού­σαν δρι­μύ­τα­τη κρι­τι­κή στις α­με­ρι­κα­νι­κές ε­πι­λο­γές.
Στο διά­στη­μα αυ­τό, οι τη­λε­ο­πτι­κές ει­κό­νες που έ­φθα­ναν στα σπί­τια σε κά­θε γω­νιά του πλα­νή­τη, ήταν ει­κό­νες ω­μής βί­ας, που εύ­λο­γα φού­ντω­σαν τον α­ντια­με­ρι­κα­νι­σμό.
Τα δια­με­λι­σμέ­να πτώ­μα­τα, ει­δι­κά των παι­διών της Βα­γδά­της, το α­πο­ρη­μέ­νο και πο­νε­μέ­νο βλέμ­μα των βρε­φών, η α­πελ­πι­σί­α των ε­νη­λί­κων, που κά­θε μέ­ρα έ­μπαι­ναν στα σπί­τια του κό­σμου α­πό τα τη­λε­ο­πτι­κά δί­κτυα, θα πρέ­πει να κλό­νι­σαν κά­θε νο­ή­μο­να άν­θρω­πο και να ρά­γι­σαν καρ­διές.
Κυ­ρί­ως ό­μως ενίσχυσαν το διε­θνές ρι­ζο­σπα­στι­κό α­ντια­με­ρι­κα­νι­κό κί­νη­μα, «δι­καί­ω­σαν» τον ισλα­μι­κό φο­ντα­με­ντα­λι­σμό, σε έ­να τμή­μα του­λά­χι­στον της Διε­θνούς Κοι­νής Γνώ­μης. Διε­θνή ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κά δί­κτυα μη ε­λεγ­χό­με­να α­πό τους Αμε­ρι­κα­νούς, ό­πως το Αλ Τζα­ζί­ρα, το Α­μπού Ντά­μπι και άλ­λα, α­νά­με­σά τους και τα ελ­λη­νι­κά, έ­κα­ναν σο­βα­ρές προ­σπά­θειες α­ντι­κει­με­νι­κής πα­ρου­σί­α­σης των πο­λε­μι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων και των αι­μα­τη­ρών α­πο­τε­λε­σμά­των, του­λά­χι­στον κα­τά τις πρώ­τες 12 μέ­ρες. Έ­τσι, εί­δα­με νε­κρούς Αμε­ρι­κα­νούς πε­ζο­ναύ­τες, ά­τα­φους στα πε­δί­α των μα­χών, βορά των σαρ­κο­φά­γων αρ­πα­κτι­κών, και α­κό­μη, κα­τα­τρο­μαγ­μέ­νους Αμε­ρι­κα­νούς αιχ­μα­λώ­τους να ε­κλι­πα­ρουν για λί­γη coca-cola.
Αυ­τές οι τη­λε­ο­πτι­κές ει­κό­νες α­σφα­λώς έ­πλη­ξαν το κύ­ρος της υ­περ­δύ­να­μης.
Τι έ­γι­νε ό­μως και, λί­γο πρίν α­πό την κρί­σι­μη μά­χη της Βα­γδά­της, άλ­λα­ξε άρ­δην το ε­πι­κοι­νω­νια­κό-τη­λε­ο­πτι­κό το­πί­ο;

Για­τί ξαφ­νι­κά, το Αλ Τζα­ζί­ρα και το Ρώ­ϋ­τερ­ς και το Α­μπού Ντά­μπι και το Fox-t.v. έ­γι­ναν πιο φι­λι­κά προς τους Αμε­ρι­κα­νούς;
Για­τί Ο­ΛΑ σχε­δόν τα διε­θνή ρα­διο-τη­λε­ο­πτι­κά δί­κτυα με­τέ­δι­δαν ε­κτε­νή ρε­πορ­τάζ και «βα­θυ­στό­χα­στες» α­να­λύ­σεις των «στρα­τευ­μέ­νων» δη­μο­σιο­γρά­φων , αυ­τών δη­λα­δή που φο­ρού­σαν α­με­ρι­κα­νι­κές στρα­τιω­τι­κές στο­λές και συ­νό­δευαν τις α­με­ρι­κα­νι­κές δυ­νά­μεις κρού­σης;
Πό­σο ε­πη­ρέ­α­σαν την αλ­λα­γή αυ­τή οι προ­με­λε­τη­μέ­νες δολοφονίες σύμ­φω­να με πλη­θώ­ρα μαρ­τυ­ριών, α­νε­ξάρ­τη­των (μη στρα­τευ­μέ­νων) δη­μο­σιο­γρά­φων, ό­πως ε­κεί­νων που έ­με­ναν στο ξε­νο­δο­χεί­ο «Πα­λαι­στί­νη» στη Βα­γδά­τη, και τους χτύ­πη­σε το πυ­ρο­βό­λο α­με­ρι­κα­νι­κού άρ­μα­τος;
Αυ­τά και πολ­λά άλ­λα πα­ρό­μοια ε­ρω­τή­μα­τα ζη­τούν ε­να­γω­νίως α­πα­ντή­σεις, τώ­ρα ό­μως, για να γνω­ρί­σου­με α­πό που προ­έρ­χε­ται η πραγ­μα­τι­κή α­πει­λή για το δη­μο­σιο­γρα­φι­κό λει­τούρ­γη­μα.
