Κουρδικό και Αρμενικό: Η μαντήλα της κυρίας

422

του Αλή Καρδούχου, από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003

1.

Ο πρό­ε­δρος της τουρ­κι­κής βου­λής Μπου­λέ­ντ Α­ρί­ντς, στις 23 Α­πρι­λί­ου 2003, η­μέ­ρα ε­ορ­τα­σμού της «ε­θνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας και παι­διών», πα­ρέ­θε­σε ε­πί­ση­μη δε­ξί­ω­ση ό­πως κά­νει κά­θε χρό­νο. Ό­μως ε­φέ­τος, ο πρό­ε­δρος της Τουρ­κι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, κ. Σε­ζέρ, ο αρ­χη­γός του Γε­νι­κού Ε­πιτε­λεί­ου, Οζ­κιόκ, και ο αρ­χη­γός της α­ντι­πο­λί­τευ­σης, Μπα­ϊ­κάλ, αρ­νή­θη­καν να πα­ρευ­ρε­θούν, δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι για­τι η σύ­ζυ­γός του Προ­έ­δρου της Βου­λής (από το ι­σλα­μι­κό κόμ­μα ΑΚ­Π) κα­λύ­πτει το κε­φά­λι της με μα­ντή­λα.
Μο­λο­νό­τι ο κ. Α­ρί­ντς α­πό την προ­η­γού­με­νη η­μέ­ρα τους ε­νη­μέ­ρω­σε ό­τι η σύ­ζυ­γος του δεν θα πα­ρα­στεί, οι προ­α­να­φε­ρό­με­νοι δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι δεν πα­ρευ­ρέ­θη­σαν στη δε­ξί­ω­ση. Σαν να εί­παν, «ε­μείς για τα μαλ­λιά της γυ­ναί­κας σου ερ­χό­μα­σταν, τώ­ρα που δεν θα δού­με ού­τε το πρό­σω­πο της, α­πο­κλεί­ε­ται να έρ­θου­με».
­Στην «κο­ρυ­φή» του κρά­τους άρ­χι­σε έ­νας κα­βγάς ε­ντε­λώς παι­δι­κός του τύ­που «δεν θα έρ­θω σ’ ε­σάς».
Ι­δού οι τί­τλοι των ε­φη­με­ρί­δων για την η­μέ­ρα του κα­βγά:
Μιλ­λιέτ: “Να μην α­κού­σουν τα παι­διά. Ο Ερ­ντο­γάν δή­λω­σε : Το έ­θνος δεν θα τους συγ­χω­ρέ­σει”.
Πο­στά: “Κα­κό πα­ρά­δειγ­μα για τα παι­διά”.
Ακ­σάμ: “Η ο­πι­σθο­χώ­ρηση του προ­έ­δρου δεν τους ι­κα­νο­ποί­η­σε” (δη­λα­δή, το ό­τι τους ε­νη­μέ­ρω­σε ό­τι δεν θα συμ­με­τά­σχει η σύ­ζυ­γός του στην δε­ξί­ω­ση).
Τζουμ­χου­ριέτ: “Το ΑΚ­Π (κυ­βερ­νών κόμ­μα) α­πο­μο­νώ­θη­κε” (Ε­θνι­κο-σο­σια­λι­στι­κή κε­μα­λι­κή ε­φη­με­ρί­δα που πρό­σφα­τα έγ­γρα­ψε ό­τι ο ελ­λη­νι­κός πο­λι­τι­σμός προ­έρ­χε­ται α­πό την Α­σί­α).
Γέ­νι Σα­φάκ: “Στο ζή­τη­μα του Ι­ράκ μας μπέρ­δε­ψε η Ευ­ρώ­πη”. (Δηλ. δεν φταί­ει ο στρα­τός. Ας μην ξε­χνά­με ό­τι αυ­τή η ε­φη­με­ρί­δα εί­ναι φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κή).
Χα­μπερ­τούρ­κ: “Ποιοι εί­ναι οι Τούρ­κοι του Σα­ντάμ;” (δηλ. ποιοι εί­ναι αυ­τοί που πή­ραν ε­κα­τομ­μύ­ρια α­πό τον Σα­ντάμ για να υ­πο­στη­ρί­ζουν την πο­λι­τι­κή του).
Η ί­δια ε­φη­με­ρί­δα α­να­φέ­ρει και τα λό­για του Ντεν­κτάς (για την λέ­ξη “Έ­νω­ση” που χρη­σι­μο­ποί­η­σε ο Έλ­λη­νας Πρω­θυ­πουρ­γός στην Κύ­προ) ο ο­ποί­ος τό­νι­σε: “Σας σώ­σα­με α­πό την ά­με­ση έ­νω­ση, θα συ­νε­χί­σου­με να σας δια­σώ­ζου­με”.
Οι ε­φη­με­ρί­δες ξε­κι­νούν με τη φρά­ση «μια ση­μα­ντι­κή η­μέ­ρα ό­πως η ση­με­ρι­νή» και συ­νε­χί­ζουν να κα­τα­γρά­φουν τον κα­βγά που έ­γι­νε. Σαν να ξέ­ρουν τι λέ­νε και τι γρά­φουν. Δεν α­να­φέ­ρουν ό­μως την πραγ­μα­τι­κή αι­τί­α. Ή φο­βού­νται α­πό τις δύ­ο α­ντί­πα­λες πλευ­ρές ή συ­νει­δη­τά συμ­με­τέ­χουν στο παι­χνί­δι που παί­ζε­ται.
Σύμ­φω­να με τους κα­νό­νες του παι­χνι­διού, α­σκούν κρι­τι­κή στη μί­α ή την άλ­λη πλευ­ρά.