Ποιοι ε­πι­τέ­λους ε­ξα­γο­ρά­ζουν συ­νει­δή­σεις, για να πα­ρα­πλη­ρο­φο­ρούν, να ε­μπαί­ζουν και να πα­ρα­πλα­νούν την Διε­θνή Κοι­νή Γνώ­μη;
Για να μά­θου­με, ε­πι­τέ­λους, τι α­κρι­βώς έ­γι­νε στο Ι­ράκ, τις τε­λευ­ταί­ες μέ­ρες των στρα­τιω­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων;

Γε­ω­πο­λι­τι­κές Ε­ξε­λί­ξεις
Τα σχέ­δια των Αμε­ρι­κα­νών για το με­τα­πο­λε­μι­κό Ι­ράκ πε­ρι­λαμ­βά­νουν τη δη­μιουρ­γί­α τεσ­σά­ρων (4) με­γά­λων στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων στην ι­ρα­κι­νή ε­πι­κρά­τεια. Μια στον Κουρ­δι­κό βορ­ρά, μια στο α­ε­ρο­δρό­μιο της Βα­γδά­της, μια στον σι­ϊ­τι­κό νό­το και την τέ­ταρ­τη στα δυ­τι­κά, κο­ντά στα σύ­νο­ρα με τη Συ­ρί­α.
Η α­νά­πτυ­ξη αυ­τών των βά­σε­ων θα ε­ξα­σφα­λί­σει τον έ­λεγ­χο του Ι­ράκ και θα ε­πι­τρέ­ψει την στα­δια­κή α­πε­μπλο­κή των Η.Π.Α. α­πο τη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α.
Με τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να, η α­με­ρι­κα­νι­κή στρα­τιω­τι­κο-πο­λι­τι­κή ε­πιρ­ρο­ή α­πλώ­νε­ται, α­πο την Κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη και τα Βαλ­κά­νια, κα­τε­βαί­νει στη Μέ­ση Α­να­το­λή και τον Περ­σι­κό κόλ­πο και α­νε­βαί­νει α­πο τον Ιν­δι­κό Ωκε­α­νό στη Κε­ντρι­κή Α­σί­α.
Το ε­ρώ­τη­μα είναι: «υ­πάρ­χουν ό­ρια στην ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή των Α­με­ρι­κα­νών;».
Τα «γε­ρά­κια» της Ουά­σι­γκτον, με­θυ­σμέ­να α­πο τις στρα­τιω­τι­κές ε­πι­τυ­χί­ες των α­με­ρι­κα­νι­κών Ε­νό­πλων Δυ­νά­με­ων σε Αφ­γα­νι­στάν και Ι­ράκ, πιέ­ζουν για συ­νέ­χι­ση των ε­πι­δρο­μών, κα­τ’ αρ­χάς, σε Δα­μα­σκό και Τε­χε­ρά­νη.
Επόμενος στόχος, η δορυφοριοποίηση της Ρωσίας και η περικύκλωση της Κίνας.