2.

Ας α­να­ζη­τή­σου­με την πραγ­μα­τι­κή αι­τί­α του κα­βγά. Πρώ­τα πρέ­πει να ε­ξη­γή­σου­με ό­τι ο τουρ­κι­κός στρα­τός έ­χει με­ρι­κές ι­διαι­τε­ρό­τη­τες. Ό­σον α­φο­ρά το θέ­μα μας, αυ­τές οι ι­διαι­τε­ρό­τη­τες εί­ναι δύ­ο:
Πρώ­τον, αυ­τός ο στρα­τός εί­ναι ξέ­νος στο λα­ό ε­ξαι­τί­ας των συν­θη­κών γέν­νη­σης και δια­μόρ­φω­σής του. Α­πό τη στιγ­μή της γέν­νη­σής του α­πο­τε­λεί ξέ­νο σώ­μα για το λα­ό. Ε­ξα­κο­λου­θεί να έ­χει τα ί­δια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ό­πως στην αρ­χι­κή του μορ­φή. Ε­πει­δή εί­ναι ξέ­να παι­διά (παι­δο­μά­ζω­μα), ξέ­νο σώ­μα, το ο­ποί­ο δεν γνω­ρί­ζει την κα­τά­στα­ση του λα­ού και δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για τις συν­θή­κες ε­πι­βί­ω­σής του. Δεν τον νοιά­ζει κιό­λας. Εί­ναι μα­κριά α­πό το λα­ό και εί­ναι μια δια­φο­ρε­τι­κή κά­στα. Εί­ναι δε­μέ­νο με το πα­λά­τι και εν­δια­φέ­ρε­ται μό­νο για ε­σω­τε­ρι­κούς (κα­τα­στο­λή) και ε­ξω­τε­ρι­κούς (ε­πέ­κτα­ση) ε­χθρούς. Δη­λα­δή εν­δια­φέ­ρε­ται μό­νο για ε­σω­τε­ρι­κή και ε­ξω­τε­ρι­κή ε­πέ­κτα­ση (ύ­στε­ρα α­πό κά­θε ε­πα­νά­στα­ση, η κα­τα­στο­λή εί­ναι μια ε­σω­τε­ρι­κή ε­πέ­κτα­ση). Ι­δι­αί­τε­ρα με­τά την Ελ­λη­νι­κή ε­πα­νά­στα­ση, παί­ζει ρό­λο ποιος και πώς θα κυ­βερ­νή­σει τη χώ­ρα για την συ­νέ­χι­ση της ύ­παρ­ξης του κρά­τους. Ε­νώ σή­με­ρα εί­ναι δε­μέ­νο στον Κε­μα­λι­σμό.
Ε­άν στην Τουρ­κί­α ρω­τή­σεις κά­ποιον πο­λι­τι­κό:

Φο­βά­σαι το στρα­τό;
Μια ε­ρώ­τη­ση που προ­κα­λεί γέ­λια στον Έλ­λη­να πο­λι­τι­κό. Ό­μως ο κά­θε τούρ­κος πο­λι­τι­κός α­πα­ντά­ει χω­ρίς δι­σταγ­μό, με μια άλ­λη ε­ρώ­τη­ση:

Υ­πάρ­χει κα­νείς που να μην φο­βά­ται τον στρα­τό;

Στην Ελ­λά­δα, α­ντί­θε­τα με την Τουρ­κί­α, δεν α­να­ρω­τιού­νται οι πο­λι­τι­κοί ό­ταν κυ­βερ­νούν «τι θα πει ο στρα­τός;». Ού­τε ο Έλ­λη­νας πρω­θυ­πουρ­γός λέ­ει, «τώ­ρα δεν φο­βά­μαι διό­τι ο στρα­τός συμ­φω­νεί».
Δεύ­τε­ρον, σή­με­ρα η δια­κυ­βέρ­νη­ση της Τουρ­κί­ας τυ­πι­κά α­σκεί­ται α­πό την κυ­βέρ­νη­ση, ε­νώ στην ου­σί­α η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι σκιά των στρα­τη­γών. Πα­ρά­δειγ­μα, κά­θε μή­να συ­νε­δριά­ζουν ο πρό­ε­δρος και οι α­νώ­τε­ροι α­ξιω­μα­τι­κοί και κά­νουν μια ει­ση­γη­τι­κή έκ­θε­ση στην κυ­βέρ­νη­ση. Α­μέ­σως, η κυ­βέρ­νη­ση ε­τοι­μά­ζει α­νά­λο­γους νό­μους και ψη­φί­ζει.
Τε­λευ­ταί­ο πα­ρά­δειγ­μα, το Συμ­βού­λιο Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας, προ­βλέ­πο­ντας την ε­περ­χό­με­νη κρί­ση στο Ι­ράκ, πρό­τει­νε στην κυ­βέρ­νη­ση «η χρή­ση των μη-τουρ­κι­κών γλωσ­σών να ε­λευ­θε­ρω­θεί αλ­λά να εί­ναι πε­ριο­ρι­σμέ­νη και ε­λεγ­χό­με­νη» (χω­ρίς να α­να­φερ­θεί στην κουρ­δι­κή, για­τί και στη δια­κή­ρυ­ξη του Συμ­βου­λί­ου Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας δεν α­να­φέ­ρε­ται η λέ­ξη κουρ­δι­κή γλώσ­σα αλ­λά με­τα­ξύ των μη τουρ­κι­κών γλωσ­σών).
Και η κυ­βέρ­νη­ση με τη σει­ρά της, στις 20 Σε­πτεμ­βρί­ου 2002, ψη­φί­ζει έ­ναν νό­μο α­πε­λευ­θέ­ρω­σης «μη-τουρ­κι­κών γλωσ­σών». Μο­λο­νό­τι ε­φαρ­μό­ζε­ται αυ­τός ο νό­μος, α­κό­μα μέ­χρι σή­με­ρα δεν έ­χει ε­γκαι­νια­στεί ού­τε έ­να δη­μο­τι­κό σχο­λεί­ο. Ε­πει­δή ο στρα­τός ή­θε­λε την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση ε­λεγ­χό­με­νη και πε­ριο­ρι­σμέ­νη, η κυ­βέρ­νη­ση δή­θεν την α­πε­λευ­θέ­ρω­σε, δη­λα­δή, έ­ρι­ξε στά­χτη στα μά­τια του κό­σμου.
Ο τουρ­κι­κός στρα­τός δεν α­πο­τε­λεί­ται μό­νο α­πό 4 δυ­νά­μεις: χερ­σαί­ες, α­έ­ρος, θα­λάσ­σης και ζα­νταρ­μά (χω­ρο­φυ­λα­κή). Υ­πάρ­χει και η πέ­μπτη δύ­να­μη, η ο­ποί­α εί­ναι δυ­νά­μεις με γρα­βά­τα που πα­ρι­στά­νουν τους πο­λι­τι­κούς και ε­κτε­λούν ε­ντο­λές. Μο­νό οι 4 πρώ­τες εί­ναι ά­φθαρ­τες και μό­νι­μες, ε­νώ η πέ­μπτη δύ­να­μη αλ­λά­ζει κά­θε με­ρι­κά χρό­νια. Πα­λαιό­τε­ρα άλ­λα­ζε κά­θε δέ­κα χρό­νια με χού­ντα.