Το Πα­ρά­δο­ξο
Α­με­ρι­κα­νοί κυ­βερ­νη­τι­κοί α­ξιω­μα­τού­χοι ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι βα­σι­κός στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης Μπους, εί­ναι να α­να­τρέ­ψουν τα αυ­ταρ­χι­κά και δι­κτα­το­ρι­κά κα­θε­στώ­τα, κα­τ’ αρ­χάς στην πε­ριο­χή της Μ. Α­να­το­λής και του Περ­σι­κού Κόλ­που και να ε­γκα­τα­στή­σουν στα κρά­τη αυ­τά φι­λε­λεύ­θε­ρα Δη­μο­κρα­τι­κά κα­θε­στώ­τα.
Ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι Α­με­ρι­κα­νοί ό­τι μια ε­κλεγ­μέ­νη Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φί­α δεν προ­στα­τεύ­ει τρο­μο­κρά­τες, δεν κα­τα­σκευά­ζει ό­πλα μα­ζι­κής κα­τα­στρο­φής και δεν θα κη­ρύ­ξει τον πό­λε­μο σε μια ε­πί­σης δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα.
Οι Α­με­ρι­κανοί α­σπά­ζο­νται το νό­μο του Μά­ι­κλ Ντό­ιλ, ο ο­ποί­ος συ­μπε­ραί­νει ό­τι εί­ναι α­δύ­να­τος ο πό­λε­μος α­νά­με­σα σε φι­λε­λεύ­θε­ρες δη­μο­κρα­τί­ες.
Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά, ο Φου­κου­γιά­μα υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι, η κα­τά­λη­ξη της ι­στο­ρί­ας εί­ναι η οι­κου­με­νι­κο­ποί­η­ση της φι­λε­λεύ­θε­ρης δη­μο­κρα­τί­ας.
Ε­άν προ­σθέ­σου­με στην οι­κου­με­νι­κο­ποί­η­ση της φι­λε­λεύ­θε­ρης Δη­μο­κρα­τί­ας του Φου­κου­γιά­μα, το α­δύ­να­το του πο­λέ­μου α­νά­με­σα σε δη­μο­κρα­τι­κές χώ­ρες (νό­μος Ντό­ιλ), τό­τε, θα έ­χου­με έ­ναν πλα­νή­τη με αιώ­νια ει­ρή­νη. Αλ­λά αν η δη­μο­κρα­τί­α θριαμ­βεύ­σει πα­ντού και ε­πι­κρα­τή­σει η ει­ρή­νη, θα φτά­σου­με στο τε­λι­κό πα­ρά­δο­ξο, σύμ­φω­να με το ο­ποί­ο, οι Η.Π.Α. γί­νο­νται, ως πο­λι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή υ­περ­δύ­να­μη, ά­χρη­στες στον κό­σμο α­φού θα εί­ναι μια δη­μο­κρα­τί­α α­νά­με­σα στις άλ­λες.
Αυ­τή η εν­δε­χό­με­νη α­δρα­νο­ποί­η­ση της Α­με­ρι­κής συ­νι­στά μια θε­με­λιώ­δη α­γω­νί­α της α­με­ρι­κα­νι­κής Διοί­κη­σης, και εί­ναι έ­να α­πο τα κλει­διά που ε­πι­τρέ­πουν να κα­τα­νο­ή­σου­με την ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή των Η.Π.Α.
Ε­πο­μέ­νως, ας εί­μα­στε ε­πι­φυ­λα­κτι­κοί ό­ταν α­κού­με τους Α­με­ρι­κα­νούς κυ­βερ­νη­τι­κούς α­ξιω­μα­τού­χους να μι­λά­νε για ε­ξα­γω­γή της φι­λε­λεύ­θε­ρης δη­μο­κρα­τί­ας στα Ι­σλα­μι­κά κρά­τη.

Προ­φα­νώς υ­πο­κρί­νο­νται…
Εί­ναι στη φύ­ση της υ­περ­δύ­να­μης να εί­ναι ε­πι­θε­τι­κή, α­λα­ζο­νι­κή, «δο­λο­φο­νι­κή», κα­τα­κτη­τι­κή…