3.

Στο διά­στη­μα των τε­λευ­ταί­ων ε­κλο­γών, ο στρα­τός ή­ξε­ρε ό­τι θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί ε­πί­θε­ση κα­τά του Ι­ράκ. Γνώ­ρι­ζε κα­λά για τις ι­σορ­ρο­πί­ες των δυ­νά­με­ων στην πε­ριο­χή και ό­τι το α­πο­τέ­λε­σμα δεν θα ή­ταν ευ­νο­ϊ­κό για την Τουρ­κί­α. Γνώ­ρι­ζε ό­τι ή­ταν πι­θα­νή η ί­δρυ­ση ι­σχυ­ρής κουρ­δι­κής αυ­τό­νο­μης πε­ριο­χής και, ταυ­τό­χρο­να με την κα­τάρ­ρευ­ση του κα­θε­στώ­τος του Σα­ντάμ, η μεί­ω­ση της στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας της Τουρ­κί­ας κλπ. Τό­τε, ό­πως και το 1974, το στρα­τιω­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο της Τουρ­κί­ας ε­πι­θυ­μού­σε έ­ναν κυ­βερ­νη­τι­κό συ­να­σπι­σμό με­τα­ξύ ι­σλα­μι­στών και κε­μα­λι­στών. Α­κό­μα και ο αρ­χι­τέ­κτων της ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, ο Σου­κρού Ε­λέ­κνταγ, δά­σκα­λος του Ε­τζε­βίτ στο θέ­μα του Κυ­πρια­κού, αυ­τός που έ­στει­λε τους Κούρ­δους α­ντάρ­τες του Π.Κ.Κ. στο Β. Ι­ράκ –στρα­τη­γός με γρα­βά­τα– έ­βα­λε υ­πο­ψη­φιό­τη­τα για να ε­κλε­γεί βου­λευ­τής με σκο­πό να γί­νει ΥΠ.ΕΞ. Αλ­λά το α­πο­τέ­λε­σμα δεν ή­ταν ευ­νο­ϊ­κό σύμ­φω­να με τις ε­πι­θυ­μί­ες του στρα­τού και το κόμ­μα του Ερ­ντο­γάν ήρ­θε στην ε­ξου­σί­α μό­νο του.

4.

Ας ε­ξη­γή­σου­με για­τί ο στρα­τός η­θε­λη­μέ­να δη­μιούρ­γη­σε την συ­γκε­κρι­μέ­νη τε­χνη­τή πο­λι­τι­κή έ­ντα­ση.
α- Ε­νώ η κυ­βέρ­νη­ση ε­φάρ­μο­σε την πο­λι­τι­κή που χά­ρα­ξε ο στρα­τός, τώ­ρα πρέ­πει να βρουν α­πο­διο­πο­μπαί­ους τρά­γους για τις αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πειες της πο­λι­τι­κή τους στην Κύ­προ και στο Νό­τιο Κουρ­δι­στάν. Για αυ­τό θα πρέ­πει να φθα­ρεί η κυ­βέρ­νη­ση και ό­χι ο στρα­τός.
β- Η α­πε­λευ­θέ­ρω­ση του Ν. Κουρ­δι­στάν εί­ναι σή­μα κιν­δύ­νου για την κε­μα­λι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α και το τουρ­κι­κό κα­τε­στη­μέ­νο. Η α­ντι­πα­ρά­θε­ση του στρα­τού με τους ι­σλα­μι­στές ε­νι­σχύ­ει την ε­ντύ­πω­ση πε­ρί προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τας του Κε­μα­λι­σμού και του δί­νει μί­α τε­χνη­τή πνο­ή. Εί­ναι, δη­λα­δή, ε­πι­χεί­ρη­ση διά­σω­σης του γο­ή­τρου της κε­μα­λι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας. Αλ­λιώς κιν­δυ­νεύ­ει να γκρε­μι­σθούν τα α­γάλ­μα­τα του Κε­μάλ, ό­σο ο κε­μα­λι­σμός θα αρ­νεί­ται την ύ­παρ­ξη των Κούρ­δων.
γ- Αυ­τός ο τε­χνη­τός πό­λε­μος διε­ξά­γε­ται τη στιγ­μή που στην Κύ­προ γκρε­μί­ζο­νται τα σα­πι­σμέ­να τεί­χη του κα­τα­κτη­τή. Την η­μέ­ρα που ο Α­με­ρι­κά­νος διοι­κη­τής α­γκα­λιά­ζε­ται με τους Κούρ­δους η­γέ­τες σαν πα­λιοί φί­λοι. Α­να­ρω­τιού­νται ποιος ή ποιοι έ­χουν την ευ­θύ­νη αυ­τής της πο­λι­τι­κής… μπρο­στά στα μά­τια του τουρ­κι­κού κρά­τους γκρε­μί­σθη­κε η συν­θή­κη της Λω­ζά­νης ό­σον α­φο­ρά το κουρ­δι­κό. Έ­πρε­πε λοιπόν στην Τουρ­κί­α να μην συ­ζη­τη­θούν ό­λα αυ­τά, αλ­λά: «να βγά­λει τη μα­ντή­λα η γυ­ναί­κα σου» και «δεν θα φέ­ρω την σύ­ζυ­γο μου».
δ- Στις 24 Α­πρι­λί­ου εί­ναι η ε­πέ­τειος της γε­νο­κτο­νί­ας των Αρμενίων. Κυ­ρί­ως στη Γαλ­λί­α, στο Βέλ­γιο και πα­ντού στον κό­σμο υ­πάρ­χουν δρα­στη­ριό­τη­τες των Αρ­με­νί­ων, γι’ αυ­τό το λό­γο. Για να α­πο­προ­σα­να­το­λί­σουν, θα έ­πρε­πε η ε­σω­τε­ρι­κή αλ­λά και η πα­γκό­σμια κοι­νή γνώ­μη να συ­ζη­τή­σουν για τον παι­δι­κό κα­βγά και ό­χι για την αρ­με­νι­κή γε­νο­κτο­νί­α.
Κά­θε χρό­νο, στις 24 Α­πρι­λί­ου, α­πό ό­λο το κό­σμο (φέ­τος α­πό 55 χώ­ρες), κα­λούν παι­διά και πραγ­μα­το­ποιούν παι­δι­κές ε­ορ­τα­στι­κές εκ­δη­λώ­σεις. Κά­θε παι­δί α­κού­ει χι­λιά­δες φο­ρές το ό­νο­μα του Κε­μάλ και κα­τό­πιν ε­πι­στρέ­φει στη χώ­ρα του. Πι­στεύ­ουν ό­τι έ­τσι θα αρ­γή­σει το γκρέ­μι­σμα των α­γαλ­μά­των των Κε­μάλ. Αυ­τό θε­σμο­θε­τή­θη­κε πριν α­πό 25 χρό­νια ό­ταν οι Αρ­μέ­νιοι α­γω­νι­στές α­παι­τού­σαν –με λαν­θα­σμέ­νο ή σω­στό τρό­πο– την α­να­γνώ­ρι­ση της γε­νο­κτο­νί­ας. Δη­λα­δή εί­ναι έ­να σχέ­διο πα­ρε­μπό­δι­σης των πρω­το­βου­λιών των Αρ­με­νί­ων. Πα­ρα­τη­ρού­με, ό­τι α­κό­μη και αυ­τές οι γιορ­τές που πραγ­μα­το­ποιούν πη­γά­ζουν α­πό τα αι­σθή­μα­τα που τρέ­φουν ε­νά­ντια στους άλ­λους λα­ούς. (Οι άλ­λες γιορ­τές ού­τως ή άλ­λως εί­ναι κα­τά 90 % αν­θελ­λη­νι­κές).
Γι’ αυ­τό ό­λοι τους, ο Μπα­ϊ­κάλ, ο Σε­ζέρ και ο Οζ­κιόκ έ­κα­ναν γνω­στή τη μα­ντή­λα της κ. Α­ρί­ντς.

5.

Αυ­τές τις η­μέ­ρες έ­να άλ­λο θέ­μα που καλ­λιερ­γεί­ται α­φο­ρά τον δή­θεν ε­ξο­πλι­σμό του πρώ­ην Π.Κ.Κ. Ε­δώ και μια ε­βδο­μά­δα μι­λούν και γρά­φουν ό­τι τα ό­πλα του Σα­ντάμ πέ­φτουν στα χέ­ρια του Π.Κ.Κ. «Το Π.Κ.Κ κα­τά­σχει τα ό­πλα του Σα­ντάμ», (ε­φη­με­ρί­δα Τζουμ­χου­ριέτ 24 Α­πρι­λί­ου 2003).
Ε­φη­με­ρί­δα Τουρ­κί­α: «Τα ό­πλα του Σα­ντάμ στα χέ­ρια του Π.Κ.Κ» (24 Α­πρι­λί­ου).
Τα ί­δια έ­γρα­ψαν και οι ε­φη­με­ρί­δες Χουρ­ριέτ και Μιλ­λιέτ στις 23 Α­πρι­λί­ου του 2003.
Μια μά­ταιη προ­σπά­θεια να πεί­σουν την πα­γκό­σμια κοι­νή γνώ­μη ό­τι στο Β. Ι­ράκ δη­μιουρ­γεί­ται η δεύ­τε­ρη ε­ξου­σί­α. Δη­λα­δή, ό­τι η το­πι­κή κουρ­δι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν ε­λέγ­χει την πε­ριο­χή της. Εί­χα γρά­ψει και το 1999 ό­τι οι α­ντάρ­τες του Π.Κ.Κ στάλ­θη­καν ε­κεί βά­σει ε­νός σχε­δί­ου: Έ­στει­λαν ε­κεί τους α­ντάρ­τες για να έ­χουν στο μέλ­λον α­φορ­μή πα­ρέμ­βα­σης και για να μην ε­δραιω­θεί ε­κεί η κουρ­δι­κή αυ­το­νο­μί­α. Τό­τε ε­πι­κρα­τού­σε η ά­πο­ψη «ό­σο ο Ο­τζα­λάν βρί­σκε­ται στα χέ­ρια μας, ο έ­λεγ­χος του Π.Κ.Κ δεν θα μας ξε­φύ­γει. Ας φύ­γουν ε­κεί». Προ­σπα­θούν να νο­μι­μο­ποι­ή­σουν την πα­ρα­μο­νή τους στη συ­νο­ριο­γραμ­μή του αυ­τό­νο­μου Κουρ­δι­στάν, δη­λα­δή στο ε­σω­τε­ρι­κό του Β. Ι­ράκ. Και ό­λα αυ­τά γί­νο­νται παρ’ ό­λο που το Π.Κ.Κ έ­χει δια­κη­ρύ­ξει ό­τι με πο­λι­τι­κά μέ­σα θα ε­πι­διώ­ξει την λύ­ση του Κουρ­δι­κού ζη­τή­μα­τος.
Αυ­τή την πε­ρί­ο­δο, έ­νας άλ­λος φό­βος του τουρ­κι­κού κα­τε­στη­μέ­νου εί­ναι ό­τι σε λί­γο θα βγουν στην ε­πι­φά­νεια ό­λες οι μυ­στι­κές συ­νερ­γα­σί­ες – συμ­φω­νί­ες με την κυ­βέρ­νη­ση του Σα­ντάμ.
Τα με­γά­λα οι­κο­νο­μι­κά, κοι­νω­νι­κά, πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα στην Τουρ­κί­α πα­ρα­μέ­νουν και ε­ντεί­νο­νται. Απ’ ό,τι φαί­νε­ται, στο μέλ­λον, θα μας α­πα­σχο­λή­σουν με την «μα­ντή­λα» μιας άλ­λης κυ­ρί­ας.

• Κούρ­δος, Ι­στο­ρι­κός-Συγ­γρα­φέ­ας
  24/4/03